PAUZE
IN HET
CONCILIE
Jeugd-
natuurwachi
MET EEK
KEURMEESTER OP STAP
Politierechter
1061 (K4780)
VRIJDAG 21 DECEMBER 1962 No. 51
DRIE EN TACHTIGSTE JAARGANG
PEEL EN MAAS
DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF N.V. VENRAY W"Rf?ffRT AFl VOOR VFNRAY FN OIVÏSTRPKFN ADVERTENTIEPRIJS 8 ct. per mm. ABONNEMENTS -
GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 1512 GIRO 1050652 CtdvOLAU V UUI\ V ErllIvA I KJIVIO 1 AEjIxIji" PRIJS PER KWARTAAL 1.50 (buiten Venray 1.75)
ZAL KERKVERGADERING
NOG ONDER DEZE PAUS
VOORTGEZET WORDEN
De eerste zittingsperiode van het
Tweede Vatikaanse Concilie is met
een plechtige H. Mis in de St. Pie-
ter afgesloten. De meer dan 2000
Concilievaders zijn per vliegtuig,
boot en trein weer afgereisd naar
hun diocesen over de gehele wereld.
Het is een goed ogenblik om het
resultaat van deze eerste wereld
vergadering van het gezamenlijke
episcopaat der Kerk na te gaan.
voor zover dat althans mogelijk is.
Want ofschoon de grote lijnen der
discussies wel bekend geworden
zijn, de fijne nuances zijn niet te
geven omdat de letterlijke teksten
der verklaringen en documenten
ontbreken. Maar ook de grote lijn
is voldoende en bovendien zeer ver
heugend. In de tijd voor het Conci
lie was men in Nederland niet al te
optimistisch over wat men wel eens
noemde: de ontmoeting van bis
schoppen en curie. De stemming
van degenen, die de moed hebben
opgebracht de berichten, artikelen
en documentatie over het Concilie
te volgen, is echter volkomen om
geslagen ,want de verrassingen wa
ren niet van de lucht.
Zelfs de grootste scepticus van
voor het concilie, is thans vol goede
hoop op de uitslag van het wereld-
beraad voor de Kerk ,voor de we
reld, zowei qua gemeenschap als
persoon.
Een van 's werelds beste en mo
dernste theologen, die menigmaal
een kritisch geluid heeft laten ho
ren, zegt thans uit de grond van
zijn hart: het concilie heeft nu reeds
het klimaat in de Kerk geheel ver
anderd. Wij zullen de naam van
die theoloog wel eens hebben horen
noemen. Het is Prof. Hans Kneng,
een Zwitser, die in Duitsland do
ceert.
Dit begin van het Concilie is dus
precies volgens de verwachtingen
van Pqus Joannes, die de Kerkver
gadering bijeenriep om en dat
zijn zijn eigen woorden wat fris
se lucht in de Kerk te laten stro
men.
Het ging de Paus niet om nieuwe
decreten, maar om aanpassing van
de Kerk aan deze tijd. Decreten,
aldus prof. Kueng verder, zijn niet
belangrijk.
Het belangrijkste resultaat van
deze drie maanden vergadering
vindt hij, dat er een theologie van
de eenheid, tot ontwikkeling is ge
komen. Deze theologie was tot dus
ver alleen nog maar in tel bij enkele
zeer vooruitstrevende theologen.
Het Concilie heeft bij monde van
enkele zeer capabele woordvoerders,
onder wie kardinaal Alfrink en
Mgr. Bekkers een eervolle plaats in
nemen, deze nieuwe theologie grote
re bekendheid gegeven en daarmee
groter aanhang.
Er is een ogenblik van harde
strijd geweest tussen de aanhangers
van de oude theologie en van de
nieuwe theologie.
De grote voorstanders van klas
sieke theologie hebben het hoofd
gebogen voor de overgrote meerder
heid, die mee ging met de gedachten
van kardinalen als Alfrink, Doepf-
ner, Suenens enz. Zij hebben hun
hoofd met waardigheid gebogen en
dat opent de beste verwachtingen
voor de toekomst. De scherpe tegen
stelling, welke velen meenden te
moeten zien tussen curie en bis
schoppen, is hierdoor afgezwakt. Er
voor in de plaats is een grote geest
van samenwerking gekomen.
