'n baantje in 't buitenland HALF Staatsloterij en toto NEDERALHD Geestelijk artikel kijkt over de grens Vrijdag 25 augustus 1961 No. 34 Twee en tachtigste jaargang PEEL EN MAAS^ DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF N.V. VENRAY WFFïfRT AH VOOR VFNRAY KIM HMQTRFïfFM ADVERTENTIEPRIJS 8 ct. per mm. ABONNEMENTS- GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 1512 GIRO 150652 L<L/IVOLJlU V VJVJl\ V LtillVA I Etil VJlVlO 1 IY.C#IYC#lV PRIJS PER KWARTAAL 1.50 (buiten Venray 1.75) GEVAARLIJKE ONDERNEMING VOOR MEISJES Een jaar of wat geleden wandel de ik in gezelschap van Franse vrienden over de Parijse Champs Elysée, in de buurt van het wereld beroemde Lido, toen ik plotseling achter mij een rasechte Nederlandse stem hoorde zeggen: „Kijk dat is nou een echte Francaise". Kenne lijk was dat compliment voor mij bedoeld en ik moet toegeven, dat ik mij gevleid voelde. Ik heb die Nederlandse jongens maar niet van hun illusie beroofd en zelf was ik ook een illusie rijker. Ik had niet voor niets een jaar lang in Parijs doorgebracht, want ik was er zelfs in geslaagd om als de Fransen te gaan leven. Vandaag nu ik in Nederland ben teruggekeerd, ja zelfs met een „de gelijke" (Laat hij het maar niet ho ren!) Nederlandse man ben ge trouwd, denk ik nog steeds met ge noegen terug aan mijn Parijse ja ren, hoe ik in het begin als kamer meisje, waarvoor ik aangenomen was, werkster, dienstbode en ka mermeisje tegelijk was en dat zon der werkvergunning, een omstan digheid, die door mij Parijse werk geefster maar al te gretig werd uitgebuit. Want beklagen bij de een of andere instantie kon ik mij niet, daar ik anders het land uitgezet zou worden. Het gevolg hiervan was, dat zij alles van mij kon eisen, een lager loon (zakgeld) uit kon betalen, dan gewoonte was en dat vrije dagen meer uitzondering dan regel waren. Enfin dit klinkt allemaal heel mooi, maar in het begin voelde ik mij daar helemaal niet happy bij. Optimistische brieven naar huis schrijven en ondertussen meer dood dan levend van de ene dag naar de andere zeulen. Totdat ik pater Echeres van de Mission Hollandaise in de Rue Doc- teur Heulin leerde kennen en tege lijk met zijn huis ook verscheidene Nederlandse kennissen, die in soort gelijke omstandigheden waren. Ik kreeg een andere werkgeefster, en langzamerhand begon ik mij meer thuis te voelen. Toen ik een jaar in Parijs was kwam ik op kan toor bij een huizenmakelaar en niet lang geleden ben ik getrouwd. Dit is mijn verhaal, met happy end, maar hoeveel Nederlandse meisjes zijn er niet, die ook toen zij van de middelbare meisjesschool of ULO kwamen naar het buitenland zijn gegaan om hun talenkennis wat bij te spijkeren en die ofwel gebroken terug zijn gekomen ofwel via „aantrekkelijke" beroepen als mannequin of fotomodel ergens in Italië, in Frankrijk of in Londen in de goot terecht gekomen zijn. De staatsloterij trekt weer en duizenden Nederlanders volgen in spanning de uitslagen. Zouden ze deze keer geluk hebben? Zouden ze een prijsje winnen ofeen niet? De honderduizend is de prijs waarop in zijn hart iedere mede- spelende hoopt, maar de kans om die te winnen is betrekkelijk klein en daaromoch, als het maar een prijsje is. Het gaat toch om de aardigheid, want werkelijk rijk kun je van een prijs in de staatsloterij eigenlijk niet worden! We zijn eens een kijkje gaan ne men in de trekkingszaal in de Kazernestraat in Den Haag. Het is er niets dan pure eenvoud. Een eenvoudig gebouw