Koester uw Monument
IJl»
ff
ff
Honderddertigste jaargang - week 44 - donderdag 29 oktober 2009
Rangel Silaev uit Venray
heeft afgelopen zondag de
auditie voor het programma
Mozart, je zal maar een won
derkind zijn van Edwin Rutten
gewonnen. Komende zondag
mag de negenjarige leerling
van de Petrus Bandenschool in
de grote zaal van Muziekcen
trum Frits Philips in Eindho
ven meedoen als solist bij Rut
ten, alias Ome Willem.
(door Henk Lammen)
In het Eindhovense muziekcen
trum deden afgelopen zondag
twaalf kinderen in de leeftijd tus
sen zes en elf jaar auditie voor
deze speciale prijs. De winnaar
mag komende zondag namelijk
soleren op piano in Mozarts menut
in G. "Ja, ik was wel een beetje
zenuwachtig", zegt Rangel die ont
zettend trots is op zijn prestatie.
"Het was heel spannend, want ook
alle kinderen konden heel goed
spelen. Maar ik was de beste." "De
kinderen waren vooraf geselec
teerd", vult zijn moeder, Oksana
Titova, aan. "Jonge, talentvolle pia
nisten uit de hele regio." Oksana
is apetrots op haar zoontje. "Hij is
altijd een bijzonder kind geweest.
Zondag heeft hij laten zien dat hij
heel veel talent heeft. De jury was
vol lof. Er was slechts een min
puntje. Hij kwam op het podium
en begon meteen te spelen. Hij is
zo enthousiast."
Meteen duikt hij achter de piano
van het merk Petrov die prominent
in de woonkamer pronkt. Het is
een prachtig gezicht. De lange slui
ke haren langs het koppie, begint
hij te spelen. En dan blijkt meteen
waarom het een bijzonder kind is.
Het Rondo alla Turca komt uit zijn
vingers of de meester zelf achter
de piano zit. "Een ontzettend moei
lijk stuk, zelfs voor volwassenen",
verduidelijkt moeder Oksana. "Ja,
en ik kan octaven spelen", vult
Rangel aan. "Ik heb het zondag
niet gedaan, maar kan het wel." De
vingers glijden weer vlot over de
piano. Hij voegt de daad bij het
woord en pakt de octaven mee.
Oksana: "Voor kinderen van die
leeftijd is dat heel uitzonderlijk."
Pianospelen is hem dan ook met
de paplepel ingegoten. Hij heeft
het talent van zijn moeder, die ook
muzikaal onderlegd is. Vanaf zijn
vierde krijgt hij van haar les en
van Von Reijnders van Kunsten
centrum Jerusalem. Muziek is dan
ook zijn lust en zijn leven. In de
repetitieruimte aan huis pakt hij
net zo makkelijk de basgitaar en
tikt met geïmproviseerde stokjes
op het drumstel. "Ik speel ook in
een rockbandje", haakt hij met
een in. "AC/DC is mijn favoriete
band. We spelen covers, maar ook
eigen nummers." Op zijn manier
is hij eigenwijs, maar beslist niet
storend. Het is zijn jeugdig, aanste
kelijk enthousiasme, waardoor hij
honderduit praat.
Als alle musicerende kinde
ren begon hij met Vader Jacob.
Al snel bleek Rangel Silaev over
bovengemiddelde kwaliteiten te
beschikken. Met grote stappen
ontwikkelde hij zijn talent. Dage
lijks zit hij thuis achter de piano.
Op school doet hij het goed en
Rangel heeft tijd over om Rus
sisch te leren, zijn ouders komen
uit Rusland, terwijl hij op sportief
gebied zijn kunsten vertoont bij
taekwondovereniging Tong-Il in
Venray. Toen hij in de tv-serie Neds
Survival Gids het deuntje hoorde
van Mozarts Rondo aha Turca was
hij meteen verkocht. "Ja, Mozart is
mijn favoriet." Oksana benadrukt
de voorliefde van haar zoon voor
de beroemde Oostenrijkse com
ponist: "Ik denk wel eens dat hij in
een vorig leven Mozart is geweest."
Zijn talent wordt gekoesterd. Maar
Rangel weet verdomd goed wat hij
later wil worden. "Beroemd. En op
de televisie komen."
Zijn moeder denkt dat er een
mooie carrière voor hem is wegge
legd. "Hij heeft talent, maar is ook
een echte doorzetter."
Cor en Riek Wilmsen-Litjens vijftig jaar getrouwd
Het is op zaterdag 31 oktober
groot feest voor Cor Wilmsen
en Riek Litjens uit Oostrum.
Zij vieren dan het feit dat
ze vijftig jaar geleden in het
huwelijksbootje stapten. Van
19.00 tot 20.00 uur houdt het
gouden bruidspaar receptie in
D'n Oesterham in Oostrum.
