PAUZE IN HET CONCILIE Jeugd- natuurwachi MET EEK KEURMEESTER OP STAP Politierechter 1061 (K4780) VRIJDAG 21 DECEMBER 1962 No. 51 DRIE EN TACHTIGSTE JAARGANG PEEL EN MAAS DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF N.V. VENRAY W"Rf?ffRT AFl VOOR VFNRAY FN OIVÏSTRPKFN ADVERTENTIEPRIJS 8 ct. per mm. ABONNEMENTS - GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 1512 GIRO 1050652 CtdvOLAU V UUI\ V ErllIvA I KJIVIO 1 AEjIxIji" PRIJS PER KWARTAAL 1.50 (buiten Venray 1.75) ZAL KERKVERGADERING NOG ONDER DEZE PAUS VOORTGEZET WORDEN De eerste zittingsperiode van het Tweede Vatikaanse Concilie is met een plechtige H. Mis in de St. Pie- ter afgesloten. De meer dan 2000 Concilievaders zijn per vliegtuig, boot en trein weer afgereisd naar hun diocesen over de gehele wereld. Het is een goed ogenblik om het resultaat van deze eerste wereld vergadering van het gezamenlijke episcopaat der Kerk na te gaan. voor zover dat althans mogelijk is. Want ofschoon de grote lijnen der discussies wel bekend geworden zijn, de fijne nuances zijn niet te geven omdat de letterlijke teksten der verklaringen en documenten ontbreken. Maar ook de grote lijn is voldoende en bovendien zeer ver heugend. In de tijd voor het Conci lie was men in Nederland niet al te optimistisch over wat men wel eens noemde: de ontmoeting van bis schoppen en curie. De stemming van degenen, die de moed hebben opgebracht de berichten, artikelen en documentatie over het Concilie te volgen, is echter volkomen om geslagen ,want de verrassingen wa ren niet van de lucht. Zelfs de grootste scepticus van voor het concilie, is thans vol goede hoop op de uitslag van het wereld- beraad voor de Kerk ,voor de we reld, zowei qua gemeenschap als persoon. Een van 's werelds beste en mo dernste theologen, die menigmaal een kritisch geluid heeft laten ho ren, zegt thans uit de grond van zijn hart: het concilie heeft nu reeds het klimaat in de Kerk geheel ver anderd. Wij zullen de naam van die theoloog wel eens hebben horen noemen. Het is Prof. Hans Kneng, een Zwitser, die in Duitsland do ceert. Dit begin van het Concilie is dus precies volgens de verwachtingen van Pqus Joannes, die de Kerkver gadering bijeenriep om en dat zijn zijn eigen woorden wat fris se lucht in de Kerk te laten stro men. Het ging de Paus niet om nieuwe decreten, maar om aanpassing van de Kerk aan deze tijd. Decreten, aldus prof. Kueng verder, zijn niet belangrijk. Het belangrijkste resultaat van deze drie maanden vergadering vindt hij, dat er een theologie van de eenheid, tot ontwikkeling is ge komen. Deze theologie was tot dus ver alleen nog maar in tel bij enkele zeer vooruitstrevende theologen. Het Concilie heeft bij monde van enkele zeer capabele woordvoerders, onder wie kardinaal Alfrink en Mgr. Bekkers een eervolle plaats in nemen, deze nieuwe theologie grote re bekendheid gegeven en daarmee groter aanhang. Er is een ogenblik van harde strijd geweest tussen de aanhangers van de oude theologie en van de nieuwe theologie. De grote voorstanders van klas sieke theologie hebben het hoofd gebogen voor de overgrote meerder heid, die mee ging met de gedachten van kardinalen als Alfrink, Doepf- ner, Suenens enz. Zij hebben hun hoofd met waardigheid gebogen en dat opent de beste verwachtingen voor de toekomst. De scherpe tegen stelling, welke velen meenden te moeten zien tussen curie en bis schoppen, is hierdoor afgezwakt. Er voor in de plaats is een grote geest van samenwerking gekomen. Het is de verdienste van Paus Jo annes geweest, dat hij op kritieke momenten heeft ingegrepen en op gezagvolle wijze leiding gaf aan de debatten. Hebben de