PEEL EN MAAS Gebouw is de spiegel van de wensen van je klanten ,uis Pemn wil weten dat hij heeft geleefd "Je moet gewoon van elkaar houden en bij elkaar blijven" liksemactie levert ruim 18.000 gulden op Lotte niet naar finale WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMGEVING Jenniskens eren Internationale doorbraak gloort voor Spaans-Venrayse kunstenaar Venray wonende en wer- Je Spaanse schilder Luis ii (30) wil maar één ding: it worden. Niet uit eerzucht en niet tegen elke prijs. Door maximale uit zijn talent te en zijn eigenzinnigheid te aren, wil de in Madrid gebo- kunstenaar slechts aan één oon bewijzen dat hij heeft fd: zichzelf. En het blijft niet mooie woorden. Penin staat lelijk op het punt om door te en in de internationale schil- ivereld. Sinds kort behoort hij cn select gezelschap van vijf erlandse schilders die in jstus samen met 245 collega- ilenaars uit 50 verschillende en mogen deelnemen aan een nationale schilderswedstrijd. volgende tekst is afkomstig uit rste brochure van Luis Penfn: ben kunstenaar om mezelf te I-en dat ik leef. Ik heb lief ik ritiek en ik vecht. De mens fas- irt me en maakt me bang. Ik wil negatieve ombuigen tot iets liefs. Ik geloof in de wacirdig- m de mens. it is de schilder en mens Penin roeten uit. Emotioneel, ambiti- experimenteel, dromend. In istus woont en werkt hij elf jaar iênray. Zijn woning in het iske is niet van een atelier te irscheiden. In de woonkamer en grote schilderijen - everf en acryl - die op het eer- rog weinig met elkaar gemeen nte hebben. De achterliggende a's zijn echter terugkerend en enbaar. Ze leggen uit wie Luis nis. Bang voor saaiheid, vre- Ivoor zakelijkheid, smachtend avontuur. "Als je beeldende begrijpt, begrijp je ook men- zegt de 30-jarige kunstenaar, nst moet emotie oproepen. Ik ver het positieve met het nega te verenigingen. Maar het tieve mag niet overheersen. Dat in mijn werk en ook in mijn aniet toe." 'CODE' ionmiskenbare talent en door- IMaJi vNieVeis ndstraat 12, tel. 581553 atis parkeren voor de deur Luis Penin denkt met zijn schilderij 'Code'hoge ogen te gooien tijdens een grote, internationale schilderswedstrijd in Londen. zettingsvermogen van de Spaanse Venraynaar lijken eindelijk te wor den beloond. Een van Penfns wer ken - 'Code" getiteld - dingt in augustus van dit jaar mee naar de hoofdprijs in een grote internationa le schilderswedstrijd, die is uitge schreven door Winsor Newton, een toonaangevend label in schil dersmateriaal. Hel thema van deze wedstrijd is 'Mijn land in het jaar 2000'. Met zijn bijdrage 'Code' geeft Penm uitdrukking aan de drei ging van een maatschappij die vol gens hem steeds anoniemer en daardoor saaier wordt. "Alles is tegenwoordig genummerd en geor dend. De streepjescode, die tegen woordig op alle artikelen is te vin den, symboliseert dit misschien het beste." Toch is het nog niet te laat. Want de overheersende boodschap van 'Code' is dat de negatieve spi raal doorbroken kan worden. Het vrouwengezicht op het doek, promi nent in beeld gebracht, straalt onschuld uit. De handen lijken te spreken. Ze zeggen 'Stop de orde ning. Sta niet toe dat je leven saai wordt' PRACHTIG VOORUITZICHT Een deskundige jury beoordeelt in augustus in Londen de inzendingen van 250 kunstenaars, die afkomstig zijn uit maar liefst vijftig verschil lende landen. Penin, die dolblij is dat zijn schilderij in Nederland de waardering krijgt die het verdient, denkt dat hij een serieuze kans maakt om ook tijdens de internato- nale competitie hoge ogen te gooi en. "Mijn schilderij is in de landelij ke voorronde uit ruim 300 inzendingen gekozen. Ik ben er erg tevreden over. Waarom zou ik straks niet van 250 schilders kunnen win