Het Lollebeekplan Babylonische spraak verwarring in Yenray De man, die de wereld kleiner maakte... Politierechter Gevonden Veilig verkeer Vrijdag 10 augustus 1962 No. 32 Drie en tachtigste jaargang PEEL EN MAAS DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF NV VENRAY WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMSTREKEN PRIJS^PER KWARTAAL 1.50 (buiten Venray 1.75) GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 1512 GIRO 1050652 De buitenwacht mag er dan wei nig van merken, achter de schermen wordt hard gewerkt aan de eerste onderdeelplannen van de grote ruil verkaveling Lollebeek. Zo zijn bestek en tekeningen klaar van het kantoor dat gevestigd wordt langs de LLTB gebouwen in Castenray, waar een administrateur en andere deskundigen zitting gaan nemen, die iedere hulp en voorlich ting zullen geven aan de betrokke nen. Men hoopt dat rijksgoedkeuringen e.d. voor dit zo noodzakelijke ge bouw spoedig afkomen, omdat men nu nog altijd naar Roermond moet, of naar Venlo, waar men voorlopig naast de bank van Haffmans en Steegh een bureautje heeft inge richt Doch niet alleen de huisvesting van de betrokken ambtenaren is 'n onderwerp van studie. Er wordt al het nodige gedaan om links en rechts^ gronden op te kopen, van mensen, die gronden te koop aanbieden we gens opheffing van bedrijf of ander zins. Verschillende complexen zijn al uitgemeten, plannen voor wegver- legging en -verbetering zijn in stu die en in behandeling (zoals bijv. de verbetering van het kruispunt op de Steegh en de Lorbaan), er wordt overleg gepleegd met liefhebbers voor de polder, men is bezig met de ontginning van de Heydse Peel, kortom, de grote machine, die Lolle beek heet, komt langzaam maar ze ker op toeren en nog dit jaar hoopt men verschillende grote projecten t.a.v. de wegen onder handen te kunnen nemen Het kan niet duidelijk genoeg ge zegd worden dat de uitvoerings commissie bij dit alles zo nauw mogelijk kontakt wil houden met de betrokkenen. „We zijn te ver gelijken", aldus ir. Mchrman, de ijverige secretaris, „met een archi tect, die opdracht gekregen heeft cm een flink huis te bouwen Als men tegen die man niet pre cies vertelt wat en hoe men het hebben wilt, komt er misschien iets heel anders uit de bus, dan verwacht was.... Dan zijn beide partijen ontevreden en niemand 's voldaan. Laat men daarom zijn mond open doen als men bezwaren heeftEr moet een vruchtbare wisselwerking zijn tussen de belanghebbenden en de betrokken commissie, zodat bei den weten wat ze aan elkaar heb ben Niemand is er mee gebaat als men achteraf aan de bittertafel kritiek hoort over alle mogelijke dingen, zonder dat men van te voren om in lichtingen gevraagd heeft, over het hoe en waarom en het waartoe Deze mensen zijn er voor de be trokkenen en ze willen niets anders dan het iedereen in het kader van het mogelijke zoveel moge lijk te helpen. Maar dan moeten ze ook weten waar misschien de schoen gaat wringen. „Een ruilverkaveling, waarbij van tevoren flink gepraat wordt, is ge woonlijk de best geslaagdeis een opmerking die men in ruilver kavelingskringen nog al eens hoort vallen. Dat is logisch, want dan weet men precies de wensen en verlan gens en weet men aan de andere kant waarom hier iets zus gebeurt en waarom daar zo. Waar men zijn mond houdt, komt men gewoonlijk achteraf tot ongegronde kritiek, waarmede niemand gebaat is en waardoor de sfeer alleen maar lij den kan. Als men niet begrijpt waarom een beek nu zo breed moet worden, waarmede niemand gebaat is en waardoor de sfeer alleen maar lij den kan. Als men niet begrijpt waarom 'n hoek nu zo breed moet worden en waarom een weg nu zus gaat lopen en niet zo, wel vraag dit dan, kom naar de voorlichtingsavonden, die gegeven worden en ook in de toe komst ongetwijfeld nog vele gege ven zullen worden. Bel ons blad op en spui daar rustig Uw bezwaren, we zullen pogen daar een zo duide lijk en eerlijk antwoord op te geven, opdat niet alleen