Het is de verdienste van Paus Jo
annes geweest, dat hij op kritieke
momenten heeft ingegrepen en op
gezagvolle wijze leiding gaf aan de
debatten.
Hebben de bisschoppen nu con
crete resultaten geboekt? Op deze
vraag moeten wij met neen antwoor
den. Wanneer wij het werkprogram
van het Concilie bekijken, dan zijn
de bisschoppen maar bijzonder wei
nig opgeschoten, want er is nog niet
één voorstel van de 70 definitief af
gehandeld. Er zijn genoeg redenen
voor aan te wijzen, waarom er zo
weinig gedaan kon worden, Nie
mand wist eigenlijk hoe het moest,
hoe het aangepakt moest worden.
Maar de voornaamste oorzaak is
wel de te korte tijd van voorberei
ding. Er was nog bijna geen voorstel
klaar. Op dit ogenblik zelfs nog
niet. De concilievaders hadden dus
maar weinig keus. Het resultaat
hiervan was, dat er in deze begin
periode geen lijn in de besprekingen
kon zitten. Een ander oorzaak moet
gezocht worden in het onvoldoende
inzicht van de voorbereidende com
missies in wat nu precies nodig was.
In de voorbereidingen werd aldus
van de ene kant te veel gedaan, van
de ander kant soms te weinig. En
dan speelde op de achtergrond na
tuurlijk nog het uitgesproken ver
schil van inzicht inzake taak van
Paus, curie en bisschoppen en inza
ke de theologie.
Vooral dit laatste heeft het op
schieten tegen gehouden.
Zo stonden de Concilievaders bij
het begin van de eerste zittings-
jeeui iseaje nee; op jooa opouod
te beginnen met hetgeen klaar was,
dat wil zeggen, met enkele schema
ta, welke onderling weinig verband
met elkaar hielden.
De besprekingen begonnen met
het schema over de liturgie, dan de
Bronnen der Openbaring, verder de
publiciteitsmiddelen; het vierde
schema handelde voornamelijk over
de verhouding Katholieke Kerk en
Orthodoxie en tenslotte het schema
over de Kerk.
De meeste Concilievaders waren
het er over eens, dat het schema
over de liturgische hervormingen
een uitstekend werkstuk was. Het
was het ook en het is nog beter ge
maakt door de verbeteringen, die de
concilievaders erin aangebracht
hebben. Als voorlopige resultaten
kunnen wij thans reeds aanwijzen,
dat de volkstaal in de toekomst veel
meer gebruikt zal worden in de H.
Mis en bij de toediening der Sacra
menten.
Het is ook van grote betekenis, dat
de nationale episcopaten hierin be
slissingsmacht zullen krijgen. Dit
zal het in de toekomst mogelijk ma
ken, dat de katholieken beter in
overeenstemming met eigen aard en
cultuur God kunnen loven en prij
zen, danken en vragen. Dit geldt zo
wel voor ons land, als voor Zuid-
Amerika, Afrika en Azië.
Bij het schema over de Bronnen
der Openbaring begon het verschil
van theologisch inzicht zeer duide
lijk te worden. Het spitste zich toe
in een totale afwijzing van dit sche
ma door de concilievaders. De alge
mene vergadering stond hier voor
een flinke impasse, die de voorzitter
van de theologische commissie, kar
dinaal Ottaviani verantwoorde
lijk voor het gewraakte schema
maar niet kon slikken. En hier
greep de Paus in. Hij stelde een ge
mengd theologische commissie,
waarin zowel de nieuwe theologen
als kardinaal Bea S.J. en de klas
sieke theologen zitting hebben, sa
men.
