Standbeeld Dr H. Poels onthuld. WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMSTREKEN FEUILLETON 'n Actrice zonder schoenen. ZATERDAG 19 SEPTEMBER 1953 No. 38 ▼IER EN ZEVENTIGSTE JAARGANG PEEL EN MAAS DRUK EN UITGAVE FIRMA VAN DEN MUNCKHOF GROOTESTRAAT 28 TELEF. 512 GIRO 150652 ADVERTENTIEPRIJS 8 ct. p. mm. ABONNEMENTS PRIJS PER KWARTAAL f 1.25 Bulten Venray f 1.45 Duizenden Credo Pugno mannen in Venray. Dr Poels groots gehuldigd. Door een parmantige ruk aan het touw, deed het petekind van dr. Poels, de kleine Harrij Poels, daarbij geassisteerd door een neef van de grote doktor, Deken M. Poels uit Wijk-Maastricht, de Limburgse vlag vallen, die het beeld van deze grote Venray- naar bedekte. Daarmede was het standbeeld, dat P. van Dongen houwde in de zware Beierse graniet onthuld en stond Dr Poels weer te midden der zijnen. Nadat na het défilé de honderden Credo Pugno mannen waren opge trokken naar het plantsoen in de Hofstaat en nadat familie van Dr Poels en autoriteiten plaats hadden genomen op de tribune, sprak Deken Berden, als voorzitter van het comité, dat voor de oprichting van dit monument heeft gezorgd, een kort woord. Hij heette daarin Mgr. Lemmens welkom, alsmede de plaatsvervanger van de Commissa ris der Koningin, Deputé Peters, de spreker van deze middag de Jos Maenen, de familieleden, de vele genodigden en de duizenden belangstellenden. 5 jaren geleden. pfjj wees er op, dat het 5 jaren geleden was, dat Mgr Dr H. Poels naar zijn laatste rustplaats was geleid naast de toen nog verwoestte St Petrus Banden, dezelfde kerk, waarin hij gedoopt is en zijn eerste plechtige H. Mis mocht opdragen. Van dat moment af was Venray besloten, voor deze grote priester zoon, die men geschetst heeft als de ongekroonde koning van Lim burg, een herinnering op te richten. Een belofte, die vandaag gestand wordt gedaan, dank zij de vele giften van het Venray se publiek. Dat dit gebeuren kan, terwijl honderden en honderden mannen van Credo Pugno, waarvan hij de grote stuwer was, in Venray aan wezig zijn, geeft wel duidelijk weer, dat niet alleen Venray deze grote priester niet vergeten is. maar dat hij nog leeft in alle Limburgse harten. En lerecht, wantin de grote om wenteling, die zich vooral in het Zuiden van Limburg voltrok, was hij de rots, waarop liberalisme en socialisme tevergeefs een aanval deden en een veilige loods voor hen, die in de storm van voorbije tijden dreigden te vergaan. Met de wens, dat zijn voorbeeld ook in de toekomst, wanneer de omwenteling in Noord Limburg gaat komen, eveneens tot richtlijn mag dienen, besloot Deken Berden zijn openingswoord. Vervolgens richtte hij tot Deken Poels uit Wijk en de kleine Harrij Poels uit Venray het verzoek het moument te willen onthullen. En terwijl Venrays Harmonie het Wilhelmus blies, wat door duizenden werd meegezongen, viel langzaam de Limburgse vlag van het statue. Het* standbeeld werd door de Burgemeester na mens de Gemeente gaarne overge nomen. Ook door deze spreker werd dankbaar geconstateerd, dat Venray haar grote priester zoon niet heeft willen vergeten, maar dankzij vele offers dit beeld heeft mogelijk ge maakt. Het zal een ereplicht zijn voor de Een vlucht voor de Russen J. Vaszary. 19 De gevangenisleider verdedigde zich stotterend. Hij was slechts een lage ambtenaar. Hij deed wat hem bevolen werd. De Rus eiste dat de voor deze dingen verantwoordelijke man on- middelijk bij hem moest komen. Het hoofd van de rode politie moest bij hem gebracht worden. Na enkele ogenblikken opende de communistische politie-kapitein hij gend de deur. Hij had geen geluk met ons. Voor de tweede maal werd hij in onze tegenwoordigheid door een Russi sche officier uitgescholden, aange blaft, bespuwd, ja, het scheelde weinig of hij werd nog geslagen ook. Met een rood en verbeten gezicht vf.