tijdschrift^ "Tentoonstelling is kunstwerk op zich" Theater tussen bomen en kunst '94' Geheim' Wie heeft de ekster? PEELENMAASU Een niet alledaags spektakel De andere krant Het geschenk van Adrlaan Nette Notities aan vooravond '93 Geheimen' Ook zaterdag avondprogramma in Odapark Lichel van den Ende opent '93 Geheimen' PEEL EN MAAS uonaeraag a sepwinoer - rayma u voor kleine en grote drukwerken van den munckhof b.vJ grotestraat 68 venray - natuurlijk mag u bellen: 8272 gens de organisatie ook niet Daarom is het Odapark in een aan tal vakken verdeeld. Aan de hand daarvan kan de bezoeker een be paald werk wel vinden. Mathieu Knippenberg tilt er niet al te zwaar aan. "De tentoonstelling moet een stuKje avontuur zün. Wie doorloopt ontdekt meer geheimen. De inzet van de bezoeker wordt beloond", zeg hy. TOTAALBEELD Namens de Venrayse Kunstkring - "want we hebben dit niet alleen gedaan"- zijn Joop en Marijke bij zonder tevreden met '93 Gehei men'. Zowel met het artistieke resultaat als met de organisatie. "Het is toch ongelooflijk wat we hier sinds 20 augustus uit de grond geklopt hebben", zegt Wismans, wars van valse bescheidenheid. Maryke Cieraad drukt zich wat minder krachtig, maar even en thousiast uit "Wat de kunstenaars met het thema hebben gedaan is veriassend en veelzijdig. De exposi tie heeft het park verrijkt, er iets aan toegevoegd, terwijl het toch in- takt is gebleven. Het is net alsof de beelden er thuishoren". Een opmerking die voor zeker 80% van de inzendingen klopt. Een compliment aan de kunstenaars, die het thema goed hebben opge pakt Maar ook aan de organisatie, die uit de by na 300 inzendingen de 93 juiste gekozen hebben voor de expositie. Want het gaat er volgens Cieraad helemaal niet om de beste of mooiste beelden by elkaar te zet ten, maar om het totaalbeeld en de sfeer die '93 Geheimen' oproept NIET GEPRINT EN INGESTORT' "Eigenlijk is alles vlekkeloos ver lopen", vat Joop Wismans de afgelo pen maanden samen. Even doorvragen brengt toch wat hob bels en tegenslagen boven water, die echter niet doorslaggevend zyn voor het slagen van '93 Geheimen'. Kleine dingen, die snel weer verge ten zyn. Hoewel, Joop Wismans kan zich nog kwaad maken op de kunstenaar die in zijn ogen een on dermaats werkstuk heeft ingele verd. Het object donderde dan ook tijdens het opzetten in elkaar. "Als je iets maakt dan zorg je er toch op z'n minst voor dat het niet meteen uit elkaar flikkert", briest hy. "De volgende keer -komt er een volgen de keer, Mary?- selecteren we alleen nog nadat we een bezoek aan het atelier hebben gemaakt", conclu deert hy. Treurig is het relaas van Henk 'Immelman' Eberson. de Zuidlim burgse schryfperformer die twee weekenden lang schrijvend in de etalage by boekhandel Van den Munckhof bivakkeerde. Door een fout in de computer is het werk dat hy daar heeft gemaakt niet be waard. "Niemand kan er iets aan doen, maar het is vreseiyk jammer voor hem", zegt Maryke Cieraad. "Het schryven aan z'n naamgenoot is zo'n beetje z'n levenswerk gewor den". Voor Eberson biyft enkel z'n feitelyke performance op de ope ningsavond. Een andere tegenvaller had de Enschedese kunstenaar Ruud van 't Hul, die een soort grafheuvel heeft gebouwd op de hoek Hoenderstraat-Westsingel. De constructie bleek toch minder sterk dan de maker had bedacht Het houtwerk kon het gewicht van tonnen zand dan ook niet aan. "Daar stonden we dan, 's morgens vroeg