ALBERT HEIJN
Afscheid van
Meester Revis
WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMSTREKEN
FEUILLETON
'n Actrice zonder
schoenen.
Fokdag te Roermond
Limburgs Anjerboeket
Uit „Peel en Maas"
Johan van Boshuizen
F. W. HENDRIKS
ZATERDAG 5 SEPTEMBER 1953 No. 36
VIER BN ZEVENTIGSTE JAARGANG
PEEL EN MAAS
DRUK EN UITGAVE FIRMA VAN DEN MUNCKHOF
GROOTESTRAAT 28 TELEF. 512 GIRO 150652
ADVERTENTIEPRIJS 8 ct. p. mm. ABONNEMENTS
PRIJS PER KWARTAAL f 1.25 Buiten Venraj f 1.45
„Zie geen kwaad, hoor geen kwaad, doe geen kwaad". Met deze
woorden besloot de heer Revis zijn afscheidsrede, waarin hij
zijn dank had betuigd voor alles wat hem op de afscheidsavond
der reünisten van de ULO geboden was.
Dat was veel. Om zeven uur hadden reeds honderden jongens,
oud-studenten der ULO, zich verzameld in zaal Wilhelmina, om
gezamelijk afscheid te nemen van hun oud-hoofd, de heer Revis,
die Venray gaat verlaten en leeraar wordt aan de Kweekschool
te Nijmegen.
Geldig l/m Woensdag 9 September
Haring in tomatensaus per mik 74-36
Ananasschijven Keith per mik 95
Pindakaas extra kwaliteit grote pot 85
Palmoliezeep doos 4 stukken 59
Rundvet500 gram 59
Carabiesjes250 gram 59
Pudding (7 smaken) per pak 17
Zware Repen (5 soorten) per stuk 18
Leverpastei (UNOX)
osr hl'Jr 31 dubbel blik 50
ECHTE ZAANSE BESCHUIT
2 grote rollen van 14 stuks
51 ct
BOFFIE KOFFIE - de koffie die iedereen zo
lekker vindt, alléén verkrijgbaar bij Albert Heijn.
MAAKT U HET LEVEN GOEDKOPER!
Naast de oud-leerlingen waren in
de prachtig versierde zaal aanwe
zig de leraren van de ULO met
hun dames, de Heer Deken met
het Schoolbestuur en andere geno
digden. Na binnenkomst van de
heer en mevrouw Revis, werden
deze welkom geheten door de
Voorzitter van het Comité oud-ULO
mannen, de heer Engelen.
In een gloedvolle rede schilderde
hij de verdiensten van het hoofd
der ULO de heer Revis, die naast
onderwijzer ook en vooral opvoeder
was geweest en die door zijn lessen
zijn leerlingen meer mee had
gegeven als alleen voor het examen
nodig was.
In alle werelddelen zitten nu
jongens van de Venrayse ULO,
aldus spreker, en zij denken dank
baar terug aan hun Venrayse ULO
tijd.
Toen in 1938 de heer Revis met
de school moest beginnen, was er
niets als een lege zaal in het
Patronaat en in een Gemeente, die
feitelijk het ULO-onderwijs geheel
niet kende. Daarin, in dat vacuum
is de school begonnen, die is uit
gegroeid tot het grote gebouw wat
nu aan de Ch. Ruysstraat eerst
daags vergroot en vernieuwd her
opend wordt.
Morele vorming
Dat het ULO onderwijs in Venray
een dergelijke vlucht heeft genomen
en zulke resultaten heeft afge
worpen, ligt op de eerste plaats
aan de heer Revis, die niet alleen
de materiële uitbouw steeds met
alle kracht heeft bevorderd, maar
ook voor de godsdienstige en zede
lijke vorming van zijn leerlingen
zo ontzaggelijk veel heeft gedaan.
De praatjes aan huis worden dank
baar herdacht door allen, die hier
met hun jeugd- cn andere problemen
steeds een gewillig oor vonden en
een bezonnen oordeel. En niet
alleen de jongens, maar ook en
vooral de ouders vonden hier hulp
en steun. Het aandeel van Mevrouw
Revis werd door spreker ook be
klemtoond en als een klein bewijs
van dank werd haar een bouquet
bloemen overhandigd.
In zijn inleiding herdacht spreker
alle oud-leerlingen van de ULO,
die zijn gestorven en werd een kort
gebed gestort voor hun zielerust.
Een groot gezin,
aldus omschreef de volgende spreker
de heer Mulders, leeraar aan de
ULO, de school. En van dat grote
gezin, was de heer Revis het hoofd,
dat alles leidde en bestuurde, in
een kameraadschappelijke geest en
vol goede zorgen.
