f Gouden bruidspaar in Swolgen i Huisarts Sjef de Vocht neemt na 32 jaar afscheid Koester uw Monument TaT Hanneke covergirl voor Fit! Magazine Fietstocht IVN 1 HUIS AANKOPEN??? HULP NODIG!!! PEEL EN MAAS Honderdnegenentwintigste jaargang - week 39 - 25 donderdag 2008 Wim en Nelly Louvet-Groetelaars vijftig jaar getrouwd Ze had zich voorgenomen om nooit met een boer te trou wen omdat ze dan altijd zou moeten werken, maar toch stapte Nelly Groetelaars met een boer in het huwelijks bootje. We schrijven het jaar 1968, 27 september 1958 om precies te zijn, als de 27-jarige Veulense trouwt met haar 35- jarige dorpsgenoot Wim Lou- vet. Vijftig jaar later zitten de twee krasse senioren stralend aan de salontafel in huize Lou- vet in Swolgen, het dorp waar ze vijftien jaar geleden vanuit Veulen naartoe verhuisden, om de verslaggever en de foto graaf van Peel en Maas gastvrij te ontvangen met koffie, koek jes en chocolade lekkernijen. Maar Nelly (77) en Wim (85) blijken niet alleen gastvrij te zijn, ze kunnen ook aardig vertellen over hun leven. Een leven dat voor Wim begon in Eist in Gelderland, waar hij opgroeide in een boeren gezin met vijf kinderen, van wie hij de oudste was. Hij woonde met de rest van de familie ook enkele jaren in Indoornik en later in Valburg, om enkele jaren na de Tweede Wereldoorlog, in 1952, in het Venrayse kerkdorp Veulen te belandden. BOERDERIJ Ook in Veulen ging de jonge Wim aan de slag op de boerderij van zijn ouders. En al snel viel zijn oog op Nelly Groetelaars, die in de Mariahoeve aan de Lorbaan het levenslicht zag. Nelly is dus een echte Veulense en groeide op in een gezin met elf kinderen. Dat ze elkaar al snel leerden kennen, is natuurlijk niet zo vreemd. Want in het kleine Veulen kende iedereen elkaar en ook de jeugd ging vaak samen op stap. Naar een kermis in de regio bijvoorbeeld, zoals die in Leunen, waar de eerste liefdes- vonken tussen Nelly en Wim over sloegen. Het klikte en na drie jaar verkering te hebben gehad, gaven ze elkaar in 1958 het jawoord, op 25 september voor de wet en twee dagen later voor de kerk. Het kersverse echtpaar ging wonen in het ouderlijk huis van Wim, aan de Drabbelsweg in Veulen, waar ze - samen aan de slag gingen op hun gemengde boerderij met verschil lende dieren, vooral mestvarkens, en gewassen. En dat terwijl Nelly zich had voorgenomen om nooit met een boer te trouwen. "Want dan moet je altijd werken en ben je altijd thuis", zegt ze vijftig jaar later met een brede lach op haar gezicht. "Maar spijt heb ik er nooit van gehad hoor!" Wim en Nelly hebben drie kin deren (Liset, Petra en Wilbert) en zijn ook al jaren opa en oma, zo blijkt. "We hebben zeven klein kinderen. De jongste is 6 jaar en de oudste 22. Ja, de jaren vliegen voorbij, het is niet te geloven dat wij nu al vijftig jaar getrouwd zijn", zegt Wim. "Ik kan me nog goed herinneren dat we ons veer tigjarig huwelijk hebben gevierd. Toen hebben we het groot aange pakt, nu doen we het iets rustiger aan met een besloten feest. Ja, je wordt toch ouder." Wim pakt er een boekwerk over de geschiedenis van zijn familie bij. Een boek waarin onder meer oude foto's, documenten, verhalen en een stamboom staan van de familie Louvet. "Mijn voorouders komen uit Frankrijk. Ik kan me nog goed herinneren dat ze mijn opa 'de oude Fransman' noemden, terwijl hij toch gewoon in Neder land is