1 if PEEL EN MAAS Donderdag 30 augustus 2007 - Pagina 31 TALENTEN Paspoort mannen Jumpers '76 Jonkie Kim Jeucken begint vol vertrouwen aan het seizoen Paspoort dames Jumpers Huub Thijssen, coach van de vrouwen Summa/Red Stars A> i V Paspoort vrouwen Summa/Red Stars Routinier speelt al 28 jaar in de hoofdmacht van Red Stars Paspoort Red Stars mannen: Jumpers eindelijk terug op het oude niveau Bestuurlijke problemen zorg den er drie jaar geleden voor dat basketbalvereniging Jumpers zich moest terugtrekken uit de eerste klasse. Een seizoen later moesten de lange mannen opnieuw begin nen in de laagste klasse. Na twee keer eenvoudig kampioen te zijn geworden, is Jumpers weer terug in deze eerste klasse. Met een nieuwe coach, maar zonder twee vaste waarden. "We hebben aan kwaliteit ingeboet." "Het was behoorlijk frustrerend dat we ons door bestuurlijke proble men moesten terugtrekken", zucht Loek Claessens. "Dat jaar waren we net kampioen geworden in de eerste klasse. Maar in plaats van de gewenste promotie, konden we weer helemaal opnieuw in de laagste klasse begin nen. Een aantal spelers heeft daardoor ook de club verlaten, maar met de rest zijn we aan een opmars begon nen. We zijn twee keer achter elkaar vrij gemakkelijk kampioen geworden. Afgelopen seizoen hebben we zelfs maar twee of drie keer verloren. En nu zijn we weer eindelijk terug op het oude niveau." TEGENSLAGEN Het seizoen is voor Jumpers nog niet begonnen, of het team moet al de eerste tegenslagen verwerken. De basisspelers Andrea Penco en Freek BettonViel zijn beide vertrokken. „Andrea is door de basketbalvereni ging uit Deurne gevraagd om daar met het eerste team in de hoofdklasse te spelen en Freek reist dit jaar door India. Vóór het vertrek van deze twee spelers hadden we als doel om de top drie te bereiken. Basketbal speel je met vijf spelers in het veld. Als er dan twee van de starting-five wegval len, betekent dat direct dat het team aan kwaliteit inboet en dat je je doel stellingen moet bijstellen. Daarnaast heeft ook Joep Janssen met ingang van dit seizoen onze formatie moeten verlaten voor stagewerkzaamheden in Nijmegen. Met het huidige team zou het al heel mooi zijn als we in de mid denmoot kunnen eindigen." Jumpers heeft daarnaast de pech dat ze het verlies niet met jeugdspe lers kan opvangen. Bovendien heeft de vereniging maar één mannenteam en kan de hoofdmacht dus ook geen beroep doen op spelers uit lagere teams. „Onze ploeg bestaat nog maar uit negen spelers. Dat is aan de krappe kant, maar gelukkig nog niet zorgwek kend. Op dit moment hebben we wel hele goede jeugdspelers, maar het leef tijdsverschil tussen de oudste jeugd en de jongste senioren is gewoon nog te groot. Over twee jaar kunnen ze wél in het eerste team debuteren. Er is talent genoeg, dus over de toekomst hoeven we ons geen zorgen te maken. Ik denk zelfs dat we genoeg talent in huis hebben om misschien zelfs ooit een keer naar de hoofdklasse te kun nen promoveren. Maar ja, dan hebben we het wel over een periode van een jaar of vijf en dan is het noodzakelijk dat dit talent in Venray blijft. Tot die tijd moeten we het met een iets klei ner team doen, maar dat is eigenlijk geen probleem." De afgelopen jaren hebben Jum pers niet alleen frustraties en eenvou dige kampioenschappen opgeleverd. Het team heeft ook veel geleerd en is gegroeid. "We hebben samen heel veel meegemaakt en daardoor veel door