Eieren en aardappelen brengen hun geld niet op Vier geslachten Politierechter Klein maar dapper ELFDE SUS-AKTIE GIRO 1100 SUS ROTTERDAM VRIJDAG 3 APRIL 1964 No. 14 VIJF EN TACHTIGSTE JAARGANG 13 PEEL EN MAAS 13 DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF N.V. VENRAY WFPfCRT AT\ VHHP VRNRAY HM^TRFITPN ADVERTENTIEPRIJS 8«/« ct. p. mm ABONNEMENTS- GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 1512 GIRO 1.05.06.52 LLI1ULALI V V X*#lllVrt. X VJIVIO X XVLjXVLjll PRIJS PER KWARTAAL 1.50 (bulten Venray 1.75 Van beide zjjn er teveel en zijn de prijzen laag. Beide produkten endervinden grote moeilijkheden bij de uitvoer. Op beide pro dukten wordt thans verlies geleden, al trekken de eierprijzen thans weer op. Hoe erg dat ook is, het is tóch het voornaamste niet. Wij zullen dat duidelijk maken aan de hand van de voorge schiedenis. EIEREN STEEDS GROTERE PRODUKTIE Hoewel in ons land de legsector steeds verder inkrimpt en men voor dit jaar rekent op een teruggang van zeker 20 pet. t.o.v. vorig jaar, is tot dusver de produktie in de E.E.G. sterk toegenomen, met name in Duitsland. Daarover zijn bladzij den vol cijfers bekend en wij be hoeven ze niet te herhalen. Ieder weet, dat de Duitsers gepro beerd hebben de invoer van eieren .stop te zetten. Op bevel van Brus sel moest dat worden opgeheven, omdat men daar terecht van mening was, dat de lage prijzen op de Duit se markt niet het gevolg waren van onze invoer (die was nl. sterk ge daald), maar van de bijzonder sterk gestegen Duitse voortbrenging. Wat bij dit alles bijzonder prikkelde was, dat de Duitsers ons verweten, dat wij dumping pleegden, d.w.z. in Duitsland eieren beneden kostprijs aanboden, terwijl dit juist een ge volg was van de discriminerende stempeling, die de Duitsers zélf had den ingevoerd en op 1 januari j.l. verlengd. En nu is de oude toestand her steld. Wij voeren weer volop eieren in in Duitsland en beide, de Duitse en de Nederlandse pluimveehouder, lijden verliezen. Het wachten is op de graanprijsregeling, want bij één prijs voor voedergranen in de ge hele E.E.G. zijn de produktiekosten praktisch gelijk en kan men begin nen met het opruimen van de laat ste handelsbelemmeringen. Dan, zo meent men in ons land, kan de vrije concurrentie tussen alle Euro pese pluimveehouders beginnen. Dan zal vanzelf wel blijken, dat onze legdierenhouders vaklieden zijn en dukt. Zeker, het is een stapelpro- dukt. Men kan het maandenlang be waren. Maar of er teveel of te wei nig is, hangt van vele factoren af. dat zij het beter kunnen dan de an deren. Of dat waar is? Misschien wel; wij hopen het. Maar men ver geet daarbij het een en ander. Op de eerste plaats dat Duitsland dat pretendeert Europees te denken hier allerminst naar handelt. De Duitse kanselier voorstander van de vrije markt heeft bakzeil moeten halen voor zijn boeren ter- wille van hun stemmen en wil pas in 1970 een gelijke voederprijs. VAKMANSCHAP NIET ALTIJD BESLIST Men vergeet verder, dat bij één voederprijs in de gehele E.E.G. de zaak nog lang niet rond is. Er bé- staan nog vele middeltjes om tóch de eigen, nationale, produktie te be voordelen. Bijvoorbeeld subsidie op hokkenbouw, zoals thans in Duits land toegepast wordt. Vervolgens veterinaire bepalingen om de afzet van broedeieren en eendagskuikens te hinderen. Vervolgens roddelcam pagnes. Dan subsidies bij sanerin gen en vernieuwingen. Het