Standbeeld Dr H. Poels onthuld.
WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMSTREKEN
FEUILLETON
'n Actrice zonder
schoenen.
ZATERDAG 19 SEPTEMBER 1953 No. 38
▼IER EN ZEVENTIGSTE JAARGANG
PEEL EN MAAS
DRUK EN UITGAVE FIRMA VAN DEN MUNCKHOF
GROOTESTRAAT 28 TELEF. 512 GIRO 150652
ADVERTENTIEPRIJS 8 ct. p. mm. ABONNEMENTS
PRIJS PER KWARTAAL f 1.25 Bulten Venray f 1.45
Duizenden Credo Pugno mannen
in Venray.
Dr Poels groots gehuldigd.
Door een parmantige ruk aan het touw, deed het petekind van
dr. Poels, de kleine Harrij Poels, daarbij geassisteerd door een
neef van de grote doktor, Deken M. Poels uit Wijk-Maastricht,
de Limburgse vlag vallen, die het beeld van deze grote Venray-
naar bedekte.
Daarmede was het standbeeld, dat P. van Dongen houwde in de
zware Beierse graniet onthuld en stond Dr Poels weer te midden
der zijnen.
Nadat na het défilé de honderden
Credo Pugno mannen waren opge
trokken naar het plantsoen in de
Hofstaat en nadat familie van Dr
Poels en autoriteiten plaats hadden
genomen op de tribune, sprak
Deken Berden, als voorzitter van
het comité, dat voor de oprichting
van dit monument heeft gezorgd,
een kort woord. Hij heette daarin
Mgr. Lemmens welkom, alsmede de
plaatsvervanger van de Commissa
ris der Koningin, Deputé Peters,
de spreker van deze middag de
Jos Maenen, de familieleden, de
vele genodigden en de duizenden
belangstellenden.
5 jaren geleden.
pfjj wees er op, dat het 5 jaren
geleden was, dat Mgr Dr H. Poels
naar zijn laatste rustplaats was
geleid naast de toen nog verwoestte
St Petrus Banden, dezelfde kerk,
waarin hij gedoopt is en zijn eerste
plechtige H. Mis mocht opdragen.
Van dat moment af was Venray
besloten, voor deze grote priester
zoon, die men geschetst heeft als
de ongekroonde koning van Lim
burg, een herinnering op te richten.
Een belofte, die vandaag gestand
wordt gedaan, dank zij de vele
giften van het Venray se publiek.
Dat dit gebeuren kan, terwijl
honderden en honderden mannen
van Credo Pugno, waarvan hij de
grote stuwer was, in Venray aan
wezig zijn, geeft wel duidelijk weer,
dat niet alleen Venray deze grote
priester niet vergeten is. maar dat
hij nog leeft in alle Limburgse
harten.
En lerecht, wantin de grote om
wenteling, die zich vooral in het
Zuiden van Limburg voltrok, was
hij de rots, waarop liberalisme en
socialisme tevergeefs een aanval
deden en een veilige loods voor hen,
die in de storm van voorbije tijden
dreigden te vergaan.
Met de wens, dat zijn voorbeeld
ook in de toekomst, wanneer de
omwenteling in Noord Limburg
gaat komen, eveneens tot richtlijn
mag dienen, besloot Deken Berden
zijn openingswoord.
Vervolgens richtte hij tot Deken
Poels uit Wijk en de kleine Harrij
Poels uit Venray het verzoek het
moument te willen onthullen.
En terwijl Venrays Harmonie het
Wilhelmus blies, wat door duizenden
werd meegezongen, viel langzaam
de Limburgse vlag van het statue.
Het* standbeeld
werd door de Burgemeester na
mens de Gemeente gaarne overge
nomen. Ook door deze spreker werd
dankbaar geconstateerd, dat Venray
haar grote priester zoon niet heeft
willen vergeten, maar dankzij vele
offers dit beeld heeft mogelijk ge
maakt.