De rest van de avond vieren zij
het feest met familie, vrienden
en bekenden.
De eerste kennismaking tussen
Cor Wilmsen (72 jaar) uit Venray
en Riek Litjens (70) uit Merselo
was tijdens een dansavond in het
zaaltje in Veulen. Nee, ze dansten
niet met elkaar. "Ik kan niet dan
sen", lacht Cor. Maar ze vielen
wel als een blok voor elkaar. Dat
zou na die eerste ontmoeting
nooit meer veranderen. Twee jaar
hadden ze verkering en in 1959
moesten ze trouwen, want de eer
ste van vier zonen, Hans, was op
komst. Ze woonden drie maanden
in aan de Beekweg en verhuisden
vervolgens naar een van de drie
noodwoningen aan de Mgr. Hans-
senstraat in Oostrum. Als leerling
smid verdiende Cor Wilmsen de
eerste guldens bij smederij Jans
sen in Heide. Al snel stapte hij
over Michels Landbouwmachines
in Venray. Daar werkte hij 7,5 jaar
om opnieuw over te stappen. Hij
ging bij Jan Kessels in Oostrum op
de melkwagen werken. Ook ander
half jaar, waarna de Zuid-Ooster
zijn nieuwe werkgever werd. "Als
buschauffeur heb ik ook daar 7,5
prachtige jaren gehad. Daar kijk ik
nog altijd met heel veel plezier op
terug", aldus Wilmsen. Toch maak
te hij nog een keer een overstap,
de laatste keer. "Bij de opening van
het nieuwe verzorgingshuis Het
Schuttersveld ben ik daar begon
nen als onderhoudsmonteur. Ik
heb er 28,5 jaren gewerkt. Het was
niet alleen onderhoud, ik hielp de
bewoners ook met de inrichting
van de kamers, hing spulletjes op.
Dat soort dingen. Aan het contact
met de bewoners bewaar ik de
mooiste herinneringen." Die gene
genheid was wederzijds. "Toen ik
wegging waren er genoeg oudere
mensen die huilden. Dat gaf me
wel voldoening, ja."
Na Hans mochten Cor en Riek
de drie andere zonen begroeten,
Marc en de tweeling Henri en
Twan. Dat weerhield Riek Wilm-
sen er niet van om naast het huis
houden heel actief te zijn in de
Oostrumse gemeenschap. "Onze
buren, Toon en Truus Janssen,
beheerders van het parochiehuis,
vroegen of ik niet een handje mee
wilde helpen. Voor vijf gulden per
avond hielp ik mee in de bedie-
ning. Zo waren de dansavonden
van La Paloma geweldig. En niet
alleen door de fooien", lacht ze.
Dertig jaar bleef ze het parochie
huis trouw. Toen de voetbalkan
tine in Oostrum werd gebouwd,
werd ze beheerder. Ze voorzag
de voetballers 12,5 jaren van een
natje en een droogje. Riek was
(bestuurs)lid van het dameskoor,
later het gemengd koor, en hielp
bij het poetsen van de kerk. Cor
en Riek Wilmsen-Litjens waren
in die jaren dan ook een begrip
in Oostrum. Het verbaasde dan
ook niemand dat zij werden uit
geroepen tot boerenbruidspaar.
Voor Riek, een echte feestneus,
een hoogtepunt. Cor was niet zo
enthousiast. "Het ergste wat me
kon overkomen." Hij moet er zelf
om lachen. "Ik hou helemaal niet
van carnaval."
PONY'S
Toen Cor Wilmsen 60 jaar
werd, maakte hij gebruik van de
VUT-regeling. Het betekende het
afscheid van Het Schuttersveld,
waar hij in al die jaren enorm
veel voor heeft betekend. Hij
maakte zich vooral verdienstelijk
als voorzitter van de personeels
vereniging. "Dat was een enorm
bloeiend clubje. En heel actief.
We vierden samen Sinterklaas, er
waren volop feestavonden, bij ver
jaardagen, met Kerstmis en Pasen
brachten we bij alle leden een
presentje aan huis."
Hij heeft ook nooit stilgezeten.
Samen met Martin Litjens richtte
hij in Oostrum de jongerenver
eniging Ador op."Een fantastische
tijd. We gingen met een groep
van 50 jongens in de leeftijd van
14 tot 18 jaar op kamp. Iedere
zaterdag was er disco." Hij was
ook bijzonder actief binnen de
voetbalvereniging. Eerst als speler,
later als jeugdleider en leider van
het eerste, tweede en derde team.
Speciale herinneringen houdt hij
over aan broeder Huibers. "Die
man heeft als hoofdjeugdleider
ontzettend veel gedaan voor de
jeugdafdeling ."Ook aan zijn tijd
als leider van het eerste elftal met
trainer Jo Dings uit Panningen
bewaart hij mooie momenten.
