Dansen is mijn beste vriend Het geheim? Hard werken en gezond leven" mi i Koester uw Monument Lintje voor Jos Jacobs Onderscheiding voor Tarcicia Voigt m ff ff ff A 9 Honderddertigste jaargang - week 25 - donderdag 18 juni 2009 Ester Geschiere speelt hoofdrol in dansvoorstelling Jerusalem Kunstencentrum Jerusa lem in Venray presenteert op zaterdag 27 en zondag 28 juni vier keer de dansvoorstelling Jij die mij ik maakt. Op beide dagen beginnen de voorstel lingen om 15.00 en 19.00 uur. Ester Geschiere (18 jaar) uit Venray speelt een van de hoofdrollen. "Toen ik een jaar of vier jaar was, heeft mijn moeder me mee genomen naar balletles. Ik ben begonnen met dansoriëntatie, een beetje huppelen in een kringetje, meer was het nog niet. Pas enkele jaren later werd het serieuzer met klassiek ballet, de basis van dan sen", aldus Ester Geschiere over de eerste schreden op haar dans- pad. Ze heeft dit jaar eindexamen gedaan op VWO6 van het Raay- land College in Venray en krijgt vandaag (donderdag) de uitslag. "Ik maak me niet zoveel zorgen, ik ben wel geslaagd", zegt ze zelfverzekerd. "Ja, klassiek ballet was in het begin niet altijd even spannend", komt ze terug op haar dansopleiding, "Het kan inderdaad saai zijn doordat je te maken hebt met vastgelegde oefeningen. Sprin gen en draaien. Ik ben blij dat ik toen heb doorgezet, want dansen beheerst nu voor een groot deel mijn leven." Ze had dan ook al vroeg haar zin nen gezet op een dansopleiding. Ze koos uiteindelijk voor de Dans- academie in Arnhem. Afgelopen jaar ging ze al op zaterdagen naar Arnhem om sfeer te proeven. "Ik heb genoten van de professionele benadering op de dansacademie. Van de trainingen klassieke, maar ook moderne dans. Ik heb enorm veel geleerd." Toen ze in februari van dit jaar auditie moest doen, had de Venrayse danseres dan ook een streepje voor. "Absoluut, er lag veel minder druk op me. Ik was bekend met de opleiding, de stijlen van de dansdocenten. We waren met 35 meisjes, na een eer ste selectie bleven er uiteindelijk veertien over. De auditie was pit tig, maar goed te doen. Ik moest zelf een stuk voorbereiden, ter plekke kregen we een opdracht en we moesten in een groepje van vier nog iets laten zien.'Vervolgens werd het spannend wie uiteinde lijk zou worden toegelaten op de dansacademie. "Het was wachten, wachten en nog eens wachten. Heel spannend, ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest." Haar geduld werd beloond. "Ik was een van de twaalf meisjes die werden aangenomen. De ontlading was enorm, we hebben elkaar bijna plat geknuffeld. Het is geweldig wanneer je, na jaren van hard wer ken, wordt beloond." Ze koos bewust voor de oplei ding in Arnhem. Vanaf het tweede jaar op het Raayland College had Ester al haar zinnen gezet op deze opleiding. "De sfeer in Arnhem is heel persoonlijk, gemoedelijk zelfs in vergelijking met andere dansopleidingen in het land. Er wordt ook veel in kleine groepen gewerkt, met veel aandacht voor je persoonlijkheid en karakter. Dat vind ik wel prettig." Ze kiest voor de opleiding tot dansdocent. "Ja, ik wil mijn ideeën overdra gen op anderen. Bovendien vind ik kinderen heel leuk. Als uitvoe rend danseres ben ik, denk ik, niet zelfverzekerd genoeg. Vandaar die keuze. Maar misschien dat ik er na de opleiding tot dansdocent nog wel een jaartje aan vastplak op de opleiding uitvoerend danser." Haar toekomstplannen zien er geval vastomlijnd uit. "Ik zou in ieder geval graag enkele maanden in het buitenland stage willen lopen op een dansschool. Zien hoe het in een ander land is, mijn horizon verbreden en mijn danservaring verrijken. Na de opleiding? Het liefst natuurlijk aan de slag gaan op een dansschool. Mijn kennis overdragen aan kinderen die net zo enthousiast willen dansen als ik altijd heb gedaan." GEVOEL Anderhalve week ligt de prio riteit nu nog bij de nieuwe dans voorstelling van Kunstencentrum Jerusalem: Jij die mij ik maakt. Waren het de laatste jaren voor namelijk sprookjes en verhalen, dit jaar is gekozen voor een the matische voorstelling. Ester: "Het