Vacanlie in eigen huis!
WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMSTREKEN
Waarvoor is die gezinszorg
Uit Peel en Haas
Politierechter
Prins Bernhard
50 jaar
Geestelijk artikel
Een stem van de roepende
in de woestijn...
Vrijdag 23 juni 1961 No. 25
TWEE EN TACHTIGSTE JAARGANG
Mm PEEL EN MAASB
III.
Een Utrechtenaar, die al enkele jaren in Venray woont, had vo
rige week een dag vrij en wist er geen goede raad mee. De kin
deren waren naar school en toen 's middags de zon scheen heb
ben ze de krant gepikt en de fietsen en zijn Oirlo en omgeving
gaan verkennen
Dc man zei later eerlek en spontaan: Verrek, ik heb nooit ge
weten, dat Venray zo mooi was.
Hopenlijk vergaat het U ook zo, bij de volgende route, die beslist
Uw aandacht waard is.
Misschien wilt U daarover in Uw
veel gelezen blad een keer iets pu
bliceren. We bedoelen met zo'n
Oudercomité, niet een comité waar
van de leden door de Pastoor zijn
aangewezen en die het bij voorbaat
gloeiend eens zijn met de mening
van Mijnheer Pastoor of het hoofd
van de school; neen, wij bedoelen
een comité waarvan de leden door
de ouders van de leerlingen zelf zijn
gekozen, zoals dat op het Lyceum in
Venray voor de externen al lang is
gebeurd en welk comité heel pret
tig samenwerkt met Pater Rector
en de Paters leraren.
Ik wou nog een ander feit aanha
len waaruit duidelijk blijkt, dat het
onderwijs op de L.O. in Venray-kom
niet op zo'n hoog peil staat.
De meisjes van de buitenschool
van de Eerw. Zusters Ursulinen
kunnen van de zesde klas meteen
met succes de M.M.S. volgen en
zelfs het gymnasium, omdat daar
wel 'n soort voorbereidende klas is,
met b.v. wat voorbereidend Frans
en geen avondcursus.
Een oudercomité hebben de eerw.
Zusters Ursulinen tot nu toe nog
niet durven op te richten, maar in
ieder geval staat daar het onder
wijs op hoger peil dan op sommige
jongensscholen.
Hoe het op de kerkdorpen is, weet
ik niet.
Ik bedoel met die voorbereidende
klas niet een klas die volgt na de
zesde klas, maar gewoon één centra
le klas vcor al de jongens in Venray
(kom) of van de kerkdorpen
die naar het Lyceum willen gaan.
Ik meen dat er op de Petrus Ban-
denschool een klaslokaal over is,
waar die voorbereidende klas on
dergebracht kan worden, of dat met
gemak zo geregeld kan worden sinds
de Ambachtsschool zelf een voorbe
reidende klas heeft voor die jon
gens die nog te jong zijn om de
L.T.S. te volgen en die vroeger naar
de zevende klas gingen.
Ik begrijp wel, dat de hoofden
van de Lagere school niet graag hun
beste leerlingen afstaan aan een an
dere school. Ook behoeft men niet
bang te zijn, dat die voorbereiden
de klas een klas wordtt waar alleen
de jongentjes van de élite van Ven
ray op mogen komen. Neen, dit be
zwaar is gemakkelijk op te lossen
door voor die voorbereidende klas
een toelatingsexamen door de jon
gens te laten maken waarvan alleen
de beste leerlingen (40 of hoogstens
48 leerlingen) die voorbereidende
klas mogen volgen.
Is er in Venray nou geen enkele
ihstantie die de knoop durft door te
hakken ondanks alle bezwaren die
door de hoofden van de lagere scho
len worden gemaakt?
Ik meen toch dat het algemeen be
lang moet gaan boven het particu
lier belang.
Met dank voor de plaatsing teken
ik,
S. v.d. B.
Ja, dan het fietsje maar weer ge
pakt en naar Oostrum toe.U
kunt de Stationsweg volgen, maar
voor de afwisseling zoudt U ook
eens binnendoor kunnen rijden over
het Brukske,
Het ligt in de bedoeling, dat daar
in de (verre) toekomst de nieuwe
Stationsweg komt lopen en dan
weet U vast de weg.
