noet haar leren rijden" "Dit werk is enorm dankbaar" Koester uw Monument Kiwanis schenkt 1 lotgenoot-knuffel1 Beleef en ontdek ALCnST \o\ 1" a I (door Henk Lammen) ïaii Zij staan zondag 18 juli aan ns de start van de tiende editie van de Venrayse Oldtimer Toertocht. Rijanny (37 jaar) en Geert Heintges (39) uit Wanssum pronken dan op het Venrayse Schouwburg- en Henseniusplein met hun 'Dafjes' tussen klassieke Britse grootheden als de Wolseley, -Triumph, MG, Austin Healey en Jaguar. Maar wie het kleine niet eert Mijn vader opperde ooit in de zestiger jaren om zijn oude VW IAKT Kever in te ruilen voor een nieuw 8 Dafje. Als jonge autofanaat verslik te ik me aan de keukentafel bijna in de hete piepers die op mijn bord lagen. Een Daf, nee toch. Toch niet zo'n koektrommeltje waar alleen gehandicapten mede- mensen, met alle respect en gelukkig wel, goed mee uit de voeten konden, en oudjes zich als een God in Frankrijk waanden pa Van de eerste schrik bekomen üm gjng jk ajs snotjochie van ik geloof zes of zeven, de discussie met mijn vader aan. 'Koop dan een Opel Kadett', liet ik een bal- d* Ion op. Niet wetende dat die auto voor een doorsnee gezin in die tijd een kapitale investering bete- r:^| kende. Het werd uiteindelijk een NSU Prinz, niet veel groter dan H een Dafje, maar het leek in ieder geval op een auto. Een soortgelijk 'trauma' moet Geert Heintges ongetwijfeld ook gehad hebben, toen hij zijn fraaie Audi Coupé zo'n twintig jaar geleden noodge- dwongen tijdelijk moest inruilen voor een Daf 55 marathon coupé. "Ik werkte destijds bij Philips en I moest iedere dag naar Eindhoven rijden. De Audi begaf het echter en er was geen geld voor de repa ratie.1' De broer van zijn vrouw Rijanny, Leon Brouwers, kwam met de oplossing. Hij had nog een i' Daf staan die Geert zo lang kon lenen. Het werd dus die 55 mara thon coupé. "Mijn eerste reactie i was 'ik rij niet in een Daf'", lacht Geert als de move van een luxu euze Audi naar de Spartaanse Daf ay I ter sprake komt. Met een spreek woordelijke 'zak over de kop' tufte hij toch dagelijks vanuit Venlo naar Eindhoven. "Maar al snel kreeg ik er lol in. Ik kreeg ontzettend veel reacties en toen ik in Eindhoven bij een friture een frietje pakte, kwam er al een man 1 finnen die de auto wilde kopen. De auto liep ook als een trein met die variomatic. Bij een stoplicht liet ik iedereen staan als het licht op groen sprong." LIEFDE De liefde voor Daf ontluikte. niet in het minst omdat ook Rijanny helemaal weg was van dit per-Hollandse autoproduct. Na Honderdvijfentwintigste jaargang - week 29 - donderdag 15 juli 2004 MAAS Heintges koesteren hun Dafjes Noord- en Midden-Limburg en het oosten van Brabant bruisen in 2004 wederom van de activitei ten. De Regio VW's Noord- en Midden-Limburg, Zuidoost- Brabant en Meierij Noordoost- Brabant organiseren wegens suc ces voor het zesde jaar op rij de Doe Dagen. Tot en met zondag 5 september is er van alles te onder nemen. Veel toeristische, ambachtelijke en agrarische bedrijven zetten tijdens de Doe Dagen hun deuren letterlijk en figuurlijk wagenwijd open. Bezoekers worden gastvrij ont vangen en krijgen de gelegenheid een kijkje achter de schermen te nemen. Wat kan men zoal onder nemen? Een bezoek brengen aan een pottenbakker of kaarsenma kerij, meemaken hoe de dieren op een hertenhouderij of varkens boerderij leven, alles te weten komen over de bes of de aardbei, op onderzoek gaan in de natuur, vissen, zeilen en allerlei interes sante excursies en speurtochten doen. De voorbeelden geven het al aan. De Doe Dagen zijn een ideale manier om de streek te ont dekken, zonder