om zeven uur. Vrachtauto's geregeld, mensen geregeld, kun je niet verder", schetst Wismans prak tisch. "Ook een moeilijk moment voor de kunstenaar", relativeert Cieraad. Uiteindeiyk, aan de vooravond van de opening, is alle op z'n poot jes terecht gekomen. "Maar je re geltje uit de naad", is het plastische commentaar van Joop Wismans. Het duo heeft het er graag voor over gehad, ook al zijn ze zelf aan wer ken de afgelopen maanden niet of nauwelijks toegekomen. Joop Wismans heelt een beetje 'vooruit' gewerkt, Maryke Cieraad haalt uit de expositie nieuwe inspiratie voor de komende tyd. Beiden zien het organiseren als een stuk van hun werk als kunstenaar. "Je wordt hier zoveel rijker van", zegt Maryke. "Het is toch in z'n geheel eigenlyk ook een soort kunstwerk?", zegt ze vragend. "Heel goed Mary", bromt Joop Wismans. De stichting Odapark is naarstig op zoek naar de ekster die ooit op de hand van St. Oda heeft gezeten en daar op een ongelegen moment van weg is gevlogen. De stichting wil de ekster weer bevestigen op het beeld van St. Oda dat in het Oda park aan de Merseloseweg staat Het beeld zal in het kader van de reno vatie van Odapark en Theehuis op geknapt worden en de ekster is daarbij onmisbaar. Dus wie de ekster heeft kan kontakt opnemen met onze redaktie. Wie ontraadselt het 94e geheim? Het bestuur van de Stichting St. Odapark ziet die vraag graag beantwoord nu in het park op 10 september a.s. de manifestatie '93 Geheimen' van start zal gaan en Gouverneur van Voorst tot Voorst aanwezig zal zyn. onder meer om het gerenoveerde Theehuis te openen. De actie om de restauratie van het Theehuis te financieren loopt in tussen voorspoedig. Het Theehuis is uit de steigers en zal er op 10 sep tember onherkenbaar zijn voor wie het vier weken geleden nog als bouwval heeft gezien. De mensen van Bouwbedryf Raedts en van de onderaannemers hebben zich fan tastisch geweerd. Ook Bouwbedrijf Verhoeven heeft een prachtige klus geklaard met de restauratie van de hoofdpoort aan de Merseloseweg. Het bestuur van Sichting St. Oda park meent dat zyn aktie met het doel van ondernemers in de regio financiële bydragen te krygen tot nu toe succesvol is geweest Op 10 september gaat de aktie 'Vriedenden van het Odapark' van start. Wie wil kan voor minimaal 25,- per jaar bydragen in de kosten van het onderhoud van het park. Wie 100,- of meer stort op reke ning van de stichting zal persoon- lyk op de hoogte worden gehouden van aktiviteiten die in het Theehuis en het Odapark ontwikkeld wordeni en van de vorderingen die de Sticlv ting St, Odapark maakt, het bankre kenignummer van Stichting St. Odapark is 64.19.13.087 (CLN BAnk Venray). De renovatie van het Theehuis is tot nu toe mogelijk gemaakt meC bijdragen van de gemeente Venray, de Provincie Limburg, de hoofd sponsors Inalfa Sunroofs, Rank Xe rox en Architectenbureau Lerou en Lerou, de sponsors Bouwbedryf Verhoeven, Bouwmaatschappij Janssen, Gran Dorado Loohorst, Houbensteyn Holding, Kersten Wanssum, Raedts Bouwbedryf, Ro- todyne Ventilatoren en de dona- teurss Aannemersbedryf II. Maessen, Architectenbureau Col- sen, Custers Hydraulica, Feenstra Verwarming, Koppes Groep. In dustriële Club Venray en omstre ken, de heren Knoet en Laurensse, Nelipak Thermoforming. Nelissen van Egteren Bouwgroep, Nestlé Ne derland. Steenhandel Kusters, Tho massen Modehuis. Gerard Reynders Schilderwerken en de Venrayse banken. WEEKBLAD