°eg de Rus hierover niet in het bijzijn van gevangenen te praten. Hij verzocht hem de moeite te ne men naar boven op zijn kantoor te komen. Russische officier wendde zie» nog tot ons voor hij wegging. .,U hoeft niet bang te zijn. Er zal m, ,s 2®beuren". Spoedig verscheen echter het dikbuikige manneke, dat ons gevangen genomen had. Hij scheen erg opgewonden. Hij fluis- ti uWat tegen de gevangenisleider Ik begreep niet wat hij wilde, maar de leider protesteerde heftig. „Neen... neen... dat kan niet... alleen wettig... Gemeente te zorgen dat dit beeld tot in de lengte van dagen de her innering aan deze sociale voorman zal bewaren. Dan werd door de Voorzitter van het Werkcomité dhr L. Laurensse een oud-vriend en medewerker van de Doktor, het Tweede Kamer lid Jos Maenen uitgenodigd de her denkingsrede uit te spreken. De heer.' Jos. Maenen bracht in een hooggestemde rede beelden uit het leven van Venray's priesterzoon in herinnering. En daarbij viel op de allereerste plaats op de grote verbondenheid van deze sociale voorman met zijn familie, ouders, broer en met zijn geboortegrond. Bij al zijn omzwervingen, in al zijn drukte en problemen, had hij in zijn hart een grote liefde be waard voor die plaats in de Peel. Telkens komt hij daar terug na verre reizen en in drukke studie. Als hij na de oorlog uit de balling schap terugkeert en zijn vermoeid lichaam dringend rust behoeft is het weer Venray waar zijn hart naar trekt. Venray, geslagen en getroffen door het oorlogsgeweld, kan de Doctor echter geen rustplaats bie den en eerst dan gaat hij naar Imstenrade, zijn laatste verblijf plaats. Maar zijn laatste wens is, dat hij zal begraven worden in zijn geboorteplaats. Spreker weet uit eigen ervaring te vertellen, over de diepe verbon denheid van de beide broers, Henri en Jan, op welke laatste de eerste nooit geen vergeefs beroep deed voor de vele acties, welke hij voer de en voor de hulp, waarom hem allerwege werd gevraagd. Het was Dr Poels zijn vader, die hem als ideaal meegaf voor zijn priester leven: „bekommer je om de kleine man"! Zijn latere wapenspreuk: Misereor super turbam, ik heb me delijden met de mensen, bewijst hoezeer dit vaderlijke woord zijn priesterleven heeft beheerst. Dr Poels en Limburg Doch niet alleen dit devies. Dat wat de stoere reus tot stand heeft gebracht, is daarvan het duidelijke bewijs. Reeds als jonge priester in het gehucht Wel ten bij Heerlen, teruggeroepen uit Amerika, werd actie ontketend en werden plannen gesmeed om Limburg voor Christus te behouden. En al spoedig bleek, welk een wereldoverziende blik Dr Poels had, hoe scherp zijn conclusie was, dat de mens eerst hervormd moest zijn, voordat de wereld hervormd kon worden en hoe hij duidelijk en klaar aangaf, dat deze hervorming het beste tot stand kon komendoor de standsorganisaties, die door hun macht, welke geleid werd door de hogere invloed van verstand en geweten, de scheefgetrokken ver- De dikbuikige rende woedend weg kwam echter na enkele minuten met twee Russen in burger terug. Zij schreeuwden tegen ons, dat wij moesten opstaan en met hen mee gaan. De gevangenisleider protesteerde, echter te vergeefs. De twee Russen pakten ons bij de arm en sleepten ons naar buiten. De gevangenisleider rende achter ons aan op de corridor en schreeuw de, dat zij ons niet uit het gebouw mochten brengen, wij waren im mers zijn gevangenen. Hij beval de rode agenten, die op de corridor rondhingen, ons tegen te houden. Maar de twee Russen duwden ieder een vloekend opzij. Binnen