bisschoppen nu con crete resultaten geboekt? Op deze vraag moeten wij met neen antwoor den. Wanneer wij het werkprogram van het Concilie bekijken, dan zijn de bisschoppen maar bijzonder wei nig opgeschoten, want er is nog niet één voorstel van de 70 definitief af gehandeld. Er zijn genoeg redenen voor aan te wijzen, waarom er zo weinig gedaan kon worden, Nie mand wist eigenlijk hoe het moest, hoe het aangepakt moest worden. Maar de voornaamste oorzaak is wel de te korte tijd van voorberei ding. Er was nog bijna geen voorstel klaar. Op dit ogenblik zelfs nog niet. De concilievaders hadden dus maar weinig keus. Het resultaat hiervan was, dat er in deze begin periode geen lijn in de besprekingen kon zitten. Een ander oorzaak moet gezocht worden in het onvoldoende inzicht van de voorbereidende com missies in wat nu precies nodig was. In de voorbereidingen werd aldus van de ene kant te veel gedaan, van de ander kant soms te weinig. En dan speelde op de achtergrond na tuurlijk nog het uitgesproken ver schil van inzicht inzake taak van Paus, curie en bisschoppen en inza ke de theologie. Vooral dit laatste heeft het op schieten tegen gehouden. Zo stonden de Concilievaders bij het begin van de eerste zittings- jeeui iseaje nee; op jooa opouod te beginnen met hetgeen klaar was, dat wil zeggen, met enkele schema ta, welke onderling weinig verband met elkaar hielden. De besprekingen begonnen met het schema over de liturgie, dan de Bronnen der Openbaring, verder de publiciteitsmiddelen; het vierde schema handelde voornamelijk over de verhouding Katholieke Kerk en Orthodoxie en tenslotte het schema over de Kerk. De meeste Concilievaders waren het er over eens, dat het schema over de liturgische hervormingen een uitstekend werkstuk was. Het was het ook en het is nog beter ge maakt door de verbeteringen, die de concilievaders erin aangebracht hebben. Als voorlopige resultaten kunnen wij thans reeds aanwijzen, dat de volkstaal in de toekomst veel meer gebruikt zal worden in de H. Mis en bij de toediening der Sacra menten. Het is ook van grote betekenis, dat de nationale episcopaten hierin be slissingsmacht zullen krijgen. Dit zal het in de toekomst mogelijk ma ken, dat de katholieken beter in overeenstemming met eigen aard en cultuur God kunnen loven en prij zen, danken en vragen. Dit geldt zo wel voor ons land, als voor Zuid- Amerika, Afrika en Azië. Bij het schema over de Bronnen der Openbaring begon het verschil van theologisch inzicht zeer duide lijk te worden. Het spitste zich toe in een totale afwijzing van dit sche ma door de concilievaders. De alge mene vergadering stond hier voor een flinke impasse, die de voorzitter van de theologische commissie, kar dinaal Ottaviani verantwoorde lijk voor het gewraakte schema maar niet kon slikken. En hier greep de Paus in. Hij stelde een ge mengd theologische commissie, waarin zowel de nieuwe theologen als kardinaal Bea S.J. en de klas sieke theologen zitting hebben, sa men. Deze commissie kreeg tot opdracht de theologische schemata te bestu deren en die zo te bewerken, dat zij wel geschikt voor behandeling zou den zijn. Dat wil zeggen: minder belangstelling voor de leerstellige kant van de zaak, des te meer voor de pastorele kant, de zielzorg. Dit is in overeenstemming met het eigen lijke doel van het concilie de Kerk weer zo te maken, dat zij de mens weer aanspreekt. En hier liet kar dinaal Ottaviani, over wie veel le lijke dingen gezegd zijn, zich van zijn beste kant zien, toen hij zei, dat de schemata zo bewerkt moeten worden, dat zij in overeenstemming zijn met de verlangens der meerder heid. Bij dit schema hebben de