Deken Berden gaat heen De ontginning van de Venrayse Peelvlakten. Kindervacantie-werk WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMSTREKEN Zaterdag 10 Juli 1954 No. 28 VIJF EN ZEVENTIGSTE JAARGANG f ONDERVINDT PEEL EN MAAS f CONFECTIE VPV EEN RIJK BEZIT DRUK EN UITGAVE FIRMA VAN DEN MUNCKHOF GROOTESTRAAT 28 TELEF. 512 GIRO 150652 „De Deken gaat weg".... Dat ge rucht verspreidde zich in het afge lopen weekend als 'n lopend vuur door ons dorp en door het gehele Dekenaat. De Deken gaat weg.... Men kon merken, dat de mensen schrokken van dit bericht. Zeker, men wist dat de heer Deken de last der jaren had te dragen en dat hij zelf meermalen reeds gepraat heeft, over ophouden en het werk over dragen aan een jongere kracht, maar men nam dat niet serieus, omdat men zeker verwachtte dat hij zijn gouden priesterfeest zou vieren in de plaats, waarvan hij meer dan twintig jaren de geeste lijke Herder was geweest. Maar bij navraag bleek het gerucht waarheid te zijn en men kan binnen afzien bare tijd de officiële bevestiging tegemoet zien van het Bisdom. De Deken gaat weg.... Als men zich dat bericht even tot zich door laat dringen, dan wordt men on willekeurig stil. Want dan reali seert men zich dat men deze grijze Herder binnen afzienbare tijd niet meer zal zien in de grote St. Petrus Banden, zijn levenswerk. Dat men hem niet meer zal zien op de ver gaderingen van K.A. en vele andere verenigingen, die door hem zijn opgericht en geleid. Dat men hem niet meer zal zien in de vergade ringen van de Schoolbesturen, waarvan hij de onvermoeide stuwer was. Dat men hem niet meer zal zien op al die terreinen, waarop hij bijna twintig jaren hier in Venray heeft gezwoegd en gewerkt. Dan realiseert men zich welk een stempel deze grijze Deken in de afgelopen jaren op Venray heeft gedrukt, hoe deze man gewerkt en gesloofd heeft, óók op terreinen, waar we geen weet van hebben. En dan kan men ook begrijpen, hoe zwaar en moeilijk het voor de Deken is geweest om dit besluit te nemen. In 1935 kwam Deken Berden voor de tweede maal in de Gemeente Venray. Was hij in de twintiger jaren rector in Oostrum, nu was hij geroepen om als Pastoor-Deken leiding te gaan geven in de Parochie van St. Petrus Banden en in het kleinste Dekenaat van ons Bisdom. Afkomstig uit Blerick hield hij van het Noord-Limburgse land en zijn bewoners en al wist hij, dat een zware taak in deze steeds groeiende parochie hem wachtte, hij aanvaardde die taak graag, om dat het ideaal van iedere priester is, herder en behoeder te mogen zijn. De zorgen en moeilijkheden waren toen al vele, de crisistijd had vele mensen armoede gebracht en dik wijls bitterheid achtergelaten. De toekomst van Venray zou moeilijk worden in verband met de steeds aangroeiende bevolking. Er moest expansie gezocht worden voor onze boeren-jongeren, het onderwijs moest worden vernieuwd en uitge breid, de geestelijke zorg en ver zorging vroeg meer tijd en groter moeite, maar de nieuwe Deken bleek een harde werker, die zich zelf niet spaarde en zich van zijn verantwoordelijkheid bewust was. Spontaan en open gaf hij zich aan zijn nieuwe parochianen, die in de loop der jaren deze priester en herder hebben leren waarderen en hoogschatten. Maar naast de geestelijke bouwer was hij ook een materiële bouwer. Het kerkarchief werd hersteld en geïnventariseerd, de restauratie en uitbreiding van de St Petrus Ban den, waaraan bijna meer dan vijftig jaren niets gedaan was, werd zijn levenswerk. Vraag niet, hoe hij het klaar speelde bij Monumentenzorg er uit te halen wat er uit te halen was; vraag niet, wie hij in 't geweer riep voor zijn Dekenale kerk, het kwam voor de buitenwereld alle maal zo vanzelf. Maar zij, die het meemaakten, weten, dat het alle maal zo vanzelf niet ging. Dat telkens en telkens weer op nieuw voor de voltooïng gewerkt