enkele ogenblikken waren we op straat. Zij bevolen ons hard te lopen. Wij begrepen dat deze ontvoering niet in ons belang kon zijn. Zij willen ons snel weg hebben, om te ver hinderen dat de Russische kapitein iets voor ons doen kon. Wij voelden dus niets voor enige haast en hoopten erop dat iemand ons nage zonden zou worden. Een van Russen had echter een knoestige stok bij zich. Die hief hij op om mijn vrouw te slaan. Ik greep aanvankelijk zijn hand vast, maar daarop gingen wij aan het rennen. Voor ons snelde de dik buikige met de andere Rus, onder wijl deze wa» uitleggend. Achter ons de Rus met de knuppel. Deze raasde en tierde in één stuk door en joeg ons voort. We hadden ongeveer een halve kilometer afgelegd, toen de dik buikige met de eerste Rus de tuin van een villa insnelde. Hij wenkte ons op te schieten. Toen wij eveneens de poort bin nen gingen, zag ik dat zij beiden hun revolvers te voorschijn haalden. houdingen weer recht zouden kun nen trekken. Zo heeft hij niet alleen de gees telijke waarden in ons goede Lim burg weten te behouden, maar heeft het verder tot een voorbeeld gemaakt voor vele anderè landen, waar het proces van industrialisatiie tevens een proces van kerkontbin- ding en geloofsafval is geworden. Deze eenvoudige priester heeft door zijn werk Limburg voor Christus weten te bewaren en heeft vooral de arbeiders de enige weg gewezen om sterk te kunnen blijven staan in de aanvallen, die van zovele zijden zijn losgebarsten. Macht is daarvoor niet voldoende, geest, verstand en geweten dienen nauw keurig te weten en te bepalen wel ke belangen op het spel staan, hoe ze verdedigd moeten worden. Daarom was de vorming en de geestelijke scholing van de Lim burgse arbeider een van zijn voor naamste doelstellingen en hebben de mannen van Credo Pugno steeds zijn oprechte en spontane belang stelling gehad. Dr Poels en de wereld Deze Bijbelgeleerde, deze man van wetenschap, is als hoofdaalmoeze nier, van de arbeid, zó gegroeid, dat ook buiten Limburg velen bij hem lering en onderricht hebben gehad. In Venray, in Weiten, in Heerlen, kwamen van alle landen mannen naar Dr Poels, om met hem samen te confereren, samen richtlijnen op te stellen voor een betere en geluk kige toekomst vooral der arbeiders. Staatshoofden, mannen uit de ar beidersbeweging, leiders van poli tieke organisaties, ministers vroegen om zijn oordeel. En Dr. Poels hield niet op te leraren, hield niet op te wijzen op de macht van de stands organisaties. Wanneer dan op de dag van van daag, aldus de heer Maenen, rich tingen gevonden worden, die de standsorganisaties feitelijk over bodig vinden, dan vergeten zij, dat ze Poels' zijn werk afbreken, dat ze zijn machtig instrument om de mensheid tot kerstening te brengen, werkloos willen maken. De tijd heeft geleerd en zal het ook in de toekomst leren, dat we Poels niet beter kunnen eren dan door zijn levenswerk de standsor ganisaties, uit bouwen, in het wel begrepen belang, niet alleen van Limburg maar van ons hele vader land. Dank aan Dr Poels Mgr. Lemmens, die ondanks druk ke bezigheden, toeh op deze dag in Venray wilde zijn, bracht in een enthousiast betoog Dr Poels dank voor zijn machtig werk. Als bisschop van het Roermondse diocees was het hem een ereplicht, openlijk dank te betuigen voor het onnoemlijk vele wat Dr Poels heeft gedaan voor de Katholieke Kerk. „We kunnen nog niet tot aan de knieën van deze leraar reiken", al dus Vader Bisschop, die een krach tig beroep deed op alle aanwezigen, maar vooral op de aanwezige Credo Pugno-mannen, om toch zijn lessen te blijven volgen en trouw te blijven aan het paroolLimburg voor Christus. Bij deze dank sloot zich