zettingsvermogen gekregen. Dat bindt. Iedereen in het team wil een stapje harder voor de ander lopen. Een wed strijd gaat bij deze spelers echt vóór andere privé-zaken en bijvoorbeeld de vakanties worden zoveel mogelijk buiten het seizoen gepland. We zijn ambitieus, we hebben veel plezier en willen het beste uit ons zelf halen. En er zit nog veel rek in de ploeg. Zeker als over een aantal jaren de talenten Loek Claessens:"Er zit nog veel rek in de ploeg." instromen, zal het niveau flink stij gen." De mannen van Jumpers hebben dit seizoen een nieuwe trainer-coach: Tristan Lammerts van Bueren. "Tristan is één van de beste spelers die Jum pers ooit heeft gehad. Hij heeft vroe ger zelfs bij PSV gespeeld en is daarna lang jeugdcoach geweest.Verder heeft hij ook ervaring als coach bij de seni oren. Ik verwacht dat we heel veel van hem kunnen leren. Onze vorige trainer-coach, Mikke Leenders, com bineerde de coaching met het spelen. Hij was een goede coach, maar kwam daardoor weinig aan spelen toe. Nu kan hij zich weer volledig op het spel letje richten. En dat is, met ons rede lijk kleine team, maar goed ook." Niveau: Eerst klasse rayon Selectie: Mirko Antheunisse, Jeffrey Boshoven, Loek Claessens, Bart van Dijk, Mikke Leenders, Abe Bram Pal men, Hans van Rooy, Björn Smeets, Maarten Wijnen Coach:Tristan Lammerts van Bueren Vrouwen Jumpers openen jacht op titel Teams die voor de competitie roepen dat ze kampioen willen worden, worden steeds schaarser. De rol van underdog is blijkbaar populairder dan de rol van favo riet. De vrouwen van Jumpers doen daar echter niet moeilijk over: zij gaan voor het kampioen schap. Vorig seizoen behoorden ze ook al tot de favorieten. Maar toen gooiden vele blessures - op een gegeven moment was zelfs de helft van het team geblesseerd - roet in het eten en eindigden ze uiteindelijk teleurgesteld op de vijfde plek. De jacht op de titel wordt daarom opnieuw geopend. Volgens de pas 16-jarige Kim Jeuc ken moet dat geen probleem zijn. Met haar zestien lentes is Kim Jeucken weliswaar de jongste van het team, maar ervaren is ze zeker. Ze basketbalt al acht jaar en daarvan traint ze al zeker vijf jaar bij het eer ste damesteam van Jumpers. "Vroeger deed ik dansen, maar eigenlijk vond ik dat niet zo leuk. Ik spande me daarom ook niet zo veel in tijdens de dansles. Ik ben van het dansen afgegaan, maar ik moest van mijn moeder toen wel met een andere sport beginnen. Op school gingen we een keertje basket ballen en dat vond ik direct heel erg leuk. Ik ben daarna bij Jumpers gaan kijken en dat beviel me eigenlijk wel goed. En dat blijkt, ik ben er nu al acht jaar blijven hangen. Inmiddels basket bal ik dus al mijn halve leven." "De eerste jaren maakte ik deel uit van een jeugdteam. Daar speelde ik met jongens in een gemengd team. Toen ik elf jaar was, mocht ik af en toe meetrainen met het meisjesjuni- oren-team van Jumpers. Ik speelde in het begin nog wel wedstrijden bij de jongens, maar na een tijdje mocht ik ook bij de dames meedoen. Jumpers had op dat moment geen ander meis jesteam meer, dus wat dat betreft was de overstap, ondanks mijn jonge leef tijd, toch wel logisch. Nu, na vijf jaar, ben ik nog steeds de allerjongste van het team. We hebben nog één meid van 17 en één van 18 jaar. De ande re speelsters zijn allemaal 21 jaar of ouder.Toch merk ik eigenlijk niets van dit leeftijdverschil. We spelen al zo lang samen, ik weet niet