JÉI Het leger der naamlozen Wat geven met Sint Nicolaas? a&xr™»'ssuuïsrsstcss weekblad voor venray en omstreken jssrarssbsat.sna'^ssssrst Er komt Missie in Venray Maakt dan van 13 tot 21 dec. tjjd vrg voor God WIJ Sint Nicolaas in Venray Pracht handen Ingezonden. Veulenkeuring te Horst. 2«©^Hjeneesmiddel Zaterdag 22 november 1958 No 47 vav'vV NEGEN EN ZEVENTIGSTE JAARGANG confectie vai PEEL EN MAAS W Hoe het U gaat, lezer, als U door de Vredepeel rijdt en U daar onbekende mensen de laatste ontginningswerkzaamheden ziet verrichten, weten we niet. Maar onze nieuwsgierigheid is waar schijnlijk altijd oorzaak geweest van onze vraag, hoe deze mensen heten, waar ze vandaan komen en vooral hoe ze hier komen. Hier midden in die peelvlakten, waar ze onder de wijde hemel lopen achter enkele kipkarretjes, sjouwen met verroest smalspoor of met de schop de grijs-zwarte peelgrond bewerken. Onbekende mannen, die reeds jaren lang spa na spa het oude peellandschap verdringen en dit oude omtoveren tot nieuw en krachtig boerenland. Onbekende mannen, die heide, struiken en bomen opruimen en die de peel veranderen in vlak, pas ont gonnen land. Het leger der naamlozen, dat sinds het begin der peelontginningen zoveel voor en in onze gemeente heeft gedaan, zonder dat wij er feitelijk acht op sloegen. Het waren immers maar werklozen. Op een gegeven ogenblik hebben we onze nieuwsgierigheid bevredigd. We zijn uit de comfortabele wagen gestapt en door het wijde vlakke, maar rulle land gestapt naar een schaftkeet, die daar, ver van de weg, verloren ligt in de ontginning. Daar zaten de peelwerkers van deze tijd, de naamlozen, die jaar-in, jaar-uit hun gevecht geleverd hebben met de peelgrond. Ze aten een boterham en spraken over vrouw en kinderen. Over een kleine, die de kinkhoest had, toen vader maandag van huis ging. Op datzelfde ogenblik realiseert men zich, hoe in de loop der jaren In alle streken van ons land, tot in het hoge noorden toe, vrouwen en kinderen met hun gedachten geweest zijn in onze peel, waar hun man en vader werkte of nog werkt. Hoe er ontelbaar vele vrouwen zijn, die Venray kennen, alleen, omdat vader er ooit in de ontginning gestaan heeft. Ontgin ningen, waar nu trotse boerderijen gebouwd zijn, waar nu het vee graast in de late najaarszon. Ont ginningen, die zij waarschijnlijk nooit zullen zien, omdat een reis er naar toe te veel geld, te veel tijd kost. Vyf en zestig gulden Ze kijken een tikkeltje vreemd als daar een vreemde snoeshaan hun schaftkeet binnen stapt. Maar als de vragen komen, krijgt men een eerlijk en joviaal antwoord. Ze draaien er geen doekjes om. Een Zeeuw uit het stugge Zeeuws- Vlaanderen vertelt hoe hij hier gekomen is. Hij werkte op een fabriek, maar kreeg zijn congé, omdat het werk minder werd. Hij kon toen in de „steun" zoals zelfs de nieuwe werkloosheidsregeling nu nog genoemd wordt. „Man ik verveelde mij te barsten", is zijn eerlijk commentaar. Hij vroeg om werk en toen hem bleek, dat hij in de Peel kon gaan spitten, heeft hij dat aangenomen. Ook omdat hij hier weliswaar met hard werken f 65.kon ver dienen, terwijl hij er thuis maar f 45.kreeg, f 20.is het verschil tussen misschien stille armoede en een redelijk bestaan. Maar f 20.