PEEL EN MAAS Francesca's "ieske" voortaan van "Sieske" "Het praatje tijdens de bezorgrondes zal ik wel gaan missen" 'De wereld rond' Even langs bij Jacqueline Eibers in Brazilië JAN HOUBEN LIJST 1 - CDA NR 8 vN\e\eis Videorecorder gestolen WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMGEVING Bakker Piet Claessens bakt niet meer maar familietraditie blijft in ere m "Het was hard werken maar ik ieb het met enorm veel plezier edaan. Vooral het contact met de jensen tijdens mijn dagelijkse «zorgronde zal ik gaan missen. Maar nu kan ik me volledig gaan jcbten op mijn grote passie: laarden." Bakker Piet Claessens 63) van de gelijknamige brood- q banketbakkerij aan de Irotestraat in Venray legt na vijftig jaar de deegroller jast zich neer. Zijn zoon Simon, jie hem de laatste zeven jaar ter- tijde staat, zorgt ervoor dat de jnilietraditie - grootvader [artinus begon in 1887 aan de rote Markt - in ere wordt gehou- Wié Piet Claessens vorige week ijdag bezig heeft gezien tijdens jn dagelijkse bezorgronde door de imeente Venray, zal zeker vreemd igekeken hebben. Waar de tnrayse bakker zijn klanten nor- ialiter per bestelbus aandoet, tzorgde hij die middag de bestel- ïgen op een authentieke bakfiets. :cies zoals hij als veertienjarig igetje bij zijn vader in de leer :gon. "Ik heb altijd gezegd dat ik iu eindigen op de manier waarop - ktoen ben begonnen. Ik moet zeg- ;en dat het me behoorlijk tegenviel, let waaide en het regende en tja... ïben geen veertien meer." NOOIT ZIEK De sympathieke Venraynaar komt lit een echt bakkersnest. Grootvader L Marlinus begon in 1887 aan de V Grote Markt, zijn vader Siem nam Ie bakkerij over en verhuisde er p* ater mee naar de Grotestraat. Hier reeg Piet op veertienjarige leeftijd e eerste kneepjes van het vak bij- ebracht. Na de dood van zijn uders - zijn moeder was ook bak er - ging hij samen met zijn broer lath verder. Sinds 1992 staat hij net zijn zoon Simon in de zaak. Nu Piet Claessens tijdens zijn laatste bezorgronde richting Oostrum. Piet er na bijna vijftig jaar mee stopt, neemt Simon de bakkerij over. Een familietraditie van ruim 110 jaar blijft daarmee in stand. "Ik ben in vijftig jaar tijd niet één keer ziek geweest", zegt Claessens met gepaste trots. "Ik maakte lange dagen van gemiddeld twaalf uur. Er waren wel eens dagen dat ik me niet zo lekker voelde maar dan werkte ik toch gewoon door. 's Morgens bak ken en vanaf elf uur de bestellingen bij de klanten bezorgen. Ik heb mijn klanten nooit teleurgesteld. Dat kun je ook niet maken; ze waren immers mijn broodwinning. Je kunt de men sen toch niet opbellen met de mede deling dat er geen brood wordt bezorgd omdat de bakker ziek is. Als je dat doet, ben je je klanten zo kwijt." GEEN NOOD Claessens kijkt met erg veel ple zier terug op de dagelijkse bezor grondes. In zijn bestelbusje naar de klanten die verspreid over de hele gemeente Venray wonen. "Even een praatje maken met de mensen met wie je in de loop der jaren een goed contact hebt opgebouwd. Dat per soonlijke contact zal ik zeer zeker gaan missen. Toch ben ik absoluut niet bang dat ik in een zwart gat val. Integendeel. Ik heb nu namelijk alle tijd om me op mijn grote hobby te gaan storten: ik heb zeven paarden en fok daarnaast veulentjes. Ze zijn mijn lust en mijn leven. Ik heb nu eindelijk tijd om op zondagmorgens met mijn Hackny-pony met span in het bos te gaan rijden." Toch hoeft zoon Simon niet te wanhopen als hij een keertje in per sonele nood zit. "Och, hij hoeft me maar te bellen en ik kom. Ik zal heus nog vaak in de bakkerij te vin den zijn, want iets wat je vijftig jaar met hart en ziel hebt gedaan, laat je niet zomaar los", besluit Claessens. 