PEEL EN MAAS
Gebouw is de spiegel
van de wensen van je klanten
,uis Pemn wil weten dat hij heeft geleefd
"Je moet gewoon van elkaar
houden en bij elkaar blijven"
liksemactie levert
ruim 18.000 gulden op
Lotte niet
naar finale
WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMGEVING
Jenniskens
eren
Internationale doorbraak gloort voor Spaans-Venrayse kunstenaar
Venray wonende en wer-
Je Spaanse schilder Luis
ii (30) wil maar één ding:
it worden. Niet uit eerzucht en
niet tegen elke prijs. Door
maximale uit zijn talent te
en zijn eigenzinnigheid te
aren, wil de in Madrid gebo-
kunstenaar slechts aan één
oon bewijzen dat hij heeft
fd: zichzelf. En het blijft niet
mooie woorden. Penin staat
lelijk op het punt om door te
en in de internationale schil-
ivereld. Sinds kort behoort hij
cn select gezelschap van vijf
erlandse schilders die in
jstus samen met 245 collega-
ilenaars uit 50 verschillende
en mogen deelnemen aan een
nationale schilderswedstrijd.
volgende tekst is afkomstig uit
rste brochure van Luis Penfn:
ben kunstenaar om mezelf te
I-en dat ik leef. Ik heb lief ik
ritiek en ik vecht. De mens fas-
irt me en maakt me bang. Ik wil
negatieve ombuigen tot iets
liefs. Ik geloof in de wacirdig-
m de mens.
it is de schilder en mens Penin
roeten uit. Emotioneel, ambiti-
experimenteel, dromend. In
istus woont en werkt hij elf jaar
iênray. Zijn woning in het
iske is niet van een atelier te
irscheiden. In de woonkamer
en grote schilderijen -
everf en acryl - die op het eer-
rog weinig met elkaar gemeen
nte hebben. De achterliggende
a's zijn echter terugkerend en
enbaar. Ze leggen uit wie Luis
nis. Bang voor saaiheid, vre-
Ivoor zakelijkheid, smachtend
avontuur. "Als je beeldende
begrijpt, begrijp je ook men-
zegt de 30-jarige kunstenaar,
nst moet emotie oproepen. Ik
ver het positieve met het nega
te verenigingen. Maar het
tieve mag niet overheersen. Dat
in mijn werk en ook in mijn
aniet toe."
'CODE'
ionmiskenbare talent en door-
IMaJi
vNieVeis
ndstraat 12, tel. 581553
atis parkeren voor de deur
Luis Penin denkt met zijn schilderij 'Code'hoge ogen te gooien tijdens een
grote, internationale schilderswedstrijd in Londen.
zettingsvermogen van de Spaanse
Venraynaar lijken eindelijk te wor
den beloond. Een van Penfns wer
ken - 'Code" getiteld - dingt in
augustus van dit jaar mee naar de
hoofdprijs in een grote internationa
le schilderswedstrijd, die is uitge
schreven door Winsor Newton,
een toonaangevend label in schil
dersmateriaal. Hel thema van deze
wedstrijd is 'Mijn land in het jaar
2000'. Met zijn bijdrage 'Code'
geeft Penm uitdrukking aan de drei
ging van een maatschappij die vol
gens hem steeds anoniemer en
daardoor saaier wordt. "Alles is
tegenwoordig genummerd en geor
dend. De streepjescode, die tegen
woordig op alle artikelen is te vin
den, symboliseert dit misschien het
beste." Toch is het nog niet te laat.
Want de overheersende boodschap
van 'Code' is dat de negatieve spi
raal doorbroken kan worden. Het
vrouwengezicht op het doek, promi
nent in beeld gebracht, straalt
onschuld uit. De handen lijken te
spreken. Ze zeggen 'Stop de orde
ning. Sta niet toe dat je leven saai
wordt'
PRACHTIG VOORUITZICHT
Een deskundige jury beoordeelt in
augustus in Londen de inzendingen
van 250 kunstenaars, die afkomstig
zijn uit maar liefst vijftig verschil
lende landen. Penin, die dolblij is
dat zijn schilderij in Nederland de
waardering krijgt die het verdient,
denkt dat hij een serieuze kans
maakt om ook tijdens de internato-
nale competitie hoge ogen te gooi
en. "Mijn schilderij is in de landelij
ke voorronde uit ruim 300
inzendingen gekozen. Ik ben er erg
tevreden over. Waarom zou ik straks
niet van 250 schilders kunnen win
nen?"
