Een Ereschuld
SPORT
Van Venray naar Isiamboel
Handboogschotters-CoDCODrs
Gouden bruiloft
aan het Veulen.
Zaterdag 1 juni 1957 No 22
ACHT EN ZEVENTIGSTE JAARGANG
kleding wint *t
•EEN RIJK BEZIT
PEEL EN MAAS
oROTEsm"TG28VE ™OONN5Uen OBO°WO^ WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMSTREKEN ritus" FEB KWABTAAI 1.40 BUITEN VENItAY «1.60.
INDISCHE MISSIEWEEK
tegenover ruim 70 miljoen mensen
in de Oost en in de West
Een speciale band hebben wij Ne
derlanders met Indonesië. Eeuwen
lang heeft het behoord tot het Ne
derlandse Rijksgebied. Het is waar,
dat de Indonesiërs ons verre van
fraai behandeld hebben. Maar toch
hebben en houden wij een speciale
plicht tegenover hen, wegens de
vroegere eenheid met Nederland,
dat eeuwen lang het moederland is
geweest.
Wij hebben bovendien nog een
ereschuld te vereffenen. Nederland
heeft vóór dt 2e wereldoorlog altijd
grote kapitalen verdiend aan Indo
nesië, maar heeft betrekkelijk wei
nig gedaan om er de bevolking uit
haar armoedig bestaan op te hef
fen en heeft, zeker in de vorige
eeuwen, niet veel gedaan om de
Indonesiërs tot het christendom te
brengen: van de ruim 70 miljoen
mensen zijn er hoogstens 1 of 2 mil
joen katholieken.
Indonesië behoort op het ogen
blik tot de armste landen, waar de
mensen gebrek lijden, en waar de
gemiddelde levensduur van de men
sen niet hoger ligt dan 23 jaar.
Tegenover de Missie in Indonesië
hebben wij dus bijzondere verplich
tingen, te meer nog omdat nog zo
veel Nederlandse missionarissen,
missiezusters en broeders-missiona
rissen daar werken, ook meerderen
uit de gemeente Venray, die spe
ciaal van hun landgenoten en dorps
genoten steun verwachten.
Wat van Indonesië gezegd is,
geldt zeker nog meer van andere
gebieden in de Oost en de West,
waar de band met Nederland be
houden is gebleven: Nieuw-Guinea,
dat nog onder Nederlands bestuur
staat, Suriname en Nederl. Antillen
(West-Indië).
Indonesië
In Indonesië worden geen nieuwe
missionarissen uit Nederland toe
gelaten. Gelukkig zijn er nog heel
wat Nederlandse missionarissen,
ondanks het verlies in oorlogstijd
nog wel ruim 700, en bijna 2000
fraters, broeders en zusters. Meer
dan 300 verloren het leven in Ja
panse kampen.
Op verlangen van de H. Vader
wordt nu getracht missionarissen
uit andere landen daar binnen te
krijgen, maar uiteindelijk zullen
toch de eigen inlandse priesters het
werk over moeten nemen. Er zijn
gelukkig al een honderdtal inlandse
geestelijken, maar wat is dat op
'n gebied, dat zich uitstrekt over
een afstand van 5000 km
Nieuw-Guinea
Naar dit gebied kunnen nog mis
sionarissen gestuurd worden, maar
dit volk Papoea's staat nog op 'nzeer
lage trap van beschavingen is veel
moeilijker te beheren. Toch is hier
al veel prachtig werk verricht,
waardoor in enkele streken reeds
een bloeiende parochie met scholen,
kerk en ziekenhuis gevestigd is.
Wie heeft nog nooit gehoord van
pater Meu wese, de ontdekker van de
Koningin Julianarivier, en van pater
Kammerer, de doodgewaande pater
Franciscaan, die werkt bij de Wis
selmeren?
In de laatste tijd worden hier
ook vele leken aangetroffen om in
de missie te werken als dokter,
onderwijzer, verpleegster of als vak
man. Zij verrichten daar heel mooi
werk en zijn een grote steun voor
de missionarissen, die onmoglijk
alles zonder hulp af kunnen.
West-Indië
Hier kan de missie ongestoord
werken, maar het werk is moeilijk
door een voor ons Nederlanders
hinderlijk klimaat.