VOOR VEHRA^ EH M o.Pi iaa.r directeur van; venray rechts van de organisatie, een schaftwa- genije van zes vierkante meter verscholen tussen de struiken, zitten Joop Wismans en Maryke Cieraad, het duo waarop de orga nisatie van '93 Geheimen' prak tisch draait De morgenzon laat vol beloften een bundel licht door het groene dak van het Odapark vallen. In het wagentje zitten Joop en Marijke in gezelschap van Mathieu Knippen berg, één van de deelnemende kunstenaars. De laatste is bezig met het herstellen van een kapotte ruit in de door hem gemaakte pyrami- de. Een dikke eikel is erop gevallen en heeft een barst in de ruit ge maakt Dat heb je als je als lokatie een bos kiest.. Het drietal praat over de moeilijkheid van goede verlich ting in het park. Niet vanwege de veiligheid, er is dag en nacht bewa king, maar om de kunstwerken te accentueren. Langs de paden komt prikkabel met lampen. Stuk voor stuk uitlichten is te duur en te inge wikkeld. Het stuifduingebied aan de rand wordt door middel van een aggregaat van licht voorzien. Ook de routing is een kwestie van discussie. Echt bewegbewijzeren is geen doen. Een minutieuze catalo gus, met een routekaartje werkt vol- Bizar, niet alledaags. Dat zijn de performances van Hagenaar Li chel van den Ende in alle geval len. Niet alledaags betekent voor de een lachwekkend, voor de an der morbide. Maar ze zijn per defi nitie niet grijs, grauw of middelmatig. En Lichel van den 'Ende is een gedreven kunstenaar die maanden werkt aan z'n per formance van een half uurtje. Met zang, dans, film, sculpturen, kle ding. Vrijdag opent hij met een gezelschap van meer dan 30 men sen, waaronder twaalf Venrayse jongens, de tentoonstelling '93 Geheimen' met de performance 'Perséfoné'. Komt dat zien. De naam geeft het al enigszins aan, de voorstelling is gebaseerd op een verhaal uit de Griekse mytholo gie. Perséfoné, dochter van de godin Demeter, staat model voor de eeuwi ge stryd tussen licht en donker, zo mer en winter, de materiële wereld en de fantasie. Ze wordt geschaakt door de god van de onderwereld, maar haar moeder gooit het op een akkoordje met Zeus, waardoor Per séfoné de rest van haar leven voor de helft op aarde en voor de andere helft in de onderwereld moet door brengen. Haar moeder, de godin van de vruchtbaarheid, is dan ook een halfjaar vrolyk en een halfjaar somber: lente, zomer, herfst en winter. In de versie van Lichel van den Ende reist Perséfoné door voor haarzelf onverklaarbare gevoelens naar de boven- en de onderwereld. Tussen positieve en negatieve krachten, tussen leven en dood, voortdurend verlangend. Al die krachten hebben de vorm van vreemdsoortige gedaanten met rare namen. Schedressen, indrukwek kende verschijningen in het zwart, getooid met schedels en geweien; wurften, in coèons van rekbaar ny lon; de opperschedres met een enorme schedel; het titanoom. Sa men spelen zij een spel met licht, geluid, muziek, percussie en film. "Een klein spektakel", zegt de Haagse kunstenaar over het geheel. "Ik hoop met de objekten die ik heb gemaakt de mensen emotio neel te kunnen pakken". Die objek ten zijn op z'n zachtst gezegd opvallend: geweien, een draadsta- len kooi met levende kuikens, opge zette kippen. Meestal draagbaar, hoewel ze niet altijd even gemakke lijk zitten. Wandelende schildery- en die zo lijken te zijn weggelopen uit een film van Fellini of een schil derij van Jeroen Bosch. Ja, Lichel