Cheque Werkgroep
Historie Leunen
Koester uw Monument
"We houden van gezelligheid"
"We genieten van
de dingen die we doen
Sfeervol Solfestival
Honderddertigste jaargang - week 29 - donderdag 16 juli 2009
Door het succes van de boe
kenmarkt heeft Eerste Wijkvereni-
ging Leunen (EWL) besloten een
bedrag van 500 euro te schenken
aan de Werkgroep Historie Leunen.
Afgelopen vrijdag werd dit bedrag
symbolisch door Jos Nabben over
handigd aan de voorzitter van
deze werkgroep, Herman Holtac-
kers (foto). Veel mensen denken
misschien waarom schenkt een
wijkvereniging geld aan een ande
re doel. Het antwoord is heel sim
pel. De wijkvereniging haalt het
oud papier op in het dorp Leunen.
Door de opbrengst hiervan zijn
ze afhankelijk wat de bewoners
van leunen aan de straat zetten.
Jammer genoeg brengen verschil
lende bewoners het oud papier
naar een ander plaats, aangezien
zij het gratis met de kraakwagens
komen ophalen. Als tegenprestatie
wilde de wijkvereniging ook iets
doen dat ten goede komt aan het
dorp Leunen. Daarom viel de keus
op de Werkgroep Historie Leunen,
omdat deze werkgroep de historie
van alle verenigingen in Leunen in
woord en beeld vastlegt. Voor dit
bedrag van 500 euro is de werk
groep op zoek naar een A3 scan
ner. Misschien zijn er bedrijven in
Venray die deze werkgroep hier
aan kan helpen.
Gouden bruidspaar Theo en Tea van Dijk in Venray
Gouden bruidspaar Jo en Leo Linders-Martens
De Oostrumse Beek ontspringt
ten westen van Veulen, stroomt
langs Veulen, Leunen en Oostrum,
vervolgens door het Landgoed
Geijsteren en mondt tenslotte uit
in de Maas. De beek ontleent haar
naam aan Oostrum, waar aan het
Buitenhof het voormalige molen
gebouw staat van de Oostrumse
watermolen, de Campsmolen,
die in 1917 werd stilgelegd.
Het gebouw (Rijksmonument),
wordt nu als verenigingsgebouw
gebruikt. Het heeft geen maalme-
chaniek meer, geen waterrad en
ook geen Oostrumse Beek. Ver
der stroomafwaarts in Oostrum
staat in de omgeving van de Geijs-
terse bossen de Rosmolen (Rijks
monument). Aan de werking als
watermolen kwam in 1928 een
eind door de kanalisatie van de
Oostrumse Beek. In 2000 werd de
molen weer maalvaardig gemaakt.
Rond 1960 is de Oostrumse Beek
bij een ruilverkaveling recht
getrokken, maar behield haar
slingerend verloop op het Land
goed Geijsteren. Dat gevarieerde
natuurgebied kent met haar bos-
sen, weiden, akkers en de meande
rende beek prachtige landschap
pen, zie de foto linksboven. En in
het gebied van de benedenloop
van de Oostrumse Beek staat dan
bovendien nog de oude watermo
len van Geijsteren, De Holtmeule,
zie de foto rechtsboven. De molen
is van veraf goed zichtbaar vanaf
de St. Wilbertsweg, omdat aan de
westelijke kant een open weiland
ligt. Dat weiland wordt omzoomd
door een beek die fungeert als
omloop voor de watermolen.
Daarin heeft het waterschap in
2000 op regelmatige afstanden
een vistrap aangebracht, zie de
foto rechtsonder. De Holtmeule
is een onderslagmolen en wordt
voor het eerst vermeld in 1641.
Het is een oude graan- en olie
molen. Het nu bestaande stenen
gebouw dateert van circa 1750.
