Veilig Verkeer...
BOMBARDEMENT
brengt dood en verderf
Politierechter
Filmnieuws
Dood kapitaal
Auto1!
Eiermuziek
Vrouwengilde
WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMSTREKEN
fa. MARTENS
TAXIBEDRIJF P. ST0KS
KEMPWEG 9 TEL. 1233
VRIJDAG 9 OKTOBER 1964 No. 41
VIJF EN TACHTIGSTE JAARGANG
PEEL EN MAAS
DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF N.V. VENRAY
GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 1512 GIRO 1.05.06.52
ABONNEMENT8-
(buiten Venray 1.75
VOOR 20 JAREN
Aehtung Störungsfeuer had 'n Duitse soldaat op een bord geklad
derd langs de Leunseweg. En wat Störungsfeuer was had de
Venrayse mens in de eerste week van oktober 1944 reeds ont
dekt. De plotseling oversuisende en inslaande granaten had hem
gedwongen de kelders in te schieten en zijn toevlucht te nemen
onder de grond. Het had dood en verderf gebracht, leed en droe
fenis. Het had mensen gedood en verminkt, woonhuizen vernield.
Het rustige Venray van weleer
was niet meer. In vele huizen liad
men evacuees opgenomen uit het
Brabantse, waar nu hard gevochten
werd om iedere meter bos. Ze brach
ten verhalen mee van bittere ge
vechten, zware beschietingen, grote
nood. En men bad in die oktober
maand dat al dat vreselijke aan
Venray voorbij zou mogen gaan.
Maar het steeds heviger wordende
storingsvuur voorspelde weinig
goeds. Het bleef uit de hemel val
len, onverwachts, onheilspellend.
Weer werden mensen gewond, men
sen gedoodEr kwam meer puin
en de ruik van solfer bleef hangen.
Men moest er uit voor brood en
voedsel en men kroop langs muren,
zocht steeds naar dekkingsmogelijk
hedenEr was geen electriciteit
meer en dus geen licht en kracht,
dat op andere manieren opgewekt
moest worden. Een petroleumlampje
werd een kostbaar ding. In de Gro
te Kerk werd nog Mis gedaan al
was het alleen maar om de doden
nog een kerkelijke begrafenis te
geven, maar de gebrandschilderde
ramen rammelden soms van geweld
uit het Brabantse, waar eerst de
Amerikanen en later de Engelsen
zich letterlijk dood liepen op de
zware Duitse tegenstand in de bos-
ens.
Het was het vredig Venray van
weleer niet meer. Integendeel, de
kelders waren vol met zenuwachtige
mensen, die zich afvroegen wat de
bevrijding toch wel worden moest,
die met' ontzetting hoorden, dat dan
weer hier, dan weer daar mensen
getroffen waren door granaatvuur.
Men ging niet meer kijken als hier
of daar een granaat was ingeslagen.
Men haalde zijn spulletjes bij elkaar
die men niet wou missen en ging de
kelder in, zodra dat verschrikkelijke
onweer weer losbarstte. O zeker,
men vertelde dat de Engelsen kof
fie gingen drinken als de storings
vuur weer even afnam, maar het
waren zennuwachtige mopjes en
men schaamde zich niet om bij het
eerste het beste gerucht, hoe loos
soms ook, met een fikse duik de
kelder in te schieten. Men wachtte,
bad envloekte!
12 OKTOBER
Zo breekt dan de dag aan van 12
oktober 1944. Een dag als we hem
nu beleven, vol zon in de late herlst.
Met een kar had men nog enkele
doodskisten naar de Grote Kerk ge
bracht ,waar reeds een dodenmis ge
lezen werd. Een kapelaan vroeg een
paar jongens de kisten naar binnen
te willen dragen, omdat er geen
dragers waren. Negen doden werden
die morgen begraven na de kerke
lijke plechtigheid en het scheen dat
de Engelse kanonniers tot na de be
grafenis gewacht hadden, want ter
nauwernood waren de weinigen
thuis, die ter kerke waren geweest
of daar begon het lieve leven weer.
De ene granaat na de andere don
derde neer op Venray en het geluid
van de ontploffingen werd heviger
en heviger. De mensen in de kel
ders gedoken, voelden de muren
trillen van het geweld der inslagen,
maar hoorden ook hoe zich tussen
het geluid der gierende granaten
een ander geluid mengde, namelijk
dat van vliegtuigen. Niemand reali-
serde zich dat zij een andere do
delijke last naar Venray brachten:
bommen.
