'eng en Nelly
van 't Anker' vijftig jaar samen
Gouden bruidspaar in Ysselsteyn
)iamanten bruidspaar in Leunen
Ik kom nog tijd tekort
Na de 65 zijn we jong geworden
Wies al 50 jaar gelukkig met verenigingsmens Piërre
Gouden bruidspaar Sjeng en Nel Cox
hei en Nel Peters vijftig jaar getrouwd
II
EN MAAS
Donderdag 11 april 2002 - Pagina 9
een weekje en dan vie-
feng en Nelly Arts-Gielen
i huwelijksdag. Op
tog 19 april is het namelijk
les vijftig jaar geleden dat
(77) en Nelly (75) elkaar
trouw beloofden. Dat
gouden feest wordt
mden in zaal 't Anker in
:lo is zo klaar als een
intje, want ruim 23 jaar was
I echtpaar de trotse eige-
arvan de accommodatie in
ftje Merselo. "Alle plaatselij-
verenigingen waren bij ons
cnlang kind aan huis", ver-
t Nelly- "ook al is het 21 jaar
eden dat we uit 't Anker
iedereen noemt ons nog
altijd Teng en Nelly van de
zaal. Ze zijn ons dus nog niet
vergeten."
'"t Anker was meer een dorps
huis, altijd open voor jong en
oud. Vergaderingen van de Boe
renbond, ouderenvereniging,
voetbalclub, handboogvereni
ging, vrouwenbond, noem maar
op. Van 's morgens vroeg tot 's
avonds laat waren we in de weer,
zeven dagen in de week", ver
volgt Teng. Lachend: "Een bezoe
ker zei eens tegen mij dat hij het
helemaal niet erg vond als de
kerkdeuren .eens een keer geslo
ten waren, als de deuren van het
café maar altijd open bleven. Een
fijne periode, maar wel hard wer
ken" Het is dan ook geen wonder
dat hpt echtpaar" in 1992 de Orde
van Verdiensten van camavalsver-
eniging De Zagewetters ontving.
Even terug naar de jeugdjaren
van het gouden bruidspaar. Teng
werd geboren in Merselo en
Nelly in Venray, maar beiden
groeiden op in Merselo. Ze kwa
men van jongs af aan bij elkaar
over de vloer, want de vader van
Nelly was timmerman en de vader
van Teng metselaar. Samen had
den ze het aannemersbedrijf Arts-
Gielen en bij Nelly thuis was de
werkplaats.
Als jongetje werkte Teng al ijve
rig mee in het bedrijf en ook Nelly
stak regelmatig de handen uit de
mouwen. Het tweetal zag elkaar
dus regelmatig en kende elkaar
door en door.
De jaren verstreken, van het
één kwam het ander. De eerste
afspraak volgde, net als de eerste
dans. En op 19 april 1952 was het
dan eindelijk zover: Teng en Nelly
stapten in het huwelijksbootje.
Het jonge echtpaar ging wonen in
Merselo en Teng ging thuis in de
werkplaats aan de slag. Daarnaast
werkte hij en Nelly ook nog tallo
ze uurtjes in de zaal van de fami
lie, die ze later overnamen.
"We zijn Merselonaren in hart
en nieren en zijn altijd in ons dorp
blijven wonen", zegt Teng.
"Natuurlijk zijn de tijden veran
derd. De mentaliteit van de men
sen was vroeger anders, gemoede
lijker vooral, ze hadden meer tijd
voor elkaar. Er waren toen geen
kantines in Merselo., iedereen ver
zamelde zich in 't Anker."
De fanfare, handboogvereni
ging, carnavalsvereniging, KBO,
vrijwilligerswerk voor een collec
te (Nelly) of een ritje in de buurt
bus en koster in de kerk (Teng).
Noem maar op; het echtpaar
draagt alle Merselose verenigin
gen en activiteiten een warm hart
toe en stond en staat waar moge
lijk nog altijd voor de gemeen
schap klaar.
