'eng en Nelly van 't Anker' vijftig jaar samen Gouden bruidspaar in Ysselsteyn )iamanten bruidspaar in Leunen Ik kom nog tijd tekort Na de 65 zijn we jong geworden Wies al 50 jaar gelukkig met verenigingsmens Piërre Gouden bruidspaar Sjeng en Nel Cox hei en Nel Peters vijftig jaar getrouwd II EN MAAS Donderdag 11 april 2002 - Pagina 9 een weekje en dan vie- feng en Nelly Arts-Gielen i huwelijksdag. Op tog 19 april is het namelijk les vijftig jaar geleden dat (77) en Nelly (75) elkaar trouw beloofden. Dat gouden feest wordt mden in zaal 't Anker in :lo is zo klaar als een intje, want ruim 23 jaar was I echtpaar de trotse eige- arvan de accommodatie in ftje Merselo. "Alle plaatselij- verenigingen waren bij ons cnlang kind aan huis", ver- t Nelly- "ook al is het 21 jaar eden dat we uit 't Anker iedereen noemt ons nog altijd Teng en Nelly van de zaal. Ze zijn ons dus nog niet vergeten." '"t Anker was meer een dorps huis, altijd open voor jong en oud. Vergaderingen van de Boe renbond, ouderenvereniging, voetbalclub, handboogvereni ging, vrouwenbond, noem maar op. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat waren we in de weer, zeven dagen in de week", ver volgt Teng. Lachend: "Een bezoe ker zei eens tegen mij dat hij het helemaal niet erg vond als de kerkdeuren .eens een keer geslo ten waren, als de deuren van het café maar altijd open bleven. Een fijne periode, maar wel hard wer ken" Het is dan ook geen wonder dat hpt echtpaar" in 1992 de Orde van Verdiensten van camavalsver- eniging De Zagewetters ontving. Even terug naar de jeugdjaren van het gouden bruidspaar. Teng werd geboren in Merselo en Nelly in Venray, maar beiden groeiden op in Merselo. Ze kwa men van jongs af aan bij elkaar over de vloer, want de vader van Nelly was timmerman en de vader van Teng metselaar. Samen had den ze het aannemersbedrijf Arts- Gielen en bij Nelly thuis was de werkplaats. Als jongetje werkte Teng al ijve rig mee in het bedrijf en ook Nelly stak regelmatig de handen uit de mouwen. Het tweetal zag elkaar dus regelmatig en kende elkaar door en door. De jaren verstreken, van het één kwam het ander. De eerste afspraak volgde, net als de eerste dans. En op 19 april 1952 was het dan eindelijk zover: Teng en Nelly stapten in het huwelijksbootje. Het jonge echtpaar ging wonen in Merselo en Teng ging thuis in de werkplaats aan de slag. Daarnaast werkte hij en Nelly ook nog tallo ze uurtjes in de zaal van de fami lie, die ze later overnamen. "We zijn Merselonaren in hart en nieren en zijn altijd in ons dorp blijven wonen", zegt Teng. "Natuurlijk zijn de tijden veran derd. De mentaliteit van de men sen was vroeger anders, gemoede lijker vooral, ze hadden meer tijd voor elkaar. Er waren toen geen kantines in Merselo., iedereen ver zamelde zich in 't Anker." De fanfare, handboogvereni ging, carnavalsvereniging, KBO, vrijwilligerswerk voor een collec te (Nelly) of een ritje in de buurt bus en koster in de kerk (Teng). Noem maar op; het echtpaar draagt alle Merselose verenigin gen en activiteiten een warm hart toe en stond en staat waar moge lijk nog altijd voor de gemeen schap klaar. Tegenwoordig geniet het echt paar nog altijd volop van de vrije uurtjes. Teng leest bijvoorbeeld graag en kijkt veel televisie, Nelly is nog altijd lid van de KBO. "En verder vinden we het fijn als de kinderen van een overleden zus van mij met hun kinderen bij ons op bezoek komen. Die zien we eigenlijk een beetje als onze klein kinderen. Ze zeggen ook altijd 'tante Nelly'. Op die manier blijf je zelf ook jong", meent Nelly. Teng, met een brede grijns op zijn gezicht: "Ja, we zijn altijd weer blij als die kinderen bij ons 'gepar keerd' worden." Teng en Nelly Arts uit Merselo vieren op vrijdag 19 april hun gouden bruiloftsfeest Piërre Reijnders ontmoette Wies Pouwels tijdens een avondje-uit in Meerlo en was op slag verliefd. "Wies had git zwarte haren en zag er prach tig uit. Ik heb haar ten dans