mnsqp„ PEEL EN MAAS Donderdag 31 augustus 2006 - Pagina 29 Kim Kusters (De Peelkorf) is weer helemaal terug Paspoort de Peelkorf Elly Janssen, dames SV United Loes Nefkens heeft plezier bij dames BW"27 Moniek Houben (Oranje Wit) wil kampioen worden VOORSTANDER Paspoort dames SV United Paspoort dames BVV'27 Paspoort korfbalsters Oranje Wit ÏNNEWBSBEDRjf "Ik korfbal nu meer met het kopje" Kim Kusters is definitief terug van weggeweest. De speelster van De Peelkorf uit Ysselsteyn scheurde enkele seizoenen gele den een kruisband af, moest een hele tijd revalideren, maar maak te vorig seizoen al een succesvolle comeback. Aan het begin van de nieuwe korfbaljaargang is ze top- fït. De 25-jarige Kusters kijkt dan ook reikhalzend uit naar de eerste competitiewedstrijd van komen de zondag. "We streven naar het hoogste. De titel, ja." "Ik ben niet zo goed in jaartallen." Kim Kusters moet lang nadenken wanneer het noodlot toesloeg. "Twee seizoenen geleden, of drie? Ik weet wel dat het meteen goed mis was. Ik had mijn knie al eerder verdraaid. Toen bleek uit een kijkoperatie dat de meniscus was beschadigd. De keer daarna was het echt raak. Waren mijn kruisbanden afgescheurd." Er volgde een maandenlange revalidatie. Kim ging wel trouw met haar team mee. Supporten, coachen, maar het was toch anders. "Je hoort er wel bij, maar ook weer niet echt. Daardoor was de wil om terug te komen nog groter. Het bijltje er bij neergooien. Nee, daar heb ik nooit aan gedacht. Daar korfbal ik vele te graag voor." De zware blessure leverde ook nog iets positiefs op. "Ik korfbal nu anders, meer met mijn koppie. Slimmer ook. In het begin ben je nog wat angstig na zo'n zware blessure. Maar het geeft je wel enorm veel voldoening als je na acht, negen maanden revalideren weer helemaal terug bent. Dan weet je in ieder geval waar je het voor gedaan hebt." Kim Kusters heeft aangeboren sport talent. Als kleine meid kon ze goed korfballen, maar ook een meer dan behoorlijk potje tennissen.'Tk moest in de junioren een keuze maken. Die viel op korfballen. Het teamgebeuren dat bij korfballen hoort, vond ik toch leuker dan tennissen. Bovendien korf balden mijn oudere zussen ook. Dan stond ik als klein grietje in de pauze al te doelen. Dat vond ik prachtig." Al op 16-jarige leeftijd maakte ze haar debuut in De Peelkorf 1. Op het afgelopen seizoen kijkt ze terug met gemengde gevoelens. "Buiten hebben we lekker gespeeld en lang meege daan om de titel. Uiteindelijk werden we derde." In de zaalcompetitie ging het een stuk minder. De Peelkorf degradeerde uit de topklasse en kon niet laten zien de kloof met de korf- baltop van Nederland te kunnen over bruggen. "We waren nog niet klaar voor de topklasse", erkent de educa tief medewerkster van het Jongeren Ontmoetingscentrum Ysselsteyn (IOC) ruiterlijk. "We hadden met een heel nieuw team in opbouw net acht duels in de buitencompetitie achter de rug. Te weinig om ons te kunnen meten met de teams in de topklasse. Maar ik weet zeker dat als we dit team verder kunnen uitbouwen we op termijn ons in de topklasse kunnen handhaven." De domper van de kansloze mis sie in de topklasse had geen verdere invloed op de tweede helft van de buitencompetitie. "We hadden natuur lijk wat klappen opgelopen. Dikke nederlagen geleden. Maar het ver trouwen was groot genoeg om de draad meteen weer op te pakken. Dat bewijst dat we als team toch ook weer genoeg veerkracht hebben om teleur stellingen te verwerken. We waren natuurlijk teleurgesteld dat we het ook buiten net niet hebben gered." De uitdaging om komend seizoen