f Uganda was erg ontroerend Martin Lucassen 'besmet' familie met zijn hobby X Koester uw Monument r TaY, De Linde beste camping van Nederland Camping vanJtJ het jaar l zK a /i Ka ff ff HUIS AANKOPEN??? HULP NODIG!!! Honderdnegenentwintigste jaargang - week 43 - donderdag 23 oktober 2008 Steffy Clephas werkt mee aan nieuw tijdschrift Join Sinds afgelopen dinsdag heeft Nederland er een tijd schrift bij. Op de Fontys Hoge school voor journalistiek in Tilburg werd Join gepre senteerd. Een nieuw, gratis kwartaalblad dat helemaal is gemaakt door studenten jour nalistiek. Een van deze stu denten, is de Venrayse Steffy Clephas. Het blad is in het leven geroe pen om mensen bewuster te maken van ontwikkelingslanden. De organisatie Lokaal Mondi aal kwam op het idee omdat de berichtgeving over deze landen altijd negatief is en dat geeft een vertekend beeld van de werke lijkheid. Daarom vonden ze het belangrijk om nieuwe aanstor mende journalisten te laten zien dat het ook anders kan. Het tijd schrift moest dan ook vooral een positieve inslag hebben. Begin dit jaar reisde de 21-jarige Clephas af naar Uganda om onder zoek te doen voor het tijdschrift. "Toen we op de opleiding konden kiezen uit Uganda of Rwanda, heb ik voor de eerste gekozen, omdat ik daar niet zo veel over wist. Ik kende de geschiedenis van Rwan da en had daar veel over gelezen, terwijl ik over Uganda helemaal niets wist. Daarom leek het me een uitdaging om naar dat land te gaan." Een artikel over mode en een artikel over de Ugandese krant de Red Pepper zijn het resul taat. "Dit was helemaal mijn ding. Het stuk over de krant kon ik kop pelen aan mijn scriptie en mode is natuurlijk altijd leuk om over te schrijven," aldus de studente. Clephas wilde over Red Pep per schrijven omdat dit een zeer progressieve krant is voor Afri kaanse begrippen. Het durft een standpunt tegen de regering in te nemen en durft ook taboes door te breken door te schrijven over onder andere sex en homo filie. Maar weinig kranten in Afri ka durven dit. Daarom wilde ze hoofdredacteur Richard Tusiime interviewen en dat bleek gecom pliceerder te zijn dan ze dacht. "Toen ik bij de redactie aankwam moest ik toch even slikken omdat het er totaal niet uitzag zoals ik had verwacht. Het gebouw had een grote stalen poort met op elke vijf meter een beveiliger. Bij binnenkomst werd me verteld dat het interview niet daar plaats kon vinden omdat Tusiime met de dood werd bedreigd. Ik werd naar een plek twintig minuten verder op gebracht en moest mijn pas poort op de redactie achterlaten. Dat was allemaal best eng. Geluk kig kon het interview toch plaats vinden en is het achteraf allemaal goed gekomen." Voor het artikel over mode moest de studente doen waar ze goed in was. Winkelen, winkelen en nog eens winkelen. "Dat was erg leuk en ik stond er echt van te kijken dat de mode daar niet heel anders is dan in Nederland. Ugan- desen vinden het erg belangrijk om er goed uit te zien. Zelfs in de armste dorpen lopen de mensen er nog netjes bij." Naast haar onderzoek had Clephas genoeg tijd om rond te kijken in het land dat 'de parel van Afrika' wordt genoemd. Als je haar vraagt wat de meeste indruk heeft gemaakt, weet ze zeker dat dit het tehuis voor weeskinderen is. "De kindjes die daar zaten had den geen familie, geen geld en geen kans op een goede toekomst. Toch waren ze erg gelukkig en hadden ze heel veel lol met elkaar. Maar niet alles was even mooi, het was vooral ook erg ontroerend. Ik kwam erachter dat bijna een derde van de kinderen aids had en het einde van het jaar niet zouden halen. Medicijnen zijn namelijk veel te duur. Toen ik dat hoorde stond ik echt met tranen in mijn ogen." "Als je naar zo n land gaat, pro beer je je natuurlijk een voorstel ling te maken. Het eerste waar je aan denkt is: 'het is Afrika, dus zal het wel heel arm zijn en mensen zijn ongelukkig.' En zeker in de binnenlanden kun je zien, dat het arm is. Maar de mensen daar zijn toch gelukkig. Ze