Deze commissie kreeg tot opdracht
de theologische schemata te bestu
deren en die zo te bewerken, dat zij
wel geschikt voor behandeling zou
den zijn. Dat wil zeggen: minder
belangstelling voor de leerstellige
kant van de zaak, des te meer voor
de pastorele kant, de zielzorg. Dit is
in overeenstemming met het eigen
lijke doel van het concilie de Kerk
weer zo te maken, dat zij de mens
weer aanspreekt. En hier liet kar
dinaal Ottaviani, over wie veel le
lijke dingen gezegd zijn, zich van
zijn beste kant zien, toen hij zei,
dat de schemata zo bewerkt moeten
worden, dat zij in overeenstemming
zijn met de verlangens der meerder
heid. Bij dit schema hebben de
vooruitstrevende bisschoppen, onder
wie alle Nederlandse bisschoppen,
een klinkende overwinning behaald,
welke van de grootste betekenis is
geworden voor de behandeling van
de resterende schema's. Wij laten de
schemata voor de publciteitsmidde-
len: pers, radio, televisie en film,
de verhouding Kerk en Orthodoxie
en het theologisch schema over de
Kerk verder voor wat zij zijn. Wij
willen besluiten met de recente be
slissingen van de Paus in overleg
met de bisschoppen. De 70 schemata
zullen namelijk omgewerkt en sa
mengevat worden in 20 schemata,
die in de rustpauze tot 8 september
grondig worden doorgewerkt door
de Conciliecommissies, terwijl ze
tijdig zullen worden toegezonden
voor bestudering aan alle Concilie
vaders. Deze bewerking geschiedt
op basis van de belangrijke erva
ringen, welke in de afgelopen drie
maanden zijn opgedaan. Wanneer
de bisschoppen volgend jaar weer
bijeenkomen zullen zij aldus met
een schone lei kunnen beginnen en
bovendien met een overzichtelijk,
goed bestudeerd geheel. Er kan
dan in snel tempo afgehandeld wor
den. Zo bezien zijn de afgelopen
drie maanden een groot succes ge
weest, omdat zij lijn en richting aan
de Concilievaders hebben gegeven.
De algemene vergaderingen zijn nu
afgelopen, het overleg gaat in
„klein-concilie" voort in de com
missies, totdat Paus Joannes XXIII
op 8 september de tweede en hope
lijk laatste zittingsperiode weer
opent. Tenminstewanneer de
Paus niet voor die tijd sterft. Hij is
een man van de dag en volgens de
mensen in zijn omgeving zieker dan
de officiële communiqué's zeggen.
Mocht hij voor de tweede zittings
periode sterven^ dan betekent dit,
dat het Concilie automatisch beëin
digd is. Maar al zou dan een vol
gende Paus er anders over denken,
dan nog is het werk niet tevergeefs
geweest, want het uitzicht op gron
dige vernieuwing is open gegooid.
KANARIES KEUREN
IS EEN ZAAK VAN
CONCENTRATIE EN ZUIVER
GEHOOR
„Hoort U dat fraaie hol? Dat is de onderste op één na!" De ball
point gaat op het papier en er wordt op de keurlijst een zeven
ingevuld.
„Van de bovenste heb ik nog geen kloekjes gehoord. Daar zullen
we nog even op wachten, want volgens mij moet het er in zit
ten". In de keurkamer heerst doodse stilte, slechts het gezang
van de kanaries die worden gekeurd is hoorbaar. De ogen van de
keurmeester zijn op de bovenste kanarie gericht en hij wacht,
wacht met Job's geduld totdat hij zal horen wat hij wenst.
„Tjoek, tjoek!" De vogel laat zich horen. „Hebt u het gehoord,
het zat er in." Weer wordt een cijfer genoteerd.
HOE MOET ZO'N DIERTJE
ZINGEN?
We zijn eens bij een kanariekeur
meester gaan kijken toen onlangs
hier een kanarietentoonstelling werd
gehouden. Velen van ons hebben
zo'n diertje thuis voor de aardig
heid, maar weinigen van ons zullen
er enig idee van hebben hoe onze
gevleugelde vriend eigenlijk moet
zingen ,wil het toets der kritiek van
de insiders kunnen doorstaan.
Er zijn in ons land, behalve in
Venray nog honderden verenigin
gen, waarvan de leden zich voor hun
plezier bezighouden met het kwe
ken van kanaries. De jonge in dit
jaar gekweekte mannen zijn zo te
gen december op zang en dan wor
den er per vereniging, per gewest,
nationaal en internationaal wed
strijden en tentoonstellingen gehou
den, waar de inzenders strijden om
de eer de beste dieren gefokt te
hebben.
ALLES VOLGENS SYSTEEM
Op alle wedstrijden kunnen de
mzenders vogels insturen in vier
klassen. In de eerste klasse worden
zogenaamde „stammen" geplaatst,
dat zijn steeds groepjes van vier
kanaries van één inzender. De kunst
is, hierin goed zingende vogels te
plaatsen, die liefst zo zingen, dat het
geheel harmonisch is en men dus
kan spreken van een stam van één
geheel. In klasse twee zendt men
stellen in. Ook hier gaat het er weer
om, dat de dieren wat zang betreft
zo goed mogelijk bij elkaar passen.