In Suriname woont een nog moei
lijk toegankelijk volk, de Bosnegers.
Reeds lang werken daar de paters
Redemptoristen en Oblaten, maar
toch zijn er nu pas enkele inlandse
jongens op het seminarie.
De bekende Peerke Donders heeft
hier ook gewerkt.
Op de eilanden (Antillen) is het
iets beter, maar de plotselinge
weelde door de petroleumraffina
derijen op Curagao en Aruba, werkt
nog al remmend voor het bekerings
werk. Toch zijn op de eilanden vele
katholieke kerken en scholen, en op
sommige eilanden is de bevolking
bijna geheel katholiek.
Wat doen we?
Ja, wat doen we voor die ruim
70 miljoen mensen in de Oost en
in de West die nog heidenen zijn
en tegenover wie wij als Neder -
derlanders bijzondere verplichtingen
hebben?
De Missie in de Oost en in de
West is niet iets wat alleen de mis
sionarissen daarginds maar moeten
opknappen.
Wij moeten hier een soort thuis
front vormen, een missie-thuisfront.
De missionarissen hebben daarginds
een zwaar en moeilijk leven, maar
ze zwoegen en zaaien tevergeefs,
wanneer zij hier geen vrienden van
de missie achter zich hebben, die
de missionarissen helpen door hun
gebed en door hun offers.
In deze week vóór Pinksteren
wordt van ons allen gevraagd:
1. de H. Mis bij te wonen en de
H. Communie te ontvangen, of
tenminste elke dag te bidden
voor het Missiewerk in de Oost
en in de West;
2. in deze week al onze moeilijk
heden edelmoedig en blij aan
God op te dragen voor deze
intentie;
3. een financiële bijdrage (naar
vermogen) te geven aan de col
lecte of in de collectebussen te
deponeren die bij de kerkdeuren
staan.
Uit de totale opbrengst moeten
de ruim 20 missiegebieden in de
Oost en in de West, royaal gesteund
kunnen worden.
Laten we ons niet te gemakkelijk
van onze ereschuld af maken!
KEN UW EIGEN INDUSTRIE. 7.
De turken, die een jaar geleden
per schip de gehele staalconstruc
tie toegezonden kregen van een
grote vliegtuighal, die ze op een
NATO-vliegveld aldaar maar in el
kaar behoefden te zetten en klaar
was kees, hebben er geen weet van
waar Venray ergens ligt.
Evenmin als de Spanjool, die
nabij Madrid meehelpt om, even
eens voor de NATO, de grote tank
revisie-hal te bouwen.
Wel weet hij, evenals zijn Turkse
broeder, dat in dat land en in die
plaats behoorlijk constructie-werk
geleverd wordt, want die staalstuk-
ken zijn die per schip aangekomen
passen als een meccanodoos in el
kaar en zelfs een kind kan de was
doen bij de opbouw van deze
grote hallen. En de plaatjes, waar
op staat: N.V. Custers Constructie
en Machinefabriek Venray-Holland
kunnen ze ofwel niet lezen, ofwel
men gaat er achteloos aan voorbij.
Even zo goed is de doorsnee
Amsterdammer er achteloos aan
voorbij gegaan, dat de opbouw van
de groie nieuwe beton-fabriek,
welke onlangs in Amsterdam ge
opend werd door een der wethou
ders, Venrays werk is, dat het
mogelijk maakt, dat de Amster
damse huizenbouwers vanuit een
cemraiie plaats hun beton geleverd
krijgen, zoals hier de melkboer zijn
melk rondbrengt. Wel weten ze,
dat deze enorme installatie meer
dan 100m3 beton per uur aflevert
en dat voor de hele bediening van
deze installatie slechts een man
nodig is. Maar dat op die installatie
weer dat 'zelfde plaatje te vinden
is van Custers Constructie en
Machinefabriek, daar hebben ze
geen weet van.
Toch komen én die vliegtuighal,
én die tank-revisie werkplaats en
die beton-meng-installatie inder
daad uit Venray, gebouwd en ge
maakt door Venrayse mensen in
een Venrayse fabriek.