nen?" Eén garantie heeft de Venrayse kunstenaar al op zak. Zijn inzending wordt tot juni 2000 tentoongesteld in Londen. Brussel. Stockholm en New York. Een prachtig vooruit zicht voor iemand die in Venray vreemdgenoeg nog niet echt bekend is. GEEN KUNSTKLIMAAT Luis Penin. die van 1984 tot 1988 aan de Kunstacademie in Madrid studeerde, kwam op zijn negen tiende samen met zijn huidige vrouw Ankita naar Venray. Aan de Rijksacademie in Amsterdam mocht hij vervolgens invulling geven aan een project op post-academisch niveau. Dat een landelijke door braak tot op heden is uitgebleven, ligt volgens hem aan het feit dat er in Venray voor kunstenaars geen gunstig klimaat heerst. "Het is hier ontzettend moeilijk om mijn werk aan de man te krijgen. De waarde ring en interesse is er wel, het mag alleen niks kosten." Penin noemt een voorbeeld. "Ik ben al twee jaar lang aan het onderhandelen met directeur De Neef van de Venrayse schouwburg om mijn schilderijen daar aan de wand te mogen hangen. In eerste instantie reageerde hij zeer enthousiast op mijn voorstel. Hij vond mijn werk erg goed. Tijdens een tweede gesprek kreeg ik echter te horen dat het niet door kon gaan. De directie was bang dat de gemeente minder subsidie zou ver lenen. als bleek dat de schouwburg zelf geld genoeg had om kunst aan de muur te hangen." Penin geeft de moed niet op. Waar menig kunstenaar zijn geluk allang elders beproefd zou hebben, slaat hij niet op de vlucht voor tegenslag. Voor 3 mei heeft hij weer een afspraak staan met de schouwburg directeur. Lotte Koopal van basisschool De Landweert is er niet in geslaagd om de landelijke finale van de Voorleesdag te halen. Tijdens de provinciale voorronde in de Oranjerie in Roermond werd Lotte gedeeld vierde. De leerlinge van De Landweert had zich eerder tijdens de regionale voorronde in Mook geplaatst voor de provinciale voor ronde. Samen met negen andere kin deren streed zij deze week voor een plaats in de landelijke finale die op 19 mei in muziekcentrum Vreden- burg plaatsvindt. In Roermond werd Djen van Dijck (Martinusschool in Maastricht) eerste voor Mirjam Klompenhouwer (De Doolhaard Horst) en Rachelle Fangman (St. Laurentius Roermond). DONDERDAG 22 APRIL 1999 - NR. 16 HONDERD NEGENTIENDE JAARGANG Louis en Mien Weijs-Litjens uit Oostrum zijn zestig jaar getrouwd Op woensdag 28 april zijn Louis en Mien Weijs-Litjens uit Oostrum zestig jaar getrouwd. Een mijlpaal die het diamanten bruidspaar enkele dagen later op bescheiden wijze zal vieren, samen met haar zes kinderen, dertien kleinkinderen, vier ach terkleinkinderen en enkele goede installatie verwarming elektro ventilatie sanitair airconditioning Oude Kerkstraat 3 5861 BM Wanssum Tel. 0478-532441, fax 0478-532645 e-mail: jenniskensinstallatie@jewa.nl Rabobank Vcnray-Oostrum 100 jaar M bedrijfjes beginnen op mlder, in de schuur of in een chterkamertje. Aardig in iit verband is dat ook de tabobank ooit zo begonnen is.In een kamer van het huis nn de kassier van de plaat- xlijke coöperatie. Kwam er m andere kassier, dan ver huisde de bank naar het huis «in die kassier. In Venray en Oostrum is dat doorgegaan Int na de Tweede Wereld oorlog. Pas in de na-oorlogse oren werd er voor de bank Veciaal een gebouw neer liet. i Oostrurn begon de bank in 1922 'Verigens in bet kantoor van de ftivelfabriek aan de Mgr. Hanssen- "raar 25. Ze verhuisde echter al •tel snel naar het huis van kassier l Lemmens. Pas 23 jaar later, in 1945, verkaste de bank naar het iuis van kassier J. Claessensi En in '967 krijgt de bank een echt eigen atttópr aan de Mgr. Hanssenstraat 6. Het eigen gebouw heeft inmid- ds een aantal flinke uitbreidingen n verbouwingen achter de rug. De wnk