- kunnen ook voldoende zijn om een man zijn gevoel van eigenwaarde te doen behouden. Hij zei niet: ik verdom het om voor twee tientjes extra een hele week met de schop te werken. Neen hij zei: f 65.heb ik eerlijk verdiend. En f 45.krijg ik pas als ik mijn hand ophou en dank-je zeg. Dat was geen holle frase of dik-doenerij, dat was de eerlijke mening van een simpele arbeider, die hier in de wijde Peel misschien wel eens kankert over dit of dat, maar die zich ondanks het gereis en getrek, ondanks het afscheid van vrouw en kinderen en het verblijf in een kamp, liever werkt dan zijn hand ophoudt. Hij zat niet alleen daar in die keet, verschillende anderen waren dezelfde mening toegedaan. Ze hebben vrouw en kinderen achter gelaten, vrijwillig, zonder dwang, en zijn gaan werken. O, zeker er zijn ook anderen. Ongetrouwden, die toen ze werk loos werden, gedwongen werden naar de Peel te gaan. Ze hebben gevloekt, ze hebben gekankerd, maar het eigenaardige is, dat als ze hier eenmaal in die wijde Peel staan, ze niet alleen berusten, maar soms zelfs plezier in het werk krijgen. Want de vooroorlogse tijden van de werklozen-kampen, van de f 9.— tot f 12.— per week, zijn definitief van de baan. Met zestig man Dat merkten we toen we 's avonds met hen mee reisden in de bus naar hun kamp. Het ligt daar achter in Ysselsteyn, vlak naast het mobilisatie-complex, waar een oorverdovend geraas van rijdende tanks de anders diepe stilte ver jaagd. Een grotere uithoek had men niet kunnen vinden om een kamp neer te leggen. Daar houdt de bus halt en even later is het een gewas en een ge plas rond de wasbekkens, dat het ?eij ^eve lust: is. Links en rechts in ae kamers wordt aan de kachels gemorreld en weldra ziet men uit de schoorsteenpijpen rook naar buiten slierten. Als zwart en vuiligheid weg zijn gespoeld, een andere broek is aan getrokken, trekt men op naar de keuken, waar de kok in grote ketels een flinke portie capucijners met spek klaar heeft voor deze mensen. Men kan krijgen zoveel men wil. Na het eten komt de dokter, maar er zijn geen klachten. „Dat was vroeger wel anders", aldus de kampbeheerder, waarmede hij wilde wijzen op de vooroorlogse jaren. „Toen werden er wat smoesjes gezocht om van de schop af te ko men. Nu heeft de dokter een makkie..." Ditzelfde bevestigt ook de Domi nee, die toevallig in de buurt komt en met Pastoor Janssen uit Yssel steyn de geestelijke verzorging van deze mensen behartigt. De barak is sober, maar netjes en schoon. Met 8 man leeft men in een kamer, waarin een kast voor ieder staat. In een zijkamer staan 4 kribben, 2 hoog, waarop een stro- zak en dekens militairement liggen gevouwen. Er is een ruime kantine, met televisie, met biljart en sjoelbak. Er is een winkeltje met sigaretten en. dergelijk spul. Er is een voetbal- en een voliey- veld en drie maal in de maand is er een film- en toneelavond. Zaterdagsmorgens gaan ze naar huis, 's maandagsmorgens komen ze van alle kanten weer naar de de peel. 60 mannen. Hun aantal is groter, veel groter geweest. Voor de oorlog hebben in de 4 kampen bijna 500 mensen ge legen. En vorig jaar waren het er bijna honderd. Overal uit Nederland Er werken er uit Zeeuws Vlaan deren, de meesten komen uit Gel derland, maar we treffen er ook een uit Gouda, uit Enschede, uit Overrijsel, uit Drente, uit Utrecht. Zestig mensen liggen bij elkaar in het kamp. Er zijn de gehuwden, die vrij willig komen, omdat ze hun gezin thuis niets tekort willen doen. Er zijn de vrijgezellen, die verplicht kunnen worden hier te werken. Er