1 Jan Houben is reeds 4 jaar Statenlid 1 en wil doorwerken aan werk, voor: f Goed woon-, werk en leefklimaat in Noord-Limburg voor ons allen. Jan Houben heeft als verenigingsman en als ondernemer een grote ervaring. Ga 3 maart stemmen, een hart voor Noord-Limburg ÏCDA Omroep Venray Vanaf 19 maart start bij Omroep :nray het reisprogramma 'De gereld rond'. Iedere derde vrijdag 'an de maand tussen 18.00 en 19.00 ur kunt u luisteren naar een pro- r ramma vol met wetenswaardighe- en en nieuwtjes op het gebied van eizen. De presentatie is in handen van 'etra van Duynhoven, die bij )mroep Venray ook het programma Vrouwen op weg naar 2000' pre- g. enteert. Zij ontvangt in het nieuwe I rogramma iedere maand een gast uie werkzaam is in de reisbranche. In de eerste aflevering nemen Van d* Endstraat 12, tel. 581553 gratis parkeren voor de deur Duynhoven en Maja Kateman - ini tiatiefneemster van het reisprogram ma - de Canarische Eilanden onder de loep. Andere vakantiebestemmingen die op het programma staan zijn o.a. de Dominicaanse Republiek, Indonesië en de Nederlandse Antillen. Maandelijks worden - per vakantiegebied - een aantal accom modaties en vervoersmogelijkheden besproken en krijgt u tips over inte ressante bezienswaardigheden. Ook komen cruises, backpacking en reis verzekeringen aan bod. 'De wereld rond' is te ontvangen via de ether op 90.2 Mhz FM of via de kabel op 102.4 Mhz FM. Bij een inbraak in een woning aan hel Knopkruid in Venray hebben onbekenden vrijdagavond een videorecorder gestolen. Toegang tot de woning werd verkregen door het forceren van een raam aan de ach terzijde van het pand. na nr. 6 Joost van de Vorle Eerlijk en aktief nr. 20 Victorine Derks Voor vrouwen in de politiek nr. 29 Ben Philipsen Voor uw belang: PNL ■loost wil de politiek eerlijk houden. Het provinciaal beleid moet begrijpbaar iny j en controleerbaar zijn in uw belang. LlwO I 4 KIES 3 MAART PNL LIJST 4 cmaffa -PBoet&t 2B 2!I1 se wee».1 GWrjé VOOfZ <5öV crurrné reesrnpKX ■pax? NU^ VONÖB t HOUftNVEJZ f 's maandags 11.00-16.00 uur markt voor Schouwburg M vnjdags 09 30-18.00 uur op het Henseniusplein P Ook bij u op de markt DONDERDAG 25 FEBRUARI 1999 - NR. 8 HONDERD NEGENTIENDE JAARGANG Ciska Smits draagt ijsspatel over "Je bent 48 jaar jong en je wilt wat". Deze variant op een beken de slogan zou zeer van toepassing kunnen zijn op Sies Liebrand. Na 20 jaar onderwijs, zes jaar men sen via Werk op Maat aan het werk helpen, staat Sies Liebrand aan de vooravond van een nieuwe uitdaging, nl. die van zelfstandig ondernemer. Volgende week woensdag zal IJssalon Francesca de deuren openen en zal Ciska Smits, tien jaar lang het ver trouwde gezicht in deze salon, de ijsspatel overdragen aan Sies Liebrand. Dat Sies Liebrand de ijssalon overneemt is min of meer toeval. Hij en zijn echtgenote waren in Venray naar een huis aan het kijken en kwamen bij het huis van Wim en Ciska Smits uit. Toen bleek echter dat het echtpaar ook een opvolger zocht om de ijssalon over te nemen. Nadat vrienden als grap gezegd had den dat dat wel wat voor Sies was, is hij er serieus over na gaan den ken. "Mijn functie bij Werk op Maat viel na de fusie met de NLW weg. Ik kon binnen de NLW wel een andere functie betrekken, maar deze moge lijkheid zette mijn wel aan het den ken" aldus Sies Liebrand. "De uit daging van een vrij ondernemerschap stond mij wel aan". Na een gesprek met Wim en Ciska werd voor Sies duidelijk dat met de ijssalon wel een boteram te verdie nen was en de plannen werden steeds serieuzer. "Ik heb toen alle zaken eens goed op een rij gezet en na een lange nacht van overwegen, samen met met mijn echtgenote, heb ik de knoop doorgehakt". Dat was medio oktober. De afgelopen vier maanden heeft Sies zich volledig op de ijssalon gestort. "In november ben ik gestart met een cursus ijsspecialiteiten. Verder heb ik een zaterdag proef gedraaid met Ciska en vervolgens rond Kerst meegeholpen. Toen heb ik mijn eerste ijsstaart ook kunnen maken". Inmiddels heeft Sies ook aanvullende cursussen gehad en is hij klaar voor de nieuwe start, vol gende week woensdag. Sies straalt het enthousiasme uit als je met hem over Francesca begint. "IJsbereiders zijn mensen met humor die graag met mensen omgaan. Ik denk dat ik prima in dat wereldje pas". Het enthousiasme kwam afgelo pen dinsdag nog eens tot uiting. Als beginend ijsspecialist schroomde hij niet om tijdens de IJsvakbeurs mee te doen aan een wedstrijd. "Ik had toch niets te verliezen en je leert er alleen maar van" aldus