Antiek- kunst- en inboedelveiling publiek a contant verkocht worden DE AFGELOPEN WEEK... re :l en maas Grootse Roode Kruis demonstratie HERINNERINGEN van een Engelse sold aat in zaal WilKel mina te Venray Op vrijdagmiddag om 2 uur en vrijdagavond om 7.30 uur zal door deurwaarder C.M.A. Nieuwenhuis antiek, koper en tin, meubilair w.o. kasten, com mode, Petit Point stoeltjes en tafeltjes, antiek spinnewiel en petr. lamp, verzameling prachtige Perzische tapijten, bankstel, porcelein, goud en zilver en wat verder ter verkoop wordt aangeboden. Kijkdag vrijdagmorgen van 10-2 uur (begin veiling) Pastoor Vercoulen begraven VRIJDAG 4 SEPTEMBER 1964 No. 36 VIJF EN TACHTIGSTE JAARGANG X™?,EN mïnckhof N V ven-rat WFFKRI AD VOOR VFNRAY FN OMSTRFFFN advkbmwtikihius ct p. mm aboniwments- GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 1512 GIRO 1.05.06.52 V VJVJI\ V Erll Ari I Lfll W/IVIO 1 l\CrlVCrll PRIJ8 PER KWARTAAL 1.50 (buiten Venray 1.75 Zaterdag zal Venray in het teken staan van het Rode Kruis. Op die dag zal namelijk de 22e Limburgse Rode Kruis-dag in onze gemeente worden gehouden. Deze oefendagen worden bij toerbeurt in de grotere Limburgse gemeenten gehouden, bij voorkeur afwisselend in Noord-, Midden- en Zuid-Limburg. Dit jaar is voor de eerste maal Venray aan de beurt. BETEKENIS Limburg heeft 27 Rode Kruis- afdelingen en iedere afdeling heeft een eigen colonne, iets dat uniek in Nederland is. Van deze colonnes ko men nu afvaardigingen naar Ven ray, dat zaterdag dan zo'n kleine 700 Rode Kruismensen welkom zal heten. Voor $eze mensen zijn oefe ningen uitgezet, die de paraatheid en geoefendheid der kolonnes testen. Zij kan verder de samenwerking onderling vergroten en commandan ten en officieren hebben hier kans veel te leren. In onze plaats zal men op de Vier Uutersten (het bosgebied ten zuiden van het ziekenhuis) een rampsitua tie voorstellen, waarbij zo'n 100 tot 120 gewonden en doden gevallen zijn. Voor doden en gewonden SDe- len leden van de Venrayse jeugd verenigingen. Hoe nodig zulk eeen oefening is, bleek deze week bij de treinramp van Westervoort waar de Rode Kruiscolonne goeed werk heeft ver richt. De colonnes krijgen nu als opga ven de gewonden ter plaatse de eer ste hulp te geven. Scheidsrechters zullen daarbij punten toekennen voor het geleverde werk. Vervolgens moeten deze verwonden worden vervoerd naar een verzamelplaats, een op te richten noodhospitaal en naar het ziekenhuis. Dat vervoer geschiedt dan per brancard, met een van de 6 beschikbaar zijnde ambu lance-wagens of via de twee kabel banen, die worden aangelegd. By deze oefening worden zelfs twee helicopters ingeschakeld, waarvan één gewonden zal opha len en vervoeren, de ander een demonstratie zal geven van het redden van drenkelingen. Natuurlijk wordt het de colonne, leden niet gemakkelijk gemaakt. Zo wordt er een paform gebouwd, waar vanaf de gewonden zullen moeten worden neergelaten, terwijl ook an dere obstakels het gewondenvervoer en -transport bemoeilijken. Daarnaast zullen verschillende an der diensten van het Rode Kruis hun kunnen tonen. De technische dienst zal o.m. vanaf het rampge bied moeten zorgen voor de aanleg van een veldtelefoon naar een post in het ziekenhuis. De dienst identi ficatie zal doden moeten identifice ren enz. enz. Daarnaast zal er een expositie zijn van materiaal voor gewondenver voer zullen er EHBO demonstraties gegeven worden en een rijdende po likliniek worden voorgevoerd. Dit alles kan ook door het publiek be keken worden, dat trouwens ook de oefeningen kan bijwonen. De toe schouwers krijgen via luidsprekers precies te horen, wat de bedoeling is van een en ander en wat en waarom dit zus, en dat zo gebeurt. Het is misschien aardig te ver melden dat de gewonden met spe ciale hulpmiddelen een zo realis tisch mogelijk beeld van de ramp zullen bieden. PROGRAMMA Het