mnsqp„
PEEL EN MAAS
Donderdag 31 augustus 2006 - Pagina 29
Kim Kusters (De Peelkorf) is weer helemaal terug
Paspoort
de Peelkorf
Elly Janssen, dames SV United
Loes Nefkens heeft plezier bij dames BW"27
Moniek Houben (Oranje Wit) wil kampioen worden
VOORSTANDER
Paspoort dames
SV United
Paspoort dames
BVV'27
Paspoort
korfbalsters
Oranje Wit
ÏNNEWBSBEDRjf
"Ik korfbal nu meer
met het kopje"
Kim Kusters is definitief terug
van weggeweest. De speelster
van De Peelkorf uit Ysselsteyn
scheurde enkele seizoenen gele
den een kruisband af, moest een
hele tijd revalideren, maar maak
te vorig seizoen al een succesvolle
comeback. Aan het begin van de
nieuwe korfbaljaargang is ze top-
fït. De 25-jarige Kusters kijkt dan
ook reikhalzend uit naar de eerste
competitiewedstrijd van komen
de zondag. "We streven naar het
hoogste. De titel, ja."
"Ik ben niet zo goed in jaartallen."
Kim Kusters moet lang nadenken
wanneer het noodlot toesloeg. "Twee
seizoenen geleden, of drie? Ik weet
wel dat het meteen goed mis was.
Ik had mijn knie al eerder verdraaid.
Toen bleek uit een kijkoperatie dat
de meniscus was beschadigd. De keer
daarna was het echt raak. Waren mijn
kruisbanden afgescheurd." Er volgde
een maandenlange revalidatie. Kim
ging wel trouw met haar team mee.
Supporten, coachen, maar het was
toch anders. "Je hoort er wel bij, maar
ook weer niet echt. Daardoor was de
wil om terug te komen nog groter.
Het bijltje er bij neergooien. Nee, daar
heb ik nooit aan gedacht. Daar korfbal
ik vele te graag voor."
De zware blessure leverde ook nog
iets positiefs op. "Ik korfbal nu anders,
meer met mijn koppie. Slimmer ook.
In het begin ben je nog wat angstig
na zo'n zware blessure. Maar het geeft
je wel enorm veel voldoening als je
na acht, negen maanden revalideren
weer helemaal terug bent. Dan weet
je in ieder geval waar je het voor
gedaan hebt."
Kim Kusters heeft aangeboren sport
talent. Als kleine meid kon ze goed
korfballen, maar ook een meer dan
behoorlijk potje tennissen.'Tk moest
in de junioren een keuze maken. Die
viel op korfballen. Het teamgebeuren
dat bij korfballen hoort, vond ik toch
leuker dan tennissen. Bovendien korf
balden mijn oudere zussen ook. Dan
stond ik als klein grietje in de pauze al
te doelen. Dat vond ik prachtig."
Al op 16-jarige leeftijd maakte ze
haar debuut in De Peelkorf 1. Op het
afgelopen seizoen kijkt ze terug met
gemengde gevoelens. "Buiten hebben
we lekker gespeeld en lang meege
daan om de titel. Uiteindelijk werden
we derde." In de zaalcompetitie ging
het een stuk minder. De Peelkorf
degradeerde uit de topklasse en kon
niet laten zien de kloof met de korf-
baltop van Nederland te kunnen over
bruggen. "We waren nog niet klaar
voor de topklasse", erkent de educa
tief medewerkster van het Jongeren
Ontmoetingscentrum Ysselsteyn
(IOC) ruiterlijk. "We hadden met een
heel nieuw team in opbouw net acht
duels in de buitencompetitie achter
de rug. Te weinig om ons te kunnen
meten met de teams in de topklasse.
Maar ik weet zeker dat als we dit team
verder kunnen uitbouwen we op
termijn ons in de topklasse kunnen
handhaven."
De domper van de kansloze mis
sie in de topklasse had geen verdere
invloed op de tweede helft van de
buitencompetitie. "We hadden natuur
lijk wat klappen opgelopen. Dikke
nederlagen geleden. Maar het ver
trouwen was groot genoeg om de
draad meteen weer op te pakken. Dat
bewijst dat we als team toch ook weer
genoeg veerkracht hebben om teleur
stellingen te verwerken. We waren
natuurlijk teleurgesteld dat we het
ook buiten net niet hebben gered."
De uitdaging om komend seizoen
weer hoge ogen te gaan gooien. In
de hoofdklasse, binnen en buiten.
