Eieren en aardappelen
brengen hun geld niet op
Vier
geslachten
Politierechter
Klein
maar
dapper
ELFDE SUS-AKTIE
GIRO 1100
SUS ROTTERDAM
VRIJDAG 3 APRIL 1964 No. 14
VIJF EN TACHTIGSTE JAARGANG
13 PEEL EN MAAS 13
DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF N.V. VENRAY WFPfCRT AT\ VHHP VRNRAY HM^TRFITPN ADVERTENTIEPRIJS 8«/« ct. p. mm ABONNEMENTS-
GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 1512 GIRO 1.05.06.52 LLI1ULALI V V X*#lllVrt. X VJIVIO X XVLjXVLjll PRIJS PER KWARTAAL 1.50 (bulten Venray 1.75
Van beide zjjn er teveel en zijn de prijzen laag. Beide produkten
endervinden grote moeilijkheden bij de uitvoer. Op beide pro
dukten wordt thans verlies geleden, al trekken de eierprijzen
thans weer op. Hoe erg dat ook is, het is tóch het voornaamste
niet. Wij zullen dat duidelijk maken aan de hand van de voorge
schiedenis.
EIEREN
STEEDS GROTERE PRODUKTIE
Hoewel in ons land de legsector
steeds verder inkrimpt en men voor
dit jaar rekent op een teruggang
van zeker 20 pet. t.o.v. vorig jaar,
is tot dusver de produktie in de
E.E.G. sterk toegenomen, met name
in Duitsland. Daarover zijn bladzij
den vol cijfers bekend en wij be
hoeven ze niet te herhalen.
Ieder weet, dat de Duitsers gepro
beerd hebben de invoer van eieren
.stop te zetten. Op bevel van Brus
sel moest dat worden opgeheven,
omdat men daar terecht van mening
was, dat de lage prijzen op de Duit
se markt niet het gevolg waren van
onze invoer (die was nl. sterk ge
daald), maar van de bijzonder sterk
gestegen Duitse voortbrenging. Wat
bij dit alles bijzonder prikkelde was,
dat de Duitsers ons verweten, dat
wij dumping pleegden, d.w.z. in
Duitsland eieren beneden kostprijs
aanboden, terwijl dit juist een ge
volg was van de discriminerende
stempeling, die de Duitsers zélf had
den ingevoerd en op 1 januari j.l.
verlengd.
En nu is de oude toestand her
steld. Wij voeren weer volop eieren
in in Duitsland en beide, de Duitse
en de Nederlandse pluimveehouder,
lijden verliezen. Het wachten is op
de graanprijsregeling, want bij één
prijs voor voedergranen in de ge
hele E.E.G. zijn de produktiekosten
praktisch gelijk en kan men begin
nen met het opruimen van de laat
ste handelsbelemmeringen. Dan,
zo meent men in ons land, kan de
vrije concurrentie tussen alle Euro
pese pluimveehouders beginnen. Dan
zal vanzelf wel blijken, dat onze
legdierenhouders vaklieden zijn en
dukt. Zeker, het is een stapelpro-
dukt. Men kan het maandenlang be
waren. Maar of er teveel of te wei
nig is, hangt van vele factoren af.
dat zij het beter kunnen dan de an
deren. Of dat waar is? Misschien
wel; wij hopen het. Maar men ver
geet daarbij het een en ander. Op
de eerste plaats dat Duitsland dat
pretendeert Europees te denken
hier allerminst naar handelt. De
Duitse kanselier voorstander van
de vrije markt heeft bakzeil
moeten halen voor zijn boeren ter-
wille van hun stemmen en wil pas
in 1970 een gelijke voederprijs.