eind is eenvoudig zoek. En zelfs als binnen afzienbare tijd aan dat alles een einde komt, heeft men nóg de vrije concurrentie niet. omdat een een maal gebouwd hok óók met legdie- ren gevuld zal worden als de prijs wat laag is. Want leeg laten staan kost vaak méér. En als men ten onzent nog zucht onder de verrichte investeringen, kan men elders wel vrij van lasten zijn. Het gevolg van dit alles is, dat het vakmanschap niet altijd de door slag zal geven. Een tweede gevolg is, dat men thans kunstmatig zeer grote, nationale produkties stimu leert teneinde straks „zo sterk mo gelijk te staan". Onder „sterk staan" moet men dan dit verstaan: een zo groot mogelijk marktaandeel bezit ten om dat straks te kunnen behou den .Het logische gevolg is, dat de markt voor lange jaren bedorven wordt. Met economie heeft dit alles niets meer te maken. OOK BIJ DE AARDAPPELEN Een aardappel is een lastig pro- Komt er een vroeg voorjaar, dan zijn altijd flinke partijen oude aard appelen opeens bijna waardeloos geworden. Een goede zomer geeft een goede oogst, maar een nat na jaar doet veel bederf ontstaan. Dat dachten wij. In werkelijkheid viel dat erg mee. Lopen de prijzen in het voorjaar op, dan grijpt de regering in en verbiedt de uitvoer. Dalen de prijzen tot 8 ct. per kg, dan aarzelt de regering, terwijl iedere bebouwer verliezen lijdt. Thans wordt 25.000 ton uit de markt genomen en gede natureerd, maar zelfs indien men het dubbele nam zou er weinig ver anderen. De voorraden zijn groot en dat is eveneens het geval in de an dere E.E.G.-landen. Ook hier één grote ergernis, be halve de reeds genoemde van het regeiingsingrijpen bij oplopende prijzen. In september was men bij ons nog bang voor tekorten. Men kon de oogst niet goed schatten, was bang voor rot en het gevolg was, dat België en Frankrijk reeds vanaf augustus subsidie op uitvoer gaven en wij er half september nog hard om moesten vechten bij ons eigen ministerie. Uiteindelijk kwam er 'n klein bedi-ag uit de bus. NIET STATISTIEKEN ALLEEN Wat Belgische en Franse statis tieken waard zijn weet ieder, maar desondanks wist men in deze lan den twee dingen, die onze regering blijkbaar niet wist. Allereerst dat er een zeer grote en goed houdbare oogst op komst was. Ten tweede dat men zoveefl. (mogelijk aardappelen van deze oogst zo vroeg mogelijk moest zien kwijt te raken. Dat kun nen wij in onze zak steken. Nu gaat het er niet om, dat desondanks óók in genoemde landen nog een groot overschot aanwezig is en dat de prijzen er net zo laag zijn als hier. Het gaat in wezen om andere din gen. Natuurlijk dienen wij in de E.E.G. beter statistieken te krijgen en be tere oogstberichten. Op het ogenblik is het een warboel die onvoorstel baar is. Eén voorbeeld: de Belgische statistiek van 1963 vermeldt, dat dit land 7 miljoen legkippen telde. In werkelijkheid waren het er tenmin Hoewel 4 geslachten geen zeldzaamheid meer zijn, publiceren wij hier toch een foto van zulk een familie. Overgrootvader is Theo van Dijck, 81 jaar, Overloonseweg; grootvader is de 55 jarige Jacob van Djjck op de Buitenweg, terwijl de vader Marius van Dijck 27 jaar is en in Ys- selsteyn woont. De jongste spruit, Harry van Dijck is drie maanden oud. foto Gerard Kruijsen ste 16 miljoen, hetgeen te berekenen is uit de cijfers van fok- en ver- meerderingsbedrijven. Maar het moet toch mogelijk zijn en wel met vrij .'eenvoudige