kunnen lachen en dat doen ze ook veel. Dat viel me heel erg op. En het is ook een ontzettend mooi land. Het is heel groen. Vooral het Buyoni meer in het zuiden van Uganda was heel indrukwekkend. Dat is een heel groot meer met allemaal kleine eilandjes die heel groen zijn. Naar een van de eilandjes werden vroe ger vrouwen verbannen die zwan ger waren, maar geen man had den. Omdat het heel klein is en er bijna geen voedsel was, was het als het ware een doodstraf voor de vrouwen. Het is een lugubere geschiedenis, maar om eerlijk te zijn maakt het er niet minder mooi om." Nu ze dit project achter de rug heeft is Clephas weer druk bezig met andere dingen. "Ik loop op dit moment stage bij het NCRV pro gramma Man bijt hond. Daarna ga ik afstuderen en zie ik wel weer verder wat er op mijn pad komt. Ik zou graag nog een keer terug gaan naar Afrika. Uganda is een van de mooiste landen die ik ooit heb gezien en de mensen zijn er super aardig. Ik wil weten of dat in andere Afrikaanse landen ook zo is." Voor een tijdschrift schrij ven zal ze niet meer zo vaak doen. "Mijn hart ligt echt bij het televi sie maken en daar wil ik dan ook absoluut in verder." Het tijdschrift Join is gratis te bestellen op www. lokaalmondiaal.nl Jubilerende schoenmaker uit Venray denkt nog lang niet aan stoppen Martin Lucassen (73) repa reert al zestig jaar schoenen. Op zijn dertiende wilde hij graag een vak leren. Bij toe val werd dit schoenmaker. Nu, zestig jaar later, beoefent de Venraynaar zijn beroep nog steeds met heel veel passie. "Toen ik een jaar of dertien was, wilde ik graag een vak leren. Ik was klaar met school en moest aan de slag. In welk beroep, dat maakte mij niet zo heel veel uit. Op een zaterdag, toen ik op kamp was met de verkenners, kwam bij ons thuis een schoenmaker schoe nen repareren. Mijn moeder vroeg aan hem of hij toevallig een leer ling schoenmaker kon gebruiken. Op zondag kwam ik thuis en de overall was al gekocht, 's Maan dags kon ik aan de slag." "Pas op mijn veertiende kwam ik op de loonlijst terecht. Eerder was dat niet toegestaan. Ik ver diende 2,50 gulden per week. Ieder jaar, tot mijn achttiende, kwam daar 2,50 gulden per week bovenop. In totaal heb ik in Ven ray op vier plaatsen gewerkt. Na een tussenstop in Blerick kwam ik in 1958 weer in Venray terecht. In de werkplaats van de huidige zaak Ariaens Modeschoenen. Daar heb ik in totaal negen jaar gewerkt. Toen de werkplaats er verdween in verband met de uitbreiding van de winkel, ben ik in 1967 een eigen zaak begonnen. De eerste zeven jaar in mijn ouderlijk huis en op een andere locatie in Venray, daarna aan de Raadhuisstraat. Dat heb ik altijd enorm prettig gevon den, het werken aan huis. Het is een stuk gemakkelijker. Ook voor mijn vrouw is het heel plezierig. Zij heeft altijd meegewerkt in de werkplaats. Aan de stikmachine, maar ook met lijmen en repareren van schoenzolen. Daarnaast houdt zij alle administratie en boekhou ding bij." "Ik vind het werk in de win kel en in de werkplaats leuk. Dit plezier in mijn werk straal ik uit, ook naar de klanten. Ik heb altijd goede zin. De klanten komen van heinde en verre. Klachten heb ik zelden gehoord. We leveren een goede service en ik ben heel kri tisch. Kwaliteit staat voorop. Toen ik mijn vakdiploma tot schoenma ker heb gehaald, moesten we als opdracht een hele schoen vervaar digen. Met de hand. Deze oude stijl werpt zijn vruchten af. Ik kan alle reparaties doen. Door mijn manier van werken heb ik geen concurrentie in de omgeving. Daarom heb ik er altijd goed van kunnen leven. En nog steeds, hoor. Naast de 'normale' reparaties werk ik ook veel samen met fysiothera peuten en podologen.We vervaar digen steunzolen voor zo n 400 klanten. Helaas is schoenmaker een uitstervend beroep aan het worden. Wellicht dat ik daarom niet mag stoppen van de klanten." "Aan stoppen denk ik nog niet. Ook mijn vrouw ziet dat niet zit ten. Ik ben een actieve en vro lijke man. Op het moment dat ik met