met een kale simpele trekkingszaal en enige kantoorruimten. In wezen is er niets opwindends aan en de ze ven hex*en die de trekking ver richten, doen het allemaal even rustig en beheerst en er is geen verschil te constateren wanneer ze een vette prijs of een niet trek ken. Het is ook begrijpelijk, want persoonlijk hebben ze er geen en kel belang bij. AL 235 JAAR LANG Achttienduizendnegenhonderdeen- entwintig. „Niet „Vierduizendtweehonderdeenenze- ventig „Tachtig gulden Negentienhonderdzevenentachtig" „Duizend gulden Zo klinken de stemmen van de heren die de loten en de prijzen trekken. Het gaat allemaal zo een voudig in zijn werk, dat men het nauwelijks zou willen geloven. Aan het ene einde van de zaal draaien twee grote glazen trommels. In de ene buitelen de opgerolde pa piertjes met de lotnummers over elkaar; in de andere trommel be vinden zich papiertjes, waarop de prijzen vermeld staan. Als de trommels stilstaan, grijpen twee heren gelijktijdig elk een rol- Zo zou ik geen enkel Nederlands meisje - dat heb ik van m'n echtge noot die jaren lang in Italië heeft gewoond willen aanraden naar Rome te gaan, om er in de schoot van een Italiaanse familie de taal te leren en Rome te leren kennen. En wel om een veelvoud van rede nen. De eerste reden is wel, dat er in Italië nog geen personeelstekort is en dat een Italiaanse familie dus een buitenlands meisje in dienst neemt, om op deze manier aan een goedkope werkkracht te komen. Op de tweede plaats is het gezin in Italië een gesloten geheel, waar in buitenstaanders niet worden op genomen. In Nederland kan het dan wel ge woonte zijn om klakkeloos beken den en onbekenden uit te nodigen, in Italië is dit onbekend. Soms is er na een jaar verblijf in een Italiaanse familie nog geen sprake van enige toenadering of wederzijdse genegenheid. Maar de voornaamste reden is wel de posi tie van de jonge vrouw in Italië, die in 1961 nog lang niet geëmanci peerd is. Romeinse jonge dochters worden door hun ouders op jaloerse wijze beschermd en verdedigd tegen mo gelijke vreemde indringers. De buitenlandse meisjes willen onafhankelijk zijn en wensen niet beschermd te worden, wat de Ita lianen als een soort wereldwonder voorkomt. Als die buitenlandse meisjes dan in een gezin gaan werken, iets wat de gegoede klasse in Italië zeker niet zou doen, dan bestempelen die meisjes zich direct met het predi kaat „goedkoop". Ze wordt dan als „werkster" be handeld met alle gevolgen van dien. Is er voor Nederlandse meisjes, die naar Italië wensen te gaan dan helemaal geen oplossing? Ja zeker, er zijn voortreffelijke instituten voor jonge meisjes, om maar iets te noemen Sacré Coeur op de Trinita dei Monti. Nu hebben wij nog niet gespro ken over de positie van het jong meisje in Londen, het meisje als serveerster in het buitenland, foto modellen en mannequins enz. Maar inlichtingen hierover en over adressen in het buitenland geeft U gaarne de federatie van de R.K. Verenigingen ter Bescherming van Meisjes in Nederland, Lohman- straat 9b in Amsterdam, die in heel Nederland 7 diocesane besturen telt, 72 afdelingen en 950 corresponden ten. let je en het betrokene lotnummer uit de ene trommel krijgt het be drag dat staat op het papiertje uit de andere trommel De mannen bij de trommels doen niets anders dan het rolletje er uit halen en het ringetje er af schui ven. Zij geven het door aan de man naast hen, die het papier openrolt en 't getal voorleest. Daarna wordt het weer doorgegeven