geboren." BUITENMENSEN Het echtpaar, dat zo verknocht leek aan Veulen, verhuisde vijf tien jaar geleden naar Swolgen. Veel problemen hebben ze daar niet mee gehad, zo blijkt. Niet zo vreemd ook, want ze wonen prachtig vrij in het centrum van het Meerlo-Wanssumse kerkdorp en kijken vanuit de woonkamer uit op het bos. "Een stukje van dat Het gouden bruidspaar Wim en Nelly Louvet-Groetelaars. bos is van ons", zegt Nelly. "Toen we van een kennis hoorden dat dit huis te koop was, hebben we niet lang hoeven nadenken. We zijn echte buitenmensen en zijn vaak bezig in de tuin. En onze dochter Liset woont ook in Swolgen." Vervelen doen Wim en Nelly zich eigenlijk nooit. Ze zijn lid van de plaatselijke KBO, tuinieren en fietsen graag en op maandag morgen gaat de vrouw des hui zes steevast gymmen. Ze denken beiden ook graag terug aan de busreizen die ze samen maakten. Toen hun kinderen groot genoeg waren om het bedrijf draaiende te houden, gingen ze namelijk jaarlijks samen op pad. Naar Oos tenrijk, Zwitserland, Hongarije, Italië, Spanje en Duitsland bijvoor beeld. Ze reisden altijd met de bus. "Want reizen in een vliegtuig vind ik niks. Ik wil onderweg alles goed kunnen zien", legt Wim uit. "We hebben maar een keer in een vliegtuig gezeten. Dat was toen we een bezoek brachten aan Her man, de jongere broer van Nelly, en zijn gezin in Canada. Die broer komt samen met zijn vrouw nu ook over voor ons feest op 3 okto ber en een andere gouden bruiloft in Meterik." En dan de hamvraag. Wat is de kracht van hun huwelijk? Hoe houden ze het samen al vijftig jaar vol? Nelly begint te lachen, Wim valt even stil."Wat een vraag", zegt Nelly."Ja, wat is ons geheim? Dat is er eigenlijk niet. Je moet gewoon doorgaan." Wim vervolgt. "En als je toch een keer ruzie hebt gehad, dan is het ook weer leuk om het goed te maken." Goed geluimd zit huisarts Sjef de Vocht (62) achter zijn houten bureau in de huisar- tenspraktijk aan de Leunse- weg. De laatste weken zijn toch anders dan al die andere. Sinds hij zijn afscheid in een persoonlijke brief aankondig de. "Met mijn patiënten kijk ik nu vaak terug op de achter liggende periode. Ik krijg veel lieve reacties. Maar ik praat ook over fouten en verkeerde inschattingen die ik in die 32 jaar heb gemaakt. Het is heel bijzonder dat we er nu samen met afstand op terug kunnen kijken. Ook al waren de gevol gen wel eens dramatisch. Ik merk dat patiënten tolerant zijn. Dat is denk ik ook de ver dienste als je eerlijk bent en je beperkingen kunt uitleggen." De Vocht bezit nog hetzelfde meubel waarachter hij in 1976, als opvolger van Cor Penners, zijn praktijk in de Henseniusstraat startte.Vier jaar geleden verhuisde zijn inventaris mee naar de prak tijk aan de Leunseweg. "Dit zijn fantastische weken", glundert De Vocht, die beseft dat 1 oktober nu wel heel dichtbij komt. "Nog iede re dag ga ik met evenveel plezier naar de praktijk toe. Ik stop ook niet omdat het werk te zwaar of te intens wordt. Ik had nog drie jaar door kunnen gaan. Toch wil ik nu stoppen. Waarom? Ik mag het van mijn vrouw niet zeggen. Maar ik wil op tijd beginnen, met de jaren die ik nog voor me heb." De Vocht is in die 32 jaar mee gegroeid met zijn patiënten. In de beginperiode had hij wekelijks wel zo n veertig bevallingen. Dat zijn er nu nog hooguit tien. Ouder dom, ernstige ziekten en stervens begeleiding zijn een steeds promi nentere