PEEL EN MAAS
Francesca's "ieske"
voortaan van "Sieske"
"Het praatje tijdens de bezorgrondes
zal ik wel gaan missen"
'De wereld rond'
Even langs bij Jacqueline Eibers in Brazilië
JAN HOUBEN LIJST 1
- CDA NR 8
vN\e\eis
Videorecorder
gestolen
WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMGEVING
Bakker Piet Claessens bakt niet meer maar familietraditie blijft in ere
m
"Het was hard werken maar ik
ieb het met enorm veel plezier
edaan. Vooral het contact met de
jensen tijdens mijn dagelijkse
«zorgronde zal ik gaan missen.
Maar nu kan ik me volledig gaan
jcbten op mijn grote passie:
laarden." Bakker Piet Claessens
63) van de gelijknamige brood-
q banketbakkerij aan de
Irotestraat in Venray legt na
vijftig jaar de deegroller
jast zich neer. Zijn zoon Simon,
jie hem de laatste zeven jaar ter-
tijde staat, zorgt ervoor dat de
jnilietraditie - grootvader
[artinus begon in 1887 aan de
rote Markt - in ere wordt gehou-
Wié Piet Claessens vorige week
ijdag bezig heeft gezien tijdens
jn dagelijkse bezorgronde door de
imeente Venray, zal zeker vreemd
igekeken hebben. Waar de
tnrayse bakker zijn klanten nor-
ialiter per bestelbus aandoet,
tzorgde hij die middag de bestel-
ïgen op een authentieke bakfiets.
:cies zoals hij als veertienjarig
igetje bij zijn vader in de leer
:gon. "Ik heb altijd gezegd dat ik
iu eindigen op de manier waarop
- ktoen ben begonnen. Ik moet zeg-
;en dat het me behoorlijk tegenviel,
let waaide en het regende en tja...
ïben geen veertien meer."
NOOIT ZIEK
De sympathieke Venraynaar komt
lit een echt bakkersnest. Grootvader
L Marlinus begon in 1887 aan de
V Grote Markt, zijn vader Siem nam
Ie bakkerij over en verhuisde er
p* ater mee naar de Grotestraat. Hier
reeg Piet op veertienjarige leeftijd
e eerste kneepjes van het vak bij-
ebracht. Na de dood van zijn
uders - zijn moeder was ook bak
er - ging hij samen met zijn broer
lath verder. Sinds 1992 staat hij
net zijn zoon Simon in de zaak. Nu
Piet Claessens tijdens zijn laatste bezorgronde richting Oostrum.
Piet er na bijna vijftig jaar mee
stopt, neemt Simon de bakkerij
over. Een familietraditie van ruim
110 jaar blijft daarmee in stand.
"Ik ben in vijftig jaar tijd niet één
keer ziek geweest", zegt Claessens
met gepaste trots. "Ik maakte lange
dagen van gemiddeld twaalf uur. Er
waren wel eens dagen dat ik me niet
zo lekker voelde maar dan werkte ik
toch gewoon door. 's Morgens bak
ken en vanaf elf uur de bestellingen
bij de klanten bezorgen. Ik heb mijn
klanten nooit teleurgesteld. Dat kun
je ook niet maken; ze waren immers
mijn broodwinning. Je kunt de men
sen toch niet opbellen met de mede
deling dat er geen brood wordt
bezorgd omdat de bakker ziek is.
Als je dat doet, ben je je klanten zo
kwijt."
GEEN NOOD
Claessens kijkt met erg veel ple
zier terug op de dagelijkse bezor
grondes. In zijn bestelbusje naar de
klanten die verspreid over de hele
gemeente Venray wonen. "Even een
praatje maken met de mensen met
wie je in de loop der jaren een goed
contact hebt opgebouwd. Dat per
soonlijke contact zal ik zeer zeker
gaan missen. Toch ben ik absoluut
niet bang dat ik in een zwart gat val.
