Bereik van Peel en Maas tot in Nieuw-Zeeland "Achter de geraniums zitten, dat is niets voor mij!" EN MAAS ■W5) Theo en Nora van Houdt de verste abonnees Peel en Maas' oudste krantenbezorgster heeft er nog lang geen genoeg van: LLÖJVA/^S PEEL EN MAAS 125 jaar Peel en Maas Zondag 27 maart 2005 - Pagina 29 Peel en Maas mag dan een weekblad zijn voor de gemeenten Venray en Meerlo- Wanssum, dat betekent beslist niet dat alle abonnees ook in die twee gemeenten woonachtig zijn. Nee, er zijn tal van oud-Venraynaren die nadat ze zich elders gevestigd hebben, hun abonnement aanhouden. Om maar op de hoogte te blijven van wat zich allemaal in de Parel van de Peel afspeelt. Sommige abon nees wonen zelfs in het bui tenland. Zo gaat er al jaren lang elke week per post een exemplaar van Peel en Maas helemaal naar het andere einde van de wereld. Naar Theo en Nora van Houdt- Smedts, die wonen in het Nieuw-Zeelandse Ranui (in de buurt van Auckland). Het spreekt voor zich dat ze daar mee de verste abonnees van Peel en Maas zijn. De meeste mensen emigreren op betrekkelijk jeugdige leeftijd om in hun nieuwe vaderland een (beter) bestaan op te bouwen. Bij Theo en Nora van Houdt ligt dat anders. Zij emigreerden tien jaar geleden op zeventigjarige leeftijd naar Nieuw-Zeeland omdat het merendeel van hun kinderen en Nora en Theo van Houdt lezen de Peel en Maas nog altijd trouw. Het echtpaar woont al jaren in Nieuw-Zeeland. kleinkinderen daar inmiddels woonde. Tot ze in 1994 naar Nieuw-Zeeland vertrokken, woonden Theo en Nora van Houdt in Venray. Theo werkte meer dan dertig jaar bij Philips in Eindhoven. Hij huwde op 16 januari 1958 met Nora Smedts uit Urmond. Het echtpaar kreeg vijf kinderen: drie jongens en twee meisjes. Nora's tweelingzus Martha emi greerde al op jongere leeftijd naar Nieuw-Zeeland. Theo en Nora bezochten haar op het moment dat de kinderen oud genoeg waren om alleen thuis te blijven. Ze beleefden er twee fantastische maanden. Twee jaar later gingen de kinderen op bezoek bij hun tante in Nieuw-Zeeland. Ook zij hadden er een prachtige tijd. Ze waren zelfs zo onder de indruk van het land, dat vier van de vijf kinderen (Gerrit, Maria. Sophie en Jan) van het echtpaar binnen een jaar emigreerden naar Nieuw-Zeeland! Theo en Nora en zoon André waren de enige gezinsleden die in Venray achter bleven. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Zes keer brachten Theo en Nora een bezoek aan hun naasten aan de andere kant van de wereld. Omdat ze hun kinderen en klein kinderen bleven missen, besloten ze uiteindelijk ook zelf de stap te wagen. Op 9 augustus 1994 arri veerden ze in hun nieuwe vader land Ze genieten er van de prachtige natuur, de schitterende stranden en vooral van de uitstap jes met de kinderen en kleinkin deren. Dagelijks nemen ze de trein naar het nabije Henderson. Daar drinken ze een kopje koffie, doen de boodschappen en maken er een praatje met kennis sen. Net als in Venray heeft Theo wat kanaries en verzorgt hij de tuin en doet Nora de huishou- ding. Aan contacten met voormalige landgenoten hebben ze in hun nieuwe vaderland geen gebrek. Een keer per maand maken ze met een bus vol Nederlanders een dagtochtje. Om een fabriek te bezichtigen of een bezoek te brengen aan een tuin. Maar voor al om contacten te leggen met andere geëmigreerde Nederlanders. Zo leerden ze Huub en Liesbeth Verstegen uit Venray kennen en Gerrit Martens uit Leunen. Met hen zijn ze nu al jaren bevriend; ze komen regel matig bij elkaar over de vloer. Verder zijn er nauwe contacten met rozenkweker Fred van Berlo. die in Venray nota bene buurjon gen van Theo en Nora was! ABONNEMENT CADEAU André is de enige van de kinde ren van het echtpaar Van Houdt die in Venray is blijven wonen. Hij w ilde zijn ouders in de gele genheid stellen zich op de hoog te te houden van het reilen en zeilen in Venray en deed hen een abonnement op Peel en Maas cadeau. Theo en Nora zijn hem er dankbaar voor. In Venray waren ze al tientallen jaren abonnee en ook in Nieuw-Zeeland lezen ze de krant van a tot z. Doorgaans valt Peel en Maas op dinsdag in de bus, maar is dat niet het geval dan moeten ze tot zaterdag wachten. Theo's speciale aandacht gaat altijd uit naar de sportpagina's, die van Nora naar de actualiteit. Zo blijft mede dankzij Peel en Maas ook in Nieuw-Zeeland de meer dan tachtigjarige band van het echtpaar Van Houdt met Venray bestaan. merenoeei van nun Kinoeren en «.wuju i.