in Venray deed achtereenvol gens de huizen van kassier J. Stoot an de Stationsweg (1899 tot 1926), Pijpers aan de Grotestraat (1926 °t 1943) en J. Van den Heuvel aan e Leunseweg 1944 tot 1958) aan Ivorens neer te strijken in een iieuw pand aan de Julianasingel. oen dat na enkele flinke uitbreidin- en en verbouwingen definitief re lein was geworden starrre in 1975 tbouw van her huidige kantoor 'an her Schouwburgplein. toor de dienstverlening uit "Eigenlijk," zegt Paul Halmans die dbjd nauw bij de dienstverlening aan klanten van de bank betrokken is geweest, "groeit een gebouw altijd met de dienstverlening mee. En als het góed is loop je daar natuur lijk op vooruit. Lange tijd was een kleine ruimte met een beperkte ope ningstijd voldoende om de hoofd zakelijk agrarische klanten te bedie nen. De grote behoefte aan ruimte ontstond toen in de zestiger en zeventiger jaren het girale betalings verkeer explosief toenam. Bijna iedereen nam een postgiro- of bank rekening omdat bedrijven en instel lingen daar de lonen en salarissen op wilden storten. Al die mensen kwamen voortaan naar de bank om daar uitbetaald te worden, je moest natuurlijk de capaciteit hebben om die stroom op te vangen. Vandaar in 1958 en 1967 de bouw van echte bankkantoren." Naar de mensen toe Met de echte bankgebouwen kwa men ook de balies: zwaar beveiligd, het geld binnen bereik van de balie medewerkers achter kogelvrij glas, later open en gastvrij in een klant vriendelijke omgeving. Paul Halmans: "Die openheid en gastvrij heid werden mogelijk toen her geld via buizenpostsystemen vanuit beveiligde ruimtes naar de balies gestuurd kon worden. Inmiddels loopt nog maar zo'n 10% van de geldhandelingen via de balies. De rest gaat via pinautomaten, chip kaart of geldautomaren. Je kunt zeggen dat de klant vroeger voor zijn geld naar de bank toekwam, nu brengt de bank het geld als het ware. Geldautomaten zijn daar misschien nog het duidelijkste voor beeld van. We zoeken de mensen op. Ook voor andere diensten geldt dat we ze naar de mensen roe brengen. Onze medewerkers zoeken de klan ten steeds meer op hun bedrijf of thuis op. Dat komt ook doordat de dienstverlening breder wordt. We geven tegenwoordig breed financieel advies. Niet alleen in het perspectief van zakelijke ontwikkelingen. Mensen sturen steeds meer aan op financiële planning over een langere periode. Daarin willen zij risico's hebben afgedekt, de studie van hun kinderen zeker stellen, hun pensioen of dat ze eventuele arbeidsonge schiktheid kunnen opvangen. Wij worden als bankmensen steeds meer financiële vertrouwenspersonen." Gebouw teken van de tijd Iemand die gedurende een lange periode betrokken is geweest bij de gebouwen van de Rabobank is Chris Colsen, architect in Venray. Zijn vader tekende het eerste echte kantóor aan de Julianasingel waar nu het snookercentrum gevestigd is. "Dat was de rijd dat banken nog de degelijke, statige uitstraling van bij voorbeeld een gemeentehuis moesten hebben en tegelijkertijd ook sober moesten ogen. Na de opening in 1958 volgde de eerste grote uitbrei ding in 1969. De bank moest vol gens het nieuwste concept van die rijd openheid uitstralen. Binnen waren er open balies en zat «alleen de kassier in een glazen kasbox. Het was een van de eerste banken in Nederland die zo open was." De bank aan het Schouwburgplein is geheel van de hand van Chris Colsen. "Die is in drie fases gebouwd. Eerst het gedeelte tot her trappenhuis achterin de hal, daarna hét gedeelte waar nu de afdelingen Particulieren en Bedrijven zitten en tenslotte is er nog een kantoorruim te op het dakterras gebouwd." Chris Colsen tekende overigens onder andere ook voor her ontwerp van de Rabobanken