Integendeel. Ik heb nu namelijk alle
tijd om me op mijn grote hobby te
gaan storten: ik heb zeven paarden
en fok daarnaast veulentjes. Ze zijn
mijn lust en mijn leven. Ik heb nu
eindelijk tijd om op zondagmorgens
met mijn Hackny-pony met span in
het bos te gaan rijden."
Toch hoeft zoon Simon niet te
wanhopen als hij een keertje in per
sonele nood zit. "Och, hij hoeft me
maar te bellen en ik kom. Ik zal
heus nog vaak in de bakkerij te vin
den zijn, want iets wat je vijftig jaar
met hart en ziel hebt gedaan, laat je
niet zomaar los", besluit Claessens.
1 Jan Houben is reeds 4 jaar Statenlid
1 en wil doorwerken aan werk, voor:
f
Goed woon-, werk
en leefklimaat in
Noord-Limburg
voor ons allen.
Jan Houben heeft als
verenigingsman en
als ondernemer een
grote ervaring.
Ga 3 maart stemmen,
een hart voor Noord-Limburg
ÏCDA
Omroep Venray
Vanaf 19 maart start bij Omroep
:nray het reisprogramma 'De
gereld rond'. Iedere derde vrijdag
'an de maand tussen 18.00 en 19.00
ur kunt u luisteren naar een pro-
r ramma vol met wetenswaardighe-
en en nieuwtjes op het gebied van
eizen.
De presentatie is in handen van
'etra van Duynhoven, die bij
)mroep Venray ook het programma
Vrouwen op weg naar 2000' pre-
g. enteert. Zij ontvangt in het nieuwe
I rogramma iedere maand een gast
uie werkzaam is in de reisbranche.
In de eerste aflevering nemen Van
d*
Endstraat 12, tel. 581553
gratis parkeren voor de deur
Duynhoven en Maja Kateman - ini
tiatiefneemster van het reisprogram
ma - de Canarische Eilanden onder
de loep.
Andere vakantiebestemmingen
die op het programma staan zijn o.a.
de Dominicaanse Republiek,
Indonesië en de Nederlandse
Antillen. Maandelijks worden - per
vakantiegebied - een aantal accom
modaties en vervoersmogelijkheden
besproken en krijgt u tips over inte
ressante bezienswaardigheden. Ook
komen cruises, backpacking en reis
verzekeringen aan bod. 'De wereld
rond' is te ontvangen via de ether op
90.2 Mhz FM of via de kabel op
102.4 Mhz FM.
Bij een inbraak in een woning aan
hel Knopkruid in Venray hebben
onbekenden vrijdagavond een
videorecorder gestolen. Toegang tot
de woning werd verkregen door het
forceren van een raam aan de ach
terzijde van het pand.
na
nr. 6 Joost van de Vorle
Eerlijk en aktief
nr. 20 Victorine Derks
Voor vrouwen in de politiek
nr. 29 Ben Philipsen
Voor uw belang: PNL
■loost wil de politiek eerlijk houden.
Het provinciaal beleid moet begrijpbaar iny j
en controleerbaar zijn in uw belang. LlwO I 4
KIES 3 MAART PNL LIJST 4
cmaffa -PBoet&t
2B 2!I1
se wee».1
GWrjé
VOOfZ <5öV
crurrné
reesrnpKX
■pax?
NU^
VONÖB t
HOUftNVEJZ f
's maandags 11.00-16.00 uur markt voor Schouwburg M
vnjdags 09 30-18.00 uur op het Henseniusplein P
Ook bij u op de markt
DONDERDAG 25 FEBRUARI 1999 - NR. 8
HONDERD NEGENTIENDE JAARGANG
Ciska Smits draagt ijsspatel over
"Je bent 48 jaar jong en je wilt
wat". Deze variant op een beken
de slogan zou zeer van toepassing
kunnen zijn op Sies Liebrand. Na
20 jaar onderwijs, zes jaar men
sen via Werk op Maat aan het
werk helpen, staat Sies Liebrand
aan de vooravond van een nieuwe
uitdaging, nl. die van zelfstandig
ondernemer. Volgende week
woensdag zal IJssalon Francesca
de deuren openen en zal Ciska
Smits, tien jaar lang het ver
trouwde gezicht in deze salon, de
ijsspatel overdragen aan Sies
Liebrand.
