Vacanlie in eigen huis! WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMSTREKEN Waarvoor is die gezinszorg Uit Peel en Haas Politierechter Prins Bernhard 50 jaar Geestelijk artikel Een stem van de roepende in de woestijn... Vrijdag 23 juni 1961 No. 25 TWEE EN TACHTIGSTE JAARGANG Mm PEEL EN MAASB III. Een Utrechtenaar, die al enkele jaren in Venray woont, had vo rige week een dag vrij en wist er geen goede raad mee. De kin deren waren naar school en toen 's middags de zon scheen heb ben ze de krant gepikt en de fietsen en zijn Oirlo en omgeving gaan verkennen Dc man zei later eerlek en spontaan: Verrek, ik heb nooit ge weten, dat Venray zo mooi was. Hopenlijk vergaat het U ook zo, bij de volgende route, die beslist Uw aandacht waard is. Misschien wilt U daarover in Uw veel gelezen blad een keer iets pu bliceren. We bedoelen met zo'n Oudercomité, niet een comité waar van de leden door de Pastoor zijn aangewezen en die het bij voorbaat gloeiend eens zijn met de mening van Mijnheer Pastoor of het hoofd van de school; neen, wij bedoelen een comité waarvan de leden door de ouders van de leerlingen zelf zijn gekozen, zoals dat op het Lyceum in Venray voor de externen al lang is gebeurd en welk comité heel pret tig samenwerkt met Pater Rector en de Paters leraren. Ik wou nog een ander feit aanha len waaruit duidelijk blijkt, dat het onderwijs op de L.O. in Venray-kom niet op zo'n hoog peil staat. De meisjes van de buitenschool van de Eerw. Zusters Ursulinen kunnen van de zesde klas meteen met succes de M.M.S. volgen en zelfs het gymnasium, omdat daar wel 'n soort voorbereidende klas is, met b.v. wat voorbereidend Frans en geen avondcursus. Een oudercomité hebben de eerw. Zusters Ursulinen tot nu toe nog niet durven op te richten, maar in ieder geval staat daar het onder wijs op hoger peil dan op sommige jongensscholen. Hoe het op de kerkdorpen is, weet ik niet. Ik bedoel met die voorbereidende klas niet een klas die volgt na de zesde klas, maar gewoon één centra le klas vcor al de jongens in Venray (kom) of van de kerkdorpen die naar het Lyceum willen gaan. Ik meen dat er op de Petrus Ban- denschool een klaslokaal over is, waar die voorbereidende klas on dergebracht kan worden, of dat met gemak zo geregeld kan worden sinds de Ambachtsschool zelf een voorbe reidende klas heeft voor die jon gens die nog te jong zijn om de L.T.S. te volgen en die vroeger naar de zevende klas gingen. Ik begrijp wel, dat de hoofden van de Lagere school niet graag hun beste leerlingen afstaan aan een an dere school. Ook behoeft men niet bang te zijn, dat die voorbereiden de klas een klas wordtt waar alleen de jongentjes van de élite van Ven ray op mogen komen. Neen, dit be zwaar is gemakkelijk op te lossen door voor die voorbereidende klas een toelatingsexamen door de jon gens te laten maken waarvan alleen de beste leerlingen (40 of hoogstens 48 leerlingen) die voorbereidende klas mogen volgen. Is er in Venray nou geen enkele ihstantie die de knoop durft door te hakken ondanks alle bezwaren die door de hoofden van de lagere scho len worden gemaakt? Ik meen toch dat het algemeen be lang moet gaan boven het particu lier belang. Met dank voor de plaatsing teken ik, S. v.d. B. Ja, dan het fietsje maar weer ge pakt en naar Oostrum toe.U kunt de Stationsweg volgen, maar voor de afwisseling zoudt U ook eens binnendoor kunnen rijden over het Brukske, Het ligt in de bedoeling, dat daar in de (verre) toekomst de nieuwe Stationsweg komt lopen en dan weet U vast de weg. Let op 't