f150 KRIJGT U TERUG NANTERRE sloppendorp bij de lichtstad EBBERINK 7-WEEKSE PULLEN HYBRO-""»""»"1» Classens Ingezonden (iima martens veniay 95 voor uw Televisie toestel van 7 jaren en ouder, bij aankoop van een nieuw Pbilips-apparaat. Toestellen van jongere datum bebben nog meer waarde. Vraag er ons naar en bekijk onze zeer grote collectie CAMPS jonge hennen NEVEDA Meteor wol Advertenties VRIJDAG 19 MAART 1965 No. 11 ZES EN TACHTIGSTE JAARGANG ■PEEL EN MAAS ia DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF N.V. VENRAY A Ft VOOR VPNRAY RN OM^fcTR RÏCF'N ADVERTENTIEPRIJS 8'/« ct. p. mm. ABONNEMENTS- GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 1512 GIRO 1.05.06.52 EfEfAVDL/üy V UUIv V I vJIflO A I\ PRIJS PER KWARTAAL f 1.75 (buiten Venray 2. telefoon 2389 schoolstraat 30 Juwelier Horloger Opticien Grotestr- 16 Tel. 1261 Venray m. olassens speciaal opfokbedrljf oirlo tel. 04787-345 7weekse en oudere 55 procent wol 35 procent rayon 10 procent vinyon per 1: hoek Marktstraat-Schoolstraat cent per bol van 50 gram Verhuur moderne gelegenheids kleding Kleermakerij J. BUYSSEN Schoolstraat 37 Tel. 1628 H.H. Pluimveehouders voor a f 2.25 Bovans, W.L. en andere rassen Broederij en Opfokbedrljf OIRLO Telefoon 04787-346 welke TELEFONISCH zijn opgegeven en waarin mogelijk een fout voorkomt, komen NIET voor HERPLAATSING in aanmerking. Geef daarom uw opdrachten zoveel mogelijk SCHRIFTELIJK aan ons door! Er zijn vele boeken geschreven over Parijs; er zijn liedjes gemaakt over de romantiek van de stad aan de Seine. Men zal er geen woord in vinden over dit Parijs. Over het Pa rijs van de „voorstad" Nanterre, de schunnige krottenbuurt, waar het le ven nauwelijks leven mag heten. Twintig minuten van de Are de Triomphe; twintig minuten van de lichten van de Grands Boulevards. Twintig minuten van de kostbare etalages van de Champs Elysees. Het vroor op de morgen, toen wij op stap gingen voor ons bezoek aan Nanterre. Het was niet gemakkelijk een taxichauffeur te vinden, die het risico wilde nemen daar heen te gaan. Eindelijk stemde een van hen toe; zijn eigen nieuwsgierigheid om deze plaats eens te zien was sterker dan zijn aanvankelijke aarzeling. We betaalden hem, waar de nor male weg ophoudt en waar het kou de, winderige pad naar het dorp be gint. Onder ons lag de dikke wolk slierten uitbrakende autofabriek van de Simca; daarachter de daken van Parijs, zoals ze vaak zo lyrisch zijn bezongen. Maar aan de andere kant, in de richting waarheen onze voet stappen ons leidden, zag het er heel anders uit. Een wonderlijk, bijna on wereldlijk landschap van armoede en ellende, zoals je het mischien nog ergens in Mexico of Brazilië zou zoe ken, maar aller minst in het hartje van Frankrijk, het welvarende land met zo'n oude beschaving. Tussen de schamele hutten zoch ten jonge mensen naar oude rommel, die nog brandbaar zou zijn. Ze schar relden rond als honden in een vuil nisemmer. De hutten zelf hadden geen verwarming, geen sanitair, geen licht en stromend water, of het moest al langs de muren zijn. Het armetierige stuk grond rond het dorp leek een vuilnisbelt: veel lege blikken en schroot, veel oude rom mel en afval, dat in een onbeschrijf lijke chaos daar al moet hebben ge legen sinds deze „stad" in 1958 ont stond. Politie doet geen dienst in deze De ingang tot dit sloppendorp loopt via de vuilnisbelt. nederzetting.'Zo nu en dan is er een razzia. Dan komen de agenten, de machinegeweren in de aanslag, zoe kend naar de een of ander, die ze willen arresteren. Soms komen ze alleen maar ondervragen, bullebak- kend als een routinezaak. Natuurlijk zijn er evenmin artsen. Maar toch is er, wonderlijk genoeg, een soort ge meenschapsleven ontstaan. De Noord-Afrikaan heeft in Frank rijk, dat nog altijd met een schrik barend huizentekort worstelt, slechts de rechten van een tweederangs bur ger. Zijn kansen om ooit een eigen huis te krijgen zijn daarom mini maal. Hij staat onder aan alle lijsten. Hij wacht. Daarom is hij in wanhoop weggetrokken uit het Parijs met zijn absurd hoge huurprijzen voor ka mers dubbel zo hoog voor een Noord-Afrikaan en vooral ook het Parijs met zijn bijna