zijn de goed-willenden en de zwakkelingen. Overal waar de man nen tezamen komen om te werken, heeft de leiding als taak, om de vrede te handhaven en de rust in het kamp zo goed mogelijk te ver zekeren. Dat valt voor een kamp- beheerder wel eens niet mee. Want tussen die jonge knapen vooral kan de eentonigheid en de stilte wel eens tot domme dingen leiden. Dan wordt er gedronken, dan wordt er gespijbeld en het kamp op stelten gezet. Dat vraagt dan van een kamp beheerder moreel overwicht, gezond verstand, want wanneer de rebel de poort gewezen wordt, dan staat hij zonder iets in de wereld. Zijn steun vervalt en hij moet maar zien, hoe hij er komt.... „Gelukkig komt het maar zeer sporadisch voor, dat ik iemand de poort moet wijzen", aldus de lange rustige kampbeheerder. Meestal hebben de boosdoeners, behalve een fikse kater, al het nodige van hun collega's te horen gekregen, voordat ze hier op het matje moeten komen.... f 13.per week Als we allen aan de tafels zitten in de cantine, komen de gesprekken weer los. Over vroeger, toen men als werkloze een nummer was, een pion, die van hot naar haar ge schoven werd, waarvan men zich niets aantrok, als hij hier of daar in een kamp zat. Van het belachelijk lage loontje waarvoor toen hard, bitter hard gewerkt moest worden, f 13 voor een gezin van 9 mensen... vertelt er een. Allemaal oud zeer, dat nog is blijven hangen tussen de houten wanden, die al zoveel mannen heb ben geborgen.... Men erkent, dat de tijden ver anderd zijn. Een gehuwde kan op dit ogenblik f 60 tot f 65 schoon in handen hebben als hij zaterdags in Deurne op de trein naar huis stapt, met zijn gratis rels-biljet. Een ongehuwde f 48 tot f 52. Alles hangt ook af van vroegere Er komt Missie in de twee kerken van Venray-kom. Acht dagen lang zullen de missionarissen, elke morgen en elke avond, op de preekstoel staan en het Woord Gods ver kondigen, werkelijk en waarlijk Gods Woord. Zonder daaraan Iets toe te voegen of van af te nemen. Heel het Evangelie. Missie. Dat is niets voor mij: zo zullen sommigen denken. Al die donderpreken om je de schrik op het lijf te jagen, wat heeft dat voor zin Wie zo denken, hebben een ver keerde opvatting over de Missie. De Missie is niet bedoeld om U angst aan te jagen, en echte donderpredikaties zijn niet meer in de mode. Maar wat Jezus predikte, preken ook Zijn missionarissen, ernstige waarheden, maar ook heerlijke, troostvolle waar heden. U kunt toch moeilijk verwachten dat zij zwijgen over dood en oordeel, eeuwig geluk öf eeuwige verwerping. Dan zouden zij geen goede missionarissen van Christus zijn, Die meestal bemoedigend tot de scharen sprak, maar ook wel eens dreigde met de eeuwige verwerping. Maakt U in die dagen vrij van vergaderingen, visites en feesten. Moeders, kijkt wat vooruit met Uw werkzaam heden thuis Zieken, begint nu reeds Uw lijden op te offeren voor het welslagen van de H. MissieVerenigt U met de lijdende Christus God wil door U velen brengen tot verzoening met God en tot een waarachtig christelijk leven. eigenschappen en daden, met zijn, zwaar gesubsidieerde goedheid een avond lang een illusie waar maken In de St. Nlcolaastijd hebben wij de grootste bewondering voor de huisvaders en -moeders, die met een klein budget het hele gezin een feest bezorgen, dat lange jaren in de herinnering voortleeft en dat het patroon blijft waarop de kin deren zelf