plek gaan innemen."Weet je waar ik nog altijd van schrik? Als ik hoor dat een patiënt is over leden. Ook al weet ik dat ie ern stig ziek is, en dat het elk moment afgelopen kan zijn. En toch komt iedere keer weer die emotie terug. Van de dood, van dat mag niet." Sjef de Vocht werd in 1946 in het Brabantse Bladel geboren als tweede in een gezin van acht kinderen. Zijn vader dreef een meubelzaak in het dorp en zijn moeder had een eigen bedrijfje in textiel. Op zijn tiende vond zijn vader het beter dat hij naar de kostschool ging in St. Michielsge stel. "Hij dacht dat ik op de lagere school in Bladel te weinig opstak. Hij zag wel wat in me en hij meende dat de kostschool beter was. Natuurlijk vond ik het niet leuk. Het was een beroerde tijd. Maar wat moest je? Het was de jaren vijftig en je gehoorzaamde." Na de lagere school ging hij intern bij het Bisschoppelijk College in Weert. Toen er in Eersel een mid delbare school kwam, bracht hij daar zijn laatste schooljaren door en deed er eindexamen. "Ik heb mijn puberteitsjaren helemaal niet in mijn eigen dorp kunnen door brengen, dat heb ik wel gemist." Hij ging geneeskunde studeren aan de universiteit in Nijmegen. Ook een broer en zus van hem zijn huisarts geworden. Na een poos vervangen en een jaar mili taire dienst, streek hij in Venray neer. "De praktijk van Penners kwam vrij. Ingrid, mijn vrouw, komt van Nijmegen. Ze had liever dat ik daar huisarts werd. Maar ik koos bewust voor Venray. Een kleinere stad waar toch alle voor zieningen zijn." De geneeskunde heeft in de afgelopen decennia op technisch gebied een enorme vlucht gemaakt. Terwijl de huis arts zich nog steeds bedient van zijn stethoscoop. "Ja, op technisch gebied zijn wij achtergebleven. Maar het luisteren is nog altijd ons allerbelangrijkste instrument. Er is wel veel veranderd in de behan delwijzen. Er zijn standaarden en richtlijnen voor huisartsen geko men. Het zorgt voor uniformiteit en dat is een verbetering. Vroeger deed iedereen, wat hem of haar goed gedacht." Het gezin De Vocht met drie kleine kinderen betrok in 1976 ook de woning aan de Hensenius straat die bij de praktijk hoorde. Tot 2004 is hij er solist geweest. "Die eigen winkel is me altijd goed bevallen. Het is meer ongedwon gen. Natuurlijk liepen werk en privé door elkaar. Maar dat zag ik niet als bezwaar. Na een paar jaar werd Ingrid mijn assistente. Dat paste heel goed, ze wist als ik iets vergat en ze kende de patiënten. Bovendien was er altijd iemand thuis als de kinderen van school kwamen. Ze wonen nu alle drie in het westen van het land. We heb ben al negen kleinkinderen en in oktober komt de tiende. Nee, we gaan niet verhuizen. Wij wonen hier heel fijn in Venray midden in het centrum." Toch besloot hij vier jaar gele den over te stappen naar een maatschap met de huisartsen Hen- kes, Paping en Sie."Dat heeft voor al met de opvolging te maken. Een eenmanspraktijk is moeilijk over te dragen. De ruimte aan de Hen seniusstraat is ook te klein om er een opvolger in te werken. Nu is de overdracht veel makkelijker te regelen. We behielden alle vier onze eigen patiënten. Het solisten- gevoel bleef ik hier toch houden." De veranderingen van de laatste jaren, zoals de komst van een huis artsenpost is, na een aarzelende start, een verbetering gebleken, vindt hij. Ook al is het contact tus sen patiënt en arts minder hecht dan