dagelijkse politieakties tegen hem en zijn soortgenoten. Met een beetje hout, wat cement en een heleboel oud Er stond een belacheltfk klein ouderwets kacheltje, dat de vorst nauwe lijks uit deze ruimte kon verdrijven. roest sloegen ze aan het bouwen. Hun eigen huizen, hun eigen „stad" bouwden ze ergens op een braak liggend stuk grond van de metro pool. De bevolking van Nanterre be staat vrijwel geheel uit Algerijnen, hoewel er een handvol Tunesiërs tussendoor loopt. Ik had een Arabi sche vriend mee genomen en me op die manier gewapend tegen de con flicten en moeilijkheden, die immers onvermijdelijk zouden komen. We hoefden niet lang te wachten. Toen de fotograaf zijn toestel voor de dag haalde, sprong een man woedend overeind en het scheelde bitter wei nig of er was al direct een vechtpar tij ontstaan. M'n Arabische vriend sprong tussenbeide en zijn woorden in de eigen landstaal gesproken kalmeerden de opgewonden man, die evenwel bleef weigeren om te war den gefotografeerd. „Smeer 'm", schreeuwde hij ons nog achterna. „We houden er niet van, dat jullie ons de les lezen. We redden onszelf wel." Als iemand aan lager wal zit, kan hij zich moeilijk voorstellen, dat men hem dat niet kwalijk neemt. Dat de mensen, die zijn lot niet de len, niet zijn natuurlijke vijanden zijn. We liepen een havenloos café bin nen met vochtige muren en een kou de stenen vloer. Er stond een be lachelijk klein ouderwets kacheltje, dat de vorst nauwelijks uit deze ruimte kon verdrijven. Een Tunesiër, die er dicht bij zat om wat warmte te vinden, begroette ons met een op gewonden nieuwsgierigheid. Hij was een man van middelbare leeftijd, een ervaren man en hij vroeg onmiddel lijk onze papieren. „Wie zegt me, dat jullie niet van de politie zijn", was z'n commentaar. De opgewonden discussie in het Arabisch duurde twintig minu ten. Toen wendde de man zch la chend tot ons, gaf toestemming tot fotograferen en toonde zich bereid onze vragen te beantwoorden. We waren geaccepteerd en kregen zelfs een borrel aangeboden. In de duis ternis achter de bar, waar je de rook kon snijden, was de kok bezig het middagmaal te bereiden: cous cous, gekookte groente met iets van meel. Hij graaide met zijn smoeze lige handen onbekommerd in de pan rond. Het tweetal beantwoordde willig onze vragen. Ja, ze verwachtten hier nog wel een paar winters te moeten doorbrengen. Neen, de politie be zorgde hen weinig moeilijkheden te genwoordig. Dat was heel anders ge weest toen de politieke akkoorden over Noord Afrika nog niet in kan nen en kruiken waren. Naturlijk, ze misten de zon van 't land waar ze waren geboren en ge togen wel, maar toch wilden ze niet terug naar Algerië. Ja, er was de laatste tijd steeds meer sprake van rassenonderscheid, maar ach, daar went een mens wel aan. Ze waren er al aan gewend. Een jonge Algerijn nam me even apart. In een bijna pathetisch aan doend verhaal, vertelde hij, dat hij eigenlijk hier niet thuis was. „Weet U, ik heb nu een baan gekregen in een Parijse nachtclub. Zodra ik vol gende week m'n eerste salaris beur, trek ik er tussen uit. Dit is geen plaats waar een mens kan leven. Er zijn er meer zoals ik. Zij komen hier tijdelijk. Net zolang tot ze ergens anders iets beters kunnen vinden. Er zijn er ook, die er vroeger zo over dachten, maar die zo langzamerhand hier toch vastgegroeid zijn. Ze zijn er nu aan gewend. De ouderen schij nen zelfs van deze stad te gaan hou den. Maar, weet U, ik ben jong. En dit is geen oord voor een man. Zo'n smerige boel. Nietwaar?" Hij pro beerde zichzelf te distanciëren van deze gribus. Hij deed een hartstoch telijke poging, zijn waardigheid als man te bewaren. Tegenover ons en tegenover zichzelf. Zijn gezicht had nog niet die vreemde, bijna slaperi ge uitdrukking van aanvaarden, die al de slachtoffers van onze moderne samenleving kenmerkt. Die gelatenheid, die men in alle vluchtelingenkampen ontmoet en die ook de ouderen hier al met zich meedroegen. De geschiedenis gaat verder. Algerije is vrij. Frankrijk' probeert een steeds belangrijkere rol te spelen in de wereldpolitiek. Maar die voorstad Nanterre blijft. Een kankergezwel in onze moderne wereld van