L 2 „DE ZVV1JGE R" eens hun aandacht zouden willen schenken? Maar al tfe zeer krijgt onze boer de indruk dat er thans bijna alleen sprake is van op bouw en herstel in ons dorp zelf! Dit be hoeft geen verwijt te zijn. maai 'n wenk die in alle eerlijkheid gegeven kan worden, Zo gauw laat men zich verleiden iu dit gewel dig complex van problemenwaardoor wij hier m Venrnij geplaatst ziin. alleen de moei lijkheden te zien van eigen sferen en groe pen. Wij moeten het opbouwprobleern van alle kanten bezien. Het gaat niet alleen om Venrajj zelf. maar ook om onze streek! Hier mogen wij even terloops wijzen hoe dringend noodzakelijk de instelling is van een Raad van Advies in onze, gemeente, welke raad door zijn alzijdige samenstelling de. beste waarborg is dat de problemen van verschillende gezichtspunten bezien worden. Wij moeten eerlijk rijn: wanneer wij bepaal de daden onzer hoeren brandmerken als on- uederlands o! onsociaal, zoals hei geval is met de huidige melk voorziening, dan moeten wij anderzijds ook openstaan voor critiek en noden van de kant onzer boeren. Het is de beste waarborg voor een uiteindelijke verbe tering die aan de gehele gemeenschap ren goede zal komen. Wi. Noot van de Redactie. Rij het ter perse gaan van dit nummer be reikte ons het bericht, dat deze weck een deskundige benoemd is voor de Wederop bouw der boerderijen in c.nze streek. Hier door wordt reeds ten dele de critiek in dit artikel voorkomend, ondervangen Red. In het Engelse weekblad „Illustrated" troffen wij een artikel aan, geschreven door oorlogscorrespondente Elsie Marshall. Het artikel, verlucht met talrijke foto's, geeft de geschiedenis weer van een Vearayse familie, die evenals sovsle mensen uit deze streek, na de bevrijding have en goed moesten verlaten.... Lapt mij 11 de geschiedenis vertellen van Gerardus 1 iermsen een klein-eenvcudig Nederlander, wiens huis in V'eiixatj Kzc\vei door Engels als Duits oorlogsgeweld ver nield werd. Hij is een vluchteling zonder rantsoenkaait, omdat hij na deport.--ge in Duitsland, toen hij met verlof thivs kwam, zoals zooveel andere niet meer terugging, maar onderdook Hij moes toen voortaan leven van de rantsoenen van het huisgezin, die tori-, al niet te groot waren. Bijna al zijn bezittingen waren gestolen door de Duit sers. Laiigetijd moest de familie le\ en in de kelder, Toen kwam hei dorp in de frontlijn en Gerardus met zijn familie moesten ver trekken. hull ha^e en goed achterlatend. En zo ging Gerardus dan met zijn vrouw en vijftien maanden oude baby en weinig overgebleven bezittingen naar de Rode Kruispost in hun verwoeste dorp: hier von den zij plaats op een driefonse vrachtwagen van het Ënise leger en werden naar een doorgangskamp gebracht, verzorgd door Civiel Affairs niet ver van het dorp. Ik zag Gerardus en Petronella in het kamp aankomen, met de kleine slapende Elisabeth in de kinderwagen een hele goede kin derwagen, dacht ik, als je de armzalige dingetjes zag waarmee zovele van onze kleine evacuees moesten reizen. De. Hermen"' vrachtwagen was slechts een van een groot convooi; de chauffeur was een opgewekte kerel uit Southamf.on, Charles Tizard; hij was geland op ,D-dag*' 6 uur s morgens en sindsdien had hi; steeds munitie naar het front vervoerd. Evacuees vervoeren was eer heel nieuwe baan voor hem, en hij noemde zijn lading „mijn twee en twintig kleine moeiten en zorgen" maar hij gaf toe hef was een aardige verandering. Gerardus droeg -wee colberts en twee overjassen: ce rest van zijn kleren waren door de Duitsers ingepikt, Veel dorpsbewo ners hadden hun kleding afgegeven, na tuurlijk tegen hun wil, aan de Duitser®. De wagen hield stil. trapjes werden neergela ten. en Britse officieren en manschappen hielpen met uitstappen, zetten de kinderen op de grond in n forse zwaai neer, hielden huilende baby's vast droegen oude vrouw tjes en steunden oude grijsaards. Een voor een gingen de mensen van Venrnij Gerardus en Petronella en Eli sabeth eveneens door de deur naar bin nen in de ontluizingskamer, waar poeder gespoten werd over hun hoofd, in de hals -li over de kleren. Het was geen pleizierige. behandeling, maar nergens hoorde men enig gemopper. De Nederlanders zijn echte flegrcatieken en hef is onmogelijk hun ge voelens van de gelaatsuitdrukking te lezen; maar zij schijnen de hele evzvuaf.ie moedig op te nemen. Zij waren rustig en er waren weinig tranen. Van de ontluizingskamer ging de familie Hermsen naar een andere, om door een Nederlandse militaire dokter medisch on derzocht te worden: zij bleken goed gerend te zijn. De zieke mensen werden naar het kleine hospitaal in hef Transit Camp" gebracht. Van de dokterskamer ging onze familie naar de volgende waar zij geregistreerd werd door meisjes van het Nederlandse Rode Kruis, die op in Engels gedrukte kaarten gegevens invulden over geboorte, woonplaats, gezinsgrootte, plaats van be stemming. 1 Buiten hel gebouw stonden de vracht wagens Ce wachten en weer werden alle. evacueer, opgeladen voor een ander gebouw, waar zij n og steeds in transpori verband voedsel ontvingen, wanne thee. en sand wiches, In minder dan een half uur hadden zij de verschillende afdelingen van het kamp gepasseerd, waar normaal per dag twee duizeml evacuees geholpen werden. Rijdend in mijn jeep temidden van het transport achter de „wagen van Hermsen" sloeg ik demuuscu yudg. Zij schenen wer kelijk gelukkig. De kinderen lachten en stoeiden en wuifden tot de voorbijgangers Maar. sommige oude mensen zaten met gebo gen hoofd. Het is hard oud te zijn en dak loos. En soms is het ook nog gevaarlijk. Want enige tijd voor onze ,,reis" waren 7 burgers gedood door vijandelijk machine geweer-vuur. Tenslotte kwamen wij op de plaats van bestemming, het. doip Bakel, waar nog eens bij het uitstijgen van de wa gen geholpen werd door lachende Tom mies. Hier werden de getroffen mensen door de C.A. overgegeven aan hun eigen mensen. De burgermeester en politie stonden aan het raadhuis om ze te ontvangen. Hulpvaardige landgenoten brachten de bagage in de school. Zusters ontfermden zich over de evacués, brachten grote kommen koffie aan, surro gaat maar warm, deelden biscuits uit, droog maar voedzaam. Priesters beantwoordden vragen, verzachtten her leed. vermaanden onwillige kindertjes. De klas was half gevuld met stroo, hulp bedden voor het geval de inkwartiering nog niet gereed was. Maar het was niet nodig. Voor iedereen was reeds een onderdak ge vonden. De vrouwen en kinderen praten en babbelen met elkaar, terwijl het mansvolk op informatie uitging naar hun tijdelijke te-

De Zwijger | 1945 | | pagina 2