en grondig gecontroleerd. Alles wordt uiteraard genoteerd en tenslotte als de trekking van deze dag achter de rug is, staat vast welke loten getrokken zijn en welke prijzen er op vielen. Zo gaat het elke keer weer. AL EEUWEN OUD De staatsloterij is al eeuwen oud. Zij dateert reeds van 1726 en zelfs voordien zijn er vele loterijen ge houden onder staatstoezicht. Zo werd in 1553 te Middelburg 'n loterij gehouden, waartoe keizer Karei V het octrooi verleende. De organisatie vond plaats door het stedelijk schuttersgilde, dat drin gend een nieuw verenigingsgebouw behoefde, waartoe de opbrengst werd bestemd. Niet minder dan ruim 190.000 lo ten werden in omloop gebracht. De hoofdprijs was een zilveren bokaal, die gevuld was met 203 gouden munten. De andere prijzen bestonden uit zilveren schalen, schenkkannen, lepels, zoutvaten etc., gedeeltelijk ook gevuld met klinkende munt. De betaling der loten kon plaats vinden in munten, maar ook in ju welen, schilderijen, tapijten, koeien, paarden, stukken land of in huis raad. Deze goederen werden na af loop van de lotérij publiek geveild. Sindsdien zijn er vele loterijen ge houden met wisselend succes. VIJF MILJOEN WINST Aangemoedigd door de successen, besloten de Staten-Generaal in 1726 opnieuw tot een grote loterij met 120.000 loten, die dertig, twintig en tien gulden per stuk kostten. Sinds dien zijn er 235 jaar lang re gelmatig staatsloterijen gehouden. Onze voorvaderen zagen er een middel in, om de staatskas te ver sterken. In de moderne tijd is het doel, de kanalisatie van de nog steeds grote goklust, maar evengoed vloeit er nog jaarlijks een kleine vijf mil joen in de staatskas door dit be drijf. De hoofdprijs is niet altijd de honderdduizend geweest. Vóór 1726 kreeg de winnaar een lijfrente van 3.000 per jaar. Dit jaarlijks inko men was voor die tijd zo groot, dat men zijn leven lang op een land goed kon wonen. Op deze wijze werd de staat nog de dupe van haar gulheid. Elk jaar kwam er zo'n rentenier bij en men kon spoedig uitrekenen, dat dit op een enorme verliespost voor de ge meenschap moest uitlopen. Daarom werd later de honderduizend uitge dacht, die de lijfrente verving. De trekking vond jarenlang plaats in de beroemde ridderzaal in Den Haag, die tegenwoordig voor meer verheven doeleinden wordt ge bruikt. GEEN FRAUDE Zoals de trekking tegenwoordig plaats vindt is dat volgens oud ge bruik. Het systeem van de staats loterij is zo georganiseerd, dat een vergissing uitgesloten is. Er is een uitgebreide nacontrole, en op vijf verschillende wijzen wordt het trekkingsresultaat vastgelegd. Nie mand kan zich dus bedrogen voelen. Vervalsingen zijn bij dit staats bedrijf praktisch uitgesloten. De lo ten zijn van een bizondere papier soort vervaardigd en veranderen regelmatig van kleur. De directie van de staatsloterij controleert elk lot, waarop een hoge prijs geval len is. Men weet steeds aan welke col lecteur een bepaald lot is toegezon den. Bovendien voorziet laatstge noemde het loterijbiljet nog van een stempel, voordat het de deur uit gaat. Het komt nogal eens voor, dat een briefje verloren gaat. Toch komt de prijs meestal nog wel bij de recht- GOD EIST MEER DAN DE ZONDAGSDIENST Minimalisten zijn mensen, die zich overal met een Jantje van Lei den proberen af te maken. Het zijn de mensen die zich nooit haasten, precies op tijd of liever iets later beginnen, zich zonder bij zondere inspanning door hun dage lijkse werk heensiepen zonder be