ook aan de vertegenwoordiger van de Com missaris der Koningin, deputé Peters die in enkele woorden nog eens het grote goed belichtte, dat Dr Poels voor Limburg heeft gedaan. De heer Laurensse sloot dan deze feestelijke onthulling van het beeld, waarop via de grammofoonplaat, Dr Poels zelf, de woorden herhaalde, Zij verdwenen achter het ingevallen huis en wenkten ons om te volgen. Mijn vrouw had niets bemerkt. Ik aarzelde of ik haar zou vertel len wat ik gezien had. Toen be dacht ik dat het beter was dat zij het ook wist. „Hoor eens... deze lieden willen ons doodschieten. Mijn vrouw bleef stokstijf staan, maar de Rus met de knoestige stok greep haar bij de arm en trok haar mee. Toen zetten zij ons voor een muur. Men beweert wel eens, dat het brein in dergelijke ogenblikken bliksemsnel werdt. Duizenden en nog eens duizenden beelden zouden in zo'n ogenblik door het hoofd gaan. Dat is ook zo. Ik zag mijn vrouw naast mij staan zoals de Rus haar tegen de muur had geworpen. Ik zag haar kapotte jasje, de gescheurde kousen, de versleten schoenen. Ik zag de ver warde haren, die over haar ogen vielen, haar door honger en ont bering bleke gelaat. En ik zag haar in duizend gedaan ten, in de verschillende phasen van haar leven. Ik zag haar op de zeil boot op de Balaton, vrolijk lachend. Ik zag haar met ons kleine witte hondje spelen en stoeien in de tuin. Ik zag haar bij ons in aanbouw zijnde huis, gebogen over de plan nen, met een ernstig gezicht. Ik zag haar in de eerste dagen van onze liefde. Ik zag haar lachen, huilen, leven... leven... Gelijk men zegt: het ganse leven trok aan mij voorbij. En hier zou het eindigen. Hier, achter deze brokkelige muur van een ingestort huis. Ik zag haar reeds uitgestrekt in de sneeuw, bloederig en beweging die hij eens sprak bij de aanbieding van het Eredoctoraat derTilburgse Hogeschool: „Wat ik gedaan heb, daarover zal God oordelen. Aan Zijn oordeel is alles gelegen". Met het spelen van het Limburgse volkslied was dan een einde ge komen aan deze plechtigheid, waar bij nog kransen werden gelegd bij het onthulde beeld, namens de Gemeente en namens de K.A.B. Credo Pugno-dag Aan deze onthulling was o.m. voorafgegaan de bondsdag van onze Limburgse Credo Pugno-mannen. Van Eysden tot Mook, waren honderden Credo Pugno-mannen op gekomen naar de grote meeting, die om kwart over een door de Voor zitter Pater Dr Gerats werd ge opend, met een welkomswoord aan de autoriteiten en verdere geno digden. Naast het Bestuur van Credo Pugno waren o.m. aanwezig het Bestuur van de KAB Limburg, de heer Burgemeester, de heer Deken, hoofdaalmoezenier Ronken, aalmoe zenier Beel, Pater Colsen e.v.a. In zijn voorwoord merkte Pater Gerats op, dat deze dag in het teken zou staan van Dr. Poels, die gelukkig in eigen land nog werd gewaardeerd. De onthulling van het monument in zijn geboorte plaats is een goede gelegenheid om even ons te bezinnen op dat wat Dr. Poels voor Limburg be tekende en hieruit voor de toekomst lering te trekken. Tevens deed hij mededeling van het feit dat in de toekomst de bondsdag van KAB en Credo Pugno gecombineerd zullen worden. Secretaris Frans Kerkhof f stelde zich voor aan de aanwezigen en vroeg vooral om bezieling in arbei derskringen zelf. Men waardeert nog wel de offers in het verleden gebracht, maar het vuur en het elan, dat vroeger zovelen heeft geprikkeld om stand te houden, om te vechten, daarvan is tegenwoordig zo weinig te merken. Dat te ver anderen, weer iets van de oude bezieling, het oude vuur terug te brengen, zal de hoofdopgave zijn voor de komende tijd. Oud-Generaal Dan was het woord aan de spre ker van deze dag, Pater Jacobs, die ondanks zijn