Artistieke smid
Het was rond de eeuwisseling,
dat Ties Custers zich vestigde in
deze plaats als smid. Als de man
van duizend en een karweitje, zoals
ze nu nog practisch in ieder klein
dorp werken.
Deze smid had echter een artis
tieke Inslag. Toen bij de bouw van
de psychiatrische inrichtingen hek
ken nodig waren, was hij het die
bepaalde hoe die zouden worden,
Hij wist het beter en kon het beter
als de architect. En dat was werk,
dat hem lag, waarin hij inderdaad
zijn meesterschap toonde. Maar die
kans was er niet dikwijls en toen
zijn zoon Teng de zaak overnam
was ze nog even groot als toen
Custers zelf begon.
Deze zoon had een minimale voor
opleiding gehad, maar had van zijn
vader niet alleen de liefde voor het
vak georven, maar had ook een
lechnLche knobbel, die hem later
nog dikwijls te stade kwam.
Die knobbel begon eerst goed te
werken, toen de cartonage-fabriek
alhier stanz-machines nodig had,
die voor het speciale doel, waar
voor ze nodig waren, niet te krij
gen waren.
De heren Laurensse en Custers
gingen eens op stap, bezochten wat
tentoonstellingen en werkplaatsen
en toen men na enkele dagen thuis
kwam, ging men eens tekenen en
ging men eens rekenen. Toen werd
er begonnen.
Na verloop van tijd stond er een
machine, die aan de gestelde eisen
voldeed en zelfs aan meer dan dat.
Want al tekenende en rekenende
had hij andere dingen gevonden die
dezeze machine een nog hoger ren
dement gaven, dan in de aanvang
bedoeld was.
Het zelfde bleek bij komst van de
electriciteit. Verschil
lende machin°s in deze contreien
moesten feitelijk vernieuwd worden,
omdat de oude diestel of stoom-
tractie het niet bol kon werken
tegen de gemakkelijke en voordelige
electriciteit.
Maar zij, die van wanten wisten,
klopten eens bij smid Custers aan
en de machines werden omgebouwd.
De man had er nu eenmaal zijn
knobbel voor. Maar voor de rest
was het kachelpijpen-maken gebla
zen en voor een stuk constructie
werk moest hard gevochten worden
en geconcureerd.
Het is ook hier weer de oorlog
die de ommezwaai bewerktstelligt.
Talrijke machines stonden verroest
en kapot in de troosteloze ruïne
van het na-oorlogse Venray. De
eeo gaf de ander raad en op het
laatst stond men zich te verdringen
op de stoep bij Custers, om toch
a.u.b. te komen kijken en te helpen.
Dat ook zijn werkplaats aan din-
gelen lag en dat ook hij geen ijzer
meer had, werd daarbij over het
hoofd gezien. Daarnaast bleek in
het bevrijde Nederland ook veel
constructiewerk gevraagd te wor
den en zo stond Custers in 1949 voor
feitelijk onoplosbare puzzels. Zijn
klein bedrijf kon de vele aanvragen
niet af.
Er werd eens gepraat met vrien
den en klanten en toen de Beau-
monts de eerste industrie-hal ver
lieten, die Venray op het kale in
dustrieterrein had gebouwd, was er
een nieuwe N.V., nl. Custers Con
structie- en Machinefabriek, die de
trotse bezitter werd van deze hal.
Deze N.V. had zich naast de uit
voering van constructiewerk ten
doel gesteld: machines te bouwen.
Welke machines dat zouden zijn,
dat zou de tijd wel leren. Vooreerst
had men het te druk om de grote
staalconstructies voor de nieuwe
veiling in Eindhoven klaar te krij
gen. Want het viel om de drommel
niet mee, dat constructiewerk.
Zeker, er was een oude maar
kleine kern van knechts, die dit
vak wel kende, maar het overgrote
deel van de andere arbeiders kende
van dit hele vak totaal niets. Dat
moest aldoende aangeleerd worden.
Met zulk personeel is het moeilijk
opdrachten aan te nemen en teleur
stellingen bleven niet'uit. Trouwens
op het terrein van liet klein con
structie-werk begon de concurren
tie weer zo langzamerhand mee te
spreken.