"We werden kampioen in de eer
ste klasse van de afdeling Limburg.
Dings was als trainer zijn tijd heel
ver vooruit. Hij was heel professi
oneel, prestatiegericht. Menselijk
gezien hadden de mensen meer
moeite met hem."
Het gouden bruidspaar geniet
nog steeds van het leven. In hun
woning aan de Jofferspas hebben
ze het gezellig met elkaar, de kin
deren en kleinkinderen. Tijd om te
piekeren is er niet, daarvoor heb
ben ze nog teveel om handen. "Ik
ben nog lid van de KBO, ik puzzel
ontzettend graag, wandel, zwem
en werk in de tuin", zegt Riek
veelbetekenend. Ook Cor zit niet
stil. "Voor de middag ga ik appels
plukken. Dan moet ik al om zeven
uur uit de veren. Daarnaast ben ik
heel veel bezig met mijn pony's
die hier op een stukje grond in
Oostrum staan. Daar kan ik ontzet
tend van genieten. Als vrijwilliger
zet ik me bovendien in voor de
dierentuin van Dichterbij."
Het leven van nu is niet meer te
vergelijken met eind jaren 50 toen
ze samen in het huwelijksbootje
stapten. Een ding is echter niet
veranderd. "Alles in het leven blijft
een kwestie van geven en nemen",
zegt Riek. "Dat was toen en is nu
nog steeds."
HUI iiiiip
Begraafplaats Boschhuizen, de
algemene begraafplaats van Ven-
ray, is gelegen aan de Spurkterdijk
in Oostrum in het natuurgebied
Boschhuizerbergen. De begraaf
plaats werd in 1971 in gebruik
genomen. Van oudsher geven
gedenktekens op graven door hun
vormgeving, teksten en symbo
len weer hoe men met de dood
en het begraven is omgegaan.
Begraafplaats Boschhuizen heeft
in haar geschiedenis twee massale
herbegravingen gekend met voor
de oorspronkelijke gedenktekens
twee verschillende oplossingen.
In 1972 werden bij de ontruiming
van het kerkhof van de Grote Kerk
naar schatting 1350 graven naar
Boschhuizen overgebracht, inclu
sief de oorspronkelijke gedenk
tekens. Die graven kregen een
plaats in de vakken O1, zie de foto
linksboven, O2 en O3. Gedenk
tekens van die graven zijn cul
tuurhistorisch waardevol en een
bezienswaardigheid. Overigens is
de juridische status van die graven
onduidelijk en dient nog nader te
worden bepaald. Een tweede grote
herbegraving vond plaats in 1997.
Toen zijn de overledenen van de
psychiatrische instellingen St. Ser-
vatius en St. Anna in vak O2 in een
verzamelgraf herbegraven zon
der de oorspronkelijke gedenk
tekens. Ter vervanging daarvan
fungeert een modern kunstwerk
als gemeenschappelijk grafmonu
ment. Het verzamelgraf bestaat uit
twee delen. In het linker kleinere
gedeelte zijn de zusters herbe
graven. De foto rechtsboven laat
het grotere rechter gedeelte zien.
Achter beide gedeelten is een
gemetselde gedenkmuur opge
richt die op regelmatige afstanden
voorzien is van een rechthoekige
nis, waarin een spiegel met namen
met sterfdatum. Het totaal aantal
vermelde namen bedraagt 934.
Tussen beide gedeelten is het
stenen beeld 'Verrezen Christus'
geplaatst, zie uiterst links op de
foto rechtsboven. Dat beeld werd
in 1948 door Piet van Dongen
vervaardigd en sierde voorheen
de toegang tot het kerkhof op
het Annaterrein. Omstreeks 1980
begon men steeds meer de tot
dan heersende traditie van unifor
miteit in gedenktekens te verla-
ten. De vorm en het materiaalge
bruik daarvan en de op de graven
geplaatste attributen en symbolen
veranderden steeds sneller. Dat is
ook te zien op Boschhuizen. Ter
illustratie enkele opnamen van
vak M. Op de foto linksonder een
gedeelte van dat vak, op de foto's
rechtsonder enkele details. Nabe
staanden beelden steeds meer hun
band met hun dierbare overledene
uit met een zelfgekozen en sterk
op de overledene gericht gedenk
teken. Boschhuizen wordt gewaar
deerd vanwege het parkachtige
karakter en de rustgevende en
aangename inrichting. Daaraan
mag een waardering voor de daar
zichtbare maatschappelijke ont
wikkeling van de individuele bele
ving van het rouwproces worden
toegevoegd. Foto en tekst Frans de
Roos. Bronnen: Monumentenre-
gister, Beleidsvisie gemeentelijke
begraafplaats Boschhuizen Venray,
Psy: Begraafplaatsen GGZ-instel-
lingen. Rindert Brouwer: Ook u
wacht ik. Stichting Venray Monu
mentaal (SVM): secretariaat Vlie-
zenweg 1 5801 JC Venray, e-mail
venraymonumentaal@live.nl.