Let op 't wegkruis, op 't Brukske,
dat weer een van die mooie staal
tjes volkskunst is, waar we zo dik
wijls achteloos aan voorbij lopen.
Als het koren hoog staat, 'n aardige
fietsweg, al is het pad nu niet direct
100 procent.
In Oostrum zelf mogen we beslist
niet vergeten de Oostrumse kerk
van binnen en van buiten te bekij
ken.
Vooral van binnen, waar deze
kerk een geweldige rijkdom heeft
aan moderne kerkversiering. Let bv.
eens op het prachtige tabernakel, de
vormenrijke communiebank, alle
maal werk van de edelsmid Brom,
die hier een rijke verzameling van
zijn werk heeft staan.
Ook een bezoek is Transcedron
waard, het park over de beek aan
de Wanssumseweg.
Hopenlijk vindt U de poort niet
op slot, want dit stukje tuin, met
zijn kruisberg en staties en het daar
achter liggende kerkhof heeft een
aparte bekoring. Een stil en vredig
plekje waar het op 'n zonnige mid
dag goed toeven is.
Maar dan gaan we terug de Geijs-
terseweg op. Ja en hier zijn zoveel
mogelijkheden, dat het ondoenlijk is
om ze allemaal op te sommen
Hier ligt aan deze weg een dei-
mooiste stukjes natuurschoon, die
we in deze streken kennen.
Hier moet U beslist èens een mid
dag, of als het kan een hele dag
voor uittrekken, want in de Geijs-
terse bossen is het in een woord
fantastisch. Laat sigaar en sigaret
uit en let wat op de kinderen, dat
ze niet al te veel vernielen, dan
bent U een welkome gast.
We kunnen hier lange verhalen
schrijven over het rijke natuur
schoon, over de steeds wisselende
fauna, over de Rosmolen, die laag-
gedakte boerderij, over de omge
vallen boom, dat wankele bruggetje
over de speels slingerende Geijs-
terse beek, over de Willibrordkapel,
maar dat heeft allemaal weinig zin.
zin.
Een mooier uitstapje op een zon
nige zomerdag dan in deze bosrijke
streek is moeilijk denkbaar. Men
kan er uren lang dwalen en telkens
opnieuw getroffen worden door de
rijkdom van dit landschap, dat tus
sen de Venrayse grens en de Maas
een steeds afwissellende barrière
vormt van te weinig gekende
schoonheid en pracht.
Zet Uw fiets bij de Rosmulder
neer en informeer eens naar enkele
wandelingen. Men zal U de weg
wijzen naar de omgevallen boom,
die daar ligt in de lommer van an
dere bomen over de heldere beek.
Mijnheer de Redacteur,
Dit is de stem van een van de
vele wanhopige ouders, die steen en
been klagen over het onderwijs op
de jongensscholen in Venray-kom.
In enkele scholen van Venray
staat het onderwijs niet bepaald op
hoog peil.
Om met feiten te komen: een jaar
of zes geleden kwam een jongen,
die in Utrecht op de 5e Idas van de
Broedersschool zat, naar Venray en
hier kon hij na enkele weken met
een overgaan naar de zesde klas.
Dit zegt misschien niet veel. Mis
schien was het een uitblinker.
Een ander feit: de jongens die
naar de ULO of het Lyceum willen
gaan, moeten eerst een heel jaar
lang 's avonds een cursus volgen,
ik meen 3x in de week telkens 2V2
uur lang na de gewone schooltijd,
om van de zesde klas over te kun
nen gaan naar de Ulo of het Ly
ceum. En hoeveel jongens moeten
dan nog een jaar tevergeefs op de
Ulo of het Lyceum te hebben ge
studeerd, de school verlaten en
naar de Ambachtsschool of de Ulo
gaan om weer op de eerste klas op
nieuw te beginnen en die zodoende
een heel jaar bij hun leeftijdgenoten
zijn achter geraakt en dat alles om
dat ze op de Lagere school niet
hebben geleerd echt te studeren.
Ze kennen hun Nederlandse taal
dikwijls heel slecht, kennen b.v. niet
veel van zinsontleding.
Men zal U wijzen de weg naar de
kapel, waar onder de hoge dennen
het plezierig mijmeren is over Wil-
librord, die hier gepreekt en ge
doopt heeft.
