Venray gaat zijn Cultureel Centrum openen wai er zoal aan te pas kwam VRIJDAG 23 SEPTEMBER 1966 No. 38 ZEVEN EN TACHTIGSTE JAARGANG E PEEL EN MAAS B DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF N.V. VENftAY \A/ CCUD| *n UriHD V/CKIDAV CM (TMCTDCVCW ADVERTENTIEPRIJS II d p. mm ABONNEMENTS- GROTESTRAAT 2t POSTBUS 1 TEL 1512 Gift O 1050452 VVCCAD L.H U VUUrT VCIMITHT C. |M VJ IVI O I f\ C C IN PftUS PEft KWARTAAL 175 (buten Vmnroy r— ölllllll meenschapshuis een besliste levens behoefte. Nogmaals, dat ging allemaal ver loren en met een tikkeltje jaloezie zag men in Venray-centrum hoe op verschillende kerkdorpen gemeen- schaps- en parochiehuizen verrezen, met als gevolg een her-opbloei van het verenigings- en gemeenschapsle venJaloezie, die groter werd naarmate in datzelfde centrum me de door de snelle industrialisatie juist dat gemeenschapsleven van vroeger dreigde onder te gaan, ter wijl hiervoor niets anders terug kwam. We kunnen hier nog lang en breed over uitwijden. Maar we vol staan slechts met te constateren dat dit nu allemaal verleden tijd is LANGE DUUR Het heeft allemaal veel en veel langer geduurd, dan we ooit gedacht haden. We hadden het eerst veel te druk met het dichtmaken van daken en ramen, met opruimen van puin en restanten, met het slopen van wat verloren ging, met de opbouw van noodwoningen en kippenhokken die als zodanig werden gebruikt. Eerst moest mens en dier een on derdak hebben en moest in zijn eer ste levensbehoeften: eten, slapen, kleding en werk geholpen worden. We gingen daartoe zelfs weer de Peel aan het ontginnen. En voor dat dit verwezenlijkt was, waren andere plaatsen ons al ver voor in woningbouw, met uitbreidingsplan nen e.d. Er is in die tijd een verbitterd gevecht gevoerd om die achterstand die we mede door de oorlog opge lopen hadden, in te halen. Toen dat allemaal voorbij was, begon de in dustrialisatie, omdat materiële ze kerheid nu eenmaal voorop staat. Eerst daarna begon men aan an dere dingen te denkenAan scholenbouw b.v., maar ook aan verbetering van de infra-structuur, zoals men dat deftig noemt. Wat in feite alleen maar zeggen wil, dat naast de zorg voor materiële wel vaart en financieel welzijn, ook nog andere dingen gelden, voor andere dingen gezorgd moet worden. Intussen was het gebrek aan een soort gemeenschapshuis, aan ruim ten voor de jeugd toch wel evi dent geworden. En de man-in-de- straat begon zich af te vragen, waar om feitelijk dat patronaatsgebouw niet meer terugkwam en of die oude barak, die hiervoor in de plaats ge komen was, een eeuwig leven zou lijden. GEVECHT ACHTER DE SCHERMEN Toen is er achter de schermen veel geheimzinnigs gebeurd. Er was een patronaatscomité, dat met een herbouwplicht zat, met een voor die tijd enorme inhoud. Er waren ande ren. die via het Ministerie van On derwijs en Economische Zaken iets hoorden van mogelijkheden voor een schouwburg. En toen was er opeens een Stichting, die weliswaar niet aan de weg timmerde, maar die zou proberen allerlei mogelijkheden te combineren, waardoor Venray een schouwburg zou kunnen krijgen. Elders in dit blad kunt U een lijstje vinden met wat data, met wat getallen, met wat namen. Het is de vrij nuchtere wordingsgeschiedenis van Ven rays Cultureel Centrum. Een wordingsgeschiedenis, die nogal wat geboorteweeën met zich bracht en die liefst zeven jaren duurde. Hoevele instanties, hoeveel perso nen zich bij de verwezenlijking van dit project hebben ingezet, is nu al moeilijk na te gaan en we volstaan met te constateren, dat na die 7 ja ren, nu Venrays Cultureel Centrum werkelijkheid geworden is. VERWONDERING EN PESSIMISME En mogen we dan ook konstate ren, dat toen de eerste plannen be kend werden, niemand feitelijk ooit geloofd heeft, niemand er rekening mee hield dat ze ooit verwezenlijkt zouden worden? De maquette, die indertijd op de grote Venrayse tentoonstelling Lim- brato te zien was en die een beeld gaf, van wat komen zou in de vroe gere Holteren Hoek trok belangstel ling, zoals toen ieder plan belang stelling trok. Maar aan de verwezen lijking van dit