vader en moeder gewor den, op blijven voortborduren. Wij herinneren ons de crisis rond de dertiger jaren, toen zwaar ge troffen door werkloosheid ons gezin er toch in geslaagd is een St. Nicolaasfeest te vieren, dat ons nog steeds als voorbeeld voor ogen staat, nu wij zeil als huisvader met onze vrouw het feest aan het voor bereiden zijn voor onze kinderen. De omstandigheden zijn nu wel veel gemakkelijker dan in die jaren, ofschoon het allesbehalve gemak kelijk is met onze minder koop krachtige guldens binnen het ge raamde bedrag te blijven. Al wekenlang zijn wij er om de beurt op uitgetrokken om te kiezen, te keuren, te schiftenden uiteindelijk de keuze te bepalen. Nu hebben wij weer volop keuze. Een keuze welke beantwoordt aan de lange reeks van wensen en ver langens van onze kinderen, van wie de jongsten liever een cent hebben dan een dubbeltje, omdat de cent groter is. Met andere woorden: zij hebben verdiensten en omstandigheden. Het eten is er goed. Brood krijgt men zoveel men wil en bijna een ons worst, vlees of kaas per dag, dient als belegsel. Er zijn plannen om de kamers wat gezelliger te maken, met een zeiltje over de planken en andere bedden, waardoor ook in het kamp zelf, het geheel iets fleurigers wordt. Uit alles blijkt, dat men veel doet om het de mensen, die nu eenmaal door het lot hier naar toe moeten, het nog zo gezellig en aangenaam mogelijk te maken... Toekomstplannen. Maar de Vredepeel-ontginning loopt op een einde....! Nog een paar maanden en dan is ook die lap grond klaar. Dan is Peelplan Zuid ontgonnen, de Vre depeel, de Meerselsepeel. En de bewoners uit dit kamp hebben hier in een groot aandeel gehad. Een bitter aandeel soms... terwijl hun werk geen waardering vond. Wat er nu zal gebeuren Men fluistert over de Heidsepeel, maar anderen weten te vertellen, dat daar voorlopig niets van komt. Die lap Is te groot en men is in Den Haag niet zo bar meer gesteld op nog meer boerderijen....! Anderen weten weer, dat Maria- veen onder Horst nu aan de beurt komt, terwijl een enkeling ook iets heeft gehoord over de aanleg van sportvelden in Venray zelf... Voorlopig maakt men zich niet dik hierover. Men hoopt zo gauw mogelijk in eigen streek, in eigen plaats weer aan de slag te komen en de Peel de rug te kunnen toe draaien. „Maar één ding is zeker", zo zei onze Zeeuw. „Later kom ik op de brommer met mijn vrouw deze kanten nog eens uit. Dan zal ik ze Peel laten zien en dit kamp en ik zal ze wijzen op de boerderijen en het vee, op de wegen en de bomen. Dan zal ik zeggen: vrouw, als wij hier niet gewerkt hadden, dan was dit alles er niet....!" Dat is ook ons saluut aan deze Peelwerkers van het laatste uur! Ze hebben Venray machtig veel geholpen! nog geen benul van geldswaarde en vragen even gretig een cadeau, waar een of zelfs twee nullen bij te pas komen als een present, waar van de waarde in enkele centen wordt uitgedrukt. Voordat wij echter onze speur tocht begonnen, hebben wij een soort begroting gemaakt, ofschoon een zeer soepele, meteen krachtige neiging tot „liever wat minder". Wij kwamen tot een gemiddelde van zoveel gulden per persoon. Dit leek ons voldoende, ofschoon onze begroting, net zoals die van onze regering, vermoedelijk wel tekorten zal vertonen. Meestal is het immers zo, dat die „ene leuke verrassing" voor vader of moeder de begroting een opzwieper naar boven geeft. Een