Ge kunt er dwalen door de jonge
aanplant der bossen, waaruit een
schichtig konijntje soms wegschiet
voor Uw voeten, door de zandver
stuivingen, die bijna wit te zonnen
liggen in hun ongerepte pracht.
Een gezegend stukje grond waar
in men uren dwalen kan.
Zij die van wandelen houden kun
nen tot aan de Maasheseweg bij de
grinderij dwars door de bossen
trekken en zullen zelden zulk een
afwisselend natuurbeeld zien, dan
ze hier vinden.
Na Uw zwerftochten, die onher
roepelijk doen besluiten hier meer
terug te komen, fietsen we dan door
naar Geijsteren. Een aardige weg in
schaduw van bomen en struiken.
En dan dat Geijsteren, dat oude
stille dorp rond zijn nieuwe kerk,
die beslist Uw bezoek waard is. Zo
op zo'n zonnige middag is het als
een Vlaams dorp, waarvan Felix
Timmermans en Ernst Claes ge
schreven hebben en waar ge af
vraagt of ge de Witte ook zult zien.
Welke weg ge daar ook volgt, oi'
de grote, of de nieuwe weg voor de
kerk binnen door, het is allemaal
beslist de moeite waard. Geeft U
ogen de kost en durf eens een
paadje binnendoor te nemen, ver
dwalen doet men niet gauw. De rust
en de stilte het natuurschoon, zul
len U rijkelijk belonen. En ge hebt
tijd om te rusten langs de Maas
kant, waar het spel van licht en
water zijn altijd durende bekoring
heeft
Heb de moed eens binnendoor,
over vreemde paadjes tei-ug te ko
men. U zult zo nu en dan van de
fiets moeten in het rulle zand, maar
dat is geen reden om de moed op te
geven.
Integendeel zelfs, het is goed voor
de lijn en U ontdekt een hele nieu
we wereld.
Zwerf eens binnendoor op de
Boshuizen aan en probeer vandaar
eens bij Marie op den Buus te be
landen.
Een koele drank is Uw beloning,
maar U hebt ook een uniek stukje
Venray ontdekt, waar U beslist
meer naar toe gaat.
Maar ook de weg terug over
Maashees heeft zijn eigen charme,
mits U Uw ogen gebruikt en niet
jakkert om thuis te komen.
Neem eens een kijkje bij de zand-
grinderij, rust eens op Uw gemak
tegen de bosrand en verwonder U
over de mensen die zo'n haast heb
ben.
Een tocht, die beslist de moeite
waard is, en die zeker binnen
door wat van Uw krachten ver
gen zal. Maar dat mag niet hinde
ren, want daags daarna kunt U uit
slapen en U hebt 'n portie gezond
heid opgedaan, dat onbetaalbaar is.
Een ander sprekend feit: Een
jongen die van de vijfde klas kwam,
werd door zijn ouders naar de zus
terschool „De Munt" in Tegelen ge
stuurd, om daar de zesde klas te
maken om zonder voorafgaande bij
lessen op het Lyceum in Venray te
kunnen komen.
Het hoofd van die school zei na
enige weken tegen de ouders, dat
die jongen onmogelijk die zesde
klas kon volgen omdat hij de Ne
derlandse taal niet behoorlijk kende
en nog totaal niets wist van zins
ontleding. In Venray behoorde hij
tot de besten van zijn klas.
Omdat die jongen zo goed kon
studeren heeft die jongen het toela
tingsexamen voor het Lyceum uit
stekend gemaakt.
En hoeveel jaren is er door zo
veel ouders niet geklaagd, dat er
in Venray geen voorbereidende klas
is voor het Lyceum. Maar tever
geefs.
Al dat geklaag is tevergeefs om
dat er in Venray, voor zover ik
weet, nog geen enkel Oudercomité
is opgericht om meer samenwerking
tussen school en ouders der leerlin
gen te krijgen, terwijl dat toch
door de bisschoppen als sinds jaren
is aangeraden voor elke school.
De hoofden schijnen bang te zijn
voor critiek van de ouders op het
onderwijs; de taak van zo'n Ouder
comité is anders precies in de statu
ten aangegeven.
Een dezer dagen maakte ik het
weer mee.
Een moeder, die thuis kwam uit
het ziekenhuis; ze had een groot ge
zin en allemaal nog kleine kinderen.