in Meerlo, Wanssum, Overloon, Afferden, Velden, Oirlo, St. Anthonis, Ysselsteyn, Panningen, Leunen, Broekhuizenvorst en Swolgen. En hij was verantwoorde lijk voor de grote uitbreiding cn verbouwing van kantoor Oostrum in de zeventiger jaren. "Gelukkig weten ze je steeds weer te vinden als je eenmaal vertrouwd bent met het bouwen en verbouwen van ban ken." Is er volgens Colsen wat ver anderd in de loop van de jaren? "Ik denk het wel. Dat statige en degelij ke karakter van de vijftiger, zestiger en ook nog wel zeventiger jaren maakt steeds meer plaats voor een jeugdiger concept. Dat zie je wel aan de vestiging van de Rabobank in Horst, aan het spoor tussen Horst en Sevenum, en de Rabobank in Reuver. Het is een ontwikkeling die de rrends van de tijd volgt." Dit artikel is het negende in een reeks van 12 over ontwikkelingen binnen 100 jaar Rabobank Venray-Oostrum. Ze verschijnen maandelijks tussen juli 1998 en september 1999. tekst-, lansen l loubiers ontwerp, opmaak en jubileumlogoRieky ran der Pullen Leo ('.reenters foto: Cé Hmles vrienden en bekenden. De 88-jari- ge Louis en zijn twee jaar jongere vrouw Mien zien er opmerkelijk jong en fris uit voor hun leeftijd. "We hebben geluk gehad dat we zo gezond zijn gebleven. En als je dan van elkaar houdt, zoals wij dat doen, wil zestig jaar niks zeg gen." Louis Weijs werd op 3 mei 1910 in Horst geboren als jongste uit een boerengezin van acht kinderen. Toen hij negen jaar oud was, stierf zijn moeder. Na de lagere school bleef Louis thuis om op de boerderij van zijn vader mee te helpen. Mien Litjens zag op 13 augustus 1912 het levenslicht in Oostrum. Zij groeide op in een gezin met zeven halfbroers en -zussen. Haar vader had drie kinderen uit een eerder huwelijk, haar moeder vier. Samen kregen ze nog één kind: Mien. "We hebben elkaar leren kennen op de bruiloft van de zus van Louis", vertelt de Oostrumse. "Die zus trouwde met een van mijn half broers. Ik was toen een jaar of 23 denk ik. Ik raakte met Louis aan de praat zonder dat er sprakje was van 'liefde op het eerste gezicht'. Die verliefdheid kwam pas na verloop van tijd. We zagen elkaar immers regelmatig tijdens familiebezoek jes." Na een jaar verkering stapten Louis en Mien in het huwelijksboot je om vervolgens hun intrek te nemen op de boerderij van Miens ouders aan de Vennenweg in Oostrum. "Zo ging dat nu eenmaal in die tijd", vertelt Louis. "Mien moest bij haar ouders introuwen. Je vroeg je ook niet af watje zelf het liefste wilde. Je deed gewoon wat er van je verwacht werd." Op die boerderij op de hei. zoals de Vennenweg in die tijd genoemd werd, woonde het paar tot 1969. "Louis en ik hebben mijn vader en moeder tot aan hun dood begeleid", vertelt Mien met enige trots. OORLOGSHERINNERINGEN Het diamanten bruidspaar kijkt enige pijn in het hart terug op de oorlogsjaren. Louis: "Het was een moeilijke en vooral angstige tijd. Overdag probeerde je zoveel moge lijk je werk te doen, 's avonds moesten we met onze drie kleine dochterjes regelmatig de schuilkel der in." In 1944 werd Louis samen met Mien, de kinderen en de ouders van Mien naar Meerlo geëvacueerd. De tocht herinnert hij zich nog goed. "We zaten met zijn allen op een kar, die door een veel te jong paardje werd gelrokken. Het arme dier kon ons met de grootst mogelijke moeite in beweging krijgen. Maar iets anders zat er niet op. Ons eigen vol wassen paard was immers door de Duitsers gevorderd." "Tijdens die tocht over de Sparrendreef richting Meerlo was mijn moeder ernstig ziek", gaat Mien verder. "Ze had suikerziekte. Als ze haar insuline op tijd had gekregen, was er niks aan de hand geweest. Maar dat kon in die omstandigheden niet. We hebben haar naar de