"Het kan raar lopen in het leven" MAAS PEEL EN MAAS 125 jaar Peel en Maas Zondag 27 maart 2005 - Pagina 17 Gerard Schutte: nostalgische herinneringen bij jarige Peel en Maas Bij een bezoek aan mijn aan staande schoonfamilie in Nijmegen in het begin van de vijftiger jaren, ontdekte ik in de krantenbak een op een vreemde manier gevouwen krantje, dat de naam 'Peel en Maas' droeg en - zo bleek me - in Venray werd gedrukt. Als jong journalist bij De Gelderlander in Nijmegen was mijn nieuwsgierigheid naar dat krantje geboren. Absoluut onkundig van het feit, dat ruim twintig jaar later Peel en Maas nog een belangrijke rol in mijn leven zou gaan spelen. En eigenlijk ook andersom: ik zou ook een rol gaan spelen in het voortbestaan van dat toen in mijn ogen op een vreemde manier gevouwen krantje Bij de naam Venray kreeg ik een associatie met ene Frits Hovens, de man die dagelijks onze provin ciale redactie voorzag van allerlei nieuwtjes uit Venray en omgeving. De redacteuren hadden veel bewondering voor deze man van wege zijn geweldige speurneus. Er werd wel eens van hem gezegd, dat hij het nieuws al aan de kran ten doorgaf, voordat het nieuws nieuws was.... Maar, zo vroeg ik me af, wat zou het verband kunnen zijn tussen mijn aanstaande schoonfamilie en dit Venrayse weekblad? Er werd me verteld, dat dat iets te maken zou kunnen hebben met mijn aan staande schoonvader, die in zijn jonge jaren op het postkantoor in Venray had gewerkt en toen enige tijd had ingewoond bij een familie Van den Munckhof, die het week blad Peel en Maas uitgaf. Er schij nen toen vriendschapsbanden ont staan te zijn, want in het familiealbum van mijn aanstaande schoonfamilie bevond zich een foto van vader en moeder Van den Munckhof met zes zonen: Wim, Arie, Jean (Dick) Jacques, Toon en Frans. De namen kenden ze en men wist ook, dat Arie in de oorlog in een concentratiekamp was omge komen. Na de oorlog hadden beide families nog wel eens con tact met elkaar gehad, maar dat was verwaterd. Het enige wat bleef, was het wekelijkse vreemd gevouwen krantje uit Venray, waarvan ik om onverklaarbare reden een trouwe lezer werd. Als provinciaal redacteur van De Gelderlander had ik weinig te maken met de buiten het versprei dingsgebied van de editie Omgeving van Nijmegen liggende gemeente Venray. Frits Hovens zorgde voor het nieuws van het Duitse soldatenkerkhof en een dagelijkse grote portie politie nieuws. Alleen voor het 'grotere' werk trok ik af en toe naar Venray. Soms voor een raadsvergadering wanneer belangrijke punten op de agenda stonden, een keer in de maand naar een persconferentie op het Gewestelijk Arbeidsbureau en af en toe in Smakt wat bijpraten met Cees Spigt, directeur van de Stichting Samenlevingsopbouw. Het was in die periode, dat ik kennismaakte met Wim van den Munckhof, hoofdredacteur van het - in mijn herinnering - vreemd gevouwen weekblad Peel en Maas. Op een dag, na een saaie vergade ring, nodigde hij mij uit om ken nis te maken met zijn vrouw en een kijkje te komen nemen in zijn drukkerij. Gewend als ik was aan de (voor die tijd) moderne druk technieken, met batterijen ratelen de zetmachines en het gedaver van een 48-zijdige rotatiepers, stond ik nu wel wat raar te kijken in wat in Wims ogen toch ook een moderne drukkerij moest zijn. Inderdaad, modern voor handels drukwerk, maar voor het maken van een krant? Wim legde mij het uit. De advertenties werden gro tendeels nog met de hand gezet. De platte teksten kwamen regeltje voor regeltje