weer hoge ogen te gaan gooien. In de hoofdklasse, binnen en buiten. De doelstelling is in beide gevallen hetzelfde: meedraaien in de top drie en als het even kan opnieuw de titel pakken. "We streven als team naar het hoogste, de titel en opnieuw pro motie naar de topklasse. Maar er zijn natuurlijk ook verschillende andere teams die hetzelfde doel nastreven. De onderlinge verschillen bovenin zijn niet zo groot." De toekomst van De Peelkorf ziet ze met vertrouwen tegemoet. Samen met Tineke Vergeldt en Mayke van Ass traint Kim Kusters het A-team van de Ysselsteynse korf balvereniging. "Vanuit de A heeft De Kim Kusters: "We streven naar het hoogste. De titel, ja." Peelkorf een goede aansluiting. Er zijn genoeg talenten die komend seizoen al af en toe bij ons kunnen meespelen. Over de aanwas van nieuwe, talentvol le jeugd hoeven we ons geen zorgen te maken." Niveau: hoofdklasse (veld en zaal) Doelstelling: in de top drie eindigen, maar het liefst kampioen worden. Trainer: Erwin Dijkstra. Selectie: Sandra Smits, Mayke van Ass, Nicole Tielen, Ellen Smits, Mari anne Preston-Potten, Lian Brouwer, Loes Gommers,Tineke Vergeldt, Rian Alders, Kim Kusters, Moniek Peters. Sportspecial '06-'07 "De derde helft is net 'Ik blijf voetballen zolang ik er plezier in heb, leeftijd telt niet' zo belangrijk" "Het moet nu toch Vrouwenvoetbal. Het wordt al tientallen jaren gespeeld. En toch is het nog altijd niet volledig geac cepteerd. Mannen laten zich vaak laatdunkend uit, en ook vrouwen trekken regelmatig hun wenk brauwen op. Ellyjanssen-Sijmons (43) voetbalt al 29 jaar, net als haar man en één van haar doch ters. Waarom wordt er nog altijd meewarig over vrouwenvoetbal gepraat? En wat drijft haar om al zoveel jaren te voetballen, ook nu ze in een team speelt met speel sters die zo oud - of beter gezegd: zo jong - zijn als haar oudste dochter? Toen Elly Janssen jong was, konden meisjes pas vanaf hun 14e lid worden van een voetbalvereniging.Tot die tijd moest ze iets anders zoeken, en kwam ze terecht bij het paardrijden. Na haar 14e verjaardag werd ze lid van SSS' 18 in Overloon, waar ze liefst 21 jaar voetbalde. Vervolgens stapte ze over naar SV Meerlo, waar ze nu nog steeds speelt. "Ik merkte op een gegeven moment dat ik teveel van huis weg was, als moeder van 2 kinderen, die met SSS in de hoofdklasse voetbalde. Ik besloot te stoppen in Overloon en was eigenlijk van plan om helemaal een punt achter het voetballen te zet ten. Maar dat ging niet zo gemakkelijk, ik kwam er achter dat ik het voetbal len miste. Dus ben ik lid geworden van SV Meerlo. Wij spelen nu in de vijfde klasse, maar met evenveel inzet, plezier en motivatie als toen in de hoofdklasse had. En ja, ook komend seizoen ga ik weer voetballen. Ik zeg al drie jaar dat het mijn laatste sei zoen is, maar ik kan het toch nog niet laten." Overloon was één van de eerst dor pen in de regio Venray waar vrouwen voetbal mogelijk was. Later kwamen ook de gemengde jeugdteams. "De meeste meiden spelen tot een jaar of 14, 15 in een gemengd team. Daarna wordt het fysieke verschil met de jongens groot. Meiden mogen op die leeftijd overstappen naar damesteams, wat ook vaak gebeurd. Uiteraard zoe ken meiden dan vaak een team wat past bij hun ambities." Mannen laten zich nog wel eens laatdunkend uit over vrouwenvoetbal. "Eén van de redenen die ik van veel mannen hoor, is dat 'het er niet uit ziet'. Vrouwen die steviger gebouwd zijn of moeilijk op snelheid komen, zouden niet binnen het sportieve voetbalplaatje passen. Maar eigenlijk vind je in iedere tak van sport men