hulpmiddelen om de produktie in de Euromarkf te administreren en op grond daarvan oogst- en produktieramingen op te stellen die ergens op lijken. Wij zijn daar nog heel ver vandaan. Misschien lijkt dat onbelangrijk. De praktische boer kijkt liever naar de prijs voor zijn produkten dan naar statistieken. Wij ook. Maar wij moeten bedenken, dat het een vast zit aan het ander, juist vanwege het Europese schuitje waarin wij thans mee varen. Dat is de les van de aardappel en het ei. NIET LANGER De aardappel en het ei leren ons nóg iets, nl. een kardinale fout die de gehele E.E.G. aankleeft. Vanaf het ogenblik dat men begon te spre ken over een gemeenschappelijke markt is elk land de eigen produk tie gaan stimuleren met alle denk bare middelen, gemene en eerlijke beide. Hiervan zijn bladzijden vol voorbeelden te geven op allerlei ge bied. Dat zou zo erg niet zijn, als voor die uiteindelijke overproduktie maar een lonende afzet te vinden zou zijn. Maar ieder weet, dat dit bij tal van produkten ten enenmale onmogelijk is. Bijvoorbeeld bij de aardappel en het ei. Die kunnen wij alleen kwijt in de E.E.G. Het beetje dat Engeland afneemt is te verwaarlozen. Dat de ze grap ons, Europeanen, miljoenen kost en nog meer gaat kosten, be grijpt ieder. De fout is, dat men niet vanaf de eerste plannen in de rich ting van een gemeenschappelijke markt ook de gemeenschappelijke produktie gecoördineerd heeft. Dat laatste heet het structuurbeleid, maar het komt hierop neer, dat men de produktie saneert en daar laat plaats hebben waar zij het voorde-,, ligste kan plaats nemen. Dat heeft men niet gedaan. Men heeft zich ge haast zoveel mogelijk buit te maken als men kon van de komende, ge meenschappelijke produktie, kostte wat het kost. Welnu, het kost schat ten. Het kost ook mensen. Men kan nu eenmaal dat structuurbeleid niet losmaken van het prijzenbeleid. Men kan slechts hopen, dat de consument die deze dure liefhebberij moet hel pen betalen, nooit zal bemerken wat er in feite gaande is, want de reac ties zouden verschrikkelijk zijn. En dat terwijl wij als agrarische produ centen er zelfs nog grote schade bij lijden ook. ONDOORZICHTIGE KOEK Zien de agrariërs het zelf ook in? Natuurlijk wel, maar ze zijn te zeer in beslag genomen door hun aan deel van de koek om dit geheel te doorzien. Een enkel vakblad waagt zich af en toe aan een wenk. Het heet dan, dat de agrarische produ centen van de E.E.G. veel nauwere kontakten moeten hebben. Dat is b.v. gezegd tijdens de Duitse eier- crisis. Terecht, natuurlijk. Als de Duitse kippenboeren en de Neder landse (want tussen hen ging de strijd vooral) om één tafel waren gaan zitten, dan zou, na het spuien der wederzijdse grieven zeker een positief resultaat uit de bus geko men zijn. Bijvoorbeeld dit: meer be grip voor eikaars moeilijkheden, meer bereidheid die samen te dra gen en op te lossen. Maar vooral ook: de gezindheid om de in Brus sel genomen besluiten samen uit te voeren. Met name dit laatste is van be lang. Stel, dat onze regering een wet uitvaardigt waaraan 99 pet. van ons volk zich beslist niet wenst te sto ren. Dan is zo'n wet waardeloos. En zo is het in feite met de E.E.G. Die is opgericht om de aangesloten lan den grotere welvaart door goedko pere produktie te bezorgen. Dat kan. Maar dan moeten die producenten elkaar willen begrijpen en helpen. Zolang dit niet tot stand komt blijft de E.E.G. een