Tegenwoordig geniet het echt
paar nog altijd volop van de vrije
uurtjes. Teng leest bijvoorbeeld
graag en kijkt veel televisie, Nelly
is nog altijd lid van de KBO. "En
verder vinden we het fijn als de
kinderen van een overleden zus
van mij met hun kinderen bij ons
op bezoek komen. Die zien we
eigenlijk een beetje als onze klein
kinderen. Ze zeggen ook altijd
'tante Nelly'. Op die manier blijf
je zelf ook jong", meent Nelly.
Teng, met een brede grijns op zijn
gezicht: "Ja, we zijn altijd weer
blij als die kinderen bij ons 'gepar
keerd' worden."
Teng en Nelly Arts uit Merselo
vieren op vrijdag 19 april hun
gouden bruiloftsfeest
Piërre Reijnders ontmoette
Wies Pouwels tijdens een
avondje-uit in Meerlo en was
op slag verliefd. "Wies had git
zwarte haren en zag er prach
tig uit. Ik heb haar ten dans
gevraagd, ondanks dat mijn
vrienden plagend vroegen wat
ik met die 'zwarte' moest. Tja,
zo is de liefde eigenlijk begon-
Piërre Reijnders (81) is geboren
en getogen in Meerlo, Wies zag
het levenslicht in Venray maar
verhuisde al op éénjarige leeftijd
Wies en Piërre Reijnders zijn
op dinsdag 16 april vijftig jaar
met elkaar getrouwd.
naar Ysselsteyn. "Ik kom uit een
echt pioniersgezin en heb net als
de overige gezinsleden jarenlang
hard op de boerderij gewerkt.
Mijn vader heeft in de Peel vanuit
het niets een eigen boerderij
opgericht", vertelt Wies (81).
Piërre heeft een geheel andere
achtergrond. "Mijn vader was
kleermaker in Meerlo. Als jongen
hielp ik altijd mee in de zaak en
later heb ik de kleermakerij van
mijn vader overgenomen. Nadat
Wies en ik getrouwd waren, heb
ben we eerst in een klein huisje in
Meerlo gewoond. Twee jaar later
hebben we in Meerlo een nieuw
huis gebouwd."
Tien jaar later verhuisde het
echtpaar naar Ysselsteyn, waar
Piërre een kleermakerij/ confec
tiezaak begon. Net als veel mid
denstanders in de dorpen kreeg
ook de winkel van Piërre en Wies
in de loop der jaren te kampen
met teruglopende klandizie. "We
hebben het niet slecht gehad,
maar de inkomsten liepen
gewoon terug", zegt Piërre.
"Natuurlijk is het prachtig om een
eigen zaak te hebben, maar het
was niet rendabel meer. Toen ik
in 1969 bij confectiezaak Van den
Brekel in Horst aan de slag kon,
hoefde ik daar niet lang over na te
denken. Ik heb zelfs geen sollicita
tiegesprek gehad. 'We kennen je'
kreeg ik te horen. Dat was
genoeg. In Hórst heb ik tot aan
mijn pensioen me^ veel plezier
gewerkt."
Wies en Piërre verhuisden in
hun leven regelmatig, van Meerlo
naar Ysselsteyn, Horst, Venray en
weer terug naar Ysselsteyn. "We
hebben geen kinderen en hoef
den nergens rekening mee te hou
den. Nee, erg honkvast zijn we
nooit geweest."
Het echtpaar woont nu al tien
jaar in een prachtige seniorenwo
ning aan de Vijverhof in Yssel
steyn. "Lekker rustig", zegt Wies,
die naast haar huishoudelijke
werkzaamheden ook enige jaren
werkte in de gezinszorg. "We
wonen dichtbij het centrum in
een mooie omgeving met prima
buren. En Ysselsteyn is een mooi
dorp om in te wonen, met genoeg
voorzieningen voor iedereen."
Piërre is vele jaren actief
geweest (en nog steeds) in het
plaatselijke verenigingsleven en
ontving als dank voor zijn vele
vrijwilligerswerk onder andere
een onderscheiding van de Meer-
lose carnavalsvereniging De Vösk-
es en de Ruuzekluut, een onder
scheiding van carnavalsvereniging
De Piëlreus. Ook werd hij geëerd
door de plaatselijke KBO.