is de bedoeling dat voor half twee de colonne-leden in Venray aankomen. Om half 2 begint name lijk de grote oefening, die ook door vele autoriteiten en genodigden worden bijgewoond o.a. door: Drs. Lebens, lid van Ged. Staten van Limburg; Mr. de Graaff, voor zitter van het Nederlandse Rode Kruis en A. v. d. Embden, directeur- generaal van het Rode Kruis. Ver der zijn aanwezig afgevaardigden van het landelijk commando en vrouwelijke hulpdientsen, de kring commandanten van Brabant en Lim burg, alsmede de voorzitter van de provinciale Rode Kruis in Belgisch Limburg, de provinciale comman dant en het kringhoofd van de B.B. Verder het oud-kringbestuurslid Mr. Camps uit Heerlen en het College van B. en W. uit Venray. Deze worden om 2 uur door het organiserend comité in Hotel De Zwaan ontvangen en nemen vervól gens de oefeningen in ogenschouw. Om kwart over vier zal de oefening ten einde zijn en worden alle ge wonden als volkomen genezen ont slagen. De deelnemers kunnen zich dan wat opknappen, voor het grote défilé dat om 6 uur begint en langs het Gemeentehuis zal trekken. De route is: Sportterrein Huize Servatius, Prins Bernhardstraat, Poststraat, Grotestraat, Hofstraat, Julianasingel, Wilhelminastraat, Ch. Ruysstraat, Oostsingel naar sport terrein. Harmonie Euterpe en de drumband van Servatius zorgen voor muzikale omlijsting. Hier zijn de gasten om 5 uur of ficieel ontvangen en nemen met het College van B. en W. het défilé af. Voor de deelnemers is er dan om 7 uur een feestavond in Prinsenhof. Bij die gelegenheid zullen Mej. v. Meyel uit Leunen en de heren v. d. Berg en H. Bloemen gehuldigd wor den i.v.m. 10 jaar trouwe dienst aan de colonne. Wat herinnert zich nog de Duitse of Engelse soldaat, die in de ok toberdagen van 1944 in deze streek gevochten heeft? Het antwoord op deze vraag heeft cns wel eens bezig gehouden, bü het bekyken van oude oorlogs foto's en het lezen van verslagen uit die dagen? Heeft zo'n soldaat nog enige notie dat hij in Venray is geweest, weet hij nog wat hij toen gedaan heeft? We hadden al tijd het idee, dat de betrokkene, die ofwel van Engeland uit zich vechtend een weg had moeten ba nen naar Duitsland, ofwel terug had moeten trekken voor een overwinnend leger, geen andere indrukken had dna puin, rommel en ellende en dat alle plaatsen voor hem hetzelfde waren. Reeds eerder was ons gebleken, dat dit niet helemaal op ging en we hebben Duitsers en Engelsen ge sproken, die nog bliksems goed wis ten dat ze in Venray geweest waren en wat ze er hadden uitgespookt. OUDE VRIENDEN En ook deze week bleek zulks weer. We legden namelijk die vraag voor aan mister Robert N. Hough, ex-sniper-sergeant van het 2e batal jon van The Royal Warwickshire Regiment, een van de onderdelen van de 3e Britse Infanterie Divisie, die in september en oktober 1944 het bevel kregen Overloon en Venray te veroveren. Mister Hough heeft er 20 jaren over gedaan voor hij Venray weer terug zag. Nu met vrouw, dochter en schoonzoon, op een gezellige va kantietrip door Nederland. Dat hij op die trip Venray aan deed, had meer dan een reden. Op de eerste plaats wist hij dat op het Engelse kerkhof alhier enkele van zijn kameraden begraven -lagen en die graven wou hij bezoeken. Op de tweede plaats om nog eens een familie op te zoeken die hij in de oktoberdagen van 1944 in Venray had leren kennen en waarmede hij vriendschap had gesloten. Zo stond de Engelse wagen met 't nummer JPM 162 dan dinsdag voor de deur van Mevr. van Boven -aan de Merseloseweg, die meteen de oud sergeant ,wat magerder en wat ouder weliswaar, van oktober 1944 terugkende. Hij was de eerste En gelse soldaat ,die de familie van Bo ven zag toen ze uit de kelders van Huize Servatius kwam gekropen en hij was het ook met wie de kennis making later in Merselo op het eva cuatie-adres was hernieuwd. Een kennismaking, die nog later voort