VAKMANSCHAP
NIET ALTIJD
BESLIST
Men vergeet verder, dat bij één
voederprijs in de gehele E.E.G. de
zaak nog lang niet rond is. Er bé-
staan nog vele middeltjes om tóch
de eigen, nationale, produktie te be
voordelen. Bijvoorbeeld subsidie op
hokkenbouw, zoals thans in Duits
land toegepast wordt. Vervolgens
veterinaire bepalingen om de afzet
van broedeieren en eendagskuikens
te hinderen. Vervolgens roddelcam
pagnes. Dan subsidies bij sanerin
gen en vernieuwingen. Het eind is
eenvoudig zoek. En zelfs als binnen
afzienbare tijd aan dat alles een
einde komt, heeft men nóg de vrije
concurrentie niet. omdat een een
maal gebouwd hok óók met legdie-
ren gevuld zal worden als de prijs
wat laag is. Want leeg laten staan
kost vaak méér. En als men ten
onzent nog zucht onder de verrichte
investeringen, kan men elders wel
vrij van lasten zijn.
Het gevolg van dit alles is, dat
het vakmanschap niet altijd de door
slag zal geven. Een tweede gevolg
is, dat men thans kunstmatig zeer
grote, nationale produkties stimu
leert teneinde straks „zo sterk mo
gelijk te staan". Onder „sterk staan"
moet men dan dit verstaan: een zo
groot mogelijk marktaandeel bezit
ten om dat straks te kunnen behou
den .Het logische gevolg is, dat de
markt voor lange jaren bedorven
wordt. Met economie heeft dit alles
niets meer te maken.
OOK BIJ DE AARDAPPELEN
Een aardappel is een lastig pro-
Komt er een vroeg voorjaar, dan
zijn altijd flinke partijen oude aard
appelen opeens bijna waardeloos
geworden. Een goede zomer geeft
een goede oogst, maar een nat na
jaar doet veel bederf ontstaan. Dat
dachten wij. In werkelijkheid viel
dat erg mee. Lopen de prijzen in het
voorjaar op, dan grijpt de regering
in en verbiedt de uitvoer. Dalen de
prijzen tot 8 ct. per kg, dan aarzelt
de regering, terwijl iedere bebouwer
verliezen lijdt. Thans wordt 25.000
ton uit de markt genomen en gede
natureerd, maar zelfs indien men
het dubbele nam zou er weinig ver
anderen. De voorraden zijn groot en
dat is eveneens het geval in de an
dere E.E.G.-landen.
Ook hier één grote ergernis, be
halve de reeds genoemde van het
regeiingsingrijpen bij oplopende
prijzen. In september was men bij
ons nog bang voor tekorten. Men
kon de oogst niet goed schatten, was
bang voor rot en het gevolg was,
dat België en Frankrijk reeds vanaf
augustus subsidie op uitvoer gaven
en wij er half september nog hard
om moesten vechten bij ons eigen
ministerie. Uiteindelijk kwam er 'n
klein bedi-ag uit de bus.
NIET STATISTIEKEN ALLEEN
Wat Belgische en Franse statis
tieken waard zijn weet ieder, maar
desondanks wist men in deze lan
den twee dingen, die onze regering
blijkbaar niet wist. Allereerst dat
er een zeer grote en goed houdbare
oogst op komst was. Ten tweede dat
men zoveefl. (mogelijk aardappelen
van deze oogst zo vroeg mogelijk
moest zien kwijt te raken. Dat kun
nen wij in onze zak steken. Nu gaat
het er niet om, dat desondanks óók
in genoemde landen nog een groot
overschot aanwezig is en dat de
prijzen er net zo laag zijn als hier.
Het gaat in wezen om andere din
gen.
Natuurlijk dienen wij in de E.E.G.
beter statistieken te krijgen en be
tere oogstberichten. Op het ogenblik
is het een warboel die onvoorstel
baar is. Eén voorbeeld: de Belgische
statistiek van 1963 vermeldt, dat dit
land 7 miljoen legkippen telde. In
werkelijkheid waren het er tenmin
Hoewel 4 geslachten geen zeldzaamheid meer zijn, publiceren wij hier
toch een foto van zulk een familie. Overgrootvader is Theo van Dijck,
81 jaar, Overloonseweg; grootvader is de 55 jarige Jacob van Djjck op
de Buitenweg, terwijl de vader Marius van Dijck 27 jaar is en in Ys-
selsteyn woont. De jongste spruit, Harry van Dijck is drie maanden
oud. foto Gerard Kruijsen
ste 16 miljoen, hetgeen te berekenen
is uit de cijfers van fok- en ver-
meerderingsbedrijven. Maar het
moet toch mogelijk zijn en wel met
vrij .'eenvoudige hulpmiddelen om
de produktie in de Euromarkf te
administreren en op grond daarvan
oogst- en produktieramingen op te
stellen die ergens op lijken. Wij
zijn daar nog heel ver vandaan.