sen die van nature minder sportief zijn aangelegd. Waarom zou dit dan alleen binnen vrouwenvóetbal voor opmerkingen zorgen? We moeten blij zijn met iedereen die wil en gaat spor ten, vooral in deze tijd waarin fitness, sporten, bewegen en gezondheid voorop staan." Elly Janssen is getrouwd en heeft twee dochters. De oudste (16) speelt volleybal, de jongste (14) voetbalt al vanaf haar vijfde. Haar man speelt ook voetbal, volleybalt en is thans voorzitter van de voetbalvereniging SV United uit Meerlo en Wanssum. "Onze dochters wilden zélf deze sporten gaan doen, en wij stimuleren hen daarin. Elke sport is goed, en mijn man en ik zijn vooral voorstanders van teamsport. Dat zorgt onder meer voor gezelligheid, én vraagt om disci pline. Je móet er altijd zijn, anders laat je het team in de steek." Hoelang Elly Janssen doorgaat met voetballen, weet ze nog niet. "Ik herin- Toen Elly Janssen jong was, kon den meisjes pas vanaf hun 14e lid worden van een voetbalvereniging. ner me nog goed dat toen ik 16 was en ik vrouwen van een jaar of 50 zag sporten op het voetbalveld, ik dacht 'dat zal mij niet gebeuren.' Tegelij kertijd blijft sport belangrijk in mijn leven, wat mijn leeftijd ook is! In het team waar ik nu ben ingedeeld, spe len meiden van de leeftijd van mijn oudste dochter. Ik vraag me wel eens af of dat niet raar is. Zij vinden dat niet. Zolang zij dat zo ervaren en ik daar ook geen moeite mee heb, is het goed. Eigenlijk wil ik heel graag blij ven voetballen, zolang ik er nog veel plezier in heb. En dan maakt het niet uit hoe jong of oud ik ben." Klasse: 5e klasse G Trainer: Peter Ernst Selectie: Milou Christians, Wilmie De Hoog- van Dijck, Lonneke van Eist, Patty Ewalts, Karlijn Ewalts, Nienke Gooren, Kim Gruntjes,Tessa Hendrix, Jessie Jacobs, Ellie Janssen-Sijmons, Anouk Kleeven, Nicole Mooren, Eef Pingen, Sanne Rijswick, Marieke Rongen, Sonja Verlinden-Dings, Anke VoestenJolijnWagemans, Silvia Water en Stephanie v.d.Wijst-Janssen. Doelstelling: lekker meedraaien in de top van de 5e klasse De lat bij de voetbaldames van BVV'27 ligt ook komend seizoen niet al te hoog. "We hopen weer in de middenmoot te eindigen. En meer punten te halen dan vorig seizoen, toen we uiteinde lijk op 21 punten zijn geëindigd." Speelster Loes Nefkens weet haar plaats met BW27. Want gezellig heid blijft troef: "De derde helft is net zo belangrijk." Keepster Loes Nefkens, 27 jaar, is een van de speelsters van het eerste uur. Zij speelde bij de pupillen van De Maaskorf, toen de korfbalclub in Blit- terswijck werd opgeheven. "Er waren te weinig leden om de korfbalclub in stand te houden." De daaropvolgende jaren was er voor sportieve vrouwen in het kleine dorpje weinig te beleven. Ook Loes Nefkens deed een aantal jaren niks aan sport.Tot midden jaren 90. "We zijn toen met verschillende vrouwen om de tafel gaan zitten met het bestuur van de voetbalclub. Om de mogelijkheden van een dames voetbalteam te bekijken. Dat gesprek verliep heel goed en in februari 1997 zijn we begonnen met trainen. Later dat jaar zijn we ook in de nieuwe competitie van start gegaan." Dat je met vijftien goedwillende dames niet meteen de sterren van de hemel speelt, zal duidelijk zijn. De voetbaldames van BW'27 liepen dan ook regelmatig tegen flinke zeperds aan. "We verloren vaak heel dik. Tegen Arcen met 30-0. Dat is natuurlijk helemaal niet leuk", lacht Loes als ze aan die begintijd terugdenkt. "Maar", vervolgt ze meteen, "We hebben wel doorgezet. Al was het een bijeenge raapt zooitje. Vriendinnen van elkaar die nog nooit tegen een bal hadden