Eén garantie heeft de Venrayse
kunstenaar al op zak. Zijn inzending
wordt tot juni 2000 tentoongesteld
in Londen. Brussel. Stockholm en
New York. Een prachtig vooruit
zicht voor iemand die in Venray
vreemdgenoeg nog niet echt bekend
is.
GEEN KUNSTKLIMAAT
Luis Penin. die van 1984 tot 1988
aan de Kunstacademie in Madrid
studeerde, kwam op zijn negen
tiende samen met zijn huidige
vrouw Ankita naar Venray. Aan de
Rijksacademie in Amsterdam mocht
hij vervolgens invulling geven aan
een project op post-academisch
niveau. Dat een landelijke door
braak tot op heden is uitgebleven,
ligt volgens hem aan het feit dat er
in Venray voor kunstenaars geen
gunstig klimaat heerst. "Het is hier
ontzettend moeilijk om mijn werk
aan de man te krijgen. De waarde
ring en interesse is er wel, het mag
alleen niks kosten." Penin noemt
een voorbeeld. "Ik ben al twee jaar
lang aan het onderhandelen met
directeur De Neef van de Venrayse
schouwburg om mijn schilderijen
daar aan de wand te mogen hangen.
In eerste instantie reageerde hij zeer
enthousiast op mijn voorstel. Hij
vond mijn werk erg goed. Tijdens
een tweede gesprek kreeg ik echter
te horen dat het niet door kon gaan.
De directie was bang dat de
gemeente minder subsidie zou ver
lenen. als bleek dat de schouwburg
zelf geld genoeg had om kunst aan
de muur te hangen."
Penin geeft de moed niet op. Waar
menig kunstenaar zijn geluk allang
elders beproefd zou hebben, slaat hij
niet op de vlucht voor tegenslag.
Voor 3 mei heeft hij weer een
afspraak staan met de schouwburg
directeur.
Lotte Koopal van basisschool De
Landweert is er niet in geslaagd om
de landelijke finale van de
Voorleesdag te halen. Tijdens de
provinciale voorronde in de
Oranjerie in Roermond werd Lotte
gedeeld vierde. De leerlinge van De
Landweert had zich eerder tijdens
de regionale voorronde in Mook
geplaatst voor de provinciale voor
ronde. Samen met negen andere kin
deren streed zij deze week voor een
plaats in de landelijke finale die op
19 mei in muziekcentrum Vreden-
burg plaatsvindt.
In Roermond werd Djen van
Dijck (Martinusschool in
Maastricht) eerste voor Mirjam
Klompenhouwer (De Doolhaard
Horst) en Rachelle Fangman (St.
Laurentius Roermond).
DONDERDAG 22 APRIL 1999 - NR. 16
HONDERD NEGENTIENDE JAARGANG
Louis en Mien Weijs-Litjens uit Oostrum zijn zestig jaar getrouwd
Op woensdag 28 april zijn Louis
en Mien Weijs-Litjens uit
Oostrum zestig jaar getrouwd.
Een mijlpaal die het diamanten
bruidspaar enkele dagen later op
bescheiden wijze zal vieren,
samen met haar zes kinderen,
dertien kleinkinderen, vier ach
terkleinkinderen en enkele goede
installatie
verwarming
elektro
ventilatie
sanitair
airconditioning
Oude Kerkstraat 3 5861 BM Wanssum
Tel. 0478-532441, fax 0478-532645
e-mail: jenniskensinstallatie@jewa.nl
Rabobank
Vcnray-Oostrum
100 jaar
M bedrijfjes beginnen op
mlder, in de schuur of in een
chterkamertje. Aardig in
iit verband is dat ook de
tabobank ooit zo begonnen
is.In een kamer van het huis
nn de kassier van de plaat-
xlijke coöperatie. Kwam er
m andere kassier, dan ver
huisde de bank naar het huis
«in die kassier. In Venray en
Oostrum is dat doorgegaan
Int na de Tweede Wereld
oorlog. Pas in de na-oorlogse
oren werd er voor de bank
Veciaal een gebouw neer
liet.