Dat Sies Liebrand de ijssalon
overneemt is min of meer toeval.
Hij en zijn echtgenote waren in
Venray naar een huis aan het kijken
en kwamen bij het huis van Wim en
Ciska Smits uit. Toen bleek echter
dat het echtpaar ook een opvolger
zocht om de ijssalon over te nemen.
Nadat vrienden als grap gezegd had
den dat dat wel wat voor Sies was,
is hij er serieus over na gaan den
ken. "Mijn functie bij Werk op Maat
viel na de fusie met de NLW weg. Ik
kon binnen de NLW wel een andere
functie betrekken, maar deze moge
lijkheid zette mijn wel aan het den
ken" aldus Sies Liebrand. "De uit
daging van een vrij
ondernemerschap stond mij wel
aan".
Na een gesprek met Wim en Ciska
werd voor Sies duidelijk dat met de
ijssalon wel een boteram te verdie
nen was en de plannen werden
steeds serieuzer. "Ik heb toen alle
zaken eens goed op een rij gezet en
na een lange nacht van overwegen,
samen met met mijn echtgenote, heb
ik de knoop doorgehakt". Dat was
medio oktober.
De afgelopen vier maanden heeft
Sies zich volledig op de ijssalon
gestort. "In november ben ik gestart
met een cursus ijsspecialiteiten.
Verder heb ik een zaterdag proef
gedraaid met Ciska en vervolgens
rond Kerst meegeholpen. Toen heb
ik mijn eerste ijsstaart ook kunnen
maken". Inmiddels heeft Sies ook
aanvullende cursussen gehad en is
hij klaar voor de nieuwe start, vol
gende week woensdag.
Sies straalt het enthousiasme uit
als je met hem over Francesca
begint. "IJsbereiders zijn mensen
met humor die graag met mensen
omgaan. Ik denk dat ik prima in dat
wereldje pas".
Het enthousiasme kwam afgelo
pen dinsdag nog eens tot uiting. Als
beginend ijsspecialist schroomde hij
niet om tijdens de IJsvakbeurs mee
te doen aan een wedstrijd. "Ik had
toch niets te verliezen en je leert er
alleen maar van" aldus Sies.
Volgende week woensdag is het
dan zover. Om 17.00 uur zal Ciska
Smits, in aanwezigheid van familie
en vrienden, de ijsspatel overdragen
aan Sies. Hij heeft voor dit jaar
slechts een doelstelling voor ogen,
nl. de kwaliteit van Francesca hand
haven. Hij krijgt daarbij alle steun
van Ciska Smits die na tien jaar ijs
salon een schat aan ervaring heeft.
Als blijk van zijn eigen kunnen zal
Sies die dag een nieuw ijssmaak
introduceren. "Wat dat zal zijn blijft
nog een verrassing" aldus Sies.
maar lekker is het in ieder geval.
door: Pedro v.d. Drift c.m.
Op 18 november, rond het mid
daguur, landde de Boeing 737 op
het vliegveld van de stad Belo
Horizonte. Vertrokken uit de stad
Fortaleza, was ik nu in de hoofdstad
van de staat Mina Gerais, één van de
26 staten van Brazilië, dat immense
land in Zuid-Amerika. Opvallend
snel ontving ik via de transportband
mijn bagage. Vervolgens spoedde ik
me naar de deur die mij nog scheid
de van de bezoekersruimte van het
vliegveld en ja hoor, zoals afgespro
ken, ze was er. Jacqueline Eibers. Al
jaren is zij werkzaam in het stadje
Divinolandia de Mina, ruim 300 km
ten noorden van Belo Horizonte
gelegen.
Na een hartelijke begroeting stap
pen we in de aut en gaan we op weg.