getrapt." Ook nu nog is het een mix van jong en oud. Van zestien jaar tot veertig. Sandra Poels, die haar laatste seizoen gaat spelen, is met veertig de nestor van de ploeg. Ondanks de vele nederlagen werd de sfeer binnen de damesafdeling van BW'27 nooit aan getast. "We hebben jaren onderin de vijfde klasse gebungeld. Wonnen nau welijks een wedstrijd. Maar de derde helft krikte ons altijd op. We hebben altijd de moed er in gehouden." Afgelopen seizoen eindigde BW'27 met 21 punten voor het eerst in de middenmoot. Er werden zelfs diverse wedstrijden gewonnen. Een stimu lans om ook komend seizoen weer met goede moed aan de slag te gaan. Al zal het niet makkelijker worden. De KNVB heeft de klassen weer eens aardig door elkaar gehusseld en zie, BW'27 staat opeens in een klasse met teams als Erp en Boerendonk. "Ja, daar zijn we niet blij mee. Het is een eind rijden en bovendien weten we niet wat we aan die teams hebben. We weten dus ook niet hoe we het er vanaf gaan brengen. We gaan weer voor een plek in de middenmoot. En proberen weer wat meer punten bij elkaar te sprokkelen." Het damesvoetbal leeft in Blitters- wijck want naast het damesteam heeft BVV'27 ook een meisjesteam. "Het is te hopen dat die meiden blijven voetballen, zodat zij ons over enkele jaren kunnen opvolgen", spreekt Loes Nefkens een wens uit. "Het zou fan tastisch zijn als zij strakjes het stokje gaan overnemen en de damesafdeling blijft bestaan. Op dit moment ziet het er goed uit." Voorlopig moet de huidige groep het gaan doen in de vijfde klasse. Met heel veel plezier. "Alles verliezen is ook niet alles. Dat stimuleert niet echt. Toch hebben we er nog steeds veel plezier in. Er wordt wel eens gevloekt in de wedstrijd of op de training, maar na afloop is iedereen dat meteen ver geten. Dan gaan we de derde helft in de kantine in. Dat kan tot half vijf, of langer, duren", klinkt het veelbeteke nend uit de mond van de voetbalster die in het dagelijks leven werkzaam is als kraamverzorgster bij het Groene Kruis Noord-Limburg. "En dan is het echt feest. Zeker als de herenteams ook thuis spelen." Loes Nefkens, 27 jaar, is een van de speelsters van het eerste uur. Niveau: 5e klasse Trainer: Hans Tax Doelstelling: weer eindigen in de middenmoot en meer punten halen dan vorig seizoen Selectie: Bianca Bos, Jolanda Speijc- ken, Jolanda Tissen, Suzanne Tissen, Gertie Vermazeren, Angelique Rut ten, Sandra Poels, Sandra Noy, Rianne Rijshouwer, Sandra Wijnhoven, Wie- neke Vermazeren, Anne Vermazeren, Evelien Classens, Loes Nefkens, Lea Peeters, Nanique Baltussen en Karin Wijnhoven. eindelijk Al enkele jaren op rij streven de korfbalsters van Oranje Wit hun doel na: kampioen worden in de eerste klasse en promoveren naar de overgangsklasse. Telkens gaat het in de slotfase van de competi tie mis en grijpen de Leunse korf balsters naast de prijzen. Gaat het dit jaar eindelijk lukken? Als het aan Moniek Houben, met 18 jaar de youngster in het team, ligt wel: "Het moet gewoon een keer luk ken." lukken" Moniek Houben speelt al vanaf haar zesde levensjaar voor de in het oranje en wit gestoken korfbalvereniging uit Leunen. Vanaf de welpen speelde ze altijd in eerste elftallen en het verbaasde dan ook niemand dat 1.78 meter lange speelster ook doorbrak in het vaandelteam van Oranje Wit."Toen ik in de junioren speelde, kwam ik op zondag al regelmatig uit voor het eer ste en tweede team. Speelde ik twee wedstrijden in het weekend." Of het nu te maken heeft met overbelasting of gewoon met domme pech laat ze in het midden. Aan het begin van dit jaar kreeg