Machinebouw blijft voorlopig een
schone wens, gezien de personeels
voorziening. Men ging dus zoeken
naar een produkt, dat voorlopig
meer zekerheid zou geven, con
structiewerk niet uitsloot en de
gelegenheid gaf tot verdere en
betere opleiding van het personeel.
Via bevriende relaties kwam men
dan tot de produktie van rooster-
vloeren.
ROOSTER-VLOEREN
Een rustkuur in het ziekenhuis
bracht tijd tot nadenken en toen
de kuur afgelopen was, lagen de
tekeningen voor een geheel nieuw
pers- en las-apparatuur klaar om
in eigen fabriek voor de roosterfa-
brikatie gebouwd te worden.
Tot de punt-lasmachines toe wa
ren alle produkten van eigen uit
vinding en toen begon de rooster-
fabricage.
Duizenden vierkante meters roos
ter hebben intussen de fabriek ver
laten, een treffend bewijs, dat deze
keus goed was.
In de Philips fabrieken te Eind
hoven, even zo goed als op de
olievelden van de Bataafse Petro-
leum-Mij, in Nederland zo goed als
in Venezuela, op Nederlandse, zo
goed als op Australische schepen,
in de electrische centrales van den
Haag en Dordtrecht, even zo goed
als op Sumatra, overal liggen de
roostervloeren van Custers, waarin
men intussen hier een fantastische
ervaring heeft gekregen.
Uiterst precies werk, waarvan
veel afkan hangen. Uiterst strenge
controles, die in het begin wel eens
moeilijkheden brachten, maar ook
telkens weer opnieuw een aanspo
ring zijn om nog beter, nog sekuur-
der werk te maken.
Toen de aanvang-raoeilijkheden
voorbij waren, waren de rooster
vloeren als het ware nieuwe en
tree* bij andere grote bedrijven.
De Nederlandse Spoorwegen klop
ten aan voor onderdelen voor wa-
genbouw en bovenleidingen. De
Staatsmijnen vroegen om luchtko
kers, brandladders en reksoorten
en met de groei van de orders,
groeide de fabriek, groeide de vak
kennis van het steeds uitgebreider
personeel.
Met grote handelsondernemingen
werd contact gezocht. Men kreeg
opdrachten voor Aruba en Irak en
het kantoorpersoneel brak zich het
hoofd over alle mogelijke talen,
alle mogelijke douane- en andere
formulieren.
Maar telkens opnieuw werden de
opdrachten geklaard en telkens op
nieuw is ieder werk opnieuw een
aanbeveling voor een volgend.
Opbouw, uitbouw. Langzaam,
maar zeker zoeken naar eigen ma
chinebouw. Werk, dat veel reizen
vereist, veel bezoek van relaties,
veel improvisatie. Maar daarnaast
all-round vakkennis vraagt van het
personeel, dat via een interne or
ganisatie samengebundeld dient te
worden tot een homogene ploeg,
die geen moeilijkheden uit de weg
gaat.
Dat alles stampt men niet uit de
grond, dat eist jaren en nog eens
jaren en bij ieder werk leert men
opnieuw nieuwe dingen.
Ingenieursbureau zoekt....
Zo zoekende vond men dan in
een der bladen een advertentie van
een ingenieursbureau, dat ook zoe
kende is naar contacten met een
constructiebedrijf.
Dat bureau heeft de Nederlandse
vertegenwoordiging van de construc
tie der machtige Duitse beton-
mortelfabrieken, grootse installaties
die de beton kant en klaar maken,
zonder dat er een arbeider aan te
pas komt.
Van de 30 gegadigden kiest men
Custers, niet alleen voor de repa
ratie en de service, maar ook voor
het bijkomende constructiewerk. De
eerste installatie word gebouwd in
Amsterdam, waar men ervaring op
doet voor de toekomst.
Als die plechtstatig geopend is:
ligt een nieuwe en nog grotere
opdracht al klaar en hiervan wordt
het constructiewerk in eigen fa
briek vervaardigd.
De betoneertoren in Hagestein,
een installatie van ruim 30 meter
hoog, is alweer een trots bewijs van
Venrays vakmanschap. Van het een
komt het ander. Voor verschillende
andere plaatsen liggen de teke
ningen al klaar, al zal misschien
de bestedingsbeperking hier wel een
rol bij gaan spelen.