vooruitstrevende bisschoppen, onder wie alle Nederlandse bisschoppen, een klinkende overwinning behaald, welke van de grootste betekenis is geworden voor de behandeling van de resterende schema's. Wij laten de schemata voor de publciteitsmidde- len: pers, radio, televisie en film, de verhouding Kerk en Orthodoxie en het theologisch schema over de Kerk verder voor wat zij zijn. Wij willen besluiten met de recente be slissingen van de Paus in overleg met de bisschoppen. De 70 schemata zullen namelijk omgewerkt en sa mengevat worden in 20 schemata, die in de rustpauze tot 8 september grondig worden doorgewerkt door de Conciliecommissies, terwijl ze tijdig zullen worden toegezonden voor bestudering aan alle Concilie vaders. Deze bewerking geschiedt op basis van de belangrijke erva ringen, welke in de afgelopen drie maanden zijn opgedaan. Wanneer de bisschoppen volgend jaar weer bijeenkomen zullen zij aldus met een schone lei kunnen beginnen en bovendien met een overzichtelijk, goed bestudeerd geheel. Er kan dan in snel tempo afgehandeld wor den. Zo bezien zijn de afgelopen drie maanden een groot succes ge weest, omdat zij lijn en richting aan de Concilievaders hebben gegeven. De algemene vergaderingen zijn nu afgelopen, het overleg gaat in „klein-concilie" voort in de com missies, totdat Paus Joannes XXIII op 8 september de tweede en hope lijk laatste zittingsperiode weer opent. Tenminstewanneer de Paus niet voor die tijd sterft. Hij is een man van de dag en volgens de mensen in zijn omgeving zieker dan de officiële communiqué's zeggen. Mocht hij voor de tweede zittings periode sterven^ dan betekent dit, dat het Concilie automatisch beëin digd is. Maar al zou dan een vol gende Paus er anders over denken, dan nog is het werk niet tevergeefs geweest, want het uitzicht op gron dige vernieuwing is open gegooid. KANARIES KEUREN IS EEN ZAAK VAN CONCENTRATIE EN ZUIVER GEHOOR „Hoort U dat fraaie hol? Dat is de onderste op één na!" De ball point gaat op het papier en er wordt op de keurlijst een zeven ingevuld. „Van de bovenste heb ik nog geen kloekjes gehoord. Daar zullen we nog even op wachten, want volgens mij moet het er in zit ten". In de keurkamer heerst doodse stilte, slechts het gezang van de kanaries die worden gekeurd is hoorbaar. De ogen van de keurmeester zijn op de bovenste kanarie gericht en hij wacht, wacht met Job's geduld totdat hij zal horen wat hij wenst. „Tjoek, tjoek!" De vogel laat zich horen. „Hebt u het gehoord, het zat er in." Weer wordt een cijfer genoteerd. HOE MOET ZO'N DIERTJE ZINGEN? We zijn eens bij een kanariekeur meester gaan kijken toen onlangs hier een kanarietentoonstelling werd gehouden. Velen van ons hebben zo'n diertje thuis voor de aardig heid, maar weinigen van ons zullen er enig idee van hebben hoe onze gevleugelde vriend eigenlijk moet zingen ,wil het toets der kritiek van de insiders kunnen doorstaan. Er zijn in ons land, behalve in Venray nog honderden verenigin gen, waarvan de leden zich voor hun plezier bezighouden met het kwe ken van kanaries. De jonge in dit jaar gekweekte mannen zijn zo te gen december op zang en dan wor den er per vereniging, per gewest, nationaal en internationaal wed strijden en tentoonstellingen gehou den, waar de inzenders strijden om de eer de beste dieren gefokt te hebben. ALLES VOLGENS SYSTEEM Op alle wedstrijden kunnen de mzenders vogels insturen in vier klassen. In de eerste klasse worden zogenaamde „stammen" geplaatst, dat zijn steeds groepjes van vier kanaries van één inzender. De kunst is, hierin goed zingende vogels te plaatsen, die liefst zo zingen, dat het geheel harmonisch is en men dus