Er dreigt veel moois verloren te gaan in het Venrayse Jerusalem Gemeentehuis Woningen voor bejaarden Het kan straks niet meer Amak Venray bv met Amak goed onderdax Met de bouw van bejaard enwoningen en service-flats zijn we er nog niet Al'UütVy KI PEEL EN MAAS IS DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF B.V. VENRAY WFFKRI AD VOOR VFMRAY FM nMQTRCI/CM ADVERTENTIEPRIJS 24 ct per mm. ABONNEMENTSPRIJS GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 2727 GIRO 1050652 EEIVDI.MU VUUR V t IN RAI tIN UMj I KfcKfcN PER HALFJAAR 10,(uitsluitend bij vooruitbetaling) MAKELAARSKANTOOR VRIJDAG 8 JULI 1977 No. 27 ACHT EN NEGENTIGSTE JAARGANG Nog leven we in ons land vrij on bekommerd. We kunnen onze ruim 200.000 officiële werklozen, plus het bijna even grote aantal in de WAO lopenden, plus de zieken, plus de bejaarden èn de overige trekkers van onze sociale voorzieningen nog aan een redelijk inkomen helpen. We menen nog alijd dat we dit maar kunnen blijven betalen zonder dat we ons behoeven te bekrimpen. Mede daardoor echter ziet de naas te toekomst er bijzonder slecht uit, zoals de directeur yan het Plan bureau uit de doeken heeft gedaan. Het aantal werklozen zal niet dalen. Zelfs niet als we ook nog een vrije vrijdagmiddag instellen. Met een beetje geluk houden we het de ko mende twee a drie jaren nog enigs zins op het huidige peil, maar van af 1980 zal het aantal werklozen weer een flinke stijging vertonen. We moeten dan nog maar hopen dat de produktde met vier procent per jaar groeit, anders wordt het nog erger. En als ons bedrijfsleven niet beter opgewassen raakt tegenover de konkurrentie uit het buitenland, dan halen we die vier procent 'groei in derdaad niet, op z'n mooist drie pro cent. En dat betekent dan nog meer werklozen, vooral ook onder de ho ger opgeleiden. En wie behoort daar dan langzamerhand niet toe? Voor het werk dat ook ongeschoolden kunnen doen trekken die geschool den de neus op, zodat men daarvoor buitenlandse arbeiders blijft impor teren, wat voor de nationale econo mie een kostbare aangelegenheid is. De prijs van de energie wordt steeds hoger. Het aardgas, dat nu onze be talingsbalans nog zo sterk houdt, zal in 1990 nog maar 65 procent opleve ren van wat er nu uitkomt en in het jaar 2000 nog maar 20 procent Bij dit sombere toekomstbeeld is het duidelijk dat een en ander ge volgen moet hebben voor de wel vaart. We kunnen dan niet blijven doorgaan met voor iedereen goed te zorgen en het zelf ook nog erg goed ■te hebben. Dat alles moet verdiend ikunnen worden. En dat verdienen moet komen uit en door het bedrijfs leven. Uit veel opdrachten en dopr hard werken. Als echter aan beide factoren niet wordt voldaan, dan be tekent dat automatisch een achter uitgaan, een verarming. Met onze hoge levensstandaard van nu kun nen we de konkurrentie tegen het buitenblad, zeker dat van buiten Europa, niet meer aan. Ons levenspeil zal en moet dus zak ken. In hoeverre dat het geval zal zijn, hangt mede van de politieke omstandigheden af. Hoe stelt ons volk zich ten aanzien van die voor spelde crisisjaren op? Maj* ook wat dat betreft zijn de perspectieven niet zo gunstig. Een grote massa meent nog altijd, dat ze maar voort kan gaan met het blij ven stellen van eisen voor hoger loon, betere sociale voorzieningen, meer subsidies, betere voorzieningen voor dit en voor dat. Maar daarmee brengt men de slechtere situatie des te sneller' nader, wordt die ook ver diept en daardoor des te moeilijker weer op te lossen. Natuurlijk wil