Oorspronkelijk was het water
rad van hout, maar in 1887 werd
een rad van smeedijzer geïnstal
leerd, met een diameter van 5,12
meter nagenoeg dezelfde diame
ter als van het onderslagrad van
de Rosmolen. De Campsmolen
en de Rosmolen waren 'winter-
molens' die doorgaans alleen van
oktober tot april konden malen.
De Holtmeule was dat natuurlijk
ook, maar had bovendien bij hoog
Maaswater hinder van stromend
water. De Holtmeule kwam in
1933 in bezit van Willem Reyn-
ders, die ondervond dat de exploi
tatie steeds moeilijker werd en
op den duur niet meer rendabel
was. In 1961 werd de maalinstalla-
tie verwijderd en werd de molen
ingericht als woning. De Holtmeu-
le heeft geen beschermde status
als monument, maar het gebouw
uit 1750 met het waterrad, de
sluizen, de oeververdediging, en
de omloop met de vistrappen zijn
nog steeds te bewonderen. Het
smeedijzeren waterrad uit 1887
is een monumentaal pronkstuk
en draait nog elke dag. Foto en
tekst Frans de Roos. Bronnen: M.
Rutten, Gemeentearchief Venray,
Watermolens in Nederland. Stich
ting Venray Monumentaal (SVM),
secretariaat Vliezenweg 1, 5801 JC
in Venray, e-mail venraymonumen-
taal@live.nl.
Rond wijkcentrum De Kiosk
in Brukske in Venray bruiste het
afgelopen zondag van de activi
teiten tijdens het vijfde Solfestival.
De wijk Brukske kende tot vorig
jaar verschillende evenemen
ten die op verschillende dagen
werden gehouden. Voor dit jaar
was besloten om het Solfestival,
de Luikse markt en de Dag Van
de wijk op een dag te houden.
Tevens werd er een pannatoer-
nooi gehouden. De bundeling
van activiteiten was te merken
aan de publieke belangstelling.
Ondanks de constante dreiging
van regen waren er de hele mid
dag volop mensen. Ze genoten
van de diverse optredens met
zang en dans, liepen een rondje
over de Luikse markt op zoek naar
koopjes, terwijl de jeugd voetbal
de of genoot van de verschillende
attracties.
Het is zaterdag 18 juli feest
in café-zaal De Leste Geulde
in Horst. Jo en Leo Linders-
Martens uit Sevenum vieren
die dag het feit dat zij 50 jaar
geleden in het huwelijksboot
je zijn gestapt. Na een heilige
mis in de kerk van Sevenum,
is er van 16.00 tot 17.00 uur
een receptie in De Leste Geul-
de. Aansluitend zet het gouden
bruidspaar het feest met fami
lieleden, vrienden en beken
den voort.
De vonk tussen Leo Linders (78
jaar) uit Oirlo en Jo Martens (73)
uit Klein-Oirlo sloeg, hoe kan het
anders in die tijd, over tijdens de
kermis. De twee kenden elkaar al,
maar na het kermisbezoek, en de
permissie van moeder Martens,
hadden de twee echt verkering
met elkaar. Vijf jaar lang, voordat
zij in 1959 elkaar het jawoord
gaven. De twee verhuisden vrij
wel meteen naar Zevenaar. "Ik was
werkzaam bij de algemene inspec
tiedienst van het Ministerie van
Landbouw. Mijn standplaats was
Zevenaar", vertelt Leo Linders de
reden van hun verhuizing. Ruim
twee jaar woonden ze in Gelder
land, voordat ze weer terugkeer
den naar Oirlo. Ze trokken in bij
het gemengd bedrijf van Leo's
ouders. "Na een jaar werd de boer
derij verkocht en ben ik opnieuw
van werkgever veranderd. We zijn
toen opnieuw verhuisd, naar Seve-
num."
Ze betrokken een rijtjeswoning
aan de Bosschekampstraat 34,
destijds een nieuwbouwwoning
waar ze nu nog steeds wonen.