is een voorstelling in vier blokken: een kinderblok, jongerenblok, pas- sieblok en inspiratieblok. Het is als het ware een levenscyclus van jongeren, uitgebeeld in tekst en dans." In het kinderblok worden dingen uitgebeeld die kinderen bezighouden: spelen, verkleden, elkaar nadoen. In het jongeren- blok gaat het over uitgaan, vrien dinnen, zakgeld, ziekten. In het passieblok komen allerlei vormen van houden van aan bod; liefde, aanstoten afstoten, terwijl in het laatste inspiratieblok het vooral gaat om dingen te durven doen, je laten inspireren. Alle blokken wor den ingeleid door de vier hoofd rolspelers. Ester leidt het eerste kinderblok in met een stuk tekst en een solodans. "De achterliggen de gedachte van de voorstelling spreekt mij enorm aan. Het is iets waar iedereen een stuk gevoel in kan leggen, daar kan ik me wel in vinden. Dat is ook een van de redenen om dansdocent te wor den. Ik zou bepaalde dingen in de voorstelling ook anders hebben Ester Geschiere: "Dansen geeft me vaak een fijn, blij gevoel" gedaan. Maar dat is juist het mooie, dat je in een voorstelling iets van jezelf, je gevoel kunt leggen." Op de vraag waar de passie voor het dansen vandaan komt, hoeft ze niet lang na te denken. "Dansen is mijn beste vriend. Ik ben steeds op zoek naar vernieuwing, meer en beter. Met je lichaam bezig zijn, is heerlijk. Je gevoelens en ideeën uit te drukken in dans, dat is het mooiste wat er is. Dansen staat bij mij met stip op nummer één. Het geeft me heel vaak een fijn, blij gevoel. Al heb ik wel geleerd dat je het van jezelf moet hebben. Je moet zelf keihard werken om een hoog niveau te bereiken." Kaartjes voor de voorstelling Jij die mij ik maakt kosten 9,50 euro en zijn te bestellen via de admi nistratie van Kunstencentrum Jerusalem, Meer informatie is ook te vinden op www.kunstencen- trumjerusalem.nl. Truujke Arts-Jenniskens wordt honderd jaar "Het geheim? Hard wer ken en gezond leven. En met regelmaat." Truujke Arts-Jen niskens (Pascher Truujke) uit Ysselsteyn weet precies waarom ze op donderdag 25 juni haar honderdste verjaar dag hoopt te vieren. Samen met ruim zeventig kinderen, kleinkinderen en achterklein kinderen is het die dag feest. Eerst wordt er een prachtige familiefoto gemaakt, waarna het gezelschap naar zaal Roe- lanzia gaat om de eeuweling te feliciteren. Tijdens een diner buffet worden ongetwijfeld herinnering opgehaald. "En als ik moe ben, ga ik. Dan is het toch mooi geweest. Ik kan het allemaal niet meer zo lang volhouden." Truujke Arts-Jenniskens hoort niet meer zo goed. En de ogen worden langzaam ook slechter. Maar de mond doet het nog uit stekend. En haar geheugen laat haar nog steeds niet in de steek. Als vijfde kind van Antoon Jennis- kens en Wilhelmina van de Pasch uit Leunen sloeg de vonk tussen Pascher Truujke en Jeu Arts uit Sevenum over op de kermis. Hoe kan het ook anders in die tijd. "Maar we kenden elkaar al langer. We ontmoetten elkaar bij familie." Vier jaar hadden beiden verkering, waarna ze trouwden en samen in De Peel gingen wonen. Samen met haar broer Harrie Jenniskens (Pascher Har) begonnen ze ieder een gemengd bedrijf aan de Paar- dekopweg. Ysselsteyn was destijds geen schim van het huidige Ven- rayse kerkdorp. "Mensen verklaar den ons voor gek. De Peel was een lege vlakte, moest nog hele maal ontgonnen worden. Maar de bouw was toen heel goedkoop. Het kostte vrijwel niks." Truujke is een vrouw met een echt boerenhart. Een pionier in De Peel. Kei- en keihard werken en daarnaast de zorg over acht kinde ren, netjes verdeeld, vier zonen en vier dochters. "Van hard werken is nog nooit iemand doodgegaan. Dat was toen heel normaal. Het was van 's morgens vroeg tot 's avonds laat werken. We hadden een gemengd bedrijf, met varkens, kippen en melkkoeien. We waren toen jong en durfden nog alles." Weinigen kunnen nu nog navertellen twee wereldoorlogen te hebben meegemaakt. De Eer ste Wereldoorlog als kind, WOII beleefde ze bewust als dertiger. "De boerderij werd met granaten beschoten en is afgebrand. We hebben dik een half jaar in