niemand dat ons land in zo'n slechte situatie terecht komt, doch het inzicht en de wil ont breekt om door eigen inspanning eni bescheidenheid te helpen het ergste te voorkomen. Daar zou een menta liteitsverandering voor nodig zijn. Ieder zou moeten gaan beseffen, dat wat men wil hebben eerst met wer ken verdiend moet worden, uit de nationale produktie moet komen, daar waar men iets met de hand en met de machines produceert of waar men iets uit de grond laat groeien. Wie van de huidige werknemers is daar volkomen van doordrongen? Als we ons al de schone beloften van de verkiezingsstrijd en de eisen van de politieke partijen herinneren, en die leggen tegenover het geschil derde economische toekomstbeeld voor de komende twintig jaar. dan komt daar nog alleen uit tevoor schijn, dat men méér wil, het de mensen nóg beter wil geven. Terwijl het al duidelijk is. dat het uiteinde lijk niet zal kunnen. Dat we in ieder geval op het gebied van lonen en voorzieningen een stap achteruit zul len moeten doen inplaats van voor uit. Nu kunnen we dat nog vrijwil lig. Doen we dat echter niet, dan zal het straks toch gedwongen moeten geschieden. Dan zijn we nu al bezig om straks wederom een stuk vrij heid van ieder van ons te offeren op het staatsaltaar van de kortzichtig heid. Tijdens de laatste vergadering van de gemeenteraad werd het zo even tussen „neus en lippen" door burge meester Defesche verteld, dat tussen de noordvleugel van het voormalige klooster Jerusalem (Saint Michel) en de kapel een noodbestuurspost zou worden aangelegd. Volgens het ka- pitaaluitgavenplan 1977 t.m. na 1980 zal hiermee een bedrag zijn gemoeid van 150.000,— dat in 1977 en 1978 zal moeten worden uitgegeven. Tot veler verbazing werd als het ware voor kennisgeving aangenomen de mededeling van de burgemeester, dat hiervoor een stuk tuin zou moe ten sneuvelen, inclusief een daarop staande ceder. „Het is onze bedoe ling om straks, als de ondergrondse bestuurspost is aangelegd, ter plaat se een nieuwe tuin aan te leggen", was de geruststellende mededeling. En hiermee nam de raad genoegen. Anders ging het evenwel met de ramen van de voormalige kapel. Zoals wij reeds eerder hebben be richt, speelt de architekt met de ge dachte om van de voormalige kloos terkapel een raadzaal met ontvangst ruimte te maken. Enerzijds wil men daarbij het sa crale van de ruimte handhaven, an derzijds wordt het nodig geacht om de glas-in-lood-ramen te vervangen door gewoon glas om meer licht in de nieuwe ruimten toe te laten. Na de raadsvergadering hebben wij hierover uitvoerig geschreven omdat de gemeenteraad bepaald niet gelukkig was met het .onzalige" idee van de architekt dat door een van de raadsleden zelfs als „beelden storm" werd betiteld. In ieder geval werd bereikt, dat de hele kwestie glas in lood ramen nog eens nader wordt bestudeerd. We willen graag toegeven, dat uit 1954 daterende glas-in-lood-ramen (nog) geen cultuur-historische waar de hebben en dat de maakster, Me vrouw Mies van Oppenraay uit Nij megen een oud-leerlinge van Je rusalem voor zover ons bekend De gemeente Venray, zich bewust van de nopdzaak om ook voor de bejaarden passen de woningen te creëren, heeft al enige tijd de problematiek van de bejaardenhuisvesting bekeken. Op dinsdag 2 augustus a.s. zal de commissie voor de ruim telijke ordening zich hier ook mee bezig houden. De gemeente geeft aan, dat bejaardenbouw eventueel mo gelijk zou zijn op een terrein aan de Noondsingel, oostelijk van de Hoge Beek; en op een gedeelte van