in lood gegoten uit een paar zetmachines. De krant zelf, het troetelkind van Wim, werd - zoals ik bij De Gelder lander was gewend - op de tradio- nele manier in een raam opge maakt, maar het drukken gebeurde op.... een groene hoog drukmachine, die normaal voor het drukken van boeken en ander handelsdrukwerk werd gebruikt. Het vouwen van de krant ging wel op een bijzonder primitieve manier in zijn werk. Had de pers zijn vellen geproduceerd, dan werd het voltallige personeel gemobiliseerd om de bedrukte vel len te vouwen en in te steken en er zo onder leiding van de bejaarde vader Sjang een krant van te maken. Toen werd voor mij na zoveel jaren ook het geheim van het op een vreemde manier gevouwen weekblad Peel en Maas onthuld. In een hoek van de zetterij zat iedere dag vader Sjang, de nestor van de drukkersfamilie, die ondanks zijn hoge leeftijd, het werken niet kon laten, Tot een van zijn werk zaamheden behoorde het vouwen van kranten, die per post verzon den werden. En het waren die kranten, die in een kleiner formaat werden gevouwen en door vader Sjang van een adresbandje werden voorzien. Inderdaad... Het kan raar lopen in het leven. Wie had kunnen den ken dat wij ooit vanuit Nijmegen terecht zouden komen in de plaats waar het weekblad Peel en Maas werd gedrukt? Toch gebeurde dat toen ik redacteur werd van het Dagblad voor Noord-Limburg met Venray als standplaats. Een beetje concurrent weliswaar van het weekblad Peel en Maas. Niet lang overigens, want na een jaar werd ik benoemd tot voorlichter van de gemeente Venray. En in die func tie werd het contact met Peel en Maas alleen maar intensiever. Al was het maar door de wekelijkse pagina Gemeentepraat. Maar ook omdat joumalistenbloed de spreekwoordelijke gewoonte heeft te gaan waar het niet gaan kan, kon ik ook nogal wat andere pennenvruchten in Peel en Maas kwijt, waaronder b.v. de jaarlijkse "Nieuwjaerswens van den Courantier". EN TOEN... Op een zaterdagmorgen in 1976 belde de vrouw van Wim van den Munckhof mij op. Wim wilde mij graag zo gauw mogelijk spreken. Ik trof Wim aan in zijn kantoortje achter de winkel. Boven zijn bureau hing de tekst "This is the first day of the rest of your life". Wim viel meteen met de deur in huis: "Ik heb te horen gekregen, dat ik niet lang meer heb te leven. Wat moet er dan met Peel en Maas? Over vier jaar bestaat het blad honderd jaar. Ik zou toch graag zien, dat die mijlpaal wordt gehaald. Ik wil je vragen of je wilt meewerken mijn Peel en Maas naar het eeuwfeest te brengen. Daarna kan wellicht Dick de redac tie voortzetten. Zou je me dat wil len beloven Ik zag door de tra nen in mijn ogen wazig de tekst boven zijn bureau: 'Dit is de eerste dag van de rest van je leven'. Hoeveel dagen mochten nog vol gen? Ik heb het Wim beloofd Hij stierf op 24 april 1976. Maar hoe kun je als gemeente lijke voorlichter gelijktijdig redac teur van een weekblad zijn? Daarvoor moest de gemeente haar toestemming geven. Gezien het grote belang van Peel en Maas voor de gemeente Venray, werd mij aanvankelijk de toestemming ook gegeven, maar gauw genoeg weer ingetrokken want een voor lichter met twee verschillende pet ten op, dat ging niet. Doch de aan Wim gedane belofte woog zwaar. Zo zwaar zelfs, dat ik mij van 'stro mannen' ging bedienen. Tijdens raads- en of commissievergaderin gen zat een medewerk(st)ers van de firma op de perstribune ijverig aantekeningen te maken, maar ik schreef het verslag. Ongetwijfeld was het in die tijd in Venray een