f Koester uw monument "We genieten van de kleinkinderen" ff Honderdzevenentwintigste jaargang - week 44 - donderdag 2 november 2006 Gouden bruidspaar Versteegen-Linders in Ysselsteyn Hij kan prachtig verhalen. Mooi vertellen over hun eer ste ontmoeting, zijn liefde voor muziek, hun eerste huis dat meer leek op een kippen hok, carnaval, biljarten en het tappen van een pilsje. Want van die goudgele dorstlesser heeft Jeu Versteegen (78) in zijn leven heel wat glaasjes getapt. Net als Dien (75), met wie Jeu vijftig jaar geleden in het huwelijksbootje stapte en jarenlang het gemeenschaps huis en een cafetaria runde in hartje Ysselsteyn. Op vrijdag 10 november vieren Jeu en Dien Versteegen-Linders hun gouden bruiloft. Samen met hun twee zonen, vier klein kinderen, familie, vrienden en bekenden. En dat zijn er veel, heel veel.... Want iedereen in Ysselsteyn kent Jeu en Dien. En Jeu en Dien kennen iedereen in Ysselsteyn. Natuurlijk, want beiden zijn erg actief in het plaatselijke vereni gingsleven en beheerden samen jarenlang het gemeenschapshuis en een cafetaria in het dorp. "Hard werken, weinig verdienen", grapt Jeu."Maar we hebben genoten van die tijd. Het was altijd erg gezel lig" Genieten is het woord dat het best bij Jeu en Dien past. Beiden genieten volop van het leven. Ze genieten bijvoorbeeld van hun hobby's, die nogal verschillend van aard zijn. Muziek is bijvoor beeld dé passie van Jeu, die zo'n 35 keer per jaar met de Smelebro- thers op pad gaat en al jaren lid is van gemengd koor Vivace. Hij drumt en zingt en houdt ervan om anderen een lekker avondje uit te bezorgen. Verder mag Jeu graag een potje biljarten bij de KBO, de vereniging waar beiden lid van zijn. Het rijtje hobby's van Dien is niet zo lang. Zij is wat vaker thuis, behalve op zondag. Want dan is ze vaak van 's morgens vroeg tot 's avonds laat te vinden op het voet balveld, om de verrichtingen te volgen van de plaatselijk SV Maar niet alleen de prestaties van het eerste elftal volgt ze op de voet, ook de lagere teams mogen zich regelmatig in de warme belang stelling van deze trouwe support ster verheugen. Na afloop staat ze steevast aan de ronde tafel' in de kantine, om net voor het begin van het voetballen op tele visie weer huiswaarts te keren. De vraag wat het geheim achter hun gouden huwelijk is, is daarmee eigenlijk al beantwoord."Ik zie Jeu bijna nooit",grijnst Dien. LIEFDESVONK Ja, de tijd vliegt sinds Jeu en Dien ruim vijftig jaar geleden voor het eerst met elkaar uitgingen na afloop van een ongetwijfeld romantische toneeluitvoering in café Bos in Ysselsteyn. Jeu her innert zich die avond nog goed. "Ik speelde met het Peeltrio voor aanvang van het toneelstuk en zie Dien nog op de eerste rij zit ten. Ze was helemaal in het zwart gekleed, een hele mooie meid. Ik zei nog tegen mijn vrienden: 'Daar ga ik vanavond mee uit... ja, ik heb woord gehouden." Sterker nog, het bleef niet bij dat ene avondje uit. Jeu en Dien kregen verkering, trouwden op 10 november 1956 in de kerk en gingen daarna wonen aan de Puttenweg, waar het kersverse bruidspaar een nieuw huis aan het bouwen was, maar het eerste halfjaar in een veredeld kippen hok woonde. Niet bepaald roman tisch, maar 'ook daar hebben we veel gelachen', zegt Dien. TAPPEN Dien, die opgroeide in een gezin met twaalf kinderen, werkte in haar jeugdjaren vooral thuis op het eigen