pensioen, nog niets van zijn oude vuur verloren heeft, maar integendeel zijn honderden toehoorders in zijn vurige rede weer wist te bezielen. Voor zijn rede werd een der voormannen op de kiosk geroepen om uit zijn handen de Pauselijke onderscheiding te krijgen Pro Ec clesia et Pontifice. Het was de Credo Pugno-man A. Hustin uit Heerlen, die hiermede zijn 26 jaren werken voor en in Credo Pugno beloond zag. Dr Poels en Credo Pugno Pater Jacobs vond het een uit stekende gedachte deze Bondsdag in Venray te houden waar vandaag het monument van dr. Poels werd onthuld. Na dit eerste standbeeld volgt het tweede monument voor de „redder van de mijnstreek" in het hart van Heerlen. Vanuit de geschiedenis in November 1954 staat Credo Pugno in het goud nam pater Jacobs zijn luisterend gehoor mee naar het werk van dr Poels. Dr Poels, die de vaartgevende motor van de Limburgse katholieke arbeiders beweging was. Juist in Credo Pugno zag de loos. Toen vloog mijn vrouw naar voren. Zij greep de Rus met de revolver in zijn borst beet. „Moordenaars! Schurken! Jullie wilt ons doodschieten. Je hebt er geen recht toe. Wij zijn onschuldig. Wij hebben niemand kwaad gedaan". Ik had nog nooit, in geen van haar dramatische scènes, zulk een stem van haar gehoord. De hele tuin werd er mee gevuld. Het schalde hoog boven de ingestorte huizen weg; alsof deze stem de stem van de hele stad geweest was. Van het hele land. „Moordenaars! Wij onschuldig!" De Rus raakte verward door deze onverwachte wending. Hij wist niet wat te doen. De dikbuikige greep mijn vrouw. Hij wilde haar van de Rus lostrek ken. Maar mijn vrouw gaf hem een duw in de borst, zodat hij bijna omviel en haar roep schalde maar door. Voor de ramen van de huizen er naast verschenen mensen. Steeds meer en meer kwamen er kijken. Deze stem deed hen wat. Die klan ken der wanhoop zouden de van ontzetting verstilde huizen en tui nen wakker schudden. „Moordenaars! Schurken!" De dikbuik schrok terug voor een dergelijke openbaarheid. Hij smeekte mijn vrouw, niet zo te roepen. Zij moest geen schandaal verwekken, er gebeurde niets met ons. „Ik geef u mijn erewoord, dat wij u alleen hier gebracht hebben om u te verhoren. Binnen het uur ben ik terug en dan gaan we naar de politie." Toen snelde hij weg. Maar niet door de poort Hij klom over het hek en verdween in de tuin naast de onze. Mijn vrouw werd eindelijk stil. grote doctor het middel bij uitstek, om de arbeidersstand te kerstenen voor het geluk van het arbeiders gezin. In "de standsorganisatie was 'het mogelijk de katholieke bevol king te mobiliseren voor God op alle terreinen van het profane leven om zo het moderne heiden dom te breken. Pater Jacobs noemde het tragisch, dat er in 1953 ideeën de kop op steken, die het levenswerk van dr Poels ondermijnen. Worden de standsorganisaties afgebroken, dan wordt het levenswerk van de reus Poels ondermijnd, aldus spreker. De katholieken moeten de reusach tige betekenis van de standsorga nisaties. bebrjjpen en de Credo Pug- nomannen moeten in het centrum van de beweging staan. Zij zijn de kern en de ziel. In de oprichting van het standbeeld moet meer ge zien worden dan een huldeblijk, vervolgde de oud-generaal. Het moet een getuigenis zijn, dat het Lim- burge volk trouw wil blijven aan de gedachten en opvattingen op sociaal gebied van Dr Poels. Deze onvol prezen leermeester vergaarde onver gankelijke verdiensten in het leven der Christenheid van de laatste eeuwen. Door zijn werk bleef het nieuwe Limburg trouw aan de hoogste levenswaarde van het oude Limburg Een groot wonder op sociaal en godsdienstig gebied, dat het Chris tendom in de sterk .geïndustriali seerde provincie