Het zal een ereplicht zijn voor de
Een vlucht voor de Russen
J. Vaszary.
19
De gevangenisleider verdedigde
zich stotterend. Hij was slechts een
lage ambtenaar. Hij deed wat hem
bevolen werd.
De Rus eiste dat de voor deze
dingen verantwoordelijke man on-
middelijk bij hem moest komen. Het
hoofd van de rode politie moest bij
hem gebracht worden.
Na enkele ogenblikken opende de
communistische politie-kapitein hij
gend de deur.
Hij had geen geluk met ons. Voor
de tweede maal werd hij in onze
tegenwoordigheid door een Russi
sche officier uitgescholden, aange
blaft, bespuwd, ja, het scheelde
weinig of hij werd nog geslagen
ook.
Met een rood en verbeten gezicht
vf.°eg de Rus hierover niet in het
bijzijn van gevangenen te praten.
Hij verzocht hem de moeite te ne
men naar boven op zijn kantoor te
komen.
Russische officier wendde
zie» nog tot ons voor hij wegging.
.,U hoeft niet bang te zijn. Er zal
m, ,s 2®beuren". Spoedig verscheen
echter het dikbuikige manneke, dat
ons gevangen genomen had. Hij
scheen erg opgewonden. Hij fluis-
ti uWat tegen de gevangenisleider
Ik begreep niet wat hij wilde,
maar de leider protesteerde heftig.
„Neen... neen... dat kan niet... alleen
wettig...
Gemeente te zorgen dat dit beeld
tot in de lengte van dagen de her
innering aan deze sociale voorman
zal bewaren.
Dan werd door de Voorzitter van
het Werkcomité dhr L. Laurensse
een oud-vriend en medewerker
van de Doktor, het Tweede Kamer
lid Jos Maenen uitgenodigd de her
denkingsrede uit te spreken.
De heer.' Jos. Maenen bracht in
een hooggestemde rede beelden uit
het leven van Venray's priesterzoon
in herinnering. En daarbij viel op
de allereerste plaats op de grote
verbondenheid van deze sociale
voorman met zijn familie, ouders,
broer en met zijn geboortegrond.
Bij al zijn omzwervingen, in al
zijn drukte en problemen, had hij
in zijn hart een grote liefde be
waard voor die plaats in de Peel.
Telkens komt hij daar terug na
verre reizen en in drukke studie.
Als hij na de oorlog uit de balling
schap terugkeert en zijn vermoeid
lichaam dringend rust behoeft is
het weer Venray waar zijn hart
naar trekt.
Venray, geslagen en getroffen
door het oorlogsgeweld, kan de
Doctor echter geen rustplaats bie
den en eerst dan gaat hij naar
Imstenrade, zijn laatste verblijf
plaats. Maar zijn laatste wens is,
dat hij zal begraven worden in zijn
geboorteplaats.
Spreker weet uit eigen ervaring
te vertellen, over de diepe verbon
denheid van de beide broers, Henri
en Jan, op welke laatste de eerste
nooit geen vergeefs beroep deed
voor de vele acties, welke hij voer
de en voor de hulp, waarom hem
allerwege werd gevraagd. Het was
Dr Poels zijn vader, die hem als
ideaal meegaf voor zijn priester
leven: „bekommer je om de kleine
man"! Zijn latere wapenspreuk:
Misereor super turbam, ik heb me
delijden met de mensen, bewijst
hoezeer dit vaderlijke woord zijn
priesterleven heeft beheerst.
Dr Poels en Limburg
Doch niet alleen dit devies. Dat
wat de stoere reus tot stand heeft
gebracht, is daarvan het duidelijke
bewijs. Reeds als jonge priester in
het gehucht Wel ten bij Heerlen,
teruggeroepen uit Amerika, werd
actie ontketend en werden plannen
gesmeed om Limburg voor Christus
te behouden.
