Cheque Werkgroep Historie Leunen Koester uw Monument "We houden van gezelligheid" "We genieten van de dingen die we doen Sfeervol Solfestival Honderddertigste jaargang - week 29 - donderdag 16 juli 2009 Door het succes van de boe kenmarkt heeft Eerste Wijkvereni- ging Leunen (EWL) besloten een bedrag van 500 euro te schenken aan de Werkgroep Historie Leunen. Afgelopen vrijdag werd dit bedrag symbolisch door Jos Nabben over handigd aan de voorzitter van deze werkgroep, Herman Holtac- kers (foto). Veel mensen denken misschien waarom schenkt een wijkvereniging geld aan een ande re doel. Het antwoord is heel sim pel. De wijkvereniging haalt het oud papier op in het dorp Leunen. Door de opbrengst hiervan zijn ze afhankelijk wat de bewoners van leunen aan de straat zetten. Jammer genoeg brengen verschil lende bewoners het oud papier naar een ander plaats, aangezien zij het gratis met de kraakwagens komen ophalen. Als tegenprestatie wilde de wijkvereniging ook iets doen dat ten goede komt aan het dorp Leunen. Daarom viel de keus op de Werkgroep Historie Leunen, omdat deze werkgroep de historie van alle verenigingen in Leunen in woord en beeld vastlegt. Voor dit bedrag van 500 euro is de werk groep op zoek naar een A3 scan ner. Misschien zijn er bedrijven in Venray die deze werkgroep hier aan kan helpen. Gouden bruidspaar Theo en Tea van Dijk in Venray Gouden bruidspaar Jo en Leo Linders-Martens De Oostrumse Beek ontspringt ten westen van Veulen, stroomt langs Veulen, Leunen en Oostrum, vervolgens door het Landgoed Geijsteren en mondt tenslotte uit in de Maas. De beek ontleent haar naam aan Oostrum, waar aan het Buitenhof het voormalige molen gebouw staat van de Oostrumse watermolen, de Campsmolen, die in 1917 werd stilgelegd. Het gebouw (Rijksmonument), wordt nu als verenigingsgebouw gebruikt. Het heeft geen maalme- chaniek meer, geen waterrad en ook geen Oostrumse Beek. Ver der stroomafwaarts in Oostrum staat in de omgeving van de Geijs- terse bossen de Rosmolen (Rijks monument). Aan de werking als watermolen kwam in 1928 een eind door de kanalisatie van de Oostrumse Beek. In 2000 werd de molen weer maalvaardig gemaakt. Rond 1960 is de Oostrumse Beek bij een ruilverkaveling recht getrokken, maar behield haar slingerend verloop op het Land goed Geijsteren. Dat gevarieerde natuurgebied kent met haar bos- sen, weiden, akkers en de meande rende beek prachtige landschap pen, zie de foto linksboven. En in het gebied van de benedenloop van de Oostrumse Beek staat dan bovendien nog de oude watermo len van Geijsteren, De Holtmeule, zie de foto rechtsboven. De molen is van veraf goed zichtbaar vanaf de St. Wilbertsweg, omdat aan de westelijke kant een open weiland ligt. Dat weiland wordt omzoomd door een beek die fungeert als omloop voor de watermolen. Daarin heeft het waterschap in 2000 op regelmatige afstanden een vistrap aangebracht, zie de foto rechtsonder. De Holtmeule is een onderslagmolen en wordt voor het eerst vermeld in 1641. Het is een oude graan- en olie molen. Het nu bestaande stenen gebouw dateert van circa 1750. Oorspronkelijk was het water rad van hout, maar in 1887 werd een rad van smeedijzer geïnstal leerd, met een diameter van 5,12 meter nagenoeg dezelfde diame ter als van het onderslagrad van de Rosmolen. De Campsmolen en de Rosmolen waren 'winter- molens' die doorgaans alleen van oktober tot april konden malen. De Holtmeule was dat natuurlijk ook, maar had bovendien bij hoog Maaswater hinder van stromend water. De Holtmeule kwam in 1933 in bezit van Willem Reyn- ders, die ondervond dat de exploi tatie steeds moeilijker werd en op den duur niet meer rendabel was. In 1961 werd de maalinstalla- tie verwijderd en werd de molen ingericht als woning. De Holtmeu- le heeft geen beschermde status als monument, maar het gebouw uit 1750 met het waterrad, de sluizen, de oeververdediging, en de omloop met de vistrappen zijn nog steeds te bewonderen. Het smeedijzeren waterrad uit 1887 is