'Genieten van het leven'
"We hadden geen tijd om
ruzie te maken"
Koester uw
monument
Veulense Historie
Herleeft
Kinderbarbecue in
Het Kleine Kabouterhuis
Honderdzevenentwintigste jaargang - week 27 - donderdag 6 juli 2006
Mart en Nel Wismans 50 jaar getrouwd
Samen met hun twee kinde
ren, vijf kleinkinderen, fami
lie, vrienden en bekenden vie
ren Mart Wismans (76 jaar) en
Nel Strijbos (73) op zondag 9
juli hun gouden huwelijksfeest
met een gezellig samenzijn in
feestzaal Froxx in Horst. "Ja,
we beginnen al 's middags,
want Jac (de zoon, red.) wil 's
avonds de wk-finale zien. Het
zal er niet minder gezellig om
worden."
Ze botsten 58 jaar geleden
nog net niet tegen elkaar op de
schaatsbaan van het toenmalige
Casels Broek. Maar het oogcontact
tussen Mart Wismans uit Klein-
Oirlo en Nel Strijbos uit Castenray
was destijds wel genoeg om de
vonk te doen laten overspringen.
Nel was pas zestien jaar en herin
nert zich die ontmoeting nog als
de dag van gisteren. "Als meisje
moest je in die tijd op tijd thuis
zijn. Maar we mochten schaatsen
op de verlichte baan. Mart en ik
keken elkaar aan. Toen was het
gebeurd. We hebben drie jaar stie
kem verkering gehad. Dat ging
toen zo. We ontmoetten elkaar
ook stiekem. De meiden moesten
's avonds om negen uur thuis zijn.
De jongens gingen er daarna een
vatten in een café. Oh nee, daar
mochten wij niet komen. Dat was
toen echt niet aan de orde. Mei
den kwamen niet in een café."
Het duurde nog een hele tijd
voordat Mart en Nel bij elkaar
aan huis mochten komen. Alleen
op zondagmiddag. Ze waren dan
ook beiden stomverbaasd dat ze
samen, in 1953, drie dagen naar
de kermis in Straelen mochten. Ze
verbleven daar bij kennissen. Met
de fiets ging het richting Duits
land. Om er vervolgens drie dagen
lol te maken. 'Aan andere dingen
dacht je toen nog niet", lacht Nel
veelbetekenend.
PAARDEN
In juli 1956 gingen ze uiteinde
lijk trouwen. Eerst voor de wet,
enkele dagen later voor de kerk.
Ze gingen vervolgens wonen in
het ouderlijk huis van Nel aan de
Tunnelweg, de woning waar ze nu
nog steeds samen gelukkig zijn. Ze
woonden er samen met een broer
van Nel's moeder en drie zusjes
die nog niet getrouwd waren.
Mart en Nel Wismans hadden een
gemengd bedrijf aan huis.Varkens,
kippen en koeien, maar ook asper
ges, aardbeien en komkommers.
Samen runden ze het bedrijf. Het
was iedere dag keihard werken,
van 's morgens vroeg tot 's avonds
laat. "Nee, een tractor hadden we
toen nog niet. We deden al het
werk met de hulp van paarden",
aldus Mart.De ogen van de 76-jari-
ge beginnen meteen te glinsteren
als hij het woord paarden in de
mond neemt. Paarden zijn al vanaf
zijn zeventiende zijn grote pas
sie. Springen, cross-country, pop-
rennen, in alle disciplines deed
hij mee aan wedstrijden. Hij is al
zestig jaar lid van de plaatselijke
paarden- en ponyvereniging De
Eendracht, was zelfs een van de
medeoprichters van de ponyclub.
In de stal achter het huis staan
nog twee pony's, Haflingers, die
hij samen met zijn vrouw liefde
vol verzorgt.
TEXAS
Mart en Nel Wismans hebben
altijd midden in het plaatselijke,
sociale leven gestaan. De vereni
gingen werden door beiden een
warm hart toegedragen, zoals De
Eendracht, maar ook fanfare De
Dorpsklank, waarvan Mart even
eens medeoprichter is, en carna
valsvereniging De Schanseknup
pels. In 1973 werd Mart prins van
het Venrayse kerkdorp, daarna had
hij elf jaar zitting in het bestuur
van de carnavalsvereniging. Bei-
Mart en Nel Wismans vieren
zondag hun 50-jarig huwelijk.
den waren niet vies van een
feestje, overigens nog steeds niet.
"Als er iets te doen is, zijn we er
bij in het dorp", lacht Mart voluit.