kan spreken van een stam van één geheel. In klasse twee zendt men stellen in. Ook hier gaat het er weer om, dat de dieren wat zang betreft zo goed mogelijk bij elkaar passen. In klasse drie vinden we de eenlin gen. In deze drie klassen moeten het vogels ziin, die door de inzenders zelf gekweekt zijn in het lopende jaar. In klasse vier, de zogenaamde open klasse, worden ook éénlingen ingezonden ,doch hier kijkt men er niet naar of de dieren door de in zender zelf gekweekt zijn en even min hoe oud ze zijn. De dag dat wij de keurmeester vergezelden, werden er op de wed strijd slechts stammen gekeurd. De kooitjes met de vogels worden ge haald en boven elkaar op een ta feltje geplaatst. Aan een tafel er voor zit de keurmeester en vanaf het moment dat de dieren zijn „uit gezet" let hij goed op en luistert nauwkeurig. WAT MOET HET DIERTJE DOEN? Voor hem liggen zijn keurlijsten, waarop de „toeren" die de vogels dienen te maken, staan vermeld, met er achter de mogelijkheid voor de keurmeester er een cijfer achter te plaatsen, de waarde die hij aan de betreffende toer door deze ka narie gemaakt, toekent. Uiteraard hadden wij evenals zo velen weinig verstand van het ka narielied. Maar hier zijn we veel wijzer geworden. Zo moet de kanarie bijvoorbeeld de „knor" maken, dat is het dof la ten rollen van de letter R, zonder dat er een klinker aan te pas komt. Komt er een klinker bij, zoals bij voorbeeld de OE of O of UU, dan wordt het een „holrol". Dan zijn er nog de „kloeken", die ongeveer klin ken als „tjoek, tjoek", de fluiten als „doe, doe" enzovoort. Na enige stammen gehoord te hebben en met steun van de keurmeester ,die geen moeite teveel was ons alles duide lijk uit te leggen, begonnen we al aardig de toeren van elkaar te on derscheiden. Maar het bepalen van de kwaliteit van zo'n toer, dat is iets waar men speciale oren voor moet hebben en zeer veel ervaring. De gehele dag zit de keurmeester te luisteren en elke stam krijgt een half uur de gelegenheid om te to nen wat zij waard is. Daarna volgt een andere ,die eveneens weer in een koffer wordt aangevoerd. LIEFDE VOOR DE VOGELS Zoals anderen veel houden van honden en katten, zo houden de ka nariekwekers van hun vogels. Met de grootste zorg wordt er met de dieren omgesprongen en heus niet uit materiële overwegingen, omdat ze zo kostbaar zijn. Neen, het gaat om de beesten zelf. De kweker heeft vanaf het ei met de vogel opgetrok ken. Hij heeft de vader, de moeder, het hele gezin met zijn zorgen om ringd. Hij heeft zijn vogeltjes al zijn vrije tijd gegeven en gadegesla gen hoe ze opgroeiden. Hij heeft hun eerste zangpogingen gehoord en hij heeft later gemerkt hoe ze stuk voor stuk beter gingen zingen en hoe er verschil ontstond tussen de diverse vogels. Nu op de wedstrijd als de dieren voor de kern-meester gaan komen, is elke kweker tbt het uiterste gespannen. Zij hebben hun beste vogels ingezonden, maar hoe zullen ze het er afbrengen? Dat is .en blijft de vraag, want ze reageren 'nu eenmaal niet op commando's. Enige weken voor de wedstrijd hebben de kwekers de dieren in kleine kooitjes apart gezet in een zogenaamde „zangkast", waar een gordijn voor zit. In het donker ge houden zijn de dieren rustig en in de afgelopen dagen heeft de eige naar ze elke dag een keer uitge haald. In het licht gekomen gaan de dieren dadelijk zingen en dat is de bedoeling, want ook hier in de ten toonstellingszaal zitten ze tot de keuring in kasten achter het gor dijn. Komen ze nu in de keurkamer uit de koffer in het licht van de lampen, dan gaan ze zingen en zo is de kans op weigering tot een mi nimum beperkt. WEDSTRIJ OPECII Toch maakten