van den Ende houdt wel van een beetje shockeren. "Dat heb ik altijd al gehad. Ik heb iets met draagbare objekten. Dat had ik al op de academie. M'n do cente was er niet zo van onder de indruk, tot ik voor haar iets heb ge maakt Dat vond ze leuk". Sinds die tijd werkt Van den Ende vaak aan z'n grillige produkten, gemaakt van stof, ijzer en regelmatig met ge bruik van dierlijke 'onderdelen'. Maanden duurt het voordat een idee is uitgewerkt tot een perfor mance. Veel mensen komen er aan te pas en het kost veel geld. Alle maal voor een half uurtje. Toch wil Van den Ende niets anders. Aan z'n objekten rommelen is het lekkerste dat er is. EENMALIG. 'Perséfoné' bijvoorbeeld duurt'on geveer 35 minuten en bevat liefst dertien objekten. Er zit een film in van negen minuten, er doet een danseres mee, een violist, een per cussiegroep van zes personen en Li chel van den Ende heeft voor de voorstelling een gordijn genaaid van 29 bij 7 meter. Dat goxdijn wordt opgehangen voor het thee huis, waarbinnen zich de hele per formance afspeelt. Wanneer de voorstelling begint zakt het gordijn naar beneden en woxdt door twaalf Venrayse jongens -"Ik geloof van een hockeyteam"- weggedragen. La ter spelen de jongens nog een klein rolletje door de twaalf in het park opgestelde objekten te *belichten'. Veel moeite, veel mensexx, veel geld kosten de performances van Lichel van den Ende. Veel indruk maken ze doorgaans ook. Vei'koop- baar zijn de voorstellingen daai'en- tegen niet. Vaak zijn ze zelfs eenmalig. Daarom hoopt Van den Ende dat viïjdag heel veel publiek naar 'Perséfoné' komt kijken. Wie niet bang is van een beetje bizar is van harte welkom. Niet alleen vrijdag, de dag van de officiële opening, is er veel te zien in het Odapark. Zaterdag 11 september presenteren party- en congrescentrum 'de Witte Hoeve' en organisatiebureau CCG een avondvullend programma inet muziek, theater, mime en zelfs opera en operette onder de titel 'Le boisement du theatre'. 'Kunst en cultuur, gezien door de ogen van theatermakers' belooft het persbericht. Theater, in allexTei vormen, staat dus centxaal op zater dag. Byvoorbeeld het mime- en be wegingstheater van Petro van de Pas, een presentatie met de titel 'Terra'. Een spel met ruimte, kleur, beweging en muziek biedt 'Skylla Colorfool' van Joan Marca. Muziek is ook het medium van slagwerker Jan Wolfkamp. Met behulp vaxx een computer - het prograxxima heet dan ook 'Pads Allowed'- (be)tovert Wolfkamp het publiek met wereld muziek Dat zyn de grotere acts, die wor den aangevuld door de kleinere ge zelschappen en solistexi. Zij zoigen voor opera en operette- performances in het decor van moeder natuur en verrassend exx- tertainment, eveneens in het groen. Voor de inwendige mens qua voedsel en drank zorgt zaterdag 'de Witte Hoeve'. Dit bedrijf bemant overigens ook het theehuis op de zondagmiddagen dat '93 Geheimen' te zien is in het Odapark. De bezoe ker aan de expositie kan dan elke zondag tussen 12.00 en 18.00 uur genieten van een kop thee of axxde- re 'goddelijke' dranken. 