gevraagd, ondanks dat mijn vrienden plagend vroegen wat ik met die 'zwarte' moest. Tja, zo is de liefde eigenlijk begon- Piërre Reijnders (81) is geboren en getogen in Meerlo, Wies zag het levenslicht in Venray maar verhuisde al op éénjarige leeftijd Wies en Piërre Reijnders zijn op dinsdag 16 april vijftig jaar met elkaar getrouwd. naar Ysselsteyn. "Ik kom uit een echt pioniersgezin en heb net als de overige gezinsleden jarenlang hard op de boerderij gewerkt. Mijn vader heeft in de Peel vanuit het niets een eigen boerderij opgericht", vertelt Wies (81). Piërre heeft een geheel andere achtergrond. "Mijn vader was kleermaker in Meerlo. Als jongen hielp ik altijd mee in de zaak en later heb ik de kleermakerij van mijn vader overgenomen. Nadat Wies en ik getrouwd waren, heb ben we eerst in een klein huisje in Meerlo gewoond. Twee jaar later hebben we in Meerlo een nieuw huis gebouwd." Tien jaar later verhuisde het echtpaar naar Ysselsteyn, waar Piërre een kleermakerij/ confec tiezaak begon. Net als veel mid denstanders in de dorpen kreeg ook de winkel van Piërre en Wies in de loop der jaren te kampen met teruglopende klandizie. "We hebben het niet slecht gehad, maar de inkomsten liepen gewoon terug", zegt Piërre. "Natuurlijk is het prachtig om een eigen zaak te hebben, maar het was niet rendabel meer. Toen ik in 1969 bij confectiezaak Van den Brekel in Horst aan de slag kon, hoefde ik daar niet lang over na te denken. Ik heb zelfs geen sollicita tiegesprek gehad. 'We kennen je' kreeg ik te horen. Dat was genoeg. In Hórst heb ik tot aan mijn pensioen me^ veel plezier gewerkt." Wies en Piërre verhuisden in hun leven regelmatig, van Meerlo naar Ysselsteyn, Horst, Venray en weer terug naar Ysselsteyn. "We hebben geen kinderen en hoef den nergens rekening mee te hou den. Nee, erg honkvast zijn we nooit geweest." Het echtpaar woont nu al tien jaar in een prachtige seniorenwo ning aan de Vijverhof in Yssel steyn. "Lekker rustig", zegt Wies, die naast haar huishoudelijke werkzaamheden ook enige jaren werkte in de gezinszorg. "We wonen dichtbij het centrum in een mooie omgeving met prima buren. En Ysselsteyn is een mooi dorp om in te wonen, met genoeg voorzieningen voor iedereen." Piërre is vele jaren actief geweest (en nog steeds) in het plaatselijke verenigingsleven en ontving als dank voor zijn vele vrijwilligerswerk onder andere een onderscheiding van de Meer- lose carnavalsvereniging De Vösk- es en de Ruuzekluut, een onder scheiding van carnavalsvereniging De Piëlreus. Ook werd hij geëerd door de plaatselijke KBO. "Voetbal is echter altijd mijn grote passie geweest. Zelf heb ik tot mijn 37ste jaar in het eerste elftal van Meerlo gespeeld en daarnaast heb ik jaren de jeugd getraind. Heerlijk om te doen." Inmiddels is Piërre ook al tien jaar koster en is hij één van de leden en oprichters van het koor de Smelebrothers. Daarnaast zijn Wies en Piërre lid van het het ouderenkoor in Ysselsteyn' "Nu weet je ook waarom Piërre nooit thuis was", zegt Wies met een brede lach op haar gezicht. "Piër re is een echt verenigingsmens, ik minder. Ik heb mijn eigen bezig heden en samen hebben we altijd veel gefietst en gewandeld. Hob by's genoeg. Piërre en Wies Reijnders-Pou- wels vieren hun gouden bruiloft op dinsdag 16 april met een mis in de St. Odakerk in Ysselsteyn 13.30 uur) en een receptie van 19.00 tot 20.30 uur in zaal Roelan- zia. Daarna volgt er een feest voor genodigden. Zestig jaar getrouwd en nog eeds zelf in de auto stappen m boodschappen te gaan ten bij supermarkt Jan Lin- rs in Venray. Voor Wim van ïjel de normaalste zaak van wereld. )ndanks zijn respectabele leef- van 84 jaar gaat Wim zelfstan- Ngop pad om bijvoorbeeld fruit, inken, koekjes en snoepjes in te au voor zijn vrouw Grada (86) izijn kinderen, kleinkinderen p\ 1 achterkleinkinderen. Deze eek kan Wim zijn boodschap- entas echter ongemoeid laten, de gemeente Venray bracht et diamanten bruidspaar een :ote