Anti-roestbehandeling voor beeld schaatsenrijder
Vorige week hebben we het beeld van 'De schaatsenrijder' van de sokkel gehaald. Momenteel
ondergaat het metalen plastiek een behandeling tegen roest. Het wordt met lijnolie en een chemisch
component ingestreken, waarna de olie verhit wordt. Zandstralen vonden we vanwege de
kleurverandering geen optie. Het is afwachten of het procédé met de lijnolie een afdoende oplossing
biedt. We hopen het kunstwerk zo spoedig mogelijk te kunnen terugplaatsen.
Subsidies
Van het Prins Bernard Cultuurfonds ontvingen we onlangs een bedrag van 400,- voor de realisering
van het boek 'De Castenrayse Vennen'.
Van het Historisch Platform Venray ontvingen we een subsidie van 750,- voor twee oorlogsmonu
menten ter herinnering aan de in totaal acht slachtoffers van tijdens de Tweede Wereldoorlog neerge
storte vliegtuigen. Uiteraard zijn we zeer dankbaar voor deze tegemoetkomingen in de kosten.
Castenrayse mensen vertellen - Rachel Cohen deel 14
Lang bleven we niet in onze schuilplaats onder de grond, want we moesten evacueren naar Tienray. Alles werd
ingepakt en alles wat waarde had was allang verborgen. Wij hadden daarvoor een speciale plaats, de plaats waar
we 'schanse knopte'. In een veenschuur ging ik, als ik tijd had, houthakken. De dunne takjes gebruikten we om
het vuur aan te maken en de dikkere takken werden gebruikt om het vuur aan te houden. Die takken werden aan
elkaar gebonden met ijzerdraad en lagen te drogen onder het dak van de schuur. Het hakken en binden noemde
men 'schanse knöppe'.
In die periode van september 1944 tot november 1944 waren er veel incidenten met de Moffen, soldaten
die bij ons en in de buurt ingekwartierd waren. Tegenover de Duitsers speelde ik altijd het achterlijke
boerenmeisje dat niets begreep (behalve dan in het incidentje met de vleespot, waar mijn kennis van de
Duitse taal zelfs een beetje gevaarlijk had kunnen blijken). Ik ging gekleed in de kleren die ik nog had
van vroeger. Er was niets nieuws te koop, dus moesten we roeien met de riemen die we hadden. De
kleren waren heus niet elegant meer en op die leeftijd van 14 - 16 jaar groeien de jongelui het hardst.
We droegen kousen van zwarte wol, die wol kwam van onze eigen schapen en hij was door ons zelf
gesponnen. Ze waren heerlijk warm, alleen een beetje grof. Ze waren prima voor onze klompen. (Schoenen
hadden we helemaal niet meer). Als de voeten van die sokken versleten waren, werden er nieuwe voeten aan
gebreid en aangezien de verf was uitverkocht, liep ik met zwarte kousen en witte voeten. Van een oude juten zak
werd een 'baalschort' gemaakt. Mijn vertoning was niet al te flatteus en als ik daarbij ook nog een dom
gezicht zette, dan maakte ik precies de indruk die ik wilde maken. Ook mijn toneeltalent heeft me goed
geholpen bij de hier volgende scènes.
Op een goede dag kwamen twee hoge Duitse officieren en vroegen om ons 'Pferdengeschirr', dat was
paardentuig. De Moffen hadden namelijk veel paarden in beslag genomen en nu moesten ze tuig
hebben. Ik hield ze heel vriendelijk aan de praat en beloofde te gaan kijken. Terwijl ik naar de stal liep,
waarschuwde ik iedereen die ik tegenkwam en zorgde er voor dat ook de buren gewaarschuwd zouden
worden, zodat iedereen zijn tuig zou verbergen. Toen liep ik terug naar de Duitsers en vertelde hen dat
ik geen tuig kon vinden. Ze vonden mij maar dom en vertrokken.
Een andere keer kwamen een paar soldaten en vroegen om 'Pferden'. Ik weer naar de stal en weer
waarschuwde ik onze mensen dat de paarden naar het bos moesten worden gebracht, omdat ze anders
opgevorderd zouden worden. Om tijd te winnen, bracht ik ze een grote mand met 'Pfere' (peren). "Nee,
dat niet", was hun geprikkelde reactie. "Oh", zei ik, "nou begrijp ik jullie." Ik liep weer naar de stal om
een mand met een andere soort peren te brengen. Het geduld van de soldaten was op en één van hen
barstte uit: "Die dumme Hollander! Sie wissen nicht einmal was Pferden sind." Ondertussen waren alle
paarden in het bos, ook die van de stierenhouderij en dus stapten de zonen van het superieure, Arische
ras met lege handen weer op. Mijn toneelstuk was geslaagd, (wordt vervolgd)
Een Sinterklaas-, Kerst- of verjaardagscadeau nodig? Misschien is dan het boek 'De Castenrayse
Vennen' een idee voor u. Maak 35,- over op rekening 1281.37.517 ten name van Heemkunde
Castenray en vermeld uw volledige adres. Het boek wordt vervolgens thuisbezorgd. Het boek is
ook verkrijgbaar bij Jan Strijbos, Castelostraat 32.
15
V
r t