wegkruis, op 't Brukske, dat weer een van die mooie staal tjes volkskunst is, waar we zo dik wijls achteloos aan voorbij lopen. Als het koren hoog staat, 'n aardige fietsweg, al is het pad nu niet direct 100 procent. In Oostrum zelf mogen we beslist niet vergeten de Oostrumse kerk van binnen en van buiten te bekij ken. Vooral van binnen, waar deze kerk een geweldige rijkdom heeft aan moderne kerkversiering. Let bv. eens op het prachtige tabernakel, de vormenrijke communiebank, alle maal werk van de edelsmid Brom, die hier een rijke verzameling van zijn werk heeft staan. Ook een bezoek is Transcedron waard, het park over de beek aan de Wanssumseweg. Hopenlijk vindt U de poort niet op slot, want dit stukje tuin, met zijn kruisberg en staties en het daar achter liggende kerkhof heeft een aparte bekoring. Een stil en vredig plekje waar het op 'n zonnige mid dag goed toeven is. Maar dan gaan we terug de Geijs- terseweg op. Ja en hier zijn zoveel mogelijkheden, dat het ondoenlijk is om ze allemaal op te sommen Hier ligt aan deze weg een dei- mooiste stukjes natuurschoon, die we in deze streken kennen. Hier moet U beslist èens een mid dag, of als het kan een hele dag voor uittrekken, want in de Geijs- terse bossen is het in een woord fantastisch. Laat sigaar en sigaret uit en let wat op de kinderen, dat ze niet al te veel vernielen, dan bent U een welkome gast. We kunnen hier lange verhalen schrijven over het rijke natuur schoon, over de steeds wisselende fauna, over de Rosmolen, die laag- gedakte boerderij, over de omge vallen boom, dat wankele bruggetje over de speels slingerende Geijs- terse beek, over de Willibrordkapel, maar dat heeft allemaal weinig zin. zin. Een mooier uitstapje op een zon nige zomerdag dan in deze bosrijke streek is moeilijk denkbaar. Men kan er uren lang dwalen en telkens opnieuw getroffen worden door de rijkdom van dit landschap, dat tus sen de Venrayse grens en de Maas een steeds afwissellende barrière vormt van te weinig gekende schoonheid en pracht. Zet Uw fiets bij de Rosmulder neer en informeer eens naar enkele wandelingen. Men zal U de weg wijzen naar de omgevallen boom, die daar ligt in de lommer van an dere bomen over de heldere beek. Mijnheer de Redacteur, Dit is de stem van een van de vele wanhopige ouders, die steen en been klagen over het onderwijs op de jongensscholen in Venray-kom. In enkele scholen van Venray staat het onderwijs niet bepaald op hoog peil. Om met feiten te komen: een jaar of zes geleden kwam een jongen, die in Utrecht op de 5e Idas van de Broedersschool zat, naar Venray en hier kon hij na enkele weken met een overgaan naar de zesde klas. Dit zegt misschien niet veel. Mis schien was het een uitblinker. Een ander feit: de jongens die naar de ULO of het Lyceum willen gaan, moeten eerst een heel jaar lang 's avonds een cursus volgen, ik meen 3x in de week telkens 2V2 uur lang na de gewone schooltijd, om van de zesde klas over te kun nen gaan naar de Ulo of het Ly ceum. En hoeveel jongens moeten dan nog een jaar tevergeefs op de Ulo of het Lyceum te hebben ge studeerd, de school verlaten en naar de Ambachtsschool of de Ulo gaan om weer op de eerste klas op nieuw te beginnen en die zodoende een heel jaar bij hun leeftijdgenoten zijn achter geraakt en dat alles om dat ze op de Lagere school niet hebben geleerd echt te studeren. Ze kennen hun Nederlandse taal dikwijls heel slecht, kennen b.v. niet veel van zinsontleding. Men zal U wijzen de weg naar de kapel, waar onder de hoge dennen het plezierig mijmeren is