de betrokkene zelf. maar ook anderen wijzer hiervan worden. Laat niet alles onbewogen over U heen gaan, zonder U rekenschap te geven, dat al dit werk, dat al deze miljoenen voor U op de eerste plaats gedaan en uitgegeven worden. Lees de publicaties in dit blad, die vanwege de commissie vrij geregeld zullen verschijnen en laat niets ach terwege om op de hoogte te blijven. Het is in Uw eigen belang, dat dit allemaal gebeurt. Het is in ons goede Venray op dit moment heel goed mogelijk verschillende nationaliteiten te ontmoeten. Niet alleen vakantie vierende Duiters en inkopen doende Engelsen, maar ook Belgen, Grieken, Hongaren, terwijl men binnenkort ook nog Spanjolen en Portugesen verwacht. Deze Grieken en Hongaren kan men bijv. al ontmoeten in de fabriekshallen van de N.V. Inalfa, wier directie ook een aanvrage heeft ingediend om Spaanse en Portu gese arbeiders te kunnen krijgen We leven toch wel in een tikkel tje vreemde wereldTerwijl men van de ene kant alles doet om in dustrie aan te trekken, blijken be staande fabrieken want dat is INALFA niet alleen alle moeite te moeten doen om uit vreemde lan den ongeschoolde arbeiders naar Venray te halen omdat zij in deze streek niet voldoende mensen kun nen krijgen en om hun produktie op peil te kunnen houden. Terwijl men van de ene kant Venrayse mensen naar andere plaatsen ziet trekken om daar te werken, moet de Venray se industrie notabene in Zuid- Europa werkkrachten werven, om de zaak draaiende te houden Praat men hierover met de per soneelschef van Inalfa de heer Berk hout dan komt nog voor meer raad sels staan „Inalfa, en met Inalfa meerdere Venrayse fabrieken", aldus de heer Berkhout, „hebben een tekort aan ongeschoolde en geschoolde arbeids krachten. De steeds groeiende vraag naar de produkten uit de Venrayse fabrieken maken naast verder gaan de mechanisering en automatisering het aanwerven van arbeidskrachten noodzakelijk. Ondanks alle mogelij ke pogingen daartoe, als adverten ties, zitdagen, huisbezoeken, etc. meer, is de aanwas van het perso neel te klein om de steeds groter wordende produktenvraag op te vangen. Die piek moet dus op an dere wijze ingehaald worden. We kunnen dat nu doen, dank zij de werving van buitenlandse arbeids krachten in Griekenland, Spanje en PortugalDeze landen kennen nog werkloosheid en van hieruit zijn nog ongeschoolde arbeiders te be trekken, die in Nederlandse en i.e. Venrayse bedrijven willen werken. We verwachten binnenkort een groep van 20 Grieken (enkele arbei den hier reeds), terwijl daarnaast ook nog een aanvraag voor Spanjo len en Portugezen lopende is. Voor deze Grieken hebben we al aan de gemeente gevraagd, hulp te willen verlenen bij hun huisvesting, waarvoor dan een of andere barak gedacht wordt GROTERE KOSTEN „Mogen we weten, wat deze men sen verdienen „Gerustaldus de heer Berk hout. „Ze verdienen namelijk even veel als een Venrayse arbeider. Al leen moet de fabriek voor iedere Zuid-Europerese arbeider een soort borgsom storten van 500,waar uit behalve zijn reiskosten o.a. de wervingskosten en dergelijke bestre den worden. Van zijn weekloon wordt 30,naar huis gestuurd, met de rest betaalt hij hier zijn pen sion, waarin trouwens ook de fa briek een klein percentage moet be talen Met de Belgen is er een iets an dere (regeling. Deze mensen gaan dagelijks op en neer en moeten praktisch drie uren reizen. Deze reisuren mogen hen, volgens de be staande regeling niet vergoed wor den, maar wel moeten zij als com pensatie een iets hoger uurloon heb ben. Dat heeft soms al kwade ge zichten gemaakt bij de Venrayse arbeiders, maar die vergeten dan dat deze mensen 5x3 uren per week reizen moeten, wat ze niet betaald krijgen VREEMDE GESCHIEDENIS Er is sinds jaar en dag in Venray een actie gaande voor een betere klasse-indeling. Veertien dagen ge leden hebben we in ons weekblad nog eens uitdrukkelijk gesteld hoe deze hele klasse-indeling feitelijk één groot onding en groot