Dan was het of tussen granaat-
vuur door met kettingen in de
lucht gerammeld werd. Een steeds
snerper wordend gehuil kwam
uit de hemel. Dan vielen ze, de
bommen. Donderslagen klonken
over het dorp; in de kelders spoot
het zand naar binnen, de stutpa-
len vielen om, de muren kraak
ten, het licht verdween en het
stonk naar vuurMen greep
elkander vast in doodsangst. En
weer opnieuw vielen de bommen,
weer opnieuw dat beven en scheu
ren ,dat doorklonk tot in het eigen
gebeente. Weer sidderden de kel
ders en weer werd het einde
verwacht
Uit de lucht zagen de Engelse
vliegers het dorp liggen ,stil en ver
laten toen boven Servatius het com
mando gegeven werd de 500 kilo
zware bommen los te laten. Men zag
de inslagen in dit ziekenhuis, de in
slagen van de bommen, die vielen
in het vrije veld van wat nu plan
Oost is ,maar ook de inslagen mid
den in de Grotestraat en nabij het
Henseniusplein. En met een grote
zwaai kwamen ze terug, deze HAF
mannen om nu opnieuw hun bom
men te gooien waar grote stof- en
vuurwolken het pad al-markeerden,
dat ze eerst getrokken hadden. Nu
werd het de Draal, de Paterskerk,
de Patersstraat, waar de bommen
insloegen, de hel losbrak
DOOD EN PUIN
Ze hadden deze opdracht gekre
gen, de Engelse vliegeniers, om
daarmee de Duitse toevoerlijnen
naar het slachtveld van Overloon af
te snijden. Maar het baatte niet,
want over de puin-overdekte stra
ten reden de nieuwe Tiger-pantsers
en slechts een enkele Duitser, die
toevalligerwijze bij of in de gebom
bardeerde straten was, werd gedood.
Zoveel te erger was het onder de
burgerbevolking. Toen zij na het
bombardement, dodelijk verschrok
ken, uit hun kelders kwamen, lag
daar voor hen een onherkenbaar
Venray. Uit de gebombardeerde
straten steeg het puinstof hemelhoog
en was de weg versperd door puin
en balken van kapotgeslagen wo
ningenHier werd om hulp ge
roepen, daar brandde het, hier zaten
nog mensen onder het puin, daar
waren kelders ingestort waarin nog
mensen zaten
En terwijl het granaatvuur nog
rommelt in de lucht, gaat het grote
reddingswerk beginnen. Mensen
worden uit kelders gehaald, doden
geborgen. Over het puin draagt men
ze weg, de slachtoffers van dit bom
bardement, dat van Venray-kom, 'n
grote puinhoop heeft gemaakt, een
massagraf van tientallen mensen.
Het verhaal van die donderdag
morgen in oktober kan niet volledig
verteld worden. Ieder mens, die het
zelf meegemaakt heeft, zwijgt er
overKan het eenvoudig niet
vertellen omdat de veelheid van in
drukken weggevaagd werd door be
sef van eigen kleinheid, van eigen
hulpeloosheid, door het besef dat hij
naakt en ^rm stond voor zijn God.
Mensen, die het niet meegemaakt
hebben, kan men niet vertellen wat
het is gebombardeerd te worden.
Hoe realistisch men hen ook dui
delijk kan maken ,hoe de bommen
neergierden en met geweld explo
deren, hoe muren scheuren, huizen
invallen, kelders het begeven, het
vreselijke gevoel van de mens, die
daar midden in ligt, is niet te be
schrijvenEvenmin is te be
schrijven wat na het bombardement
is gebeurd. Er zijn evenveel verha
len van, als er toen mensen in Ven
ray woonden. Ieder heeft zijn eigen
verhaal, zijn eigen belevenissen.
Hier heeft men de buurtbewoners
uit het puin van hun kelders kun
nen halen, dodelijk geschrokken,
uitgeput, maar nog levend. Daar
heeft men na karrevrachten puin
weggehaald te hebben met de blote
hand het geluk gehad twee oude
mensen onder het puin te halen.