over Wil- librord, die hier gepreekt en ge doopt heeft. Ge kunt er dwalen door de jonge aanplant der bossen, waaruit een schichtig konijntje soms wegschiet voor Uw voeten, door de zandver stuivingen, die bijna wit te zonnen liggen in hun ongerepte pracht. Een gezegend stukje grond waar in men uren dwalen kan. Zij die van wandelen houden kun nen tot aan de Maasheseweg bij de grinderij dwars door de bossen trekken en zullen zelden zulk een afwisselend natuurbeeld zien, dan ze hier vinden. Na Uw zwerftochten, die onher roepelijk doen besluiten hier meer terug te komen, fietsen we dan door naar Geijsteren. Een aardige weg in schaduw van bomen en struiken. En dan dat Geijsteren, dat oude stille dorp rond zijn nieuwe kerk, die beslist Uw bezoek waard is. Zo op zo'n zonnige middag is het als een Vlaams dorp, waarvan Felix Timmermans en Ernst Claes ge schreven hebben en waar ge af vraagt of ge de Witte ook zult zien. Welke weg ge daar ook volgt, oi' de grote, of de nieuwe weg voor de kerk binnen door, het is allemaal beslist de moeite waard. Geeft U ogen de kost en durf eens een paadje binnendoor te nemen, ver dwalen doet men niet gauw. De rust en de stilte het natuurschoon, zul len U rijkelijk belonen. En ge hebt tijd om te rusten langs de Maas kant, waar het spel van licht en water zijn altijd durende bekoring heeft Heb de moed eens binnendoor, over vreemde paadjes tei-ug te ko men. U zult zo nu en dan van de fiets moeten in het rulle zand, maar dat is geen reden om de moed op te geven. Integendeel zelfs, het is goed voor de lijn en U ontdekt een hele nieu we wereld. Zwerf eens binnendoor op de Boshuizen aan en probeer vandaar eens bij Marie op den Buus te be landen. Een koele drank is Uw beloning, maar U hebt ook een uniek stukje Venray ontdekt, waar U beslist meer naar toe gaat. Maar ook de weg terug over Maashees heeft zijn eigen charme, mits U Uw ogen gebruikt en niet jakkert om thuis te komen. Neem eens een kijkje bij de zand- grinderij, rust eens op Uw gemak tegen de bosrand en verwonder U over de mensen die zo'n haast heb ben. Een tocht, die beslist de moeite waard is, en die zeker binnen door wat van Uw krachten ver gen zal. Maar dat mag niet hinde ren, want daags daarna kunt U uit slapen en U hebt 'n portie gezond heid opgedaan, dat onbetaalbaar is. Een ander sprekend feit: Een jongen die van de vijfde klas kwam, werd door zijn ouders naar de zus terschool „De Munt" in Tegelen ge stuurd, om daar de zesde klas te maken om zonder voorafgaande bij lessen op het Lyceum in Venray te kunnen komen. Het hoofd van die school zei na enige weken tegen de ouders, dat die jongen onmogelijk die zesde klas kon volgen omdat hij de Ne derlandse taal niet behoorlijk kende en nog totaal niets wist van zins ontleding. In Venray behoorde hij tot de besten van zijn klas. Omdat die jongen zo goed kon studeren heeft die jongen het toela tingsexamen voor het Lyceum uit stekend gemaakt. En hoeveel jaren is er door zo veel ouders niet geklaagd, dat er in Venray geen voorbereidende klas is voor het Lyceum. Maar tever geefs. Al dat geklaag is tevergeefs om dat er in Venray, voor zover ik weet, nog geen enkel Oudercomité is opgericht om meer samenwerking tussen school en ouders der leerlin gen te krijgen, terwijl dat toch door de bisschoppen als sinds jaren is aangeraden voor elke school. De hoofden schijnen bang te zijn voor critiek van de ouders op het onderwijs; de taak van zo'n Ouder comité is anders precies in de statu ten aangegeven. Een dezer dagen maakte ik het weer