je daarbij ook maar enig moment te vervelen! Natuurlijk is dit maar een kleine greep uit alle mogelijkheden. De gratis folder Doe Dagen 2004 met een compleet overzicht van de activiteiten is nu verkrijgbaar bij de VW's in Noord- en Midden- Limburg. Zuidoost-Brabant en Meierij Noordoost-Brabant. Maar ook bij diverse toeristisch- recreatieve bedrijven in de regio. Marjo Jenniskens een jaar naar Nepal Stichting Venray Monumentaal Je hebt 35 jaar in een 'veili ge' omgeving gewoond en je gaat je nu inzetten voor kinde ren die dit vooruitzicht niet hebben. Marjo Jenniskens, oud-inwoonster van Ysselsteyn, vertrekt binnen kort voor een jaar naar Nepal om zich bezig te gaan houden met de coördinatie van projec ten van de organisatie Child Welfare Scheme (CWS). Een portret van een bevlogen vrij willigster die in Peel en Maas verslag gaat doen van haar bevindingen in Nepal. Marjo Jenniskens groeide op in Ysselsteyn en had feitelijk alles wat haar hartje begeerde. Natuurlijk, ook zij moest knokken voor de dingen in haar leven. "Als kind was het normaal dat je naar school ging en daarna ging stude ren, zelfs twee opleidingen. Het is normaal dat je wordt ingeënt als baby, medische controles krijgt en als je ziek bent naar de dokter gaat. Een basis waarom ik nu gezond ben en een goede baan heb", zegt de 35-jarige Marjo als vanzelfsprekend over haar zorge loze jeugd. Maar ze beseft als geen ander dat het ook anders kan. "Deze dingen zijn ver van normaal in Nepal. Nepal is één van de arm ste landen van de wereld. 80% van de bevolking heeft geen toe gang tot de gezondheidszorg en meer dan 50% leeft onder de armoedegrens. Vorig jaar heb ik mijn vakantie besteed aan vrijwil ligerswerk in een kindertehuis in Nepal, Hamro Niwas van stichting Veldwerk. In Hamro Niwas wor den kansarme kinderen opgevan gen; kinderen zonder huis of fami lie en die geen mogelijkheden hebben om naar school te gaan. Als dit kindertehuis er niet was geweest hadden zij op straat geleefd, gewerkt op het land of waren ze misschien zelfs verkocht aan India om daar in de industrie te werken De kinderen van Hamro Niwas hebben geluk gehad, maar een veel groter aantal kinderen heeft nog hulp nodig om een toekomst op te bouwen." Ze ervaarde het verblijf in Nepal als een fantastische erva ring en het werk in het kinderte huis als enorm dankbaar. Voor haar was die ervaring ook de aan leiding om terug te keren naar Nepal. Dit keer echter voor een jaar. "Ik heb er voor gekozen om niet voor het kindertehuis te gaan werken. In het kindertehuis is voornamelijk behoefte aan kinder psychologen en vrijwilligers met een didactische achtergrond. Mijn achtergrond is communicatie en organisatiekunde. Via Stichting Veldwerk ben ik aan het adres van Child Welfare Scheme geko men. Zij hadden behoefte aan iemand met mijn vaardigheden, m.n. om mijn kennis en kunde over te brengen op de Nepalezen." KLINIEKEN Op haar achttiende ging Marjo Jenniskens studeren en verliet haar geboortedorp Ysselsteyn, waar haar ouders en broers overi gens nog altijd wonen. Na twee opleidingen (hotelschool en com municatie/organisatiekunde) en een aantal banen verder woont ze nu in Utrecht en werkt in Amsterdam. "Ik werk als commu nicatieadviseur bij een internatio nale stichting die de standaards bepaald voor o.a, barcodes (unie ke identificatie) ten behoeve van logistieke optimalisatie. Het onderwerp waar ik me voorname lijk mee bezie houd. is hoe ie voe dingsmiddelen door de hele keten snel en nauwkeurig kunt volgen en herleiden, onder andere ten behoeve van voedselveiligheid. Het is een leuke baan. In deze baan doe ik veel