Maar daarnaast heeft men de
licentie verkregen voor de bouw
van kleinere beton installaties, de
zgn. Zweedse Sawo-betoninstallatie,
volautomatische kleine betonma-
chines, die medewerken om de
bouwwereld verder te mechaniseren.
In dat kader passen ook de toren-
kranen, waarvan de eerste tekenin
gen klaar liggen voor verdere uit
werking. Ook deze projecten wor
den bekeken en lukt een en ander
dan zullen de grote bouwkranen
eerstdaags ook deze hal weer gaan
verlaten.
Turkije-Spanje
Maar men houdt zich niet aan
die ene kaart. Ook het constructie
werk blijft men zoeken. Dat Cus
ters daar reeds een goede naam
heeft verworven, blijkt uit boven
genoemde contracten, die men heeft
met wereldmaatschappijen.
Een ander contact is dat met het
Oost-West-Syndicaat, een grote
handelsonderneming in het Midden
Oosten en practisch alle landen
van Europa.
Als deze maatschappij van Ame
rikaanse aannemerscombinaties die
voor de NATO werken, aanvragen
krijgen voor constructiewerken in
Turkije en Spanje, dan wordt die
aanvrage doorgestuurd naar Cus
ters Constructiebedrijf, die moet
concureren met duitse, franse en
engelse bedrijven en dat gevecht
wint.
Zo staan er Turken op stalen trap
pen en bordessen van een NATO
vliegveld en repareert men in
Spanje tanks in hallen, die in Ven
ray geboren zijn. En is men niet
van plan hiermede op te houden,
integendeel. Zoals men vroeger naar
de grote plaatsen in Nederland
reisde, zo vliegt men nu naar het
buitenland, steeds maar weer op
zoek naar nieuwe projecten, naar
nieuwe mogelijkheden. In het volle
besef, dat men er nog lang niet is,
dat nog steeds gezocht moet wor
den naar nieuwe dingen, die deze
fabriek nog meer expansie, nog
degelijker grondslag kunnen geven.
HOGE EISEN
worden daardoor gesteld aan het
personeel. Het is nog immer de
moeilijkheid geschikt personeel te
vinden.
Men kan nog zulke prachtige op
drachten hebben, nog zo hard voor
uitbreiding en nieuwe mogelijk
heden werken, het is perslot van
rekening de arbeider, die een en
ander toch klaar moet maken.
Goed klaar moet maken, met
vakkennis en vakinzicht. Men is er
tot heden in geslaagd, die opleiding
in eigen bedrij: mogelijk temaken.
En ook hier staat men als leek
verwonderd te kijken, als men U
de foto's toont van de machtige,
meer dan 30 meter hoge betoneer
toren in Hagestein, die gebouwd is
door een 6-tal jongelui, onder lei
ding van een werkmeester.
Venrayse jongens, die met vak
kennis en vakmanschap een derge
lijk groots karwei aandurven en
tot een goed einde brengen.
Wie dit voor 20 jaren had durven
dromen, die had men uitgemaakt
voor een gek. En toch is't mogelijk
en toch durft men 't aan, om met
deze jongelui grootse projecten in
binnen- en buitenland aan te
nemen.
Inderdaad, men heeft aan onze
beginnelingen in het vak opdrachten
durven toevertrouwen, waarvan een
leek het duizelt.
En het pleit voor deze „beginne
lingen", dat zij die opdrachten heb
ben uitgevoerd, dikwijls met kunst
en vliegwerk.
Maar de steeds maar groter wor
dende fabriek binnen 14 dagen
hoopt men weer een nieuwe hal te
openen en de tekening voor weer
een nieuwe, ligt al weer klaar
is toch wel een sprekend bewijs, dat
ook hier de industrialisatie vooruit
gaat.
Dat men geestelijk en lichamelijk
meer en meer is ingesteld op dit
werk en dat men de begin-moei-
lijkheden reeds lang achter de rug
heeft.
Deze ervaring op onze tocht
langs de Venrayse industriën is
telkens en telkens weer een zeer
vreugdevolle conclusie, die voor de
toekomst alle hoop geeft op een
verdere en gelukkige uitbreiding
van de werkgelegenheid in deze
streken!
