Dansen is mijn beste vriend
Het geheim? Hard werken
en gezond leven"
mi i
Koester uw Monument
Lintje voor
Jos Jacobs
Onderscheiding
voor Tarcicia Voigt
m
ff
ff
ff
A
9
Honderddertigste jaargang - week 25 - donderdag 18 juni 2009
Ester Geschiere speelt hoofdrol in dansvoorstelling Jerusalem
Kunstencentrum Jerusa
lem in Venray presenteert op
zaterdag 27 en zondag 28 juni
vier keer de dansvoorstelling
Jij die mij ik maakt. Op beide
dagen beginnen de voorstel
lingen om 15.00 en 19.00
uur. Ester Geschiere (18 jaar)
uit Venray speelt een van de
hoofdrollen.
"Toen ik een jaar of vier jaar
was, heeft mijn moeder me mee
genomen naar balletles. Ik ben
begonnen met dansoriëntatie, een
beetje huppelen in een kringetje,
meer was het nog niet. Pas enkele
jaren later werd het serieuzer met
klassiek ballet, de basis van dan
sen", aldus Ester Geschiere over
de eerste schreden op haar dans-
pad. Ze heeft dit jaar eindexamen
gedaan op VWO6 van het Raay-
land College in Venray en krijgt
vandaag (donderdag) de uitslag.
"Ik maak me niet zoveel zorgen,
ik ben wel geslaagd", zegt ze
zelfverzekerd. "Ja, klassiek ballet
was in het begin niet altijd even
spannend", komt ze terug op haar
dansopleiding, "Het kan inderdaad
saai zijn doordat je te maken hebt
met vastgelegde oefeningen. Sprin
gen en draaien. Ik ben blij dat ik
toen heb doorgezet, want dansen
beheerst nu voor een groot deel
mijn leven."
Ze had dan ook al vroeg haar zin
nen gezet op een dansopleiding.
Ze koos uiteindelijk voor de Dans-
academie in Arnhem. Afgelopen
jaar ging ze al op zaterdagen naar
Arnhem om sfeer te proeven. "Ik
heb genoten van de professionele
benadering op de dansacademie.
Van de trainingen klassieke, maar
ook moderne dans. Ik heb enorm
veel geleerd." Toen ze in februari
van dit jaar auditie moest doen,
had de Venrayse danseres dan
ook een streepje voor. "Absoluut,
er lag veel minder druk op me. Ik
was bekend met de opleiding, de
stijlen van de dansdocenten. We
waren met 35 meisjes, na een eer
ste selectie bleven er uiteindelijk
veertien over. De auditie was pit
tig, maar goed te doen. Ik moest
zelf een stuk voorbereiden, ter
plekke kregen we een opdracht
en we moesten in een groepje van
vier nog iets laten zien.'Vervolgens
werd het spannend wie uiteinde
lijk zou worden toegelaten op de
dansacademie. "Het was wachten,
wachten en nog eens wachten.
Heel spannend, ik ben nog nooit
zo zenuwachtig geweest." Haar
geduld werd beloond. "Ik was een
van de twaalf meisjes die werden
aangenomen. De ontlading was
enorm, we hebben elkaar bijna
plat geknuffeld. Het is geweldig
wanneer je, na jaren van hard wer
ken, wordt beloond."
Ze koos bewust voor de oplei
ding in Arnhem. Vanaf het tweede
jaar op het Raayland College had
Ester al haar zinnen gezet op deze
opleiding. "De sfeer in Arnhem
is heel persoonlijk, gemoedelijk
zelfs in vergelijking met andere
dansopleidingen in het land. Er
wordt ook veel in kleine groepen
gewerkt, met veel aandacht voor
je persoonlijkheid en karakter.
Dat vind ik wel prettig." Ze kiest
voor de opleiding tot dansdocent.