Sies. Volgende week woensdag is het dan zover. Om 17.00 uur zal Ciska Smits, in aanwezigheid van familie en vrienden, de ijsspatel overdragen aan Sies. Hij heeft voor dit jaar slechts een doelstelling voor ogen, nl. de kwaliteit van Francesca hand haven. Hij krijgt daarbij alle steun van Ciska Smits die na tien jaar ijs salon een schat aan ervaring heeft. Als blijk van zijn eigen kunnen zal Sies die dag een nieuw ijssmaak introduceren. "Wat dat zal zijn blijft nog een verrassing" aldus Sies. maar lekker is het in ieder geval. door: Pedro v.d. Drift c.m. Op 18 november, rond het mid daguur, landde de Boeing 737 op het vliegveld van de stad Belo Horizonte. Vertrokken uit de stad Fortaleza, was ik nu in de hoofdstad van de staat Mina Gerais, één van de 26 staten van Brazilië, dat immense land in Zuid-Amerika. Opvallend snel ontving ik via de transportband mijn bagage. Vervolgens spoedde ik me naar de deur die mij nog scheid de van de bezoekersruimte van het vliegveld en ja hoor, zoals afgespro ken, ze was er. Jacqueline Eibers. Al jaren is zij werkzaam in het stadje Divinolandia de Mina, ruim 300 km ten noorden van Belo Horizonte gelegen. Na een hartelijke begroeting stap pen we in de aut en gaan we op weg. Jacqueline vraagt naar bekenden van haar, die ik ook ken. Vaak zijn dat mensen die al eens bij haar op bezoek waren in Divinolandia. Ook vertelt ze van de kinderen die we, met de hulp van het Liliane Fonds, gezamenlijk een Hink stuk op weg brachten naar volledig herstel. Rond een uur of vier, al dicht in de buurt van Divinolandia, betrekt de lucht en plotseling komt er een flinke bui over ons heen. Het wordt nu stil in de auto en dan pas hoor ik voor de eerste keer hoe belangrijk deze weg voor haar was. Een zwaar transport, twee tientonners, is deze morgen uit Betim. dé industriestad van deze streek, vertrokken naar Gonzaga een klein stadje met onge veer 4.000 inwoners, in de omge ving van Divinolandia gelegen. Met dat transport worden de filters en ander materiaal voor de watervoor ziening van Gonzaga vervoerd. Al jaren is ze met dit project bezig, her inner ik me nu. 'Als dat maar goed gaat', hoor ik haar plotseling zeg gen. En dan begint ze te vertellen over de laatste ontwikkelingen van het project. Samen met de vrienden club achter haar in Venray is ze eraan begonnen. Soms zat het pro ject echt muurvast, maar nu is ze er zeker van dat ze zullen slagen. Nu dat zware transport met de Filters op weg is gegaan, zal alles echt in orde komen. En dan beschrijft ze de fil ters: vier meter hoog met een dia meter van anderhalve meter, gemaakt van staal. In die filters zal het water voor Gonzaga de noodza kelijke behandeling ontvangen, vóór het naar de huizen van de mensen zal gaan. En nu valt er regen en is de dreiging groot dat het transport onderweg blijft steken. De laatste dertig kolometer naar Gonzaga is namelijk niet geasfalteerd en zware vrachtwagens zouden daar wel een sin de modder en de klein kunnen blijven steken. Het wordt stil in de auto, terwijl de regen onbarmhartig tegen de auto slaat. Onbewust gaan mijn eigen gedachten terug naar mijn Braziliaanse jaren, meer dan eens was ik toen plotseling overval len door zo'n tropische bui, en dan was je blij dat je 's avonds toch weer thuis was. Met Jacqueline hoop ik, dat die twee tientonners het toch gaan maken. Rond een uur of zes zijn we in Divinolandia. Ook daar had het pit tig geregend. Maar om een uur of zeven komt toch het bevrijdende telefoontje. Ze zijn aangekomen en morgen gaat de ploeg, die uit Betim is meegekomen, aan de slag om die Filters en het overige materiaal te plaatsen op de fundamenten, die al maanden op dit alles wachten. 