publiek geheim wie de redacteur was van Peel en Maas. Ik heb vaak verondersteld, dat zelfs burge meester H. Defesche dat geheim Gerard Scbütte (rechts) was jarenlang gemeentelijke voorlichter én redacteur van Peel en Maas. "Tijdens raads- en of commissievergaderin gen zat een medewerk(st)ers van de firma op de perstribune ijverig aan tekeningen te maken, maar ik schreef het verslag. Ongetwijfeld was het in die tijd in Venray een publiek geheim wie de redacteur was van Peel en Maas. "Deze foto is gemaakt begin jaren zeventig. deelde, maar mijn redactioneel werk oogluikend toestond.... Uiteraard moest er toch naar een oplossing worden gevonden voor het voortbestaan van Peel een Maas, ook met het oog op het honderdjarige bestaan. De jongste generatie, die straks de teugels zou moeten overnemen was nog te jong. Dick, de drukker, zag er in eerste instantie geen heil in en Toon, de man van de handels- drukkkerij, had - zoals hij zei - van journalistiek helemaal geen kaas gegeten. Dus viel 'het lot' op Dick, die overigens al eerder in de voetssporen van zijn overleden broer had gestaan, wanneer deze verhinderd was een vergadering of persconferentie bij te wonen. Het was mij gebleken dat Dick een zeer goed gevoel voor taal had. Afgesproken werd dat Dick (onder mijn waakzaam oog) de verslaggeverij zou gaan doen. Maar tot veler verbazing nam Dick een vlotte pen ter hand en in korte tijd bleek hij een uitstekende opvolger van zijn overleden broer Wim. En dan was er natuurlijk ook nog Frits Hovens, de man die vanaf de bevrijding de krant van allerlei nieuwtjes voorzag en een belang rijke schakel was in het redactio nele team. Maar intussen had zich in 'de zetterij' een diepgaande ver andering plaatsgevonden, want kort na het overlijden van Wim begaf de oude pers het, waarop zoveel jaar Peel en Maas werd gedrukt. Sindsdien wordt de krant nog wel in Venray gezet en opge maakt, maar elders in rotatie-offset gedrukt. En hiermee ging een groot stuk nostalgie verloren.. Tot het moment waarop de jonge generatie Van den Munckhof de leiding van het bedrijf overnamen, bleven Dick en ik, zij het min of meer achter de schermen, journalistieke bijdragen aan Peel en Maas leveren. Zo werd met veel plezier gewerkt aan series als 'Vak O' van de Algemene Begraafplaats Boschhuizen en de 'Grillige Grenzen van de gemeente Venray'. In 1993 werd Bert Albers aange steld als fulltime redacteur van Peel en Maas en legden Dick en ik onze pennen neer. Het was heel erg mooi geweest! Maar onze vriendschap bleef totdat Dick onverwacht op 10 december 1997 stierf. Frits Hovens overleed op 4 mei 2000. Geleidelijk aan hadden zich in de drukkerij allerlei veranderin gen voltrokken. Het oude hand werk maakte plaats voor de com putergestuurde apparatuur met beeldschermen. Het geratel van de zetmachines en gesis en gestamp van de persen verstomde en de voor een drukkerij zo specifieke reuk van drukinkt, olie en papier - die ik zo graag opsnoof - ver dween. En op 23 april 2002 over leed Toon als laatste van de druk kersgeneratie Van den Munckhof. Maar, zei ik al niet eerder dat het raar kan lopen in het leven Toen Dick als besteding van zijn vrije tijd zich ging werpen op zijn familiestamboom, deed hij een opmerkelijke ontdekking! Wat bleek? De grootmoeder van onder meer Wim, Dick en Toon van den Munckhof (de weduwe Johanna Sassen - Tammerveld. de vrouw van Willem van den Munckhof) bleek ook de overgrootmoeder van mijn vrouw te zijn

Peel en Maas | 2005 | | pagina 17