boerenbedrijf van haar vader. Later ging ze met veel plezier bij onder meer de familie Slangen als manusje van alles aan de slag en stak ze de handen uit de mouwen in het restaurant van Jeu Michels, eigenaar van hotel De Zwaan in Venray. Ook werkte ze jarenlang bij kok Vic Goumans, die bruiloften en andere feesten op locatie verzorgde. Jeu verkaste op jonge leeftijd van Leunen naar Ysselsteyn, waar de familie Ver steegen een gemengd boerenbe drijf begon. "We verhuisden met zeven kinderen naar Ysselsteyn. Er was alleen maar hei, de Peel moes ten we nog echt ontginnen. Vanuit het niets is dat bedrijf door mijn vader Joep opgebouwd", weet hij nog goed. Na het trouwen ging Jeu aan de slag bij de plaatselijke boeren bond, een baan die hij in januari 1957 ging combineren met het beheren van het spiksplinternieu we gemeenschapshuis in Yssel steyn, samen met zijn vrouw. Ruim dertien jaar waren de twee hét gezicht van het gemeenschaps huis. Bruiloften, vergaderingen, feesten, dansavonden, verenigings activiteiten, carnaval: dagelijks stonden Jeu, die in 1981 werd uitgeroepen tot prins van car navalsvereniging De Piëlreus en ook jarenlang lid was van de raad van elf, en Dien met veel plezier en inzet voor de gemeenschap klaar. Dat deden ze later weer, als eigenaren van een drukbezochte cafetaria aan de Puttenweg, een eetzaak die ze ruim tien jaar run den. Na het eigen ondernemer schap beëindigde Jeu zijn werk zame leven bij de boerenbond in Ysselsteyn, waar hij nog jarenlang actief was in de winkel. OBEREN Goede herinneringen bewaren Jeu en Dien ook aan het oberen. In Veulen in café 't Veule bijvoor beeld en in de VIP-ruimte van Jeu en Dien Versteegen-Linders uit Ysselsteyn vieren op vrijdag 10 november bun gouden brui loft. profvoetbalclub Helmond Sport, waar een zus van Dien de scepter zwaaide.Ach, eigenlijk is het moei lijk om het levensverhaal van het energieke echtpaar samen te vat ten in een verhaaltje van pakweg 800 woorden: want Dien en Jeu, die inmiddels al een tiental jaren in een prachtige seniorenwoning aan de Timmermannsweg wonen, hebben een rijk leven achter de rug en zijn nog steeds erg actief in de gemeenschap. Tijd om ach ter de geraniums te gaan zitten, vindt Jeu het nog lang niet. "Dat is niks. Daarvoor is het leven veel te mooi. Wij komen gewoon graag onder de mensen." De gouden bruiloftsdag begint op vrijdag 10 november om 13-30 uur met een heilige mis in de St.- Odakerk in Ysselsteyn. Van 19.00 uur tot 20.00 uur houdt het gou den bruidspaar receptie in zalen centrum Roelanzia. Toon en Jo Boom-Hoex 50 jaar getrouwd Op zaterdag 4 november is het groot feest in zaal Back in Time in Oostrum. In een beslo ten feest met familie, vrien den en bekenden vieren Toon Boom (75 jaar) en Jo Hoex (74) het feit dat zij 50 jaar geleden samen in het huwelijksbootje stapten. De kermis in Geijsteren, begin jaren vijftig. Jo Hoex uit Oostrum en Toon Boom uit Venray leerden zich kennen tijdens het koffie drinken bij familie. Het leek een eenmalige kennismaking, maar een jaar later tijdens de Geijsterse kermis sloeg de vonk opnieuw over. Na enkele jaren verkering werd het prille geluk op 3 novem ber 1956 tijdens hun trouwdag bezegeld. "En precies twee dagen later kregen we de sleutel van onze noodwoning aan de School straat", weet Toon Boom zich als de dag van gisteren te herinneren. Het was in de na-oorlogse