Leo Linders werkte vervolgens
twintig jaar bij het werkvoorzie
ningschap in Helden en Venray,
voordat hij met pensioen ging. Uit
het huwelijk kwamen drie kinde
ren, dochter Carla en de zonen
Henk en Robert, voort. Inmiddels
zijn ze ook de trotse grootouders
van vier kleinkinderen. "Het is een
hele fijne tijd met de kinderen
geweest", kijkt Jo trots terug op
de beginjaren met opgroeiende
kinderen. Terwijl de man voor de
kost zorgde, was de huishouding
bij haar in vertrouwde handen.
"Het mooie is dat ze alle drie goed
terecht zijn gekomen en het goed
hebben. Dat doet je als ouders
deugd."
Als echte (Klein-)Oirlosen
was het in het begin wennen in
de hechte Sevenumse gemeen
schap. Maar toen zoon Robert
als tambour-maitre aan de slag
ging bij de plaatselijke Konink
lijke harmonie Unie was het ijs
snel gebroken. "Ook in die tijd
was er al een tekort aan vrijwil
ligers", lacht Leo. "Ze hadden me
dan ook al snel gestrikt voor een
bestuursfunctie. Nee, ik heb nooit
zelf muziek gemaakt, dat was mijn
ding niet." Hij hield het 23 jaar
vol als bestuurslid, verantwoorde
lijk voor de drumband binnen de
vereniging. Zijn vrouw Jo volgde
hem trouw tijdens uitvoeringen
en evenementen. "Een hele mooie,
maar vooral gezellige tijd", blikt ze
terug. Naast zijn vrijwilligerswerk
was Leo 25 jaar vrijwillig colon
nelid van het Nederlandse Rode
Kruis. Voor zijn verdiensten werd
hij in 2007 koninklijk onderschei
den als Lid in de Orde van Oranje
Nassau. Bij de harmonie kreeg hij
het erelidmaatschap toebedeeld.
Hij wil het niet met zoveel woor
den kwijt, maar hij is er terecht
trots op.
Jo Linders, van beroep naaister,
legde naast de huishouding haar
ziel en zaligheid in het maken
van kleding voor de kinderen. "Ik
heb in al die jaren wat jurkjes en
pakjes gemaakt." De vrouw des
huizes is altijd sportief aangelegd
geweest. Ze heeft dertig jaar gevol
leybald, is al ruim twintig jaar
actief bij de gymnastiekvereniging
en mag nog graag wekelijks haar
partijtje koersballen. "Dat zou ik
echt niet willen missen. Daar haal
ik zoveel plezier uit." Ze heeft
twee vervelende, zware opera
ties achter de rug en moet zich
wel ontzien. "Als we samen gaan
fietsen steek ik de hand op, dan
weet mijn man genoeg. Dan is het
even goed geweest", lacht ze. Voor
de rest leven Jo en Leo in goede
gezondheid. Ze genieten van het
leven, van iedere dag. Ze zijn gere
geld op vakantie geweest, met de
auto naar Oostenrijk, of georga
niseerde busreizen naar Tsjechië,
Wenen en Rome. Leo heeft ook
nog steeds zijn hobby's. Hij biljart,
maar snijdt bijvoorbeeld ook met
alle plezier wekelijks het gras in
de tuin van de pastoor. Ze heb
ben het goed samen. "De kinderen
en kleinkinderen komen geregeld
over de vloer. Dan is het meteen
gezellig. We genieten van de din
gen die we doen." Ondanks dat
ze al op gevorderde leeftijd zijn,
hebben ze stiekem nog stoute
plannen. "We denken er over om
naar Horst te verhuizen, daar
wonen twee kinderen. Bovendien
wordt dit huis toch een beetje
te groot voor ons tweeën."