voorzichtig polsen der kin deren naar hun verlangens is dik wijls niet nodig. Die vinden we zeer keurig geschreven in overvloed in de schoenen voor de schoorsteen. - Wij zwierven toen langs de eta lages en toonbanken met de 1001 artikelen. Achter ons en voor ons schuifel den anderen. Zij deden net als wij, kijken, zoeken, kiezen, keuren en soms kopen. De geschenkjes van St Nicolaas verdwenen in wijde boodschappen tassen, in weekeindtassen en akte tassen. Huismoeders en -vaders namen ze mee naar huis en ver stopten de pakjes achter de lakens in de linnenkast, omdat moeder daarvan de sleutel heeft. Eindeloze rijen poppen van schild pad, van stof, van papier-maché, van plastic, van rubber, met haar en zonder haar, met haar dat ge kamd kan worden en niet gekamd kan worden, wachten nu op een moedertje. Zij stonden te koop van 1 tot 60 gld. Rolschaatsen, treinen met veer, met batterij, electrlsch. Echt mooie treinen waren er bij, met complete emplacementen en selninrichtingen. Jammer, dat men er niet meteen een huis bij kan leveren, waarin zo'n modeltrein geplaatst kan wor den en voor pa de tijd om ermee te spelen. Voor de jongens is zo'n mooie trein niets, veel te mooi en veel te duur. Hoela-hoepels en jojo's kwamen niet in aanmerking, die hebben ze al, omdat ook onze kinderen de gewillige slachtoffers van de jong ste rages zijn geweest. Het is echter opvallend, hoe de kinderen hun wensen formuleren, zoals ook hun vader en moeder dat In de jeugd gedaan hebben. Het zijn altijd weer speel-atribu- ten, die wel gemoderniseerd en ook fraaier zijn geworden, maar die in wezen niet verschillen van de onze, enige tientallen jaren geleden. Het zijn de cadeaux, die ze iedere dag van het jaar zouden willen, omdat ze beantwoorden aan de verlangens van hun leeftijd, aan hun expressie-vermogen, aan het dagelijkse spel, Eigenlijk zijn de wensen van de ouderen het meest progressief, ondanks dassen, handschoenen en flesjes parfum. De huismoeder ziet haar kleine behuizing aan en wenst zich een rek, waarin ze haar bor den netjes gesorteerd kwijt kan. Ze ziet de moderne lampjes, die veel meer licht geven in elke ge wenste richting. Ze wil graag die handige plastic dingetjes in de keuken. Pa's hobbles worden al in flinke mate „geplasticeerd". Zo is het St. Nicolaasfeest ge naderd Het oude, ouderwetse feest van min of meer geheim gehouden verrassingen. St. Nicolaas komt met zijn zwarte knecht om met zijn alwetendheid in goede en slechte Vanuit zijn bisschoppelijk paleis heeft Sint Nicolaas aan het Sint Nicolaas-gilde alhier, bericht ge zonden, dat hij ondanks zijn vele zorgen en zijn toch al grote reizen, zondag 30 november zijn jaarlijks bezoek aan Venray, zal brengen. Om 2 uur hoopt hij te arriveren op de Stationsweg, waar traditie getrouw Venrays Harmonie hem met muziek zal opwachten en naar het stadhuis zal begeleiden, waar hij plechtig zal ontvangen worden door de heer Burgemeester. Hier zal hij ook de Venrayse kin deren toespreken, terwijl zijn pieter mannen natuurlijk zullen strooien. Dan gaat de Goed Heilig Man op zijn schimmel zijn rondtocht door Venray beginnen, waarbij hij o.a. zal trekken door de Grotestraat, Paterstraat, Paterslaan,Langstraat. Kemp weg, Langeweg, Sint Jozef, Gasstraat, Maasheseweg. Tubg9Sct Hamea-Gelei Het Is de Hamemells die 't 'm doet Uw overzicht van het peillngs- rapport der Sociale planningscom