De doelstelling is in beide gevallen
hetzelfde: meedraaien in de top drie
en als het even kan opnieuw de titel
pakken. "We streven als team naar
het hoogste, de titel en opnieuw pro
motie naar de topklasse. Maar er zijn
natuurlijk ook verschillende andere
teams die hetzelfde doel nastreven.
De onderlinge verschillen bovenin
zijn niet zo groot." De toekomst van
De Peelkorf ziet ze met vertrouwen
tegemoet. Samen met Tineke Vergeldt
en Mayke van Ass traint Kim Kusters
het A-team van de Ysselsteynse korf
balvereniging. "Vanuit de A heeft De
Kim Kusters: "We streven naar het
hoogste. De titel, ja."
Peelkorf een goede aansluiting. Er zijn
genoeg talenten die komend seizoen
al af en toe bij ons kunnen meespelen.
Over de aanwas van nieuwe, talentvol
le jeugd hoeven we ons geen zorgen
te maken."
Niveau: hoofdklasse (veld en zaal)
Doelstelling: in de top drie eindigen,
maar het liefst kampioen worden.
Trainer: Erwin Dijkstra.
Selectie: Sandra Smits, Mayke van
Ass, Nicole Tielen, Ellen Smits, Mari
anne Preston-Potten, Lian Brouwer,
Loes Gommers,Tineke Vergeldt, Rian
Alders, Kim Kusters, Moniek Peters.
Sportspecial '06-'07
"De derde helft is net
'Ik blijf voetballen
zolang ik er plezier in
heb, leeftijd telt niet'
zo belangrijk"
"Het moet nu toch
Vrouwenvoetbal. Het wordt al
tientallen jaren gespeeld. En toch
is het nog altijd niet volledig geac
cepteerd. Mannen laten zich vaak
laatdunkend uit, en ook vrouwen
trekken regelmatig hun wenk
brauwen op. Ellyjanssen-Sijmons
(43) voetbalt al 29 jaar, net als
haar man en één van haar doch
ters. Waarom wordt er nog altijd
meewarig over vrouwenvoetbal
gepraat? En wat drijft haar om al
zoveel jaren te voetballen, ook nu
ze in een team speelt met speel
sters die zo oud - of beter gezegd:
zo jong - zijn als haar oudste
dochter?
Toen Elly Janssen jong was, konden
meisjes pas vanaf hun 14e lid worden
van een voetbalvereniging.Tot die tijd
moest ze iets anders zoeken, en kwam
ze terecht bij het paardrijden. Na haar
14e verjaardag werd ze lid van SSS' 18
in Overloon, waar ze liefst 21 jaar
voetbalde. Vervolgens stapte ze over
naar SV Meerlo, waar ze nu nog steeds
speelt. "Ik merkte op een gegeven
moment dat ik teveel van huis weg
was, als moeder van 2 kinderen, die
met SSS in de hoofdklasse voetbalde.
Ik besloot te stoppen in Overloon en
was eigenlijk van plan om helemaal
een punt achter het voetballen te zet
ten. Maar dat ging niet zo gemakkelijk,
ik kwam er achter dat ik het voetbal
len miste. Dus ben ik lid geworden
van SV Meerlo. Wij spelen nu in de
vijfde klasse, maar met evenveel inzet,
plezier en motivatie als toen in de
hoofdklasse had. En ja, ook komend
seizoen ga ik weer voetballen. Ik zeg
al drie jaar dat het mijn laatste sei
zoen is, maar ik kan het toch nog niet
laten."
Overloon was één van de eerst dor
pen in de regio Venray waar vrouwen
voetbal mogelijk was. Later kwamen
ook de gemengde jeugdteams. "De
meeste meiden spelen tot een jaar of
14, 15 in een gemengd team. Daarna
wordt het fysieke verschil met de
jongens groot. Meiden mogen op die
leeftijd overstappen naar damesteams,
wat ook vaak gebeurd. Uiteraard zoe
ken meiden dan vaak een team wat
past bij hun ambities."
Mannen laten zich nog wel eens
laatdunkend uit over vrouwenvoetbal.