duurde, toen hij vanuit Duitsland nog wel eens een keer naar Venray kwam overwippen en die met en kele brieven naar Manchester na de oorlog bestendigd werd. De dood van de heer van Boven maakte een einde aan deze corres pondentie ,want toen ging het adres verloren. Maar dat de heer Hough zijn Veyrayse kennissen niet verge ten was, bleek wel uit dit onver wachte, maar toch zeer welkome be zoek. Toen dan de kennismaking her nieuwd was en de vreugde over dit onverwachte bezoek wat geluwd was, kregen wij dan de kans om bo vengenoemde vraag aan een van on ze veroveraars te stellen. We willen proberen fcijn antwoord zo juist mo gelijk weer te geven. HERINNERINGEN U moet me niet naar preciese da tums vragen, want die weet ik niet meer. Ik weet alleen dat we in sep tember 1944 in Mill waren, na een vrij zware doortocht door Frankrijk en België. Hier was ons Bataljon op nieuw geformeerd en aangevuld, het beste teken ,dat er binnenkort weer een aktie op komst was. Welnu, het ging naar Overloon, waar behoorlijk gevochten is moeten worden, voor dat we dit totaal vernielde dorp in ons bezit kregen. Ik herinner me nog dat onze groep hieer grote verliezen heeft geleden. Vanuit Overloon trokken we op naar Venray, waarvan ik de toren spits wel gezien had, maar die toen verdwenen was. Zoals later bleek was hij door de Duisters opgeblazen. Ik herinner mee nog dat onze groep een beek (Loobeek) moest overste ken,waarvan de brug vernield was en waarbij verschillende van onze pantsers vernield waren. We zwenkten toen in de richting van een dorp Merselo en gingen van daaruit langs het ziekenhuis op Venray aan. Ik heb zo juist een wandeling ge maakt door het centrum, waar wij doorheen getrokken moeten zijn, maar ik heb in het geheel geen aan knopingspunt meer vinden. Ik weet alleen dat we er doorheen getrok ken zijn en uiteindelijk terecht zijn gekomen bij een ander ziekenhuis (Huize Servatius) waar veel burgers in de kelder zaten, die we nog onze chocolade en sigaretten hebben ge geven. Ons eindpunt was een boer derij aan de andere kant van die weg (Broeren) waar we over een dood paard moesten stappen om in de schuur te komen. Ook hier waren veql burgers bij elkaay. Dit was voorlopig het verste punt wat we toen bereikt hebben, want even ver der op zaten nog de Duitsers. Men kon in de schuur nog ruiken dat ze pas daar geweest waren. Ik kan me verder nog herinneren dat daar in de buurt een burgerlijk dodelijk is getroffen door een geweerkogel. We zijn niet verder meer gekomen en werden afgelost. We kwamen toen in Merselo, war onze groep, die nogal verliezen geleden had, op nieuw geformeerd werd en waar onder meer het aantal sniper-ser geants werd aangevuld. Deze nieu we groep lag aldaar in een schuur, die echter getroffen werd door een Duitse granaat, waarbij vier van on ze mensen gedood werden. Deze werden begraven achter het zieken huis, ongeveer in de buurt, waar nu het Engelse kerkhof ligt. Ik was de dans ontsprongen, maar werd op 20 december 1944 gewond toen ik aan de Maas in de buurt van Wassum lag. Ik werd naar Nijmegen overge bracht en later naar België en kon me eerst weer bij de troep voegen toeir we vah Duitsland uit Enschede bevrijdden. Van Enschede ging het weer Duitsland in, tot in Bremen het einde van de oorlog kwam. Van Venray kan ik verder niets anders herinneren, dna dat ik in een kelder geschuild heb, waarin ont zaggelijk veel lucifers lagen opge slagen en waar blijkens de uitrus ting, die we daar vonden een of an dere hoge militair moest hebben ge woond. (Later bleek deze hoge mi litair een lid te zijn van Schutterij het Zandakker). Verder viel ons op hoe in de frontlijn veel burgers zich van geen of weinig gevaar bewust, gewoon rondliepen en tenslotte heb ik er de familie van Boven leren kennen, die in Merselo geëvacueerd was en me steeds hartelijk ontvin gen. Ik heb verbaasd