Misschien lijkt dat onbelangrijk.
De praktische boer kijkt liever naar
de prijs voor zijn produkten dan
naar statistieken. Wij ook. Maar wij
moeten bedenken, dat het een vast
zit aan het ander, juist vanwege het
Europese schuitje waarin wij thans
mee varen. Dat is de les van de
aardappel en het ei.
NIET LANGER
De aardappel en het ei leren ons
nóg iets, nl. een kardinale fout die
de gehele E.E.G. aankleeft. Vanaf
het ogenblik dat men begon te spre
ken over een gemeenschappelijke
markt is elk land de eigen produk
tie gaan stimuleren met alle denk
bare middelen, gemene en eerlijke
beide. Hiervan zijn bladzijden vol
voorbeelden te geven op allerlei ge
bied. Dat zou zo erg niet zijn, als
voor die uiteindelijke overproduktie
maar een lonende afzet te vinden
zou zijn. Maar ieder weet, dat dit
bij tal van produkten ten enenmale
onmogelijk is.
Bijvoorbeeld bij de aardappel en
het ei. Die kunnen wij alleen kwijt
in de E.E.G. Het beetje dat Engeland
afneemt is te verwaarlozen. Dat de
ze grap ons, Europeanen, miljoenen
kost en nog meer gaat kosten, be
grijpt ieder. De fout is, dat men niet
vanaf de eerste plannen in de rich
ting van een gemeenschappelijke
markt ook de gemeenschappelijke
produktie gecoördineerd heeft. Dat
laatste heet het structuurbeleid,
maar het komt hierop neer, dat men
de produktie saneert en daar laat
plaats hebben waar zij het voorde-,,
ligste kan plaats nemen. Dat heeft
men niet gedaan. Men heeft zich ge
haast zoveel mogelijk buit te maken
als men kon van de komende, ge
meenschappelijke produktie, kostte
wat het kost. Welnu, het kost schat
ten.
Het kost ook mensen. Men kan
nu eenmaal dat structuurbeleid niet
losmaken van het prijzenbeleid. Men
kan slechts hopen, dat de consument
die deze dure liefhebberij moet hel
pen betalen, nooit zal bemerken wat
er in feite gaande is, want de reac
ties zouden verschrikkelijk zijn. En
dat terwijl wij als agrarische produ
centen er zelfs nog grote schade bij
lijden ook.
ONDOORZICHTIGE KOEK
Zien de agrariërs het zelf ook in?
Natuurlijk wel, maar ze zijn te zeer
in beslag genomen door hun aan
deel van de koek om dit geheel te
doorzien. Een enkel vakblad waagt
zich af en toe aan een wenk. Het
heet dan, dat de agrarische produ
centen van de E.E.G. veel nauwere
kontakten moeten hebben. Dat is
b.v. gezegd tijdens de Duitse eier-
crisis. Terecht, natuurlijk. Als de
Duitse kippenboeren en de Neder
landse (want tussen hen ging de
strijd vooral) om één tafel waren
gaan zitten, dan zou, na het spuien
der wederzijdse grieven zeker een
positief resultaat uit de bus geko
men zijn. Bijvoorbeeld dit: meer be
grip voor eikaars moeilijkheden,
meer bereidheid die samen te dra
gen en op te lossen. Maar vooral
ook: de gezindheid om de in Brus
sel genomen besluiten samen uit te
voeren.
Met name dit laatste is van be
lang. Stel, dat onze regering een wet
uitvaardigt waaraan 99 pet. van ons
volk zich beslist niet wenst te sto
ren. Dan is zo'n wet waardeloos. En
zo is het in feite met de E.E.G. Die
is opgericht om de aangesloten lan
den grotere welvaart door goedko
pere produktie te bezorgen. Dat kan.
Maar dan moeten die producenten
elkaar willen begrijpen en helpen.