"Voetbal is echter altijd mijn
grote passie geweest. Zelf heb ik
tot mijn 37ste jaar in het eerste
elftal van Meerlo gespeeld en
daarnaast heb ik jaren de jeugd
getraind. Heerlijk om te doen."
Inmiddels is Piërre ook al tien
jaar koster en is hij één van de
leden en oprichters van het koor
de Smelebrothers. Daarnaast zijn
Wies en Piërre lid van het het
ouderenkoor in Ysselsteyn' "Nu
weet je ook waarom Piërre nooit
thuis was", zegt Wies met een
brede lach op haar gezicht. "Piër
re is een echt verenigingsmens, ik
minder. Ik heb mijn eigen bezig
heden en samen hebben we altijd
veel gefietst en gewandeld. Hob
by's genoeg.
Piërre en Wies Reijnders-Pou-
wels vieren hun gouden bruiloft
op dinsdag 16 april met een mis
in de St. Odakerk in Ysselsteyn
13.30 uur) en een receptie van
19.00 tot 20.30 uur in zaal Roelan-
zia. Daarna volgt er een feest voor
genodigden.
Zestig jaar getrouwd en nog
eeds zelf in de auto stappen
m boodschappen te gaan
ten bij supermarkt Jan Lin-
rs in Venray. Voor Wim van
ïjel de normaalste zaak van
wereld.
)ndanks zijn respectabele leef-
van 84 jaar gaat Wim zelfstan-
Ngop pad om bijvoorbeeld fruit,
inken, koekjes en snoepjes in te
au voor zijn vrouw Grada (86)
izijn kinderen, kleinkinderen
p\ 1 achterkleinkinderen. Deze
eek kan Wim zijn boodschap-
entas echter ongemoeid laten,
de gemeente Venray bracht
et diamanten bruidspaar een
:ote fruitmand vol met hartige
ipjes, appels en drank. Vrijdag
0 april komt ook burgemeester
'aals Wim en Grada van Meijel
lidteren met hun zestigste
[elijksdag.
Wim en Grada zijn totaal ven-ast
door de komst van de verslagge
ver van Peel en Maas. De kinderen
hebben in het geheim gezorgd
voor de contacten met het week
blad van Venray en omgeving en
gezorgd voor een stukje vlaai.
"Hier wist ik niets van", reageert
Wim verbaasd. "Ik vond het al zo
vreemd dat de kinderen vandaag
(dinsdagmorgen) op bezoek kwa
men. Nu weet ik waarom." Van
daag in Peel en Maas. het levens
verhaal van het diamanten
bruidspaar Wim en Grada van
Meijel- Achten in een notedop.
Grada en Wim zagen beiden het
levenslicht in Merselo, maar
Grada verhuisde enkele jaren later
met haar familie naar Leunen. Ze
leerden elkaar pas echt goed ken
nen tijdens de militaire diensttijd
van Wim in Den Bosch. "Ik was
bevriend met Sjang, een broer van
Grada die helaas is overleden. We
kwamen bij elkaar over de vloer
en zo ontmoette ik ook Grada.
Vijf jaar later zijn we getrouwd,
op 10 april 1942, in de Tweede
Wereldoorlog. Het was een
bescheiden feest, dat werd
gevierd bij Grada thuis aan de
Engesteeg in Leunen."
Het jeugdige echtpaar ging
wonen aan de Lemmenweg ('op
de hei'). "Daar hebben we elf jaar
gewoond. Toen we echter aan de
St. Catharinastraat in Leunen kon
den bouwen, hebben we dat
gedaan. Vanaf 1954 wonen we
hier nu al, lekker vrij en met een
grote tuin achter ons huis."
Wim werkte in en vlak na de
moeilijke oorlogsjaren in loon
dienst bij het voedselbureau en
ging later aan de slag als verzeke
ringsagent, bemiddelaar tussen
klanten en bedrijf, van de VGZ.
Ook was hij boekhouder van
diverse bedrijven in de regio,
zoals onder andere Graanhandel
Konings en De Laterije.