Jacqueline vraagt naar bekenden
van haar, die ik ook ken. Vaak zijn
dat mensen die al eens bij haar op
bezoek waren in Divinolandia. Ook
vertelt ze van de kinderen die we,
met de hulp van het Liliane Fonds,
gezamenlijk een Hink stuk op weg
brachten naar volledig herstel.
Rond een uur of vier, al dicht in
de buurt van Divinolandia, betrekt
de lucht en plotseling komt er een
flinke bui over ons heen. Het wordt
nu stil in de auto en dan pas hoor ik
voor de eerste keer hoe belangrijk
deze weg voor haar was. Een zwaar
transport, twee tientonners, is deze
morgen uit Betim. dé industriestad
van deze streek, vertrokken naar
Gonzaga een klein stadje met onge
veer 4.000 inwoners, in de omge
ving van Divinolandia gelegen. Met
dat transport worden de filters en
ander materiaal voor de watervoor
ziening van Gonzaga vervoerd. Al
jaren is ze met dit project bezig, her
inner ik me nu. 'Als dat maar goed
gaat', hoor ik haar plotseling zeg
gen. En dan begint ze te vertellen
over de laatste ontwikkelingen van
het project. Samen met de vrienden
club achter haar in Venray is ze
eraan begonnen. Soms zat het pro
ject echt muurvast, maar nu is ze er
zeker van dat ze zullen slagen. Nu
dat zware transport met de Filters op
weg is gegaan, zal alles echt in orde
komen. En dan beschrijft ze de fil
ters: vier meter hoog met een dia
meter van anderhalve meter,
gemaakt van staal. In die filters zal
het water voor Gonzaga de noodza
kelijke behandeling ontvangen, vóór
het naar de huizen van de mensen
zal gaan. En nu valt er regen en is de
dreiging groot dat het transport
onderweg blijft steken. De laatste
dertig kolometer naar Gonzaga is
namelijk niet geasfalteerd en zware
vrachtwagens zouden daar wel een
sin de modder en de klein kunnen
blijven steken. Het wordt stil in de
auto, terwijl de regen onbarmhartig
tegen de auto slaat. Onbewust gaan
mijn eigen gedachten terug naar
mijn Braziliaanse jaren, meer dan
eens was ik toen plotseling overval
len door zo'n tropische bui, en dan
was je blij dat je 's avonds toch
weer thuis was. Met Jacqueline
hoop ik, dat die twee tientonners het
toch gaan maken.
Rond een uur of zes zijn we in
Divinolandia. Ook daar had het pit
tig geregend. Maar om een uur of
zeven komt toch het bevrijdende
telefoontje. Ze zijn aangekomen en
morgen gaat de ploeg, die uit Betim
is meegekomen, aan de slag om die
Filters en het overige materiaal te
plaatsen op de fundamenten, die al
maanden op dit alles wachten.
'Morgen gaan we er een kijkje
nemen', zegt Jacqueline, blij en
haast zorgeloos.
Donderdag. Het is één en al regen.
Geen doorkomen aan, is het oordeel
van eenieder. En we blijven dan ook
thuis. Door de constante regen valt
nu ook de telefoon uit. En
Jacqueline, ze is de rust zelve.
Morgen komt er weer een dag. Ze
heetTzich in dertig jaar Brazilië vol
ledig aangepast aan de mentaliteit
van dit volk, zo stel ik vast.
In den nacht van donderdag op
vrijdag houdt het op met regenen.
Het is nu aangenaam buiten, want er
staat een frisse wind. Alles droogt
hu ook snel op. In de loop van de
morgen komt de bus van Gonzaga
ook weer in bedrijf. En 's middags
gaan ook wij óp pad. Het blijkt een
prachtige streek te zijn, daar op weg
naar Gonzaga. Een mooi, geva
rieerd, heuvelachtig terrein. Alles is
door de overvloedige regenval van
de laatste weken fraai groen. Ik zie
schitterende oude bomen, met hun
bladertooi, die ik meer naar het
noorden nooit had gezien. De weg
blijkt toch redelijk begaanbaar.