"Ja, ik wil mijn ideeën overdra
gen op anderen. Bovendien vind
ik kinderen heel leuk. Als uitvoe
rend danseres ben ik, denk ik, niet
zelfverzekerd genoeg. Vandaar die
keuze. Maar misschien dat ik er na
de opleiding tot dansdocent nog
wel een jaartje aan vastplak op de
opleiding uitvoerend danser." Haar
toekomstplannen zien er geval
vastomlijnd uit. "Ik zou in ieder
geval graag enkele maanden in
het buitenland stage willen lopen
op een dansschool. Zien hoe het
in een ander land is, mijn horizon
verbreden en mijn danservaring
verrijken. Na de opleiding? Het
liefst natuurlijk aan de slag gaan
op een dansschool. Mijn kennis
overdragen aan kinderen die net
zo enthousiast willen dansen als
ik altijd heb gedaan."
GEVOEL
Anderhalve week ligt de prio
riteit nu nog bij de nieuwe dans
voorstelling van Kunstencentrum
Jerusalem: Jij die mij ik maakt.
Waren het de laatste jaren voor
namelijk sprookjes en verhalen,
dit jaar is gekozen voor een the
matische voorstelling. Ester: "Het
is een voorstelling in vier blokken:
een kinderblok, jongerenblok, pas-
sieblok en inspiratieblok. Het is
als het ware een levenscyclus van
jongeren, uitgebeeld in tekst en
dans." In het kinderblok worden
dingen uitgebeeld die kinderen
bezighouden: spelen, verkleden,
elkaar nadoen. In het jongeren-
blok gaat het over uitgaan, vrien
dinnen, zakgeld, ziekten. In het
passieblok komen allerlei vormen
van houden van aan bod; liefde,
aanstoten afstoten, terwijl in het
laatste inspiratieblok het vooral
gaat om dingen te durven doen, je
laten inspireren. Alle blokken wor
den ingeleid door de vier hoofd
rolspelers. Ester leidt het eerste
kinderblok in met een stuk tekst
en een solodans. "De achterliggen
de gedachte van de voorstelling
spreekt mij enorm aan. Het is iets
waar iedereen een stuk gevoel in
kan leggen, daar kan ik me wel
in vinden. Dat is ook een van de
redenen om dansdocent te wor
den. Ik zou bepaalde dingen in de
voorstelling ook anders hebben
Ester Geschiere: "Dansen geeft
me vaak een fijn, blij gevoel"
gedaan. Maar dat is juist het mooie,
dat je in een voorstelling iets van
jezelf, je gevoel kunt leggen."
Op de vraag waar de passie voor
het dansen vandaan komt, hoeft
ze niet lang na te denken. "Dansen
is mijn beste vriend. Ik ben steeds
op zoek naar vernieuwing, meer
en beter. Met je lichaam bezig zijn,
is heerlijk. Je gevoelens en ideeën
uit te drukken in dans, dat is het
mooiste wat er is. Dansen staat bij
mij met stip op nummer één. Het
geeft me heel vaak een fijn, blij
gevoel. Al heb ik wel geleerd dat
je het van jezelf moet hebben. Je
moet zelf keihard werken om een
hoog niveau te bereiken."
Kaartjes voor de voorstelling Jij
die mij ik maakt kosten 9,50 euro
en zijn te bestellen via de admi
nistratie van Kunstencentrum
Jerusalem, Meer informatie is ook
te vinden op www.kunstencen-
trumjerusalem.nl.
Truujke Arts-Jenniskens wordt honderd jaar
"Het geheim? Hard wer
ken en gezond leven. En met
regelmaat." Truujke Arts-Jen
niskens (Pascher Truujke)
uit Ysselsteyn weet precies
waarom ze op donderdag 25
juni haar honderdste verjaar
dag hoopt te vieren. Samen
met ruim zeventig kinderen,
kleinkinderen en achterklein
kinderen is het die dag feest.
Eerst wordt er een prachtige
familiefoto gemaakt, waarna
het gezelschap naar zaal Roe-
lanzia gaat om de eeuweling te
feliciteren. Tijdens een diner
buffet worden ongetwijfeld
herinnering opgehaald. "En
als ik moe ben, ga ik. Dan is
het toch mooi geweest. Ik kan
het allemaal niet meer zo lang
volhouden."