Zwaar gewond weliswaar, maar nog
levend. Daar heeft men uren en uren
en uren staan te werken als gekken
om de plaats te zoeken, waar een
hele familie moest zitten, tot men
laat in de avond hun stoffelijke
resten vindt zwaar verminkt door
het puin. En kruide op een ouder
wetse kruiwagen daar niet iemand
een zwaargewonde naar het over
volle ziekenhuis dwars over het
puin? Lag daar geen gewonde op
een deur, die enkele jonge kerels
wegbrachten naar het ziekenhuis.
Zocht men verderop nog steeds
toen de avond al viel en zijn doods
kleed uitspreidde over Venray? Wat
er in die uren en dagen na Venray's
bombardement gedaan is om mensen
te helpen, mensen te zoeken, slacht
offers te bergen, te begraven, het
zijn allemaal verhalen, die nu 20 ja
ren daarna zo vreemd en eigenaar
dig klinken, nu weer wonen en wer
ken in een nieuw en blij Venray
STEEPLE HOLDS UP....
Een oorlogsgeschiedenis hoe breed
ook opgezet, zal nooit het leed, de
droefenis en de angst van die dag
kunnen beschrijven, maar zal ook
nooit een goed beeld kunnen geven
van de heldenmoed, het saamhorig
heidsgevoel en de levensvreugd die
toen bloeide op het stinkende en ro
kende puin. Laten we daarom vol
staan met te constateren, dat het
hart van Venray was uitgerukt, ver
anderd was in een grote puinhoop,
waaronder vele doden de tol betaald
hadden, die Venray moest geven
voor zijn bevrijding.
De zon ging onder maar in het
westen bleef de hemel rood. De
strijd om Overloon ging door. In
Venray zelf was het stil, als hield
men de dodenwacht. Maar de zon
ging ook weer op en het leven ging
verder, ook in de kelders, die soms
overvol waren, doordat uit de ver
nielde panden ook de geredde bewo
ners nog opgenomen moesten wor
den
Er moest brood zijn, er moest
drinken komen en voedselDe
mensen kropen uit hun holen, om
dat alles te pakken te krijgen, kwa
men uit hun kelders om het rui-
mingswerk van daags tevoren voort
te zetten. Maar niet lang, want weer
begonnen de Engelse kanonniers
aan hun doodbrengend werk. Ook
op vrijdag 13 oktober lag Venray
onder zwaar granaatvuur. Wat er in
Venray nog overeind stond, scheen
vewoest te moeten woro'en. Lang
zaam sijpelde het bericht door dat
het bombardement misschien wel 'n
geluk voor Venray geweest was.
Waren in Leunen de Grdne Polizei
niet verschenen om alle mannelijke
inwoners op te komen halen om
schanswerk te komen verrichten
voor de Duitsers? Nu had men en
kele Leunse mensen meegenomen,
maar het storingsvuur en het bom
bardement had een verder gaan
van deze gevreesde Polizei verhin
derd. Een schrale troost voor de ve
len, die hier lagen onder een steeds
zwaarder en heftiger wordend ka
nonvuur, steeds maar. luisterend of
de vliegtuigen toch maar terug zou
den komen
We hoorden van bitter harde ge-
TE LANGZAAM RIJDEN,
STILSTAAN OF
ACHTERUITRIJDEN
Een autosnelweg is een weg om
op te rijden, niet om op stil te staan.
Maar wilt u toch stoppen, bijvoor
beeld om wat te rusten, of dwingt
een technisch gebrek aan de auto u
tot stoppen, doe dat dan op de
vluchtberm. Stop nooit op de rij
baan. Dat is levensgevaarlijk voor
het met hoge snelheid naderende
verkeer.
vechent, die rond Overloon plaats
vonden, waar iedere meter grond
bevochten moest worden door de
Engelsen met de blanke bajonet.
Overloon was genomen, maar de
Duitser hield een verdere opmars
tegen. Zijn kanonnen en zijn ge
vreesde nevel werpers brachten
dood en verderf daar waar een En
gelsman zijn neus maar buiten de
bossen durfde te steken. De torer
van Venray bewees de Duitsers goe
de diensten. In deze toren hadden
de Duitsers een pracht overzicht
over het gehele terrein van de strijd
en hoe groot het uitzicht was bewe
zen de zware aanvallen waarvan de
Engelsen bloot stonden. De Engelse
kanonniers hadden opdracht om die
uitkijkpost uit te schakelen, maar
stonden machteloos tegen deze brok
steen, die eeuwen getrotseerd had
en ook de Engelsen bleef trotseren.
Daar moest een einde aan komen.