'Alleen niet meer zo lang. Nu gaan
we iets vroeger naar huis", vult zijn
vrouw aan. "Met carnaval waren
het altijd lange dagen", geniet
Mart met volle teugen, "En nu ver
gaderen we nog ieder jaar met de
oud-prinsen. Een uurtje, en dan
wordt er getoept om hanen. Dat
loopt nog wel eens uit de hand."
Gek genoeg gingen beiden voor
het eerst alleen op vakantie. Nel
in 1972 naar haar zus Mia in Texas,
Mart in 1974 naar zijn broer Bert
in Nieuw-Zeeland. "We hadden
de zorg over de kinderen en kon
den niet samen gaan", aldus Nel.
Voor beiden werden het echter
onvergetelijke herinneringen. "Ik
kon een heel klein beetje Engels,
yes en no. Dat soort woordjes.
Maar het waren drie fantastische
weken in Texas", weet Nel zich
nog te herinneren. "Ik ben nog
op het werk geweest van mijn
zus, de oliemaatschappij Gulf Sta
tes, een enorm bedrijf." Ook Mart
bewaart louter fijne herinnerin
gen aan de acht weken die hij in
1974 in Nieuw-Zeeland verbleef.
"Een fantastisch mooi land. Alleen
duurde het 35 uur voordat ik bij
mijn broer Bert was. Ik heb hem
meteen gevraagd 'jong, waar ben
je toch heen gegaan'." Beide avon
turen waren ergens goed voor.
Waar vakantie in de eerste twintig
jaar van hun samenzijn niet aan de
orde was, hadden ze nu de smaak
te pakken. Ze gingen samen drie
weken naar een nicht van Mart
in Canada, Oostenrijk werd maar
liefst 22 jaar lang bezocht en ver
der waren Spanje en de Canari-
sche Eilanden hun bestemming.
DANSEN
Mart en Nel Wismans zijn bei
den nog kerngezond en genieten
van het leven. Staan er nog steeds
middenin. Samen fietsen ze veel,
Nel heeft kaarten maken als grote
hobby en een kaartje leggen doen
beiden ook nog graag. Nel was
verder twintig jaar actief als vrij
williger van het Rode Kruis Ven-
ray en acht jaar bestuurslid van
de Boerinnenbond Castenray. Hun
grote passie is echter dansen. Nel:
'Tedere zaterdagavond gingen we
naar gehuwdenbals in de regio.
Bakel, Ysselsteyn of Meerlo. Daar
moest niemand aankomen. Ook
de kinderen niet. De kleinkinde
ren zijn altijd welkom geweest,
behalve op de zaterdagavond. Die
hadden we voor ons, om te dan
sen. Daar genoten we echt van."
Ze verheugen zich al op zondag.
Op het feest met de mensen die
hen het meest nabij zijn. En op
zeker.de voetjes gaan van
de vloer. En een en waarschijn
lijk ook meerdere pilsjes worden
genuttigd
Diamanten bruidspaar Giel en Bets van Houdt-Kusters
De basisschool Antonius in Veu
len heeft eind juni haar 75-jarig
bestaan gevierd. De schoolkin
deren, hun leerkrachten en een
groot aantal ouders kwamen in
Ot en Sien-stijl naar school waar
zij de hele dag aan allerlei activi
teiten deelnamen, passend binnen
het thema School 75 jaar oud. De
kinderen gingen onder andere
met een huifkar rond, leerden
van enkele leden van Dansgroep
De Hakkespits een dans en maak
ten een foto in het decor van
de school 75 jaar geleden. Ook
maakten de kinderen enkele grote
vogelverschrikkers aansluitend bij
het thema Veulense Historie Her
leeft. In het middaguur genoten
zij van een 'ouderwetse' lunch ver
zorgd door de ouders, 's Middags
speelden ze Oud-Hollandse spel
len. De afsluiting van de dag was
een uitvoering van de aangeleerde
dans van De Hakkespits door alle
kinderen voor hun ouders. De
school blijft nog even in de sfeer
van 75 jaar geleden, want binnen
in de school is een kleine ten
toonstelling van boeken, foto's en
voorwerpen uit die tijd.
Op 16 juli, tijdens de dag van
Veulense Historie Herleeft is de
school open van 13.00 tot 15.00
uur.
Vandaag (donderdag 6 juli)
is het precies zestig jaar gele
den dat Giel van Houdt (88)
en Bets Kusters (84) elkaar het
jawoord gaven in de Paters
kerk. Zestig jaar nadat ze
samen in het huwelijksbootje
stapten, zijn de twee rasechte
Venraynaren nog altijd bij
een. En nog altijd gelukkig,
zo blijkt al snel. Want ook al
sukkelt Giel de laatste jaren
met zijn gezondheid, de liefde
voor elkaar is altijd gebleven.