In klasse drie vinden we de eenlin
gen. In deze drie klassen moeten het
vogels ziin, die door de inzenders
zelf gekweekt zijn in het lopende
jaar. In klasse vier, de zogenaamde
open klasse, worden ook éénlingen
ingezonden ,doch hier kijkt men er
niet naar of de dieren door de in
zender zelf gekweekt zijn en even
min hoe oud ze zijn.
De dag dat wij de keurmeester
vergezelden, werden er op de wed
strijd slechts stammen gekeurd. De
kooitjes met de vogels worden ge
haald en boven elkaar op een ta
feltje geplaatst. Aan een tafel er
voor zit de keurmeester en vanaf
het moment dat de dieren zijn „uit
gezet" let hij goed op en luistert
nauwkeurig.
WAT MOET HET DIERTJE
DOEN?
Voor hem liggen zijn keurlijsten,
waarop de „toeren" die de vogels
dienen te maken, staan vermeld,
met er achter de mogelijkheid voor
de keurmeester er een cijfer achter
te plaatsen, de waarde die hij aan
de betreffende toer door deze ka
narie gemaakt, toekent.
Uiteraard hadden wij evenals zo
velen weinig verstand van het ka
narielied. Maar hier zijn we veel
wijzer geworden.
Zo moet de kanarie bijvoorbeeld
de „knor" maken, dat is het dof la
ten rollen van de letter R, zonder
dat er een klinker aan te pas komt.
Komt er een klinker bij, zoals bij
voorbeeld de OE of O of UU, dan
wordt het een „holrol". Dan zijn er
nog de „kloeken", die ongeveer klin
ken als „tjoek, tjoek", de fluiten als
„doe, doe" enzovoort. Na enige
stammen gehoord te hebben en met
steun van de keurmeester ,die geen
moeite teveel was ons alles duide
lijk uit te leggen, begonnen we al
aardig de toeren van elkaar te on
derscheiden. Maar het bepalen van
de kwaliteit van zo'n toer, dat is
iets waar men speciale oren voor
moet hebben en zeer veel ervaring.
De gehele dag zit de keurmeester te
luisteren en elke stam krijgt een
half uur de gelegenheid om te to
nen wat zij waard is. Daarna volgt
een andere ,die eveneens weer in
een koffer wordt aangevoerd.
LIEFDE VOOR DE VOGELS
Zoals anderen veel houden van
honden en katten, zo houden de ka
nariekwekers van hun vogels. Met
de grootste zorg wordt er met de
dieren omgesprongen en heus niet
uit materiële overwegingen, omdat
ze zo kostbaar zijn. Neen, het gaat
om de beesten zelf. De kweker heeft
vanaf het ei met de vogel opgetrok
ken. Hij heeft de vader, de moeder,
het hele gezin met zijn zorgen om
ringd. Hij heeft zijn vogeltjes al
zijn vrije tijd gegeven en gadegesla
gen hoe ze opgroeiden. Hij heeft
hun eerste zangpogingen gehoord en
hij heeft later gemerkt hoe ze stuk
voor stuk beter gingen zingen en
hoe er verschil ontstond tussen de
diverse vogels. Nu op de wedstrijd
als de dieren voor de kern-meester
gaan komen, is elke kweker tbt het
uiterste gespannen. Zij hebben hun
beste vogels ingezonden, maar hoe
zullen ze het er afbrengen? Dat is
.en blijft de vraag, want ze reageren
'nu eenmaal niet op commando's.
Enige weken voor de wedstrijd
hebben de kwekers de dieren in
kleine kooitjes apart gezet in een
zogenaamde „zangkast", waar een
gordijn voor zit. In het donker ge
houden zijn de dieren rustig en in
de afgelopen dagen heeft de eige
naar ze elke dag een keer uitge
haald. In het licht gekomen gaan de
dieren dadelijk zingen en dat is de
bedoeling, want ook hier in de ten
toonstellingszaal zitten ze tot de
keuring in kasten achter het gor
dijn. Komen ze nu in de keurkamer
uit de koffer in het licht van de
lampen, dan gaan ze zingen en zo
is de kans op weigering tot een mi
nimum beperkt.
