'n baantje in 't buitenland
HALF
Staatsloterij en toto
NEDERALHD
Geestelijk artikel
kijkt over de grens
Vrijdag 25 augustus 1961 No. 34
Twee en tachtigste jaargang
PEEL EN MAAS^
DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF N.V. VENRAY WFFïfRT AH VOOR VFNRAY KIM HMQTRFïfFM ADVERTENTIEPRIJS 8 ct. per mm. ABONNEMENTS-
GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 1512 GIRO 150652 L<L/IVOLJlU V VJVJl\ V LtillVA I Etil VJlVlO 1 IY.C#IYC#lV PRIJS PER KWARTAAL 1.50 (buiten Venray 1.75)
GEVAARLIJKE ONDERNEMING
VOOR MEISJES
Een jaar of wat geleden wandel
de ik in gezelschap van Franse
vrienden over de Parijse Champs
Elysée, in de buurt van het wereld
beroemde Lido, toen ik plotseling
achter mij een rasechte Nederlandse
stem hoorde zeggen: „Kijk dat is
nou een echte Francaise". Kenne
lijk was dat compliment voor mij
bedoeld en ik moet toegeven, dat ik
mij gevleid voelde.
Ik heb die Nederlandse jongens
maar niet van hun illusie beroofd
en zelf was ik ook een illusie rijker.
Ik had niet voor niets een jaar
lang in Parijs doorgebracht, want
ik was er zelfs in geslaagd om als
de Fransen te gaan leven.
Vandaag nu ik in Nederland ben
teruggekeerd, ja zelfs met een „de
gelijke" (Laat hij het maar niet ho
ren!) Nederlandse man ben ge
trouwd, denk ik nog steeds met ge
noegen terug aan mijn Parijse ja
ren, hoe ik in het begin als kamer
meisje, waarvoor ik aangenomen
was, werkster, dienstbode en ka
mermeisje tegelijk was en dat zon
der werkvergunning, een omstan
digheid, die door mij Parijse werk
geefster maar al te gretig werd
uitgebuit. Want beklagen bij de een
of andere instantie kon ik mij niet,
daar ik anders het land uitgezet
zou worden.
Het gevolg hiervan was, dat zij
alles van mij kon eisen, een lager
loon (zakgeld) uit kon betalen, dan
gewoonte was en dat vrije dagen
meer uitzondering dan regel waren.
Enfin dit klinkt allemaal heel
mooi, maar in het begin voelde ik
mij daar helemaal niet happy bij.
Optimistische brieven naar huis
schrijven en ondertussen meer dood
dan levend van de ene dag naar de
andere zeulen.
Totdat ik pater Echeres van de
Mission Hollandaise in de Rue Doc-
teur Heulin leerde kennen en tege
lijk met zijn huis ook verscheidene
Nederlandse kennissen, die in soort
gelijke omstandigheden waren.
Ik kreeg een andere werkgeefster,
en langzamerhand begon ik mij
meer thuis te voelen. Toen ik een
jaar in Parijs was kwam ik op kan
toor bij een huizenmakelaar en niet
lang geleden ben ik getrouwd.
Dit is mijn verhaal, met happy
end, maar hoeveel Nederlandse
meisjes zijn er niet, die ook toen zij
van de middelbare meisjesschool of
ULO kwamen naar het buitenland
zijn gegaan om hun talenkennis
wat bij te spijkeren en die ofwel
gebroken terug zijn gekomen ofwel
via „aantrekkelijke" beroepen als
mannequin of fotomodel ergens in
Italië, in Frankrijk of in Londen in
de goot terecht gekomen zijn.
De staatsloterij trekt weer en
duizenden Nederlanders volgen
in spanning de uitslagen. Zouden
ze deze keer geluk hebben?
Zouden ze een prijsje winnen
ofeen niet?
De honderduizend is de prijs
waarop in zijn hart iedere mede-
spelende hoopt, maar de kans om
die te winnen is betrekkelijk
klein en daaromoch, als het
maar een prijsje is. Het gaat toch
om de aardigheid, want werkelijk
rijk kun je van een prijs in de
staatsloterij eigenlijk niet worden!