Zondagmiddag had op de banen
van „St. Sebasiianus" aan de Heide
het eerste concours van 1957 plaats
van de handboogschuttersbond Ven
ray en omstreken.
De uitslag was als volgt:
Ere-klas: punten:
St. Oda, Venray 451
St Sebastiaan, Heide 430
St Antonius I, Halfweg 428
St Hubertus I, Merselo 408
Willem Tell I, Oirlo 399
St Anna I, Venray 387
Diana I, Venray 384
St Joris I, Leunen 357
Ons Genoegen I, Ysselsteyn 352
St Oda II, Venray 348
A.-klas:
De Batavieren I, Castenray 395
Diana H, Venray 361
St Hubertus II, Merselo 355
Uitspanning I, Griendtsveen 325
Eendracht I, Veulen 322
St Anna II, Venray 320
Ons Genoegen II, Ysselsteyn 307
Rare Schutters I, Overloon 298
St Sebastiaan II, Heide 276
St Joris II, Leunen 209
B.-klasse:
St Oda 3, Venray 309
Diana 3, Venray 303
St Jozef, Holthees-Smakt 294
St Agatha I, Ayen 281
Batavieren II, Castenray 268
Willem Tell II, Oirlo 257
St Antonius II, Halfweg 241
Rare Schutters II, Overloon 206
Eendracht II, Veulen 199
C.-klas:
Ons Genoegen I, Amerika 304
St Oda 4, Venray 266
Ons Genoegen 2, Amerika 253
St Oda 5, Venray 235
St Sebastiaan 3, Heide 230
Diana 4, Venray 193
St. Anna 3, Venray 165
Willem Teil 3, Oirlo 164
Batavieren 3, Castenray 164
Uitspanning 2. Griendtsveen 353
St Hubertus 3, Merselo 152
St Joris 3, Leunen 146
Ons Genoegen 3, Ysselsteyn 85
Personeel:
1 J. Wijnhoven, St Anna, 46
2 M. v. Dijck, St Hubertus, 2x10
3 M. Emonts, Batavieren, 5x9
4 H. Jeuken, St Antonius 4x8
5 P. Martens, St Joris, 4x7
6 L. Zeegers, St Hubertus 4x6
7 A. Janssen, Ons Genoegen 5x5
8 P. Weijs, St Joris 3x4
9 G. Willems, Rare Schutters 3x3
10 G. Kunen, Willem Teil 3x2
11 A. Baltissen, Ons Genoegen 3x1
Het tweede districts-concour* zal
plaats hebben op zondag 18 aug.
te Ayen, terwijl morgen zondag
een openings-concours zal gehouden
worden te America.
Op zondag 21 juli zal door Diana
een jubileum-concours gehouden
worden vanwege haar 60-jarig be
staan, terwijl Willem Teil te Oirlo
een openings-concours zal houden
op 8 september op haar prachtige
nieuw aangelegde banen bij café
Rongen.
De handboogschutters van Ven
ray en omgeving staat nog een
zeer druk schietseizoen te wach
ten.
A.s. woensdag zullen Jacobus
Geurts en Wilhelmina Crooijmans
aan het Veulen hun gouden brui
loft vieren.
De feitelijke datum was 16 april
j.l. maar toen kon het moeilijk en
zodoende heeft men het feest wat
uitgesteld. Maar woensdag gaat het
dan gebeuren.
Natuuriijk is er een plechtige H.
Mis in de rectoraatskerk, zal de
buurt de „Drabbels-plats" netjes
versieren en zal de Leunense fanfare
een serenade komen brengen.
En natuurlijk worden op die dag
de nodige herinneringen opgehaald.
Want het gouden paar is toch im
mers een van de 12 pioniers, die
daar 50 jaren geleden op het Veulen
zijn begonnen.
Vader Geurts, die nog fris en
monter is en die men de 82 jaren
niet aanziet, doet nog (Je hele dag
werk op het grote bij drijf, al neemt
natuurlijk Jenniskens, die daar is
ingetrouwd, de zware karweien voor
zijn rekening.
Moeder Geurts is ondanks de 78
jaren nog hel. Haar handen staan
geen minuut stil en ze kan wat
goed vertellen over de „goeje aide
tied".