"Natuurlijk", zegt Bets, terwijl
ze even door de haren van
Giel strijkt. "We kunnen nog
altijd niet zonder elkaar."
De televisie moet aan. Giel, een
echte sportfanaat, wil de Tour
volgen. Want vandaag rijden de
renners in de richting van Valken
burg en van die etappe door het
heuvelachtige Zuid-Limburgse
land wil hij geen minuut mis
sen. En ook het voetbal volgt hij
op de voet. Het WK in Duitsland
kan hem echter niet zo bekoren.
"Vroeger was het voetballen veel
mooier. Nu spelen ze vaak toneel.
Daar kan ik niet zo goed tegen.
En de scheidsrechters zijn erg
slecht."
Het woord toneel valt. Want
hoewel Giel en Bets elkaar al
van jongs af aan kennen omdat
ze beiden in de Venrayse wijk
Veltum opgroeiden, sprong de
liefdesvonk tussen de twee pas
echt over toen ze vlak voor het
uitbreken van de Tweede Wereld
oorlog samen naar het ongetwij
feld romantische toneelstuk 'De
voddenraper van Parijs' gingen in
het patronaat aan de Patersstraat.
"We liepen na afloop arm in arm
naar huis. Ik was zestien jaar en
Giel twintig. Giel had van tevoren
netjes aan mijn moeder gevraagd
of hij me mee mocht nemen naar
het toneelstuk", weet Bets nog als
de dag van gisteren. De eerste stap
op het liefdespad was gezet. Maar
waarom viel Bets oog nu eigenlijk
op Giel? "Hij had mooie, zwarte
krullen en had en heeft nog altijd
veel humor", zegt ze lachend.
En Giel weet ook nog precies
waarom hij voor Bets koos. "Ze is
slim en behulpzaam. En Bets was
gewoon een mooi, slank meisje.
Al zei mijn moeder voor de grap
nog tegen me: 'Laat die rode maar
lopen'. Ik ben blij dat ik niet naar
haar geluisterd heb." Een vette
knipoog volgt, de pretoogjes van
Giel twinkelen. Al laat zijn geheu
gen hem tegenwoordig af en toe
in de steek, hij weet nog goed dat
Bets in die dagen prachtig kastan
jebruin haar had. Samen vormden
ze een mooi stel, zo blijkt uit de
familiefoto's die trots uit de kast
worden gehaald. Op de zwart
witte trouwfoto staan de twee
glunderend bijeen. Giel strak in
een zwart pak en Bets in een
zwarte trouwjurk. "We trouwden
vlak na de oorlog", vertelt Bets.
"Wit stof was toen niet te krijgen.
Die jurk heb ik van de boterbon
nen en het beetje geld dat we
hadden gekocht." Ze trouwen op
7 juni 1946 voor de wet en op 6
juli 1946 voor de kerk. Omdat de
Grote Kerk in puin lag, beloofden
ze elkaar eeuwige trouw in de
Paterskerk. Het jonge echtpaar
ging wonen in een bovenwoning
aan de Kruisstraat, waar de eer
ste twee van hun in totaal vijftien
kinderen (zeven meisjes, acht
jongens) werden geboren. Na de
Kruisstraat verhuisden ze naar de
Veldstraat, maar het langst woon
den ze met hun grote gezin in een
woning aan de Odastraat: ruim
vijftig jaar. Het moet een vrolijke
boel zijn geweest in huize Van
Houdt. "Dat klopt", zegt Bets, die
als huismoeder de handen vol had
aan de huishouding en de opvoe
ding van de kinderen. "Natuurlijk
was het een drukke tijd, het leven
stond helemaal in het teken van
werken en zorgen. Maar ik heb
me nooit verveeld en geniet net
als Giel nog altijd van de kinderen
en de 33 kleinkinderen en 5 ach
terkleinkinderen die we nu ook
nog hebben. Gelukkig zijn ze alle
maal gezond. Dat is toch het aller
belangrijkste?"
Giel werkte jarenlang als smid.
Eerst in de smederij van Gradje
Custers aan de Langstraat, later bij
Teng Custers aan de Patersstraat
en de Maasheseweg. Naast de
dagelijkse smeedwerkzaamheden
maakte hij onder meer ook enkele
kandelaars die nu nog altijd in de
Paterskerk en de Grote Kerk te
bewonderen zijn. Giel was een
kei in zijn vak, zo wist heel Venray.