Zolang dit niet tot stand komt blijft
de E.E.G. een autobus vol kibbelen
de vakantiegangers, die weliswaar
langzaam een bepaalde richting
volgt, maar waarin men het eigen
lijke doel van de tocht vergeet.
Als men dit inziet is er óók iets
te doen aan gevallen als de aardap
pel en het ei en aan zoveel andere
produkten meer.
Wij vragen nog steeds
PERSONEEL
geschoold en
ongeschoold
Aanmelden dagelijks -
ook na werktijd - aan
de fabriek, bij de portier
N.V. INALFA VENRAY
11e SUS-AKTIE
STROOIT DUBBEL GELUK
De 11e SUS-aktie zal begin april
aanvangen. Loten die 2,50 per stuk
kosten zullen in omloop worden ge
bracht op beperkte schaal. Ieder lot
bestaat uit 5 coupons en met ieder
lot trekt men 5x mee. Er zullen
weer 5 spannende radio-bekendma
kingsavonden plaats vinden,
laatste avond ook TV waarbij
hoofdprijzen bekend zullen worden
gemaakt. Na de trekking worden
trekkingslij sten gezonden waarop al
le prijzen (1276 in totaal) alsmede
de SUB-medewerkersprijzen worden
vermeld en waarvan de totale waar
de ruim tweehonderdduizend gulden
bedraagt.
Het prijzenpakket van de loterij
ziet er ditmaal als volgt uit:
Hoofdprijs van 50.000,(con
tanten) en daarbij een stroom van
geschenken van Nederlandse bedrij
ven. De hoofdprijs heeft als motto:
„Vliegen - Varen - Rijden - Wonen
door SUS-ll én nog 50.000,op
de koop toe." Gestreefdt wordt naar
"f 35.000,— „schoon"!
Geen SUS-lot betekent geen kans
op deze formidabele prijs van tien
duizenden guldens. Alleen de ge
dachte aan een dergelijke prijs is
om er beduusd van te worden. Toch
zal er iemand in Nederland zijn die
bij SUS aanklopt om incasso
waarom zou juist u dit deze keer
niet zijn? Ener zijn meer prij
zen!
Vijfentwintig Trabant auto's ei
verder 1250 geldprijzen namelijk
10 x 1000,—; 10 x 750,—; 10
500,—; 20 x 250,—; 100 x 100,-
200 x 50,—; 400 x 25,— en 500
10,—.
Nu de 11e SUS-aktie. Bij de vo
rige 10 SUS-akties moesten vele
duizenden teleurgesteld worden om
dat de loten waren uitverkocht en
ook ditmaal loopt men die kans om
dat het aantal loten met tweederde
is verminderd. SUS-loten hebben
dus thans een nog grotere waarde
gekregen.
Daarom een goede raad. Wanneer
u een SUS-raambiljet opmerkt of
er worden u bij het uitgaan van de
kerkdiensten loten gepresenteerd:
Sla dan Uw Slag en u zit goed bij
SUS. Uitstel betekent of kan bete
kenen het weigeren van een van de
vele prijzen.
Natuurlijk kunt u het nog gemak
kelijker doen en dat geldt wel in 't
bijzonder voor hen, die geen SUS-
raambiljetten opmerken doordat zij
weinig buiten komen. Dat geldt dus
ook voor onze zieken. SUS heeft een
gironummer, geheel aangepast aan
de elf SUS-aktie, namelijk giro 1100
ten name van SUS Rotterdam. Ook
kan men loten onder rembours be
stellen. In dat geval is een brief
kaart of brief voldoende. Geld in
NIET-aangetekende brieven is, me
de ten opzichte van de Postwet, on
geoorloofd. SUS rekent overal op.
Wanneer u geen briefkaart in huis
hebt, niet beschikt over een giro
rekening? Dan kunt u (SUS is altijd
en doorlopend bereikbaar) telefo
nisch loten bestellen. Opname buiten
kantooruren vindt plaats door mid
del van een bandrecorder. De tele
foonnummers zijn: 010-50000
54542.