mijn werk stop, zou dat wel eens kunnen veranderen. Voor mij is het repareren van schoe nen echt een hobby geworden. Mijn grootste hobby. Daarnaast houd ik ook heel van paardrijden en mijn konijnen. Dit jaar tijdens Koninginnedag heb ik een speldje gekregen, omdat ik de veertigste keer heb deelgenomen als heraut. Ook heb ik veel prijzen binnenge haald met het fokken van konij nen. Zo'n vijf keer per jaar doe ik mee aan shows. In Venray, Horst, Utrecht en Zuid-Laren ben ik vaste deelnemer. Op dit moment heb ik een konijn gefokt, deels langharig, deels kortharig. Daar ben ik zes jaar mee bezig geweest. Maar dat geeft niks, het is een hobby. Ik ben heel blij dat ik al deze dingen nog kan op mijn leeftijd. Al moet ik er wel wat voor doen, om zo vitaal te blijven. Iedere ochtend en avond doe ik gymnastiek. Om soepel te blijven. Anders kom ik het paard niet meer op." "Vanuit mijn gezin ben ik altijd gesteund in mijn beroep. Mijn vrouw heeft zelf meegewerkt in de zaak, altijd met veel plezier. Zonder deze steun zou ik het nooit zo lang hebben volgehou den. Ook mijn dochters zijn trots op me. Ik heb onlangs zestig rozen van ze gekregen, voor mijn jubi leum. Mijn oudste kleinzoon van dertien heeft zelfs al in de winkel geholpen. Ik heb de hele familie met mijn hobby besmet." De nieuwe openingstijden van schoenmakerij Lucassen: Dinsdag van 8.30 tot 12.30 uur en van 13-30 tot 17.30 uur: brengen van reparaties. Vrijdag van 8.30 tot 12.30 uur en van 13-30 tot 17.30 uur: afhalen van reparaties. Deze week een gemeentelijk monument aan de Leeuwstraat 2 in Venray. Dit woonhuis hoort bij brouwerij De Gouden Leeuw. Het woonhuis is gebouwd in 1865, architect onbekend. Het is een traditioneel gebouw. Het woon huis is verbonden met eigentijdse materialen met de voormalige brouwerij. Het geheel is nu een kantoorgebouw. De woning heeft een zadeldak met muldenpannen, is opgetrokken uit baksteen met metselwerk in kruisverband en heeft twee bouwlagen. Het heeft gepleisterde plinten en schootan- kers in de gevel. De rechthoekige houten schuiframen met afge rond glas in lood bovenlichten met een zesruits roede verdeling. De vensterbanken van hardsteen. Het geheel is een symmetrische gevelcompositie, benadrukt door hoek en middenlisenen. De gecen treerde houten voordeur met hardstenen treden en de segment- vormige kelderopeningen. De toe passing van de kolossale orde in vier baksteen pilasters, met zeer fraaie baksteen decoraties onder de gootrand.Weer een mooie foto van Fr. De Roos. Ook dit pand is door toedoen van de Geschied en Oudheidkundige Kring Venray op de Gemeentelijke monumenten lijst komen te staan. Bron gemeentearchief. Namens Stichting Venray Monu mentaal G. Peters ten Have. J I TPn I\yi A M C Patersstraat 35 - 5801 AT Venray 1 wL I ClilVI/AIMO Einfo@holtermans-vastgoed.nl V A S T G O E D T 0478-511800 of 06-53331412 Bel voor een vrijblijvend adviesgesprek. Minicamping De Linde in Mer- selo is de beste VeKaBo-camping van Nederland in 2008. De cam ping van Martien en Anja Verstee- gen kreeg de prestigieuze prijs vorige week donderdag uitgereikt tijdens de Kampeer en Caravan Jaarbeurs in Utrecht. Zes campings uit heel Nederland waren genomi neerd voor de prijs. Bij de VeKaBO zijn in totaal 1600 accommodaties aangesloten. De prijs beste cam ping van Nederland werd vorig jaar voor het eerst uitgereikt. Mar tien en Ajna Versteegen waren aangenaam verrast door de uitver kiezing. "Na zes weken wachten op de uitslag, zit het toch dieper dan je denkt. We zijn al die tijd nuchter gebleven, voor ons gevoel was de nominatie al een mooie prijs", aldus Martien. De ontlading toen De Linde als beste camping werd uitgeroepen, was groot: "Het was geweldig mooi om mee te maken", zegt Anja aan, "Maar het is nog fantastischer om die prijs in ontvangst te mogen nemen. Kei en keigaaf", genieten de twee win naars met volle teugen. EL EN MAAS AANKOOPBEGELEIDING ADVIES IN ONROEREND GOED

Peel en Maas | 2008 | | pagina 17