moest worden en dat het telkens de Deken was, die het klaarspeelde. Hij bouwde het onderwijs uit, richtte nieuwe verenigingen op en blies oude nieuw leven in. Niet alléén op het godsdienstig terrein stond de Deken voorop, maatschap pelijk, sociaal en cultureel werk vonden in hem een initiatiefnemer en doorzetter. Naar alle facetten van ons ge meenschapsleven ging zijn aan dacht uit, waarbij vooral de jeugd zijn intense zorg en liefde had. Zo lang hij kon bleef hij hen katechis- mus geven en dat werden lessen, waar menigeen later eerst de waar de van begreep. In 1940 kwam de oorlog met zijn leed en ellende, met zijn tegenslag en zijn rampspoed. Wie echter wijken ging voor het bruut geweld, de Deken van Venray week niet... Onversaagd zei hij de bezetter waar het op stond, onversaagd bleef hij de Herder van zijn kudde, be wust van zijn leiderschap, bewust van zijn verantwoordelijkheid. Persoonlijke risico's telde hij niet, de belangen zijner parochie, het geestelijk heil van de hem toever trouwden stond voorop. Het is allemaal zo gauw geschre ven en gedrukt, maar wie deze figuur grijzer en ouder heeft zien worden in die jaren, wie zelf enigermate verantwoordelijkheid moet dragen, die zal beseffen, dat het allemaal zo gemakkeiijk niet ging, Welk een zorgen en moeilijkhe den er waren, zullen slechts zeer weinigen weten, zoals ook slechts weinigen weten, wat hij persoonlijk deed voor de honderden onderdui kers, voor de Joden, voor allen, die hulp en steun nodig hadden. En toen het einde kwam van deze verschrikking, toen iedereen meen de, dat alle ellende afgelopen was, toen kwam het bombardement, de beschieting, de verwoesting 1944. En daar stond de herder..., Zijn kudde verstrooid en uit elkaar, zelf beroofd van het laatste wat hij had, met een kerk, die één puin hoop was, met scholen, die verwoest of leeggeplunderd waren, met mensen, waarvan het grootste deel bijna alles kwijt was. Een oude man, die zijn werk met brute hand kapot geslagen zag en die niets meer restte als wat puin en ellende. Hebben wij ons, met onze eigen moeilijkheden en zorgen van die dagén, wel eens gerealiseerd, wat er moet omgegaan zijn in het hart van die grijze priester, die niets meer had. En dat op een tijdstip, dat er juist zoveel moest zijn, om de nood te lenigen, die op allerlei gebied zich na de bevrijding openbaarde. Op een tijdstip, dat anderen aan hun pensioen en welverdiende rust gaan denken, moest Deken Berden vooruit. Zich ontworstelen aan het puin en weer bouwer zijn. Weer opnieuw beginnen, weer opnieuw opbouwen, ploeteren, werken om opgebouwd te krijgen, wat zo drin gend nodig is. O ja, we hadden critiek, want dit was niet gebeurd en dat niet en je zag niemand op huisbezoek en dit was te kort en dat was te lang, maar intussen zat de heer Deken met honderden formulieren, met zijn parochianen over drie kloosterkapellen verdeeld, met controleurs en schade-enquête mannen, met een noodbarak als school, met honderd en een probleem zowel op geestelijk als materieel terrein. En hij stond practisch alleen.... Misschien dat een latere geschied schrijver bij benadering zeggen kan wat deze priester zich na de oorlog heeft af moeten beulen. „Ik ben bouwheer, administrateur, klachtenbus, architect, reiziger, bedelaar, ik ben van alles", zo was zijn klacht enkele jaren geleden, „ik ben alles, behalve pastoor, want daar is geen tijd meer voor...." En inderdaad het werk, wat deze priester het meest ter harte ging, moest hij laten liggen. Zijn 40-jarig priesterfeest heeft hem echter moge tonen, dat Venray zijn werken en sjouwen waardeerde en dat men hem als priester en leider hoog schatte. Dat H. M. de Koningin hem haar Officier maakte, dat accepteerde hij, maar niet voor zich zelf, zoals hij in zijn hele priesterleven zich zelf uitgeschakeld heeft. Hij accep teerde dat voor