langstelling, zonder dat hun hart erin is om dan 's avonds zo vroeg mogelijk mee op te houden. Het zijn de mensen, die werken omdat het per se moet, omdat ze toch moeten leven en eten. In de Kerk is het precies eender. Er lopen heel wat Christenen rond, die er een soort minimumprogram ma op na houden. Ze gaan 's zondags naar de kerk, want het is onder doodzonde ver plicht. Ze gaan zo nu en dan te communie en een enkele maal te biechten. Zij offeren hun deeltje in schaal en offerbuil. Zij groeten de pastoor beleefd en houden zich overigens ver van het leven der Kerk. Het zijn de doorsnee katholieken, die niemand kwaad doen, maar die ook nooit uit de slof schieten, die stil naar de wekelijkse preek luis teren maar hem buiten de kerk al weer vergeten zijn. Het zijn „plichts"getrouwen, op wie weinig is aan te merken, maar van wie ook weinig goeds gezegd kan worden. In de Bijbel legt men God deze woorden in de mond: „Ik ben een jaloerse God". God zegt hier van zichzelf, dat Hij de mensen bemint, maar dat hij als een minnaar ook de algehele aandacht opeist. Met andere woorden: wij zijn er niet met een minimalistisch christen dom. God eist van ons, dat wij in zijn leer opgaan, ons verdiepen. God eist van ons, dat wij werkelijk Kerk zijn, dat wij met heel onze ziel mee leven met de dingen der Kerk. En dan komen wij er niet met de verplichte zondagsmis, met het kleine offertje voor kerk en armen. Wanneer wij de liefde van de ja loerse God willen beantwoorden, dan eist dit van ons een werkelijke doordeseming van heel ons leven met Zijn persoon. De verhouding tot God moet dan een dagelijkse ervaring zijn, een bron van dagelijkse zorg en arbeid. Maar niet alleen in onze indivi duele verhouding tot God, maar ook in onze relatie met alle anderen die samen met ons de Kerk vormen, en nog verder naar buiten: met de ge hele mensengemeenschap. In het minimale christendom past de gedachte, dat het concilie ook zonder ons wel doorgaat, dat het Rijk Gods ook zonder ons wel op aarde zal komen. Maar zijn wij vol bloed-christen, dan is het concilie ons concilie en onze zorg, dan is het Rijk Gods ons persoonlijk ideaal. hebbende terecht. De collecteurs weten wie een be paald nummer gekocht heeft en zelfs wanneer het document niet meer kan worden getoond en er komt binnen drie jaar geen andere rechthebber opdagen, volgt nog uit betaling. Een bijna ongelooflijke service! Alleen de prijzen die na 3 jaar nog niet zijn afgehaald, vervallen aan de staat. ER WAS ALTIJD CONCURRENTIE Ondervind de staatsloterij con currentie van andere loterijen, zo als de voetbaltoto e.d.? Men is van mening dat de staats loterij zich ondanks de concurren tie vrij goed op het niveau van de laatste jaren handhaaft. Overigens heeft de staatsloterij niet alleen nu andere loterijen naast zich, dat was vroeger ook het geval In de dertiger jaren hadden ver schillende slimme zakenlieden ma zen in de loterijwet gevonden, die het hen mogelijk maakten een flo rerende loterij op touw te zetten, die wat omzet en prijzen betreft de staatsloterij verre overtrof. Vrijwel allen waren ze volkomen betrouw baar, want zoals onze gastheer ons vertelde een onbetrouwbare loterij graaft zijn eigen graf. Daar doen de liefhebbers beslist niet meer aan mee. Na 1945 heeft de staat voor deze praktijken een stokje gestoken en hebben wij nog slechts de beruchte prijspuzzels in de kranten gekend, alsmede dan de voetbaltoto. BIJNA ELK LAND KENT EEN STAATSLOTERIJ Natuurlijk wilden