WEDSTRIJ OPECII
Toch maakten we een geval mee
van een inzender die echt pech had.
Op de tafel van onze gastheer kwam
een stam vogels te staan en dade
lijk gingen er twee vlot zingen. De
keurmeester knikt tevreden. „Mooie
vogels!" merkt hij op. Alle toeren
schitterend. Moet u dat hol eens
horen, dat is de onderste op één
na!"
Twee vogels gaven echter geen
kik. Ze waren te druk bezig met
eten, om geluid te willen geven.
,Kijk, dat is nu jammer", zei de
keurmeester, „het is duidelijk dat
in die stam alle vogels goed zijn,
want die kweker kweekt goede vo
gels, dat kun je horen. Het is voor
hem te hopen, dat die andere twee
ook nog wat laten horen voordat de
tijd om is ,want anders ziet het er
niet zo best voor deze stam uit."
Als het even stil was maakte de
keurmeester zachte lokgeluidjes om
de vogels en wel speciaal de twee
die nog geen snavel hadden open
gedaan, aan de gang te krijgen. Ein
delijk begon er één te zingen en die
haalde vlot weer een paar fraaie
punten. Maar die laatste deedhet
niet. Het dier ging zelfs baden en
dan is de kans op zingen vrij klem
Even liet hij een fraaie holrol
horen, die prompt zeven punten op
leverde, een aardig cijfer wanneer
men weet dat negen het hoogst is
en zelden wordt gegeven. Maar ver
der deed de vogel niets en tenslotte
moest de stam worden ingepakt en
kwam het geheel niet zo best te
voorschijn door het falen van die
ene vogel. „Dat is nu wedstrijd-
pech! Misschien zou dit wel de bes
te stam zijn van de hele wedstrijd.
Maar ja, daar heeft de inzender na
tuurlijk weinig aan."
In het Weekblad voor Deume
wordt een overzicht gegeven over
de aktiviteiten van de aldaar opge
richte Jeugdnatuurwacht. Het blijkt
een nuttige instelling te zijn, die
door haar werk ten behoeve van de
jeugd en ten behoeve van het
natuurschoon de hele gemeenschap
dient. Men mag zich afvragen of
zo iets in Venray ook niet dienstig
zou zijn.
In het afgelopen jaar is er in. de
gemeente Deume een heel nuttige
instelling voor de jeugd tot stand
gekomen. En nog wel op initiatief
van de jeugd zelf! 't Is de Deurnese
J eugd natuurwacht.
In alle delen van het land wordt
er tegenwoordig ontzettend veel
vernield, in plantsoenen, parken en
bossen. Dat loopt in de miljoenen;
dit is beslist niet overdreven. Te
meer is dat jammer waar de over
heid met gelden, die de gemeen
schap in de vorm van belastingen
TROUWT U IN 1963?
Zijn voornemens het Heilig Sa
crament van het Huwelijk te ont
vangen
Al vele malen hebt U dit van de
preekstoel horen voorlezen en er
komt een dag dat ook Uw naam ge
noemd wordt, misschien wel bin
nenkort.
Als dat zo is, zorgt dan dat U
klaar bent voor die grote stap in
een nieuwe toekomst. Klaar niet al
leen met het huis, uw uitzet en in
richting, maar vooral klaar met el
kander en met God. De liefde tot
God moet de bron zijn van de lief
de tot elkander en juist dit is het
onderwerp van een retraite voor
verloofde paren.
Daarom nodigen wij U uit zo'n
retraite te komen meemaken in het
Retraitehuis „Manresa" te Venlo. U
hebt de keus uit twee weekend
retraites en één door-de-weekse.
De retraites worden gehouden:
maandagavond 14 januari tot don
derdagmiddag 17 januari, donder
dagavond 14 februari tot zondag
middag 17 februari; donderdag
avond 21 maart tot zondagmiddag
24 maart. Aanvang steeds des
avonds om 8 uur met het avond
eten, sluiting steeds des middags
met het middageten van 12 uur.
Voor verdere inlichtingen en op
gave kunt U zich richten tot de
Geestelijkheid van Uw parochie of
tot het Retraitehuis „Manresa" te
Venlo, tel. 04700-2461.
Meer dan 500 paren kwamen hier
de laatste drie jaar; ook U zullen
wij graag ontvangen. Hartelijk wel
kom!