En terwijl in Engeland de kran
ten het ongedurige publiek, dat zich
afvroeg waarom de opmars bij
Overloon maar steeds niet verder
ging, vertelde dat de kerktoren van
Venray Dempsey's leger tegenhield,
kregen Typhoon vliegers opdracht de
Venrayse toren uit te schakelen. Dat
moest op zaterdag 14 oktober 1944
gebeuren
(Wordt vervolgd)
Over snelheid gesproken. Een
autosnelweg is een snélweg. Een te
langzaam rijdende auto is daar een
obstakel. De snelheid aanpassen aan
die van het overige verkeer, doet 't
verkeer op de autosnelweg soepeler
en dus veiliger verlopen. Uitermate
gevaarlijk is het achteruitrijden op
de snelweg, bijvoorbeeld om naar
een gemiste afrit terug te keren.
Verstandiger is het dat te doen via
de volgende afrit.
Te langzaam rijden, stilstaan of
achteruitrijden vormen samen één
van de zes fouten, die Rijkspolitie
en Verbond voor Veilig Verkeer ge
zamenlijk in de „Aktie Zwarte Zes"
bestrijden.
U kunt het geloven of niet, maar
er zijn mensen die niet op tijd hun
hondenbelasting betalen en die zelfs
niet tijdig de gemeente op de voor
geschreven wijze verwittigen, dat zij
hun woning delen met een hond. Er
zijn zelfs mensen, die een hekel heb
ben aan hondenbelasting en die vin
den dat men liever de poesen maar
eens moet belasten. Maar daar heb
ben we het nu niet over.
Het niet voldoen van de honden
belasting is een misdrijf. En wie niet
op tijd betaalt is dus een misdadi
ger in de zin der Wet. Want men
kan heel gemakkelijk een misdrijf
doen door iets niet te doen.
De rechter kan met de getroffen
gemeenten meevoelen. Hij pleegt de
eigenaren van clandestiene en ille-
2 honden bij verstek tot vijf of
tien gulden boete op te leggen.
Want meestal verschijnen deze lie
den niet. Zij hebben er geen snip
perdag voor over, want een hals
misdrijf is het niet.
Toch was er vandaag een geko
men. Hij stond er een beeje zenuw-
achig bij. Wan ook zijn hond had
rondgelopen, zonder dat de over
heid haar rechtmatig deel had kun
nen opeisen. „Ik was ziek geweest",
vertelde hij, „en zo was ik in finan
ciële moeilijkheden gekomen. Daar
door kon ik die hondenbelasting niet
op tijd betalen. Ik zeg tegen mijn
vrouw: dat moeten we dan later
maar doen."
De rechter kon dat niet begrijpen.
„Neem dan geen hond", zei hij. „Ik
wil ook geen hondenbelasting beta
len. Daarom heb ik geen hond."
O nee", zei de verdachte, „mijn
geval ligt heel anders. Ik heb die
hond al achttien jaar."
„Achttien jaar", peinsde de rech
ter. „Maar dat is toch veel te oud
voor een hond? Dan was het mis
schien verstandiger zo'n beest maar
een spuitje te geven. Want dat kan
toch niet veel meer zijn, zo'n hond
van die leeftijd."
Daarmee was de oppositie in de
rechtszaal losgebroken. De officier,
de verdachte en zelfs de griffier wa
ren daar tegen. „Je wordt toch ge
hecht aan zo'n beest", vond de of
ficier. „Juist meneer de raadsheer,
of bijzit", zei de verdachte, die niet
wist, hoe hoog hij het zo gauw
moest zoeken. En de griffier fluis
terde achter zijn hand: „Ik denk,
dat u ook niet om een spuitje vraagt
als u erg oud bent." „Ho maar, ho
maar", deed de rechter bezwerend.
„Meneer de grootedelachtbare",
verklaarde de hondenbezitter. „Mijn
zoon heeft die hond gekregen toen
hij drie jaar was. En nou is die
jongen 21. Die zou het nooit goed
vinden. En mijn vrouw ook niet. En
ik trouwens ook niet. Dan maar een
sigaretje minder. Maar dat beest zal
een goede oude dag hebben, zolang
hij nog gezond is. Al is het niet veel
meer, want hij ligt haast de hele
dag op de divan".
„In dit speciale geval: vier gulden
of een dag", eiste de officier, daar
mee een gulden afwijkend van de ri
tuele straf.