In de beginjaren zestig wilde hij
echter wat anders. Hij ging aan de
slag als werkmeester bij de sociale
werkplaats aan de Kruisstraat, die
later naar de Maasheseweg ver
huisde. De laatste werkzame jaren
was hij actief in de buitendienst
van dat bedrijf. Naast het werk
was Giel ook heel wat uurtjes te
vinden bij zijn duiven. Hij was lid
van De Zwaluw, maar kon ook
genieten van zijn paarden, scha
pen en andere hobbydieren die
hij hield. Ook aan de vakanties in
een grote tent -met alle kinderen-
in Nederland, de reizen naar Enge
land en hun familietuintje bewa
ren beiden, die inmiddels ruim 1,5
jaar met veel plezier in een mooie
Giel en Bets Van Houdt-Kus-
ters uit Venray zijn zestig jaar
getrouwd.
aanleunwoning bij zorgcentrum
Het Schuttersveld wonen, mooie
herinneringen. Tegenwoordig
geniet Giel vooral van wandelin
gen door de natuur of het centrum
van Venray, waarbij hij vaak wijst
op de hekwerken en andere attri
buten die hij jaren terug als smid
maakte, en duikt Bets regelmatig
met haar neus in een leesboek.
Wat het geheim achter hun huwe
lijk is? "We hebben geen geheim",
grinnikt Bets. "We hadden gewoon
geen tijd om ruzie te maken. Het
was altijd gezellig en we hebben
het altijd goed met elkaar kunnen
vinden. Nu zijn we vooral dank
baar voor de goede verzorging die
we krijgen en de gezonde kinde
ren, kleinkinderen en achterklein
kinderen die we hebben. Het is
fijn om samen met hen onze grote
dag te mogen vieren."
Aan de Sportlaan in Venray staat
de St. Petrus windmolen, een Rijks
monument, ook wel Stoksmolen
genoemd. De molen ligt dicht bij
de verkeersweg Deurne-Venray-
Wanssum. De windmolen werd in
1856, in opdracht van de Venrayse
molenaar J. Gitzeis gebouwd door
de molenbouwers, de gebroeders
Wijnhoven. In 1855 was de accijns
komen te vervallen, een gunstig
moment voor de molenaars om te
bouwen. Men had toen de wind in
de zeilen. Na verschillende eige
naren kocht G. Stoks in 1937 deze
molen en in 1938 liet Stoks de
enigszins vervallen molen gron
dig restaureren met onder andere
nieuwe stroomlijnwieken. Helaas
werd de molen zwaar bescha
digd door een zeer zware storm
in 1940. Op 12 julil94l werd de
molen weer geopend door mr.
Van Rijckevorsel van de vereni
ging de Hollandsche Molen. In de
oorlogsjaren heeft de molen met
zijn wieken nog dienst gedaan
voor de onderduikers. Als er een
dreigende razzia was werden de
wieken als waarschuwing in een
bepaalde stand gezet. Na de bevrij
ding kwam de molen korte tijd
stil te liggen, Maar de moeilijke
voedselsituatie maakte het nood
zakelijk dat Stoksmolen weer zo
spoedig mogelijk in bedrijf kwam
om alle bakkers van meel te voor
zien. In 1964 werd de molen met
steun van de rijksmonumenten
zorg en de gemeente weer eens
geheel opgeknapt. Er kwamen
nieuwe wieken, een koningsspil
en het metselwerk werd water
dicht gemaakt. De laatste restau
ratie was in 1990 met financi
ële bijdrage van de gemeente, de
monumentenzorg,de provincie en
de eigenaresse door de bekwame
molenmaker Beijk uit Afferden.
In 1915 telde de gemeente Ven
ray zeven windmolens, nu nog
slechts twee. Laten we deze in
ere houden. Helaas is deze molen
ingegroeid, ingeklemd in beplan
ting aangelegd door de gemeente
zowel als particulieren, terwijl
de goede werking van een wind
molen is gebaseerd op onbelem
merde aan- en afvoer van de wind.
Koester Uw Monument!
Weet u ook zo n bijzondere
plek in Venray of een van zijn
kerkdorpen. Reacties graag naar
het secretariaat: Stichting Venray
Monumentaal, p/a Groene Hart 7,
5801 SX in Venray, e-mail venray-
monumentaal@kpnplanet.nl.
Kinderdagverblijf Het Kleine
Kabouterhuis had vorige week
met een barbecue voor kinde
ren een geslaagde afsluiting voor
het zomerseizoen. Het zonnetje
scheen, de lucht was blauw. Het
was smullen in de tuin van het
kinderdagverblijf. Alle kinderen
stonden of zaten aan tafels met
een stukje vlees, fruit en stok
brood en ze lieten het zich goed
smaken.
Er waren kindjes die geen
genoeg kregen van de barbecue,
ze wilden meer. Onder het genot
van een glaasje aanmaaklimonade
werd er flink gespeeld en bijge
praat en iedereen was het erover
eens dat dit voor herhaling vat
baar is.
MAAS
EL EN