een kippenhok gewoond. Daarna nog vijf jaar in een noodwoning. Dat was echt behelpen. De sneeuw lag metershoog toen een van de vier zonen werd geboren, in het kippenhok. Mijn schoonzuster had gelukkig nog een ledikantje voor de baby." Het was in die tijd sowieso behelpen. Er was geen elektrici teit, alles werd op de hand gewas sen, helpen met het voederen van de kippen en varkens. De zorg over acht kinderen. De enige hulp die ze had was de maat. Geen overbodige luxe. Verder was het soberheid troef. "Televisie en radio was er niet, tijd voor hobby's ook niet. We lagen 's avonds om negen uur in bed. En 's morgens was het weer vroeg opstaan om te werken. Vakantie? Dat bestond niet. We hadden geen auto, gingen er nooit uit. Het enige uitje was de jaarlijkse kermis. Een van de weinige reizen die ze maakten was naar haar oud- ste broer in Canada (Ties) en naar Lourdes. Toen ze veertig jaar getrouwd waren, zijn ze naar Rome geweest. Later verhuizen ze naar de Rouwkuilenweg en beginnen daar een varkensbedrijf. Na vier jaar wordt het bedrijf ver kocht en verhuizen ze voor de laatste keer; naar de Pater Tulp straat. Samen met haar man Jeu gaat ze het rustiger aan doen, lekker met hun tweetjes genie ten. Elf jaar mag dit geluk duren. Dan sterft haar man. "Die tijd was veel te kort", zegt ze zachtjes. De ogen zijn vochtig, het grijpt haar nog steeds aan. Tot op de dag van vandaag woont ze nog steeds in de Pater Tulpstraat. In 2007 kende ze een zware periode. Ze brak haar heup en moest revalideren in Grubbenvorst. Ze herstelde wonder boven wonder en pakte de draad weer op. Ze krijgt veel hulp van de Thuiszorg. "Die men sen verzorgen me iedere dag heel fijn. Daar ben ik heel dankbaar voor." Als het voorjaar ontluikt en het zonnetje weer heerlijk schijnt en de bloemen weer gaan bloeien, bloeit ook Pascher Truujke weer op. Dan geniet ze vanuit haar stoel van het uitzicht, de bloemen in de voor- en achtertuin. Af en toe wekt ze de indruk, dat haar tijd is geko men, maar iedere keer opnieuw heeft ze iets om naar toe te leven. Nu dus haar honderdste verjaar dag, maar ook de drie achterklein kinderen die op komst zijn. Ze wil het allemaal nog niet missen. "Ik lees nog veel, al wordt dat steeds moeilijker. En ik kijk veel televisie, volg het nieuws. Al zijn de dagen soms wel erg lang." Ze houdt dan ook vast aan regel maat. Stipt om twaalf uur eten, niet om vijf over. Regelmaat heeft haar al haar hele leven houvast gege ven. "Dat heb ik me aangeleerd en daar hou ik me nog steeds aan. Naast hard werken en gezond leven denk ik dat ik ook daardoor zo oud heb mogen worden." Op donderdag 25 juni wordt die regelmaat voor een dag verstoord, want dan staat ze in het middel punt van de belangstelling. Van heinde en verre komen de acht kinderen, veertien kleinkinderen en 26 achterkleinkinderen naar Ysselsteyn. Ze wordt even stil, want ze denkt aan haar kleinkind Cecile die vorig jaar na een tra gisch verkeersongeluk in Amerika is overleden. Ze zal er niet bij zijn. Gelukkig hoeft Truujke zich ver der geen zorgen te maken, want iedere dag staan de familieleden klaar voor hun moeder, oma en superoma. "Ja iedere dag komt er wel iemand op bezoek, dat maakt me blij" Hopelijk wordt 25 juni 2009 een onvergetelijke dag voor Truujke en familie! Op de foto staat de Catharina- kerk in Leunen. Links het oudere gedeelte (neo)gotische kerk, rechts de moderne uitbreiding uit 1965 met een schip dat haaks op het oorspronkelijke gebouw staat. Sinds 1986 is bekend dat het koor uit de 15e eeuw, de neogo tische kerk, de preekstoel en het Catharinabeeld beschermd zijn als Rijksmonument. De Catharina- kerk is niet alleen toegewijd aan de H. Catharina, maar ook aan de H. Urbanus. Maar er is nog een heilige die in de geschiedenis van de Catharinakerk een bijzondere plaats inneemt. Dat is de H. Apollo- nia, maagd en martelares, bekend als patroonheilige van de tandart sen en als beschermheilige tegen tandpijn. Haar beeld (rechts op de foto) staat op een console in het schip van de kerk, aan de weste lijke kant, bij de