onrecht is. Met de gevolgen daarvan zitten we dagelijks te tobben, want hon derden Venrayse mensen trekken naar andere plaatsen en naar Duits land omdat ze daar meer loon kun nen verdienen. In sommige gevallen is dat slechts verbeeldingwant ook de Ven rayse industrieën gaan zo ver als maar kan. Soms zelfs nog verder getuige de vele processen, die de Venrayse in dustrie te betalen heeft gekregen vanwege de looncontrole. Men hoeft de Venrayse indus trieën niet socialer voelend voor te stellen als ze zijn, maar ze worden hiertoe wel gedwongen om maar personeel te kunnen krijgen dat op zijn beurt weer de produkten kan leveren, waarnaar grote vraag is. Het is een kwestie van lijfsbehoud. Datzelfde wat hen dwingt nu gro tere kosten te maken om in Zuid Europa personeel te laten werven, waarvoor ze deels ook nog behalve de reiskosten ook de pensionkosten moeten betalen Men staat nu eenmaal met de rug tegen de muur en neemt behalve de financiële nadelen ook die andere nadelen, die er aan zijn verbonden. Want ook in de fabriek is het alle maal geen botertje bij de boom met deze mensen. Denk maar aan de moeilijkheden door de taal. moei lijkheden met eten, slapen etc. meer, met omgang met de Nederlanders, kortom duizend-en-een dingen kun nen verkeerd of scheef gaan en de fabriek draait er voor op. Hoewel dat op de eerste plaats een zaak is voor de industrie die deze mensen aantrekt, zullen we als gemeenschap ook mee te maken krijgen Maar waar het ons hier nu om gaat, is dat blijkens een mededeling van het College van Rijksbemidde laars het onmogelijk is om Venray in een hogere loonklasse te zetten. De eenmaal opgestelde richtlijnen voor de indeling in deze klassen voornamelijk gebaseerd op 't huur- peil van de woningwetwoningen laten het schijnbaar niet toe dat Jan of Piet die in Venray werkt 5 of 6 cent per uur meer krijgt. Dan loopt onze hele economie scheef. Dat in tussen de mensen naar Duitsland lo pen, schijnt met die economie niets te maken te hebben en dat Dimi- trios of Achilleus uit Griekenland heel wat meer gaat kosten, ook al omdat hij liefst drie vakantieweken moet hebben met gedeeltelijk de reiskosten vergoed Kijk, doodgewone stervelingen ra ken hier in 'n Babylonische spraak verwarring. Wat voor de doodgewo ne Nederlander niet mag, mag men wel voor Spanjaarden, Portugezen, Grieken, Hongaren en wat dies meer zij Wij sturen in zekere zin om enke le luttele centen onze mensen de grens over en sturen dan dure wer vingscommissies naar Zuid Europa om nog duurder personeel terug te gaan halen om hier de zaak draaien de te houden.... Maar het College van Rijksbemid delaars kan met de hand op de hu ren van de woningwetwoningen (waar tussen 2 haakjes ook nog wel iets over te zeggen zou zijn, want men woont in Venray bepaaldelijk niet goedkoper in woningwetwonin gen als in Venlo en Helmond toch zeggen dat ze 's lands economie niet in gevaar heeft gebracht Wie durft daar te lachen ALEXANDER GRAHAM BUL- VOND DE TELEFOON UIT EN WERD VOOR EEN BUIKSPREKER GEHOUDEN „Ring ring!", rinkelt de telefoon. „O, kruidenier, het giet van de he mel, ik zou geen hond over straat willen sturen. Wilt U direct even 'n pakje margarine brengen?" „Zeker mevrouw, ik kom het dadelijk bren gen. Verder nog iets van Uw dienst? Zeker mevrouw, dank U wel, me vrouw!" Die mevrouw wilde niet door de regen en liet dat een ander opknap pen. Velen maken dagelijks gebruik van de telefoon om het noodzakelij ke in huis te kunnen krijgen. Vrienden bellen elkaar over grote afstanden, zakenlieden plegen de meeste transacties telefonisch te re gelen en diplomaten voeren bespre kingen over de grenzen van landen en in minder dan geen tijd. Presi dent Kennedy pleegt zelfs overleg via rechtstreekse telefoonlijnen met Londen, Parijs, Bonn en binnenkort Moskou. Dat werd mogelijk door de uitvin ding van de telefonie. Miljoenen mensen zijn over de ge hele wereld op die manier met el kaar verbonden. Wij kunnen van