En al spoedig bleek, welk een
wereldoverziende blik Dr Poels had,
hoe scherp zijn conclusie was, dat
de mens eerst hervormd moest zijn,
voordat de wereld hervormd kon
worden en hoe hij duidelijk en
klaar aangaf, dat deze hervorming
het beste tot stand kon komendoor
de standsorganisaties, die door hun
macht, welke geleid werd door de
hogere invloed van verstand en
geweten, de scheefgetrokken ver-
De dikbuikige rende woedend weg
kwam echter na enkele minuten
met twee Russen in burger terug.
Zij schreeuwden tegen ons, dat wij
moesten opstaan en met hen mee
gaan.
De gevangenisleider protesteerde,
echter te vergeefs. De twee Russen
pakten ons bij de arm en sleepten
ons naar buiten.
De gevangenisleider rende achter
ons aan op de corridor en schreeuw
de, dat zij ons niet uit het gebouw
mochten brengen, wij waren im
mers zijn gevangenen. Hij beval de
rode agenten, die op de corridor
rondhingen, ons tegen te houden.
Maar de twee Russen duwden ieder
een vloekend opzij. Binnen enkele
ogenblikken waren we op straat.
Zij bevolen ons hard te lopen. Wij
begrepen dat deze ontvoering niet
in ons belang kon zijn. Zij willen
ons snel weg hebben, om te ver
hinderen dat de Russische kapitein
iets voor ons doen kon. Wij voelden
dus niets voor enige haast en
hoopten erop dat iemand ons nage
zonden zou worden.
Een van Russen had echter een
knoestige stok bij zich. Die hief hij
op om mijn vrouw te slaan. Ik
greep aanvankelijk zijn hand vast,
maar daarop gingen wij aan het
rennen. Voor ons snelde de dik
buikige met de andere Rus, onder
wijl deze wa» uitleggend. Achter
ons de Rus met de knuppel. Deze
raasde en tierde in één stuk door
en joeg ons voort.
We hadden ongeveer een halve
kilometer afgelegd, toen de dik
buikige met de eerste Rus de tuin
van een villa insnelde. Hij wenkte
ons op te schieten.
Toen wij eveneens de poort bin
nen gingen, zag ik dat zij beiden
hun revolvers te voorschijn haalden.
houdingen weer recht zouden kun
nen trekken.
Zo heeft hij niet alleen de gees
telijke waarden in ons goede Lim
burg weten te behouden, maar
heeft het verder tot een voorbeeld
gemaakt voor vele anderè landen,
waar het proces van industrialisatiie
tevens een proces van kerkontbin-
ding en geloofsafval is geworden.
Deze eenvoudige priester heeft door
zijn werk Limburg voor Christus
weten te bewaren en heeft vooral
de arbeiders de enige weg gewezen
om sterk te kunnen blijven staan
in de aanvallen, die van zovele
zijden zijn losgebarsten. Macht is
daarvoor niet voldoende, geest,
verstand en geweten dienen nauw
keurig te weten en te bepalen wel
ke belangen op het spel staan, hoe
ze verdedigd moeten worden.
Daarom was de vorming en de
geestelijke scholing van de Lim
burgse arbeider een van zijn voor
naamste doelstellingen en hebben
de mannen van Credo Pugno steeds
zijn oprechte en spontane belang
stelling gehad.
Dr Poels en de wereld
Deze Bijbelgeleerde, deze man van
wetenschap, is als hoofdaalmoeze
nier, van de arbeid, zó gegroeid, dat
ook buiten Limburg velen bij hem
lering en onderricht hebben gehad.
In Venray, in Weiten, in Heerlen,
kwamen van alle landen mannen
naar Dr Poels, om met hem samen
te confereren, samen richtlijnen op
te stellen voor een betere en geluk
kige toekomst vooral der arbeiders.