fruitmand vol met hartige ipjes, appels en drank. Vrijdag 0 april komt ook burgemeester 'aals Wim en Grada van Meijel lidteren met hun zestigste [elijksdag. Wim en Grada zijn totaal ven-ast door de komst van de verslagge ver van Peel en Maas. De kinderen hebben in het geheim gezorgd voor de contacten met het week blad van Venray en omgeving en gezorgd voor een stukje vlaai. "Hier wist ik niets van", reageert Wim verbaasd. "Ik vond het al zo vreemd dat de kinderen vandaag (dinsdagmorgen) op bezoek kwa men. Nu weet ik waarom." Van daag in Peel en Maas. het levens verhaal van het diamanten bruidspaar Wim en Grada van Meijel- Achten in een notedop. Grada en Wim zagen beiden het levenslicht in Merselo, maar Grada verhuisde enkele jaren later met haar familie naar Leunen. Ze leerden elkaar pas echt goed ken nen tijdens de militaire diensttijd van Wim in Den Bosch. "Ik was bevriend met Sjang, een broer van Grada die helaas is overleden. We kwamen bij elkaar over de vloer en zo ontmoette ik ook Grada. Vijf jaar later zijn we getrouwd, op 10 april 1942, in de Tweede Wereldoorlog. Het was een bescheiden feest, dat werd gevierd bij Grada thuis aan de Engesteeg in Leunen." Het jeugdige echtpaar ging wonen aan de Lemmenweg ('op de hei'). "Daar hebben we elf jaar gewoond. Toen we echter aan de St. Catharinastraat in Leunen kon den bouwen, hebben we dat gedaan. Vanaf 1954 wonen we hier nu al, lekker vrij en met een grote tuin achter ons huis." Wim werkte in en vlak na de moeilijke oorlogsjaren in loon dienst bij het voedselbureau en ging later aan de slag als verzeke ringsagent, bemiddelaar tussen klanten en bedrijf, van de VGZ. Ook was hij boekhouder van diverse bedrijven in de regio, zoals onder andere Graanhandel Konings en De Laterije. "Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat was ik in de weer, ik was inderdaad niet vaak thuis. Bij de VGZ heb ik ruim 35 jaar, tot aan mijn pensioen, gewerkt." Grada, die sinds enkele jaren tobt met haar gezondheid, zorgde haar hele leven voor het reilen en zeilen in huis en nam een groot deel van de opvoeding van de kin deren, negen in getal, voor haar rekening. "We hebben zes jon gens en drie meisjes, zeventien kleinkinderen en zes achterklein kinderen", weet Wim. "Grada is altijd huisvrouw geweest en heeft bij ons in de achterbouw ook nog 27 jaar voor haar eigen vader en moeder verzorgd. Wassen, eten, noem maar op. Een dagtaak erbij, maar haar vader is wel 99 jaar geworden. Het eten zal hem dus wel goed gesmaakt hebben." Muziek is de grote passie van Wim. Zowel in Merselo als in Leu nen was hij jarenlang een trouw lid van het plaatselijke muziek korps. "Tuba en trombone zijn mijn instrumenten. Op mijn twaalfde ben ik in Merselo begon nen en vlak voor mijn zestigste ben ik in Leunen gestopt. Verder is tuinieren altijd een hobby van mij geweest." Geen wonder ook, want een korte blik in de grote tuin van Grada en Wim spreekt boekdelen. Menig uurtje waren Grada en Wim in de tuin actief. "Vroeger hadden we hier onze groentetuin, maar sinds twee jaar hebben we gras. Tja, we worden toch ouder en het onderhoud wordt steeds moeilijker om te doen", beseft Wim. Grada hielp manlief regel matig in de tuin, maar ook hand werken en een kaartje leggen konden haar wel bekoren. Anno 2002 genieten ze vooral volop van het bezoek van hun kinderen, kleinkinderen en achterkleinkin deren die regelmatig over de vloer komen. Sinds enkele weken hebben ze er weer een achter kleinkind bij. "We hebben bijna elke dag aanloop en verder maken we ook gebruik van de Maaltijds ervice van Synthese. Lekker een voudig en het eten smaakt prima", zegt Wim. Vrijdag hoeft de kok van de maaltijdservice ech ter geen portie voor Grada en Wim te bereiden, want samen met hun kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen gaat het diamanten bruidspaar lekker uit eten. En dan op naar de zeventig, het platina huwelijk lonkt Het diamanten bruidspaar Wim