i Oostrurn begon de bank in 1922
'Verigens in bet kantoor van de
ftivelfabriek aan de Mgr. Hanssen-
"raar 25. Ze verhuisde echter al
•tel snel naar het huis van kassier
l Lemmens. Pas 23 jaar later, in
1945, verkaste de bank naar het
iuis van kassier J. Claessensi En in
'967 krijgt de bank een echt eigen
atttópr aan de Mgr. Hanssenstraat
6. Het eigen gebouw heeft inmid-
ds een aantal flinke uitbreidingen
n verbouwingen achter de rug. De
wnk in Venray deed achtereenvol
gens de huizen van kassier J. Stoot
an de Stationsweg (1899 tot 1926),
Pijpers aan de Grotestraat (1926
°t 1943) en J. Van den Heuvel aan
e Leunseweg 1944 tot 1958) aan
Ivorens neer te strijken in een
iieuw pand aan de Julianasingel.
oen dat na enkele flinke uitbreidin-
en en verbouwingen definitief re
lein was geworden starrre in 1975
tbouw van her huidige kantoor
'an her Schouwburgplein.
toor de dienstverlening uit
"Eigenlijk," zegt Paul Halmans die
dbjd nauw bij de dienstverlening
aan klanten van de bank betrokken
is geweest, "groeit een gebouw altijd
met de dienstverlening mee. En
als het góed is loop je daar natuur
lijk op vooruit. Lange tijd was een
kleine ruimte met een beperkte ope
ningstijd voldoende om de hoofd
zakelijk agrarische klanten te bedie
nen. De grote behoefte aan ruimte
ontstond toen in de zestiger en
zeventiger jaren het girale betalings
verkeer explosief toenam. Bijna
iedereen nam een postgiro- of bank
rekening omdat bedrijven en instel
lingen daar de lonen en salarissen
op wilden storten. Al die mensen
kwamen voortaan naar de bank om
daar uitbetaald te worden, je moest
natuurlijk de capaciteit hebben om
die stroom op te vangen. Vandaar in
1958 en 1967 de bouw van echte
bankkantoren."
Naar de mensen toe
Met de echte bankgebouwen kwa
men ook de balies: zwaar beveiligd,
het geld binnen bereik van de balie
medewerkers achter kogelvrij glas,
later open en gastvrij in een klant
vriendelijke omgeving. Paul
Halmans: "Die openheid en gastvrij
heid werden mogelijk toen her geld
via buizenpostsystemen vanuit
beveiligde ruimtes naar de balies
gestuurd kon worden. Inmiddels
loopt nog maar zo'n 10% van de
geldhandelingen via de balies. De
rest gaat via pinautomaten, chip
kaart of geldautomaren. Je kunt
zeggen dat de klant vroeger voor
zijn geld naar de bank toekwam,
nu brengt de bank het geld als het
ware. Geldautomaten zijn daar
misschien nog het duidelijkste voor
beeld van. We zoeken de mensen op.
Ook voor andere diensten geldt dat
we ze naar de mensen roe brengen.
Onze medewerkers zoeken de klan
ten steeds meer op hun bedrijf of
thuis op. Dat komt ook doordat de
dienstverlening breder wordt. We
geven tegenwoordig breed financieel
advies. Niet alleen in het perspectief
van zakelijke ontwikkelingen.
Mensen sturen steeds meer aan op
financiële planning over een langere
periode. Daarin willen zij risico's
hebben afgedekt, de studie van hun
kinderen zeker stellen, hun pensioen
of dat ze eventuele arbeidsonge
schiktheid kunnen opvangen. Wij
worden als bankmensen steeds meer
financiële vertrouwenspersonen."
Gebouw teken van de tijd
Iemand die gedurende een lange
periode betrokken is geweest bij de
gebouwen van de Rabobank is
Chris Colsen, architect in Venray.
Zijn vader tekende het eerste echte
kantóor aan de Julianasingel waar
nu het snookercentrum gevestigd is.
"Dat was de rijd dat banken nog de
degelijke, statige uitstraling van bij
voorbeeld een gemeentehuis moesten
hebben en tegelijkertijd ook sober
moesten ogen. Na de opening in
1958 volgde de eerste grote uitbrei
ding in 1969. De bank moest vol
gens het nieuwste concept van die
rijd openheid uitstralen. Binnen
waren er open balies en zat «alleen
de kassier in een glazen kasbox. Het
was een van de eerste banken in
Nederland die zo open was."