zusters in Tienray gebracht, waar ze enige tijd later is gestorven." Toen in begin november 1944 de kust in Oostrum weer veilig was, keerde het gezin terug naar de Vennenweg. Daar kregen Louis en Mien nog drie kinderen en werkten ze jarenlang op het boerenbedrijf. "Ik ben begonnen met veertig zeu gen. Daarnaast verbouwde ik onder meer aardappelen, asperges en aard beien.", vertelt Louis. Na de dood van Miens vader nam het paar in 1969 haar intrek in een bungalow aan de Van Broekhuizenstraat in Oostrum. De jongste dochter woont nu in de boerderij aan de Vennenweg. Maar als gevolg van de uitbreidingsplannen die voor Oostrum op de rol staan, moet zij in de nabije toekomst samen met haar man het ouderlijk huis van haar moeder verlaten. NIET KLAGEN Inmiddels wonen Louis en Mien al dertig jaar met veel plezier aan de Van Broekhuizenstraat. "In de tuin werken, fietsen, lezen en t.v. kijken zijn mijn hobby's", vertelt Louis. "Ik lees graag en ga traditiegetrouw iedere dinsdag naar mijn koffie- kransje. Gezellig kletsen met vrien den. Daarnaast hebben Louis en ik een vaste patiënt van Nieuw Spraeland met wie we een keer per week gaan wandelen. We doen dat nu al twintig jaar lang en het blijft hartstikke leuk om te doen. Natuurlijk moet de gezondheid wel blijven meewerken." Over dat laatste hoeft het diaman ten paar vooralsnog niet te klagen. Louis: "Ik heb jaren geleden een pacemaker gekregen maar daar merk je in het dagelijkse leven hele maal niets van. Nee, het gaat alle maal prima. Natuurlijk ben ik snel ler moe als ik in de tuin werk maar dat lijkt me vrij normaal als je 88 bent." Ook Mien klaagt niet. "We hebben geluk gehad. Ik loop wel wat moeilijker en kan niet meer zo goed tegen teveel drukte maar ver der hoor je mij niet zeuren." Wat het geheim achter zestig jaar huwelijk is, weet het Oostrumse paar niet. "Je moet gewoon van elkaar houden en bij elkaar blijven. Dat laatste blijkt tegenwoordig voor veel mensen erg moeilijk te zijn. Wij zijn nog van een generatie, voor wie trouw in het huwelijk een van zelfsprekendheid is." se vriendinnen bij Paul de Leeuw Een gezellig weekendje Amsterdam, te gast in het tv-programma 'Een avondje spontaan voor Kosovo' van Paul de Leeuw en tussen de bedrijven door ook nog eens ruim 18.000 gulden inzamelen voor het goede doel: de vluchtelingen uit Kosovo. Dc drie vriendinnen Maria en Netty (beiden uit Venray) en Sietskë (uit Terschelling) hebben een roerige week achter de rug. Vorige week kregen ze een telefoontje van Paul de Leeuw himself om de uitzending Een avondje spontaan voor Kosovo' bij te wonen. De Leeuw belde stad er» land af om mensen te bewegen op creatieve wijze een bijdrage le leveren aan de inzamelingsactie voor Kosovo. Het werd die zaterdagavond een door slaand succes, niet in het minst door de bijdrage van de Venrayse vriendin nen. "Na het telefoontje van Paul de Leeuw zijn we meteen aan de slag gegaan", zegt Maria. Sietske wist in Terschelling maar liefst 10.000 gulden bij elkaar te brengen. Maria en Netty deden nauwelijks voor haar onder jdoor in Venray 8370 gulden en 28 centjes in te zamelen. In Venray werd spontaan geld ingezameld op de basisscholen De Foekepot. De Bongerd, jSt. Petrus Banden, De Hommel en De Vlaswei. Ook de horecagelegenhe den De Evenaar, De Bonte Koe, Rond d'n Tóffel en Den Hoender verleen den belangeloos hun medewerking. Maria: "Het is een druppel op een gloeiende plaat, maar we zijn toch heel trots dat we op deze manier een bij drage aan de actie hebben mogen leveren. Met dank aan alle sponsoren, I scholen, café's, maar ook particulieren is het een succes geworden. Daar \^zijn we iedereen heel dankbaar voor."

Peel en Maas | 1999 | | pagina 13