Venray, voor die zwaar getroffen plaats, die met zulk een wonderbaarlijk elan nieuwe wegen insloeg naar wederopbouw, herstel en uitbreiding. Maar een der voormannen van deze weder opbouw en dit herstel was de grijze Deken, die vocht en bleef vechten In de aankondiging van B. en W. dat er weer verkoop van rogge op stam zai plaats hebben, staat heel nuchter, dat dat en dat perceel in de Meerselse Peel ook verkocht zal worden. Alsof dat al jaren lang ontgonnen is en niet voor twee jaren terug slechts wat mager buntgras en hei opleverde,... We vinden het heel gewoon, dat in tien jaren tijds honderden heet, peelgronden worden ontgonnen, die eeuwenlang maar hebben gelegen, ondoordringbaar en onbruikbaar. DE VREDEPEEL. Wie in het spoor van de grote logge Duitse basaltwagens langs de Vredepeel gaat, waar de wegen al duidelijk de sporen dragen van deze enorme tonnenmassa, die elke dag opnieuw tientallen malen er over dreunen, die kan zich maar moei lijk realiseren, dat dit alles, vier of vijf jaren geleden, nog een woeste vlakte was, waar hoogstens een eenzame fietser een kortere weg naar de Rips wist te vinden. Want nu grazen er koeien en pikken er de kippen en staat de rogge te wuiven onder de grauwe lucht. En binnenkort zullen er de eerste boerderijen komen, zal de eerste steen gelegd worden van een Vre- desdorp. Maar achter tegen de Brabantse grens is men nog volop aan het ontginnen. Meer dan 100 ha. peel moeten daar nog herschapen worden in kavels vruchtbare grond. Meer dan 100 mensen zijn hier in de stilte van de Peel aan het werk en elke schop, die ze in de grond steken, iedere kipwagen, die ze voortduwen is een stap vooruit naar de defini tieve ontginning van de Vredepeel. HET VLIEGVELD. Maar de basaltwagens jakkeren voort, tot aan het einde van de weg, die, niemand weet waarom, eensklaps doodloopt, terwijl in de verte de boerderijen van de Rips te zien zijn en terwijl men weet, dat door een verlenging een korte weg naar Den Bosch en Oostbrabant mogelijk zou zijn. Onwillekeurig denkt men dan aan de misère van de Overloonseweg indertijd, waar men zo lang moest wachten tot een behoorlijke ver binding tussen Brabant en Limburg tot stand was gekomen en men kan slechts hopen, dat de ambte naren hier hun les geleerd hebben. Maar de Duitse chauffeurs heb ben wel wat anders te doen als daaraan te denken, want ze moeten links af over een pasgebaande weg. die men er maar even gauw heeft ingeduwd, om het vervoer naar 't vliegveld gemakkelijker te maken. Dat telt men niet meer, een weg aanleggen. Bulldozers scheppen en schuiven de grauwe Peelgrond egaal, walsen hem vast. Er komen duikers in 't Defensiekanaal en ijzeren platen in de wielsporen en klaar is de weg Dat de wagens kreunen en ro ken als de zware wielen wegzak ken, is van later zorg, zo lang ze maar blijven rijden. En ze blijven rijden, de een na de ander daar bij het vliegveld. Een heel voorzichtige schatting zegt, dat meer dan 30.000 m3 zand reeds zijn verplaatst en omgezet sinds met het vliegveld begonnen werd. 30.000 m3 grond, daar hebben de tientallen graafmachines aan meegewerkt, de bulldozers, de vrachtwagens en meter na meter moer en veen is losgescheurd. 30.000 m3 grond verplaatst. Uit voor zijn St. Petrus Banden, voor zijn scholen, voor zijn onderwijs, die vocht om het geestelijk peil weer omhoog te halen, die de stoot gaf voor een nieuw en goed geleid verenigingsleven, die altijd en im mer paraat was als men zijn hulp inriep. 