ervaring op zowel op het gebied projectcoör dinatie als op communicatiege bied. Daarnaast heb ik een huis in Utrecht waar ik heel tevreden mee ben. Niets te klagen dus. De kriebels voor ontwikkelingswerk, om écht wat toe te voegen aan de wereld, spelen echter al jaren. Inmiddels heb ik aardig wat erva ring opgedaan waarmee ik in een derde wereldland écht iets kan toevoegen. Iets waar de locale bevolking weer mee verder kan. Dit ga ik dus ten uitvoer brengen bij Child Welfare Scheme in Nepal," Marjo gooit binnenkort alle zekerheid van een goede baan overboord, kiest voor het avon tuur en de drang om mensen die minderbedeeld zijn te helpen. Ze kiest voor de organisatie Child Welfare Scheme. "CWS heeft als hoofddoel het bieden van moge lijkheden aan de lokale bevolking om hun eigen toekomst op te bouwen. Voor alle projecten geldt dat CWS de eerste paar jaar een project op gang helpt, zowel financieel als organisatorisch. Op termijn zal de bevolking zelf het management gaan voeren en de financiële middelen vergaren. CWS besteedt haar energie aan de twee grootste behoeften in het land, de gezondheidszorg en scholing voor kinderen." Zo heeft CWS tien 'klinieken' opgezet in dorpjes rondom Pokhara aan de voet van de Himalya. Daarnaast hebben zij een mobiele kliniek voor de gebieden waar de mensen in ten ten en hutten leven en de leefom standigheden erg slecht zijn. Marjo: "Ouders moeten beiden hard werken op het land om het hele jaar voedsel voor hun familie te verbouwen. Kinderen moeten mee door gebrek aan opvang of worden op pad gestuurd om geld te verdienen voor het levenson derhoud van de familie. Dit bete kent dat deze kinderen niet naar school kunnen. CWS heeft bij de tien 'klinieken' dagopvang voor kinderen geregeld, waar ze onder wijs, eten en aandacht krijgen. In Pokhara is de werkeloosheid onder jongeren enorm. Voor deze straatjongeren zonder toekomst1 beeld heeft CWS afgelopen jaaf een school gebouwd waar zij een beroepsopleiding kunnen vol gen." In de kleine behuizingen zonder goede luchtafvoer koken de meeste Nepalezen op open vuur. Veel kinderen sterven aan verbrandingswonden of stoflon- gen. CWS bouwt nieuwe, verbe terde 'kookvuren', zodat er in huis geen open vuur meer is en de rook naar buiten wordt geleid. Marjo Jenniskens wil het komen de jaar haar steentje bijdragen. "Ik ga me in Nepal voornamelijk bezig houden met de coördinatie van bovenstaande projecten van Child Welfare Scheme. Op dit moment wordt de complete coör dinatie door de oprichter, mijn toekomstige baas, Douglas Maclagan, gedaan, samen met een aantal Nepalezen. Hij heeft acht jaar geleden huis en haard verla ten om CWS op te starten. Op ter mijn zullen de werkzaamheden moeten worden overgenomen door de lokale bevolking. Ik ga dë Nepalezen leren hoe deze projecr ten verder te coördineren en hoé dit de komende jaren te continu1 eren. Daarnaast zal ik ook nog regelmatig bij de kinderen in Hamro Niwas te vinden zijn. Ik mis ze namelijk enorm." Om haar vrijwilligerswerk iri Nepal te ondersteunen, is Marjo Jenniskens gestart met een spon soractie om geld in te zamelen. Alle gelden worden rechtstreeks besteed aan de organisaties Kindertehuis Hamro Niwas en Child Welfare Scheme. "Ik besef dat dit een ongewone vraag is, maar hopelijk hebben de lezers iets over voor de kinderen in Nepal. Iedere kleine gift is in Nepal een enorm bedrag. Ik kan de mensen garanderen dat iedere cent goed terecht komt." Wil je ook de kinderen van Nepal hel pen? Giro 945516 t.n.v. M.L.G. Jenniskens. Wil je op de hoogte blijven? Mail dan naar marjojen- niskens@hotmail.com. "En tot de volgende