een monumentaal pronkstuk en draait nog elke dag. Foto en tekst Frans de Roos. Bronnen: M. Rutten, Gemeentearchief Venray, Watermolens in Nederland. Stich ting Venray Monumentaal (SVM), secretariaat Vliezenweg 1, 5801 JC in Venray, e-mail venraymonumen- taal@live.nl. Rond wijkcentrum De Kiosk in Brukske in Venray bruiste het afgelopen zondag van de activi teiten tijdens het vijfde Solfestival. De wijk Brukske kende tot vorig jaar verschillende evenemen ten die op verschillende dagen werden gehouden. Voor dit jaar was besloten om het Solfestival, de Luikse markt en de Dag Van de wijk op een dag te houden. Tevens werd er een pannatoer- nooi gehouden. De bundeling van activiteiten was te merken aan de publieke belangstelling. Ondanks de constante dreiging van regen waren er de hele mid dag volop mensen. Ze genoten van de diverse optredens met zang en dans, liepen een rondje over de Luikse markt op zoek naar koopjes, terwijl de jeugd voetbal de of genoot van de verschillende attracties. Het is zaterdag 18 juli feest in café-zaal De Leste Geulde in Horst. Jo en Leo Linders- Martens uit Sevenum vieren die dag het feit dat zij 50 jaar geleden in het huwelijksboot je zijn gestapt. Na een heilige mis in de kerk van Sevenum, is er van 16.00 tot 17.00 uur een receptie in De Leste Geul- de. Aansluitend zet het gouden bruidspaar het feest met fami lieleden, vrienden en beken den voort. De vonk tussen Leo Linders (78 jaar) uit Oirlo en Jo Martens (73) uit Klein-Oirlo sloeg, hoe kan het anders in die tijd, over tijdens de kermis. De twee kenden elkaar al, maar na het kermisbezoek, en de permissie van moeder Martens, hadden de twee echt verkering met elkaar. Vijf jaar lang, voordat zij in 1959 elkaar het jawoord gaven. De twee verhuisden vrij wel meteen naar Zevenaar. "Ik was werkzaam bij de algemene inspec tiedienst van het Ministerie van Landbouw. Mijn standplaats was Zevenaar", vertelt Leo Linders de reden van hun verhuizing. Ruim twee jaar woonden ze in Gelder land, voordat ze weer terugkeer den naar Oirlo. Ze trokken in bij het gemengd bedrijf van Leo's ouders. "Na een jaar werd de boer derij verkocht en ben ik opnieuw van werkgever veranderd. We zijn toen opnieuw verhuisd, naar Seve- num." Ze betrokken een rijtjeswoning aan de Bosschekampstraat 34, destijds een nieuwbouwwoning waar ze nu nog steeds wonen. Leo Linders werkte vervolgens twintig jaar bij het werkvoorzie ningschap in Helden en Venray, voordat hij met pensioen ging. Uit het huwelijk kwamen drie kinde ren, dochter Carla en de zonen Henk en Robert, voort. Inmiddels zijn ze ook de trotse grootouders van vier kleinkinderen. "Het is een hele fijne tijd met de kinderen geweest", kijkt Jo trots terug op de beginjaren met opgroeiende kinderen. Terwijl de man voor de kost zorgde, was de huishouding bij haar in vertrouwde handen. "Het mooie is dat ze alle drie goed terecht zijn gekomen en het goed hebben. Dat doet je als ouders deugd." Als echte (Klein-)Oirlosen was het in het begin wennen in de hechte Sevenumse gemeen schap. Maar toen zoon Robert als tambour-maitre aan de slag ging bij de plaatselijke Konink lijke harmonie Unie was het ijs snel gebroken. "Ook in die tijd was er al een tekort aan vrijwil ligers", lacht Leo. "Ze hadden me dan ook al snel gestrikt voor een bestuursfunctie. Nee, ik heb nooit zelf muziek gemaakt, dat was mijn ding niet." Hij hield het 23 jaar vol als bestuurslid, verantwoorde lijk voor de drumband binnen de vereniging. Zijn vrouw Jo volgde hem trouw tijdens uitvoeringen en evenementen. "Een hele mooie, maar vooral gezellige tijd", blikt ze terug. Naast zijn vrijwilligerswerk was Leo 25 jaar vrijwillig colon nelid van het Nederlandse Rode Kruis. Voor zijn verdiensten werd hij in 2007 koninklijk onderschei den als Lid in de Orde van Oranje Nassau. Bij de harmonie kreeg hij het erelidmaatschap toebedeeld. Hij wil het niet met zoveel woor den kwijt, maar hij is er terecht trots op. Jo Linders, van beroep