"Eén van de redenen die ik van veel
mannen hoor, is dat 'het er niet uit
ziet'. Vrouwen die steviger gebouwd
zijn of moeilijk op snelheid komen,
zouden niet binnen het sportieve
voetbalplaatje passen. Maar eigenlijk
vind je in iedere tak van sport men
sen die van nature minder sportief
zijn aangelegd. Waarom zou dit dan
alleen binnen vrouwenvóetbal voor
opmerkingen zorgen? We moeten blij
zijn met iedereen die wil en gaat spor
ten, vooral in deze tijd waarin fitness,
sporten, bewegen en gezondheid
voorop staan."
Elly Janssen is getrouwd en heeft
twee dochters. De oudste (16) speelt
volleybal, de jongste (14) voetbalt
al vanaf haar vijfde. Haar man speelt
ook voetbal, volleybalt en is thans
voorzitter van de voetbalvereniging
SV United uit Meerlo en Wanssum.
"Onze dochters wilden zélf deze
sporten gaan doen, en wij stimuleren
hen daarin. Elke sport is goed, en mijn
man en ik zijn vooral voorstanders
van teamsport. Dat zorgt onder meer
voor gezelligheid, én vraagt om disci
pline. Je móet er altijd zijn, anders laat
je het team in de steek."
Hoelang Elly Janssen doorgaat met
voetballen, weet ze nog niet. "Ik herin-
Toen Elly Janssen jong was, kon
den meisjes pas vanaf hun 14e lid
worden van een voetbalvereniging.
ner me nog goed dat toen ik 16 was
en ik vrouwen van een jaar of 50 zag
sporten op het voetbalveld, ik dacht
'dat zal mij niet gebeuren.' Tegelij
kertijd blijft sport belangrijk in mijn
leven, wat mijn leeftijd ook is! In het
team waar ik nu ben ingedeeld, spe
len meiden van de leeftijd van mijn
oudste dochter. Ik vraag me wel eens
af of dat niet raar is. Zij vinden dat
niet. Zolang zij dat zo ervaren en ik
daar ook geen moeite mee heb, is het
goed. Eigenlijk wil ik heel graag blij
ven voetballen, zolang ik er nog veel
plezier in heb. En dan maakt het niet
uit hoe jong of oud ik ben."
Klasse: 5e klasse G
Trainer: Peter Ernst
Selectie: Milou Christians, Wilmie De
Hoog- van Dijck, Lonneke van Eist,
Patty Ewalts, Karlijn Ewalts, Nienke
Gooren, Kim Gruntjes,Tessa Hendrix,
Jessie Jacobs, Ellie Janssen-Sijmons,
Anouk Kleeven, Nicole Mooren, Eef
Pingen, Sanne Rijswick, Marieke
Rongen, Sonja Verlinden-Dings, Anke
VoestenJolijnWagemans, Silvia Water
en Stephanie v.d.Wijst-Janssen.
Doelstelling: lekker meedraaien in de
top van de 5e klasse
De lat bij de voetbaldames van
BVV'27 ligt ook komend seizoen
niet al te hoog. "We hopen weer
in de middenmoot te eindigen.
En meer punten te halen dan
vorig seizoen, toen we uiteinde
lijk op 21 punten zijn geëindigd."
Speelster Loes Nefkens weet haar
plaats met BW27. Want gezellig
heid blijft troef: "De derde helft is
net zo belangrijk."
Keepster Loes Nefkens, 27 jaar, is
een van de speelsters van het eerste
uur. Zij speelde bij de pupillen van De
Maaskorf, toen de korfbalclub in Blit-
terswijck werd opgeheven. "Er waren
te weinig leden om de korfbalclub in
stand te houden." De daaropvolgende
jaren was er voor sportieve vrouwen
in het kleine dorpje weinig te beleven.
Ook Loes Nefkens deed een aantal
jaren niks aan sport.Tot midden jaren
90. "We zijn toen met verschillende
vrouwen om de tafel gaan zitten met
het bestuur van de voetbalclub. Om
de mogelijkheden van een dames
voetbalteam te bekijken. Dat gesprek
verliep heel goed en in februari 1997
zijn we begonnen met trainen. Later
dat jaar zijn we ook in de nieuwe
competitie van start gegaan."