Al veertig jaar is Gerrit Lin-
ders actief als vrijwilliger. De
59-jarige Venraynaar is een
opvallende verschijning en
actief (geweest) bij tal van
Venrayse verenigingen en
stichtingen. "Ik doe het vrij
willigerswerk nog steeds met
evenveel plezier en ben het
nog lang niet moe", aldus Ger
rit. "En het is bovendien goed
voor het sociale leven."
Op 19-jarige leeftijd kwam Ger-
rit in aanraking met het jeugd
werk in de wijk Desselke. "De
gele barak stond er toen nog
niet", vertelt Gerrit. "Die heb ik
nog mee staan schilderen." In Des
selke organiseerde hij avonden
voor jeugd van 5 tot 16 jaar. In
die elf jaar in Desselke werd ook
met een tienerdisco gestart, een
carnavalsvereniging opgericht en
de eerste jeugdboerenbruiloft in
Venray georganiseerd. Een nieuw
bestuur in Desselke had andere
ideeën over de jeugdactiviteiten
en Gerrit werd gevraagd bij Jong
Nederland. "Samen met Nell (zijn
echtgenote, red.) zijn we daar
een nieuwe groep gestart. Jong
Nederland was verbonden aan
een landelijke organisatie en de
activiteiten waren ook breder van
opzet zoals sporttoernooien, kam
pen en zelfs een reis naar Enge
land. Aan die reis hebben we veel
leuke herinneringen. Tijdens een
bezoekje aan Londen verlieten we
het metrostation en konden we
meteen naar de Britse koningin
zwaaien die op dat moment langs
kwam."
De familie Linders reed al vele
jaren de carnavalswagen voor De
Piëlhaas. Dus ook Gerrit die ver
volgens door Jan Broeren werd
gevraagd of hij bij de Hazekeutel
vrijwilligerswerk wilde doen. "Dat
is niet zoveel werk", had Jan mij
verzekerd. "Dat bleek een lokker
tje. Jarenlang heb ik het trio, de
raad van elf en de garde begeleid,
het hele carnavalseizoen door.
Maar het waren hele leuke jaren."
Tussendoor was Gerrit ook
nog betrokken bij de Jeugdwie-
lerronde Noord-Limburg waarbij
honderden jeugdigen op de fiets
door deze regio trokken met aller
lei spelelementen erin. "Het is jam
mer dat die niet meer bestaat. Het
was een heel mooi evenement.
Maar het wordt steeds moeilij
ker om kinderen naar buiten te
krijgen om wat te gaan doen. De
televisie en computer hebben de
kinderen helemaal in hun greep.
Maar er zijn ook lichtpuntjes. De
computer wordt ook steeds meer
toegepast bij buitenspelen en
-activiteiten. Dat is een goede ont
wikkeling."
Alsof dat nog niet genoeg was
werd Gerrit benaderd door het
Odapark. "Vanuit mijn werk bij de
gemeente had ik veel te maken
met het onderhoud van het park.
Met kunst had ik niks, maar met
het park des te meer. Nu kun je
zien dat kunst en natuur in het
Odapark niet zonder elkaar kun
nen. Wat dat betreft is het een
mooie locatie waar ook tal van
groenactiviteiten en -wandelingen
georganiseerd worden."
Zijn groene vingers, in com
binatie met het jeugd- en jon
gerenwerk, bleven ook niet
onopgemerkt bij de Stichting
Wereldboom. "Die organisatie
probeert zoveel mogelijk bomen,
die de kans hebben om meerdere
honderden jaren oud te worden,
te behouden. In Engeland zie je
dat heel veel, in Nederland nauwe
lijks. Daar willen wij als stichting
wat aan gaan doen. Op het oude
zwembadterrein naast het Oda-
park staan twee beuken die daar
zeer geschikt voor zijn. Als stich
ting willen we ons over die bomen
gaan ontfermen. We zoeken een
beschermheer die de desbetref
fende boom weer overdraagt aan
een volgende generatie."
Kortom, Gerrit heeft een druk
vrijwilligersleven. "Ik doe alles
nog steeds met veel plezier. Nog
eens veertig jaar zal er niet inzit
ten, maar zo lang ik me nog op
deze wijze kan blijven inzetten,
zal ik dat ook niet nalaten."
L EN MAAS
Rangel Silaev,
de nieuwe Mozart?
Het is geven en nemen
Gerrit Linders
40 jaar vrijwilliger