bleef leven in de hoofden en harten der arbeiders. Het apostolaat in en door de "ka tholieke arbeidersbeweging blijft steeds het grote doel van Credo Pugno. In de geest van de grote doctor moet dit werk nog verder worden uitgebouwd door Credo Pugno man- nerif-die denken, durven en doen. Gevaar ook in Limburg Wij zijn naar Venray gekomen om trouw te zweren aan de voorbeel dige voorvechter van het arbeidende volk, zei de voorzitter van de Lim burgse K.A.B. de heer Jan Maenen. Temidden van de Woelingen van deze tijd is de scherpe juistheid ge bleken van Poels visie op sociaal terrein. Terwijl de sociale opstand in vele landen wroet, ligt de Lim burgse mijnstreek als een oase van rust in een wereld van moderne groot-industrie waar het Christen dom behouden bleef. Sociaal en geestelijk zijn de pro blemen echter nog groot. Het Noord-Limburgse land is een op vallend oefenterrein geworden voor het socialisme. Hier gaat de strijd komen. Laksheid en lauwheid doen hun ondermijnend werk in andere delen van de provincie, waarschuw de de heer Maenen. Alle versplintering moet nu voor goed worden begraven en op alle terreinen moet een gemeenschappe lijk front gevormd worden tegen de vijandelijke krachten, die sterker zijn dan men vermoedt. We moeten een keurcorps formeren van 5000 Crede Pugno mannen en optrekken naar 60.000 K.A.B. leden. Dan slaan we elke vijand terug. Défilé En terwijl Mgr. Lemmens aan kwam op het Gemeentehuis, waar zich intussen ook de andere autori teiten verzameld hadden, stelden de honderden en honderden Credo Pugno-mannen zich toen op, om met tientallen vlaggen een keurig défilé te houden door ons dorp. Het was een kleurige stoet die door de straten trok en de belang stelling van het publiek, dat soms Toen kwam de reactie; zij barstte in huilen uit. De twee Russen keken een tijdje radeloos naar ons en begonnen toen zachtjes met elkander te praten. „Davaj!" schreeuwden zij tenslotte en duwden ons de tuin uit. Wij weer op weg, tussen de vil la's van Hövövölgy door in de rich ting van het bos. Ik, dacht, nu brengen ze ons naar buiten, uit de stad, om daar een einde aan ons leven te maken. Mijn vrouw dacht blijkbaar het zelfde, want toen wij aan 't einde van de villawijk naderden, liet zij zich in de sneeuw neervallen en gaf te kennen, niet verder te wil len. De twee Russen vloekten en schol den. Zij probeerden haar overeind te rukken. Zij gilde en snikte. De enkele voetgangers die zich op straat ophielden keken ontzet naar deze scène. De moedigsten kwamen naderbij en informeerden wat er gaande was. „Wat gebeurt er met u, mevrouw Murète? Wat willen de Russen met u? „Zij willen ons doodschieten". Een of twee Russische officieren bleven eveneens stil staan. Zij vroe gen hetzelfde in het Russisch aan onze begeleiders. Ik begreep uit hun woordewisseling, dat zij de twee Russen in burger uitscholden. Hoe dan ook, zij lieten mijn vrouw los. Een van de Russen ging midden op de weg staan en hield een vracht wagen aan, die juist passeerde. Hij verzocht ons in te stappen. Mijn vrouw wilde niet gehoorza men. Daarna werd zij door twee Russen opgepakt en op de wagen gezet. Ik stapte in. rijen dik stond, was zeer groot. Het défilé verliep keurig ondanks de duizenden Credo Pugno-mannen, die zeker een pluim toekomt voor hun gedisciplineerd optreden, ook tijdens de onthulling. Na het défilé trokken de autori teiten naar het plantsoen in de Hofstraat en namen de plechtig heden een aanvang, die hierboven verder staan beschreven. In de avonduren was het beeld geïllumineerd. Concert Tot besluit van deze feestelijke dag was er dan in de avonduren een concert van de Stedelijke Har monie St. Antonius