1954 Aan dat werkzame leven gaat een einde komen. Grijs en gebogen kan deze pries ter bijna terugzien op vijftig jaren herderschap. En van deze vijftig zijn de zwaarste en moeilijkste jaren ongetwijfeld de Venrayse jaren geweest, waarin hem geen leed gespaard is gebleven. Bij zo'n afscheid zeggen woorden zo weinig. Er is een dankbaar herdenken wat deze priester voor Venray heeft gedaan. Een dankbaar erkenning van zijn werk, van zijn herder zijn, door zijn woord in gedachten te houden en er na te handelen, wat hij schreef als de slagzin voor dit jaar: Ken Uw plicht en doe Uw plicht. Hij kan verklaren, dat hij zijn plichten gekend en gedaan heeft. Het nieuwe Venray kan en zal daarvan tot in lengte van dagen getuigen. de Meerselse Peel heeft men op de hoge ruggen de zand afgegraven, waarvoor weer nieuwe wegen ge baand moesten worden, weer vele kilometers ijzeren platen moesten worden gelegd. En met de regelmaat van een klok trokken de vrachtwagens van de startbanen met veen en moer geladen naar de Meerselse Peelom daar te lossen en gele zand te laden. En zo zijn de twee startba nen, ieder 2.5 km. lang, uitgegraven en weer volgestort. Meters en me ters diep. Over de ontwatering van dit terrein en al die andere kar weien spreekt men ternauwernood, want dat is alweer vergeten. Die startbanen moeten klaar en daarom denderen de zware diessels der Duitsers dag en nacht om de basalt aangevoerd te krijgen, die over de aangestampte gele grond komt van de startbanen. Waar het eerst heuvelig en vol moer en zo nat was, dat men er zelfs in een droge zomer ternauwer nood door kon, daar liggen nu duidelijk afgetekend door de gele zand, de twee banen, de een 45 M. breed, de ander 22 M., strak als een biljartlaken, zonder één onef fenheid. En zelfs het spoor van de zwaar ste vrachtwagen kan men ternau wernood in de baan terugvinden. Nu is het de beurt aan de basalt. Wie op het vliegterrein komt, die vraagt zich af, waar in 's hemels naam toch al die aanvoer gebleven is. Maar de zes stoomwalsen weten er raad mee. Ze persen en wringen de brokken basalt in de startbanen in het kleine gedeelte wat gereed is, ligt een weg, zo hard en vast, dat die zelfs het allerzwaarste materieel kunnen hebben. Maar we moeten verder. De kilometers lange riolering, die men aanlegt, de speelvelden, die worden aangelegd, de wegen, kortom dat grootse werk vraagt zoveel aan dacht, dat men kranten er over vel kan schrijven. En dat is niet de bedoeling, want het moet voort naar de MEERSELSE PEEL. maar de lange winters hebben een spaak in het wiel gestoken. Gemiddeld hebben er een 200tal mensen dagelijks aan gewerkt. Als men rekent, dat 1 ha. ontginning 100 man-weken vraagt, dan blijkt dit ook nu weer te kloppen. De kavels 5 en 6 zijn, zoals reeds gezegd, voor bos bestemd. Hier zitten inderdaad enkele zware rug gen in, maar de aanleg van het vliegveld is hieraan ten goede ge komen, omdat een groot gedeelte van de gele zand voor de start banen hiervandaan is gehaald. Er is dus kans, dat uit deze stukken nog een kleine kavel be schikbaar komt voor bouwgrond of weiland. De gereed gekomen grond heeft gekost aan ontginning, dus zonder wegen, bijna f 1.300.000 of ongeveer f 7200 per ha. De gemeente ontvangt hierin pet. subsidie, zodat een ha. ontgin- ningsgrond de gemeente ongeveer f 900 kost. De aanleg van wegen, electrici- teit, waterleiding etc. echter, zal de kosten zeker opvoeren tot f 1400 Zodat iedereen kan zien, welke be dragen de gemeente bij de uitein delijke verkoop hierop nog toelegt. Deze ontginning was duur. Op de eerste plaats was de wijze van subsidiëring in de Vredepeel bijv. gunstiger, terwijl hier bovendien juist de duurste kavels ontgonnen zijn. De goedkopere, die dus het geheel zouden gedrukt hebben, zijn nu er afgevallen voor het vlieg veld. De wegenaanleg is achtergeble ven, mede door het vliegveld. Men hoopt echter, ook dit jaar nog hier aan te beginnen. HEIJDSE PEEL. En nu kijken de mannen van de Grontmij alweer uit naar de 225 ha. van de Heijdse Peel, aan de overkant van de Deurneseweg, waaruit men eerlang 16 kavels hoopt te vormen. Het materiaal, als kipkarren en rails ligt alweer klaar om overge bracht te worden. De plannen zijn