Truujke Arts-Jenniskens hoort
niet meer zo goed. En de ogen
worden langzaam ook slechter.
Maar de mond doet het nog uit
stekend. En haar geheugen laat
haar nog steeds niet in de steek.
Als vijfde kind van Antoon Jennis-
kens en Wilhelmina van de Pasch
uit Leunen sloeg de vonk tussen
Pascher Truujke en Jeu Arts uit
Sevenum over op de kermis. Hoe
kan het ook anders in die tijd.
"Maar we kenden elkaar al langer.
We ontmoetten elkaar bij familie."
Vier jaar hadden beiden verkering,
waarna ze trouwden en samen
in De Peel gingen wonen. Samen
met haar broer Harrie Jenniskens
(Pascher Har) begonnen ze ieder
een gemengd bedrijf aan de Paar-
dekopweg. Ysselsteyn was destijds
geen schim van het huidige Ven-
rayse kerkdorp. "Mensen verklaar
den ons voor gek. De Peel was
een lege vlakte, moest nog hele
maal ontgonnen worden. Maar de
bouw was toen heel goedkoop.
Het kostte vrijwel niks."
Truujke is een vrouw met een
echt boerenhart. Een pionier in De
Peel. Kei- en keihard werken en
daarnaast de zorg over acht kinde
ren, netjes verdeeld, vier zonen en
vier dochters. "Van hard werken
is nog nooit iemand doodgegaan.
Dat was toen heel normaal. Het
was van 's morgens vroeg tot 's
avonds laat werken. We hadden
een gemengd bedrijf, met varkens,
kippen en melkkoeien. We waren
toen jong en durfden nog alles."
Weinigen kunnen nu nog
navertellen twee wereldoorlogen
te hebben meegemaakt. De Eer
ste Wereldoorlog als kind, WOII
beleefde ze bewust als dertiger.
"De boerderij werd met granaten
beschoten en is afgebrand. We
hebben dik een half jaar in een
kippenhok gewoond. Daarna nog
vijf jaar in een noodwoning. Dat
was echt behelpen. De sneeuw
lag metershoog toen een van de
vier zonen werd geboren, in het
kippenhok. Mijn schoonzuster
had gelukkig nog een ledikantje
voor de baby."
Het was in die tijd sowieso
behelpen. Er was geen elektrici
teit, alles werd op de hand gewas
sen, helpen met het voederen van
de kippen en varkens. De zorg
over acht kinderen. De enige hulp
die ze had was de maat. Geen
overbodige luxe. Verder was het
soberheid troef. "Televisie en
radio was er niet, tijd voor hobby's
ook niet. We lagen 's avonds om
negen uur in bed. En 's morgens
was het weer vroeg opstaan om
te werken. Vakantie? Dat bestond
niet. We hadden geen auto, gingen
er nooit uit. Het enige uitje was de
jaarlijkse kermis.
Een van de weinige reizen die
ze maakten was naar haar oud-
ste broer in Canada (Ties) en
naar Lourdes. Toen ze veertig
jaar getrouwd waren, zijn ze naar
Rome geweest. Later verhuizen
ze naar de Rouwkuilenweg en
beginnen daar een varkensbedrijf.
Na vier jaar wordt het bedrijf ver
kocht en verhuizen ze voor de
laatste keer; naar de Pater Tulp
straat. Samen met haar man Jeu
gaat ze het rustiger aan doen,
lekker met hun tweetjes genie
ten. Elf jaar mag dit geluk duren.