uit Weert, een concert, Venray aangeboden door de Tricotage Fabrieken Fr. Beeren uit Weert. Ook voor dit concert bestond grote belangstelling en de verschillende nummers kregen een warm applaus. Zowel namens de directie als namens het Gemeentebestuur werd na afloop hiervan in Lunchroom Verheugen, dank gebracht aan de Weertse muzikanten. Ingezonden mededeling WAT GOED IS BLIJFT. Het is een bekend verschijnsel, dat vaak, bij de tweede of derde generatie van een koopmansgeslacht een zekere matheid optreedt, die het verval van een onderneming ten gevolge heeft. Bij de zoons of kleinzoons taant de belangstelling voor de onderneming, of zij missen de soepelheid en dynamische kracht van de oude eigenaren, onmisbaar bij het zaken doen. Herhaaldelijk wordt in de litera tuur dit verschijnsel beschreven, o.a. in „Die Buddenbrooks" van Thomas Mann. Wanneer dan ook eigenaren op een bestaan van ruim anderhalve eeuw van hun onder neming mogen terug zien en wan neer zij dan ook de vierde genera tie vormen, in rechtstreekse af stamming van de grondvester van dat bedrijf, dan is dat geen alle daags gebeuren. Dit is nu het geval met de fir manten van het bekende Modehuis Gebrs. Voss, Korte Molenstraat, die dit najaar het 155-jarig bestaan van de firma, waarvan de laatste 25 jaar te Nijmegen, herdenken. Wij geloven niet, dat veel bedrij ven in Nijmegen op zo'n historisch verleden kunnen bogen. Uit het gesprek, dat wij met de Heren Leo en Gregor Voss hadden en uit de publicaties in de Pers, bleek wel, dat zij dit unieke zaken- feit niet ongemerkt hebben willen laten voorbijgaan. Geheel naar de aard van het bedrijf, wilden de Heren Gebrs. Voss hoofdzakelijk het vrouwelijke deel der bevolking uit Nijmegen en omgeving doen delen in de attracties aan dit Ju bileum verbonden. Vanaf a.s. Maandag wordt bij iedere aankoop boven fl. 10.een Jubileumgeschenk aangeboden, be staande uit een fraaie, artistiek uitgevoerde verj aardag - kalender, waarbij op geestige wijze een fijn batist zakdoekje met Brusselse kant is verpakt. Wij hebben dit Jubileumgeschenk van de jubilerende firma Gebrs. Voss gezien, het zou ons niet ver wonderen, wanneer de Heren Voss de komende weken niet alleen han den maar ook Jubileumgeschenken te kort kwamen. De Jubileum-etalages geven een interessant goed beeld, hoe onze overgrootmoeders en grootmoeders de vorige eeuw gekleed gingen, 'n Historisch, modieus overzicht, dat ongetwijfeld veel belangstelling zal trekken. De twee Russen gingen naast de chauffeur zitten en zo gingen we de stad uit. De ironie van het noodlot wilde, dat met deze vrachtwagen een Russische militaire jazz-band ver voerd werd. Wij kwamen tussen saxophoons, trommels en andere instrumenten terecht. De leden van de band ontvingen ons met breed gegrijns. Zij vroegen ons wat, maar wij begrepen er geen snars van. Mijn vrouw snikte nog steeds. Een van de Russen pakte een saxofoon en speelde een vrolijk wijsje aan haar oor, wat de anderen aanleiding gaf tot 'n luid gegrinnik. Zo reisden wij de dood tegemoet met vrolijke muziekbegeleiding en te midden van schallende klanken. Ik pakte de hand van mijn vrouw, ze voelde koud aan en beefde. Een benauwend gevoel van machteloos heid en ellende kwam over me, om dat ik niets voor haar kon doen. Ik moest lijdzaam aanzien hoe zij worstelde in de klauwen van het gewetenloze en meedogenloze ge weld. En toen dacht ik "aan God. „Aan God, die eindeloos ver boven ons troont, boven de ijskoude sterren. Die met zijn alziende ogen onze weg in deze gruwel begeleidt, gelijk hij dat doet bij ieder vogeltje, ieder verwelkt blaadje in de herfst wind. Wordt vervolgd

Peel en Maas | 1953 | | pagina 1