beter. En dat bevalt me prima." "Het leukste van basketbal is het spelen in een team en dat je zelf ook steeds meer kan in dat team. We hebben een leuke groep, iedereen kan goed met elkaar overweg en we maken veel lol, ook op het veld. Dat is het sterke punt van Jumpers. Tege lijkertijd is het team ook ons zwakke punt.We hebben maar acht speelsters en dat is eigenlijk net te weinig. Er staan vijf meiden in het veld, dus er zijn drie wisselspeelsters. Maar basket bal is een intensieve sport, dus wordt er vaak gewisseld. Eigenlijk heb je ook minimaal vijf reservespeelsters nodig. Als er dames uit ons team geblesseerd raken, hebben we op dit moment direct een probleem. Dat zagen we vorig seizoen ook. Toen was op een gegeven moment ons halve team geblesseerd. Dat was terug te zien in ons spel en onze prestaties, waardoor we slechts op de vijfde plaats in de competitie zijn geëindigd. Jumpers heeft maar één damesteam, dus we kunnen geen extra speelsters uit een ander team halen. We hebben wel nog een stuk of acht meisjes. Maar zij zijn pas negen of tien jaar oud.Toen ik op mijn elfde in het eerste team kwam, was ik al heel jong. Maar toen waren de andere meiden van dames 1 ook nog een stuk jonger. Inmiddels is het grootste deel van het team 21 jaar of ouder. Dat verschil is wel echt heel erg groot. Deze meisjes blijven voor lopig dan ook bij de jeugd trainen. We moeten hopen dat we binnenkort een paar nieuwe leden erbij krijgen én in ieder geval allemaal blessurevrij blij ven. Als dit lukt én we doen goed ons best, dan kunnen we dit seizoen zeker als eerste eindigen." Niveau: le klasse (D1H) Coach: Natalie Lammerts van Bue ren Selectie: Angelique van den Hoog- enhof, Kim Jeucken, Ilse Kauffeld, Natalie Lammers van Bueren, Irene Verbakei, Anouk Verberkt, Caroline Burger 'Meiden moeten meer zelfvertrouwen hebben' Huub Thijssen treedt aan voor het twintigste jaar als coach van Summa/Red Stars. Dat mag hij doen op het hoogste niveau, want het vrouwenteam speelt ook dit seizoen weer in de eredivisie. De beste acht teams van Neder land strijden in de eredivisie om de landstitel. Vorig seizoen werd Summa/Red Stars als zesde geklas seerd, nu moet het beter. "We wil len bij de eerste vijf eindigen." Is het team veranderd ten opzich te van vorig seizoen? "Vorig seizoen speelden we met Sabine Larmené, Kelly Willems en Kim Bakkers. Kim Bakkers was onze beste speelster, maar zij studeert dit jaar in de Verenigde Staten. Met Loes Vrouenraets hebben we een hele goede vervangster in huis gehaald. Zij heeft vroeger bij de jeugd in de top gespeeld, maar is daarna een tijdje uit het tafeltennissen geweest. Nu maakt ze haar rentree bij Summa/Red Stars. Sabine en Kelly zijn wel gebleven, dus per saldo verwacht ik dat we niets aan sterkte hebben verloren ten opzichte van het voorbije seizoen" Wat is de kracht van dit team? "De speelsters werken goed samen en dat is ook bij een individuele sport als tafeltennis heel belangrijk. Als iemand niet zo goed heeft gespeeld, dan vangen ze elkaar op. Ze slepen elkaar er dan doorheen. Ook in trainin gen weten ze elkaar goed te motiveren en op te jagen naar een hoger niveau." En waarin kunnen ze nog verbe teren? "Soms moeten de meiden iets meer zelfvertrouwen hebben. Als ze tegen een topper moeten spelen, bijvoor beeld een Chinese speelster, een Roe meense of een Russische, dan geven ze eigenlijk al op voorhand op. 