jaren geen gemakkelijke tijd. Boom werkte als 13-jarig mannetje al bij zijn vader, die voerman was, om de puin op te ruimen bij de Grote Kerk.Tot zijn 21-ste levensjaar was hij met zijn vader met paard en wagen op stap om een bijdrage te leveren aan de wederopbouw van Venray. "Je leerde ontzettend veel mensen kennen. Die tijd heeft me enorm veel levenservaring opge leverd. Op heel veel gebieden." Het leven van Toon en Jo stond vooral in het teken van hard wer ken. Toon Boom leerde door veel zelfstudie het vak van lasser bij Custers aan de Maasheseweg. Met veel plezier kijkt hij terug op de 25 jaren die hij bij Custers heeft gewerkt. "Ik heb me goed weten op te werken", zegt hij niet zon der trots, "Ik was een deel van het meubilair. Van zeg maar niks heb ik door hard werken toch een heel interessant en boeiend leven gekregen. Met dank ook aan Custers, want dat was een prima werkgever. Een echt familiebedrijf met belangstelling voor de men sen die het in dienst had." Het jonge paar verhuisde van de Schoolstraat naar de Prinses Bern- hardstraat en vervolgens naar de Hatendonk in Oostrum.Vervolgens ging het in het Venrayse kerkdorp naar de Westerthienweg. "Daar hebben we het langste gewoond, 22 jaar maar liefst", zegt Jo Boom. De laatste verhuizing ging naar de Van Broekhuizenstraat in Oostrum waar het gouden bruidspaar nu nog steeds woont. Uit hun huwe lijk werden twee zoons geboren, Will en Mario. Jo: "Die zijn allebei heel goed terecht gekomen en zijn ingenieurs geworden.'Trots zijn ze ook op hun drie kleinderen, twee jongens en een meisje. In al die jaren had Jo Boom de zorg over de beide kinderen. Maar daarnaast wist ze ook van aanpakken. "Ik heb altijd in grote gezinnen gewerkt. De huishou ding gedaan, wassen en poetsen. Dat waren lange dagen. Daarnaast heeft mijn moeder zestien jaar bij ons ingewoond. Het was hard, maar deugdzaam werken. Maar je wist niet beter." EVACUATIE Van Custers stapte Toon Boom over naar Kersten in Wanssum. Veertien jaar lang was hij daar nog werkzaam, voordat hij het uit eindelijk rustiger aan ging doen. Bij Kersten werden de werkne mers ieder jaar getrakteerd op een bedrijfsuitstapje. "Dan gingen we drie dagen naar Engeland, of Spanje en werden we echt in de watten gelegd. Dat waren prach tige uitstapjes." Maar zo genoten ze ook altijd van het jaarlijkse bezoek aan de familie in België waar Jo Boom in de oorlogsjaren een half jaar onderdak vond. In een klein dorpje onder de rook van Gerardsbergen in Oost-Vlaan- deren. "We werden in de oorlog geëvacueerd en kwamen uitein delijk in België terecht", aldus Jo, "Een half jaar hebben we met de hele familie daar onderdak gehad. We hadden niks in die tijd. We kre gen zelfs kleding." Na de terugkeer naar Nederland was het niet uit het oog, uit het hart. Integendeel, ieder jaar ging 'Jo de vluchteling', zoals ze steevast door de zuider buren werd genoemd, terug met haar man. Ze verheugen zich er ook enorm op als tijdens het gou den bruiloftsfeest de dochters en zoon van de Belgische familie aan wezig zullen zijn. Verenigingsmensen waren Toon en Jo niet echt. De man des huizes is wel lid geweest van Ruiterclub Isidorus en handboogsportver eniging Den Doel in Venray. Het liefste deed hij echter thuis hand smeedwerken. "Maar daar ben ik pas geleden mee gestopt." Jo was enkele jaren verbonden aan de vrouwenbond en hield zich