««i ai om coniacien ie leggen mei venray Destaan. Coenen (Door Tamara van der Broek) Ze gaat door weer en wind om de Ysselsteyners te ple zieren met de wekelijkse Peel en Maas. Op zich niet zo bijzonder, dat doen immers alle bezorgers van onze krant. Maar Stien Coenen doet dit al elf jaar lang, en wat misschien nog opmerke lijker is: ze is al o7 jaar oud en daarmee de oudste kran tenbezorgster die de Peel en Maas rijk is. Ysselsteyn heb ik al weer enige tijd achter me gelaten. Met tachtig kilometer per uur rijd ik de Puttenweg af, op zoek naar nummer 99. Logisch is de nummering niet. Er worden grote sprongen gemaakt van bij voorbeeld 63 naar een getal ergens in de 70. De weg lijkt eindeloos lang te zijn en ik moet er zelf niet aan denken de kran ten hier met de fiets te moeten bezorgen. Nog net op tijd weet ik de rem in te trappen, voordat ik nummer 99 passeer. Het boer derijtje waarin Stien Coenen met haar zoon woont, ligt wer kelijk ergens aan het einde van Ysselsteyn! Een kleine vrouw komt via de achterdeur naar buiten als ik aanbel. Binnen word ik begroet door twee honden en enkele minuten later komt er een jon gen binnengelopen. Hij stelt zich aan me voor als Ruud Arts (13). "Dat is mijn hulpje", vertelt Stien Coenen, "samen met hem bezorg ik de kranten in de ene wijk." In totaal heeft Coenen twee wijken, maar de andere wijk verzorgt haar zoon. Coenen weet nog de exacte datum waarop ze begonnen is met bezorgen. "Op 5 januari 1994 ben ik begonnen met het rondbrengen van de Peel en Maas." Ze heeft de wijk overge nomen van iemand anders. "En rond diezelfde periode begon ik ook met het uitdelen van recla medrukwerk. Dat kon ik mooi met elkaar combineren." Het bezorggebied van Coenen strekt zich eigenlijk uit over het hele buitengebied van Ysselsteyn. Een kleine selectie uit de straten waar Coenen bezorgt: de Puttenweg, de Paardenkopweg, de Moostdijk, de Timmermansweg, de Zeilbergseweg, de Ringweg en de Steegse Peelweg. Gelukkig hoeft ze dit niet allemaal met de fiets te doen. "Ik laad alles in de auto en rijd dan van brievenbus naar brievenbus", verklaart ze. Om te fietsen is niet alleen te ver, het is ook te zwaar, omdat er toch behoorlijk wat kilo's bij elkaar komen. "Ik heb het wel eens geprobeerd op de brom mer, maar die steigerde toen ik wilde wegrijden." BEZORGEN "Op woensdag vouwen Ruud en ik de folders in elkaar. Op donderdag, meestal ergens in de ochtend, wordt de Peel en Maas gebracht. Vervolgens laden we de auto vol en gaan we de boel rondbrengen." 's Avonds, als iedereen de krant heeft, kan Coenen zelf met haar benen omhoog gaan zitten en de krant lezen. Meestal gaat alles zijn gan getje, maar soms gaat er ook eens iets mis. Zo valt het af en toe niet mee om in het donker de huisnummers of brievenbus sen te vinden. "Vooral in het begin was dit een probleem, want je kent de wijk nog niet zo goed." Maar ook nu is het soms zoeken naar de brievenbus. "Sommige mensen verplaatsen hun brievenbus regelmatig", ver telt Ruud. En ook grote honden maken het werk er soms niet plezieriger op. En natuurlijk gebeuren er ook grappige dingen. "Soms gaat hier op woensdag de telefoon en zeggen mensen. Ik heb de Peel en Maas nog niet gehad. Dan zeg ik: Ik ook niet. En ver volgens schiet het de mensen te binnen dat het woensdag is." Heel Ysselsteyn weet Stien Coenen wel te vinden als het om het bezorgen van de krant gaat. "Een keer werd de krant pas om 18.00 uur bij mij gele verd. De telefoon hier stond roodgloeiend. Allemaal num mers uit Ysselsteyn van mensen die wilden weten waar de krant bleef." Het mooie van het kranten bezorgen is volgens Coenen, dat je er toch even uit bent. "Daar blijf je fit van." Vooral met mooi weer heeft ze veel plezier in haar werk. "In een winkel staan is dan ook niets voor mij. Daar vind ik niets aan." Voorlopig blijft Stien Coenen uit Ysselsteyn nog wel even de oud ste bezorgster van de Peel en Maas. "Ik ga nog wel even door. Achter de geraniums zitten is niets voor mij en de extra cen tjes zijn mooi meegenomen." Dat Coenen niet goed kan stilzit ten blijkt wel uit het feit dat ze lid is van de Motor Cross Club (MCC) en zo nu en dan nog een ritje maakt op haar brullende motor. Ook racet ze wel eens op skates door Ysselsteyn. Ze lacht als ik vraag of ze niet wat rusti ger aan moet doen: "Rustig aan doen? Je kunt altijd verkeerd val len!" Wanneer ik een uur later w eer vertrek, is het voor Ruud en Stien Coenen de hoogste tijd om aan het werk te gaan De folders liggen alweer klaar en moeten in elkaar gevouwen worden. En morgen... dan komt de Peel en Maas weer! We' 'Het meer goed

Peel en Maas | 2005 | | pagina 29