Theo (73 jaar) en Tea van
Dijk (74) vieren komend
weekend het feit dat zij vijf
tig jaar geleden samen in het
huwelijksbootje stapten. Don
derdagavond (vanavond) is
iedereen van 21.30 tot 24.00
uur welkom in zalencentrum
De Witte Hoeve in Venray
voor een gezellig feestje. "Laat
iedereen die van een gezellig
feestje houdt, maar komen",
zeggen beiden in koor. Vanaf
vrijdag 17 juli brengen ze in
familieverband een lang week
end door in België om de gou
den bruiloft te vieren.
Theo en Tea van Dijk leerden
elkaar kennen op de Mulo in den
Bosch. Toen ze bij elkaar in de
klas kwamen, sloeg de vlam over.
Na de schoolperiode ging Tea aan
de slag als administratief mede
werkster, Theo werd telegrafist bij
de Koninklijke Marine en werd
anderhalf jaar uitgezonden naar
Nieuw Guinea. In 1959 gaven ze
elkaar het jawoord en kochten ze
een huis in Geldrop. Daar werden
ook hun drie kinderen geboren.
In 1965 verkaste Theo van Philips
naar Inalfa en ging het jonge paar
in Venray wonen. Tea leerde voor
pedicure en werd voetverzorg
ster bij St. Servatius en Spraland.
Ze zijn protestant en het houten
gebouwtje aan de Prins Bern-
hardstraat, waarin de protestantse
school was gevestigd, vonden bei
den, met drie schoolgaande kin
deren, maar niks. "Venray kreeg in
die tijd steeds meer protestantse
inwoners door personeelsgroei
bij Inalfa en Rank Xerox. We heb
ben bij de gemeente aangeklopt
om geld los te krijgen voor het
stichten van een permanent
schoolgebouw. Ik werd voorzitter
en samen met een actief bestuur
stond in korte tijd het gebouw De
Hommel aan de Oostsingel", zegt
Theo die de rol van bouwpastoor
met veel verve vervulde. Er kwam
daarnaast een jeugdhonk waar Tea
een van de leidsters werd. Ook de
Jeugdnatuurwacht in Venray kon
in die tijd op haar rekenen. In die
zelfde periode zocht het Venray's
Mannenkoor, toen bestaande uit
28 leden, een nieuwe voorzitter.
Theo werd benoemd en heeft
tien jaar lang de voorzittershamer
gehanteerd. "In die periode groei
de het koor naar honderd leden",
vertelt hij trots. "Onder dat aan
tal is het koor daarna nooit meer
geweest. Een van de hoogtepunten
in die tijd was de reis naar Rome
ter gelegenheid van de opening
van het heilige jaar 1975, samen
wist ik inmiddels het een en ander
van de muziek af. Ik werd zelfs
landelijk voorzitter van de Dutch
Association of Barbershopsingers
en was vijftien jaar lang een actief
kwartetzanger. Na een jaar in New
Jersey gewoond te hebben, kwam
mijn commerciële leven ten einde.
Ik heb nog wel een paar jaar
samen met onze jongste zoon een
postorderbedrijf voor Duitse par
ticulieren gerund." Nadat ook dat
boek werd dichtgegooid, besloten
Teo en Theo zich weer in Venray
te vestigen. Daar wonen zij nu
alweer vier jaar. Tea: "Ik miste toch
een beetje de sfeer van het wonen
in Venray. Nu zitten we heerlijk
midden in het centrum, met mooi
groen om ons heen. En dicht bij de
winkels en terrasjes. Heerlijk toch.
We voelen ons hier echt thuis."
Theo is weer actief bij het Ven-
ray's Mannenkoor. Tea is alweer
een paar jaar actief als medewerk
ster bij het Odapark. Hun vrije tijd
besteden ze nu door samen met
een camper door Europa te zwer
ven. Het is Theo en Tea van Dijk
ten voeten uit. Volop tussen de
mensen, zoeken naar gezelligheid.
De spreekwoordelijke geraniums
zijn aan hen niet besteed. "We
hebben samen enorm veel mee
gemaakt en zijn van plan dat ook
nog de komende jaren te doen.