Vader was al die dagen thuis ge
bleven, want geschikte hulp had
den ze niet kunnen vinden.
Maar zo gauw toen de moeder dit
kon, belde ze zelf de gezinszorg op:
ze vroeg hulp. Ze vertelde, dat ze
de eerste weken zelf nog niets
mocht doen en dat haar man ook
niet langer van zijn werk kon blij
ven. Ze was er zeker van: haar ge
zin moest hulp hebben.
En toch moest ik haar teleur
stellen Er was niemand voor haar:
er waren veel te veel aanvragen
voor het kleine aantal gezinsver
zorgsters, dat we hebben.
„Misschien over een paar weken",
beloofde ik haar. Maar dat kon ze
niet begrijpen: dat er voor haar
geen hulp zou zijn. Het was nodig.
eZ vroeg: „Maar waar is de ge
zinszorg dan toch voor, als je ze niet
kunt krijgen, als je ze dringend no
dig hebt? Over qen paar weken,
jufrouw, kan ik het zelf weer, dan
heb ik ze gelukkig niet meer
nodig".
En van haar kant bekeken had
ze gelijk.
Ze vroeg: „Maar waar is de ge-
U er geen in reserve voor spoedge
vallen?"
Ik zuchtte eens. Ik begreep de
vraag.van de moeder; het was zelfs
een goed idee, dat ze daar naar vo
ren bracht, tenminsteals er
genoeg gezinsverzorgsters waren!
Maar die zijn er nog steeds niet!
Er zijn 275 gezinsverzorgsters in
heel Limburg; dat is veel en veel te
weinig. Nog moeten per jaar in
Limburg ongeveer 1600 gezinnen
worden afgewezen. Allemaal even
teleurgestelde moeders, als de moe
der, waarover we hierboven schre
ven.
Teleurgesteld, omdat ze ziek zijn
en door niemand geholpen worden;
teleurgesteld, omdat niemand een
hand mee wil helpen voor het ont
redderde huishouden; teleurgesteld
vooral, omdat zelfs de instantie, die
in het leven geroepen is voor deze
hulp, in gebreke blijft.
Zouden we dan toch in Limburg
niet zó ver kunnen komen, dat die
teleurstellingen er niet meer hoe
ven te zijn?
Zouden niet allen tesamen kun
nen zorgen, dat wat meer meisjes
zich voor de opleiding tot gezins
verzorgster opgeven, zodat méér
moeders geholpen worden?.
Het is een dringende vraag aan U
allen: vaders en moeders vooral.
Als U grote meisjes hebt, of ze
ontmoet in uw kenniskring, spreek
dan eens met haar over het belang
rijke gezinszörgwerk.
De vraag alleen: „Is dit niets voor
jou?" kan soms al een meisje doen
nadenken hierover. Als U er dan
aan toevoegt: „Je kunt daardoor in
je jonge leven echt iets presteren;
je leven wordt er belangrijker
door", is het misschien mogelijk, dat
hierdoor een meisje verdere inlich
tingen gaat vragen.
Kwamen we toch eens zo ver, dat
geen enkele moeder meer verbaasd
hoeft te vragen: „Waar is die ge
zinszorg dan voor, als ze toch niet
komen als we ze dringend nodig
hebben?"
Aan al die jonge vrouwen van
ons goede Limburgse land vragen
we, of er niet iets in haar wakker
wordt, als ze bovenstaande leest.
Misschien kunnen zij ook eens
bedenken, of ze zelf niet enkele
jaren dit beroep kunnen gaan doen
misschien ook weten ze andere
meisjes hiervoor te winnen.
Verdere inlichtingen over het be
roep van gezinsverzorgster kunt U
aanvragen bij de Directrice van
„Maria Heem", R.K. Opleiding voor
Gezinsverzorgsters, Deken Tyssen-
straat 2, Sittard.
Omdat U na het voorgaande arti
keltje over het enorme tekort aan
gezinsverzorgsters, hoogstwaar
schijnlijk ook graag iets meer wilt
weten omtrent de kosten van de
opleiding en de salariëring van de
gezinsverzorgsters, hebben we hier
over enkele gegevens opgevraagd.