mee. Een moeder, die thuis kwam uit het ziekenhuis; ze had een groot ge zin en allemaal nog kleine kinderen. Vader was al die dagen thuis ge bleven, want geschikte hulp had den ze niet kunnen vinden. Maar zo gauw toen de moeder dit kon, belde ze zelf de gezinszorg op: ze vroeg hulp. Ze vertelde, dat ze de eerste weken zelf nog niets mocht doen en dat haar man ook niet langer van zijn werk kon blij ven. Ze was er zeker van: haar ge zin moest hulp hebben. En toch moest ik haar teleur stellen Er was niemand voor haar: er waren veel te veel aanvragen voor het kleine aantal gezinsver zorgsters, dat we hebben. „Misschien over een paar weken", beloofde ik haar. Maar dat kon ze niet begrijpen: dat er voor haar geen hulp zou zijn. Het was nodig. eZ vroeg: „Maar waar is de ge zinszorg dan toch voor, als je ze niet kunt krijgen, als je ze dringend no dig hebt? Over qen paar weken, jufrouw, kan ik het zelf weer, dan heb ik ze gelukkig niet meer nodig". En van haar kant bekeken had ze gelijk. Ze vroeg: „Maar waar is de ge- U er geen in reserve voor spoedge vallen?" Ik zuchtte eens. Ik begreep de vraag.van de moeder; het was zelfs een goed idee, dat ze daar naar vo ren bracht, tenminsteals er genoeg gezinsverzorgsters waren! Maar die zijn er nog steeds niet! Er zijn 275 gezinsverzorgsters in heel Limburg; dat is veel en veel te weinig. Nog moeten per jaar in Limburg ongeveer 1600 gezinnen worden afgewezen. Allemaal even teleurgestelde moeders, als de moe der, waarover we hierboven schre ven. Teleurgesteld, omdat ze ziek zijn en door niemand geholpen worden; teleurgesteld, omdat niemand een hand mee wil helpen voor het ont redderde huishouden; teleurgesteld vooral, omdat zelfs de instantie, die in het leven geroepen is voor deze hulp, in gebreke blijft. Zouden we dan toch in Limburg niet zó ver kunnen komen, dat die teleurstellingen er niet meer hoe ven te zijn? Zouden niet allen tesamen kun nen zorgen, dat wat meer meisjes zich voor de opleiding tot gezins verzorgster opgeven, zodat méér moeders geholpen worden?. Het is een dringende vraag aan U allen: vaders en moeders vooral. Als U grote meisjes hebt, of ze ontmoet in uw kenniskring, spreek dan eens met haar over het belang rijke gezinszörgwerk. De vraag alleen: „Is dit niets voor jou?" kan soms al een meisje doen nadenken hierover. Als U er dan aan toevoegt: „Je kunt daardoor in je jonge leven echt iets presteren; je leven wordt er belangrijker door", is het misschien mogelijk, dat hierdoor een meisje verdere inlich tingen gaat vragen. Kwamen we toch eens zo ver, dat geen enkele moeder meer verbaasd hoeft te vragen: „Waar is die ge zinszorg dan voor, als ze toch niet komen als we ze dringend nodig hebben?" Aan al die jonge vrouwen van ons goede Limburgse land vragen we, of er niet iets in haar wakker wordt, als ze bovenstaande leest. Misschien kunnen zij ook eens bedenken, of ze zelf niet enkele jaren dit beroep kunnen gaan doen misschien ook weten ze andere meisjes hiervoor te winnen. Verdere inlichtingen over het be roep van gezinsverzorgster kunt U aanvragen bij de Directrice van „Maria Heem", R.K. Opleiding voor Gezinsverzorgsters, Deken Tyssen- straat 2, Sittard. Omdat U na het voorgaande arti keltje over het enorme tekort aan gezinsverzorgsters, hoogstwaar schijnlijk ook graag iets meer wilt weten omtrent de kosten van de opleiding en de salariëring van de gezinsverzorgsters, hebben we hier over enkele gegevens opgevraagd. De kosten voor de opleiding van een half jaar zijn 165. Indien de ouders niet in staat zijn de oplei ding zelf te bekostigen is dit geen bezwaar, want in de meeste geval len zal de plaatselijke afdeling van de Gezinszorg na onderling overleg deze kosten voor haar-rekening ne men. Bovendien kan het voorkomen dat de ouders de inkomsten van het meisje gedurende de opleidings periode niet kunnen missen. In dit geval wordt een tegemoetkoming gegeven van max. 30.