f
Uganda was erg ontroerend
Martin Lucassen 'besmet'
familie met zijn hobby
X
Koester uw
Monument
r
TaY,
De Linde beste
camping van
Nederland
Camping vanJtJ
het jaar
l zK a /i Ka
ff
ff
HUIS AANKOPEN???
HULP NODIG!!!
Honderdnegenentwintigste jaargang - week 43 - donderdag 23 oktober 2008
Steffy Clephas werkt mee aan nieuw tijdschrift Join
Sinds afgelopen dinsdag
heeft Nederland er een tijd
schrift bij. Op de Fontys Hoge
school voor journalistiek
in Tilburg werd Join gepre
senteerd. Een nieuw, gratis
kwartaalblad dat helemaal is
gemaakt door studenten jour
nalistiek. Een van deze stu
denten, is de Venrayse Steffy
Clephas.
Het blad is in het leven geroe
pen om mensen bewuster te
maken van ontwikkelingslanden.
De organisatie Lokaal Mondi
aal kwam op het idee omdat de
berichtgeving over deze landen
altijd negatief is en dat geeft een
vertekend beeld van de werke
lijkheid. Daarom vonden ze het
belangrijk om nieuwe aanstor
mende journalisten te laten zien
dat het ook anders kan. Het tijd
schrift moest dan ook vooral een
positieve inslag hebben.
Begin dit jaar reisde de 21-jarige
Clephas af naar Uganda om onder
zoek te doen voor het tijdschrift.
"Toen we op de opleiding konden
kiezen uit Uganda of Rwanda, heb
ik voor de eerste gekozen, omdat
ik daar niet zo veel over wist. Ik
kende de geschiedenis van Rwan
da en had daar veel over gelezen,
terwijl ik over Uganda helemaal
niets wist. Daarom leek het me
een uitdaging om naar dat land
te gaan." Een artikel over mode
en een artikel over de Ugandese
krant de Red Pepper zijn het resul
taat. "Dit was helemaal mijn ding.
Het stuk over de krant kon ik kop
pelen aan mijn scriptie en mode
is natuurlijk altijd leuk om over te
schrijven," aldus de studente.
Clephas wilde over Red Pep
per schrijven omdat dit een zeer
progressieve krant is voor Afri
kaanse begrippen. Het durft een
standpunt tegen de regering in
te nemen en durft ook taboes
door te breken door te schrijven
over onder andere sex en homo
filie. Maar weinig kranten in Afri
ka durven dit. Daarom wilde ze
hoofdredacteur Richard Tusiime
interviewen en dat bleek gecom
pliceerder te zijn dan ze dacht.
"Toen ik bij de redactie aankwam
moest ik toch even slikken omdat
het er totaal niet uitzag zoals ik
had verwacht. Het gebouw had
een grote stalen poort met op
elke vijf meter een beveiliger. Bij
binnenkomst werd me verteld
dat het interview niet daar plaats
kon vinden omdat Tusiime met de
dood werd bedreigd. Ik werd naar
een plek twintig minuten verder
op gebracht en moest mijn pas
poort op de redactie achterlaten.
Dat was allemaal best eng. Geluk
kig kon het interview toch plaats
vinden en is het achteraf allemaal
goed gekomen."
Voor het artikel over mode
moest de studente doen waar ze
goed in was. Winkelen, winkelen
en nog eens winkelen. "Dat was
erg leuk en ik stond er echt van te
kijken dat de mode daar niet heel
anders is dan in Nederland. Ugan-
desen vinden het erg belangrijk
om er goed uit te zien. Zelfs in de
armste dorpen lopen de mensen
er nog netjes bij."
Naast haar onderzoek had
Clephas genoeg tijd om rond te
kijken in het land dat 'de parel
van Afrika' wordt genoemd. Als je
haar vraagt wat de meeste indruk
heeft gemaakt, weet ze zeker dat
dit het tehuis voor weeskinderen
is. "De kindjes die daar zaten had
den geen familie, geen geld en
geen kans op een goede toekomst.
Toch waren ze erg gelukkig en
hadden ze heel veel lol met elkaar.
Maar niet alles was even mooi, het
was vooral ook erg ontroerend.
Ik kwam erachter dat bijna een
derde van de kinderen aids had en
het einde van het jaar niet zouden
halen. Medicijnen zijn namelijk
veel te duur. Toen ik dat hoorde
stond ik echt met tranen in mijn
ogen."