keer vanuit Pokhara in Nepal!" Voor meer informatie over beide stichtingen: www.childwelfarescheme.org en www.stichting-veldwerk.org. Deze week:Hagelkruis, monu mentje van devotie. In de buurt schap Beek in Merselo staat het enige ijzeren kruis binnen de gemeente. Van oorsprong stond dit ijzeren kruis aan het oude Kerkpad. Dat was een zandweg die van de Odakapel aan de Hoenderstraat naar de Merseloseweg leidde. De plek was enkele tientallen meters ver op het hoge bouwland. Ooit hing er een porseleinen beeld, later een van zink. De laatste was erg groot en zwaar van verhoudingen. In de oktoberdagen van 1944 werd het kruis zwaar getroffen door granaatinslagen en onher stelbaar beschadigd. Daarna is het kruis naar zijn huidige plek geko men, kompleet met een klein nieuw kunststoffen beeld (bron Veldeke). Kent u ook zo'n bijzondere plek in Venray of een van heer kerkdorpen? Wilt u reageren of wilt u ons een goede foto sturen? Het adres is Stichting Venray Monumentaal,p/a Groene Hart 7, 6801 SX venray.E-Mail venraymo- numentaal@hccnet.nl Ramen Deuren Serres Horsterweg 10A - Leunen - Tel. 0478-531144 - info@alcast.nl een maand werd de coupé weer ingeleverd voor de Audi. De liefde echter verdween nimmer. Er deed zich een open kans voor toen een oud vrouwtje haar Daf naar de sloop wilde brengen. Geert en Rijanny behoedden het autootje voor de pietmachine. "Hoewel Rijanny nog geen rijbewijs had, ben ik met haar broer begonnen het autootje voor haar op te knap pen. We woonden inmiddels in Helmond en hadden de beschik king over een garage. De deukjes werden eruit gehaald, optisch werd de auto bijgewerkt en ver volgens hebben we haar laten spuiten. Het was een 46, het laat ste model van Daf. De meest ondergewaarde tweecilinder ook." Geert en Rijanny sloten zich in 1990 aan bij de Dafclub Nederland. En de verzameling Dafjes groeide in de loop der jaren gestaag. Als ze de balans opmaken moeten ze zelf nog even goed tellen. Zo komen uiteinde lijk uit op vijf rijdende en twee niet rijdende. Een Daffodil 32 uit 1967, een 46 uit 1976, twee 55's waarvan een zelfvervaardigde cabrio en twee 66's. De geheel onderkelderde woning aan de Venrayseweg ligt daarnaast vol met onderdelen. "Want dat wordt een steeds groter probleem. Er zijn bijna geen originele onderde len meer te krijgen. Bijna alles wat we nog op de kop kunnen tikken, kopen we dan ook." Geert is ontzettend trots op de verzameling. Samen met zijn zwa ger heeft hij er duizenden uurtjes werk inzitten om de auto's op te knappen. De 55 coupé cabrio is hun gemeenschappelijk project. Ze zijn beiden dan ook eigenaar van het juweeltje. Maar ook de andere 55 coupé is een oogappel van Geert. "Dat was echt het wrak van de weg toen we hem kochten. Die hebben we werkelijk helemaal uit elkaar gehaald. Nieuwe achterbalken, dorpels, spatborden, motorkap, noem maar op. Alles hebben we compleet moeten vernieuwen. Vervolgens weer plamuren, de naden weer aan elkaar lassen, waterproof schuren en tot slot spuiten. Inferno-rood, het fantasti sche Ferrari-kleurtje." Toch was het niet alleen hosan- nah. Af en toe had hij zin om er de brui aan te geven. "Aan de cabrio hebben we in totaal drie jaar gewerkt. Bij wijze van spreken dag en nacht. Dan heb je wel eens de neiging om er een punt achter te zetten. Maar als je uiteindelijk het resultaat ziet, dan ben je blij dat je hebt doorgezet." FEELING Wie in een Daf rijdt, hoeft niet te rekenen op de alledaagse geneugten van een luxueuze limousine. Geen stuur- of rembe- Geert, Rijanny en dochter Lissy bij drie van hun juweeltjes krachtiging, geen electrische ramen, over airco