en.Grada van Meijel-Ach ten ontving deze week een goed gevulde fruitmand van de gemeente Venray. ff ff Sjeng Cox (75 jaar) uit Cas- tenray en Nel Spreeuwenberg (71) uit Ysselsteyn trouwden op 19 april 1952 voor de kerk. Precies vijftig jaar later, op vrijdag 19 april, vieren zij hun gouden bruiloft in zaal Mar tens in Leunen. Begin jaren vijftig een dansje, een praatje en een drankje op de kermis in Ysselsteyn. Bij de eerste kennismaking tussen Sjeng en Nel sloeg de vonk meteen over en zo als het hoort, leverde de man zijn Op hoge leeftijd komen Sjeng en Nel Cox nog altijd tijd te kort maar genieten ze volop van hun oude dag. liefje 'keurig thuis af. Nog gee/i twee jaar later stapte het paar in het huwelijksbootje. Sindsdien zijn ze onafscheidelijk. Lief en leed werden gedeeld en met vijf dochters en een zoon, twaalf kleinkinderen en een achterklein kind zit er toekomstmuziek in het geslacht Cox. Maar het was niet altijd even makkelijk. In de prille huwelijksjaren woonde het paar in bij de ouders van Sjeng aan de Horsterweg in Castenray. Na het overlijden van Sjeng's vader werd zijn moeder nog achttien jaren verzorgd in het ouderlijk huis. Een leven dat in het teken stond van hard werken. De vrouw des huizes had de handen vol aan het opvoeden van de kinderen en hielp een handje bij de activitei ten aan huis. "Asperges steken, komkommers en aardbeien pluk ken. Ik durf eerlijk te zeggen, we hebben altijd heel hard gewerkt", zegt'Nel. Sjeng vult aan: "Toen we net getrouwd waren, kreeg ik een gulden per uur. Per week zat ik op een 65 glilden, dan kun je wel uitrekenen hoeveel uurtjes je aan het werk was." Sjeng Cox diende voor zijn trouwen vier jaar als militair, waarvan drie jaar in Nederlands-Indië. Daarna was hij 12,5 jaar in dienst bij de Boeren bond, een half jaartje bij de gemeente Venray ("daar kon ik absoluut niet wennen") en vervol gens mim 25 jaar als chauffeur bij Landbouwbelang in Wanssum. "Ik was de eerste die op een buikwa gen met meel reed", zegt Sjeng niet zonder trots, "Nu rijden er al zo'n 26 rond." De zware arbeid eiste zijn tol. Rug en knie speel den de Castenrayer parten en op 59-jarige leeftijd werd hij afge keurd. Tijd om stil te zitten had hij niet. Integendeel, hij leefde zich uit in zijn hobby en tegelij kertijd passie: paarden. Hij zat in het bestuur van de plaatselijke paard- en ponyvereniging De Een dracht en samen met zijn maat Luykx hield hij zich intensief bezig met het aanleren van jonge paarden. "En iedere zondag op pad. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat op concours." Daar naast was hij actief als voorzitter van de ouderenvereniging en de dorpsraad. Als 70-jarige stopte hij met alle activiteiten. "Dat heb ik altijd gezegd, als ik 70 ben stop ik en wil ik vrij man zijn. En moeten jongeren maar de kar gaan trek ken. Dat wil niet zeggen dat hij nu achter de geraniums naar bui ten zit te staren. Sjeng is nog steeds nauw betrokken bij het wel en wee in het Venrayse kerk dorp. Zo houdt hij samen met enkele andere ouderen nog altijd het plein rondom de kerk bij. Ook zijn vrouw Nel weet de zee aan vrije tijd prima in te vullen. Ze doet vrijwilligerswerk bij de oude renbond, maakt zelf hobbykaar- ten en is actief lid van het dames koor in Castenray. "Ik kom nog tijd tekort", zegt ze lachend. Samen met familie van Nel gaan ze samen ieder jaar een keer op vakantie in een recreatiepark. "Een echt familie-uitje met veel fietsen en met de auto naar leuke dingen toeren." De beide zeventigers verheu gen zich al op volgende week vrij dag. Het gouden huwelijk wordt om l4.30 uur ingezet met een hei lige mis in de H. Matthiaskerk in Castenray. Aansluitend gaat het richting zaal Martens in Leunen waar een diner voor de hele fami lie op het programma staat. Van 19.00 tot 20.00 uur is er een receptie waar iedereen voor is uit genodigd en tot slot wordt de dag in besloten kring verder gevierd. ff Vijftig jaar samen het leven