wij ook wel Nu onze buurlanden België, Duitsland en Engeland stuk voor stuk hun tweede programma heb ben verworven, zijn er tal van kij kers in den lande die wel eens graag met de kanalenkiezer zouden overschakelen op die andere moge lijkheden, vooral nu in de zomer dienstregeling van Bussum zoveel tele-recordings van bedroevende kwalileit worden afgedraaid. Dat we Engeland hier niet kun nen ontvangen, weten we. Dat ligt niet alleen aan de afstand, maar ook aan het verschil in systeem, want de Britten werken met beel den die zijn opgebouwd uit 405 beeldlijnen, terwijl wij het met een fijnere verdeling van 625 beeld lijnen doen. De beide Belgische (te weten het Vlaamse en het Waalse) program ma's worden uitgezonden via zen ders te Ruiselede, te Waver en te Antwerpen, zodat zij in een groot deel van zuidelijk Nederland, ja tot tussen de grote rivieren kunnen worden bekeken. Vooral het Vlaam se kanaal is door de taal verwant schap zeer in trek. Naar de Duitse produkties van het eerste programma is van het begin af aan dagelijks gekeken door onze landgenoten in een uit gebreid gebied, want de ontvangst bleek mogelijk ten oosten van de lijn Lauwerszee-Zwolle-Tilburg en soms nog wel verder. Vooral in de beginjaren, toen de Nederlandse steunzenders nog niet in gebruik waren, bleef voor menig kijker de keuze tot een buitenlands programma beperkt. ZO VOOR HET GRIJPEN En nu straalt West-Duitsland dan een tweede programma uit, met op merkelijke top produkties die wij menigeen kunnen aanbevelen te volgen, zo dit althans mogelijk is. Dank zij steunzenders pal langs de Nederlandse grens, zullen tal van landgenoten straks dit kwali teitsprogramma binnen kunnen ha len. Als beeldleverancier kwam het station Aurich (50 km van de Gro ninger grens) in bedrijf. De mast daarvan wordt nog verhoogd en het vermogen vergroot, zodat Gro ningen en Drente het signaal on gestoord kunnen ontvangen. Over een goed half jaar volgen Lingen, Kleef en Aken, zodat dan de vaste gasten van de kanalen 2, 9 of 11 technisch zeker kunnen zijn van goede ontvangst der ultra- hoogfrekwente zenders. Een narigheid is, dat er kosten moeten worden gemaakt, om oude ontvangers aan te passen door in bouw van een unit voor u.h.f.-ont- vangst en event, een verlenging van de antennemast en/of een an tenne voor kanaal 39. Deze kunnen zo ongeveer van 90 (de unit) tot 300 (compl. in stallatie) belopen. Wie straks Duits land 2 wil aanschouwen, kan vast gaan sparen. BUSSUM, LET OP UW SAECK Voor Nederland blijft het zaak, tijdig eieren voor het televisiegeld te kiezen, want als het publiek in centrum en oosten des lands twee eens weten hoe het in andere lan den met de loterijen gesteld is. Bijna alle west-europese landen kennen een loterij die onder super visie staat van de staat. Uitzonde ringen zijn Zweden en Engeland. Nu moet men niet denken, dat deze landen geen loterij kennen, maar die zijn daar particulier. In Engeland begint men over stag te gaan. Er is nu een pseudo- loterij, die min of meer onder staatstoezicht werkt. Zo eenvoudig en bescheiden als de trekking in ons land geschiedt, gaat het niet in al die andere lan den. En in vele landen gaat zo'n trekking gepaard met het nodige spektakel, als zang en muziekuit voeringen e.d. Ook zijn daar dik wijls de prijzen heel wat groter dan in Nederland. Door de reclame en progaganda worden de mensen beïnvloed. En wanneer de loterij maar spectacu lair genoeg is en tot de verbeelding spreekt, dan