het huidige par keerterrein aan de Patersstraat. In het eerste geval is dus kennelijk bedoeld de hoek OverloonsewegNoordsingel, naast het Mobil-station. Zoals bekend heeft de Stichting Psy chiatrisch Centrum Venray (St Anna en St. Servaas) plannen om op de andere hoek op het terrein van St. Anna een verpleegtehuis te bouwen voor psychisch gestoorde bejaarden. Men heeft deze plek gekozen in verband met het (visuele) kontakt met de buitenwereld, dat daar volledig tot zijn recht komt. Deze zelfde gedachten- gang zal ook bij de keuze van het perceel naast het Mobil- station voor de Venrayse be jaarden wel een rol gespeeld hebben. Hoe men bejaardenwoningen wil realiseren op het parkeer terrein aan de Patersstraat (voorbeen Patronaat) is ons niet helemaal duidelijk. Aan de Patersstraat zelf kunnen uit oogpunt van welstand c.q. de schoonheidscommissie na tuurlijk geen laagbouwwonin- gen gebouwd worden. Even tueel zou dit wel kunnen als kleine flats in 2 of 3 bouw lagen. Laagbouw zou wel mo gelijk zijn aan de andere kant van het terrein, aan de Hen- seniusstraat, maar daar lijkt ons die plek minder gunstig gekozen i.v.m. het drukke café- en barbezoek dat zich in deze buurt nogal manifesteert. Hoe het ook zij, de bejaar den worden in Venray niet ver geten. Of alles wel zo zal wor den, als het noodzakelijker wijze moet zijn, hopen we van harte. Er is nog al wat proble matiek bij de bejaardenbouw. Het nevenstaande artikel heb ben wij daar geheel aan ge wijd. LIEFST ZELFSTANDIG, MAAR DAN WEL GOEDE HULP Het zou de moeite toch wel waard zijn om het advies van die bedrij ven eerst eens in te winnen, voordat „onherstelbare" schade aan de boom wordt aangericht. Overigens hebben we vernomen dat het omhakken van de boom niet zonder meer zal lukken:. Enkele honderden leerlingen van Jerusalem hebben plannen om het omhakken van deze boom te voorkomen. Ruim anderhalf jaar geleden heeft de door de gemeente aange zochte landschapsarchitekt Ir. Wil Thijssen in de schouwburg een plan ontvouwd over zijn ontwerp „Hart van Venray". Volgens dit plan zou voor het gebied tussen de Grote Kerk en het voormalige kloostercomplex een plantsoen gebied een wandel en rustgebied, zoals het werd ge noemd komen. In het ontwerp van de landschapsarchitekt zou de binnentuin, waarin de ceder staat, gehandhaafd blijven. Sinds de presentatie, van dit plan aan Venrays bevolking heeft men echter niets meer gehoord over het groots aangekondigde wan del- en rustgebied. Nu men zonder meer een we zenlijk onderdeel van de voormalige kloostertuin wil opofferen aan de bouw van een ondergrondse nood- bestuurspost, mag men met alle recht vrees hebben voor een ander deel van de tuin. We bedoelen dé z.g. „Engelse tuin" van het kloostercomplex tussen de Kapel en de Maasheseweg, waarin het voormalige atelier van de schil deres Mère Ancilla is gelegen. Nóg is deze tuin grotendeels door muren omsloten. Maar we houden ons hart vast wanneer straks de verbouw van de Saint Michelvleu- gel tot gemeentehuis begint. Als dan maar niet Weer vergeten wordt, dat dit unieke stukje groengebied in het plan van de landschapsarchitect als beeldentuin is opgenomen. GOEDE ORGANISATIE, OPEN BEJAARDENWERK EERSTE VEREISTE Aangepaste woonvormen voor be jaarden zijn in vele gevallen hard nodig, maar dat wil nog geenszins zeggen dat het overgrote deel van de Nederlandse bejaarden van die woonvormen gebruik maakt, c.q. ge bruik zou wiLlen maken. Veruit de meeste 65-plussers wo nen in een gewone eengezinswoning, waar zij veelal