naaister, legde naast de huishouding haar ziel en zaligheid in het maken van kleding voor de kinderen. "Ik heb in al die jaren wat jurkjes en pakjes gemaakt." De vrouw des huizes is altijd sportief aangelegd geweest. Ze heeft dertig jaar gevol leybald, is al ruim twintig jaar actief bij de gymnastiekvereniging en mag nog graag wekelijks haar partijtje koersballen. "Dat zou ik echt niet willen missen. Daar haal ik zoveel plezier uit." Ze heeft twee vervelende, zware opera ties achter de rug en moet zich wel ontzien. "Als we samen gaan fietsen steek ik de hand op, dan weet mijn man genoeg. Dan is het even goed geweest", lacht ze. Voor de rest leven Jo en Leo in goede gezondheid. Ze genieten van het leven, van iedere dag. Ze zijn gere geld op vakantie geweest, met de auto naar Oostenrijk, of georga niseerde busreizen naar Tsjechië, Wenen en Rome. Leo heeft ook nog steeds zijn hobby's. Hij biljart, maar snijdt bijvoorbeeld ook met alle plezier wekelijks het gras in de tuin van de pastoor. Ze heb ben het goed samen. "De kinderen en kleinkinderen komen geregeld over de vloer. Dan is het meteen gezellig. We genieten van de din gen die we doen." Ondanks dat ze al op gevorderde leeftijd zijn, hebben ze stiekem nog stoute plannen. "We denken er over om naar Horst te verhuizen, daar wonen twee kinderen. Bovendien wordt dit huis toch een beetje te groot voor ons tweeën." Theo (73 jaar) en Tea van Dijk (74) vieren komend weekend het feit dat zij vijf tig jaar geleden samen in het huwelijksbootje stapten. Don derdagavond (vanavond) is iedereen van 21.30 tot 24.00 uur welkom in zalencentrum De Witte Hoeve in Venray voor een gezellig feestje. "Laat iedereen die van een gezellig feestje houdt, maar komen", zeggen beiden in koor. Vanaf vrijdag 17 juli brengen ze in familieverband een lang week end door in België om de gou den bruiloft te vieren. Theo en Tea van Dijk leerden elkaar kennen op de Mulo in den Bosch. Toen ze bij elkaar in de klas kwamen, sloeg de vlam over. Na de schoolperiode ging Tea aan de slag als administratief mede werkster, Theo werd telegrafist bij de Koninklijke Marine en werd anderhalf jaar uitgezonden naar Nieuw Guinea. In 1959 gaven ze elkaar het jawoord en kochten ze een huis in Geldrop. Daar werden ook hun drie kinderen geboren. In 1965 verkaste Theo van Philips naar Inalfa en ging het jonge paar in Venray wonen. Tea leerde voor pedicure en werd voetverzorg ster bij St. Servatius en Spraland. Ze zijn protestant en het houten gebouwtje aan de Prins Bern- hardstraat, waarin de protestantse school was gevestigd, vonden bei den, met drie schoolgaande kin deren, maar niks. "Venray kreeg in die tijd steeds meer protestantse inwoners door personeelsgroei bij Inalfa en Rank Xerox. We heb ben bij de gemeente aangeklopt om geld los te krijgen voor het stichten van een permanent schoolgebouw. Ik werd voorzitter en samen met een actief bestuur stond in korte tijd het gebouw De Hommel aan de Oostsingel", zegt Theo die de rol van bouwpastoor met veel verve vervulde. Er kwam daarnaast een jeugdhonk waar Tea een van de leidsters werd. Ook de Jeugdnatuurwacht in Venray kon in die tijd op haar rekenen. In die zelfde periode zocht het Venray's Mannenkoor, toen bestaande uit 28 leden, een nieuwe voorzitter. Theo werd benoemd en heeft tien jaar lang de voorzittershamer gehanteerd. "In die periode groei de het koor naar honderd leden", vertelt hij trots. "Onder dat aan tal is het koor daarna nooit meer geweest. Een van de hoogtepunten in die tijd was de reis naar Rome ter gelegenheid van de opening van het heilige jaar 1975, samen wist ik inmiddels het een en ander van de muziek af. Ik werd zelfs landelijk voorzitter van de Dutch Association of Barbershopsingers en was vijftien jaar lang een actief kwartetzanger. Na een jaar in New Jersey gewoond te hebben, kwam mijn commerciële leven ten einde. Ik heb nog wel een paar jaar samen met onze jongste zoon een postorderbedrijf voor Duitse par ticulieren