welvaart. Een van de ve leHet is niet het enige in Frank rijk, het is ver van een van de wei nige in de werld. De bedelaar is heilig in de Mohammedaanse wereld, maar het armzalige jongetje, dat de caféhouder een handvol cous cous kwam vragen, werd de deur uitge- böf^ourd. De armen hebben geleerd hard te zijn. Trouwens, het is niet de lief dadigheid, die de mensen in oorden als Nanterre kan helpen. Dat kan alleen de re-integratie in de gewone gemeenschap. Het gewoon aanvaar den van deze ongelukkigen als mede mensen met gelijke rechten. Zolang dat niet gebeurt, zal er voor velen in de buurt van de lichtstad nog een reeks heel koude, heel donkere win ters volgen. CULTUREEL CENTRUM Jaren geleden hebben inwoners van Venray renteloze leningen ver strekt voor de bouw van het patro naat. Dit patronaat is verwoest ge worden, maar indien ik juist ben in gelicht, is de oorlogsschadeuitkering ingebracht bij de bouw van het cul tureel centrum. Is dit wel juist? Had het comité bouw cultureel centrum niet de leningverstrekkers van de overdracht op de hoogte moeten stel len en hun toestemming te vragen? Met dank voor de plaatsing. Naam redaktie bekend. AANGETEKEND DIENSTPLICHTIG Is het geen ongewone zaak dat dienstplichtigen hun oproep voor op komst ontvangen per gewone brief. Vele dienstplichtigen zijn in de loop van de tijd verhuisd, hebben hiervan wel kennis gegeven aan de afdeling bevolking maar niet aan de PTT. Wat gebeurt er indien de gewone brieven niet ter bestemder plaatse worden bezorgd? Is het geen zaak van goed gemeentelijk beleid om de ze brieven aangetekend te verzen den? TELEFOONCELLEN Nogmaals wil ik een lans breken of met de uitbreiding van Venray de PTT geen openbare telefooncellen kan plaatsen b.v. in zuid, west en het Desselke? GROENE KRUIS Het is al jaren geleden dat de af deling Venray van het Groene Kruis een jaarvergadering hield waar re kening en verantwoording werd af gelegd over het gevoerde beheer. Dit staat in de statuten welke konink lijk zijn goedgekeurd. Waarom ge beurt dit niet meer? Indien het waarom men een dergelijke verga dering niet meer houdt werkelijk 't gebrek aan belangstelling is, kan men dan iets beter de statuten ver anderen en aanpassen? Gaarne willen met mij verschillen de leden van het Groene Kruis reke ning en verantwoording zien en o.m. vernemen hoe de plannen voor de bouw van het medische centrum op dit moment staan. H. S. Wij vragen iog iteedi PERSONEEL geschoold en ongeschoold Aanmelden dagelijks - ook na werktijd -- aan de fabriek, bij de portier N.V. INALFA VENRAY ONDERLINGE VERZEKERINGEN PAARDENVERZEKERING Onder voorzitterschap van de heer Hub. Janssen vergaderden vorige week de leden van de Onderlinge Paardenverzekering en de Onderlin ge Veeverzekering. Bij de paarden zien we een terug uitgang. Op alle terrein. Op de eer ste plaats nam het aantal leden af van 512 tot 490 t.o.v. 1963. Ook het aantal verzekerde paarden ging naar beneden en wel van 608 tot 582. En tenslotte kwam dat tot uitdrukking in het verzekerde bedrag dat zakte van 814.000,— tot 789.000,—. 1964 was niet bepaald een schade vrij jaar. Liefst 21 schadegevallen werden aangegeven voor een bedrag van 20.395, Maar aangezien er nog ruim 7000 in kas was, besloot men de premie terug te brengen van 2Va op l°/o. Rest ons nog te vermelden dat in 1964 70 drachtige paarden zijn aan gegeven en dat in 1965 rigoreuzer zal worden opgetreden tegen die le den, die niet met hun paarden ter schatting verschijnen. Komt men de eerste keer niet dan is het 5, boete en bij herhaling wordt het een tientje. VEEVERZEKERING Bij de Veeverzekering zagen we ook het ledental kleiner worden, na melijk van 64 op 56 zakken, maar 't aantal ingeschreven koeien, pinken en kalveren stijgen van 592 naar 620. Het verzekerde bedrag zakte echter van 528.016 naar 457.120. Liefst 23 koeien, 6 kalveren en 2 pinken waren de schadegevallen voor 1964 met een gezamenlijk bedrag van 12.653,Vijf van deze beesten wa ren zelfs met de destructor meege geven moeten worden. Toch was ooS hier de financiële toestand zodanig dat de premie verlaagd kon worden met een Va JUNGHANS

Peel en Maas | 1965 | | pagina 13