autobus vol kibbelen de vakantiegangers, die weliswaar langzaam een bepaalde richting volgt, maar waarin men het eigen lijke doel van de tocht vergeet. Als men dit inziet is er óók iets te doen aan gevallen als de aardap pel en het ei en aan zoveel andere produkten meer. Wij vragen nog steeds PERSONEEL geschoold en ongeschoold Aanmelden dagelijks - ook na werktijd - aan de fabriek, bij de portier N.V. INALFA VENRAY 11e SUS-AKTIE STROOIT DUBBEL GELUK De 11e SUS-aktie zal begin april aanvangen. Loten die 2,50 per stuk kosten zullen in omloop worden ge bracht op beperkte schaal. Ieder lot bestaat uit 5 coupons en met ieder lot trekt men 5x mee. Er zullen weer 5 spannende radio-bekendma kingsavonden plaats vinden, laatste avond ook TV waarbij hoofdprijzen bekend zullen worden gemaakt. Na de trekking worden trekkingslij sten gezonden waarop al le prijzen (1276 in totaal) alsmede de SUB-medewerkersprijzen worden vermeld en waarvan de totale waar de ruim tweehonderdduizend gulden bedraagt. Het prijzenpakket van de loterij ziet er ditmaal als volgt uit: Hoofdprijs van 50.000,(con tanten) en daarbij een stroom van geschenken van Nederlandse bedrij ven. De hoofdprijs heeft als motto: „Vliegen - Varen - Rijden - Wonen door SUS-ll én nog 50.000,op de koop toe." Gestreefdt wordt naar "f 35.000,— „schoon"! Geen SUS-lot betekent geen kans op deze formidabele prijs van tien duizenden guldens. Alleen de ge dachte aan een dergelijke prijs is om er beduusd van te worden. Toch zal er iemand in Nederland zijn die bij SUS aanklopt om incasso waarom zou juist u dit deze keer niet zijn? Ener zijn meer prij zen! Vijfentwintig Trabant auto's ei verder 1250 geldprijzen namelijk 10 x 1000,—; 10 x 750,—; 10 500,—; 20 x 250,—; 100 x 100,- 200 x 50,—; 400 x 25,— en 500 10,—. Nu de 11e SUS-aktie. Bij de vo rige 10 SUS-akties moesten vele duizenden teleurgesteld worden om dat de loten waren uitverkocht en ook ditmaal loopt men die kans om dat het aantal loten met tweederde is verminderd. SUS-loten hebben dus thans een nog grotere waarde gekregen. Daarom een goede raad. Wanneer u een SUS-raambiljet opmerkt of er worden u bij het uitgaan van de kerkdiensten loten gepresenteerd: Sla dan Uw Slag en u zit goed bij SUS. Uitstel betekent of kan bete kenen het weigeren van een van de vele prijzen. Natuurlijk kunt u het nog gemak kelijker doen en dat geldt wel in 't bijzonder voor hen, die geen SUS- raambiljetten opmerken doordat zij weinig buiten komen. Dat geldt dus ook voor onze zieken. SUS heeft een gironummer, geheel aangepast aan de elf SUS-aktie, namelijk giro 1100 ten name van SUS Rotterdam. Ook kan men loten onder rembours be stellen. In dat geval is een brief kaart of brief voldoende. Geld in NIET-aangetekende brieven is, me de ten opzichte van de Postwet, on geoorloofd. SUS rekent overal op. Wanneer u geen briefkaart in huis hebt, niet beschikt over een giro rekening? Dan kunt u (SUS is altijd en doorlopend bereikbaar) telefo nisch loten bestellen. Opname buiten kantooruren vindt plaats door mid del van een bandrecorder. De tele foonnummers zijn: 010-50000 54542. Dubbel SUS geluk: 21 organisaties die uit de opbrengst delen, zullen op de been worden geholpen of op de been blijven. Deze organisaties delen individueel geluk toe aan hen die in nood verkeren op stoffelijk en geestelijk gebied. Zekerheid dat deze instellingen en organisaties