Jé
Stichting Heemkundig Genootschap
Castenray
-12-
MIP&l
ticfjting f)eemRun5tg 6enootscf)ar
Castenrcrp
Maandag 23 juni: Vergadering 'Werkgroep 6 september' met de Dorpsraad in café Hesen.
Aanvang 19.30 uur.
Boerengezegden
0 Aide heund lieerde host nie mér um puuëtjes te gaeve.
0 An foeke (sparen) hedde niks, went T laeste himd hit toch gén tesse.
0 Daor kunde de vogel nie mit afschiëte (Daar kun je niet veel mee doen).
0 Iemes de oeëre wasse (Iemand geducht laten blijken dat men niet tevreden is).
0 T Vurjaor ien de kop kriëge (De schoonmaakwoede krijgen).
t Casels Broek deel 7. Vandaag een anekdote van Toon Kuijpers (Hzn.), waarmee hij
reageerde op deel 1, waarin sprake was van 'Wismans zien brugske'. Tevens hierbij een foto van
dit 'brugske'.
We danken Toon voor deze leuke bijdrage en hopen dat ook anderen zijn goede voorbeeld volgen
met hun verhaal.
"t Casels Broek in Wintertijd, een anekdote, vrij naar Toon Kuijpers - Horst juni 2003
Slechts één lucifer.
Wanneer men vroeger in wintertijd door 't Casels Broek en de Paes wandelde en men had oog voor alles wat
er rondom gebeurde, kreeg men steeds meer bewondering voor de pracht van de natuur. Ook in wintertijd
straalt t Broek een onschatbare schoonheid uit, ook nu nog maar men moet er oog voor hebben. De bomen
waren schitterend glinsterend in rijp verpakt, slierten mistsluiers dreven door het gestruik en de rietvelden
stonden verstard in de vrieskou te wachten om gesneden te worden.
Zo hier en daar vloog een vogel op of ritselde een klein dier door het kille struikgewas, steeds op zoek naar iets
eetbaars.
Men geraakte dan onder invloed van de rust die het geheel uitstraalde en men waande zich in een andere
wereld. De hoorbare stilte had een zeer positieve invloed op lichaam en geest voor degene die zich daar voor
open stelde.
Toen gebeurde het dat er op "Wismans zien brugske" twee Caselse kwajongens van de lagere school bezig
waren vellen papier vol te schrijven.
Ze hadden weer eens de vlegel uitgehangen en hadden van de pastoor straf gekregen. Het zal in het jaar 1946
of 1947 zijn geweest en in die tijd gooide de meester, de juffrouw of de pastoor met strafregels. Wat die twee
hadden misdaan zal altijd een raadsel blijven. Wel is bekend dat het aantal regels, door de ene misdaad na de
andere, was opgelopen tot ongeveer tweeduizend. Hoe kreeg men die tijdig geschreven, zonder dat de ouders
er iets van merkten, want als die dat wisten dan zwaaide er weer wat.
Vindingrijkheid was de kwajongens niet vreemd. Bij een van de ouders werd een zestal vellen carbonpapier
'geleend', voor ieder drie vellen, waardoor men door één regel te schrijven er tegelijk vier schreef.
Bovendien werden er twee potloden aan elkaar gebonden, zodat men per geschreven regel er in één keer acht
op papier had. Dat schoot natuurlijk lekker op.
Daar de ouders niet mochten weten, dat ze strafegels hadden, moest er een veilige plaats worden gezocht, waar
ze ongehinderd konden schrijven.
Na intens overleg werd gekozen voor de rust van 't CaselsëlBrap 'Wismans zien brugske', een van de
bruggen over de Lollebeek.
w
,r»