'Le boisement du théatre' be gint zaterdag 11 september om 20.15 uur. Entreekaarlen kosten 10,- per persoon en zijn ver- krijgbaxir bij het VW/ANWB- kantoor aan de Grote Markt. Hoelang bent u al geabonneerd op 'Peel en Maas'? Nooit zo over na gedacht waarschijnlijk. Net zomin als u heeft nagedacht over de ver schijningsvorm van het weekblad. Letters, foto's, koppen. Zo ziet een krant eruit, punt. Voor één keer -en dat moet toch kunnen na meer dan een eeuw- wijkt 'Peel en Maas' eens af van het gebruikelijke. Dat wil zeg gen, de krant ziet er nog hetzelfde uit, maar is inhoudelijk heel an- i ders. De vorm is gebleven, de in- j houd is verdwenen. Verander een kleinigheid aan een doodnoxmaal voorwerp en het wordt ineens bijzonder. Plaats iets in een andere omgeving en de bele ving wordt heel anders. In een no- tedop de werkwijze van Adriaan Nette, beeldend kunstenaar en ver antwoordelijk voor 'Tijdschrift Peel en Maas'. Een pagina in de krant van deze week ter gelegenheid van de opening van '93 Geheimen'. Een compositie van woorden en foto's afkomstig uit verschillende uitga ven van 'Peel en Maas', opnieuw ge rangschikt door Adriaan Nette. Met z'n compositie wil de kunste- I naar laten zien dat een object vaak meerdere lagen heeft. Je kunt een krant zien als informatiebron. Je leest en doet kennis op. Maar de krant is ook een beeld. Kolommeix, koppen, foto's, in de opmaak zoals de lezer dat gewend is. Dezelfde in formatie, bijeen gebracht op een kwart pagina, de foto's helemaal aan de andere kant en de krant is de krant niet meer. Terwijl er toch dezelfde informatie in staat. Of een krant die er net zo uitziet als elke week, maar waarvan de letters in een heel andere volgorde staan en de foto's 'niets' voorstellen. Ook dat is geen krant in de ogen van de op het verkeerde been gezette lezer. Dat soort 'kranten' maakt Adri aan Nette al jaren. In grote en klei ne oplagen, in allerlei vormen en uitvoeringen. Ze hebben met elkaar gemeen dat ze 'Tijdschrift' heten. De pagina in 'Peel eix MAas' is 'Tijd schrift nr. 315'. Een cadeau van de kunstenaar aan Venxay. U mag de pagina uitknippen, ophangen, in lijsten. Als u het niet leuk vindt, gooit u hem gewoon weg. DOOS De krantepagina is één van de twee bijdragen van Adriaan Nette aan '93 Geheimen'. Het andere is het projekt met 93 vooi~wei"pen van Venrayse mensen. In dit geval geeft de kunstenaar niets, maar vraagt hij een bydrage. Een klein objekt met een persoonlijke betekenis voor de eigenaar. Via de Venrayse kunstkring zijn 93 mensen bena derd om een stukje persoonlijk heid in een doos te doen en vrijdag mee te brengen naar de opening van '93 Geheimen'. Op het etiket van de doos heeft elke inzender heel kort de inhoud en de beteke nis exvan vernield. Voor de rest zyn het inderdaad 93 geheimen, die door Adriaan Nette ter plekke op een boekenplank worden geplaatst. Daar blijven ze staan tot en met 24 oktober. Daarna krijgt elke gever z'n bijdrage weer terug, met een tentoon steil ingsceitificaat. Twee heel verschillende dingen, een krantepagina en een stapel do zen. Toch gaat in feite om hetzelfde idee: een andere beleving van een doodgewoon vooiwrerp. Dingen kry gen ineens een heel andere waarde. Kunst wordt een krant, een doos wordt kunst. Het kan allemaal bij '93 Geheimen'. Een tentoonstelling zonder pre tenties, maar wel met een interna tionale uitstraling. De kunstenaars ontvangen een bij zonder fraaie catalogus -die nog niet klaar is- en delen in de be langstelling van pers en publiek. We hebben het uiteraard over '93 Geheimen', de expositie in en om het Odapark die vrijdag officieel wordt geopend. Alle werken zijn geplaatst, de kunstenaars zijn in afwachting van de opening weer naar huis. In het hoofdkwartier

Peel en Maas | 1993 | | pagina 13