Nederland uit telefoneren met Ame rika, met Australië, maar ook met een vriend of kennis twee straten verderop en alles in een wip! De wereld werd kleiner, heel klein zelfs en dat allemaal door de uitvinding van een in 1847 geboren man, ge naamd Alexander Graham Bell, die vele jaren lang vocht voor een idee, worstelde met de techniek en ten slotte slaagde en zijn fantasie in werkelijk kon omtoveren. De tele foon, de „verrespreker", werd ge boren en daarmee was het probleem van snelle communicatie over grote afstanden in wezen opgelost. LANG GEZOCHT NAAR SNEL COMMUNICATIEMIDDEL Reeds de volkeren in de oudheid hadden behoefte aan een systeem waardoor zij in staat waren berich ten over grote afstand over te bren gen. De koerier, de man die een be richt mondeling of schriftelijk over brengt, is wel de oervorm, doch men wist ook toen reeds, dat de tijdsduur voor overbrenging van een bericht zeer belangrijk kan zijn en dus kwam men tot een snellere metho de, namelijk die van de zogenaam de „fakkeltelegraaf". Bepaalde signalen met fakkels die in de rechter- of linkerhand werden vastgehouden of bewogen, stelden codewoorden, letters of cijfers voor. Dit systeem werd reeds door de As- syriërs toegepast. Later kwam men tot nog andere methoden als het zwaaien met vlaggen, signaalvuren op bergtoppen, het slaan op trom mels of het geven van bepaalde sig nalen op bazuinen, welke berichten via een keten werden doorgegeven. De werkelijke oplossing voor het grote probleem schonk ons de grote natuurkundige A. G. Bell. OP 24 JAAR HOOGLERAAR Alexander Bell was de zoon van een spraakleraar aan het University College te Londen, lector in de fo netiek te Edinburg en later te King ston (Ontario). Deze deskundige, dus de vader van de jonge Bell, vond de methode van de zogenaamde „visi ble speech" uit, waarbij door mid del van diagrammen van standen der spraakorganen onderricht gege ven kon worden aan doofstommen. Hij schreef bovendien een weten schappelijk werk, getiteld „Science of Speech" (de wetenschap van het spreken). De jonge Alexander Graham Bell geraakte door de onderzoekingen van zijn vader reeds spoedig ver trouwd met alle problemen en we tenswaardigheden die met de men selijke spraak samenhingen. Trou wens hij drukte de voetsporen van zijn vader en werd nadat hij met deze in 1870 naar Canada was ge gaan, in 1871 op de jeugdige leeftijd van 24 jaar hoogleraar fysiologie der spraakorganen te Boston (V.S.), een bewijs dat deze knaap over grote capaciteiten beschikte. Reeds tijdens zijn eerste proeven kwam de uitvinder op het idee te trachten de spraak elektrisch over te brengen. Hij zag de oplossing in het maken en overbrengen van elek trische stroomveranderingen langs een geleidende draad. Hij trachtte door de spraak dergelijke stroomp jes op te wekken en deze op een ander punt weer in geluid om te zetten. Het laat zich nauwelijks ra den, welk een zware opgave de jon geman zich stelde, maar hij had succes. In 1875 kwam hij na lang durige proeven tot een oplossing. HET EERSTE CONTACT Op 10 maart 1876 gelukte het hem te Boston langs een leiding, welke van de zolder van een huis met twee verdiepingen naar de begane grond was gelegd, op telefonische wijze zijn assistent te bereiken. „Watson kom hier, ik heb je nodig", waren de eerste woorden die op die ge denkwaardige dag langs telefonische weg waren overgebracht. De nieuwe uitvindnig werd overal druk besproken en men gaf er in Amerika nog al hoog van op, het geen voor Europa aanleiding was dit nieuws als echte Amerikaanse humburg te beschouwen en Alexan der Graham Bell voor een buikspre ker en bedrieger uit te maken. De ongelovige Thomassen moesten echter reeds spoedig ongelijk beken nen, want in snel tempo ontwikkel de de grote uitvinding zich verder toen grote mannen als Edison, Hug hes en dergelijke hun krachten er aan gingen wijden. De versterkers deden hun intrede, zeekabels wer den gelegd, centrales gebouwd. MET DRUKKNOP