staan kijken naar Uw herbouwd Venray, dat een gro te indruk op mij gemaakt heeft en kan U alleen maar danken voor de wijze waarop de graven van mijn gevall enkameraden hier onderhou den worden. Vier en zeventig procent van de Nederlandse bevolking gelooft in 't bestaan van de hemel, 53 pet. in dat van de hel. Aldus de uitslag van een enquête, die werd ingesteld door het Nederlands Instituut voor Publieke Opinie. De gereformeerden bleken het meest vast in de leer. Honderd procent geloofde in de hemel, 90 pet. in de hel. Bij de rooms-katholieken blijkt het aantal twijfelaars aanmer kelijk groter. Negentig procent ge loofde in het bestaan van de hemel, slechts 67 pet. gelooft in de hel. Bij de hervormden waren deze percen tages rasp. 82 cn 70. Opmerkelijk was dat 20 pet. van de onkerkelijken ook in de hemel geloven en ruim 10 pet. van hen ook nog in de hel. Bovendien was de categorie van hen die „geen oordeel" hebben onder de onkerkelijken zeer groot. In deze groep vindt men waarschijnlijk vele zoekers en twijfelaars. Kerkelijke hoogwaardigheidsbekle ders zullen ongetwijfeld met grote belangstelling van dit onderzoek hebben kennis genomen. In kerke lijke kringen heeft men vaak de neiging nogal somber te spreken over de voortschrijdende secularisa tie. Deze verzuchting is niet hele maal zonder grond ,maar een al te In goed een jaar tyd verloor het Dekenaat Venray drie priesters. Kapelaan Heymans, Rector Geurts van het Veulen en Pastoor Ver coulen, die we thans ten grave dragen, aldus de H.E. Heer Deken in het afscheidswoord na de plech tige H. Mis van Requiem, die hy vrydag j.l. opdroeg by de begra fenis van Pastoor Vercoulen in Merselo. Die vry plotselinge sterf gevallen, die het gezegde waar schijnen te maken, dat de meeste priesters een plotselinge dood te wachten staat. In onze jachtige tijd schijnt het ook het lot der priesters te zijn ver geten te worden, zodra zij begraven zijn. Maar de heer Deken drong er op aan hen niet te vergeten in onze gebeden, die zoveel voor ons gebe den en gedaan hebben. In de kor te levensschets die hij gaf van de gestorven parochieherder wees hij er op, hoe Merselo het getroffen heeft met deze pastoor, die in leed en in vreugde bij hen was en met hen meeleefde, die iedereeen kende en op een misschien wat ouderwetse maar daarom toch niet minder har telijke en vertrouwelijke wijze met de aan hem toevertrouwden omging. Hij memoreerde het werk van de gestorvenen voor de zieken uit de parochie, voor de jeugd, die zijn aandacht had, de gemoedelijke wij ze, waarop hij met de mensen om ging. Het afscheid van zijn parochie op menselijker wijze gesproken nog jeugdige leeftijd is hem zwaar gevallen, juist omdat hij Merselo zijn hele priesterhart gegeven heeft. Hij is blijven werken tot het laatste ogenblik, toen het zelfs anderen dui delijk werd dat hij doodziek was. Het moet voor zijn parochianen een eretaak zijn deze priester, die voor zijn collega's een dierbare vriend was, noöit te vergeten. DRUKKE BEGRAFENIS Het was overvol in Merselo's pa rochiekerk toen de Heer Deken dit afscheidswoord sprak. Heel Merselo met zijn verenigingen, zowel op geestelijk als op wereldlijk gebied, de schooljeugd, z ijn klasgenoten, zijn collega's uit Dekenaat en Bis dom en het kerkbestuur hadden het stoffelijk overschot in een lange rij ter kerke gebracht. Vele kransen dekten de baar toen de H.E. Heer Deken met assistentie van de heren pastoors van Blitterswijck en Venlo, de Z.E. Heren Geurts en Gommans de plechtige lijkdienst begon. Pres- byter-assistens was Pastoor Kramer. Deze dienst werd behalve door zijn familie, vrienden en kennissen ook bijgewoond door Mgr. Damen, pre sident van het Nederlandse Priester college in Rome, namens Mgr. Moors de secretaris van het Bisdom, de H.E. Heer B. Hendrix, loco-burge meester van Dijck, wethouder Jans sen, secretaris Vorst, de