"Van 's morgens vroeg tot 's
avonds laat was ik in de weer, ik
was inderdaad niet vaak thuis. Bij
de VGZ heb ik ruim 35 jaar, tot
aan mijn pensioen, gewerkt."
Grada, die sinds enkele jaren
tobt met haar gezondheid, zorgde
haar hele leven voor het reilen en
zeilen in huis en nam een groot
deel van de opvoeding van de kin
deren, negen in getal, voor haar
rekening. "We hebben zes jon
gens en drie meisjes, zeventien
kleinkinderen en zes achterklein
kinderen", weet Wim. "Grada is
altijd huisvrouw geweest en heeft
bij ons in de achterbouw ook nog
27 jaar voor haar eigen vader en
moeder verzorgd. Wassen, eten,
noem maar op. Een dagtaak erbij,
maar haar vader is wel 99 jaar
geworden. Het eten zal hem dus
wel goed gesmaakt hebben."
Muziek is de grote passie van
Wim. Zowel in Merselo als in Leu
nen was hij jarenlang een trouw
lid van het plaatselijke muziek
korps. "Tuba en trombone zijn
mijn instrumenten. Op mijn
twaalfde ben ik in Merselo begon
nen en vlak voor mijn zestigste
ben ik in Leunen gestopt. Verder
is tuinieren altijd een hobby van
mij geweest."
Geen wonder ook, want een
korte blik in de grote tuin van
Grada en Wim spreekt boekdelen.
Menig uurtje waren Grada en
Wim in de tuin actief. "Vroeger
hadden we hier onze groentetuin,
maar sinds twee jaar hebben we
gras. Tja, we worden toch ouder
en het onderhoud wordt steeds
moeilijker om te doen", beseft
Wim. Grada hielp manlief regel
matig in de tuin, maar ook hand
werken en een kaartje leggen
konden haar wel bekoren. Anno
2002 genieten ze vooral volop
van het bezoek van hun kinderen,
kleinkinderen en achterkleinkin
deren die regelmatig over de
vloer komen. Sinds enkele weken
hebben ze er weer een achter
kleinkind bij. "We hebben bijna
elke dag aanloop en verder maken
we ook gebruik van de Maaltijds
ervice van Synthese. Lekker een
voudig en het eten smaakt
prima", zegt Wim. Vrijdag hoeft
de kok van de maaltijdservice ech
ter geen portie voor Grada en
Wim te bereiden, want samen
met hun kinderen, kleinkinderen
en achterkleinkinderen gaat het
diamanten bruidspaar lekker uit
eten. En dan op naar de zeventig,
het platina huwelijk lonkt
Het diamanten bruidspaar
Wim en.Grada van Meijel-Ach
ten ontving deze week een goed
gevulde fruitmand van de
gemeente Venray.
ff
ff
Sjeng Cox (75 jaar) uit Cas-
tenray en Nel Spreeuwenberg
(71) uit Ysselsteyn trouwden
op 19 april 1952 voor de kerk.
Precies vijftig jaar later, op
vrijdag 19 april, vieren zij hun
gouden bruiloft in zaal Mar
tens in Leunen.
Begin jaren vijftig een dansje,
een praatje en een drankje op de
kermis in Ysselsteyn. Bij de eerste
kennismaking tussen Sjeng en Nel
sloeg de vonk meteen over en zo
als het hoort, leverde de man zijn
Op hoge leeftijd komen Sjeng
en Nel Cox nog altijd tijd te kort
maar genieten ze volop van hun
oude dag.
liefje 'keurig thuis af. Nog gee/i
twee jaar later stapte het paar in
het huwelijksbootje. Sindsdien
zijn ze onafscheidelijk. Lief en
leed werden gedeeld en met vijf
dochters en een zoon, twaalf
kleinkinderen en een achterklein
kind zit er toekomstmuziek in het
geslacht Cox. Maar het was niet
altijd even makkelijk. In de prille
huwelijksjaren woonde het paar
in bij de ouders van Sjeng aan de
Horsterweg in Castenray. Na het
overlijden van Sjeng's vader werd
zijn moeder nog achttien jaren
verzorgd in het ouderlijk huis.