alles, geloofde een groot deel van de Venrayse mensen doodeenvoudig niet. Wac moest Venray in 's hemels naam met een dergelijk gebouw? Wat moest men doen met een schouwburg als Ontwikkeling en Ontspanning met vijf voorstellingen voor 10,ternauwernood de eer ste rijen vol kreeg en de Venrayse revues langzaam maar zeker moes ten stoppen, omdat de belangstel ling ging ontbreken. Men vond het wel een aardige combinatie, zo'n gemeenschapshuis, waarin vergaderruimten zouden ko men, waarin een deel van de jeugd onderdak zou kunnen krijgen, waar een bibliotheek eindelijk de vleu gels uit zou kunnen slaan en waarin tenslote een schouwburgzaal toneel en muziek mogelijk zouden maken. Maar wie zou dat betalen, wie zou dat exploiteren. Zelfs toen langzaam maar zeker de noodwonignen aan de School straat en de Merseloseweg gingen verdwijnen, toen daar de paar hui zen werden opgekocht en de ge meenteraad de eerste 10.000, subsidie voor de stichting van dit Cultureel Centrum „weggaf" zelfs toen bleef men pessimistisch en ge loofde men aan een weliswaar du re, maar mooie droom. Een droom, die werkelijkheid werd toen het aannemingsbedrijf Dinghs in juli 1964 begon met de bouw, nadat op een trieste zaterdag morgen met het zwembad mee, de eerste spade in de grond was gesto ken. NU EEN FEIT Nu is dan, ondanks de twijfel en het ongeloof, het cultureel centrum gerealiseerd. Venray heeft zijn nieu we hart gekregen, dat ook in het centrum-plan als zodanig is opge vat. Een schouwburg, waarom vele andere en grotere plaatsen ons be nijden. Een bibliotheek, die nieuwe mogelijkheden geeft. Vergaderuim- ten voor velen en ontspannings- en hobbielokalen voor onze jeugd. Dat alles als een huis voor onze hele gemeenschap, voor oud en jong, voor arm en rijk; een ontmoetingspunt, waar de mens ervaren zal dat er meer nodig is dan brood en onder dak. Juist in deze tijd wordt gesteld dat een gemeenschap tot stand komt doordat mensen elkaar ontmoeten. Die ontmoeting zal bij de toenemen de vrije tijd steeds meer plaats gaan vinden in de sfeer van ont spanning of in die van aktieve of passieve kunstbeleving. Het culturele centrum, zoals Ven ray thans gaat krijgen, moet de ruimte zijn, die dienstbaar gemaakt kan worden aan de ontmoeting van velen met zeer uiteenlopende be hoeften. Als dat inderdaad mogelijk wordt en er is geen reden hier aan te twijfelen dan heeft Ven ray metterdaad een nieuw hart ge kregen, dat jong en fris nieuw bloed zal geven aan gemeenschapszin, aan initiatieven, aan de recreatieve be hoeften van de samenleving in deze streek en aan een culturele hernieu wing van plaats en streek. DE BOUW VAN HET CENTRUM Toen net voor de bouwvakvakan tie 1964 de eerste spade in de grond werd gestoken voor de bouw van het nieuwe Culturele Centrum in ons dierbaar Venray had het archi tectenbureau Swinkels, Salemans, Knibbeler en Swinkels uit Maas tricht er al een klein jaar plannen maken op zitten. En had het bouw bedrijf Gebr. Dinghs uit Castenray al enkele weekjes zitten tellen, wat de aanbestedingsprijs zou moeten worden. Maar toen die eerste spade de grond in ging en automatisch de ma quette van het centrum omhoog kwam, vroeg datzelfde aannemings bedrijf zich toch wel met enige zorg af wat er in die grond zou zitten, want in de Holteren Hoek, zoals vroeger het bouwterrein voor het centrum heette, had eertijds niet alleen de Maesterskoel gelegen, maar ook een zgn. looierskoel, die gebruikt werd om leer te looien. Die looierskoel was in de loop van de jaren al verdwenen, maar de Maes terskoel was een oorlogsslachtoffer, in die zin, dat men deze van ouds her open brandwaterkuil, maar dicht gestort had met puin en rommel, die men anders niet kwijt kon. Men heeft er dan ook weet van gehad van deze twee „koelen", die helemaal uitgegraven zijn en weder om vol gestort met gele zand. Het centrum heeft er in zo verre voor deel van gehad, dat ze er een van de grootste bierkelders van Venray aan heeft overgehouden. Op een ge geven ogenblik vroeg men zich af of men de open gegraven kuilen niet beter als kelder zou kunnen gebrui ken