- per maand. Tot slot iets over de salarissen van de gezinsverzorgsters; deze lig gen tussen 231,75 en 306,75 bruto per maand; die dei- gezins helpsters liggen tussen 156,75 en 231.75 bruto per maand. Hierbij komt een rijwielvergoe- ding van 4,50 per maand en even tueel eenmaal per week vergoeding van reiskosten, indien en zover deze kosten hoger zijn dan 1,50. moeder zal zien dat het opdreunen uit de tijd is. De Kerk heeft er al te veel schade van ondervonden in de vorm van onverschilligheid, onwetendheid en traditionalisme. De catechismus gaat voortaan verband krijgen met deH. Mis, met de sacramenten, met ons leven in de Kerk. Kortom, de catechismus, zal ge stalte gaan geven aan ons katho liek-zijn. Misschien heeft de pas toor nu toch wel gelijk als hij op onze vraag ,wat te doen met de ca techismus" eenvoudig ons zal aan sporen om te leren. Ja daar zal het liggen: oud en jong gaan we de catechismus op nieuw leren. Het is alleen te hopen, dat de tekst 'dan ook spoedig in de handel zal zijn om ons een hand leiding te geven. En dat allen die ook zullen gebruiken als zij in het gezin de kinderen moeten helpen. Nu niet met overhoren, les 4 tot 7 behalve de kleine lettertjes, maar met uitleggen en toelichten. van 1 juli 1911 Met 254 van de 186 leden hield Coöp. Zuivelfabriek de jaarverga dering. Uit het jaarverslag bleek, dat de fabriek gekost heeft 41.834 waarvan is afbetaald 15.834, er blijft nog een schuld van 20.500. Te Maastricht werd geleverd 85.750 kg boter, gemiddelde opbrengst van 1,3772 per kg. Naar Duitsland 16.250 kg tegen 1,31 per kg; aan particulieren 12.295 kg aan gemid deld 1,3572. De heer J. Poels zou graag zien. dat de handkrachtfabrieken zich bij de grote fabriek aansloten, want hoe meer melk men ontvangt, hoe goedkoper men kan werken. Reeds tweemaal werd vergaderd. De eerste keer waren allen present, de tweede keer allen behalve Oirlo, doch tot een resultaat is men niet gekomen. Het bestuur heeft de waarde van de fabriek voor de procentsgewijze uitkering bij uittreding geschat op 14.000. Een geval van mond- en klauwzeer heeft zich voorgedaan tussen de schapen van de Wed. B. aan de Scheide. In juli augustus en september zullen door de Staatsspoorwegen vacantiekaarten worden uitgegeven aan 4 voor de le klas, 3 voor de 2e klas en 2 voor de 3e klas, gel dende voor een enkele reis naar een willekeurig station in Nederland. De reis mag niet onderbroken wor den. van zaterdag 4 juli 1936 De schutterij „Het Zandakker" behaalde op de grote gildefeesten te Huissen (G.) zes eerste en een tweede prijs. In Huize „Sint Anna" alhier, vierde woensdag de Eerw. zuster Ancyline haar gouden klooster jubi leum. De plannen bestaan dat de fa. Wed. van Gemert uit Best in Ven ray een sigarenfabriek zal beginnen. Morgen zondag zal te Merselo de plechtige installatie plaats heb ben van de eerste pastoor der pa rochie, de Z.E. Heer De Bot. Met ingang van 1 oktober zal de spoorlijn Gennep-Boxtel opge heven worden. Voor de kermissen werd aan geboden: half pond hagelslag, 2 pak vermicelli, 1 pond dikke pruime- danten, 1 pond rozijnen z. pit, 1 pak zeeppoeder, 5 pak pudding en 1 pak