Op zijn tijd hebben we allemaal
onze afwijkingen. Een normaal
mens is niet meer dan een etalage
pop. Maar soms gaan we met onze
afwijkingen over de schreef. Dan
slaat de politierechter met de hamer
op tafel om ons tot de orde te roe
pen.
Zo is het ook gegaan met die be
deesde kantoorbediende. Hij was 'n
erg bleu man, die nauwelijks hard
op durfde te praten in de rechts
zaal. In zijn ziel woelde maar één
hartstocht: autorijden. In het dage
lijks leven was hij maar een dood
gewone kantoorklerk. Achter het
stuurwiel voelde hij zich de koning
van de weg.
In zijn diensttijd heeft hem dat
al eens parten gespeeld. De krijgs
raad heeft hem toen twee maanden
laten opknappen omdat hij met een
legerauto een ommetje had ge
maakt. Die twee maanden hebben
hem niet genezen.
Zijn vrouw was een paar dagen
gaan logeren bij de schoonouwelui.
Nu dansten thuis de muizen op ta
fel. De kantoorbediende nam een
snipperdag en huurde een auto.
Doelloos reed hij rond, met kleine
beetjes tegelijk, als iemand die aan
een likeurglaasje likt om de smaak
zolang mogelijk in de mond te hou
den. De tweede dag deed hij dat
ook nog. Toen was het geld op. Het
geld, dat wil zeggen het huishoud
geld.
Nu was deze man .zoals gezegd,
niet bijzonder vrij in zijn optreden.
Het verdwenen huishoudgeld zat
hem dwars. Vijfendertig gulden had
hij uit het lege sigaronblikje ge
haald, dat een schatkist van zijn
vrouw was. Hoe zou hij dat moeten
verantwoorden als zij thuis kwam
De angst, die een bijzonder slechte
raadgeefster is volgens her spreek
woord en volgens de praktijk, over
mande hem. Hij zag geen kans al
les eerlijk op te biechten. Daarom
vertelde hij de buurvrouw dat men
bij hem had ingebroken. Het huis
houdgeld was verdwenen, zei hij.
De buurvrouw vond het verstan
dig daar de politie in te mengen. Zij
belde de postcommandant en even
later was die met papier en potlood
ten huize van de kantoorbediende.
Ja, hield die vol, er was ingebroken
en de onverlaten hadden zich met
35,huishoudgeld uit de voeten
gemaakt. Zo maakte hij zich schul
dig aan de valse aangifte, die hem
nu voor de balie bracht. Want de
politie is niet achterlijk. Zij had na
korte tijd ontdekt dat de man het
inbrekersverhaal had verzonnen om
zijn gezicht te redden tegenover zijn
vrouw.
Misschien was deze man een ras
pantoffelheld. Misschien was zijn
vrouw een kenau. Maar eerder ge
loven we dat het één een gevolg is
van het ander, 't Was toch zo'n be
deesd manneke. En ook bedeesde
mannekes willen zichzelf wel eens
voor vol aanzien. Dat doen ze dan
als ze boven de honderd kilometer
komen en onze ziekenhuizen liggen
vol met mensen die een compensatie
hebben gezocht voor hun minder
waardigheidscomplex.
De officier en de rechter vonden
het zeer ernstig, zeiden ze. Kenne
lijk zaten ze in hun maag met hel
probleem, welke straf deze man
moest hebben. Maar de secretaris
bracht uitkomst. Die wist dat er nog
een strafzaak onderweg is. Want de
kantoorbediende heeft bij de buren
twee tientjes gegapt, ook om auto
te kunnen rijden. In die zaak wordt
een rapport uitgebracht. En in af
wachting van dat rapport heeft de
rechter de behandeling van de zaak
aangehouden.
moet bijeenbrengen zoveel doet
voor verfraaiing van stad en dorp
en voor het behoud van het natuur
schoon en het landschap. Ook in
onze gemeente zijn er na de tweede
wereldoorlog duizenden guldens uit
gegeven voor verbetering van de
dorpsaanleg met beplantingen en
groenstroken. Veel schade, zoals die,
welke wordt aangebracht aan de
vogelstand, kan niet of slechts met
de grootste moeite worden hersteld.
Nu kan men die baldadigheid wel
verbieden, maar wat haalt het uit?
Beter is onze jongens en meisjes op
te voeden tot mensen, die niet al
leen eerbied maar ook liefde heb
ben voor het mooie, dat hen om
ringt en voor al wat leeft en groeit.