De kosten voor de opleiding van
een half jaar zijn 165. Indien de
ouders niet in staat zijn de oplei
ding zelf te bekostigen is dit geen
bezwaar, want in de meeste geval
len zal de plaatselijke afdeling van
de Gezinszorg na onderling overleg
deze kosten voor haar-rekening ne
men.
Bovendien kan het voorkomen dat
de ouders de inkomsten van het
meisje gedurende de opleidings
periode niet kunnen missen. In dit
geval wordt een tegemoetkoming
gegeven van max. 30.- per maand.
Tot slot iets over de salarissen
van de gezinsverzorgsters; deze lig
gen tussen 231,75 en 306,75
bruto per maand; die dei- gezins
helpsters liggen tussen 156,75 en
231.75 bruto per maand.
Hierbij komt een rijwielvergoe-
ding van 4,50 per maand en even
tueel eenmaal per week vergoeding
van reiskosten, indien en zover deze
kosten hoger zijn dan 1,50.
moeder zal zien dat het opdreunen
uit de tijd is.
De Kerk heeft er al te veel schade
van ondervonden in de vorm van
onverschilligheid, onwetendheid en
traditionalisme. De catechismus gaat
voortaan verband krijgen met deH.
Mis, met de sacramenten, met ons
leven in de Kerk.
Kortom, de catechismus, zal ge
stalte gaan geven aan ons katho
liek-zijn. Misschien heeft de pas
toor nu toch wel gelijk als hij op
onze vraag ,wat te doen met de ca
techismus" eenvoudig ons zal aan
sporen om te leren.
Ja daar zal het liggen: oud en
jong gaan we de catechismus op
nieuw leren. Het is alleen te hopen,
dat de tekst 'dan ook spoedig in de
handel zal zijn om ons een hand
leiding te geven. En dat allen die
ook zullen gebruiken als zij in het
gezin de kinderen moeten helpen.
Nu niet met overhoren, les 4 tot
7 behalve de kleine lettertjes, maar
met uitleggen en toelichten.
van 1 juli 1911
Met 254 van de 186 leden hield
Coöp. Zuivelfabriek de jaarverga
dering. Uit het jaarverslag bleek,
dat de fabriek gekost heeft 41.834
waarvan is afbetaald 15.834, er
blijft nog een schuld van 20.500.
Te Maastricht werd geleverd 85.750
kg boter, gemiddelde opbrengst van
1,3772 per kg. Naar Duitsland
16.250 kg tegen 1,31 per kg; aan
particulieren 12.295 kg aan gemid
deld 1,3572.
De heer J. Poels zou graag zien.
dat de handkrachtfabrieken zich bij
de grote fabriek aansloten, want
hoe meer melk men ontvangt, hoe
goedkoper men kan werken. Reeds
tweemaal werd vergaderd. De eerste
keer waren allen present, de tweede
keer allen behalve Oirlo, doch tot
een resultaat is men niet gekomen.
Het bestuur heeft de waarde van
de fabriek voor de procentsgewijze
uitkering bij uittreding geschat op
14.000.
Een geval van mond- en
klauwzeer heeft zich voorgedaan
tussen de schapen van de Wed. B.
aan de Scheide.
In juli augustus en september
zullen door de Staatsspoorwegen
vacantiekaarten worden uitgegeven
aan 4 voor de le klas, 3 voor de
2e klas en 2 voor de 3e klas, gel
dende voor een enkele reis naar een
willekeurig station in Nederland.
De reis mag niet onderbroken wor
den.
van zaterdag 4 juli 1936
De schutterij „Het Zandakker"
behaalde op de grote gildefeesten
te Huissen (G.) zes eerste en een
tweede prijs.
In Huize „Sint Anna" alhier,
vierde woensdag de Eerw. zuster
Ancyline haar gouden klooster jubi
leum.
De plannen bestaan dat de fa.
Wed. van Gemert uit Best in Ven
ray een sigarenfabriek zal beginnen.
Morgen zondag zal te Merselo
de plechtige installatie plaats heb
ben van de eerste pastoor der pa
rochie, de Z.E. Heer De Bot.
Met ingang van 1 oktober zal
de spoorlijn Gennep-Boxtel opge
heven worden.