We zijn eens een kijkje gaan ne
men in de trekkingszaal in de
Kazernestraat in Den Haag. Het
is er niets dan pure eenvoud. Een
eenvoudig gebouw met een kale
simpele trekkingszaal en enige
kantoorruimten. In wezen is er
niets opwindends aan en de ze
ven hex*en die de trekking ver
richten, doen het allemaal even
rustig en beheerst en er is geen
verschil te constateren wanneer
ze een vette prijs of een niet trek
ken. Het is ook begrijpelijk, want
persoonlijk hebben ze er geen en
kel belang bij.
AL 235 JAAR LANG
Achttienduizendnegenhonderdeen-
entwintig.
„Niet
„Vierduizendtweehonderdeenenze-
ventig
„Tachtig gulden
Negentienhonderdzevenentachtig"
„Duizend gulden
Zo klinken de stemmen van de
heren die de loten en de prijzen
trekken. Het gaat allemaal zo een
voudig in zijn werk, dat men het
nauwelijks zou willen geloven.
Aan het ene einde van de zaal
draaien twee grote glazen trommels.
In de ene buitelen de opgerolde pa
piertjes met de lotnummers over
elkaar; in de andere trommel be
vinden zich papiertjes, waarop de
prijzen vermeld staan.
Als de trommels stilstaan, grijpen
twee heren gelijktijdig elk een rol-
Zo zou ik geen enkel Nederlands
meisje - dat heb ik van m'n echtge
noot die jaren lang in Italië heeft
gewoond willen aanraden naar
Rome te gaan, om er in de schoot
van een Italiaanse familie de taal
te leren en Rome te leren kennen.
En wel om een veelvoud van rede
nen.
De eerste reden is wel, dat er in
Italië nog geen personeelstekort is
en dat een Italiaanse familie dus
een buitenlands meisje in dienst
neemt, om op deze manier aan een
goedkope werkkracht te komen.
Op de tweede plaats is het gezin
in Italië een gesloten geheel, waar
in buitenstaanders niet worden op
genomen.
In Nederland kan het dan wel ge
woonte zijn om klakkeloos beken
den en onbekenden uit te nodigen,
in Italië is dit onbekend.
Soms is er na een jaar verblijf in
een Italiaanse familie nog geen
sprake van enige toenadering of
wederzijdse genegenheid. Maar de
voornaamste reden is wel de posi
tie van de jonge vrouw in Italië,
die in 1961 nog lang niet geëmanci
peerd is.
Romeinse jonge dochters worden
door hun ouders op jaloerse wijze
beschermd en verdedigd tegen mo
gelijke vreemde indringers.
De buitenlandse meisjes willen
onafhankelijk zijn en wensen niet
beschermd te worden, wat de Ita
lianen als een soort wereldwonder
voorkomt.
Als die buitenlandse meisjes dan
in een gezin gaan werken, iets wat
de gegoede klasse in Italië zeker
niet zou doen, dan bestempelen die
meisjes zich direct met het predi
kaat „goedkoop".
Ze wordt dan als „werkster" be
handeld met alle gevolgen van dien.
Is er voor Nederlandse meisjes,
die naar Italië wensen te gaan dan
helemaal geen oplossing?
Ja zeker, er zijn voortreffelijke
instituten voor jonge meisjes, om
maar iets te noemen Sacré Coeur
op de Trinita dei Monti.
Nu hebben wij nog niet gespro
ken over de positie van het jong
meisje in Londen, het meisje als
serveerster in het buitenland, foto
modellen en mannequins enz.
Maar inlichtingen hierover en
over adressen in het buitenland
geeft U gaarne de federatie van de
R.K. Verenigingen ter Bescherming
van Meisjes in Nederland, Lohman-
straat 9b in Amsterdam, die in heel
Nederland 7 diocesane besturen telt,
72 afdelingen en 950 corresponden
ten.
let je en het betrokene lotnummer
uit de ene trommel krijgt het be
drag dat staat op het papiertje uit
de andere trommel
De mannen bij de trommels doen
niets anders dan het rolletje er uit
halen en het ringetje er af schui
ven. Zij geven het door aan de man
naast hen, die het papier openrolt
en 't getal voorleest. Daarna wordt
het weer doorgegeven en grondig
gecontroleerd.