EN BEELDSCHERM Na verloop van tientallen jaren ontstond tenslote het telefoonsys teem, dat ons in staat stelt recht streeks en zonder tijdverlies met iemand aan de andere zijde der aar de te spreken, een net over de ge hele wereld met miljoenen aangeslo tenen. En nog is de technische voor uitgang niet ten einde: na de auto- matisatie staan de drukknoptelefoon en de beeldtelefoon op onze drem pel. In Nederland worden nieuwe kabels uitgespaard door grote aan tallen gesprekken gericht en gelijk tijdig via de televisiezenders naar andere televisietorens over te zen den. Inmiddels werd er een mobilo foonnet opgebouwd, zodat we nu vanuit een rijdende auto kunnen te lefoneren. Alexander Graham Bell heeft de verbeteringen en uitbouw van zijn vinding voor een groot deel nog mogen meemaken. Zesenveertig jaar nog was hij getuige van de voort gang die zijn vinding maakte, van het feit, dat er steeds meer mensen gebruik van gingen maken en hij heeft in zijn dromen ongetwijfeld de grote vlucht voorzien, die de tele foon tenslotte nam en zoals wij die heden kennen. Op 2 augustus 1922, nu veertig jaar geleden, overleed Alexander Graham Bell, de man die de wereld kleiner maakte. Te zijner ere werd tijdens zijn begrafenis in de Ver enigde Staten gedurende een minuut het gehele telefoonverkeer stilge legd. De nieuwe jongste bediende leg de zijn benen op het schrijfbureau, klaarblijkelijk zeer vermoeid na het eerste uur in zijn verse betrekking. Hij hield een passerende oudere col lega aan en zei dat de baas een vent van niks was, een opgeblazen zeep bel, die bij het eerste zuchtje wind uiteen zou spatten. Iemand die me neer was van zweetdruppels van 't personeel. Wiens dure wagen als het ware gestooké werd met het bloec van de jongste bediende, in plaats van met benzine. De oudere luisterde verrast en enigszins uit het veld geslagen. „Hoe kom je in 's hemelsnaam aan die onzin?" vroeg hij verbaasd. „Dit is geen onzin", antwoordde de knaap zonder blikken of blozen, „dit is de zuivere waarheid. Die uit buiter zit daar maar in zijn privé- kantoor dure sigaren te roken. Hij wenkt en het personeel draaft. Hij ziet ons nog niet eens staan. Ik werk hier al meer dan een uur, en ik heb hem nog niet eens gezien! En kijk nou eens uit het raam. Zie de zon schijnen. Mijn vriendje gaal vandaag kamperen. En ik mag niet mee. Ik moet werken om die uit buiter nog rijker te maken." De volwassen luisteraar had zich inmiddels enigszins hersteld van de schrik. Hij keek streng en zei mop perig: „Zulke theorieën moet je maar uit je hoofd zetten. Allemaal onzin wat je daar zegt. Kuiken! Je bent nog niet eens goed droog ach ter je oren. Hou je mond!" „Kuiken?" riep de knaap geërgerd. „Man, laat naar je kijken! Je bent een slome sufferd, daar! Dat jij in al die jaren nog niet in de gaten hebt wat ik in een uur heb gezien. Uit slover!" Thans strekte de volwassene de hand uit, greep de jongen bij de kraag en deed wat de vader van de knaap had behoren te doen. Hij leg de hem over de knie en diende hem een ferm pak slaag toe. „Daar heb je je salaris!" riep hij buiten adem na afloop van de kastijding. „En nu de deur uit, mars!" Het was name lijk de baas zelf, die de nieuwe jongste bediende de deur uitwerkte zoals hij in jeugdiger dagen doel punten maakte in het eerste. In de straat surveilleerde een po litieman en de ontslagene repte zich naar deze dienaar van Hermandad om zijn beklag te doen. „Ik kon toch niet weten dat het de baas was?" zei hij huilerig toen hij als getuige bij de politierechter moest komen. De baas stond rustig in het ver dachtenbankje. „Het luchtte beslist op", zei hij. „Zo nu en dan heeft een mens zo'n opkikkertje nodig". „Maar dan moet u zich toch niet aan uw personeel vergrijpen", zei de rechter streng. „Daar maak ik ook geen gewoonte van", zei de baas, „dit is pas de eer ste keer. Waarschijnlijk is het ook de laatste keer, hoewel het goed be vallen is. Hij wordt wel een goede