maizena, alles samen voor 88 centen; 2 grote flessen gazeuse voor 22 centen. Het was op een zoele voorjaars avond, zo tegen twaalven, dat een jong getrouwd stelletje op de wan deling voor het slapen gaan de automatiek passeerde waar reeds enige liefhebbers zich tegoed deden aan warme worstjes, kroquetten en gehaktballen. Bij de aanblik en de geur liep hen het water in de mond en zij besloten eveneens een hartig hapje in te nemen alvorens ter sponde te gaan. De echtgenoot repte zich naar de glazen klapdeurtjes, offerde zijn kwartjes en trok de worstjes. Ter wijl hij een gulzige hap van het warme druipende worstje nam, riep zijn echtvriendin uit de smikkelen de groep gastronomen, dat ze gesla gen was. Haar gade wierp het wors tje van zich en zichzelf op de man die het dichtst bij zijn vrouw stond en dit was het begin var^ de grote strijd. De zoon van de belaagde man mengde zich in de worstelpartij om zijn familie te ontzetten. Er kwa men nog meer mensen bij, waarvan sommigen aanvurende, anderen af keurende kreten uitten. Een enke ling sloeg met een paraplu. Omdat hij het benauwd begon te krijgen onder en tussen de worste lende menigte, greep de echtgenoot een pompje van een geparkeerde fiets. Wellicht meende hij zo lucht te krijgen. Maar nu mengde zich 'n geheel niuewe figuur in de worste lende kluwen. In het huis naast de automaat werd namelijk die avond een opge wekt koperen bruilofstfeest gevierd. Een van de bruilofstgasten vernam het tumult en in de mening verke rend, dat men op straat bezig was een polonaise te houden, kwam hij naar buiten. Daar stond hij met een ramme laar in de hand en een steek van krantenpapier op het hoofd. Op de rand van het trottoir begon hij een lied te zingen, zich tijdens deze culturele bezigheid 'begelei dend met de rammelaar. De echtgenoot van de geslagen vrouw zag in de rammelaar een nieuw wapen en in de declamator een verwoede vijand. Hij verstevigde de greep om de fietspomp, tikte krachtig op de steek van krantenpapier en zag toe hoe de declamerende kuhstenaar zich zachtjes narommelend in de goot vlijde, terwijl de voordracht eindigde met een droeve hik. Daarna begaf de man zich weer naar de automaat en sloeg voor zover hij ze kon bereiken met de fietspomp op alle andere verza melde hoofddeksels. Inmiddels verscheen de politie en noteerde alle klachten. Broederlijk stonden de vier ver dachten nu voor de politierechter, te weten de echtgenoot, de vader, de zoon en de declamator. „We heb ben uit noodweer gehandeld" riepen ze nu in koor. Maar de rechter wilde daar niet aan, want noodweer komt pas ter sprake als er geen kans meer is om weg te lopen, en bij de automatiek was daar ruimte genoeg voor. Uit het verdere verhoor bleek, dat niemand meer precies wist, wie had geslagen. „Wij zijn nu goede vrienden, edelachtbare, want we komen geregeld bij dezelfde auto maat, en we hebben er erg om ge lachen", zei de man van de fiets pomp. „Ons hartig hapje werd wel een hartig klapje" (vrolijkheid in de zaal). Daarom heeft de rechter het vier tal maar vrijgesproken wegens ge brek aan bewijs. En met de bood schap te zorgen, dat zij nimmer meer voor de groene tafel komen. Donderdag 29 juni a.s. viert Prins Bernhard zijn 50ste verjaardag. Toen hij in Jena werd geboren, zal niemand hebben kunnen ver moeden, dat hij later nog eens prins der Nederlanden zou worden. Hij ontwikkelde zich als iedere andere jongeman, behaalde in Ber lijn zijn gymnasium-diploma, ging daarna rechten studeren in Lausan ne en Muenchen en studeerde af in Berlijn. In 