Alles wordt uiteraard genoteerd
en tenslotte als de trekking van
deze dag achter de rug is, staat
vast welke loten getrokken zijn en
welke prijzen er op vielen. Zo gaat
het elke keer weer.
AL EEUWEN OUD
De staatsloterij is al eeuwen oud.
Zij dateert reeds van 1726 en zelfs
voordien zijn er vele loterijen ge
houden onder staatstoezicht.
Zo werd in 1553 te Middelburg 'n
loterij gehouden, waartoe keizer
Karei V het octrooi verleende. De
organisatie vond plaats door het
stedelijk schuttersgilde, dat drin
gend een nieuw verenigingsgebouw
behoefde, waartoe de opbrengst
werd bestemd.
Niet minder dan ruim 190.000 lo
ten werden in omloop gebracht. De
hoofdprijs was een zilveren bokaal,
die gevuld was met 203 gouden
munten.
De andere prijzen bestonden uit
zilveren schalen, schenkkannen,
lepels, zoutvaten etc., gedeeltelijk
ook gevuld met klinkende munt.
De betaling der loten kon plaats
vinden in munten, maar ook in ju
welen, schilderijen, tapijten, koeien,
paarden, stukken land of in huis
raad. Deze goederen werden na af
loop van de lotérij publiek geveild.
Sindsdien zijn er vele loterijen ge
houden met wisselend succes.
VIJF MILJOEN WINST
Aangemoedigd door de successen,
besloten de Staten-Generaal in 1726
opnieuw tot een grote loterij met
120.000 loten, die dertig, twintig en
tien gulden per stuk kostten. Sinds
dien zijn er 235 jaar lang re
gelmatig staatsloterijen gehouden.
Onze voorvaderen zagen er een
middel in, om de staatskas te ver
sterken.
In de moderne tijd is het doel, de
kanalisatie van de nog steeds grote
goklust, maar evengoed vloeit er
nog jaarlijks een kleine vijf mil
joen in de staatskas door dit be
drijf.
De hoofdprijs is niet altijd de
honderdduizend geweest. Vóór 1726
kreeg de winnaar een lijfrente van
3.000 per jaar. Dit jaarlijks inko
men was voor die tijd zo groot, dat
men zijn leven lang op een land
goed kon wonen.
Op deze wijze werd de staat nog
de dupe van haar gulheid. Elk jaar
kwam er zo'n rentenier bij en men
kon spoedig uitrekenen, dat dit op
een enorme verliespost voor de ge
meenschap moest uitlopen. Daarom
werd later de honderduizend uitge
dacht, die de lijfrente verving.
De trekking vond jarenlang plaats
in de beroemde ridderzaal in Den
Haag, die tegenwoordig voor meer
verheven doeleinden wordt ge
bruikt.
GEEN FRAUDE
Zoals de trekking tegenwoordig
plaats vindt is dat volgens oud ge
bruik. Het systeem van de staats
loterij is zo georganiseerd, dat een
vergissing uitgesloten is. Er is een
uitgebreide nacontrole, en op vijf
verschillende wijzen wordt het
trekkingsresultaat vastgelegd. Nie
mand kan zich dus bedrogen voelen.
Vervalsingen zijn bij dit staats
bedrijf praktisch uitgesloten. De lo
ten zijn van een bizondere papier
soort vervaardigd en veranderen
regelmatig van kleur. De directie
van de staatsloterij controleert elk
lot, waarop een hoge prijs geval
len is.
Men weet steeds aan welke col
lecteur een bepaald lot is toegezon
den. Bovendien voorziet laatstge
noemde het loterijbiljet nog van een
stempel, voordat het de deur uit
gaat.
Het komt nogal eens voor, dat een
briefje verloren gaat. Toch komt de
prijs meestal nog wel bij de recht-
GOD EIST MEER DAN DE
ZONDAGSDIENST
Minimalisten zijn mensen, die
zich overal met een Jantje van Lei
den proberen af te maken.
Het zijn de mensen die zich nooit
haasten, precies op tijd of liever
iets later beginnen, zich zonder bij
zondere inspanning door hun dage
lijkse werk heensiepen zonder be
langstelling, zonder dat hun hart
erin is om dan 's avonds zo vroeg
mogelijk mee op te houden.