al klaar, de subsidieregeling is in orde, maar er zijn geen werk lieden. Van de ene kant is het een ge lukkig teken, dat op dit moment te weinig mensen voor ontginning beschikbaar zijn, maar van de an dere kant, zou men ook graag het geheel nu in orde hebben, zodat de gehele Peel uit Venray verdwijnt. Intussen kan men echter nog in de Vredepeel vooruit, terwijl ook Deze Peel is klaar. Dat wil zeg gen, dat de ontginning waaraan in Januari 1953 werd begonnen in de loop van een dezer dagen wordt opgeleverd. De wegen zijn nog wel niet klaar, maar men kan beginnen. En er zijn er al begonnen, want behalve de rogge, het graszaad, en de serradelle, die de Grontmij heeft ingezaaid, staan ook weer de haver en andere gewassen te groeien, grazen er koeien en loopt er ander vee. Van de 3330 ha., die oorspronke lijk zouden ontgonnen worden, zijn er doordat de kavels 13 tot en met 20 bij het vliegveld getrokken zijn slechts 12 kavels overge bleven. 8 kavels zijn door 't vlieg veld ingepikt en wat hiermee gaat gebeuren, daarover zijn het de ge leerden nog niet eens. Misschien dat er nog weilanden van gemaakt kunnen worden. De 12 kavels, waarvan er 1 voor bos bestemd wordt een gedeelte van kavel 5 en 6 zijn dan over voor de verdeling. De gemeente schijnt voornemens deze kavels in reserve te houden voor nood- en ruilgevallen. Zo worden de boeren, die aan 't vliegveld hun grond zijn kwijt ge raakt, hiermede gecompenseerd, alsmede boerderijen of kwekerijen, die uit de kom van het dorp of elders moeten verdwijnen. De gemiddelde kavelgrootte is 16 ha. De kwaliteit van de grond is zeer behoorlijk en zeker niet min der als in de Vredepeel. Zowel voor wei- als bouwland is de grond geschikt. Door de Grontmij zijn bijna 5.5 ha. graszaad ingezaaid, die een rijke oogst beloven, ondanks het minder gunstige weer in 't begin. Trouwens ook de 15 ha. rogge doen het prima en de 40 ha. ser- radella staan zo goed als men zich maar wensen kan. Op dit stuk is dus bijna ander half jaar gewerkt. Men had twee jaren gepland voor het gehele stuk, het vliegveld vraagt. nog steeds mensen —0— Zo staan we dan aan het einde van onze Peel-ontginningen. Nog enkele jaren en de gehele Peel zal omgetoverd zijn in goede, kostbare grond. Het zal de mannen van de Gront mij deugd doen, als zij over 10 tot 15 jaren nog eens door de kavels rijden, die zij op zulke voortref felijke wijze hebben ontgonnen. Maar het zal de gemeente Ven ray nog eens te meer waarschuwen, dat nu andere wegen gezocht moe ten worden om de mensen in onze gemeente een bestaan te verschaf fen. We waren enwezijn nog altijd in de gelukkige omstandigheid ge weest, dat we vooruit konden, dat we onze jonge boeren een eigen bedrijf konden geven, maar de grens is haast bereikt. En wat dan....? Met dezelfde voortvarendheid als gewerkt is aan de ontginning van de Peelvlakten, zal dan gewerkt dienen te worden aan de industri alisatie en het is over dit onder werp, dat we de laatste jaren wel beangstigend weinig hebben ge hoord, al zal het wetenschappelijk onderzoek op dit terrein misschien enigszins remmend werken. Met het eindsein van de ontgin ning in de Meerselse Peel is echter weereen noodsein temeer geheven! vraagt weer de aandacht Het kindervacantie-werk gaat ook dit jaar weer door met haar prach tig werk. Waren in 1952 alléén de 2de klassen der lagere scholen bij dit werk betrokken, met 'n totaal van 180 kinderen, in 1953 was men al in staat ook de 3de klassen in te schakelen, waardoor het getal opliep tot 270. Nu, in 1954, hoopt men ook dé le klassen in staat te stellen deel te nemen aan het 3de Venrayse Kindervacantiewerk. Het is immers zó, dat juist de kleinere kinderen gedurende de vacantie, veel zorgen van onze moe ders vragen en 't moet toch een hele geruststelling voor hen zijn, wanneer zij weten, dat ook hun kleinere kinderen, onder leiding en toezicht hun vacantie doorbren gen. Kon 't Kinder vacantie werk in 1952 volstaan met 18 leidsters, in '53 waren er reeds 20 nodig. Nu in '54 ook de le klas erin wordt betrokken zal dit aantal circa 27 moeten be dragen. 