ver der vooral bezig met breien en kaarten maken. Vervelen doen ze zich niet, al moet Toon na zijn hartoperatie in april van dit jaar, waarbij hij vijf omleidingen kreeg, zich wel in acht nemen. Dat belet hem echter niet om te fietsen, computeren, tuinieren en bezig te zijn in hun moestuintje. "Je moet medicijnen slikken en je beper kingen kennen, maar voor de rest voel ik me prima." Deze kapel, hoek Langeweg- Kennedystraat, in Venray, is gewijd aan St.Anna, de moeder van Maria. Zij dateert in haar huidige vorm uit het einde van de 19e eeuw. Daarvoor moet er een andere kapel hebben gestaan. Het beeld van St. Anna dat oorspronkelijk in de kapel stond, is zeker enkele honderden jaren oud en staat in het museum het Freulekeshuus aan de Eindstraat in Venray. De heer T. Litjens heeft een kopie van dit beeld gemaakt die in de kapel is geplaatst. Het is een beeld van roodbakkende klei, en geschilderd, het origineel is van hout. Het toont St. Anna met op haar arm Maria als volwassen vrouw met een open geslagen boek op haar schoot. De leerlin gen van de toenmalige LTS hebben in 1972 een opknapbeurt gegeven en in 1984 heeft deze kapel een volledige renovatie gekregen. Een nieuw leien dak en de restauratie van het stenen altaar kwam daar bij ook een smeedijzeren hek die het houten hek moest vervan gen. Om dit beeld bescherming te geven werd er een plexiglas scherm geplaatst. Met medewer king van schutterij St. Anna die ook het geregeld onderhoud op zich genomen heeft, werd deze kapel in 1984 ingezegend. Heel mooi in deze kapel is het prach tig gerestaureerde en opnieuw beschilderde plafond. Koester uw monument. Kent u ook zo n bijzondere plek in Venray of een van de kerk dorpen? Reacties graag via het secretariaat van Stichting Venray Monumentaal, p/a Groene Hart 7, 5801 SX in Venray, email venray- monumentaal@kpnplanet.nl. Gouden bruidspaar Theo en Annie Swemers-Thiessen Op maandag 6 november zijn Theo Swemers en Annie Thiessen uit Oostrum 50 jaar getrouwd. Dat wordt op vrij dag 10 november gevierd met een groot feest in Hotel Aste- ria in Venray. Van 18.30 tot 20.00 uur is er een receptie, aansluitend wordt het feest voortgezet met familie, vrien den en bekenden. 'Kom eens een keer bij ons thuis langs', zei Gerrit Thiessen tijdens zijn militaire diensttijd in Amersfoort tegen Theo Swemers, die ook in die plaats was gelegerd. Swemers, wonend in Wellerlooi, voegde de daad bij het woord en ging op bezoek bij de familie Thiessen in Meerlo. Daar leerde hij dochter Annie kennen, de vonk sloeg meteen over. "We troffen elkaar daarna stiekem. Van een officiële verkering was nog geen sprake. Dat gebeurde pas na mijn diensttijd", zegt Theo Swemers als antwoord op de vraag waar ze elkaar voor het eerst ontmoetten. Na zijn diensttijd ging Swemers in 1950 aan de slag bij de Zuid ooster in Eindhoven. Een dag per week had hij vrij. Alleen als het een zondag was, zag het ver liefd stelletje elkaar. "Dan gingen we fietsen", lacht Annie Thiessen veelbetekenend. Theo Swemers, die in Eindhoven in een pension woonde, probeerde tevergeefs een huis te kopen in de lichtstad. Met veel moeite slaagde het paar er in om in de Mgr. Hanssenstraat in Oostrum, niet voordat gouver neur Houben van Limburg was ingeschakeld, een huis te kopen. "We hadden het huis al gekocht. En toen mochten we er niet in. Werd het huis aan iemand anders