Staatshoofden, mannen uit de ar
beidersbeweging, leiders van poli
tieke organisaties, ministers vroegen
om zijn oordeel. En Dr. Poels hield
niet op te leraren, hield niet op te
wijzen op de macht van de stands
organisaties.
Wanneer dan op de dag van van
daag, aldus de heer Maenen, rich
tingen gevonden worden, die de
standsorganisaties feitelijk over
bodig vinden, dan vergeten zij, dat
ze Poels' zijn werk afbreken, dat
ze zijn machtig instrument om de
mensheid tot kerstening te brengen,
werkloos willen maken.
De tijd heeft geleerd en zal het
ook in de toekomst leren, dat we
Poels niet beter kunnen eren dan
door zijn levenswerk de standsor
ganisaties, uit bouwen, in het wel
begrepen belang, niet alleen van
Limburg maar van ons hele vader
land.
Dank aan Dr Poels
Mgr. Lemmens, die ondanks druk
ke bezigheden, toeh op deze dag in
Venray wilde zijn, bracht in een
enthousiast betoog Dr Poels dank
voor zijn machtig werk.
Als bisschop van het Roermondse
diocees was het hem een ereplicht,
openlijk dank te betuigen voor het
onnoemlijk vele wat Dr Poels heeft
gedaan voor de Katholieke Kerk.
„We kunnen nog niet tot aan de
knieën van deze leraar reiken", al
dus Vader Bisschop, die een krach
tig beroep deed op alle aanwezigen,
maar vooral op de aanwezige Credo
Pugno-mannen, om toch zijn lessen
te blijven volgen en trouw te blijven
aan het paroolLimburg voor
Christus.
Bij deze dank sloot zich ook aan
de vertegenwoordiger van de Com
missaris der Koningin, deputé Peters
die in enkele woorden nog eens het
grote goed belichtte, dat Dr Poels
voor Limburg heeft gedaan.
De heer Laurensse sloot dan deze
feestelijke onthulling van het beeld,
waarop via de grammofoonplaat,
Dr Poels zelf, de woorden herhaalde,
Zij verdwenen achter het ingevallen
huis en wenkten ons om te volgen.
Mijn vrouw had niets bemerkt.
Ik aarzelde of ik haar zou vertel
len wat ik gezien had. Toen be
dacht ik dat het beter was dat zij
het ook wist.
„Hoor eens... deze lieden willen
ons doodschieten. Mijn vrouw bleef
stokstijf staan, maar de Rus met
de knoestige stok greep haar bij de
arm en trok haar mee.
Toen zetten zij ons voor een
muur.
Men beweert wel eens, dat het
brein in dergelijke ogenblikken
bliksemsnel werdt. Duizenden en
nog eens duizenden beelden zouden
in zo'n ogenblik door het hoofd
gaan.
Dat is ook zo.
Ik zag mijn vrouw naast mij staan
zoals de Rus haar tegen de muur
had geworpen. Ik zag haar kapotte
jasje, de gescheurde kousen, de
versleten schoenen. Ik zag de ver
warde haren, die over haar ogen
vielen, haar door honger en ont
bering bleke gelaat.
En ik zag haar in duizend gedaan
ten, in de verschillende phasen van
haar leven. Ik zag haar op de zeil
boot op de Balaton, vrolijk lachend.
Ik zag haar met ons kleine witte
hondje spelen en stoeien in de tuin.
Ik zag haar bij ons in aanbouw
zijnde huis, gebogen over de plan
nen, met een ernstig gezicht. Ik
zag haar in de eerste dagen van
onze liefde. Ik zag haar lachen,
huilen, leven... leven... Gelijk men
zegt: het ganse leven trok aan mij
voorbij.
En hier zou het eindigen.
Hier, achter deze brokkelige muur
van een ingestort huis.
Ik zag haar reeds uitgestrekt in
de sneeuw, bloederig en beweging
die hij eens sprak bij de aanbieding
van het Eredoctoraat derTilburgse
Hogeschool: „Wat ik gedaan heb,
daarover zal God oordelen. Aan
Zijn oordeel is alles gelegen".