helpt en daarbij zelf de kans hebt op een beetje materieel geluk, dat SUS u en iedereen zo graag toebe deelt. Bij elke 4 SUS-loten wordt een SUB-medewerkerscoupon gevoegd. Wanneer men de 4 loten doorver koopt aan huisgenoten, vrienden, kennissen of relaties dan ontvangt men een kans op 10.000,aan prijzen. Door het inpikken van cij fers op die coupons neemt men het lot in eigen hand en trekt men dus mee naar deze extra prijzen. Geachte Redaktie. De werknemer die in Venray zelf een huis wil (laten) bouwen en hiervoor grond nodig heeft, ervaart dat aan bouwgrond niet te komen is, tenzij tegen voor hem niet te be talen prijzen. Trouwens afgezien vna de prijzen, er is alleen grond verkrijgbaar in het Biezenvenneke en dat voor grote super bungalows of in plan west maar dan alleen voor iets in de stijl van een woning wetwoning! Is de prijs in het Biezenvenneke helemaal onbereikbaar, ook die in plan West is te hoog en voor ons, arbeiders, niet te betalen. Is er nu werkelijk in heel Venray geen „ven- neke" te vinden waar goedkopere bouwgrond te krijgen is voor dege nen, die kleinere bungalows willen bouwen. Op de Veluwe zijn daarvan prachtige voorbeelden te vinden. TH. H. Antwoord Redaktie. Schrijver verwart twee dingen. Wil hij een verdiepingshuis bouwen, dan kan hij niet in een bungalow park terecht. Wil hij een bungalow bouwen, dan niet in een gewone woonwijk. Voor „verdiepingshuizen" om ze zo maar te noemen is op dit moment bij de gemeente slechts bouwgrond verkrijgbaar in plan West. De koper dient zich dan te houden aan de daarvoor geldende bouwvoorschriften en zal ongeveer 20,tot 25,per m2 moeten betalen. Voor een kleinere bungalow (dus ook met minder grond) is men bezig een plan op te stellen nabij de Mo- lenklef. Het is namelijk niet moge lijk hier voorshands al een grond prijs te noemen, omdat dit afhangt van de kostprijzen, de bedragen die nodig zijn voor onsluiting, aanleg van nutsvoorzieningen, straten, trot toirs en wegen. Maar dat hij veel mider zal hoeven te betalen dan in west gelooft niemand. Een derde mogelijkheid is er na melijk om van particulieren bouw grond te kopen. Nu moet men hier mede wel voorzichtig zijn, want wat zijn de bouwvoorschriften die voor het betrokken stuk gelden? Mag er wel gebouwd worden? En lest, best, loopt u geen kans later kennis te maken met de baatbelastingen om eventuele toevoerwegen en nuts voorzieningen betaald te krijgen. Neen, goedkope bouwgrond d.w.z. tegen prijzen van 510 jaren terug, das war einmal.... Informeer ook maar eens op de Veluwe Voor het overige kan alleen on derschreven worden dat wat meer variatie en keuze als in west en eventueel Molenklef voor de par ticuliere bouwers wel wenselijk is. Nu men in Venray een koopavond had, moest ook een der Maasdorpen zijn koopavond hebben. Met veel moeite kreeg men de paar winke liers bij elkaar en na nog meer moeite heeft de toen opgerichte win keliersvereniging het voor elkaar gekregen: er kwam een koopavond en die werd gesteld op donderdag. Voortaan waren elke donderdag avond de winkels in het dorp ge opend en het bracht leven en ver tier, zoals hun kandidaat in de raad had gezegd. De eerste donderdag van decem ber bracht echter deze winkeliers in moeilijkheden ,want dat was sinter klaasavond. En nu kopen de klanten hun surprises, snuisterijen en serieu zer cadeau-artikelen wel laat voor de grote dag, liefst de laatste