Dat je met vijftien goedwillende
dames niet meteen de sterren van
de hemel speelt, zal duidelijk zijn. De
voetbaldames van BW'27 liepen dan
ook regelmatig tegen flinke zeperds
aan. "We verloren vaak heel dik. Tegen
Arcen met 30-0. Dat is natuurlijk
helemaal niet leuk", lacht Loes als ze
aan die begintijd terugdenkt. "Maar",
vervolgt ze meteen, "We hebben wel
doorgezet. Al was het een bijeenge
raapt zooitje. Vriendinnen van elkaar
die nog nooit tegen een bal hadden
getrapt." Ook nu nog is het een mix
van jong en oud. Van zestien jaar tot
veertig. Sandra Poels, die haar laatste
seizoen gaat spelen, is met veertig de
nestor van de ploeg. Ondanks de vele
nederlagen werd de sfeer binnen de
damesafdeling van BW'27 nooit aan
getast. "We hebben jaren onderin de
vijfde klasse gebungeld. Wonnen nau
welijks een wedstrijd. Maar de derde
helft krikte ons altijd op. We hebben
altijd de moed er in gehouden."
Afgelopen seizoen eindigde BW'27
met 21 punten voor het eerst in de
middenmoot. Er werden zelfs diverse
wedstrijden gewonnen. Een stimu
lans om ook komend seizoen weer
met goede moed aan de slag te gaan.
Al zal het niet makkelijker worden.
De KNVB heeft de klassen weer eens
aardig door elkaar gehusseld en zie,
BW'27 staat opeens in een klasse
met teams als Erp en Boerendonk.
"Ja, daar zijn we niet blij mee. Het is
een eind rijden en bovendien weten
we niet wat we aan die teams hebben.
We weten dus ook niet hoe we het
er vanaf gaan brengen. We gaan weer
voor een plek in de middenmoot. En
proberen weer wat meer punten bij
elkaar te sprokkelen."
Het damesvoetbal leeft in Blitters-
wijck want naast het damesteam heeft
BVV'27 ook een meisjesteam. "Het
is te hopen dat die meiden blijven
voetballen, zodat zij ons over enkele
jaren kunnen opvolgen", spreekt Loes
Nefkens een wens uit. "Het zou fan
tastisch zijn als zij strakjes het stokje
gaan overnemen en de damesafdeling
blijft bestaan. Op dit moment ziet het
er goed uit."
Voorlopig moet de huidige groep
het gaan doen in de vijfde klasse. Met
heel veel plezier. "Alles verliezen is
ook niet alles. Dat stimuleert niet echt.
Toch hebben we er nog steeds veel
plezier in. Er wordt wel eens gevloekt
in de wedstrijd of op de training, maar
na afloop is iedereen dat meteen ver
geten. Dan gaan we de derde helft in
de kantine in. Dat kan tot half vijf, of
langer, duren", klinkt het veelbeteke
nend uit de mond van de voetbalster
die in het dagelijks leven werkzaam is
als kraamverzorgster bij het Groene
Kruis Noord-Limburg. "En dan is het
echt feest. Zeker als de herenteams
ook thuis spelen."
Loes Nefkens, 27 jaar, is een van
de speelsters van het eerste uur.
Niveau: 5e klasse
Trainer: Hans Tax
Doelstelling: weer eindigen in de
middenmoot en meer punten halen
dan vorig seizoen
Selectie: Bianca Bos, Jolanda Speijc-
ken, Jolanda Tissen, Suzanne Tissen,
Gertie Vermazeren, Angelique Rut
ten, Sandra Poels, Sandra Noy, Rianne
Rijshouwer, Sandra Wijnhoven, Wie-
neke Vermazeren, Anne Vermazeren,
Evelien Classens, Loes Nefkens, Lea
Peeters, Nanique Baltussen en Karin
Wijnhoven.
eindelijk
Al enkele jaren op rij streven de
korfbalsters van Oranje Wit hun
doel na: kampioen worden in de
eerste klasse en promoveren naar
de overgangsklasse. Telkens gaat
het in de slotfase van de competi
tie mis en grijpen de Leunse korf
balsters naast de prijzen. Gaat het
dit jaar eindelijk lukken? Als het
aan Moniek Houben, met 18 jaar
de youngster in het team, ligt wel:
"Het moet gewoon een keer luk
ken."