Met het spelen van het Limburgse
volkslied was dan een einde ge
komen aan deze plechtigheid, waar
bij nog kransen werden gelegd bij
het onthulde beeld, namens de
Gemeente en namens de K.A.B.
Credo Pugno-dag
Aan deze onthulling was o.m.
voorafgegaan de bondsdag van onze
Limburgse Credo Pugno-mannen.
Van Eysden tot Mook, waren
honderden Credo Pugno-mannen op
gekomen naar de grote meeting, die
om kwart over een door de Voor
zitter Pater Dr Gerats werd ge
opend, met een welkomswoord aan
de autoriteiten en verdere geno
digden.
Naast het Bestuur van Credo
Pugno waren o.m. aanwezig het
Bestuur van de KAB Limburg, de
heer Burgemeester, de heer Deken,
hoofdaalmoezenier Ronken, aalmoe
zenier Beel, Pater Colsen e.v.a.
In zijn voorwoord merkte Pater
Gerats op, dat deze dag in het
teken zou staan van Dr. Poels, die
gelukkig in eigen land nog werd
gewaardeerd. De onthulling van
het monument in zijn geboorte
plaats is een goede gelegenheid
om even ons te bezinnen op dat
wat Dr. Poels voor Limburg be
tekende en hieruit voor de toekomst
lering te trekken.
Tevens deed hij mededeling van
het feit dat in de toekomst de
bondsdag van KAB en Credo Pugno
gecombineerd zullen worden.
Secretaris Frans Kerkhof f stelde
zich voor aan de aanwezigen en
vroeg vooral om bezieling in arbei
derskringen zelf. Men waardeert
nog wel de offers in het verleden
gebracht, maar het vuur en het
elan, dat vroeger zovelen heeft
geprikkeld om stand te houden, om
te vechten, daarvan is tegenwoordig
zo weinig te merken. Dat te ver
anderen, weer iets van de oude
bezieling, het oude vuur terug te
brengen, zal de hoofdopgave zijn
voor de komende tijd.
Oud-Generaal
Dan was het woord aan de spre
ker van deze dag, Pater Jacobs,
die ondanks zijn pensioen, nog niets
van zijn oude vuur verloren heeft,
maar integendeel zijn honderden
toehoorders in zijn vurige rede
weer wist te bezielen.
Voor zijn rede werd een der
voormannen op de kiosk geroepen
om uit zijn handen de Pauselijke
onderscheiding te krijgen Pro Ec
clesia et Pontifice. Het was de
Credo Pugno-man A. Hustin uit
Heerlen, die hiermede zijn 26 jaren
werken voor en in Credo Pugno
beloond zag.
Dr Poels en Credo Pugno
Pater Jacobs vond het een uit
stekende gedachte deze Bondsdag
in Venray te houden waar vandaag
het monument van dr. Poels werd
onthuld. Na dit eerste standbeeld
volgt het tweede monument voor
de „redder van de mijnstreek" in
het hart van Heerlen.
Vanuit de geschiedenis in
November 1954 staat Credo Pugno
in het goud nam pater Jacobs
zijn luisterend gehoor mee naar
het werk van dr Poels. Dr Poels,
die de vaartgevende motor van de
Limburgse katholieke arbeiders
beweging was.
Juist in Credo Pugno zag de
loos.
Toen vloog mijn vrouw naar
voren. Zij greep de Rus met de
revolver in zijn borst beet.
„Moordenaars! Schurken! Jullie
wilt ons doodschieten. Je hebt er
geen recht toe. Wij zijn onschuldig.
Wij hebben niemand kwaad gedaan".