Dan sterft haar man. "Die tijd was
veel te kort", zegt ze zachtjes. De
ogen zijn vochtig, het grijpt haar
nog steeds aan. Tot op de dag van
vandaag woont ze nog steeds in
de Pater Tulpstraat. In 2007 kende
ze een zware periode. Ze brak
haar heup en moest revalideren
in Grubbenvorst. Ze herstelde
wonder boven wonder en pakte
de draad weer op. Ze krijgt veel
hulp van de Thuiszorg. "Die men
sen verzorgen me iedere dag heel
fijn. Daar ben ik heel dankbaar
voor." Als het voorjaar ontluikt en
het zonnetje weer heerlijk schijnt
en de bloemen weer gaan bloeien,
bloeit ook Pascher Truujke weer
op. Dan geniet ze vanuit haar stoel
van het uitzicht, de bloemen in de
voor- en achtertuin. Af en toe wekt
ze de indruk, dat haar tijd is geko
men, maar iedere keer opnieuw
heeft ze iets om naar toe te leven.
Nu dus haar honderdste verjaar
dag, maar ook de drie achterklein
kinderen die op komst zijn. Ze wil
het allemaal nog niet missen. "Ik
lees nog veel, al wordt dat steeds
moeilijker. En ik kijk veel televisie,
volg het nieuws. Al zijn de dagen
soms wel erg lang."
Ze houdt dan ook vast aan regel
maat. Stipt om twaalf uur eten, niet
om vijf over. Regelmaat heeft haar
al haar hele leven houvast gege
ven. "Dat heb ik me aangeleerd
en daar hou ik me nog steeds aan.
Naast hard werken en gezond
leven denk ik dat ik ook daardoor
zo oud heb mogen worden."
Op donderdag 25 juni wordt die
regelmaat voor een dag verstoord,
want dan staat ze in het middel
punt van de belangstelling. Van
heinde en verre komen de acht
kinderen, veertien kleinkinderen
en 26 achterkleinkinderen naar
Ysselsteyn. Ze wordt even stil,
want ze denkt aan haar kleinkind
Cecile die vorig jaar na een tra
gisch verkeersongeluk in Amerika
is overleden. Ze zal er niet bij zijn.
Gelukkig hoeft Truujke zich ver
der geen zorgen te maken, want
iedere dag staan de familieleden
klaar voor hun moeder, oma en
superoma. "Ja iedere dag komt er
wel iemand op bezoek, dat maakt
me blij" Hopelijk wordt 25 juni
2009 een onvergetelijke dag voor
Truujke en familie!
Op de foto staat de Catharina-
kerk in Leunen. Links het oudere
gedeelte (neo)gotische kerk,
rechts de moderne uitbreiding
uit 1965 met een schip dat haaks
op het oorspronkelijke gebouw
staat. Sinds 1986 is bekend dat het
koor uit de 15e eeuw, de neogo
tische kerk, de preekstoel en het
Catharinabeeld beschermd zijn
als Rijksmonument. De Catharina-
kerk is niet alleen toegewijd aan
de H. Catharina, maar ook aan de
H. Urbanus. Maar er is nog een
heilige die in de geschiedenis van
de Catharinakerk een bijzondere
plaats inneemt. Dat is de H. Apollo-
nia, maagd en martelares, bekend
als patroonheilige van de tandart
sen en als beschermheilige tegen
tandpijn. Haar beeld (rechts op de
foto) staat op een console in het
schip van de kerk, aan de weste
lijke kant, bij de overgang naar
het gedeelte oude kerk. Het hou
ten beeld is 1,30 meter hoog en
is sinds 1891 in het bezit van de
kerk. Apollonia is hier op de tradi
tionele manier afgebeeld met een
nijptang met tand of kies in de ene
en een palmtak in de andere hand.
Over het leven van Apollonia, een
heilige uit Egypte, is weinig met
zekerheid bekend. Ze zou in het
jaar 249 gevangen zijn genomen
door de heidenen ten tijde van de
Romeinse soldatenkeizer Decius,
omdat ze haar geloof niet wilde
afzweren. Ze zou toen omstreeks
50 jaar oud zijn geweest. In
dat jaar werd het duizendjarig
bestaan van het Romeinse Rijk
gevierd, waarvan de Christenen
zich afzijdig hielden. Ze werd
vreselijk gefolteerd en bisschop
Dionysius beweerde dat men bij
haar alle tanden uit de mond heeft
getrokken en haar kaakbeen heeft
verbrijzeld. Hierna zou zij levend
verbrand worden maar, toen haar
bewakers niet opletten, sprong
zij zelf in het vuur. Haar verering
verspreidde zich zeer snel door
het Midden-Oosten en sedert de
16e eeuw ook naar West-Europa.