'Morgen gaan we er een kijkje nemen', zegt Jacqueline, blij en haast zorgeloos. Donderdag. Het is één en al regen. Geen doorkomen aan, is het oordeel van eenieder. En we blijven dan ook thuis. Door de constante regen valt nu ook de telefoon uit. En Jacqueline, ze is de rust zelve. Morgen komt er weer een dag. Ze heetTzich in dertig jaar Brazilië vol ledig aangepast aan de mentaliteit van dit volk, zo stel ik vast. In den nacht van donderdag op vrijdag houdt het op met regenen. Het is nu aangenaam buiten, want er staat een frisse wind. Alles droogt hu ook snel op. In de loop van de morgen komt de bus van Gonzaga ook weer in bedrijf. En 's middags gaan ook wij óp pad. Het blijkt een prachtige streek te zijn, daar op weg naar Gonzaga. Een mooi, geva rieerd, heuvelachtig terrein. Alles is door de overvloedige regenval van de laatste weken fraai groen. Ik zie schitterende oude bomen, met hun bladertooi, die ik meer naar het noorden nooit had gezien. De weg blijkt toch redelijk begaanbaar. Soms dreigt de auto even vast te lopen in de modder, die toch hier en daar aanwezig is. Maar onze chauffeur kent deze problemen en brengt ons rond drie uur in Gonzaga. We gaan onmiddellijk naar de plaats van de werkzaamheden. Eerst zie ik die twee vrachtwagens uit Betim. Ze zijn al lpeg. Dan zie ik de Filters, al op de fundamenten gezet. Het zijn er acht, prachtig lichtblauw geverfd. Ze komen hoog boven de arbeiders uit met hun vier meter. En dan zie ik. dieper nog het terrein op. het bord, dat vertelt dat al dit werk gebeurt in volledig overleg tussen de groep 'Gonzaga* en de vrienden club 'Venray', de mensen achter Jacqueline. Ik maak kennis met de opzichter, die namens de werkgroep 'Gonzaga' de werkzaamheden bege leidt. Het is een Braziliaan, die het project dóór en dóór kent. Ik maak ook kennis met de opzichter die, namens de fabriek in Betim, de arbeiders vertelt hoe de Filters en het overige materiaal samen te voegen tot één geheel. Ze werken flink door, want ze hebben heel wat tijd verloren met al die regen. En dan, zo constateer ik, is er nog een des kundige, die de kwaliteit van het water gaat bewaken. Hij neemt me mee naar een klein laboratorium, waar alle sin gereedheid wordt gebracht om op deskundige wijze het volk van Gonzaga te kunnen garanderen, dat zij via hun kranen water gaan ontvangen, dat schoon en gezond is. Het is de taak van deze man in het laboratorium de juiste dosering van het chloor te bepalen en eventueel andere stoffen toe te voegen aan het water vóór het in die enorme filters wordt behan deld. Na deze behandeling stroomt het water door naar een plaats, iets verderop. Daar staan twee pompen. Het is de taak van deze pompen om het water weer naar boven te stu wen, naar een heuveltop, ruim boven het stadje gelegen. Zo ont staat er een natuurlijke watertoren, die de noodzakelijke druk garan deert aan de gezinnen van Gonzaga. Pas na bezichtiging van het labora torium vertelt Jacqueline me, dat het water komt uit een riviertje dat op betrekkelijk korte afstand stroomt. Eerst had men daar een stuw gebouwd om het water vast te hou den. Zo kon men het hele jaar over voldoende water beschikken voor de distributie aan de mensen. De werkzaamheden rond de Filters waren die middag flink opgescho ten. Toch had men, zo hoorde ik, nog zeker een volle dag nodig om alles klaar te krijgen. De laatste weken waren ook de werkzaamhe den voor de huisaansluitingen begonnen. Ruim 700 families had den hun naam opgegeven. Men ver wachtte dat er nog meerdere zouden volgen. Dit werk, de huisaansluitin gen, werd door de gemeente zelf uit gevoerd. Enthousiast sprak die mid dag iedereen over de ofFiciële opening van het project, naar alle waarschijnlijkheid in de eerste maanden van het jaar 1999. Om een uur of vijf stonden we op het punt om naar huis te gaan. Van alles was er besproken, van alles geregeld. Toen verraste Jacqueline ons allen weer eens. Ze nam het woord en zei: 'Jullie hebben gezien en gehoord dat ik vandaag een gast heb meegebracht. Hij is padre Pedro, iemand die vroeger vele jaren in Brazilië heeft gewerkt. Ik zou hem willen vragen om met ons samen Gods zegen te vragen over ons project hier in Gonzaga'. En zo gebeurde het. Ik sprak daar temid den van die mensen een gebed uit. waarin we allen Gods hulp vroegen over dat werk, tot stand gekomen dankzij vele vrienden die samen bleven geloven in dat project. D^t de samenwerking van Gonzaga en Venray nog tot meer vooruitgang moge bijdragen.

Peel en Maas | 1999 | | pagina 9