Een leven dat in het teken stond
van hard werken. De vrouw des
huizes had de handen vol aan het
opvoeden van de kinderen en
hielp een handje bij de activitei
ten aan huis. "Asperges steken,
komkommers en aardbeien pluk
ken. Ik durf eerlijk te zeggen, we
hebben altijd heel hard gewerkt",
zegt'Nel. Sjeng vult aan: "Toen we
net getrouwd waren, kreeg ik een
gulden per uur. Per week zat ik
op een 65 glilden, dan kun je wel
uitrekenen hoeveel uurtjes je aan
het werk was." Sjeng Cox diende
voor zijn trouwen vier jaar als
militair, waarvan drie jaar in
Nederlands-Indië. Daarna was hij
12,5 jaar in dienst bij de Boeren
bond, een half jaartje bij de
gemeente Venray ("daar kon ik
absoluut niet wennen") en vervol
gens mim 25 jaar als chauffeur bij
Landbouwbelang in Wanssum. "Ik
was de eerste die op een buikwa
gen met meel reed", zegt Sjeng
niet zonder trots, "Nu rijden er al
zo'n 26 rond." De zware arbeid
eiste zijn tol. Rug en knie speel
den de Castenrayer parten en op
59-jarige leeftijd werd hij afge
keurd. Tijd om stil te zitten had
hij niet. Integendeel, hij leefde
zich uit in zijn hobby en tegelij
kertijd passie: paarden. Hij zat in
het bestuur van de plaatselijke
paard- en ponyvereniging De Een
dracht en samen met zijn maat
Luykx hield hij zich intensief
bezig met het aanleren van jonge
paarden. "En iedere zondag op
pad. Van 's morgens vroeg tot 's
avonds laat op concours." Daar
naast was hij actief als voorzitter
van de ouderenvereniging en de
dorpsraad. Als 70-jarige stopte hij
met alle activiteiten. "Dat heb ik
altijd gezegd, als ik 70 ben stop ik
en wil ik vrij man zijn. En moeten
jongeren maar de kar gaan trek
ken. Dat wil niet zeggen dat hij
nu achter de geraniums naar bui
ten zit te staren. Sjeng is nog
steeds nauw betrokken bij het
wel en wee in het Venrayse kerk
dorp. Zo houdt hij samen met
enkele andere ouderen nog altijd
het plein rondom de kerk bij. Ook
zijn vrouw Nel weet de zee aan
vrije tijd prima in te vullen. Ze
doet vrijwilligerswerk bij de oude
renbond, maakt zelf hobbykaar-
ten en is actief lid van het dames
koor in Castenray. "Ik kom nog
tijd tekort", zegt ze lachend.
Samen met familie van Nel gaan
ze samen ieder jaar een keer op
vakantie in een recreatiepark.
"Een echt familie-uitje met veel
fietsen en met de auto naar leuke
dingen toeren."
De beide zeventigers verheu
gen zich al op volgende week vrij
dag. Het gouden huwelijk wordt
om l4.30 uur ingezet met een hei
lige mis in de H. Matthiaskerk in
Castenray. Aansluitend gaat het
richting zaal Martens in Leunen
waar een diner voor de hele fami
lie op het programma staat. Van
19.00 tot 20.00 uur is er een
receptie waar iedereen voor is uit
genodigd en tot slot wordt de dag
in besloten kring verder gevierd.
ff
Vijftig jaar samen het leven
Men gaat ook niet ongemerkt
oorbij aan Thei Peters en Nel
lichels. In het bijzijn van de
feu kinderen (negen zonen
n een dochter) en maar liefst
tointig kleinkinderen wordt
°P vrijdag 19 april hun gou
den huwelijksfeest gevierd.
De kermis bleek in de vijftiger
Jren een goede voedingsbodem
11,1 de ware te treffen. Thei (75
iür) uit Oirlo en Nel uit Heide
tf?) vormen hierop geen uitzon-
lering. Tijdens de kermis in Oirlo
tonden de harten van beide jon-
idingen in vuur en vlam en Thei
er dan ook absoluut geen
Itoeite mee om zijn liefje vanuit
Oirlo op de fiets naar Heide te
jongen. "En ze moest op tijd
mkt is Z'jn. want anders was moe
der Michels niet te spreken", her
innert de mannelijke helft van het
gouden bruidspaar zich nog maar
al te goed.