Vanaf het eind van de 19e eeuw
wordt de H. Apollonia in Leunen
vereerd als patrones tegen tand
pijn en andere kwalen naar ziel
en lichaam. Er werd een broeder
schap opgericht met vele leden
uit binnen- en buitenland. Op haar
feestdag 9 februari was het altijd
druk in de Catharinakerk. De ver
ering van de H. Apollonia is na de
Tweede Wereldoorlog langzaam
afgezwakt en is tenslotte als een
nachtkaars uitgegaan. Desalniet
temin heeft die verering een bij
zondere bekendheid gegeven aan
de Catharinakerk en heeft Leunen
als bedevaartsplaats op de kaart
gezet.
Foto en tekst Frans de Roos.
Bronnen Parochie H. Catharina,
Terug in de tijd, een greep uit de
geschiedenis van Leunen en Veu
len, en Wikipedia. Stichting Venray
Monumentaal (SVM), secretariaat
Vliezenweg 1, 5801 JC in Venray, e
mail venraymonumentaal@live.nl.
Locoburgemeester Lei Heldens
heeft Jos Jacobs, voorafgaand aan
het defilé van Avondvierdaagse
Venray, koninklijk onderscheiden.
Jacobs is voor zijn vele verdien
sten voor de stichting Avondvier
daagse Venray benoemd tot lid in
de Orde van Oranje-Nassau. Jos
Jacobs (63) is al 37 jaar actief
betrokken bij de wandelsport in
Venray. Hij is begonnen als leider
van de wandelafdeling van gym
nastiekvereniging St. Christoffel.
Bij die vereniging verzorgde hij
de opleiding van nieuwe leiders
en leidsters. Sinds 1972 is hij ook
in diverse functies (medewerker,
organisator, adviseur) betrokken
bij de Stichting Avondvierdaagse
Venray. Als vicevoorzitter zet hij
zich onder andere in voor het
werven van sponsoren voor het
evenement en de coördinatie van
de verkeersregelaars. Tijdens het
evenement is hij commentator bij
de start en finish.
Tarcicia Voigt, hoofd van het
Jeugd Ontmoetingscentrum
Ysselsteyn, is vrijdag 12 juni
onderscheiden met het Kruis
van Verdienste aan lint van de
Bondsrepubliek Duitsland. De
onderscheiding werd in Huis
Schuylenburch in Den Haag
uitgereikt door ambassadeur
dr. Thomas Laufer.
Tarcicia Voigt, die als raadslid
van de PvdA tevens zitting heeft
in de Venrayse gemeenteraad, is
sinds 1998 hoofd van het Jeugd-
OntmoetingsCentrum op het oor
logskerkhof Ysselsteyn. Vanaf het
begin heeft zij een grote bijdrage
geleverd aan de verzoening tussen
Nederlanders en Duitsers. Boven
dien zette zij zich aan de zijde van
haar echtgenoot, de beheerder
van het Duitse oorlogskerkhof, in
het bijzonder in bij het organise
ren van de jaarlijkse herdenkings
plechtigheid tijdens de Volkstrau-
ertag. "Het is in hoge mate aan
haar initiatief te danken dat leden
van Nederlandse veteranenbonden
intussen actief betrokken zijn bij
het vormgeven van deze herden-
kingsplechtigheid en dat talrijke
vertegenwoordigers van het open
bare leven in Nederland deze her
denking te baat nemen om door
hun aanwezigheid de gegroeide
verbondenheid met hun Duitse
buren te onderstrepen", aldus de
ambassadeur. "Met haar voorbeel
dige persoonlijk inzet draagt zij
actief bij tot verzoening en tot de
vriendschappelijke relatie tussen
onze beide landen."
L EN MAAS