kracht in de zaak". „Goede kracht?" riep de rechter verbaasd, „en u hebt hem ontsla gen!" Jawel", zei de baas, „maar ik heb hem weer aangenomen ook. Later op de dag herinnerde ik me, dat ik mijn loopbaan precies zo ben begon nen. Alleen had ik geluk niet tegen mijn werkgever te praten. Toen heb ik hem weer terug laten komen. En ik moet zeggen dat hij goed zijn best doet. Die grote-mensenallures gaan er een beetje af. Ik heb een hekel aan slijmerige jongens. Deze redt zich wel." „Laten we er maar niet langer over praten", zei de rechter. „Tien tje boete." Beige kinderbeurs met inhoud, B. Willemsen, Castenrayseweg 6, Oirlo; blauw kinder jasje, Coenen, Grote straat 9; corset, A. Hoeba, Overloon- seweg 4; blauw beige damesschort, M. van Meijel, Wilhelminastraat 8; rolschaatssleutel, H. Janssen, Reek- graafstraat 1; 4 sleutels aan een touwtje, Rijkspolitie Oostrum; brui ne beurs met prentjes en foto's, Kast Rijkspolitie Venray; armband je, Jans Beken, Wilhelminastraat 26; lege ampullen en zonnebril, Borghs, Burg. v. d. Loostraat 20; regenbroek, P. van Mil, Jan Hensenstraat 10; Vierdaagse medaille, Mgr. Nolens- straat 26; kinderportemonnaie, Derks, Willemstraat 2b; enkele kin- derbrillen, damesrijwiel merk Phoe nix, damesrijwiel merk Gazelle, ver der nog enkele herenrijwielen, kin- dersteps, poppenwagentje en een damesrijwiel, Bureau Rijkspolitie te Venray. WEES HEER OOK TEGENOVER BUITENLANDERS „Wees heer óók tegenover bui tenlanders". Dit is één van de facet ten, welke het Verbond voor Veilig Verkeer in het kader van zijn kern thema-actie „Blijf heer in het ver keer" extra belicht. Want inmiddels is het vakantieseizoen in volle gang an berijden talloze buitenlandse automobilisten onze wegen. En hoe wel achter de schermen hard wordt gewerkt aan een uniforme verkeers- code in een groot aantal Europese landen, het ideaal is nog lang niet bereikt; en tot zolang zullen we re kening moeten houden met buiten landers, die de in óns land gelden de verweersregels niet voldoende kennen of hierop niet voldoende tij dig reageren. Zo kan het voorkomen dat Duitse toeristen niet weten dat zij op een verkeersplein (aangeduid met 't zgn. molenbord") aan van rechts ko mende automobilisten voorrang moeten verlenen. Reken er dus op dat zij wel eens voorrang kunnen nemen. U moet niet verwonderd kijken als Belgen daar inhalen, waar het verboden is. In België geldt name lijk, dat wanneer het bord „inhalen verboden" binnen honderd meter niet wordt herhaald, het verbod niet meer van kracht is. In Parijs verliezen voorrangswe gen binnen de bebouwde kom auto matisch hun status van voorrangs- weg. Het kan daarom gebeuren dat Franse automobilisten op voor rangswegen binnen de bebouwde kom van rechts komende wegge bruikers voorrang verlenen en plot seling vaart minderen. Houd dus voldoende afstand tussen u en uw franse rijders. In geen enkel ander land behalve Nederland en Luxemburg is de re gel „snelverkeer gaat vóór lang zaam verkeer" bekend. Verwonder u dus niet en pas uw rijstijl bij de ze wetenschap aan! als een bui tenlander een file veroorzaakt om dat hij van rechts komende fietsers voorrang geeft Met de hierboven gegeven op somming in het achterhoofd zal het niet zo moeilijk zijn in het verkeer een begrijpender glimlach op te brengen voor de buitenlanders, die toch al zo klagen over het Neder landse verkeer. Geen wonder ove rigens, want veelal worden zij over rompeld door de vele fietsers en bromfietsers, de grote verscheiden heid aan autotypen, ze weten de weg niet en dan óók nog andere ver keersregels Het is om deze reden dat het Ver bond voor Veilig Verkeer elke Ne- landse weggebruiker vraagt begrip op te brengen voor de fouten van de buitenlandse toerist, en zich daar bij te realiseren dat de Nederlandse automobilist in het buitenland zich óók lang niet altijd foutloos en feil loos gedraagt. Wees heer in het ver keer ook tegenover buitenlan ders!

Peel en Maas | 1962 | | pagina 1