Het zijn de mensen, die werken
omdat het per se moet, omdat ze
toch moeten leven en eten.
In de Kerk is het precies eender.
Er lopen heel wat Christenen rond,
die er een soort minimumprogram
ma op na houden.
Ze gaan 's zondags naar de kerk,
want het is onder doodzonde ver
plicht. Ze gaan zo nu en dan te
communie en een enkele maal te
biechten. Zij offeren hun deeltje in
schaal en offerbuil. Zij groeten de
pastoor beleefd en houden zich
overigens ver van het leven der
Kerk.
Het zijn de doorsnee katholieken,
die niemand kwaad doen, maar die
ook nooit uit de slof schieten, die
stil naar de wekelijkse preek luis
teren maar hem buiten de kerk al
weer vergeten zijn.
Het zijn „plichts"getrouwen, op
wie weinig is aan te merken, maar
van wie ook weinig goeds gezegd
kan worden.
In de Bijbel legt men God deze
woorden in de mond: „Ik ben een
jaloerse God". God zegt hier van
zichzelf, dat Hij de mensen bemint,
maar dat hij als een minnaar ook
de algehele aandacht opeist. Met
andere woorden: wij zijn er niet
met een minimalistisch christen
dom. God eist van ons, dat wij in
zijn leer opgaan, ons verdiepen. God
eist van ons, dat wij werkelijk Kerk
zijn, dat wij met heel onze ziel mee
leven met de dingen der Kerk.
En dan komen wij er niet met de
verplichte zondagsmis, met het
kleine offertje voor kerk en armen.
Wanneer wij de liefde van de ja
loerse God willen beantwoorden,
dan eist dit van ons een werkelijke
doordeseming van heel ons leven
met Zijn persoon.
De verhouding tot God moet dan
een dagelijkse ervaring zijn, een
bron van dagelijkse zorg en arbeid.
Maar niet alleen in onze indivi
duele verhouding tot God, maar ook
in onze relatie met alle anderen die
samen met ons de Kerk vormen, en
nog verder naar buiten: met de ge
hele mensengemeenschap.
In het minimale christendom past
de gedachte, dat het concilie ook
zonder ons wel doorgaat, dat het
Rijk Gods ook zonder ons wel op
aarde zal komen. Maar zijn wij vol
bloed-christen, dan is het concilie
ons concilie en onze zorg, dan is het
Rijk Gods ons persoonlijk ideaal.
hebbende terecht.
De collecteurs weten wie een be
paald nummer gekocht heeft en
zelfs wanneer het document niet
meer kan worden getoond en er
komt binnen drie jaar geen andere
rechthebber opdagen, volgt nog uit
betaling. Een bijna ongelooflijke
service!
Alleen de prijzen die na 3 jaar
nog niet zijn afgehaald, vervallen
aan de staat.
ER WAS ALTIJD CONCURRENTIE
Ondervind de staatsloterij con
currentie van andere loterijen, zo
als de voetbaltoto e.d.?
Men is van mening dat de staats
loterij zich ondanks de concurren
tie vrij goed op het niveau van de
laatste jaren handhaaft. Overigens
heeft de staatsloterij niet alleen nu
andere loterijen naast zich, dat was
vroeger ook het geval
In de dertiger jaren hadden ver
schillende slimme zakenlieden ma
zen in de loterijwet gevonden, die
het hen mogelijk maakten een flo
rerende loterij op touw te zetten,
die wat omzet en prijzen betreft de
staatsloterij verre overtrof. Vrijwel
allen waren ze volkomen betrouw
baar, want zoals onze gastheer
ons vertelde een onbetrouwbare
loterij graaft zijn eigen graf. Daar
doen de liefhebbers beslist niet
meer aan mee.
Na 1945 heeft de staat voor deze
praktijken een stokje gestoken en
hebben wij nog slechts de beruchte
prijspuzzels in de kranten gekend,
alsmede dan de voetbaltoto.