"Als je naar zo n land gaat, pro
beer je je natuurlijk een voorstel
ling te maken. Het eerste waar je
aan denkt is: 'het is Afrika, dus zal
het wel heel arm zijn en mensen
zijn ongelukkig.' En zeker in de
binnenlanden kun je zien, dat het
arm is. Maar de mensen daar zijn
toch gelukkig. Ze kunnen lachen
en dat doen ze ook veel. Dat viel
me heel erg op. En het is ook een
ontzettend mooi land. Het is heel
groen. Vooral het Buyoni meer in
het zuiden van Uganda was heel
indrukwekkend. Dat is een heel
groot meer met allemaal kleine
eilandjes die heel groen zijn. Naar
een van de eilandjes werden vroe
ger vrouwen verbannen die zwan
ger waren, maar geen man had
den. Omdat het heel klein is en er
bijna geen voedsel was, was het
als het ware een doodstraf voor
de vrouwen. Het is een lugubere
geschiedenis, maar om eerlijk te
zijn maakt het er niet minder
mooi om."
Nu ze dit project achter de rug
heeft is Clephas weer druk bezig
met andere dingen. "Ik loop op dit
moment stage bij het NCRV pro
gramma Man bijt hond. Daarna ga
ik afstuderen en zie ik wel weer
verder wat er op mijn pad komt.
Ik zou graag nog een keer terug
gaan naar Afrika. Uganda is een
van de mooiste landen die ik ooit
heb gezien en de mensen zijn er
super aardig. Ik wil weten of dat
in andere Afrikaanse landen ook
zo is." Voor een tijdschrift schrij
ven zal ze niet meer zo vaak doen.
"Mijn hart ligt echt bij het televi
sie maken en daar wil ik dan ook
absoluut in verder." Het tijdschrift
Join is gratis te bestellen op www.
lokaalmondiaal.nl
Jubilerende schoenmaker uit Venray denkt nog lang niet aan stoppen
Martin Lucassen (73) repa
reert al zestig jaar schoenen.
Op zijn dertiende wilde hij
graag een vak leren. Bij toe
val werd dit schoenmaker. Nu,
zestig jaar later, beoefent de
Venraynaar zijn beroep nog
steeds met heel veel passie.
"Toen ik een jaar of dertien was,
wilde ik graag een vak leren. Ik
was klaar met school en moest
aan de slag. In welk beroep, dat
maakte mij niet zo heel veel uit.
Op een zaterdag, toen ik op kamp
was met de verkenners, kwam bij
ons thuis een schoenmaker schoe
nen repareren. Mijn moeder vroeg
aan hem of hij toevallig een leer
ling schoenmaker kon gebruiken.
Op zondag kwam ik thuis en de
overall was al gekocht, 's Maan
dags kon ik aan de slag."
"Pas op mijn veertiende kwam
ik op de loonlijst terecht. Eerder
was dat niet toegestaan. Ik ver
diende 2,50 gulden per week.
Ieder jaar, tot mijn achttiende,
kwam daar 2,50 gulden per week
bovenop. In totaal heb ik in Ven
ray op vier plaatsen gewerkt. Na
een tussenstop in Blerick kwam ik
in 1958 weer in Venray terecht. In
de werkplaats van de huidige zaak
Ariaens Modeschoenen. Daar heb
ik in totaal negen jaar gewerkt.
Toen de werkplaats er verdween
in verband met de uitbreiding
van de winkel, ben ik in 1967 een
eigen zaak begonnen. De eerste
zeven jaar in mijn ouderlijk huis
en op een andere locatie in Venray,
daarna aan de Raadhuisstraat. Dat
heb ik altijd enorm prettig gevon
den, het werken aan huis. Het is
een stuk gemakkelijker. Ook voor
mijn vrouw is het heel plezierig.
Zij heeft altijd meegewerkt in de
werkplaats. Aan de stikmachine,
maar ook met lijmen en repareren
van schoenzolen. Daarnaast houdt
zij alle administratie en boekhou
ding bij."
"Ik vind het werk in de win
kel en in de werkplaats leuk. Dit
plezier in mijn werk straal ik uit,
ook naar de klanten. Ik heb altijd
goede zin. De klanten komen van
heinde en verre. Klachten heb ik
zelden gehoord. We leveren een
goede service en ik ben heel kri
tisch. Kwaliteit staat voorop. Toen
ik mijn vakdiploma tot schoenma
ker heb gehaald, moesten we als
opdracht een hele schoen vervaar
digen. Met de hand. Deze oude
stijl werpt zijn vruchten af. Ik kan
alle reparaties doen. Door mijn
manier van werken heb ik geen
concurrentie in de omgeving.
Daarom heb ik er altijd goed van
kunnen leven. En nog steeds, hoor.
Naast de 'normale' reparaties werk
ik ook veel samen met fysiothera
peuten en podologen.We vervaar
digen steunzolen voor zo n 400
klanten. Helaas is schoenmaker
een uitstervend beroep aan het
worden. Wellicht dat ik daarom
niet mag stoppen van de klanten."
"Aan stoppen denk ik nog niet.
Ook mijn vrouw ziet dat niet zit
ten. Ik ben een actieve en vro
lijke man. Op het moment dat ik
met mijn werk stop, zou dat wel
eens kunnen veranderen. Voor
mij is het repareren van schoe
nen echt een hobby geworden.