een groot deel van hun leven vertoefd hebben. Het be treft hier dikwijls tamelijk oude wo ningen met de daaraan verbonden problemen .woningen die vaak geen hoge huur doen, maar die wel tal van gebreken vertonen en boven dien belangrijke voorzieningen als badgelegenheid en centrale verwar ming missen. Soms zijn de woningen ook te groot voor een echtpaar of een alleenstaande. Een groot deel van deze woningen staan bovendien in wijken, die voor sanering in aan merking komen. Enerzijds hebben, de bejaarde bewoners het hier best naar de zin, want de omgeving is hen zeer vertrouwd, maar anderzijds roept de huisvesting in deze oude woningen zoveel (praktisch) proble men op dat de noodzaak naar meer aangepaste woonvormen zich duide lijk opdringt. Verhuizing naar een bejaardente huis is veelal niet nodig en wordt (nog) geen klinkende naam heeft in de wereld van de glazeniers. Feit blijft echter, dat de ramen een wezenlijk onderdeel uitmaken van de kapel en dat het doodzonde is en blijft, wanneer zonder meer deze toch wel bijzonder mooie ramen moeten plaats maken voor heden daagse, meer aan de toekomstige funktie van de ruimte aangepaste, ramen moeten plaatsmaken. Maar gelukkig is het nog niet zover. En als het aan de raad ligt althans zo kwam het bij ons over zullen ze er wel in blijven. Geheel anders ligt het echter met de prachtige, metershoge ceder op het binnenterrein van de vleugel Saint Michel. Informatie bij de zus ters Ursulinen leerde ons dat het hier niet gaat om een eeuwenoude boom. Integendeel, de ceder is on geveer vijfendertig jaar geleden ge plant en heeft zich mogen verheu gen in een bijzonder snelle groet Wel gaat het hier om een bijzon der zeldzaam exemplaar. In geheel Venray en waarschijnlijk in wijde omgeving treft men een dergelijk exemplaar niet aan. Het -gemeentebestuur laat als motief voor het verdwijnen van de boom gelden, dat nergens anders op het uitgestrekte Jerusalem terrein een betere plaats voor het bouwen van een ondergrondse noodbestuurs post kan worden gevonden. Door de bouw wordt geen „onher stelbare schade" aan de omgeving aangericht zo werd van bestuurszij de gezegd. Als de kelder is gebouwd, wordt een nieuwe tuin aangelegd. Zonder ceder echter, want deze zou volgens deskundigen niet te ver plaatsen zijn. Volgens andere des kundigen zo hebben we ons laten vertellen zijn er speciale bedrij ven in ons land, die gespecialiseerd! zijn in het verplaatsen van oude(re) bomen. In een land, tvaar rond li*/# van de bevolking 65 jaar of ouder is, wordt de huisvesting van bejaarden een sociaal probleem van de eer ste orde. Dat is dan ook zo in Nederland, dat bovendien sinds de laat ste wereldoorlog nog steeds kamt met een woningprobleem, althans in de dichtbevolkte streken zoals de Randstad Holland. Dat er in de afgelopen decennia hard gewerkt is aan voorzieningen ten behoeve van het wonen en leven van bejaarden, kan ondertussen niemand ontkennen. Ook staat vast, dat er een grote variatie aan woon mogelijkheden voor oudere mensen bestaat. We hebben bejaar dentehuizen, bejaardenwoningen, service-flats en verpleegtehuizen, maar al deze speciale voorzieningen ten spijt, is de huisvesting van bejaarde mensen nog steeds een groot probleem, ook al omdat de be staande voorzieningen onvoldoende op elkaar zijn afgestemd of ont breken op die plaatsen, waar ze het hardste nodig zijn. s, thans ook minder gepropageerd dan een jaar of tien geleden, sinds het (vervolg op eerstvolgende tekstpag.) 5

Peel en Maas | 1977 | | pagina 1