missie zal met mij, vele anderen verrast hebben. Men weet wel, dat op een bepaald terrein, in een bepaald dorp, nood heerst, maar men realiseert zich niet, hoe groot feitelijk die nood wel is in onze gehele gemeente. Waar U de opmerking plaatst, dat dit rapport nu feitelijk voor het eerst eens een samenbundeling geeft van wat op velerlei terrein in de verschillende dorpen, die onze ge meente vormen,nog gebeuren moet, daar slaat U wel een heel zere spij - ker op de kop. Want de allereerste vraag mag wel luiden: is het nu nodig,dat een commissie van Sociale Planning die nood op zo'n over tuigende wijze moet aantonen? Had in een of ander rapport niet reeds veel vroeger door b.v. de jeugdorganisaties gewezen moeten worden op het grote gebrek aan onderkomens voor de jeugd op ver schillende plaatsen? Hadden die gezamenlijke jeugd bewegingen de sport- en spelmoei- lijkheden niet eens kunnen belich ten en had bv. een jeugdraad (of welke instantie de gemeentelijke subsidie verdeelt) een en ander niet in een rapport aan de gemeente raad en andere belanghebbenden kunnen tonen? Of had de gemeente zelf op dit terrein niet veel eerder de grote noodzaak moeten erkennen en aan de verschillende betreffende instan ties door moeten geven? Op de tweede plaats rijst dan de viaag: Wat nu? Oplossing van de jeugdverenigingen-problemen eist honderdduizenden guldens en waar het geld voor woningbouw en uit breiding hier niet eens gevonden kan wordpn, is het wel een zeer belangrijke vraag, hoe dan wel geld voor deze dingen gevonden zal worden. Zeker, het is in feite een soort tien-jaren-plan, maar ook verdeeld over 10 jaren zal een en ander zijn geld kosten. En waar komt dit vandaan? Want al zal dan, als tenminste alles goed gaat, het rijk 50 pet. subsidie geven, de provincie en de gemeente ook haar deel bijdragen (dezelfde gemeente, die thans al in geldnood zit) maar ook een flinke portie zal door de particulier bijge dragen dienen te worden. En daarmee komen we dan aan vraag 3: Hoe denkt men dit beno digde kapitaal van particulieren bijeen te krijgen. Kunnen bijv. de resp. kerkbesturen deze gelden zo maar fourneren en zo neen, wie moet het dan doen? Is hierover al eens van gedachte gewisseld en trekt men hier overal dzelfde lijn. Kortom, is men er zich van bewust, dat ook buiten rijk, provincie en gemeente, nog veel bijeen gebracht zal dienen te wor den en wordt het niet tijd, dat daarvoor ook plannen ter tafel komen? Daar hoort men mijn inziens te weinig van! j.j. Een jaar geleden verkocht de Hengstenassociatie Venray-Horst Nico van Retraitehoeve voor enkele duizenden guldens naar Zeeland. In zijn eigen land had hij blijkbaar niets goeds kunnen doen. Maar wat bleek nu tijdens de Mijnhardfs Zenuwtabletten veulenkeuring, dinsdag te Horst Dat de nakomelingen van Nico van Retraitehoeve met zeven eerste prijzen naar hun en haar stallen konden terugkeren en dat een van zijn dochters onder de 2-jarige merrlën de kampioenstitel wist te verwerven. Dat was Nicolien van Litjeshof van H. Lemmen te Horst, die een Margriet van Soesterhof juist ach ter zich liet. En deze laatste, doch ter van Riet van S oesterhof, de reserve-kampioene uit Den Bosch en zuster van de Nederlandse reserve-kampioenhengst Costaud v. Soesterhof, vertegenwoordigde toch met ere haar roemrijke Costaud- familie. Opmerkelijkste. Ook de kampioene van de 18- maanders was