Mijn grootste hobby. Daarnaast
houd ik ook heel van paardrijden
en mijn konijnen. Dit jaar tijdens
Koninginnedag heb ik een speldje
gekregen, omdat ik de veertigste
keer heb deelgenomen als heraut.
Ook heb ik veel prijzen binnenge
haald met het fokken van konij
nen. Zo'n vijf keer per jaar doe ik
mee aan shows. In Venray, Horst,
Utrecht en Zuid-Laren ben ik vaste
deelnemer. Op dit moment heb ik
een konijn gefokt, deels langharig,
deels kortharig. Daar ben ik zes
jaar mee bezig geweest. Maar dat
geeft niks, het is een hobby. Ik ben
heel blij dat ik al deze dingen nog
kan op mijn leeftijd. Al moet ik er
wel wat voor doen, om zo vitaal te
blijven. Iedere ochtend en avond
doe ik gymnastiek. Om soepel te
blijven. Anders kom ik het paard
niet meer op."
"Vanuit mijn gezin ben ik altijd
gesteund in mijn beroep. Mijn
vrouw heeft zelf meegewerkt in
de zaak, altijd met veel plezier.
Zonder deze steun zou ik het
nooit zo lang hebben volgehou
den. Ook mijn dochters zijn trots
op me. Ik heb onlangs zestig rozen
van ze gekregen, voor mijn jubi
leum. Mijn oudste kleinzoon van
dertien heeft zelfs al in de winkel
geholpen. Ik heb de hele familie
met mijn hobby besmet."
De nieuwe openingstijden van
schoenmakerij Lucassen: Dinsdag
van 8.30 tot 12.30 uur en van
13-30 tot 17.30 uur: brengen van
reparaties. Vrijdag van 8.30 tot
12.30 uur en van 13-30 tot 17.30
uur: afhalen van reparaties.
Deze week een gemeentelijk
monument aan de Leeuwstraat 2
in Venray. Dit woonhuis hoort bij
brouwerij De Gouden Leeuw. Het
woonhuis is gebouwd in 1865,
architect onbekend. Het is een
traditioneel gebouw. Het woon
huis is verbonden met eigentijdse
materialen met de voormalige
brouwerij. Het geheel is nu een
kantoorgebouw. De woning heeft
een zadeldak met muldenpannen,
is opgetrokken uit baksteen met
metselwerk in kruisverband en
heeft twee bouwlagen. Het heeft
gepleisterde plinten en schootan-
kers in de gevel. De rechthoekige
houten schuiframen met afge
rond glas in lood bovenlichten
met een zesruits roede verdeling.
De vensterbanken van hardsteen.
Het geheel is een symmetrische
gevelcompositie, benadrukt door
hoek en middenlisenen. De gecen
treerde houten voordeur met
hardstenen treden en de segment-
vormige kelderopeningen. De toe
passing van de kolossale orde in
vier baksteen pilasters, met zeer
fraaie baksteen decoraties onder
de gootrand.Weer een mooie foto
van Fr. De Roos. Ook dit pand is
door toedoen van de Geschied en
Oudheidkundige Kring Venray op
de Gemeentelijke monumenten
lijst komen te staan.
Bron gemeentearchief.
Namens Stichting Venray Monu
mentaal G. Peters ten Have.
J I TPn I\yi A M C Patersstraat 35 - 5801 AT Venray
1 wL I ClilVI/AIMO Einfo@holtermans-vastgoed.nl
V A S T G O E D T 0478-511800 of 06-53331412
Bel voor een vrijblijvend adviesgesprek.
Minicamping De Linde in Mer-
selo is de beste VeKaBo-camping
van Nederland in 2008. De cam
ping van Martien en Anja Verstee-
gen kreeg de prestigieuze prijs
vorige week donderdag uitgereikt
tijdens de Kampeer en Caravan
Jaarbeurs in Utrecht. Zes campings
uit heel Nederland waren genomi
neerd voor de prijs. Bij de VeKaBO
zijn in totaal 1600 accommodaties
aangesloten. De prijs beste cam
ping van Nederland werd vorig
jaar voor het eerst uitgereikt. Mar
tien en Ajna Versteegen waren
aangenaam verrast door de uitver
kiezing. "Na zes weken wachten
op de uitslag, zit het toch dieper
dan je denkt. We zijn al die tijd
nuchter gebleven, voor ons gevoel
was de nominatie al een mooie
prijs", aldus Martien. De ontlading
toen De Linde als beste camping
werd uitgeroepen, was groot: "Het
was geweldig mooi om mee te
maken", zegt Anja aan, "Maar het
is nog fantastischer om die prijs in
ontvangst te mogen nemen. Kei
en keigaaf", genieten de twee win
naars met volle teugen.
EL EN MAAS
AANKOOPBEGELEIDING ADVIES IN ONROEREND GOED