Dubbel SUS geluk: 21 organisaties
die uit de opbrengst delen, zullen
op de been worden geholpen of op
de been blijven. Deze organisaties
delen individueel geluk toe aan hen
die in nood verkeren op stoffelijk en
geestelijk gebied. Zekerheid dat
deze instellingen en organisaties
helpt en daarbij zelf de kans hebt
op een beetje materieel geluk, dat
SUS u en iedereen zo graag toebe
deelt.
Bij elke 4 SUS-loten wordt een
SUB-medewerkerscoupon gevoegd.
Wanneer men de 4 loten doorver
koopt aan huisgenoten, vrienden,
kennissen of relaties dan ontvangt
men een kans op 10.000,aan
prijzen. Door het inpikken van cij
fers op die coupons neemt men het
lot in eigen hand en trekt men dus
mee naar deze extra prijzen.
Geachte Redaktie.
De werknemer die in Venray
zelf een huis wil (laten) bouwen en
hiervoor grond nodig heeft, ervaart
dat aan bouwgrond niet te komen
is, tenzij tegen voor hem niet te be
talen prijzen. Trouwens afgezien
vna de prijzen, er is alleen grond
verkrijgbaar in het Biezenvenneke
en dat voor grote super bungalows
of in plan west maar dan alleen
voor iets in de stijl van een woning
wetwoning!
Is de prijs in het Biezenvenneke
helemaal onbereikbaar, ook die in
plan West is te hoog en voor ons,
arbeiders, niet te betalen. Is er nu
werkelijk in heel Venray geen „ven-
neke" te vinden waar goedkopere
bouwgrond te krijgen is voor dege
nen, die kleinere bungalows willen
bouwen. Op de Veluwe zijn daarvan
prachtige voorbeelden te vinden.
TH. H.
Antwoord Redaktie.
Schrijver verwart twee dingen.
Wil hij een verdiepingshuis bouwen,
dan kan hij niet in een bungalow
park terecht. Wil hij een bungalow
bouwen, dan niet in een gewone
woonwijk.
Voor „verdiepingshuizen" om
ze zo maar te noemen is op dit
moment bij de gemeente slechts
bouwgrond verkrijgbaar in plan
West. De koper dient zich dan te
houden aan de daarvoor geldende
bouwvoorschriften en zal ongeveer
20,tot 25,per m2 moeten
betalen.
Voor een kleinere bungalow (dus
ook met minder grond) is men bezig
een plan op te stellen nabij de Mo-
lenklef. Het is namelijk niet moge
lijk hier voorshands al een grond
prijs te noemen, omdat dit afhangt
van de kostprijzen, de bedragen die
nodig zijn voor onsluiting, aanleg
van nutsvoorzieningen, straten, trot
toirs en wegen. Maar dat hij veel
mider zal hoeven te betalen dan in
west gelooft niemand.
Een derde mogelijkheid is er na
melijk om van particulieren bouw
grond te kopen. Nu moet men hier
mede wel voorzichtig zijn, want wat
zijn de bouwvoorschriften die voor
het betrokken stuk gelden? Mag er
wel gebouwd worden? En lest, best,
loopt u geen kans later kennis te
maken met de baatbelastingen om
eventuele toevoerwegen en nuts
voorzieningen betaald te krijgen.
Neen, goedkope bouwgrond d.w.z.
tegen prijzen van 510 jaren terug,
das war einmal.... Informeer ook
maar eens op de Veluwe
Voor het overige kan alleen on
derschreven worden dat wat meer
variatie en keuze als in west en
eventueel Molenklef voor de par
ticuliere bouwers wel wenselijk is.
Nu men in Venray een koopavond
had, moest ook een der Maasdorpen
zijn koopavond hebben. Met veel
moeite kreeg men de paar winke
liers bij elkaar en na nog meer
moeite heeft de toen opgerichte win
keliersvereniging het voor elkaar
gekregen: er kwam een koopavond
en die werd gesteld op donderdag.
Voortaan waren elke donderdag
avond de winkels in het dorp ge
opend en het bracht leven en ver
tier, zoals hun kandidaat in de raad
had gezegd.