overgang naar het gedeelte oude kerk. Het hou ten beeld is 1,30 meter hoog en is sinds 1891 in het bezit van de kerk. Apollonia is hier op de tradi tionele manier afgebeeld met een nijptang met tand of kies in de ene en een palmtak in de andere hand. Over het leven van Apollonia, een heilige uit Egypte, is weinig met zekerheid bekend. Ze zou in het jaar 249 gevangen zijn genomen door de heidenen ten tijde van de Romeinse soldatenkeizer Decius, omdat ze haar geloof niet wilde afzweren. Ze zou toen omstreeks 50 jaar oud zijn geweest. In dat jaar werd het duizendjarig bestaan van het Romeinse Rijk gevierd, waarvan de Christenen zich afzijdig hielden. Ze werd vreselijk gefolteerd en bisschop Dionysius beweerde dat men bij haar alle tanden uit de mond heeft getrokken en haar kaakbeen heeft verbrijzeld. Hierna zou zij levend verbrand worden maar, toen haar bewakers niet opletten, sprong zij zelf in het vuur. Haar verering verspreidde zich zeer snel door het Midden-Oosten en sedert de 16e eeuw ook naar West-Europa. Vanaf het eind van de 19e eeuw wordt de H. Apollonia in Leunen vereerd als patrones tegen tand pijn en andere kwalen naar ziel en lichaam. Er werd een broeder schap opgericht met vele leden uit binnen- en buitenland. Op haar feestdag 9 februari was het altijd druk in de Catharinakerk. De ver ering van de H. Apollonia is na de Tweede Wereldoorlog langzaam afgezwakt en is tenslotte als een nachtkaars uitgegaan. Desalniet temin heeft die verering een bij zondere bekendheid gegeven aan de Catharinakerk en heeft Leunen als bedevaartsplaats op de kaart gezet. Foto en tekst Frans de Roos. Bronnen Parochie H. Catharina, Terug in de tijd, een greep uit de geschiedenis van Leunen en Veu len, en Wikipedia. Stichting Venray Monumentaal (SVM), secretariaat Vliezenweg 1, 5801 JC in Venray, e mail venraymonumentaal@live.nl. Locoburgemeester Lei Heldens heeft Jos Jacobs, voorafgaand aan het defilé van Avondvierdaagse Venray, koninklijk onderscheiden. Jacobs is voor zijn vele verdien sten voor de stichting Avondvier daagse Venray benoemd tot lid in de Orde van Oranje-Nassau. Jos Jacobs (63) is al 37 jaar actief betrokken bij de wandelsport in Venray. Hij is begonnen als leider van de wandelafdeling van gym nastiekvereniging St. Christoffel. Bij die vereniging verzorgde hij de opleiding van nieuwe leiders en leidsters. Sinds 1972 is hij ook in diverse functies (medewerker, organisator, adviseur) betrokken bij de Stichting Avondvierdaagse Venray. Als vicevoorzitter zet hij zich onder andere in voor het werven van sponsoren voor het evenement en de coördinatie van de verkeersregelaars. Tijdens het evenement is hij commentator bij de start en finish. Tarcicia Voigt, hoofd van het Jeugd Ontmoetingscentrum Ysselsteyn, is vrijdag 12 juni onderscheiden met het Kruis van Verdienste aan lint van de Bondsrepubliek Duitsland. De onderscheiding werd in Huis Schuylenburch in Den Haag uitgereikt door ambassadeur dr. Thomas Laufer. Tarcicia Voigt, die als raadslid van de PvdA tevens zitting heeft in de Venrayse gemeenteraad, is sinds 1998 hoofd van het Jeugd- OntmoetingsCentrum op het oor logskerkhof Ysselsteyn. Vanaf het begin heeft zij een grote bijdrage geleverd aan de verzoening tussen Nederlanders en Duitsers. Boven dien zette zij zich aan de zijde van haar echtgenoot, de beheerder van het Duitse oorlogskerkhof, in het bijzonder in bij het organise ren van de jaarlijkse herdenkings plechtigheid tijdens de Volkstrau- ertag. "Het is in hoge mate aan haar initiatief te danken dat leden van Nederlandse veteranenbonden intussen actief betrokken zijn bij het vormgeven van deze herden- kingsplechtigheid en dat talrijke vertegenwoordigers van het open bare leven in Nederland deze her denking te baat nemen om door hun aanwezigheid de gegroeide verbondenheid met hun Duitse buren te onderstrepen", aldus de ambassadeur. "Met haar voorbeel dige persoonlijk inzet draagt zij actief bij tot verzoening en tot de vriendschappelijke relatie tussen onze beide landen." L EN MAAS

Peel en Maas | 2009 | | pagina 15