„Als ik thuiskom gaat hij altijd
nog even van de divan af om mee
gedag te zeggen", zei de verdachte.
„Conform", zei de rechter. En
daarmee kreeg de man de kleinste
straf, die „sinds mensenheugenis"
voor dit misdrijf is opgelegd.
Voor alle reparaties
Schoolstraat 30 Tel. 2389
THANS GEVESTIGD:
JEUGDFILMVORMING IN
VENRAY
Dezer dagen namen wij kennis
van een circulaire die de Werkgroep
voor Filmvorming heeft verspreid
op de scholen voor voortgezet onder
wijs in onze gemeente.
Daarin konden we lezen, dat er,
in aansluiting op het grote succes
van de filmcyclus voor de jeugd
van vorig jaar, wederom door deze
werkgroep een programma van een
vijftal speelfilms is samengesteld.
Filmtitels als De Overval, Trapeze,
Ballade van een soldaat en 't Is
feest vandaag, laten ons zien, dat
er belangrijk hoger wordt gemikt
dan vorig jaar. Dit bijzondere pro
gramma met de daaraan verbonden
waardevolle begeleiding door mid
del van uitleg op de scholen, be
spreking in de pers en jeugdforum
in de bioscoozaal verdient ons aller
aandacht.
Bovendien getuigt de uiterst lage
abonnementsprijs van drie gulden
voor vijf voorstellingen van de zeer
sympathieke medewerking van de
bioscoopdirectie. Eveneens verheugt
het ons, dat deze aktie, die vorig
jaar beperkt bleef tot Mulo, Huis
houdschool en LTS ,nu wordt uitge
breid tot middelbare schooljeugd.
Hopenlijk vindt de Werkgroep ook
hier voldoende medewerking en
deelname; het bovenstaande pro
gramma verdient dit zeker.
Vooral de tv. heeft jong en oud
aan de film gewend gemaakt en de
ze is niet meer uit ons leven weg
te denken. Op de jeugd speciaal kan
zij een diepgaande invloed uitoefe
nen. Zij heeft een eigen taal, die
veel indringender kan zijn dan het
gesproken woord.
Door deze wijze, waarop de ca
mera personen en situaties opneemt
en de filmmaker de beelden met el
kaar verbindt, kan een suggestief
geheel ontstaan, dat de toeschouwer
volledig in zijn ban houdt. De duis
ternis in de bioscoopzaal, waardoor
alle aandacht op het doek wordt ge
richt, verhoogt de werking nog.
De invloed van de film op de
jeugd blijkt niet alleen uit de na
bootsing van uiterlijke gedragingen
van haar filmhelden (zij „spelen"
Ivanhoe of „zijn" Eddy Constantine
en Brigitte Bardot), maar ook de le
vensbeschouwing, die de film eta
leert, wordt gretig aanvaard.
Weelde, zucht naar bezit, bravour,
het ontbreken van hogere levens
waarden, oppervlakkige materialis
tische levensopvatting zijn dingen,
die de film bij ons in discrediet
brengen, veel meer dan de hoeveel
heid sex en bloot.
De jeugd moet leren met de nodi
ge kritiek tegenover de film te staan.
Zij moet door de suggestieve vor
men heen leren kijken en de leeg
heid en vervalsing van het leven
onderscheiden, zij moet vooral de
goede film leren kiezen.
Voor dit alles is een zekere vorm
geving noodzakelijk. Deze wordt op
school slechts zelden gegeven. Hier
door wordt de noodzaak voor de
ouders, om aandacht aan deze vor
ming te besteden des te klemmen
der. Het mag ons niet onverschillig
laten welke films onze kinderen
bekijken en op welke wijze zij die
beleven en beoordelen.
Zo biedt deze cyclus, uitgebracht
door Werkgroep Filmvorming, onze
jeugd een unieke kans om kennis te
nemen van het goede en schone in
de film.
Wij geloven zeker, dat vele ouders
de bereidheid zullen tonen hieraan
mee te werken; het beste zou zijn,
als zij zelf de films ook zouden be
zoeken, samen met zoon of dochter.
Langzamerhand moeten zij kitsch
van kunst leren onderscheiden.
Daarvoor is nodig het kritisch be
schouwen, het filmgesprek, een goe
de begeleidng.
Werkgroep Filmvorming heeft we
derom een prijzenswaardig initiatief
genomen. Moge een grote belang
stelling haar deel worden.