Voor Thei Peters brak daarmee
ook weer de zon door in zijn
leven, want in de oorlogsjaren
was hij zoals zovele andere Neder
landers getransporteerd naar
Duitsland. De verschrikkingen
van de oorlog staan nog vers in
zijn geheugen gegrift. "Na een
razzia werd ik als dwangarbeider
te werk gesteld in Wuppertal. Een
uithongeringsperiode waaraan in
mei 1945 gelukkig een einde
kwam." Hij praat er wel over, ech
ter niet van harte. De oorlog laat
ook na zo'n lange tijd zijn sporen
nog steeds bij hem achter. Liever
denken Thei en Nel terug aan de
beginjaren vijftig toen ze elkaar
op 17 april 1952 het jawoord
gaven. Het was geen makkelijke
tijd, wel eentje dm met trots op
terug te kijken. Het paar woonde
eerst in op het boerenbedrijf van
Thei's ouders in Oirlo en kregen
al snel een stuk ontginningsveld
aan de Timmermannsweg. Thei:
"We waren echte pioniers. Iedere
dag vanuit Oirlo richting Yssel
steyn om de grond te bewerken.
En dat was een eind hoor. Nie
mand had in die tijd een auto en
wegen waren er niet, of heel
slecht." Na ruim een jaar betrok
het paar een kippenhok bij hun
bedrijf in Ysselsteyn. "Geen stro
mend water en licht, heel slecht
grondwater, het was echte behel
pen in die tijd. Zeker in die eerste,
koude winter waarin ons eerste
kind werd geboren. Een zorgelij
ke tijd", aldus Nel.
Langzaam maar zeker groeide
het akkerbouwbedrijf uit tot een
gemengd bedrijf met veeteelt,
koeien, varkens en kippen. Het
was hard aanpoten in die beginja
ren, zonder machines, alles hand
werk. Later werden de varkens
afgestoten en kwamen er pluim
vee en kippen voor in de plaats.
Van het woord vakantie hebben
Thei en Nel dan ook nooit
gehoord. "We zijn een keer twee
dagen naar Luxemburg geweest,
dat was een hele reis voor ons.
Maar verder kwamen we nergens.
Het was werken en de kinderen
opvoeden."
Het bedrijf werd in de loop der
jaren fiks uitgebreid en de zonen
Ton, Martin en Harrie vormden
samen met hun ouders een maat
schap. Pas twee jaar geleden stap
ten Thei en Nel uit die maatschap
om het rustiger aan te gaan doen.
Wat heet, rustiger aan. Thei is bin
nen het bedrijf nog steeds het
manusje-van-alles en de drie
zonen, allen vrijgezel, schuiven
als 'kostgangers' aan als moeders
het eten op tafel zet. Maar zij
doen dit met liefde, zoals zij altijd
voor htm tien kinderen en twintig
kleinkinderen klaarstaan.
Maar er is tegenwoordig ook
meer in het leven van Thei en Nel
die in koor zeggen na hun 65-ste
'jong te zijn geworden'. Thei vult
zijn vele vrije tijd met koersballen,
zwemmen, gymnastiek en het
werken in de groentetuin. Op
latere leeftijd leerden zij samen
op een danscursus dat dansen
'plezier voor twee is'. Iedere
week leven zij zich uit met de pas
jes in het stijldansen en de folklo
re van het volksdansen.
Die danspasjes komen uitste
kend van pas als op vrijdag 19
april de gouden bruiloft, wordt
gevierd. Om 13-00 uur is er een
heilige mis in de kerk van Yssel
steyn. 's Avonds is er van 18.30
tot 19.30 uur een receptie in zaal
Roelanzia met aansluitend een
feest voor familie, vrienden en
bekenden.
Na hun 65e zijn ze "jong"
geworden. Thei en Nel Peters
doen nog atlijd aan tal van acti
viteiten mee.