dag, maar toch niet op de geliefde strooi- avond zelf, want dan pleegt de Ne derlander toch voor goede sint te spelen en uit te delen wat hij tevo ren heeft ingeslagen. Bovendien wil den de winkeliers wel zoveel moge lijk verkopen, maar op zo'n vrolijke feestavond voelden velen er voor de deuren te sluiten en aan de tradi tionele familiebijeenkomst mee te doen. Al was het maar omdat het ontvangen ook prettig is. Het be stuur hield er een serieuze vergade ring over en men besloot die ene keer de koopavond van donderdag te verplaatsen naar woensdag daar aan voorafgaande. Daar kwam een advertentie van in het daar verschij nende weekblad en daarmee begon de heibel. De wet kent namelijk vele instan ties, maar een winkeliersvereniging kent zij niet. Over koopavonden be slist de gemeentelijke overheid en niet het bestuur van de winkeliers vereniging. De verschoven koop avond stond dus buiten de wet en dat maakte de bui'gemeester de voorzitter van de winkeliers in kras se termen duidelijk. Die woensdagse koopavond mocht niet doorgaan. Hoe nu gedaan? De krant komt maar eenmaal in de week uit. Daar om werd voor een keer de dorps omroeper in zijn waardigheid her steld om een rectificatie rond te bazuinen en, gewapend met het ko peren bekken uit het gemeenehuis, deed die de menigte kond, dat de winkels woensdagavond zouden zijn gesloten. Twee nijvere winkeliers hebben zich daar niets van aangetrokken, de banketbakker en de kruidenier. Zij hadden 's avonds klanten in hun winkel en daarom verschenen ze voor de groene tafel. De weekharti ge bakker kwam eerst. „Mijn klan ten hadden de omroeper niet ver staan", zei hij. „Zij kwamen toch. Eva heeft Adam verleid en zo gaat het ook in mijn zaak. Ik ben niet tegen vrouwen opgewassen. Ik kan niet zo hard zijn om dan neen te zeggcn'\ De rechter vond, dat hij dan zijn vrouw maar achter de toonbank in dat klein paradijs moest zetten. De kruidenier had een andere smoes. „Die dorpsomroeper is niet voor niets gepensioneerd! Hij praat zo binnensmonds dat hij niet meer te verstaan is", beweerde hij, „en ik woon nogal achteraf. Ik wist niet dat het was afgelast". De winke liersvereniging had bovendien nog een ontlastende brief geschreven. „Anderen hebben de omroeper even eens niet gehoord. De man is te oud", stond daar in. „Ik te oud? Niks te oud! Ik slaoj nog baest op 't bekken en ik bin ok nog heel best gebékt", protesteer de de getuigende luidspreker luide. Het wilde er bij de officier niet in, dat op zo'n klein dorp niet iedereen zou weten, wat er aan de hand is. Hij eiste vijf gulden boete tegen elk van de beide misdadige winkeliers. Die schudden het kleine zelfstandige hoofd met droef gebaar. De economi sche politierechter liet zich echter niet vermurwen. Recht is recht en koopavond is koopavond. De twee rijksdaalders zijn ze kwijt. Want wat zou er worden van een land, waar I de winkeliers op eigen houtje geld j wilden verdienen en feest wilden vieren? Er zjjn honden en hondjes. Op gevaar af dat we volgende week een stroom foto's krijgen van grote en dikke, magere en lange honden tonen we hier een foto van een wel zeer klein hondje van de familie Poels, Kruisstraat. Het hondje is geen 15 cm. hoog en dat is maar een paar cm. méér dan deze foto. Aangezien het hondje intussen volgroeid is zal het als liliputter door het leven moeten gaan. foto Gerard Kruijsen

Peel en Maas | 1964 | | pagina 5