27 jongens en meisjes dus, die na een jaar van studie of arbeid nog bereid zijn twee volle weken van hun welverdiende vacantie op te offeren voor üw kinderen. Maar.... ze zijn er. Spontaan en belangeloos hebben zij zich gemeld voor dit zo uiterst sympatlek werk. Wie eenmaal als leidster of leider heeft deelgenomen aan dit werk, komt steeds terug. Zo kan dit werk nu beschikken over leiders of leid sters, die reeds twee- of driemaal als zodanig optreden, zodat men aan hen uw kinderen met 'n gerust hart kan toevertrouwen. Velen van hen hebben bovendien een cursus achter de rug van de Stichting R.K. Vacantie werk Limburg. KOSTEN. Ongetwijfeld zult U zich afvragen waar komt 't geld vandaan. Bijna alle onkosten moeten wor den bestreden uit vrijwillige bij dragen en de verschuldlge bijdra gen der deelnemende kinderen, die zo laag mogelijk zijn gesteld. Het comité heeft dus vele en grote zorgen. Wanneer dan in de naaste toekomst een beroep op Uw vrijgevigheid wordt gedaan, laat dan Uw bijdrage evenredig zijn aan de liefde welke ge uw kind toedraagt. Ge weet, dat uw kind op straat niet veel goeds leert, afgezien nog van de gevaren door het drukke verkeer. Geeft uw kind een week prettig vacantie onder toezicht en leiding. De deelname staat open voor alle kinderen, die nu in de le, 2e of 3e klas in de lagere school zitten. De datums zijn: van 9 t.e.m. 14 Aug. de meisjes; van 18 t.e.m. 21 Aug. de jongens. De sluitingsdag: 21 Aug. wordt door beide groepen meegemaakt. Elke dag worden de kinderen verwacht in de parochie kerk, waar speciaal voor hen een H. Mis wordt opgedragen. De kosten zijn voor 1 kind uit uw gezin f 1. 2 kinderen f 1.50. 3 kinderen f 1.80. 4 kinderen f 2. Dit bedrag is absoluut onvoldoen de om de kosten te dekken, dus: wie kan geeft meer! Geeft elk kind zijn eigen bijdrage mee, tegelijk met het aanmeldings strookje, dat de kinderen op school is uitgereikt. De afdracht van dit strookje en gelden moet geschieden a.s. Maandagmiddag 12 Juli in de school. Nieuws uit Venray en Omgeving GBOENE KRUIS DONDERDAG a.s.: Consultatiebureau voor zuigelingen uit de KOM Pater Sixtus Fortuin f In het Patersklooster alhier over leed op 7 Juli Pater Sixtuê Fortuin. Josephus Joannes Fortuin werd geboren 24 Febr. 1869 te Steggerda en trad in 1806 in de Orde van de Minderbroeders en werd in 1903 priester gewijd. Geheel zijn pries terleven was hij werkzaam als as sistent te Weert en te Nieuwe Nie- dorp. De plechtige uitvaart en de begrafenis had gisteren plaats. Herbouw Schaeffers Of de vernieuwing van Hotel Schaeffers een begin zal zijn van een algeheel herstel van de School straat moeten we afwachten, maar wel staat vast dat architect Colsen en het aannemersbedrijf Verhoeven van deze vernieuwing gebruik heb ben gemaakt om deze oude café een heel wat moderner uiterlijk te geven. Niet alleen is in het café de plaatsruimte groter en beter ge worden, met een belangrijk ver beterde verbinding met de zaal, ook het uiterlijk is door aanwen ding van modern materiaal heel wat fleuriger geworden en gezel liger. De grote bar zal het in de toe komst, vooral bij uitvoeringen, voor de bezoekers gemakkelijker maken een consumptie te pakken te krij gen. Al met al een belangrijke en fraaie verbetering van deze zaak. Nieuwe Automatiek. Dat Venray steeds meer stadse allure's gaat krijgen is ook weer bewezen door de nieuwe automatiek welke Slagerij Goumans, Kerkpad heeft ingericht. Eenvoudig maar fijn is hier een automatiek geopend, waar men naast slaatjes, bitterballen, nier broodjes, ook croquetten en meer

Peel en Maas | 1954 | | pagina 1