vroeger. Dat komt ook door de komst van allerlei specialismen. Als eerste verdween de verloskun de bij de huisartsen. Zoals nu de diabetespatiënten of mensen met chronische longklachten of met hoge bloeddruk door gespeciali seerde verpleegkundigen worden behandeld. "Je mist dan toch het intense contact met deze chroni sche patiënten." Mensen die nu op het spreek uur komen weten meer. Mede door de opkomst van internet waar veel medische informatie te halen valt. "Het kan een gevaarlijk medium zijn. Want het is nooit een persoonlijk advies. Het kan ook angst oproepen. Dan is het aan ons om het uit te leggen en in goede banen te leiden. Mensen zijn mondiger dan dertig jaar gele den. Nee, niet lastiger. Ik heb 28 jaar lang iedere nacht zelf dienst gedraaid voor mijn patiënten. En ik heb nog nooit gezeur aan de telefoon gehad. Terwijl dit toch een vaak gehoorde klacht is bij de huisartsenpost. Het is onpersoon lijker geworden. Ik had een band met mijn patiënten. We wisten wat we aan elkaar hadden." Toch meent hij dat de patiënten beter af zijn bij alle vernieuwin gen. De huisarts staat er niet meer zo alleen voor en is daardoor ook minder kwetsbaar. In de huisart senpost zijn meerdere collega's en er is ondersteuning door ervaren praktijkassistenten. "Het is toch een uitkomst gebleken", vindt De Vocht, die het liefst op 1 oktober in alle stilte de deur achter zich had dichtgetrokken. "Ja, liever was ik met de stille trom weggegaan. Maar ik besef dat dit niet kan." Op vrijdag 3 oktober is er van 15.00 tot 19.00 uur een afscheidsrecep tie in De Witte Hoeve. "Ik wil de mensen toch de ruimte geven om afscheid te komen nemen. Alhoe wel het in die vier uur onmoge lijk is om iedereen fatsoenlijk te woord te staan. Maar ik weet ook niet hoe ik het anders kan organi seren. We laten het maar over ons heen komen." In de serie waardevolle boer derijen dit keer een langgevel- boerderij met mansardekap aan de Jan Poelsweg 1 in Ysselsteyn. Deze boerderij ligt zoals gebrui kelijk evenwijdig aan de weg. Gebouwd tussen de jaren twintig en dertig van de twintigste eeuw. Geheel volgens de schoolboe ken gebouwd. Veel van dit type boerderijen met mansardekap is ontworpen door architect en aannemer A.H. Martens (1869- 1944). Een mansardekap wordt in de volksmond ook wel Frans of Engelse kap genoemd. Een dak met geknikte dakvlakken. Het woongedeelte van deze boerderij heeft een vierdeling, dit wil zeggen dat twee van de vier balkdragende wanden in het woongedeelte balkdragend opge nomen zijn. Eén van de wanden loopt in de gang achter de voor deur, en een in het verlegde daar van, twee van de wanden staan tussen de ruimten aan de straatge vel en achtergevel in. Het woonge deelte is herkenbaar aan de twee woonhuisramen en voordeur. Ook de verdiepingsramen zijn symme trisch geplaatst. Tegen de eindge vel enkele witte banden, welke typisch zijn voor de omgeving van Ysselsteyn. In teksten wordt daar bij verwezen naar 'Duitse' invloed met de vraag of het helemaal juist is. Het bedrijfsgedeelte toont een voergangpoort en twee stalraam pjes en een deelpoort. De tweede poort voor mestafvoer is dichtge metseld. Hier heeft de boer geko zen om de deelpoort te voorzien van twee kleine raampjes, om dag licht op de deel te krijgen. Soms zijn er kleine raampjes in de gevel opgenomen, maar in veel gevallen is er geen daglicht, omdat de boer tijdens