Men moet niet zeggen, dat ze daar
voor niet gevoelig zijn; de meeste
jongens en meisjes, die nog op de
schoolbanken zitten, houden wel de
gelijk van dieren en planten en
hebben een levendige belangstelling
voor het rijk van de natuur. Het
gaat er om ze daarin te leiden en
die goede eigenschap in hen voor
het volle leven vast te houden.
MEER DAN
HONDERD AFDELINGEN
Kort na de oorlog is men nu op
de goede gedachte gekomen de
jeugd zelf de wacht te laten be
trekken in de schone natuur. Er
kwam een stichting „Natuur en
Jeugd" tot stand, die op vele plaat
sen Jeugdnatuurwachten oprichtte.
Over heel het land verspreid zijn er
nu al meer dan honderd: de hon
derdste wordt dezer dagen officieel
geïnstalleerd te Uithoorn in de
buurt van Amsterdam. Verscheide
ne tienduizenden jongens en meis
jes zijn er bij aangesloten.
De Deurnese Jeugdnatuurwacht
werd opgericht op initiatief van 'n
paar natuurvrienden uit het missie
huis „St. Willibrord". Ze telt onge
veer 150 leden. Het zijn leerlingen
van elf scholen, over het algemeen
van de vijfde klas.
De jongens en meisjes kregen een
insigne en een oorkonde. De Jeugd
natuurwachters verplichten zich
liefde en eerbied te hebben voor al
les wat groeit en leeft en vooral
niets te vernielen. Ze betalen geen
contributie. Wel kunnen zij zich
abonneren op het maandblad „De
Jeugunaluurwuchter". Wie toetreedt
blijft Jeugdnatuurwachter, ook na
het verlaten van de school.
De Jeugdnatuurwacht, waarin be
halve gemeenteambtenaren, ook po
litie en onderwijzend personeel zit
ting hebben, wordt geleid en haar
zaken beheerd door een „Plaatselij
ke Commissie". De nodige gelden
voor de bedrijvigheid van de Jeugd
natuurwacht put ze uit een subsi
die van de gemeente.
AKTIVITEITEN
Om de kennis van de natuur bij
de schooljeugd uit te breiden en te
verdienen organiseert de plaatse
lijke commissie voor de Jeugdna
tuurwacht excursies, tentoonstellin
gen, filmmiddagen en andere akti
viteiten. De Deurnese Jeugdnatuur
wacht kan daarbij steunen op de
medewerking en leiding van een
viertal uitstekende kenners van on
ze natuur. Ze had ook al een stand
op de grote tentoonstelling „9-D".
Voor de Deurnese Jeugdnatuur
wachters werd er reeds een film
middag over het leven van de bijen
gegeven. Ze trokken onder deskun
dige leiding de bossen in, onder
meer om paddestoelen te zoeken. Er
werd een wedstrijd uitgeschreven in
het benoemen van bomen, heesters
en planten. De Jeugdnatuurwach
ters kregen bloembollen voor een
hyeinthenwedstrijd in het komende
voorjaar en een lijst van geschikte
lektuur. Ook werden zij gewezen op
interessante televisie-uitzendingen.
De laatste weken plaatste de Jeugd
natuurwacht papierbakken bij scho
len en op andere punten. Ze vindt,
dat men de natuur ook niet moet
verontreinigen met allerlei rommel:
opgeruimd staat netjes!
Er staan nog meer aktiepunten op
het programma.
In de vorige algemene jaarverga
dering van de stichting „Natuur en
Jeugd" te Den Bosch vertelde bur
gemeester mr. R. J. J. Larnbooy, dat
enige jaren geleden de schade, die
in zijn stad aan parken en plant
soenen werd aangebracht, nog werd
geschat op 200.000,per jaar. Hij
schreef het toe aan de gunstige in
vloed van de Jeugdnatuurwacht dat
dit reusachtige bedrag al terugliep
tot ongeveer 25.000,per jaar. Zo
vormt het werk van de Jeugd
natuurwacht, een ware kruistocht
van de jeugd tegen de ergerlijke
baldadigheid. Ook in onze gemeente
zou het zeker zijn uitwerking niet
missen.
oÏÏ4 wraStringn j
jAKMC*
(MnümL •fMwn'm'O