Houben echter wel verschillen de keren te maken met blessures. "Ik was net van een knieblessure hersteld toen ik tijdens een wedstrijd opnieuw mijn knie verdraaide. Het kraakbeen en de meniscus was beschadigd, maar ik hoefde gelukkig niet geopereerd te worden." Wel was het seizoen voor de sympathieke speelster voorbij en kon Moniek Houben zich volledig richten op het nieuwe seizoen 2006- 2007. Ze maakt nu definitief deel uit van de eerste selectie van Oranje Wit. Wrang genoeg als vervangster van haar zus Linda die door een enkelbles sure voorlopig is gestopt met korfbal len. Toch heeft Moniek nog steeds de hoop samen met haar zus in Oranje Wit 1 te kunnen ballen. "Linda gaat toch weer voorzichtig trainen om te kijken hoe het gaat. Het zou ontzet tend leuk zijn als het haar gaat lukken om weer terug te komen. Samen met haar korfballen zou ik heel mooi vin den." Als de afgelopen jaren ter sprake komen, baalt Moniek net zo hard als de speelsters die telkens de titel aan hun neus voorbij zagen gaan. Telkens weer net nietDat moet toch bij zonder frustrerend zijn? "Vorig sei zoen eindigden we als derde in de zaal en als tweede op het veld. Weer net niet, dat klopt. Het is zo zonde als je de hele tijd bovenin meedraait, maar uiteindelijk met lege handen staat." Je zou bijna denken dat Oranje Wit aan de gedachte van promotie naar de overgangsklasse een trauma over houdt. Zo erg is het echter ook weer niet. Het positivisme viert hoogtij bij de oranje-witten. "Onze trainer (Meine Jonkers, red.) speelt erg goed in op de teleurstellingen van de laatste seizoe nen. Goed spelen blijft voor hem het belangrijkste. Uiteindelijk moet dat ook leiden tot het gewenste resultaat. We laten het hoofd echt niet hangen, hoor." Trainer Jonkers werkt sinds zijn intrede vorig seizoen ook aan een ander speltype van Oranje Wit. Hou ben: "We spelen nu meer zoals in het gemengd korfbal vanuit de ruimte. Dat is veel moeilijker te verdedigen." Volgens de eerstejaars studente peda gogiek in Nijmegen werpt die aanpak ook al zijn vruchten af. "In het begin moesten we het nieuwe spelletje nog oppakken. Maar de gerichte trainingen werpen hun vruchten af. We combine ren sneller en iedere wedstrijd scoren de meeste speelsters wel een of meer dere doelpunten. We zijn niet meer afhankelijk van een of twee speelsters die de doelpunten voor hun rekening nemen. Dat maakt het voor de tegen stander steeds moeilijker om ons te bespelen." De doelstelling voor het komend seizoen is in ieder geval onomstreden en helder: kampioen worden, in de zaal en op het veld. Moniek Houben vindt niet dat daarmee extra druk op de selectie komt te liggen: "Er zijn weinig wisselingen in de selectie, zodat we vanaf het begin met dezelf de groep aan het werk zijn gegaan. We zijn goed op elkaar ingespeeld en weten wat we aan elkaar hebben. Ook het nieuwe speltype beheersen we steeds beter. Vanaf het eerste duel kunnen we naar ons doel toewerken. Met een trainer die weet wat hij wil en over uitstekende oefenstof beschikt. Moniek Houben speelt al vanaf haar zesde levensjaar voor de in het oranje en wit gestoken korfbalver eniging uit Leunen. Komend seizoen moet dit maar eens leiden naar het kampioenschap. Daar gaan we voor." Niveau: eerste klasse (in de zaal én op het veld) Doelstelling: kampioen worden in de zaal én op het veld Trainer: Meine Jonkers Selectie: Kristie Ambrosius, Linda van Deurzen, Marloes van Dijck, Petra v.d. Haghen, Moniek Houben, Loes Kate- man, Caroline Michels.Annelie Rein- tjes, Inge Smits en Rian Derikx.

Peel en Maas | 2006 | | pagina 29