BIJNA ELK LAND KENT EEN
STAATSLOTERIJ
Natuurlijk wilden wij ook wel
Nu onze buurlanden België,
Duitsland en Engeland stuk voor
stuk hun tweede programma heb
ben verworven, zijn er tal van kij
kers in den lande die wel eens
graag met de kanalenkiezer zouden
overschakelen op die andere moge
lijkheden, vooral nu in de zomer
dienstregeling van Bussum zoveel
tele-recordings van bedroevende
kwalileit worden afgedraaid.
Dat we Engeland hier niet kun
nen ontvangen, weten we. Dat ligt
niet alleen aan de afstand, maar
ook aan het verschil in systeem,
want de Britten werken met beel
den die zijn opgebouwd uit 405
beeldlijnen, terwijl wij het met een
fijnere verdeling van 625 beeld
lijnen doen.
De beide Belgische (te weten het
Vlaamse en het Waalse) program
ma's worden uitgezonden via zen
ders te Ruiselede, te Waver en te
Antwerpen, zodat zij in een groot
deel van zuidelijk Nederland, ja tot
tussen de grote rivieren kunnen
worden bekeken. Vooral het Vlaam
se kanaal is door de taal verwant
schap zeer in trek.
Naar de Duitse produkties van
het eerste programma is van het
begin af aan dagelijks gekeken
door onze landgenoten in een uit
gebreid gebied, want de ontvangst
bleek mogelijk ten oosten van de
lijn Lauwerszee-Zwolle-Tilburg en
soms nog wel verder.
Vooral in de beginjaren, toen de
Nederlandse steunzenders nog niet
in gebruik waren, bleef voor menig
kijker de keuze tot een buitenlands
programma beperkt.
ZO VOOR HET GRIJPEN
En nu straalt West-Duitsland dan
een tweede programma uit, met op
merkelijke top produkties die wij
menigeen kunnen aanbevelen te
volgen, zo dit althans mogelijk is.
Dank zij steunzenders pal langs
de Nederlandse grens, zullen tal
van landgenoten straks dit kwali
teitsprogramma binnen kunnen ha
len.
Als beeldleverancier kwam het
station Aurich (50 km van de Gro
ninger grens) in bedrijf. De mast
daarvan wordt nog verhoogd en
het vermogen vergroot, zodat Gro
ningen en Drente het signaal on
gestoord kunnen ontvangen.
Over een goed half jaar volgen
Lingen, Kleef en Aken, zodat dan
de vaste gasten van de kanalen 2,
9 of 11 technisch zeker kunnen zijn
van goede ontvangst der ultra-
hoogfrekwente zenders.
Een narigheid is, dat er kosten
moeten worden gemaakt, om oude
ontvangers aan te passen door in
bouw van een unit voor u.h.f.-ont-
vangst en event, een verlenging
van de antennemast en/of een an
tenne voor kanaal 39.
Deze kunnen zo ongeveer van
90 (de unit) tot 300 (compl. in
stallatie) belopen. Wie straks Duits
land 2 wil aanschouwen, kan vast
gaan sparen.
BUSSUM, LET OP UW SAECK
Voor Nederland blijft het zaak,
tijdig eieren voor het televisiegeld
te kiezen, want als het publiek in
centrum en oosten des lands twee
eens weten hoe het in andere lan
den met de loterijen gesteld is.
Bijna alle west-europese landen
kennen een loterij die onder super
visie staat van de staat. Uitzonde
ringen zijn Zweden en Engeland.
Nu moet men niet denken, dat
deze landen geen loterij kennen,
maar die zijn daar particulier.
In Engeland begint men over
stag te gaan. Er is nu een pseudo-
loterij, die min of meer onder
staatstoezicht werkt.
Zo eenvoudig en bescheiden als
de trekking in ons land geschiedt,
gaat het niet in al die andere lan
den. En in vele landen gaat zo'n
trekking gepaard met het nodige
spektakel, als zang en muziekuit
voeringen e.d. Ook zijn daar dik
wijls de prijzen heel wat groter dan
in Nederland.
Door de reclame en progaganda
worden de mensen beïnvloed. En
wanneer de loterij maar spectacu
lair genoeg is en tot de verbeelding
spreekt, dan worden er wel loten
verkocht. De goklust van de mens
is maar heel betrekkelijk.