leden van provinciale staten Loonen en Emonts en vertegenwoordigers van de kerkbesturen van Swalmen en Gre- venbicht, waar de overledene als kapelaan gewerkt heeft. De kerkelijke gezangen werden uitgevoerd door leden van de De kenale koorkring, die op deze wijze hun overleden voorzitter uitgeleide deden. Na de absoute werd het stoffelijk overschot overgebracht naar het kerkhof, waarin een lang défilé Merselo afscheid nam van zijn pa rochieherder. De treurmuziek werd ook daar. evenals bij de overbren ging uitgevoerd door de Kerkelijke Fanfare van Merselo, die op het kerkhof met een laatste muzikale groet de begrafenisplechtigheden af sloot. Een zeer druk bezocht condolean ce-bezoek toonde de familie nog eens nadrukkelijk hoe parochie en streek meeleefde in dit zware ver lies. nadrukkelijk onderstrepen hiervan belet de kerken ook wel eens naac wegen te zoeken die leiden tot een aanpassing van de kerk aan de mo derne tijd. Blijkens de uitslag van deze enquête lopen er in ons land duizenden mensen rond, die wel de gelijk religieus denken maar die geen aansluiting vinden bij een kerkgenootschap. Ligt dit aan hen of aan de kerken? Het is onmogelijk hierover een gefundeerde mening te- geven. Maar het is wel iets om eens goed oveer na te denken. XmIWBOXSIXG Maandagochtend zijn bij Wester voort een Nederlandse en een Duit se personentrein op elkaar ingere den. Vijf doden en acht gewonden vormden het trieste resultaat van deze frontale botsing. Gelukkig za ten er maar weinig personen in de beide treinen, anders was het wel licht een grote ramp geworden. Tra gische bijkomstigheid is dat dit on geluk plaatsvond op de eerste dag van de reeks jubileumdagen ter ge legenheid van het 125-jarig bestaan der Nederlandse Spoorwegen. RASSENDISCRIMINATIE In dezelfde week dat dr. Luther King, de Amerikaanse neger leider, ons land bezocht, weigerde een Amsterdamse caféhouder Suri- namers in zijn zaak toe te laten. Onmidedllijk viel toen het woord rassendiscriminatie. Toen de zaak eenmaal aan het rollen werd ge bracht kwamen enkele markante feiten aan het licht. Een groot deel van de buitenlanders, die in ons land werken of studeren, kan geen ka mers krijgen. Men benadert hen vaak op onsympathieke wijze en wanneer enkele buitenlanders eens tot extreem gedrag vervallen, dan worden deze gevallen onmiddellijk gegeneraliseerd. Wellicht is het niet juist hier van rassendiscriminatie te spreken, aan gezien de houding van de Neder landse bevolking ten aanzien van de Surinamers niet principieel anders is dan ten aanzien van blanke buiten landers als Italianen, Spanjaarden, Grieken en Turken. Het is op zich niet zó vreemd dat deze vooroorde len de kop opsteken, omdat niet al leen de buitenlanders met aanpas singsmoeilijkheden kampen, maar ook de Nederlanders op hun beurt moeite hebben zich aan de vreemde lingen aan te passen, waarbij dan vaak nog de „taal" een extra pro bleem voort al zou men dat b.v. van sommige Venrayse meisjes niet zeg gen. Het is echter wel verontrustend dat zoveel landgenoten zich aan de ze moeilijkheden onttrekken door in een boogje om de buitenlanders heen te lopen, ze geen kamers te ver huren enz. Dat is nog geen rassen discriminatie in de werkelijke bete kenis van het woord, maar het wekt wél de indruk. En dat is al erg ge noeg. RIETJE WEER „THUIS" Rietje Af ink, het vier maanden vermist meisje dat haar moeder had verteld met een schoolreisje naar Engeland te gaan ,is weer thuis. Zij heeft enkele avontuurlijke maanden achter de rug en heeft zich weinig aangetrokken van de ongerustheid van haar ouders. Het kind heeft enorme risico's gelopen en het is een wonder dat het allemaal zo goed afgelopen is. Hoe een KRO dit over het paard getilde kind nog voor de televisie kon halen en kans gaf haar avon turen toe te lichten was voor velen een vraag.

Peel en Maas | 1964 | | pagina 1