we een geval mee van een inzender die echt pech had. Op de tafel van onze gastheer kwam een stam vogels te staan en dade lijk gingen er twee vlot zingen. De keurmeester knikt tevreden. „Mooie vogels!" merkt hij op. Alle toeren schitterend. Moet u dat hol eens horen, dat is de onderste op één na!" Twee vogels gaven echter geen kik. Ze waren te druk bezig met eten, om geluid te willen geven. ,Kijk, dat is nu jammer", zei de keurmeester, „het is duidelijk dat in die stam alle vogels goed zijn, want die kweker kweekt goede vo gels, dat kun je horen. Het is voor hem te hopen, dat die andere twee ook nog wat laten horen voordat de tijd om is ,want anders ziet het er niet zo best voor deze stam uit." Als het even stil was maakte de keurmeester zachte lokgeluidjes om de vogels en wel speciaal de twee die nog geen snavel hadden open gedaan, aan de gang te krijgen. Ein delijk begon er één te zingen en die haalde vlot weer een paar fraaie punten. Maar die laatste deedhet niet. Het dier ging zelfs baden en dan is de kans op zingen vrij klem Even liet hij een fraaie holrol horen, die prompt zeven punten op leverde, een aardig cijfer wanneer men weet dat negen het hoogst is en zelden wordt gegeven. Maar ver der deed de vogel niets en tenslotte moest de stam worden ingepakt en kwam het geheel niet zo best te voorschijn door het falen van die ene vogel. „Dat is nu wedstrijd- pech! Misschien zou dit wel de bes te stam zijn van de hele wedstrijd. Maar ja, daar heeft de inzender na tuurlijk weinig aan." In het Weekblad voor Deume wordt een overzicht gegeven over de aktiviteiten van de aldaar opge richte Jeugdnatuurwacht. Het blijkt een nuttige instelling te zijn, die door haar werk ten behoeve van de jeugd en ten behoeve van het natuurschoon de hele gemeenschap dient. Men mag zich afvragen of zo iets in Venray ook niet dienstig zou zijn. In het afgelopen jaar is er in. de gemeente Deume een heel nuttige instelling voor de jeugd tot stand gekomen. En nog wel op initiatief van de jeugd zelf! 't Is de Deurnese J eugd natuurwacht. In alle delen van het land wordt er tegenwoordig ontzettend veel vernield, in plantsoenen, parken en bossen. Dat loopt in de miljoenen; dit is beslist niet overdreven. Te meer is dat jammer waar de over heid met gelden, die de gemeen schap in de vorm van belastingen TROUWT U IN 1963? Zijn voornemens het Heilig Sa crament van het Huwelijk te ont vangen Al vele malen hebt U dit van de preekstoel horen voorlezen en er komt een dag dat ook Uw naam ge noemd wordt, misschien wel bin nenkort. Als dat zo is, zorgt dan dat U klaar bent voor die grote stap in een nieuwe toekomst. Klaar niet al leen met het huis, uw uitzet en in richting, maar vooral klaar met el kander en met God. De liefde tot God moet de bron zijn van de lief de tot elkander en juist dit is het onderwerp van een retraite voor verloofde paren. Daarom nodigen wij U uit zo'n retraite te komen meemaken in het Retraitehuis „Manresa" te Venlo. U hebt de keus uit twee weekend retraites en één door-de-weekse. De retraites worden gehouden: maandagavond 14 januari tot don derdagmiddag 17 januari, donder dagavond 14 februari tot zondag middag 17 februari; donderdag avond 21 maart tot zondagmiddag 24 maart. Aanvang steeds des avonds om 8 uur met het avond eten, sluiting steeds des middags met het middageten van 12 uur. Voor verdere inlichtingen en op gave kunt U zich richten tot de Geestelijkheid van Uw parochie of tot het Retraitehuis „Manresa" te Venlo, tel. 04700-2461. Meer dan 500 paren kwamen hier de laatste drie jaar; ook U zullen wij graag ontvangen. Hartelijk wel kom! Op zijn tijd hebben we