Vader Geurts is toen hij goed 7
jaren was, op de „Drabbels-plats"
komen wonen en heeft daar zijn
hele leven verder gesleten.
Hij weet nog goed, dat het hele
Veulen bestond uit een twaalftal
boerderijen en dat daarachter fei
telijk de wereld was dichtgeplakt.
De ontginningen van Jaeger en
Hub. Janssen hebben later nieuwe
mogelijkheden geschapen, maar de
eerste jaren van zijn trouw was
hij meer „schaopsboer" dan wat
anders.
In een drietal schaapskooien wa
ren de meer dan 200 schapen ge
borgen, die zijn eigendom waren.
De Drabbels-kuij is later in 1913
door oefenende militairen kapot
geschoten.
Hij heeft moeder Geurts leren
kennen aan het Overbroek. Zij ging
ook iedere zondag naar de kerk te
Leunen. En hoe gaat 't dan?
Net zo lang dat men in een ver
sierde tilbury naar de Grote Kerk
rijdt om daar te trouwen.
Kinderen hebben ze nooit gehad,
maar de kinderen van een overleden
zuster hebben aan het gouden paar
liefdevolle pleegouders gehad en
nog immer.
Bij die oude herinneringen zijn
vele verhalen: de oprichting van de
„stenaove", de ontginning van de
peelgronden, de landing van een
vliegmachine in de naoorlogse jaren
en vader Geurts kan wat smakelijk
vertellen van van Eijk, die feitelijk
met zijn vliegtuig bij hoeve Erica
zou moeten dalen, maar in Veiugpy
op het smaalpedje terecht kwam.
Al die oude dingen, die ze zelf
ook zo goed in ere houden moe
der is de eigenaresse van een heel
mooie Venroadse toer zullen nog
eens extra opgepoetst worden en
het hele Veulen zal woensdag on
getwijfeld bij dit gouden feest aan
wezig willen zijn.
Schaak-nieuws
De Venrayse schaakvereniging
weet niet alleen schaak te spelen,
maar ook op reis te gaan.
Zondagmiddag startte daarvoor
een bus van de Zuld-Ooster, met
circa 30 schakers en al of niet
schakende dames voor een bezoek
aan schaakvrienden van ons tour-
nooi in februari j.l., in het naburige
duitse plaatsje Uedem.
Na een welkomstwoord werd aan
de Venrayse schaakvereniging een
prachtige herinneringsmedaille aan
dit bezoek aangeboden, waarop de
stand van een in de schaaklitera
tuur bekende schaakpartij is afge
beeld. Aan de keerzijde was de
datum van het bezoek gegraveerd.
Onze voorzitter, de heer J. Peters
had voor de Uedemer Schackver-
ein ook een klein cadeau meege
bracht en ook de dames werden
niet vergeten.
Daar niet al te veel tijd aan
schaken zou worden besteed, wer
den op vriendschappelijke wijze een
aantal partijen gespeeld in hoog
tempo. Voor de dames was er een
kegeiwedstrijd georganiseerd.
Na afloop der schaakpartijen nog
een dansje en een praatje, waar
mee de gezellige middag besloten
werd. Een waarlijk prettige en ge
zellige zondagmiddag, die ook zeker
door de dames zeer is gewaardeerd.
Nieuws uit
Venray en Omgeving
Geslaagd
In de psychiatrische inrichting
St Servatius, slaagden voor het le
overgangsexamen op 23 en 24 mei:
Eerw. Floribertus Ar.s, P. Beer-
kens Venray, L. Dirkx en P. Dirkx
Maasbree, M. van Els Venray, W.
Goossens*Dendermonde(B.), G. van
van Heei Venlo, W. Loonen Over
loon, Th. Michiels te Heeze(N.Br.),
G. Nabuurs Westerbeek, Guido Fr.
Guesquier van Pelt Edegem(B.), Th
Peters Handel, M. Schrjjen Kerk-
rade, B. van Vugt Beers, W. Vogt
Drachten, Chr. Rongen Venray.
Twee candidaten werden afge
wezen.
Voor het 2de overgangsexamen
slaagden de volgende candidaten:
J. Al VVormer, H. Berretty Venlo,
de Eerw. Br. Palladius v.d Brandt,