De bank aan het Schouwburgplein
is geheel van de hand van Chris
Colsen. "Die is in drie fases
gebouwd. Eerst het gedeelte tot her
trappenhuis achterin de hal, daarna
hét gedeelte waar nu de afdelingen
Particulieren en Bedrijven zitten en
tenslotte is er nog een kantoorruim
te op het dakterras gebouwd." Chris
Colsen tekende overigens onder
andere ook voor her ontwerp van de
Rabobanken in Meerlo, Wanssum,
Overloon, Afferden, Velden, Oirlo,
St. Anthonis, Ysselsteyn, Panningen,
Leunen, Broekhuizenvorst en
Swolgen. En hij was verantwoorde
lijk voor de grote uitbreiding cn
verbouwing van kantoor Oostrum
in de zeventiger jaren. "Gelukkig
weten ze je steeds weer te vinden
als je eenmaal vertrouwd bent met
het bouwen en verbouwen van ban
ken." Is er volgens Colsen wat ver
anderd in de loop van de jaren? "Ik
denk het wel. Dat statige en degelij
ke karakter van de vijftiger, zestiger
en ook nog wel zeventiger jaren
maakt steeds meer plaats voor een
jeugdiger concept. Dat zie je wel aan
de vestiging van de Rabobank in
Horst, aan het spoor tussen Horst
en Sevenum, en de Rabobank in
Reuver. Het is een ontwikkeling die
de rrends van de tijd volgt."
Dit artikel is het negende in een reeks
van 12 over ontwikkelingen binnen
100 jaar Rabobank Venray-Oostrum.
Ze verschijnen maandelijks tussen
juli 1998 en september 1999.
tekst-, lansen l loubiers ontwerp, opmaak en
jubileumlogoRieky ran der Pullen Leo ('.reenters
foto: Cé Hmles
vrienden en bekenden. De 88-jari-
ge Louis en zijn twee jaar jongere
vrouw Mien zien er opmerkelijk
jong en fris uit voor hun leeftijd.
"We hebben geluk gehad dat we
zo gezond zijn gebleven. En als je
dan van elkaar houdt, zoals wij
dat doen, wil zestig jaar niks zeg
gen."
Louis Weijs werd op 3 mei 1910
in Horst geboren als jongste uit een
boerengezin van acht kinderen.
Toen hij negen jaar oud was, stierf
zijn moeder. Na de lagere school
bleef Louis thuis om op de boerderij
van zijn vader mee te helpen.
Mien Litjens zag op 13 augustus
1912 het levenslicht in Oostrum. Zij
groeide op in een gezin met zeven
halfbroers en -zussen. Haar vader
had drie kinderen uit een eerder
huwelijk, haar moeder vier. Samen
kregen ze nog één kind: Mien.
"We hebben elkaar leren kennen
op de bruiloft van de zus van
Louis", vertelt de Oostrumse. "Die
zus trouwde met een van mijn half
broers. Ik was toen een jaar of 23
denk ik. Ik raakte met Louis aan de
praat zonder dat er sprakje was van
'liefde op het eerste gezicht'. Die
verliefdheid kwam pas na verloop
van tijd. We zagen elkaar immers
regelmatig tijdens familiebezoek
jes."
Na een jaar verkering stapten
Louis en Mien in het huwelijksboot
je om vervolgens hun intrek te
nemen op de boerderij van Miens
ouders aan de Vennenweg in
Oostrum. "Zo ging dat nu eenmaal
in die tijd", vertelt Louis. "Mien
moest bij haar ouders introuwen. Je
vroeg je ook niet af watje zelf het
liefste wilde. Je deed gewoon wat er
van je verwacht werd."
Op die boerderij op de hei. zoals
de Vennenweg in die tijd genoemd
werd, woonde het paar tot 1969.
"Louis en ik hebben mijn vader en
moeder tot aan hun dood begeleid",
vertelt Mien met enige trots.
OORLOGSHERINNERINGEN
Het diamanten bruidspaar kijkt
enige pijn in het hart terug op de
oorlogsjaren. Louis: "Het was een
moeilijke en vooral angstige tijd.
Overdag probeerde je zoveel moge
lijk je werk te doen, 's avonds
moesten we met onze drie kleine
dochterjes regelmatig de schuilkel
der in."
In 1944 werd Louis samen met
Mien, de kinderen en de ouders van
Mien naar Meerlo geëvacueerd. De
tocht herinnert hij zich nog goed.
"We zaten met zijn allen op een kar,
die door een veel te jong paardje
werd gelrokken. Het arme dier kon
ons met de grootst mogelijke moeite
in beweging krijgen. Maar iets
anders zat er niet op. Ons eigen vol
wassen paard was immers door de
Duitsers gevorderd."
"Tijdens die tocht over de
Sparrendreef richting Meerlo was
mijn moeder ernstig ziek", gaat
Mien verder. "Ze had suikerziekte.
Als ze haar insuline op tijd had
gekregen, was er niks aan de hand
geweest. Maar dat kon in die
omstandigheden niet. We hebben
haar naar de zusters in Tienray
gebracht, waar ze enige tijd later is
gestorven."