trouwens 'n dochter van Nico van Retraitehoeve, nl. Astrid vd. Nieuwenhof van P. Hen- drix uit Geijsteren, terwijl in de jongste categorie een Amanda van Janslust het kampioenschap moest laten aan Astrid III vd. Molenbeek van J. Tax uit Blitterswijk, een dochter van Fifils du Chateau. Dat was dan wel de opmerkelijk ste kant van deze veulenkeuring, die op de terreinen bij de Oude Lind te Horst 110 jonge dieren en een flink aantal bezoekers bijeen bracht op deze zachte herfstdag. Uitstekend De kwaliteitvan de jonge genera tie uit de Noord-Limburgse stallen was, zoals men die in dit fokgebied mag verwachten, vooral bij de mer ries van 18 maanden uitstekend. Voor wat de jonge hengsten be treft, dient men er rekening mee te houden, dat de beste vertegen woordigers van de fokkerij in dit gebied er niet waren. Het puikje hiervan had reeds voordien zijn weg gevonden naar andere stallen, met graagte en ver trouwen gekocht uoor de liefhebber van speculatie in de paardenfok kerij. In mindere mate is dit doorgaans het geval bij de merriën, maar toch mag men zeggen, dat het beste materiaal van veulens wel op de grote fokdag, maar niet meer op de najaars-keuring voor de veulens te zien is, hetgeen ook zijn invloed heeft op de belangstelling. Van de hengstveulens, die er waren, was Nico van Vaan, van Kinderen Simons uit Grubbenvorst (zoon van Nico v.h. Zwartewater) de kampioen, vóór Castro van Flo- rissenhof van Gebr. van Kempen, Venray, een zoon van Fifils, als reserve-kampioen. Nieuws uit Venray en Omgeving Openbare bekendmaking Burgemeester en wethouders der gemeente Venray brengen ter open bare kennis, dat zij bij hun besluit van heden no. 931 aan de Gulf Oil (Nederland) N.V., gevestigd te Rotterdam, Blaak 32, vergunning ingevolge de Hinderwet hebben verleend tot het uitbreiden van de benzinepompinstallatie met een 4000 liter tank voor autogasolie op het perceel, kadastraal bekend ge meente Venray, sectie C no. 7010 en 7014, gelegen aan de Prins Bernhardstraat te Venray. Venray, 12 november 1958. Vastelaovesklup De Piëlhaas De Vastelaovesklup De Piëlhaas besprak deze week in een algemene vergadering de plannen voor de komende Vastelaovend. Ze blijken in grote trekken hetzelfde te zijn als vorig jaar, namelijk de intocht, kinderoptocht, grote optocht en boerenbruiloft. Wel worden plannen beraamd om een meer spectaculair einde te maken aan de Vastel- aovendvierlng op dinsdagavond. Op deze vergadering werd verder mededeling gedaan, dat a.s. zondag de klup, die de zittingen van de bekende Maastrichtse Vastelaovend- klup verzorgd, hier Hazepaeper actief zal komen opluisteren. Van de andere kant werd de klacht gehoord, dat zo weinig Venrayse mensen actief meewerken aan de zittingen, terwijl op andere plaatsen eigen buuteredners en eigen krachten hele zittingen ver zorgen. De financiële toestand baart wel zorg, maar dat is men al zo'n beetje gewend. Oudheidkundige vondsten Door de Ned. Heidemij zijn in samenwerking met het Archeolo gisch instituut uit Groningen, tussen de Rips en Milheeze, opgravingen verricht. Diverse vondsten waren het resul taat en deze wijzen op het feit, dat in vroeger dagen hier een neder zetting uit het „Rendieren tijdperk" (pl.m. 8000 jaar voor Christus) is geweest. Verwacht wordt, dat er nog meerdere vondsten worden gedaan, in gavere toestand in het veen.

Peel en Maas | 1958 | | pagina 209