Stichting Heemkundig Genootschap
Castenray
-8-
Woensdag 5 januari 2005: Vergadering bij Jan Strijbos. Aanvang 19.30 uur.
Boerengezegden
9 '"t Is nie te vet vandemiddeg", zaej d'n boer toen zien vrow mit 'n druupneus bowe d'n aetespot
stoond.
9 Al is d'n aove hét, kakke göt vin- 't bakke! (Eigen belang gaat voor.)
9 't Zal 'r wér bakke vandenaacht. (Het zal weer streng vriezen vannacht.)
9 Dat is gén fintwaters vat! (Dat is niet iemand van onbesproken gedrag!)
9 Enne goeje kroewage is d'n baesten hefboeëm.
Een maand geleden hebben we 60 Jaar Bevrijding en 60 Jaar Deportaties herdacht.
Onderstaand bericht ontvingen we vorige week:
"Beste mensen,
Wij willen jullie bedanken voor de warme, sfeervolle herdenking. Wat hebben jullie je tijd en moeite getroost
om er iets moois van te maken.
Het is ook fijn dat jullie de namen van de mannen gezet hebben op 't monumentje. Dat hebben ze verdiend.
Nogmaals onze hartelijke dank voor alles wat jullie hebben gedaan."
M.Classens-Rongen, Oirlo en D.Jacobs-Classens, Leunen.
Het volgende verhaal past uitstekend in dit kader. We gaan nog een keer 60 jaar in de tijd terug naar het jaar
1944.
Kerstmis 1944.
Een grote doos vol met allerlei lekkernijen en verschillende soorten etenswaar stond op de grond voor het
armetierige kerststalletje, toen we op Kerstdag, 25 december 1944, 's morgens vroeg vanuit ons bed de
woonkamer binnen kwamen. Met grote ogen vol verbazing keken we naar de doos. Niemand durfde iets
aanraken. Zoiets hadden we al lang niet meer gezien, laat staan gegeten. "Zou het kerstkindje dat hebben
gebracht?", vroegen we ons af.
"Moeder, moeder, kom eens vlug kijken!" riepen we. Moeder kwam vlug op ons geroep af en vertelde ons dat
een groep Engelse soldaten, die in ons huis ingekwartierd lagen, de doos hadden gebracht en bij het kribbetje
hadden neergezet.
Aan het woord is mevr. Jenniskens-Gellings uit Wanssum, alias Gellings Nel uit Castenray, vroeger wonend
op boerderij 'De Pous', gelegen aan de huidige Lollebeekweg. Helaas is deze boerderij door de
ruilverkaveling gesloopt.
"We moeten dankbaar zijn", vertelde mijn moeder verder, "dat we gezond zijn teruggekeerd uit Swolgen, waar
we bij Grad Gooren in de Legert gastvrij een veilig heenkomen hebben gevonden, toen we door de Duitse
bezetter het huis werden uitgestuurd". Wij, als kinderen, hadden natuurlijk meer oog voor de lekkernijen dan
voor moeder's verhaal.
Onze Wim, de jongste van ons 5-tal, zat al met zijn vingers aan het lekkers.
"Straks, als we met de oudste kinderen terugkomen uit de mis, die in het Patronaat plaatsvindt, zullen we er
allemaal lekker van eten", stelde moeder ons gerust.
"Moeder, waarom hebben de soldaten ons dat lekkers gegeven?", vroeg Nelly nieuwsgierig.
"Ik denk", zei moeder, "dat ik dat wel weet, ik heb zo'n vermoeden. Toen ik eerder op zolder onze
kerstspullen wilde gaan halen, om de woonkamer te versieren, bleek alles weg te zijn. Eerst dacht ik dat het
•*r-
>ticf)ting fjeemSunSig 6enootscfiai
Castenray