Onze Nederlandse Staatsloterij is
een instelling die slechts tot taak
heeft de bestaande goklust te be
vredigen, en de liefhebbers een kans
te geven om dit spel te spelen, zon
der dat daar teveel risico's aan vast
zitten.
Wanneer wij zien, dat men in de
staatsloterij 38°/o kans heeft op een
prijs, eigen geld inbegrepen, dan is
dat toch niet gek.
Nu met de voetbaltoto er naast,
heeft de Nederlander echt wel in
teressante mogelijkheden om een
gokje te wagen!
Duitse programma's ter beschikking
heeft en men in de drie zuidelijke
provincies (óók) nog de beide Bel
gische en de Franse produkties ge
regeld volgt, zal Bussum wel eens
helemaal uitgerangeerd kunnen ra
ken in die streken.
Dit is met name nu in de zomer
reeds merkbaar. Er zijn huiskamers,
waar de Nederlansde uitzendingen
niet eens meer ter sprake komen,
laat staan nog op de buis verschij
nen.
Er zijn ook vele gezinnen, die al
leen op het binnenland afstemmen
voor het journaal en daarna reso
luut naar de kanalenkiezer grijpen.
Wie in het westen de Duitse show
„Mickey kan alles", de Oostenrijkse
opera „Fra Diavolo" en de operet
tes als „Das Land des Lachelns"
„Der Vogelhandler" enz. gezien
heeft, kan wel begrijpen waarom.
Hij behoeft maar een programma
blad op te slaan en de Duitse kijk
spelen en toneelstukken, films en
shows te tellen ,om te zien hoeveel
hij in Nederland te kort komt!
Het gevaar dreigt nu, dat Bussum
de Nederlandse kijkers zo van zich
vervreemdt, dat dezen op den duur
zich geheel op de buitenlandse cul
tuur en voorlichting richten.
Of de Nederlanders dan nog voor
Nederlandse problemen warm zul
len lopen, is een klemmende vraag.
OOST-DUITS
CONCENTRATIEKAMP
Heel Oost-Duitsland is een con
centratiekamp geworden.
Terecht is de gehele wereld ver-
onwaardigd over de jongste maat
regel van het Oost-Duitse commu
nistische regiem, omdat deze maat
regel blijk geeft van een volkomen
minachting van de menselijke vrij
heid.
Wanneer wij ons echter verplaat
sen in de situatie van het Oost-
Duitse bewind, dan is de sluiting
der grenzen practisch een levens
noodzaak, daar het leeglopen van
het land door de massale vlucht de
economie ernstig ontwrichtte.
Wij zien hier echter duidelijk, dat
een eenmaal ingenomen foutief
standpunt van het ene kwaad naar
het andere leidt.
Het communisme is als reactie op
het individuele liberalisme van het
wereldkapitalisme uitsluitend op de
gemeenschap ingesteld, de gemeen
schap daarbij verpersoonlijkt, in de
staat. Daarom kent communisme de
dictatuur van de staat.
Alles is ondergeschikt gemaakt
aan de belangen van deze gemeen
schap, ook de essentiële vrijheden
van de mens.
Wanneer deze gemeenschap in ge
vaar wordt gebracht, dan kan de
communist niet anders doen dan de
individuele rechten beknotten.
Het komt in de communist niet
op te twijfelen aan zijn uitgangs
punt en aan 't daarop uitgebouwde
systeem. Hij gelooft absoluut in de
feilloosheid van zijn levensbe
schouwing.
NIEUWS UIT VENRAY
EN OMGEVING
Zondagsdienst huisartsen
Vanaf zaterdagmiddag 4 uur tot
maandagmorgen 8 uur, wordt de
praktijk der huisartsen voor Venray
e.o. waargenomen door
Dr. VERCAUTEREN
Grotestraat 11 Telefoon 1335
Uitsluitend voor spoedgevallen 1
GROENE KRUIS
Donderdag a.s.:
Zuigelingen-bureau voor de Kom.