gerund." Nadat ook dat boek werd dichtgegooid, besloten Teo en Theo zich weer in Venray te vestigen. Daar wonen zij nu alweer vier jaar. Tea: "Ik miste toch een beetje de sfeer van het wonen in Venray. Nu zitten we heerlijk midden in het centrum, met mooi groen om ons heen. En dicht bij de winkels en terrasjes. Heerlijk toch. We voelen ons hier echt thuis." Theo is weer actief bij het Ven- ray's Mannenkoor. Tea is alweer een paar jaar actief als medewerk ster bij het Odapark. Hun vrije tijd besteden ze nu door samen met een camper door Europa te zwer ven. Het is Theo en Tea van Dijk ten voeten uit. Volop tussen de mensen, zoeken naar gezelligheid. De spreekwoordelijke geraniums zijn aan hen niet besteed. "We hebben samen enorm veel mee gemaakt en zijn van plan dat ook nog de komende jaren te doen. We zijn heel blij en dankbaar dat we beiden kerngezond zijn.", aldus Theo. Ze wandelen samen over de singels, met uiteraard een zijstapje naar de terrassen. Daarnaast gaat Theo drie keer per week trouw naar de sportschool en is het man nenkoor zijn lust en zijn leven. Tea vertoeft graag in het Odapark en bezoekt daarnaast regelmatig de schouwburg of de bioscoop. Tijdens de reizen met de camper, ze beschikken over een prachtig, zeven meter lang exemplaar van Italiaanse makelij, genieten ze met volle teugen. Schotland, de Noord kaap, een reis met de kinderen naar Amerika, ze zijn al op veel plaatsen geweest. Daarnaast zijn ze als reisbegeleider actief voor de NKC (Nederlandse Kampeerauto Club). "Time flies, zeg ik wel eens", aldus Theo, "Daarom genieten we ook van iedere dag. We maken het ons samen zo gezellig moge lijk. En houden op de tijd dan ook van een gezellig feestje." Van avond zal het in De Witte Hoeve niet anders zijn hij als commerciële man over. "Dat werd tien jaar lang reizen over de hele wereld, met name in Japan, met zo'n gemiddeld een kleine honderd vliegreizen per jaar. Ik zat meer in het vliegtuig dan thuis", lacht Theo. Tea was in die jaren werkzaam in een ouderwetse snoepwinkel in de oude binnen stad van Den Bosch en werd later baliemedewerkster bij de rond vaarten over de Dieze. Ook gaf ze Nederlandse les aan allochto nen in Den Bosch. "Met name die boottochten over de Dieze waren een happening. Heel veel mensen komen alleen voor die toeristische attractie naar Den Bosch. Nog steeds. We woonden in hartje cen trum en hebben heel wat boten onder ons huis door zien varen. Met heel wat beroemdheden ook. Koningin Beatrix, prinsen Maxima en prins Willem-Alexander, maar ook Albert en Paola van België." Het zingen zit nog steeds in Theo's bloed. Hij werd aangesto ken door het zogenaamde bar- bershopvirus, een manier van close harmony singing dat in Ame rika zeer bekend is. "Deze muziek vorm waaide over naar Europa. Door mijn reizen naar Amerika BEROEMDHEDEN Nelipak groeide inmiddels behoorlijk. Met een van de direc teuren verhuisde Theo naar Brus sel, maar dat avontuur duurde maar een jaar. Een zwerftocht via verpakkingsbedrijven in Roosen daal en Schiedam brachten Theo weer terug bij Nelipak, voor een volgende reeks van vijf jaren. Tea bleef al die jaren actief bij Ser- vatius. "Een advertentie van een grote drukkerij in onze geboorte stad Den Bosch lokte Theo terug naar Oeteldonk", vertelt Tea. Het werden jaren van veel reizen naar landen als Saoudi Arabië, Irak, Iran, India en Pakistan, waar veel behoefte was aan flexibele verpak king. Na zes jaar probeerde Theo als zelfstandig bedrijf voet aan de grond te krijgen, maar toen deze activiteiten konden worden inge lijfd bij een ander bedrijf, stapte met de Zangers van St. Frans. Ook het paalzitten en het ontstaan van het Hofkoor stammen uit die tijd." "Het mannenkoor is een prachtig clubje.", vult Tea aan. "Toen we veertig jaar getrouwd waren, kwa men ze zelfs zingen in de kerk in Den Bosch." iAtpile Hen/test EN MAAS L ""«unie.. 1 snireeltaari/e f entreetaart/es Waardeciii S00.00 k Th*hM

Peel en Maas | 2009 | | pagina 15