Soms dreigt de auto even vast te
lopen in de modder, die toch hier en
daar aanwezig is. Maar onze
chauffeur kent deze problemen en
brengt ons rond drie uur in
Gonzaga.
We gaan onmiddellijk naar de
plaats van de werkzaamheden. Eerst
zie ik die twee vrachtwagens uit
Betim. Ze zijn al lpeg. Dan zie ik de
Filters, al op de fundamenten gezet.
Het zijn er acht, prachtig lichtblauw
geverfd. Ze komen hoog boven de
arbeiders uit met hun vier meter. En
dan zie ik. dieper nog het terrein op.
het bord, dat vertelt dat al dit werk
gebeurt in volledig overleg tussen
de groep 'Gonzaga* en de vrienden
club 'Venray', de mensen achter
Jacqueline.
Ik maak kennis met de opzichter,
die namens de werkgroep
'Gonzaga' de werkzaamheden bege
leidt. Het is een Braziliaan, die het
project dóór en dóór kent. Ik maak
ook kennis met de opzichter die,
namens de fabriek in Betim, de
arbeiders vertelt hoe de Filters en het
overige materiaal samen te voegen
tot één geheel. Ze werken flink
door, want ze hebben heel wat tijd
verloren met al die regen. En dan,
zo constateer ik, is er nog een des
kundige, die de kwaliteit van het
water gaat bewaken. Hij neemt me
mee naar een klein laboratorium,
waar alle sin gereedheid wordt
gebracht om op deskundige wijze
het volk van Gonzaga te kunnen
garanderen, dat zij via hun kranen
water gaan ontvangen, dat schoon
en gezond is. Het is de taak van
deze man in het laboratorium de
juiste dosering van het chloor te
bepalen en eventueel andere stoffen
toe te voegen aan het water vóór het
in die enorme filters wordt behan
deld. Na deze behandeling stroomt
het water door naar een plaats, iets
verderop. Daar staan twee pompen.
Het is de taak van deze pompen om
het water weer naar boven te stu
wen, naar een heuveltop, ruim
boven het stadje gelegen. Zo ont
staat er een natuurlijke watertoren,
die de noodzakelijke druk garan
deert aan de gezinnen van Gonzaga.
Pas na bezichtiging van het labora
torium vertelt Jacqueline me, dat het
water komt uit een riviertje dat op
betrekkelijk korte afstand stroomt.
Eerst had men daar een stuw
gebouwd om het water vast te hou
den. Zo kon men het hele jaar over
voldoende water beschikken voor
de distributie aan de mensen.
De werkzaamheden rond de Filters
waren die middag flink opgescho
ten. Toch had men, zo hoorde ik,
nog zeker een volle dag nodig om
alles klaar te krijgen. De laatste
weken waren ook de werkzaamhe
den voor de huisaansluitingen
begonnen. Ruim 700 families had
den hun naam opgegeven. Men ver
wachtte dat er nog meerdere zouden
volgen. Dit werk, de huisaansluitin
gen, werd door de gemeente zelf uit
gevoerd. Enthousiast sprak die mid
dag iedereen over de ofFiciële
opening van het project, naar alle
waarschijnlijkheid in de eerste
maanden van het jaar 1999.
Om een uur of vijf stonden we op
het punt om naar huis te gaan. Van
alles was er besproken, van alles
geregeld. Toen verraste Jacqueline
ons allen weer eens. Ze nam het
woord en zei: 'Jullie hebben gezien
en gehoord dat ik vandaag een gast
heb meegebracht. Hij is padre
Pedro, iemand die vroeger vele
jaren in Brazilië heeft gewerkt. Ik
zou hem willen vragen om met ons
samen Gods zegen te vragen over
ons project hier in Gonzaga'. En zo
gebeurde het. Ik sprak daar temid
den van die mensen een gebed uit.
waarin we allen Gods hulp vroegen
over dat werk, tot stand gekomen
dankzij vele vrienden die samen
bleven geloven in dat project. D^t
de samenwerking van Gonzaga en
Venray nog tot meer vooruitgang
moge bijdragen.