Voor de kermissen werd aan
geboden: half pond hagelslag, 2 pak
vermicelli, 1 pond dikke pruime-
danten, 1 pond rozijnen z. pit, 1
pak zeeppoeder, 5 pak pudding en 1
pak maizena, alles samen voor 88
centen; 2 grote flessen gazeuse voor
22 centen.
Het was op een zoele voorjaars
avond, zo tegen twaalven, dat een
jong getrouwd stelletje op de wan
deling voor het slapen gaan de
automatiek passeerde waar reeds
enige liefhebbers zich tegoed deden
aan warme worstjes, kroquetten en
gehaktballen. Bij de aanblik en de
geur liep hen het water in de mond
en zij besloten eveneens een hartig
hapje in te nemen alvorens ter
sponde te gaan.
De echtgenoot repte zich naar de
glazen klapdeurtjes, offerde zijn
kwartjes en trok de worstjes. Ter
wijl hij een gulzige hap van het
warme druipende worstje nam, riep
zijn echtvriendin uit de smikkelen
de groep gastronomen, dat ze gesla
gen was. Haar gade wierp het wors
tje van zich en zichzelf op de man
die het dichtst bij zijn vrouw stond
en dit was het begin var^ de grote
strijd.
De zoon van de belaagde man
mengde zich in de worstelpartij om
zijn familie te ontzetten. Er kwa
men nog meer mensen bij, waarvan
sommigen aanvurende, anderen af
keurende kreten uitten. Een enke
ling sloeg met een paraplu.
Omdat hij het benauwd begon te
krijgen onder en tussen de worste
lende menigte, greep de echtgenoot
een pompje van een geparkeerde
fiets. Wellicht meende hij zo lucht
te krijgen. Maar nu mengde zich 'n
geheel niuewe figuur in de worste
lende kluwen.
In het huis naast de automaat
werd namelijk die avond een opge
wekt koperen bruilofstfeest gevierd.
Een van de bruilofstgasten vernam
het tumult en in de mening verke
rend, dat men op straat bezig was
een polonaise te houden, kwam hij
naar buiten.
Daar stond hij met een ramme
laar in de hand en een steek van
krantenpapier op het hoofd.
Op de rand van het trottoir begon
hij een lied te zingen, zich tijdens
deze culturele bezigheid 'begelei
dend met de rammelaar.
De echtgenoot van de geslagen
vrouw zag in de rammelaar een
nieuw wapen en in de declamator
een verwoede vijand.
Hij verstevigde de greep om de
fietspomp, tikte krachtig op de
steek van krantenpapier en zag toe
hoe de declamerende kuhstenaar
zich zachtjes narommelend in de
goot vlijde, terwijl de voordracht
eindigde met een droeve hik.
Daarna begaf de man zich weer
naar de automaat en sloeg voor
zover hij ze kon bereiken met de
fietspomp op alle andere verza
melde hoofddeksels.
Inmiddels verscheen de politie en
noteerde alle klachten.
Broederlijk stonden de vier ver
dachten nu voor de politierechter,
te weten de echtgenoot, de vader,
de zoon en de declamator. „We heb
ben uit noodweer gehandeld" riepen
ze nu in koor.
Maar de rechter wilde daar niet
aan, want noodweer komt pas ter
sprake als er geen kans meer is om
weg te lopen, en bij de automatiek
was daar ruimte genoeg voor.
Uit het verdere verhoor bleek, dat
niemand meer precies wist, wie
had geslagen. „Wij zijn nu goede
vrienden, edelachtbare, want we
komen geregeld bij dezelfde auto
maat, en we hebben er erg om ge
lachen", zei de man van de fiets
pomp. „Ons hartig hapje werd wel
een hartig klapje" (vrolijkheid in de
zaal).
Daarom heeft de rechter het vier
tal maar vrijgesproken wegens ge
brek aan bewijs. En met de bood
schap te zorgen, dat zij nimmer
meer voor de groene tafel komen.
Donderdag 29 juni a.s. viert Prins
Bernhard zijn 50ste verjaardag.
Toen hij in Jena werd geboren,
zal niemand hebben kunnen ver
moeden, dat hij later nog eens prins
der Nederlanden zou worden.
Hij ontwikkelde zich als iedere
andere jongeman, behaalde in Ber
lijn zijn gymnasium-diploma, ging
daarna rechten studeren in Lausan
ne en Muenchen en studeerde af in
Berlijn.