Toen in begin november 1944 de
kust in Oostrum weer veilig was,
keerde het gezin terug naar de
Vennenweg. Daar kregen Louis en
Mien nog drie kinderen en werkten
ze jarenlang op het boerenbedrijf.
"Ik ben begonnen met veertig zeu
gen. Daarnaast verbouwde ik onder
meer aardappelen, asperges en aard
beien.", vertelt Louis. Na de dood
van Miens vader nam het paar in
1969 haar intrek in een bungalow
aan de Van Broekhuizenstraat in
Oostrum. De jongste dochter woont
nu in de boerderij aan de
Vennenweg. Maar als gevolg van de
uitbreidingsplannen die voor
Oostrum op de rol staan, moet zij in
de nabije toekomst samen met haar
man het ouderlijk huis van haar
moeder verlaten.
NIET KLAGEN
Inmiddels wonen Louis en Mien
al dertig jaar met veel plezier aan de
Van Broekhuizenstraat. "In de tuin
werken, fietsen, lezen en t.v. kijken
zijn mijn hobby's", vertelt Louis.
"Ik lees graag en ga traditiegetrouw
iedere dinsdag naar mijn koffie-
kransje. Gezellig kletsen met vrien
den. Daarnaast hebben Louis en ik
een vaste patiënt van Nieuw
Spraeland met wie we een keer per
week gaan wandelen. We doen dat
nu al twintig jaar lang en het blijft
hartstikke leuk om te doen.
Natuurlijk moet de gezondheid wel
blijven meewerken."
Over dat laatste hoeft het diaman
ten paar vooralsnog niet te klagen.
Louis: "Ik heb jaren geleden een
pacemaker gekregen maar daar
merk je in het dagelijkse leven hele
maal niets van. Nee, het gaat alle
maal prima. Natuurlijk ben ik snel
ler moe als ik in de tuin werk maar
dat lijkt me vrij normaal als je 88
bent." Ook Mien klaagt niet. "We
hebben geluk gehad. Ik loop wel
wat moeilijker en kan niet meer zo
goed tegen teveel drukte maar ver
der hoor je mij niet zeuren."
Wat het geheim achter zestig jaar
huwelijk is, weet het Oostrumse
paar niet. "Je moet gewoon van
elkaar houden en bij elkaar blijven.
Dat laatste blijkt tegenwoordig voor
veel mensen erg moeilijk te zijn.
Wij zijn nog van een generatie, voor
wie trouw in het huwelijk een van
zelfsprekendheid is."
se vriendinnen bij Paul de Leeuw
Een gezellig weekendje Amsterdam, te gast in het tv-programma
'Een avondje spontaan voor Kosovo' van Paul de Leeuw en tussen de
bedrijven door ook nog eens ruim 18.000 gulden inzamelen voor het
goede doel: de vluchtelingen uit Kosovo.
Dc drie vriendinnen Maria en Netty (beiden uit Venray) en Sietskë (uit
Terschelling) hebben een roerige week achter de rug. Vorige week kregen
ze een telefoontje van Paul de Leeuw himself om de uitzending Een
avondje spontaan voor Kosovo' bij te wonen. De Leeuw belde stad er» land
af om mensen te bewegen op creatieve wijze een bijdrage le leveren aan de
inzamelingsactie voor Kosovo. Het werd die zaterdagavond een door
slaand succes, niet in het minst door de bijdrage van de Venrayse vriendin
nen. "Na het telefoontje van Paul de Leeuw zijn we meteen aan de slag
gegaan", zegt Maria. Sietske wist in Terschelling maar liefst 10.000 gulden
bij elkaar te brengen. Maria en Netty deden nauwelijks voor haar onder
jdoor in Venray 8370 gulden en 28 centjes in te zamelen. In Venray werd
spontaan geld ingezameld op de basisscholen De Foekepot. De Bongerd,
jSt. Petrus Banden, De Hommel en De Vlaswei. Ook de horecagelegenhe
den De Evenaar, De Bonte Koe, Rond d'n Tóffel en Den Hoender verleen
den belangeloos hun medewerking. Maria: "Het is een druppel op een
gloeiende plaat, maar we zijn toch heel trots dat we op deze manier een bij
drage aan de actie hebben mogen leveren. Met dank aan alle sponsoren,
I scholen, café's, maar ook particulieren is het een succes geworden. Daar
\^zijn we iedereen heel dankbaar voor."