en aldus werd besloten. Het diepste punt dat bij het graafwerk bereikt werd, lag 5 m. onder peil. Een deel van de Maesterskoel ligt nog onder de huidige binnenplaats. Als we nog even op de voorge schiedenis terugkomen, is toch wel belangrijk er op te wijzen, dat de situering van het hele gebouwen complex ook nog een grondige wij ziging heeft ondergaan. Was het eerst de bedoeling het centrum mid den in de driehoek te bouwen, die gevormd wordt door de Jan Hensen- straat, Merseloseweg en Schoolstraat later is het gebouw opgeschoven in verband met het nieuwe centrum- plan tot aan de rand van de Jan Hensenstraat, die hiermede in feite zijn doodvonnis ondertekend kreeg. In het nieuwe centrumplan is de schouwburg inderdaad gezien als het toekomstige middelpunt van het cen trum, wat o.m. ook in de wegen- situering tot uiting komt. (vervolg z.o.z.) Donderdag gaat het Cultureel Centrum Venray open. Minister Vrolqk komt apart uit Den Haag om dit nieuwe gebouw in het hart van Venray open te stellen voor allen, voor wie het ge bouwd en ingericht is. H(j als Minister van Kuituur wil door zijn tegenwoordigheid nog eens extra benadrukken, dat dit nieuwe ge bouw niet alleen een middelpunt van Venray is, maar ook het kulturele middelpunt vormt voor de gemeenten Venray, Vierlings beek, Wanssum, Meerlo, Broekhuizen, Grubbenvorst, Sevenum en Horst. En daarom is er feest. Daarom zullen de vlaggen wappe ren, zal er muziek klinken en zullen er speeches te horen zjjn. Een nieuw hoofdstuk in Venrays geschiedenis krjjgt dan ztfn be gin Toen in oktober 1944 het St. An- tonius Patronaat in de Patersstraat verpletterd werd onder bommen en granaten verloor Venray de enige behoorlijk grote zaal die het rijk was. Het verloor met dit gebouw nog meer. Namelijk een jeugdhuis, rijk aan geschiedenis. Zijn de Har- monie Euterpe, de voetbalclub, de gymnastiekvereniging hierin niet geboren? Geboren als initiatieven van een man als Pater Nielen en zijn opvolgers, die in het patronaats- werk met zijn vele vooroorlogse fa cetten HET jeugdwerk van Venray- kom organiseerden. En waren in de grote patronaats zaal niet vele toneelvoorstellingen gegeven, oratoria opgevoerd, ten toonstellingen georganiseerd? Daarvoor was na het bombarde ment en de verovering van Venray plotseling geen plaats, geen ruimte meer voor HULP VAN INSTELLINGEN O, zeker. De kloosters en instel lingen boden wel hulp en Prins Car naval werd geïnstalleerd in de ont spanningszaal van Huize Servatius, terwijl Albert van Dalsum als Don Camillo over de planken van de aula van het Gymnasium fietste. Maar toch Men vraagt zich nu of een vereni ging als Ontwikkeling en Ontspan ning niet verpieterd is, door gebrek aan 'n goede zaal. Men vraagt zich af, of Hioob, dat na de oorlog de ellende, maar ook de hoop van Ven ray uitdroeg vanaf de puinen van Jerlsalem, later niet ten onder ging. omdat de bestaande toneelaccomo- datie een te grote rem was. Het blij ven vragen.Maar zo ooit bewe zen is, hoe nuttig een behoorlijke accomodatie is, dan is het in de zaal-loze periode van Venrays ge schiedenis geweest, toen er te weinig mogelijkheden waren voor kulturele ontplooiing van de mens in deze streek. Datzelfde gold voor het jeugd werk. Want dat mag dan nieuwe vormen zijn gaan zoeken, dat mag dan een andere gedaante gekregen hebben en niet meer bestaan uit pa- tronaatswerk alleen, het feit dat men op zolders, in keten en onbe woonbaar verklaarde woningen hier voor een onderkomen moest zoeken is niet bepaald bevorderlijk voor 'n goede gang van zaken. Al moeten we hierbij wel direct zeggen, dat op dit terrein Venray een wonderbaar lijke geschiktheid wist op te bren gen. En tenslotte was er het feit, dat ook het oude gebouw voorzag vergaderruimten, die ook verloren gingen. Nu kan men voor de meeste vergaderingen thans zeer wel te recht in zaaltjes en kamers van restaurant-gelegenheden, voor som mige was echter het hebben van een dergelijke ruimte in een soort ge Het oude Patronaat in de Patersstraat, de voorloper van ons nieuw Cultureel Centrum

Peel en Maas | 1966 | | pagina 11