Ik had nog nooit, in geen van
haar dramatische scènes, zulk een
stem van haar gehoord. De hele
tuin werd er mee gevuld. Het schalde
hoog boven de ingestorte huizen
weg; alsof deze stem de stem van
de hele stad geweest was. Van het
hele land.
„Moordenaars! Wij onschuldig!"
De Rus raakte verward door deze
onverwachte wending. Hij wist niet
wat te doen.
De dikbuikige greep mijn vrouw.
Hij wilde haar van de Rus lostrek
ken. Maar mijn vrouw gaf hem een
duw in de borst, zodat hij bijna
omviel en haar roep schalde maar
door.
Voor de ramen van de huizen er
naast verschenen mensen. Steeds
meer en meer kwamen er kijken.
Deze stem deed hen wat. Die klan
ken der wanhoop zouden de van
ontzetting verstilde huizen en tui
nen wakker schudden.
„Moordenaars! Schurken!"
De dikbuik schrok terug voor een
dergelijke openbaarheid.
Hij smeekte mijn vrouw, niet zo
te roepen. Zij moest geen schandaal
verwekken, er gebeurde niets met
ons. „Ik geef u mijn erewoord, dat
wij u alleen hier gebracht hebben
om u te verhoren. Binnen het uur
ben ik terug en dan gaan we naar
de politie." Toen snelde hij weg.
Maar niet door de poort Hij klom
over het hek en verdween in de
tuin naast de onze.
Mijn vrouw werd eindelijk stil.
grote doctor het middel bij uitstek,
om de arbeidersstand te kerstenen
voor het geluk van het arbeiders
gezin. In "de standsorganisatie was
'het mogelijk de katholieke bevol
king te mobiliseren voor God op
alle terreinen van het profane
leven om zo het moderne heiden
dom te breken.
Pater Jacobs noemde het tragisch,
dat er in 1953 ideeën de kop op
steken, die het levenswerk van dr
Poels ondermijnen. Worden de
standsorganisaties afgebroken, dan
wordt het levenswerk van de reus
Poels ondermijnd, aldus spreker.
De katholieken moeten de reusach
tige betekenis van de standsorga
nisaties. bebrjjpen en de Credo Pug-
nomannen moeten in het centrum
van de beweging staan. Zij zijn de
kern en de ziel. In de oprichting
van het standbeeld moet meer ge
zien worden dan een huldeblijk,
vervolgde de oud-generaal. Het moet
een getuigenis zijn, dat het Lim-
burge volk trouw wil blijven aan de
gedachten en opvattingen op sociaal
gebied van Dr Poels. Deze onvol
prezen leermeester vergaarde onver
gankelijke verdiensten in het
leven der Christenheid van de
laatste eeuwen.
Door zijn werk bleef het nieuwe
Limburg trouw aan de hoogste
levenswaarde van het oude Limburg
Een groot wonder op sociaal en
godsdienstig gebied, dat het Chris
tendom in de sterk .geïndustriali
seerde provincie bleef leven in de
hoofden en harten der arbeiders.
Het apostolaat in en door de "ka
tholieke arbeidersbeweging blijft
steeds het grote doel van Credo
Pugno.
In de geest van de grote doctor
moet dit werk nog verder worden
uitgebouwd door Credo Pugno man-
nerif-die denken, durven en doen.
Gevaar ook in Limburg
Wij zijn naar Venray gekomen om
trouw te zweren aan de voorbeel
dige voorvechter van het arbeidende
volk, zei de voorzitter van de Lim
burgse K.A.B. de heer Jan Maenen.
Temidden van de Woelingen van
deze tijd is de scherpe juistheid ge
bleken van Poels visie op sociaal
terrein. Terwijl de sociale opstand
in vele landen wroet, ligt de Lim
burgse mijnstreek als een oase van
rust in een wereld van moderne
groot-industrie waar het Christen
dom behouden bleef.