We zijn heel blij en dankbaar dat
we beiden kerngezond zijn.", aldus
Theo. Ze wandelen samen over de
singels, met uiteraard een zijstapje
naar de terrassen. Daarnaast gaat
Theo drie keer per week trouw
naar de sportschool en is het man
nenkoor zijn lust en zijn leven.
Tea vertoeft graag in het Odapark
en bezoekt daarnaast regelmatig
de schouwburg of de bioscoop.
Tijdens de reizen met de camper,
ze beschikken over een prachtig,
zeven meter lang exemplaar van
Italiaanse makelij, genieten ze met
volle teugen. Schotland, de Noord
kaap, een reis met de kinderen
naar Amerika, ze zijn al op veel
plaatsen geweest. Daarnaast zijn
ze als reisbegeleider actief voor de
NKC (Nederlandse Kampeerauto
Club). "Time flies, zeg ik wel eens",
aldus Theo, "Daarom genieten we
ook van iedere dag. We maken
het ons samen zo gezellig moge
lijk. En houden op de tijd dan
ook van een gezellig feestje." Van
avond zal het in De Witte Hoeve
niet anders zijn
hij als commerciële man over. "Dat
werd tien jaar lang reizen over de
hele wereld, met name in Japan,
met zo'n gemiddeld een kleine
honderd vliegreizen per jaar. Ik zat
meer in het vliegtuig dan thuis",
lacht Theo. Tea was in die jaren
werkzaam in een ouderwetse
snoepwinkel in de oude binnen
stad van Den Bosch en werd later
baliemedewerkster bij de rond
vaarten over de Dieze. Ook gaf
ze Nederlandse les aan allochto
nen in Den Bosch. "Met name die
boottochten over de Dieze waren
een happening. Heel veel mensen
komen alleen voor die toeristische
attractie naar Den Bosch. Nog
steeds. We woonden in hartje cen
trum en hebben heel wat boten
onder ons huis door zien varen.
Met heel wat beroemdheden ook.
Koningin Beatrix, prinsen Maxima
en prins Willem-Alexander, maar
ook Albert en Paola van België."
Het zingen zit nog steeds in
Theo's bloed. Hij werd aangesto
ken door het zogenaamde bar-
bershopvirus, een manier van
close harmony singing dat in Ame
rika zeer bekend is. "Deze muziek
vorm waaide over naar Europa.
Door mijn reizen naar Amerika
BEROEMDHEDEN
Nelipak groeide inmiddels
behoorlijk. Met een van de direc
teuren verhuisde Theo naar Brus
sel, maar dat avontuur duurde
maar een jaar. Een zwerftocht via
verpakkingsbedrijven in Roosen
daal en Schiedam brachten Theo
weer terug bij Nelipak, voor een
volgende reeks van vijf jaren. Tea
bleef al die jaren actief bij Ser-
vatius. "Een advertentie van een
grote drukkerij in onze geboorte
stad Den Bosch lokte Theo terug
naar Oeteldonk", vertelt Tea. Het
werden jaren van veel reizen naar
landen als Saoudi Arabië, Irak,
Iran, India en Pakistan, waar veel
behoefte was aan flexibele verpak
king. Na zes jaar probeerde Theo
als zelfstandig bedrijf voet aan de
grond te krijgen, maar toen deze
activiteiten konden worden inge
lijfd bij een ander bedrijf, stapte
met de Zangers van St. Frans. Ook
het paalzitten en het ontstaan van
het Hofkoor stammen uit die tijd."
"Het mannenkoor is een prachtig
clubje.", vult Tea aan. "Toen we
veertig jaar getrouwd waren, kwa
men ze zelfs zingen in de kerk in
Den Bosch."
iAtpile
Hen/test
EN
MAAS
L
""«unie..
1 snireeltaari/e f
entreetaart/es
Waardeciii
S00.00
k Th*hM