ZONDAGSDIENST GROENE KRUIS
Zr. WILMSEN Stationsweg Tel. 1651
ZIEKENAUTO
bel 04780-1592 b.g.g. 2116
DRIE NONNETJES MET GOUD
GEKROOND
Feest was er voor de gehele ge
meenschap van het psychiatrisch
ziekenhuis St. Anna te Venray waar
maar liefst drie eerw. zusters van
de congregatie van de Zusters van
Liefde uit Gent plechtig temidden
van de gehele communiteit met
goud werden gekroond.
Voor deze zusters werd door de
eerw. Pater Rector Gustaaf Ammer-
laan, een plechtige hoogmis met as
sistentie opgedragen in de klooster
kapel, waarna de kroning plaats
vond.
Zuster Fabiana de meest bekend
ste in dit convent is jarenlang reeds
als econome werkzaam, een taak
welke zij steeds tot volle tevreden
heid der Generale Moeder heeft
vervuld, hiervoor is het beste be
wijs, dat zij een reeks van jaren
deze verantwoordelijke taak heeft
mogen vervullen. Een taak welkti
tevens voor haar was weggelegd om
de schakel te vormen tussen het
bestuur der inrichting en het man
nelijk personeel. Het was en dat
moet tot ere worden gezegd „een
heel goede kapitein".
Zuster Pedrina bescheiden van
aard trad minder op de voorgrond
of het moet zijn geweest als zij
de versiering der kapel voor haar
rekening nam, speciaal tijdens
hoogtijdagen en tijdens de zieken-
triduums, welke voor de Venray se
zieken op St. Anna werden ge
houden.
Zuster Berarda, nog altijd actief
en bedrijvig bezig als hoofd der
broodkamer is de minst bekendste
en zij vervuld toch deze zeer ver
antwoordelijke post op een wijze
zoals dat haar geen ander kan ver
beteren.
Zo ziet men, dat deze dire dienst
maagden des Heren ieder op een
aparte plaats, maar tesamen toch
onmisbare schakels vormen, welke
St. Anna maakte tot een sieraad
aan de kroon van het menslievende
werk de verpleging der geestes
zieken rakende.
Na de plechtige hoogmis volgde
er een ontbijt, waarna de receptie
volgde. Een receptie waar velen hun
opwachting maakten, van oud-ver
pleegden, tot oud-verpleegsters toe
en als klap op het feest mag zeker
niet onvermeld blijven dat 's avonds
Venrays Koninklijke Harmonie
„Euterpe" in vol ornaat uittrok om
de drie gouden nonnetjes een ver
diende muzikale hulde te brengen,
namens Venrays bevolking, een
hulde welke wel verdiend was.
President L. Laurensse was hier
de tolk van Venrays bevolking om
in woorden te onderstrepen wat de
muzikanten muzikaal deden.
15 JAAR „DE PEELKLANK"
Het bestuur en leden van de fan
fare „De Peelklank" van Ysselsteyn,
heeft besloten, het 15-jarig bestaan
van de jongste fanfare van de ge
meente Venray, niet ongemerkt
voorbij te laten gaan.
Op 7, 8 en 9 oktober a.s. zal een
grote fancy-fair worden gehouden
in 't gemeenschapshuis, terwijl ver
schillende zuster verenigingen reeds
een uitnodiging hebben ontvangen
voor het komende festival, dat ter
gelegenheid van dit 3e lustrum ge
houden gaat worden.
Dit grote feest zal gehouden wor
den in het gemeenschapshuis te Ys
selsteyn.
PAX CHRISTI ROUTIERS
DEDEN VENRAY AAN
Op hun voettocht naar Den Bosch
met als startplaats Venlo kwamen
maandagmiddag een half uur later
dan was gepland, ruim 40 routiers
aan van de Pax Christi voettocht
Onder de deelnemers welke in
Venrays St. Petrus Bandenkerk
door de H.E. Heer Deken Loonen,
werden welkom geheten merkten
wij op, Spanjaarden, Portugezen,
Fransen, Duitsers en Nederlanders.
De H.E. Heer Deken Loonen droeg
een plechtig lof op met als inzet het
welslagen der vctettocht.
's Avonds was er een treffen in
hotel 't Hert, waarna de routiers in
de gastgezinnen werden onderge
bracht.
Dinsdag werd gestart met als doel
St. Antonis en de tocht ging via
de Vredepeel, Westerbeek.