DES wint en weent
- 18 -
De wedstrijd tegen DES werd er zo één als vanouds. Voor de één is hierbij
"ouderwets gezellig" van toepassing, voor de ander is het iets om te vergeten
nog voordat het gebeurt is. Eén ding is zeker: dit was een leuke première voor
onze nieuwe leidster Dien Cox.
In de vakken onderling werd bekeken wie welke tegenstandster zou nemen.
Kerstin wilde de strijd aan met die ene, waarop Petra haar eraan herinnerde
dat ze de keer daarvoor ruzie had gehad met haar. Het nuchtere commentaar
van Kerstin hierop was: "wie ik ook tegen heb van DES, ik krijg er tóch ruzie
mee". Uiteindelijk hadden we niets te kiezen, want DES paste z'n opstelling
aan ons aan. Zo kwam Lucienne tot haar grote plezier oog in oog met de ge
vaarlijk uitziende judoka en kregen Winke en Lonneke te maken met twee ui
terst vervelende typetjes.
Het werd een wedstrijd waarin de scheids, die eigenlijk geen 2e klasse mag
fluiten, de meeste zenuwen had. Een wedstrijd waarin Joan van Krasse Knar
de perfecte smile droeg, waarin Sindy de vellen van .haar voeten had hangen
en een wedstrijd waarin geramd werd. Ook dit keer weer zonder Donna, omdat
ze een korfbalveld prefereert boven een slagveld. DES kwam als eerste tot
scoren en deed dit nog een keer voordat wij ook maar iets in te brengen had
den. Na de funktiewissel kwam de nieuwe aanval reeds vanuit de eerste actie
tot scoren: een uitwijkbal van Lucienne. Een verhaal apart is de treffer van
Jessie die hierop volgde. Terwijl haar tegenstandster wat hardhandig de
stevigheid van Jessie haar t-shirt testte, stond ze te gebaren naar de scheids
dat deze had moeten fluiten. Niemand wist waarvoor en dus zette Jessie haar
gezicht op sneeky en scoorde vanachter de korf (2-2). In een kleine psycholo
gische oorlogsvoering tussen Lucienne en haar dame zei laatstgenoemde vrien
delijk doch dringend: "blief toch 's van mi-j af". We wisten allemaal waar het
haar om te doen was. Echter de enige die later op de kast zat, was zijzelf. DES
kwam wederom op voorsprong en Kerstin zorgde op geheel legale wijze met een
doorloper voor een 3-3 gelijkstand. Hiermee gingen we de rust in. Na rust was
het nog steeds 3-3. Ook in de 2* helft zijn er geen blijvende vriendschappen
opgebouwd. Het spel begon steeds desastreuzere vormen aan te nemen, sprake
van korfbal was er allang niet meer. Onze aanval deed dan wel z'n uiterste
best, maar de enige die nog tot scoren kwam was DES. 5 minuten te vroeg
galmde het eindsignaal over De Kamp. Kerstin had maar één verklaring hier
voor: de vrouw met de fluit stond op instortingsgevaar. Het verlies was echter
helemaal ons onszelf te wijten, dus haar treft geen blaam. De uiteindelijke 3-7
eindstand mocht de pret niet drukken. Dikke tranen rolden over de judo
wangen: "als het zoewe mot, dan hoef het vur mi-j nie mer". Wij zouden het
echter buitengewoon zonde vinden als ze er de volgende keer niet bij zou zijn.
De strijdbijl ligt dan klaar, want die hebben we uiteraard niet begraven.
xxx KROES xxx
nm—nrn l I—UWa—tB—WHam—aWBBWMBMWM 'ir\nmi. i<i«n«Vt— --