Sociaal en geestelijk zijn de pro
blemen echter nog groot. Het
Noord-Limburgse land is een op
vallend oefenterrein geworden voor
het socialisme. Hier gaat de strijd
komen. Laksheid en lauwheid doen
hun ondermijnend werk in andere
delen van de provincie, waarschuw
de de heer Maenen.
Alle versplintering moet nu voor
goed worden begraven en op alle
terreinen moet een gemeenschappe
lijk front gevormd worden tegen
de vijandelijke krachten, die sterker
zijn dan men vermoedt. We moeten
een keurcorps formeren van 5000
Crede Pugno mannen en optrekken
naar 60.000 K.A.B. leden. Dan slaan
we elke vijand terug.
Défilé
En terwijl Mgr. Lemmens aan
kwam op het Gemeentehuis, waar
zich intussen ook de andere autori
teiten verzameld hadden, stelden de
honderden en honderden Credo
Pugno-mannen zich toen op, om
met tientallen vlaggen een keurig
défilé te houden door ons dorp.
Het was een kleurige stoet die
door de straten trok en de belang
stelling van het publiek, dat soms
Toen kwam de reactie; zij barstte
in huilen uit.
De twee Russen keken een tijdje
radeloos naar ons en begonnen toen
zachtjes met elkander te praten.
„Davaj!" schreeuwden zij tenslotte
en duwden ons de tuin uit.
Wij weer op weg, tussen de vil
la's van Hövövölgy door in de rich
ting van het bos.
Ik, dacht, nu brengen ze ons
naar buiten, uit de stad, om daar
een einde aan ons leven te maken.
Mijn vrouw dacht blijkbaar het
zelfde, want toen wij aan 't einde
van de villawijk naderden, liet zij
zich in de sneeuw neervallen en
gaf te kennen, niet verder te wil
len.
De twee Russen vloekten en schol
den. Zij probeerden haar overeind
te rukken. Zij gilde en snikte.
De enkele voetgangers die zich
op straat ophielden keken ontzet
naar deze scène. De moedigsten
kwamen naderbij en informeerden
wat er gaande was.
„Wat gebeurt er met u, mevrouw
Murète? Wat willen de Russen
met u?
„Zij willen ons doodschieten".
Een of twee Russische officieren
bleven eveneens stil staan. Zij vroe
gen hetzelfde in het Russisch aan
onze begeleiders. Ik begreep uit
hun woordewisseling, dat zij de
twee Russen in burger uitscholden.
Hoe dan ook, zij lieten mijn vrouw
los.
Een van de Russen ging midden
op de weg staan en hield een vracht
wagen aan, die juist passeerde.
Hij verzocht ons in te stappen.
Mijn vrouw wilde niet gehoorza
men. Daarna werd zij door twee
Russen opgepakt en op de wagen
gezet.
Ik stapte in.
rijen dik stond, was zeer groot.
Het défilé verliep keurig ondanks
de duizenden Credo Pugno-mannen,
die zeker een pluim toekomt voor
hun gedisciplineerd optreden, ook
tijdens de onthulling.
Na het défilé trokken de autori
teiten naar het plantsoen in de
Hofstraat en namen de plechtig
heden een aanvang, die hierboven
verder staan beschreven.
In de avonduren was het beeld
geïllumineerd.
Concert
Tot besluit van deze feestelijke
dag was er dan in de avonduren
een concert van de Stedelijke Har
monie St. Antonius uit Weert, een
concert, Venray aangeboden door de
Tricotage Fabrieken Fr. Beeren uit
Weert.
Ook voor dit concert bestond grote
belangstelling en de verschillende
nummers kregen een warm applaus.
Zowel namens de directie als
namens het Gemeentebestuur werd
na afloop hiervan in Lunchroom
Verheugen, dank gebracht aan de
Weertse muzikanten.
Ingezonden mededeling
WAT GOED IS BLIJFT.