1935 aanvaardde hij een funk- tie bij de I.G. Farben te Parijs, waar hij een jaar later al weerver- trok om zich te verloven met prin ses Juliana der Nederlanden. Van dat moment af veranderde zijn leven totaal. Na zijn naturalisa tie en de goedkeuring van het hu welijk door de Staten-Generaal. volgde de huwelijkssluiting in de Grote Kerk te Den Haag. De drie jaren die volgden waren betrekkelijk rustig. Er kwam een einde aan de malaise waarin Ne derland met de meeste andere lan den van de wereld verzeild was ge raakt maar tegelijkertijd nam de oorlogsdreiging van de kant van Hitler-Duitsland toe. In 1940 barstte de bom en Duits land verklaarde Nederland de oor log. Het koninkl"k gezin moest vluchten, maar vanuit Engeland bleef prins Bernhard ijveren voor de Nederlandse zaak. Onder zijn leiding werd het ver zet in Nederland en in het buiten land tegen de Duitse overweldiger georganiseerd. Hij stelde zich op de hoogte van de frontsituatie in Afrika en maak te in 1944 met de invasietroepen de oversteek naar Normandië. Ondertussen had hij bij de R.A.F. reeds de rang van air-commander verkregen en daarna die van gene- raal-majoor. Op 5 mei 1945 was prins Bern hard in hotel ..De Wereld' in Wa- geningen om er de Duitse capitu latie in ontvangst te nemen. Zoals de prins tijdens de oorlog voor de bevrijding van Nederland had gewerkt, zo zette hij na 1945 de strijd voort voor de economische en politieke wederopbouw van het land. In 1945 werd hij inspecteur-gene raal van de landmacht en later van zee- en luchtmacht. Maar bekend werd prins Bern hard vooral door zijn vele good- will-reizen naar Noord-, Centraal en Zuid-Amerika, naar Zuid- en West-Afrika, naar Canada en de Nederlandse Antillen. Overal wist hij nieuwe handels- accoorden voor te bereiden vooral WAT DOEN WE MET DE KATECHISMUS? Het is een vreemde zaak als men onder leken buitenshuis de vraag stelt: Wat doen we met de catechis mus? Ik zou me kunnen voorstellen, dat de pastoor en de onderwijzer 'n beetje verontwaardigd hun ant woord rap klaar hebben door cate gorisch te verklaren: „Leren". Maar zo eenvoudig hebben wij 't nu juist niet bedoeld. Onze gedachten gaan uit naar heel andere aspecten. Wij herinne ren ons allemaal oud of jong, dat we begonnen zijn met de catechis mus te leren, jarenlang opnieuw, van voren naar achteren en van achteren naar voren. Tot we haar konden opdreunen. Het dreunt ons nu nog in ons hoofd als we be paalde steekwoorden horen. Een kapelaan heeft me jaren ge leden verklaard, dat hij het als een van de grootste voordelen be schouwde voor het latere leven, dat kinderen de catechismus kon den opdreunen. Hetgeen ik bestreden heb, om dat ik dacht, dat het belangrijker was minder letterlijke teksten te kennen en beter de inhoud te be grijpen. Volgens mij vergeet je ook niet gauw wat je op school aan rekenen hebt geleerd; als je het maar be grepen had. En dat geldt nog veel minder, als je van jongs af hebt ge leerd om wat in je hoofd werd ge stampt, op het leven toe te passen. Zoals je de handigheid hebt geleerd, rijtjes te tellen en inhouden te be rekenen. Deze gedachte is dunkt mij, te genwoordig ook gemeengoed ge worden van de zielzorgers. En zo hebben vele landen al hun cate chismus aan nieuwe eisen aange past: aan ons bevattingsvermogen en aan het verband tussen wat Christus ons kwam leren en het ge wone leven. In Limburg is een heel mooi rap port verschenen over het catechis mus-onderricht op de scholen. Wie dat ooit kan lezen, ook als vader en

Peel en Maas | 1961 | | pagina 5