het dorsen de poort opent. Bron; architect en bouwhisto- ricus W Beelen. Namens SVM G. Peters ten Have. Zie ook koeste- ruwmonument@kpnplanet.nl. j 1 jpniy/1 A IVIC Patersstraat35-5801 ATVenray lwL I CrilVI/AIMO Einfo@holtermans-vastgoed.nl V A S T G O E D T 0478-511800 of 06-53331412 Bel voor een vrijblijvend adviesgesprek. Hanneke van Oosterhout uit Leunen siert de cover van het oktobernummer van Fit!Magazine, het Nederlandse vakblad voor de fitnessbranche. Het 20-jarige fotomodel sym boliseert de metamorfose die de bezoeker van de fitnessvakbeur zen heeft ondergaan. Waar pak weg vijftien jaar geleden nog veel fitnessondernemers in trainings outfit en pronkend met hun brede torso over de beursvloer paradeer den, daar duiken de laatste jaren steeds meer de mantelpakjes en driedelige pakken op. De fitnessondernemer wordt meer en meer een manager en zakenman of -vrouw. Hanneke van Oosterhout is in vier verschillende settings gefotografeerd: van 'foute' trainingsoutfit tot mantelpakje. De fotoshoot voor Fit! Magazine kende deze keer een hoog Venray- gehalte. RICOR dames- en heren mode kleedde Hanneke van Oos terhout aan, Essenziale Hairstudio en Visagie zorgde voor het kapsel en de visagie. Voor de fotorepor tage werd de uit Horst afkomstige fotografe Fleur Janssen ingehuurd. D'n Brieër verhuist Huisartsenpraktijk D'n Brieër gaat in 2009 verhuizen naar de overkant van de Leunseweg. De praktijk van vier huisartsen is in het gebouw van Reintjes Advies uit zijn jasje gegroeid. In het nieu we onderkomen De Wieënhof zijn nu al de ambulancedienst en de huisartsenpost gehuisvest. De Wieënhof groeit straks uit tot een volwaardig gezondheidscentrum met diverse medische en parame dische beroepsgroepen. En komt volgend jaar ook een apotheek voorziening bij. Nieuws uit Venray en omgeving leest U in De FVN afdelingen Geijsteren- Venray en Maasdorpen houden op zondag 5 oktober De Postbaan- en Maasroute fietstocht. Vertrektijd is tussen 11.00 en 14.00 uur. De startpunten zijn café 't Tref punt, Dorpstraat 16 in Geijsteren, grand café Non de Juu, Klooster straat 10 in Tienray, Informatie punt Schuitwater, parkeerplaats Horsterdijk, Info-punt Kalden- broek, Grubbenvorst (geen gele genheid auto's te parkeren), De Rozenhof, Markt 2 in Lottum en café de Zwart, Kerkstraat 2 in Blit- terswijck. Tijdens deze fietstocht kan men genieten van de natuur en het landschap tussen de kas teelruïne van Geijsteren en de kasteelboerderij Kaldenbroek in Grubbenvorst. Tussen beide plek ken is dan door de FVN-afdeling Geysteren-Venray en de FVN-afde- ling Maasdorpen een interessante fietstocht uitgezet. De ellipsvormi ge route volgt in hoofdlijnen het voormalige traject van de post koets en keert langs de oever van de Maas weer terug. Speciaal op deze dag heeft het FVN in samen werking met Staatsbosbeheer en het Limburgs Landschap bij Geijs teren, Kaldenbroek en het Schuit water informatiepunten ingericht. Deskundigen geven nadere toe lichting over de bijzonderheden van deze gebieden. Tussen het Schuitwater en Hayberries-Stop is het mogelijk de route af te korten. Hierdoor kan men kiezen voor een rondje van 22 kilometer of een lus van 32 kilometer. De rou tebeschrijvingen zijn tussen 11.00 en 14.00 uur af te halen bij boven vermelde startpunten. EL EN MAAS AANKOOPBEGELEIDING ADVIES IN ONROEREND GOED

Peel en Maas | 2008 | | pagina 19