Men gaat ook niet ongemerkt oorbij aan Thei Peters en Nel lichels. In het bijzijn van de feu kinderen (negen zonen n een dochter) en maar liefst tointig kleinkinderen wordt °P vrijdag 19 april hun gou den huwelijksfeest gevierd. De kermis bleek in de vijftiger Jren een goede voedingsbodem 11,1 de ware te treffen. Thei (75 iür) uit Oirlo en Nel uit Heide tf?) vormen hierop geen uitzon- lering. Tijdens de kermis in Oirlo tonden de harten van beide jon- idingen in vuur en vlam en Thei er dan ook absoluut geen Itoeite mee om zijn liefje vanuit Oirlo op de fiets naar Heide te jongen. "En ze moest op tijd mkt is Z'jn. want anders was moe der Michels niet te spreken", her innert de mannelijke helft van het gouden bruidspaar zich nog maar al te goed. Voor Thei Peters brak daarmee ook weer de zon door in zijn leven, want in de oorlogsjaren was hij zoals zovele andere Neder landers getransporteerd naar Duitsland. De verschrikkingen van de oorlog staan nog vers in zijn geheugen gegrift. "Na een razzia werd ik als dwangarbeider te werk gesteld in Wuppertal. Een uithongeringsperiode waaraan in mei 1945 gelukkig een einde kwam." Hij praat er wel over, ech ter niet van harte. De oorlog laat ook na zo'n lange tijd zijn sporen nog steeds bij hem achter. Liever denken Thei en Nel terug aan de beginjaren vijftig toen ze elkaar op 17 april 1952 het jawoord gaven. Het was geen makkelijke tijd, wel eentje dm met trots op terug te kijken. Het paar woonde eerst in op het boerenbedrijf van Thei's ouders in Oirlo en kregen al snel een stuk ontginningsveld aan de Timmermannsweg. Thei: "We waren echte pioniers. Iedere dag vanuit Oirlo richting Yssel steyn om de grond te bewerken. En dat was een eind hoor. Nie mand had in die tijd een auto en wegen waren er niet, of heel slecht." Na ruim een jaar betrok het paar een kippenhok bij hun bedrijf in Ysselsteyn. "Geen stro mend water en licht, heel slecht grondwater, het was echte behel pen in die tijd. Zeker in die eerste, koude winter waarin ons eerste kind werd geboren. Een zorgelij ke tijd", aldus Nel. Langzaam maar zeker groeide het akkerbouwbedrijf uit tot een gemengd bedrijf met veeteelt, koeien, varkens en kippen. Het was hard aanpoten in die beginja ren, zonder machines, alles hand werk. Later werden de varkens afgestoten en kwamen er pluim vee en kippen voor in de plaats. Van het woord vakantie hebben Thei en Nel dan ook nooit gehoord. "We zijn een keer twee dagen naar Luxemburg geweest, dat was een hele reis voor ons. Maar verder kwamen we nergens. Het was werken en de kinderen opvoeden." Het bedrijf werd in de loop der jaren fiks uitgebreid en de zonen Ton, Martin en Harrie vormden samen met hun ouders een maat schap. Pas twee jaar geleden stap ten Thei en Nel uit die maatschap om het rustiger aan te gaan doen. Wat heet, rustiger aan. Thei is bin nen het bedrijf nog steeds het manusje-van-alles en de drie zonen, allen vrijgezel, schuiven als 'kostgangers' aan als moeders het eten op tafel zet. Maar zij doen dit met liefde, zoals zij altijd voor htm tien kinderen en twintig kleinkinderen klaarstaan. Maar er is tegenwoordig ook meer in het leven van Thei en Nel die in koor zeggen na hun 65-ste 'jong te zijn geworden'. Thei vult zijn vele vrije tijd met koersballen, zwemmen, gymnastiek en het werken in de groentetuin. Op latere leeftijd leerden zij samen op een danscursus dat dansen 'plezier voor twee is'. Iedere week leven zij zich uit met de pas jes in het stijldansen en de folklo re van het volksdansen. Die danspasjes komen uitste kend van pas als op vrijdag 19 april de gouden bruiloft, wordt gevierd. Om 13-00 uur is er een heilige mis in de kerk van Yssel steyn. 's Avonds is er van 18.30 tot 19.30 uur een receptie in zaal Roelanzia met aansluitend een feest voor familie, vrienden en bekenden. Na hun 65e zijn ze "jong" geworden. Thei en Nel Peters doen nog atlijd aan tal van acti viteiten mee.

Peel en Maas | 2002 | | pagina 9