of cruise con trol maar niet te spreken. De Spartaanse eenvoud van de auto heeft ook zijn charme. Geert en Rijanny weten inmiddels niet beter. Rijanny tuft als kraamver zorgster dagelijks met haar 32 Daffodil, met die karakteristieke vleugeltjes, door het Limburgse en Brabantse land. Op gas welte verstaan. Goedkoper kan toch niet. "Hij lust hem wel, een op zes, zeven", lacht ze als de econo mische voordelen van een oldti mer aan de orde komen. De Daf laat haar ook van tijd tot tijd staan. "Meestal zijn het kleine, eenvoudi ge dingetjes zoals een kabel die losgeschoten is. Mensen vinden het dan prachtig als ze zien dat een vrouw onder de motorkap het zelf wel even opknapt." Het is ook geen complexe auto. Niks geen electronica. Maar toch ook weer een auto met een gebruiksaanwijzing. "Je moet haar echt leren rijden", zegt Rijanny, "Luisteren naar de auto Dat is het allerbelangrijkste. Als een slange tje of kabeltje loszit, hoor ik aan het geluid van de auto dat er iets niet klopt. Je moet echt feeling hebben om een Dafje te bestu ren." Feeling die manlief Geert ont beert, of beter gezegd waar hij niet aan wil. Plankgassen is ook mooi stoer. Zeker in zijn Dafje waar hij een Renault 5 Alpine motor heeft ingebouwd. "Op de teller staat 160 km/uur, maar hij loopt dik boven de 180. Prachtig toch als je met zo'n autootje nieu we, moderne auto's je achterste laat zien." Schaduwzijde van zijn rijstijl is dat de auto's regelmatig in de garage staan voor reparatie. "Maar ook dat is geen probleem, dan maak ik hem toch gewoon weer." Rijanny is met haar Dafje inmid dels een bezienswaardigheid in Wanssum en ver daarbuiten. "Als ik bij een bevalling ben, komt het vaak genoeg voor dat mijn autoot je meer aandacht krijgt dan de vrouw die moet bevallen. Je hebt ontzettend veel aanspraak en je krijgt hele leuke en spontane reacties." GENIETEN Zondag staan Geert, Rijanny, dochter Lissy en zoon Niek aan de start van de tiende editie van de Venrayse Oldtimer Toertocht. Een verplicht nummer inmiddels voor de beide Daf-fanaten die ieder in hun eigen trots deelnemen. "Het is een echt familie-uitje. We rijden met twee auto's en de kinderen lezen de kaart. Er wordt ook altijd iets voor de kinderen georgani seerd, bovendien heb je op de pleinen veel aanspraak. Ik ben bovendien altijd de enige vrouw die rijdt", aldus Rijanny. Ze zijn vol lof over de organisatie van de Venrayse toertocht. "Alles is goed verzorgd, er spelen bands, de aan kleding is perfect en de kinderen worden bezig gehouden. Je moet niet ieder jaar starten, maar dat wil je. We genieten telkens weer van de sfeer", vult Geert aan. Vorige week overhandigde een kleine delegatie van de Kiwanis honderd Kiwanispoppen aan VieCuri Medisch Centrum voor Noord-Limburg. In de speelkamer van de kinder afdeling in Venlo kreeg patiëntje Stannie Hendriks de eerste pop uitgereikt door Cees Baart, presi dent van de club Jaommerdal in Venlo. De pedagogisch medewer kers van VieCuri zijn blij met de poppen. Zij vormen een goede aanvulling op de manier waarop kinderen voor een ingreep of behandeling in het ziekenhuis worden voorbereid. De Kiwanis Pop is een circa 40 cm grote pop met een gestileerd kinderfiguur, gemaakt uit katoen gevuld met polyester. De poppen worden aan de kinderen gegeven tijdens de voorbereiding op de behandeling die zij moeten ondergaan. De pop wordt gebruikt om het kind uit te leggen wat er gaat gebeuren. De hele behandeling (voorbereiding, operatie en nazorg) kan door de behandelend arts, verpleegkundi ge of pedagogisch medewerker op de blanco pop worden gete kend.

Peel en Maas | 2004 | | pagina 15