'Dat haal ik toch niet', wordt er dan vaak gedacht. Eigenlijk zouden ze juist tegen deze grote namen vrijuit moe ten spelen en extra wil moeten tonen. Niet bij voorbaat opgeven, maar juist proberen te zorgen voor een stunt. Een grote naam moet motiveren, niet demotiveren." Hoe ga je daar als coach mee om? "Ik zie het als een grote uitdaging om die negatieve gedachte eruit te halen. Van de honderd keer dat je tegen een topper speelt, verlies je er waarschijnlijk 99, maar win je er wel één.Winnen is dus echt mogelijk, maar dan moet je er wel zelf in geloven. In de trainingen en wedstrijden probeer ik ze op de juiste momenten te com plimenteren en uit te dagen. Het geeft een geweldige kick om een keer van een professional te winnen. Daar kun je de rest van het jaar op teren en dat geeft voor alle andere wedstrijden veel zelfvertrouwen. Ik hoop dat we dat snel een keer mogen meemaken, maar ik lig er niet wakker van als dat niet gebeurt." Wat zijn jullie andere doelen? "In de eredivisie heb je drie echte topclubs: uit Heerlen, Wessem en Den Helder. Daar zitten de professionals en deze teams bezetten eigenlijk ieder jaar de top drie. Daarachter is alles mogelijk.Als we een goed jaar draaien, kunnen we de vierde of vijfde plek halen." Hoe hebben jullie je voorbereid op het seizoen? "We hebben een aantal oefenwed strijden gespeeld. Verder trainen we twee keer per week. Dit doen we samen met dames twee, de drie heren teams en een paar jeugdige talenten. De dames uit de eredivisie kunnen dan trainen tegen de heren die in de eerste divisie spelen. Zo hebben ze toch een sterke tegenstander, daar leren ze veel Wat is het verschil tussen het trai nen van mannen en het trainen van vrouwen? "Eigenlijk maakt het mij niet zo veel uit of ik mannen of vrouwen train. Het spel is grotendeels hetzelfde. Het grote verschil is echter de beleving van de sport.Als je mannen traint, kun je gewoon zeggen 'jongens, wat is dit voor een flauwekul'. Vrouwen zijn gevoeliger en emotioneler, je moet ze daarom iets tactischer benaderen en goed nadenken wat je zegt." Niveau: Eredivisie Coach: Huub Thijssen Team: Sabina Lamiené, Kelly Willems en Loes Vrouenraets Ronald Bogaard weet niet van ophouden Het is al 35 jaar geleden dat Ronald Bogaard als achtjarig jochie voor het eerst achter de tafeltennistafel ging staan. Bij de jeugd bleek al snel dat hij talent had, en op zijn zestiende maakte hij deel uit van het eerste heren team van Red Stars. Nu, 28 jaar later, speelt Ronald Bogaard (43) nog steeds in het eerste team van de Red Stars en staat hij voor de uitdaging om zich te handhaven in de eerste divisie. "En dat zal een hele klus worden." "Toen ik als tiener voor het eerst in het eerste team kwam, was ik heel fanatiek. Het ging echt om de sport. De derde helft was mij volledig onbekend, alleen de prestaties telden. Nu ben ik nog steeds fanatiek en wil ik altijd winnen, maar het sociale deel van het tafeltennissen is voor mij veel belang rijker geworden. Ik vind presteren net zo belangrijk als een leuk team, lekker spelen en plezier maken." Hoe is de hoofdmacht van Red Stars samengesteld? "Ons team bestaat uit allemaal der tigers en ik ben met mijn 43 jaar nog net iets ouder dan de rest. Ik vind het leuk om met leeftijdsgenoten te spor ten, we leven in dezelfde belevingswe reld en genieten van de ontspanning en de inspanning. We spelen in de nationale competitie en dat betekent dat