worden er wel loten verkocht. De goklust van de mens is maar heel betrekkelijk. Onze Nederlandse Staatsloterij is een instelling die slechts tot taak heeft de bestaande goklust te be vredigen, en de liefhebbers een kans te geven om dit spel te spelen, zon der dat daar teveel risico's aan vast zitten. Wanneer wij zien, dat men in de staatsloterij 38°/o kans heeft op een prijs, eigen geld inbegrepen, dan is dat toch niet gek. Nu met de voetbaltoto er naast, heeft de Nederlander echt wel in teressante mogelijkheden om een gokje te wagen! Duitse programma's ter beschikking heeft en men in de drie zuidelijke provincies (óók) nog de beide Bel gische en de Franse produkties ge regeld volgt, zal Bussum wel eens helemaal uitgerangeerd kunnen ra ken in die streken. Dit is met name nu in de zomer reeds merkbaar. Er zijn huiskamers, waar de Nederlansde uitzendingen niet eens meer ter sprake komen, laat staan nog op de buis verschij nen. Er zijn ook vele gezinnen, die al leen op het binnenland afstemmen voor het journaal en daarna reso luut naar de kanalenkiezer grijpen. Wie in het westen de Duitse show „Mickey kan alles", de Oostenrijkse opera „Fra Diavolo" en de operet tes als „Das Land des Lachelns" „Der Vogelhandler" enz. gezien heeft, kan wel begrijpen waarom. Hij behoeft maar een programma blad op te slaan en de Duitse kijk spelen en toneelstukken, films en shows te tellen ,om te zien hoeveel hij in Nederland te kort komt! Het gevaar dreigt nu, dat Bussum de Nederlandse kijkers zo van zich vervreemdt, dat dezen op den duur zich geheel op de buitenlandse cul tuur en voorlichting richten. Of de Nederlanders dan nog voor Nederlandse problemen warm zul len lopen, is een klemmende vraag. OOST-DUITS CONCENTRATIEKAMP Heel Oost-Duitsland is een con centratiekamp geworden. Terecht is de gehele wereld ver- onwaardigd over de jongste maat regel van het Oost-Duitse commu nistische regiem, omdat deze maat regel blijk geeft van een volkomen minachting van de menselijke vrij heid. Wanneer wij ons echter verplaat sen in de situatie van het Oost- Duitse bewind, dan is de sluiting der grenzen practisch een levens noodzaak, daar het leeglopen van het land door de massale vlucht de economie ernstig ontwrichtte. Wij zien hier echter duidelijk, dat een eenmaal ingenomen foutief standpunt van het ene kwaad naar het andere leidt. Het communisme is als reactie op het individuele liberalisme van het wereldkapitalisme uitsluitend op de gemeenschap ingesteld, de gemeen schap daarbij verpersoonlijkt, in de staat. Daarom kent communisme de dictatuur van de staat. Alles is ondergeschikt gemaakt aan de belangen van deze gemeen schap, ook de essentiële vrijheden van de mens. Wanneer deze gemeenschap in ge vaar wordt gebracht, dan kan de communist niet anders doen dan de individuele rechten beknotten. Het komt in de communist niet op te twijfelen aan zijn uitgangs punt en aan 't daarop uitgebouwde systeem. Hij gelooft absoluut in de feilloosheid van zijn levensbe schouwing. NIEUWS UIT VENRAY EN OMGEVING Zondagsdienst huisartsen Vanaf zaterdagmiddag 4 uur tot maandagmorgen 8 uur, wordt de praktijk der huisartsen voor Venray e.o. waargenomen door Dr. VERCAUTEREN Grotestraat 11 Telefoon 1335 Uitsluitend voor spoedgevallen 1 GROENE KRUIS Donderdag a.s.: Zuigelingen-bureau voor de Kom. ZONDAGSDIENST GROENE KRUIS Zr. WILMSEN Stationsweg Tel. 1651 ZIEKENAUTO bel 04780-1592 b.g.g. 2116 DRIE NONNETJES MET GOUD GEKROOND Feest was er voor de