In 1935 aanvaardde hij een funk-
tie bij de I.G. Farben te Parijs,
waar hij een jaar later al weerver-
trok om zich te verloven met prin
ses Juliana der Nederlanden.
Van dat moment af veranderde
zijn leven totaal. Na zijn naturalisa
tie en de goedkeuring van het hu
welijk door de Staten-Generaal.
volgde de huwelijkssluiting in de
Grote Kerk te Den Haag.
De drie jaren die volgden waren
betrekkelijk rustig. Er kwam een
einde aan de malaise waarin Ne
derland met de meeste andere lan
den van de wereld verzeild was ge
raakt maar tegelijkertijd nam de
oorlogsdreiging van de kant van
Hitler-Duitsland toe.
In 1940 barstte de bom en Duits
land verklaarde Nederland de oor
log. Het koninkl"k gezin moest
vluchten, maar vanuit Engeland
bleef prins Bernhard ijveren voor
de Nederlandse zaak.
Onder zijn leiding werd het ver
zet in Nederland en in het buiten
land tegen de Duitse overweldiger
georganiseerd.
Hij stelde zich op de hoogte van
de frontsituatie in Afrika en maak
te in 1944 met de invasietroepen de
oversteek naar Normandië.
Ondertussen had hij bij de R.A.F.
reeds de rang van air-commander
verkregen en daarna die van gene-
raal-majoor.
Op 5 mei 1945 was prins Bern
hard in hotel ..De Wereld' in Wa-
geningen om er de Duitse capitu
latie in ontvangst te nemen.
Zoals de prins tijdens de oorlog
voor de bevrijding van Nederland
had gewerkt, zo zette hij na 1945
de strijd voort voor de economische
en politieke wederopbouw van het
land.
In 1945 werd hij inspecteur-gene
raal van de landmacht en later van
zee- en luchtmacht.
Maar bekend werd prins Bern
hard vooral door zijn vele good-
will-reizen naar Noord-, Centraal
en Zuid-Amerika, naar Zuid- en
West-Afrika, naar Canada en de
Nederlandse Antillen.
Overal wist hij nieuwe handels-
accoorden voor te bereiden vooral
WAT DOEN WE MET DE
KATECHISMUS?
Het is een vreemde zaak als men
onder leken buitenshuis de vraag
stelt: Wat doen we met de catechis
mus?
Ik zou me kunnen voorstellen,
dat de pastoor en de onderwijzer 'n
beetje verontwaardigd hun ant
woord rap klaar hebben door cate
gorisch te verklaren: „Leren".
Maar zo eenvoudig hebben wij 't
nu juist niet bedoeld.
Onze gedachten gaan uit naar
heel andere aspecten. Wij herinne
ren ons allemaal oud of jong, dat
we begonnen zijn met de catechis
mus te leren, jarenlang opnieuw,
van voren naar achteren en van
achteren naar voren. Tot we haar
konden opdreunen. Het dreunt ons
nu nog in ons hoofd als we be
paalde steekwoorden horen.
Een kapelaan heeft me jaren ge
leden verklaard, dat hij het als een
van de grootste voordelen be
schouwde voor het latere leven,
dat kinderen de catechismus kon
den opdreunen.
Hetgeen ik bestreden heb, om
dat ik dacht, dat het belangrijker
was minder letterlijke teksten te
kennen en beter de inhoud te be
grijpen.
Volgens mij vergeet je ook niet
gauw wat je op school aan rekenen
hebt geleerd; als je het maar be
grepen had. En dat geldt nog veel
minder, als je van jongs af hebt ge
leerd om wat in je hoofd werd ge
stampt, op het leven toe te passen.
Zoals je de handigheid hebt geleerd,
rijtjes te tellen en inhouden te be
rekenen.
Deze gedachte is dunkt mij, te
genwoordig ook gemeengoed ge
worden van de zielzorgers. En zo
hebben vele landen al hun cate
chismus aan nieuwe eisen aange
past: aan ons bevattingsvermogen
en aan het verband tussen wat
Christus ons kwam leren en het ge
wone leven.
In Limburg is een heel mooi rap
port verschenen over het catechis
mus-onderricht op de scholen. Wie
dat ooit kan lezen, ook als vader en