De eerste donderdag van decem
ber bracht echter deze winkeliers in
moeilijkheden ,want dat was sinter
klaasavond. En nu kopen de klanten
hun surprises, snuisterijen en serieu
zer cadeau-artikelen wel laat voor
de grote dag, liefst de laatste dag,
maar toch niet op de geliefde strooi-
avond zelf, want dan pleegt de Ne
derlander toch voor goede sint te
spelen en uit te delen wat hij tevo
ren heeft ingeslagen. Bovendien wil
den de winkeliers wel zoveel moge
lijk verkopen, maar op zo'n vrolijke
feestavond voelden velen er voor de
deuren te sluiten en aan de tradi
tionele familiebijeenkomst mee te
doen. Al was het maar omdat het
ontvangen ook prettig is. Het be
stuur hield er een serieuze vergade
ring over en men besloot die ene
keer de koopavond van donderdag
te verplaatsen naar woensdag daar
aan voorafgaande. Daar kwam een
advertentie van in het daar verschij
nende weekblad en daarmee begon
de heibel.
De wet kent namelijk vele instan
ties, maar een winkeliersvereniging
kent zij niet. Over koopavonden be
slist de gemeentelijke overheid en
niet het bestuur van de winkeliers
vereniging. De verschoven koop
avond stond dus buiten de wet en
dat maakte de bui'gemeester de
voorzitter van de winkeliers in kras
se termen duidelijk. Die woensdagse
koopavond mocht niet doorgaan.
Hoe nu gedaan? De krant komt
maar eenmaal in de week uit. Daar
om werd voor een keer de dorps
omroeper in zijn waardigheid her
steld om een rectificatie rond te
bazuinen en, gewapend met het ko
peren bekken uit het gemeenehuis,
deed die de menigte kond, dat de
winkels woensdagavond zouden zijn
gesloten.
Twee nijvere winkeliers hebben
zich daar niets van aangetrokken,
de banketbakker en de kruidenier.
Zij hadden 's avonds klanten in hun
winkel en daarom verschenen ze
voor de groene tafel. De weekharti
ge bakker kwam eerst. „Mijn klan
ten hadden de omroeper niet ver
staan", zei hij. „Zij kwamen toch.
Eva heeft Adam verleid en zo gaat
het ook in mijn zaak. Ik ben niet
tegen vrouwen opgewassen. Ik kan
niet zo hard zijn om dan neen te
zeggcn'\ De rechter vond, dat hij
dan zijn vrouw maar achter de
toonbank in dat klein paradijs moest
zetten.
De kruidenier had een andere
smoes. „Die dorpsomroeper is niet
voor niets gepensioneerd! Hij praat
zo binnensmonds dat hij niet meer
te verstaan is", beweerde hij, „en
ik woon nogal achteraf. Ik wist niet
dat het was afgelast". De winke
liersvereniging had bovendien nog
een ontlastende brief geschreven.
„Anderen hebben de omroeper even
eens niet gehoord. De man is te
oud", stond daar in.
„Ik te oud? Niks te oud! Ik slaoj
nog baest op 't bekken en ik bin
ok nog heel best gebékt", protesteer
de de getuigende luidspreker luide.
Het wilde er bij de officier niet in,
dat op zo'n klein dorp niet iedereen
zou weten, wat er aan de hand is.
Hij eiste vijf gulden boete tegen elk
van de beide misdadige winkeliers.
Die schudden het kleine zelfstandige
hoofd met droef gebaar. De economi
sche politierechter liet zich echter
niet vermurwen. Recht is recht en
koopavond is koopavond. De twee
rijksdaalders zijn ze kwijt. Want wat
zou er worden van een land, waar
I de winkeliers op eigen houtje geld
j wilden verdienen en feest wilden
vieren?
Er zjjn honden en hondjes. Op gevaar af dat we volgende week een
stroom foto's krijgen van grote en dikke, magere en lange honden tonen
we hier een foto van een wel zeer klein hondje van de familie Poels,
Kruisstraat. Het hondje is geen 15 cm. hoog en dat is maar een paar
cm. méér dan deze foto. Aangezien het hondje intussen volgroeid is
zal het als liliputter door het leven moeten gaan.
foto Gerard Kruijsen