allemaal onze afwijkingen. Een normaal mens is niet meer dan een etalage pop. Maar soms gaan we met onze afwijkingen over de schreef. Dan slaat de politierechter met de hamer op tafel om ons tot de orde te roe pen. Zo is het ook gegaan met die be deesde kantoorbediende. Hij was 'n erg bleu man, die nauwelijks hard op durfde te praten in de rechts zaal. In zijn ziel woelde maar één hartstocht: autorijden. In het dage lijks leven was hij maar een dood gewone kantoorklerk. Achter het stuurwiel voelde hij zich de koning van de weg. In zijn diensttijd heeft hem dat al eens parten gespeeld. De krijgs raad heeft hem toen twee maanden laten opknappen omdat hij met een legerauto een ommetje had ge maakt. Die twee maanden hebben hem niet genezen. Zijn vrouw was een paar dagen gaan logeren bij de schoonouwelui. Nu dansten thuis de muizen op ta fel. De kantoorbediende nam een snipperdag en huurde een auto. Doelloos reed hij rond, met kleine beetjes tegelijk, als iemand die aan een likeurglaasje likt om de smaak zolang mogelijk in de mond te hou den. De tweede dag deed hij dat ook nog. Toen was het geld op. Het geld, dat wil zeggen het huishoud geld. Nu was deze man .zoals gezegd, niet bijzonder vrij in zijn optreden. Het verdwenen huishoudgeld zat hem dwars. Vijfendertig gulden had hij uit het lege sigaronblikje ge haald, dat een schatkist van zijn vrouw was. Hoe zou hij dat moeten verantwoorden als zij thuis kwam De angst, die een bijzonder slechte raadgeefster is volgens her spreek woord en volgens de praktijk, over mande hem. Hij zag geen kans al les eerlijk op te biechten. Daarom vertelde hij de buurvrouw dat men bij hem had ingebroken. Het huis houdgeld was verdwenen, zei hij. De buurvrouw vond het verstan dig daar de politie in te mengen. Zij belde de postcommandant en even later was die met papier en potlood ten huize van de kantoorbediende. Ja, hield die vol, er was ingebroken en de onverlaten hadden zich met 35,huishoudgeld uit de voeten gemaakt. Zo maakte hij zich schul dig aan de valse aangifte, die hem nu voor de balie bracht. Want de politie is niet achterlijk. Zij had na korte tijd ontdekt dat de man het inbrekersverhaal had verzonnen om zijn gezicht te redden tegenover zijn vrouw. Misschien was deze man een ras pantoffelheld. Misschien was zijn vrouw een kenau. Maar eerder ge loven we dat het één een gevolg is van het ander, 't Was toch zo'n be deesd manneke. En ook bedeesde mannekes willen zichzelf wel eens voor vol aanzien. Dat doen ze dan als ze boven de honderd kilometer komen en onze ziekenhuizen liggen vol met mensen die een compensatie hebben gezocht voor hun minder waardigheidscomplex. De officier en de rechter vonden het zeer ernstig, zeiden ze. Kenne lijk zaten ze in hun maag met hel probleem, welke straf deze man moest hebben. Maar de secretaris bracht uitkomst. Die wist dat er nog een strafzaak onderweg is. Want de kantoorbediende heeft bij de buren twee tientjes gegapt, ook om auto te kunnen rijden. In die zaak wordt een rapport uitgebracht. En in af wachting van dat rapport heeft de rechter de behandeling van de zaak aangehouden. moet bijeenbrengen zoveel doet voor verfraaiing van stad en dorp en voor het behoud van het natuur schoon en het landschap. Ook in onze gemeente zijn er na de tweede wereldoorlog duizenden guldens uit gegeven voor verbetering van de dorpsaanleg met beplantingen en groenstroken. Veel schade, zoals die, welke wordt aangebracht aan de vogelstand, kan niet of slechts met de grootste moeite worden hersteld. Nu kan men die baldadigheid wel verbieden, maar wat haalt het uit? Beter is onze jongens en meisjes op te voeden