lukken"
Moniek Houben speelt al vanaf haar
zesde levensjaar voor de in het oranje
en wit gestoken korfbalvereniging
uit Leunen. Vanaf de welpen speelde
ze altijd in eerste elftallen en het
verbaasde dan ook niemand dat 1.78
meter lange speelster ook doorbrak in
het vaandelteam van Oranje Wit."Toen
ik in de junioren speelde, kwam ik op
zondag al regelmatig uit voor het eer
ste en tweede team. Speelde ik twee
wedstrijden in het weekend." Of het
nu te maken heeft met overbelasting
of gewoon met domme pech laat ze in
het midden. Aan het begin van dit jaar
kreeg Houben echter wel verschillen
de keren te maken met blessures. "Ik
was net van een knieblessure hersteld
toen ik tijdens een wedstrijd opnieuw
mijn knie verdraaide. Het kraakbeen
en de meniscus was beschadigd, maar
ik hoefde gelukkig niet geopereerd
te worden." Wel was het seizoen voor
de sympathieke speelster voorbij en
kon Moniek Houben zich volledig
richten op het nieuwe seizoen 2006-
2007. Ze maakt nu definitief deel uit
van de eerste selectie van Oranje Wit.
Wrang genoeg als vervangster van
haar zus Linda die door een enkelbles
sure voorlopig is gestopt met korfbal
len. Toch heeft Moniek nog steeds de
hoop samen met haar zus in Oranje
Wit 1 te kunnen ballen. "Linda gaat
toch weer voorzichtig trainen om te
kijken hoe het gaat. Het zou ontzet
tend leuk zijn als het haar gaat lukken
om weer terug te komen. Samen met
haar korfballen zou ik heel mooi vin
den."
Als de afgelopen jaren ter sprake
komen, baalt Moniek net zo hard als
de speelsters die telkens de titel aan
hun neus voorbij zagen gaan. Telkens
weer net nietDat moet toch bij
zonder frustrerend zijn? "Vorig sei
zoen eindigden we als derde in de zaal
en als tweede op het veld. Weer net
niet, dat klopt. Het is zo zonde als je
de hele tijd bovenin meedraait, maar
uiteindelijk met lege handen staat."
Je zou bijna denken dat Oranje Wit
aan de gedachte van promotie naar
de overgangsklasse een trauma over
houdt. Zo erg is het echter ook weer
niet. Het positivisme viert hoogtij bij
de oranje-witten. "Onze trainer (Meine
Jonkers, red.) speelt erg goed in op de
teleurstellingen van de laatste seizoe
nen. Goed spelen blijft voor hem het
belangrijkste. Uiteindelijk moet dat
ook leiden tot het gewenste resultaat.
We laten het hoofd echt niet hangen,
hoor."
Trainer Jonkers werkt sinds zijn
intrede vorig seizoen ook aan een
ander speltype van Oranje Wit. Hou
ben: "We spelen nu meer zoals in het
gemengd korfbal vanuit de ruimte.
Dat is veel moeilijker te verdedigen."
Volgens de eerstejaars studente peda
gogiek in Nijmegen werpt die aanpak
ook al zijn vruchten af. "In het begin
moesten we het nieuwe spelletje nog
oppakken. Maar de gerichte trainingen
werpen hun vruchten af. We combine
ren sneller en iedere wedstrijd scoren
de meeste speelsters wel een of meer
dere doelpunten. We zijn niet meer
afhankelijk van een of twee speelsters
die de doelpunten voor hun rekening
nemen. Dat maakt het voor de tegen
stander steeds moeilijker om ons te
bespelen."
De doelstelling voor het komend
seizoen is in ieder geval onomstreden
en helder: kampioen worden, in de
zaal en op het veld. Moniek Houben
vindt niet dat daarmee extra druk op
de selectie komt te liggen: "Er zijn
weinig wisselingen in de selectie,
zodat we vanaf het begin met dezelf
de groep aan het werk zijn gegaan.
We zijn goed op elkaar ingespeeld
en weten wat we aan elkaar hebben.
Ook het nieuwe speltype beheersen
we steeds beter. Vanaf het eerste duel
kunnen we naar ons doel toewerken.
Met een trainer die weet wat hij wil en
over uitstekende oefenstof beschikt.
Moniek Houben speelt al vanaf
haar zesde levensjaar voor de in het
oranje en wit gestoken korfbalver
eniging uit Leunen.
Komend seizoen moet dit maar eens
leiden naar het kampioenschap. Daar
gaan we voor."
Niveau: eerste klasse (in de zaal én
op het veld)
Doelstelling: kampioen worden in de
zaal én op het veld
Trainer: Meine Jonkers
Selectie: Kristie Ambrosius, Linda van
Deurzen, Marloes van Dijck, Petra v.d.
Haghen, Moniek Houben, Loes Kate-
man, Caroline Michels.Annelie Rein-
tjes, Inge Smits en Rian Derikx.