Wij vragen nog steeds
PERSONEEL
geschoold en
ongeschoold
Aanmelden dagelijks -
ook na weiktijd - aan
de fabriek, bij de portiei
N.V. INALFA VENRAY
Het blad „Missie Integraal" heeft
fris van de lever een aanval gelan
ceerd op een serie charitatieve in
stellingen van de Kerk. Deze zouden
kapitaalbezitters en couponknippers
zijn geworden, die met het geld, dat
hun is toevertrouwd om nood tc le
nigen, niets doen dan op zijn best
een uitkering van de rente.
Dit is een ernstige beschuldiging
zeker in een tijd, dat de wereld de
mensheid in nood heeft ontdekt in
de ontwikkelingsgebieden.
Het is niet voldoende, wanheer
enkele mensen uit die kring van
charitatieve instellingen een tegen
verklaring afleggen, waarin zij de
beschuldiging weerspreken.
Het enige goede antwoord, dat op
die beschuldiging gegeven kan wor
den, bestaat in volkomen opening
van de boeken.
Wanneer de beschuldiging niet
waar is, dan zullen die organisaties
er geen enkel bezwaar tegen kun
nen hebben. Wanneer de beschuldi
ging wel waar zou zijn, dan kunnen
zij het alsnog goed maken door
openlijke aansluiting bij het denken
van DEZE tijd te zoeken.
De autohandelaren kunnen tevre
den zijn over het afgelopen jaar. De
handel steeg mede dank zij de flin
ke loonsverhoging van 1963 met
35%>. Een handige rekenaar heeft
uitgerekend, dat voor iedere auto
op de Nederlandse wegen een ruim-
t& is van zegge en schrijve 17 meter.
Dat het met het autoverkeer iedere
dag drukker wordt, kan iedereen
constateren. Menige automobilist in
de steden is al weer op de fiets
overgeschakeld, omdat hij daarmee
vlugger thuis is dan met zijn wa
gen, die hij bovendien meestal niet
kan parkeren.
De cijferaars en niet-cijfciaars
zijn allen het erover eens, dat het
wegennet zwaar overbelast is. De
conclusie is duidelijk: meer wegen,
bredere wegen, viaducten, tunnels
enz. Maar dat betekent ook planning
op langere termijn. Dus geduld oefe
nen.
Maar ondertussen zou men onder
de auto's een flinke opruiming kun
nen houden door b.v. de autokeu
ring verplicht te stellen. Nederland
kan hierdoor zijn naam van het
land der auowrakken" weer kwijt
raken. Er rijden veel van die doods
kisten op wielen op de Nederlandse
wegen met alle trieste gevolgen van
dien.
De Rijkspolitie alhier heeft proces
verbaal opgemaakt tegen de eige
naars van een kippenkooi, die in de
Vredepeel de radio te hard lieten
schallen. De radio was geplaatst in
een hok om de kippen tot grotere
produktiviteit te stimuleren. De om
wonenden tekenden echter protest
aan, omdat zij van dit burengerucht
niet konden slapen
De kippenkooi waarin maar
liefst 43.000 kippen worden gehou
den is eigendom van' de familie
Poels. De dieren zijn nog steeds niet
aan de leg en er worden thans da
gelijks nog „slechts" 15000 eieren
geraapt. De eigenaars van deze kip
penfarm toonden zich voorstanders
van een moderne aanpak en plaats
ten een radio temidden van de bees
ten, opdat deze daardoor rustiger
zouden worden en meer zouden
produceren.
Ook in de late avonduren brulde
de radio zijn tophits over de kippen,
zodat de omwonenden erdoor uit
hun slaap werden gehouden. De ra
dio is thans het zwijgen opgelegd.
Als inleiding o.a. op de vorming
van gespreksgroepen over het reli
gieplan voor het Landelijk Gilde zal
het Vrouwengilde afd. Venray a.s.
dinsdag een verdiepingsmiddag hou
den. Deze begint om 2 uur in Ma-
riannhill en de diocesaan geestelijk
adviseur Rector J. Narinx uit Roer
mond zal een inleiding houden on
der de titel „Wat is er gaande met
ons Geloof." Om 4 uur is een H. Mis
in de kloosterkapel, waarna onder
een kopje koffie nog wat nagekaart
kan worden.
Zij die zich nog niet voor deze
middag opgegeven hebben kunnen
tot zaterdag terecht bij Mevr. Jans-
sen-Muis, Patersstraat 18.