gehele ge meenschap van het psychiatrisch ziekenhuis St. Anna te Venray waar maar liefst drie eerw. zusters van de congregatie van de Zusters van Liefde uit Gent plechtig temidden van de gehele communiteit met goud werden gekroond. Voor deze zusters werd door de eerw. Pater Rector Gustaaf Ammer- laan, een plechtige hoogmis met as sistentie opgedragen in de klooster kapel, waarna de kroning plaats vond. Zuster Fabiana de meest bekend ste in dit convent is jarenlang reeds als econome werkzaam, een taak welke zij steeds tot volle tevreden heid der Generale Moeder heeft vervuld, hiervoor is het beste be wijs, dat zij een reeks van jaren deze verantwoordelijke taak heeft mogen vervullen. Een taak welkti tevens voor haar was weggelegd om de schakel te vormen tussen het bestuur der inrichting en het man nelijk personeel. Het was en dat moet tot ere worden gezegd „een heel goede kapitein". Zuster Pedrina bescheiden van aard trad minder op de voorgrond of het moet zijn geweest als zij de versiering der kapel voor haar rekening nam, speciaal tijdens hoogtijdagen en tijdens de zieken- triduums, welke voor de Venray se zieken op St. Anna werden ge houden. Zuster Berarda, nog altijd actief en bedrijvig bezig als hoofd der broodkamer is de minst bekendste en zij vervuld toch deze zeer ver antwoordelijke post op een wijze zoals dat haar geen ander kan ver beteren. Zo ziet men, dat deze dire dienst maagden des Heren ieder op een aparte plaats, maar tesamen toch onmisbare schakels vormen, welke St. Anna maakte tot een sieraad aan de kroon van het menslievende werk de verpleging der geestes zieken rakende. Na de plechtige hoogmis volgde er een ontbijt, waarna de receptie volgde. Een receptie waar velen hun opwachting maakten, van oud-ver pleegden, tot oud-verpleegsters toe en als klap op het feest mag zeker niet onvermeld blijven dat 's avonds Venrays Koninklijke Harmonie „Euterpe" in vol ornaat uittrok om de drie gouden nonnetjes een ver diende muzikale hulde te brengen, namens Venrays bevolking, een hulde welke wel verdiend was. President L. Laurensse was hier de tolk van Venrays bevolking om in woorden te onderstrepen wat de muzikanten muzikaal deden. 15 JAAR „DE PEELKLANK" Het bestuur en leden van de fan fare „De Peelklank" van Ysselsteyn, heeft besloten, het 15-jarig bestaan van de jongste fanfare van de ge meente Venray, niet ongemerkt voorbij te laten gaan. Op 7, 8 en 9 oktober a.s. zal een grote fancy-fair worden gehouden in 't gemeenschapshuis, terwijl ver schillende zuster verenigingen reeds een uitnodiging hebben ontvangen voor het komende festival, dat ter gelegenheid van dit 3e lustrum ge houden gaat worden. Dit grote feest zal gehouden wor den in het gemeenschapshuis te Ys selsteyn. PAX CHRISTI ROUTIERS DEDEN VENRAY AAN Op hun voettocht naar Den Bosch met als startplaats Venlo kwamen maandagmiddag een half uur later dan was gepland, ruim 40 routiers aan van de Pax Christi voettocht Onder de deelnemers welke in Venrays St. Petrus Bandenkerk door de H.E. Heer Deken Loonen, werden welkom geheten merkten wij op, Spanjaarden, Portugezen, Fransen, Duitsers en Nederlanders. De H.E. Heer Deken Loonen droeg een plechtig lof op met als inzet het welslagen der vctettocht. 's Avonds was er een treffen in hotel 't Hert, waarna de routiers in de gastgezinnen werden onderge bracht. Dinsdag werd gestart met als doel St. Antonis en de tocht ging via de Vredepeel, Westerbeek.

Peel en Maas | 1961 | | pagina 1