we het hele land door reizen. Als we bijvoorbeeld naar Middelburg moeten, zitten we soms wel vier uur per dag in de auto. Je speelt je wed strijd en drinkt nog wat met je team en tegenstanders. Daardoor ben je eigenlijk de hele zaterdag op pad. We kennen elkaar dus ook door en door We spelen nu al zo'n vijf jaar samen en zijn dan ook goed op elkaar inge speeld. Dat blijkt ook uit de score van onze dubbelpartijen. Daarmee behalen we heel vaak punten." Zijn er verschillen met jouw beginjaren? "Het materiaal is sneller geworden. De rubbers van de badjes worden nu voor iedere wedstrijd gelijmd. Daar door is ook het spel sneller geworden. Ook zijn de spelers fysiek beter en sneller geworden. Wel is de bal sinds een paar jaar iets groter geworden, waardoor het tafeltennissen iets aan snelheid heeft ingeboet. Je ziet tegen woordig ook veel meer service-vol ley: hard opslaan en knallen. Vroeger waren er meer langere rally's." Wat zijn jouw sportieve doelen? "Ik wil altijd het beste uit mezelf halen. Met ons team balanceren we de laatste jaren op de rand van de eer ste en de tweede divisie. Dit seizoen komen we uit in de eerste divisie en we zullen proberen om ons op dat niveau te handhaven. Vorig jaar speel den we ook in de eerste divisie, maar zijn we op plek vijf geëindigd. Eigen lijk moet je dan terug naar de tweede divisie, maar omdat een ander team zich terugtrok mogen we dit jaar toch nog in de eerste divisie blijven. Het zal best een klus zijn om ons te handha ven. Verder vind ik het heel erg leuk om van mannen te winnen die in de eredivisie spelen of hebben gespeeld. Vorig jaar heb ik bijvoorbeeld twee keer van een jongen gewonnen die heel hoog op de ranglijst staat. Ik vind het altijd weer een hele leuke uitda ging om tegen dat soort jongens te spelen. Dat motiveert me extra." Wordt het niet eens tijd dat de jeugd het overneemt? "Natuurlijk zou het mooi zijn als de jeugd het overneemt. Het probleem is alleen dat bij tafeltennis de overgang van de jeugd naar de senioren groot is. Red Stars heeft vaak wel goede junioren, maar zodra ze bij de senio ren terecht komen, vallen ze toch een beetje in een gat. Toch zullen ze die stap moéten maken, Red Stars heeft met het oog op de toekomst jongere spelers voor de hoofdmacht nodig .Wel ben ik erg gehecht aan mijn team met oude rotten. Als ik op een dag op stap zou moeten met twee of drie jochies van zestien jaar, dan beleef je een dag toch weer heel anders .Wat dat betreft zou ik liever hebben dat er een heel jeugdteam sterker is dan ons en dat ik dan met mijn team de heren 2 van Red Stars word." Hoe lang ga je nog door? "Als het aan mij ligt, ga ik nog wel eventjes door. Ik vind tafeltennis gewoon een leuke sport. De spanning, de inspanning, de derde helft, maar ook omdat tafeltennis een sport is die je zowel in een team doet, als ook individueel. Zolang ik het leuk blijf vinden en ik het niveau nog aankan, ga ik zeker door.Toch merk ik wel dat ik ouder word. Ik raak vaker en langer geblesseerd. Als ik op een gegeven moment met pijn moet spelen, stop ik ermee. Ook als ons team uit elkaar valt, zou dat voor mij een reden kun nen zijn om te stoppen. Maar stiekem hoop ik dat ik de volgende tien jaar nog gewoon met evenveel plezier kan blijven spelen." Niveau: le klasse Coach: Loek Nelissen Team: Ronald Bogaard, Patrick Zwiers, Frank van der Vleuten en Peter Freij

Peel en Maas | 2007 | | pagina 31