tot mensen, die niet al leen eerbied maar ook liefde heb ben voor het mooie, dat hen om ringt en voor al wat leeft en groeit. Men moet niet zeggen, dat ze daar voor niet gevoelig zijn; de meeste jongens en meisjes, die nog op de schoolbanken zitten, houden wel de gelijk van dieren en planten en hebben een levendige belangstelling voor het rijk van de natuur. Het gaat er om ze daarin te leiden en die goede eigenschap in hen voor het volle leven vast te houden. MEER DAN HONDERD AFDELINGEN Kort na de oorlog is men nu op de goede gedachte gekomen de jeugd zelf de wacht te laten be trekken in de schone natuur. Er kwam een stichting „Natuur en Jeugd" tot stand, die op vele plaat sen Jeugdnatuurwachten oprichtte. Over heel het land verspreid zijn er nu al meer dan honderd: de hon derdste wordt dezer dagen officieel geïnstalleerd te Uithoorn in de buurt van Amsterdam. Verscheide ne tienduizenden jongens en meis jes zijn er bij aangesloten. De Deurnese Jeugdnatuurwacht werd opgericht op initiatief van 'n paar natuurvrienden uit het missie huis „St. Willibrord". Ze telt onge veer 150 leden. Het zijn leerlingen van elf scholen, over het algemeen van de vijfde klas. De jongens en meisjes kregen een insigne en een oorkonde. De Jeugd natuurwachters verplichten zich liefde en eerbied te hebben voor al les wat groeit en leeft en vooral niets te vernielen. Ze betalen geen contributie. Wel kunnen zij zich abonneren op het maandblad „De Jeugunaluurwuchter". Wie toetreedt blijft Jeugdnatuurwachter, ook na het verlaten van de school. De Jeugdnatuurwacht, waarin be halve gemeenteambtenaren, ook po litie en onderwijzend personeel zit ting hebben, wordt geleid en haar zaken beheerd door een „Plaatselij ke Commissie". De nodige gelden voor de bedrijvigheid van de Jeugd natuurwacht put ze uit een subsi die van de gemeente. AKTIVITEITEN Om de kennis van de natuur bij de schooljeugd uit te breiden en te verdienen organiseert de plaatse lijke commissie voor de Jeugdna tuurwacht excursies, tentoonstellin gen, filmmiddagen en andere akti viteiten. De Deurnese Jeugdnatuur wacht kan daarbij steunen op de medewerking en leiding van een viertal uitstekende kenners van on ze natuur. Ze had ook al een stand op de grote tentoonstelling „9-D". Voor de Deurnese Jeugdnatuur wachters werd er reeds een film middag over het leven van de bijen gegeven. Ze trokken onder deskun dige leiding de bossen in, onder meer om paddestoelen te zoeken. Er werd een wedstrijd uitgeschreven in het benoemen van bomen, heesters en planten. De Jeugdnatuurwach ters kregen bloembollen voor een hyeinthenwedstrijd in het komende voorjaar en een lijst van geschikte lektuur. Ook werden zij gewezen op interessante televisie-uitzendingen. De laatste weken plaatste de Jeugd natuurwacht papierbakken bij scho len en op andere punten. Ze vindt, dat men de natuur ook niet moet verontreinigen met allerlei rommel: opgeruimd staat netjes! Er staan nog meer aktiepunten op het programma. In de vorige algemene jaarverga dering van de stichting „Natuur en Jeugd" te Den Bosch vertelde bur gemeester mr. R. J. J. Larnbooy, dat enige jaren geleden de schade, die in zijn stad aan parken en plant soenen werd aangebracht, nog werd geschat op 200.000,per jaar. Hij schreef het toe aan de gunstige in vloed van de Jeugdnatuurwacht dat dit reusachtige bedrag al terugliep tot ongeveer 25.000,per jaar. Zo vormt het werk van de Jeugd natuurwacht, een ware kruistocht van de jeugd tegen de ergerlijke baldadigheid. Ook in onze gemeente zou het zeker zijn uitwerking niet missen. oÏÏ4 wraStringn j jAKMC* (MnümL •fMwn'm'O

Peel en Maas | 1962 | | pagina 9