Het is een bekend verschijnsel,
dat vaak, bij de tweede of derde
generatie van een koopmansgeslacht
een zekere matheid optreedt, die
het verval van een onderneming
ten gevolge heeft. Bij de zoons of
kleinzoons taant de belangstelling
voor de onderneming, of zij missen
de soepelheid en dynamische kracht
van de oude eigenaren, onmisbaar
bij het zaken doen.
Herhaaldelijk wordt in de litera
tuur dit verschijnsel beschreven,
o.a. in „Die Buddenbrooks" van
Thomas Mann. Wanneer dan ook
eigenaren op een bestaan van ruim
anderhalve eeuw van hun onder
neming mogen terug zien en wan
neer zij dan ook de vierde genera
tie vormen, in rechtstreekse af
stamming van de grondvester van
dat bedrijf, dan is dat geen alle
daags gebeuren.
Dit is nu het geval met de fir
manten van het bekende Modehuis
Gebrs. Voss, Korte Molenstraat, die
dit najaar het 155-jarig bestaan
van de firma, waarvan de laatste
25 jaar te Nijmegen, herdenken.
Wij geloven niet, dat veel bedrij
ven in Nijmegen op zo'n historisch
verleden kunnen bogen.
Uit het gesprek, dat wij met de
Heren Leo en Gregor Voss hadden
en uit de publicaties in de Pers,
bleek wel, dat zij dit unieke zaken-
feit niet ongemerkt hebben willen
laten voorbijgaan. Geheel naar de
aard van het bedrijf, wilden de
Heren Gebrs. Voss hoofdzakelijk
het vrouwelijke deel der bevolking
uit Nijmegen en omgeving doen
delen in de attracties aan dit Ju
bileum verbonden.
Vanaf a.s. Maandag wordt bij
iedere aankoop boven fl. 10.een
Jubileumgeschenk aangeboden, be
staande uit een fraaie, artistiek
uitgevoerde verj aardag - kalender,
waarbij op geestige wijze een fijn
batist zakdoekje met Brusselse kant
is verpakt.
Wij hebben dit Jubileumgeschenk
van de jubilerende firma Gebrs.
Voss gezien, het zou ons niet ver
wonderen, wanneer de Heren Voss
de komende weken niet alleen han
den maar ook Jubileumgeschenken
te kort kwamen.
De Jubileum-etalages geven een
interessant goed beeld, hoe onze
overgrootmoeders en grootmoeders
de vorige eeuw gekleed gingen,
'n Historisch, modieus overzicht,
dat ongetwijfeld veel belangstelling
zal trekken.
De twee Russen gingen naast de
chauffeur zitten en zo gingen we
de stad uit.
De ironie van het noodlot wilde,
dat met deze vrachtwagen een
Russische militaire jazz-band ver
voerd werd. Wij kwamen tussen
saxophoons, trommels en andere
instrumenten terecht. De leden van
de band ontvingen ons met breed
gegrijns. Zij vroegen ons wat, maar
wij begrepen er geen snars van.
Mijn vrouw snikte nog steeds.
Een van de Russen pakte een
saxofoon en speelde een vrolijk
wijsje aan haar oor, wat de anderen
aanleiding gaf tot 'n luid gegrinnik.
Zo reisden wij de dood tegemoet
met vrolijke muziekbegeleiding en
te midden van schallende klanken.
Ik pakte de hand van mijn vrouw,
ze voelde koud aan en beefde. Een
benauwend gevoel van machteloos
heid en ellende kwam over me, om
dat ik niets voor haar kon doen. Ik
moest lijdzaam aanzien hoe zij
worstelde in de klauwen van het
gewetenloze en meedogenloze ge
weld.
En toen dacht ik "aan God.
„Aan God, die eindeloos ver
boven ons troont, boven de ijskoude
sterren. Die met zijn alziende ogen
onze weg in deze gruwel begeleidt,
gelijk hij dat doet bij ieder vogeltje,
ieder verwelkt blaadje in de herfst
wind.
Wordt vervolgd