gegeven. Een gezin. Dat moet je je nu eens voorstellen. Gelukkig kwam het allemaal, vooral door toedoen van de gouverneur, goed." In november 1956 stapten Annie en Theo in hun huwelijksbootje, niet veel later betrokken ze hun huis in Oostrum. Theo Swemers was inmiddels overgeplaatst naar de Zuidooster in Venray. Als chauffeur op de lijn dienst. Niet lang, want al snel ging hij met gezelschappen door het hele land, België en ook Duitsland toeren. Maar liefst 26 jaar. Alleen dagtrips. De vele bedevaarten naar Beauraing in België, vlakbij de Franse grens, staan hem nog helder bij. "Met veertig bussen vertrokken we ieder jaar vanuit Eindhoven. In totaal 700 kilome ter op een dag. Maar daar draaiden we onze hand niet voor om. Het was een prachtige tijd." Enkele jaren eerder maakte de waters noodramp in 1953 al grote indruk op hem. "Als chauffeur van de lijndienst werd ik toen ook inge zet in het personenvervoer. Al het treinverkeer lag stil. Toen reden we vanuit Bergen op Zoom 350 kilometer via Zeeland en België weer terug." Annie Swemers zat intussen ook niet stil. Ze had de zorg over de drie dochters, GerryTiny en Anne- miek. Ze hielp aan handje mee in de zuivelwinkel in Oostrum en bij café Camps. Verder hadden ze regelmatig twee of drie HBS- studenten uit het hele land in de kost. In het verenigingsleven liet ze zich ook niet onbetuigd. Zo was ze van 1968 tot 1976 voorzit ter van de Oostrumse Vrouwen Beweging (OVB) en was ze vijf tien jaar actief als vrijwilligster in het Welfarewerk van het Rode Kruis. "Ik ging op ziekenbezoek bij mensen in de regio Venray. Ver der was er jaarlijks een bootreis voor zieken en hulpbehoevenden en een paar keer per jaar feest." Verder was ze begeleidster van de handwerkclub en 35 jaar lid van het kerkkoor in Oostrum. GEZOND EN GELUKKIG Ook Theo Swemers heeft een broertje dood aan stilzitten. Naast zijn werk als chauffeur ging hij met veehandelaar Camps iedere twee weken op vrijdag naar de veemarkt in Zwolle. "Dan kwam ik 's nachts thuis van de late dienst en om vijf uur 's morgens zaten we alweer in de auto naar Zwolle." Actief was hij ook altijd. Al 26 jaar doet hij aan competitiebowlen op dinsdagavond. Op maandag gaat hij al vanaf 1967 vrij zwemmen. Eerst in Servaas, nu in zwembad de Sprank. "Ik zwem na al bijna veertig jaar iedere maandagavond. Samen met een clubje, vanaf het eerste uur samen met mijn kame raad Leo Hoex." Sinds hij in 1986 in de VUT ging, onderhoudt hij samen met een groepje van zo'n vijftien vrijwilligers de kerk en het kerkhof. Samen met zijn vrouw geniet hij nog steeds van het reizen en vakanties. "We zijn altijd ieder jaar een week naar een zomerhuisje van de Zuidooster in Zeeland geweest. Dat is heerlijk aan zee", vertelt Annie, "Daarnaast zijn we met de kinderen in Oostenrijk geweest. De laatste jaren gaan we vaker mee met bootreizen. Naar Duitsland, Oostenrijk en Zwit serland. Prachtig en heel netjes verzorgd." "Dat is ons uitstekend bevallen" vult Theo aan. "Als het natje en droogje goed verzorgd zijn, zijn we al tevreden.' Tevreden mensen zijn ze."We hebben prach tige kleinkinderen. Daar genieten we ieder dag van. De oudste is 22 jaar, de jongste nog geen jaar. We mogen ons in de handjes klappen. We zijn gezond en gelukkig." EL EN MAAS Jeu en Dien houden nog altijd van het leven *1 Het was hard werken

Peel en Maas | 2006 | | pagina 15