Namens het lerarencorps bracht
hij dank voor die prettige samen
werking, voor die steun en hulp,
die hen het lesgeven aan de ULO-
school tot een plezier gemaakt had
en die oorzaak was, dat waardevolle
Een vlucht voor de Russen
J. Vaszary.
17
„En gesteld, dat wij er komen,
hoe zouden we de dingen, die we
vinden, mee terug nemen De
eerste de beste Russische soldaat
neemt het ons immers direct af."
Mijn vriend tastte in zijn zak en
haalde er een in papier gewikkeld
pakje uit( Hij maakte het met een
geheimzinnig gezicht open.
„Dat vond ik in de ruïne. En ik
was er maar een paar minuten. Ik
bracht het mee, als monster".
Hij reikte me een gouden vulpen
aan. Eens kreeg ik ze als Kerst
cadeau.
„Waar dit lag, daar ligt nog meer.
Geloof mij, het is de moeite waard
het te wagen."
Aan deze gouden vulpen dankten
wij het, dat wij deze excursie kon
den verwezenlijken.
Diezelfde avond kwam er name
lijk een Russische officier op be
zoek. De gouden vulpen viel zo
buitengewoon in zijn smaak, dat hij
ons in ruil zijn machine-pistool
aanbood.
Wij vroegen echter heel iets
anders van hem.
Als hij mij en mijn vriend met
zijn wagen bij mijn huis bracht, dan
kon hij de gouden vulpen krijgen.
Toen begon hij interesse te krijgen
in het hoe en waarom.
Wij vertelden hem wat wij daar
in mijn huis nog wilden redden.
Zijn voorwaarde was daarop, dat
hij met ons tussen de overblijfselen
resultaten konden geboekt worden.
Hij wenste hem gaarne veel succes
in zijn nieuwe standplaats en de
scheiding wordt lichter door het
feit, dat de toekomstige onder
wijzers in hem een leraar zullen
vinden, die zijn idealen aan hen
over zal dragen, waardoor het vele
goede, wat de heer Revis in
Venray gaf, nu over een groter
deel van ons land verspreid wordt.
Grote dank
zijn we de heer Revis verschuldigd,
aldus de heer Deken, sprekende
namens het schoolbestuur. Na alles
wat er gezegd is vond de heer
Deken weinig woorden meer over.
Het gebouw wat echter is opge
richt, de dankbaarheid, waaraan
uiting wordt gegeven doorzovelen,
is het beste bewijs welk een verlies
Venray lijdt. Spreker hoopte, dat
het Hoofd Hierboven de heer Revis
en zijn gezin hier op aarde reeds
mag belonen voor zijn vruchtbaar
werk in Venray.
Namens de leerlingen van het
eerste uur sprak de heer Th. Win-
tels, die moest bevestigen, dat het
ULO-onderwijs in Venray meer
was geweest, als een klaarstomen
voor examens, maar tevens een
grondslag had gelegd voor algemene
en culturele ontwikkeling. De oud-
leerling ondervindt iedére dag weer
opnieuw dat de vorming die hij van
meester Revis kreeg zijn leven een
stuk rijker en gelukkiger maakt.
Namens de werkers van het elfde
uur sprak de heer Evers, die in
een kort speechje ook namens de
jongste oud-leerlingen dank bracht
voor de genoten opleiding.
Cadeaux
En dan werden de cadeaux aan
geboden. Zo was er een luxe uit
gave van de oude schoolcourant
„de Snelsuffer", waar nogal knap
in geroddeld is door de samen
stellers. Er was een grote foto
album met foto's van oud-leerlingen
en handtekeningen. Daar was een
schoon uitgevoerde waardebon, die
recht gaf op platen, waarop al het
gesprokene van die avond zal
worden vastgelegd. Er waren grama-
foonplaten voor de kinderen van
heer Revis en tenslotte was er het
grote geschenk een moderne pick-up
die tot in lengte van dagen in de
huiselijke kring van de familie
Revis de gedachte aan Venray zal
verlevendigen.
Libelle en gymnastiek.
Tenslotte was het de heer Revis
zelf, die een dankwoord sprak en
daarbij nog eens heel de 15-jarige
geschiedenis van de Venrayse ULO
de revue liet passeren. Als 28-jarige
jongeling werd hij als hoofd naar
Venray geroepen en stond voor een
lege zaal in het Patronaat.
Moeilijkheden waren er in die
begintijd in overvloed, maar dank
mocht zoeken en meenemen wat
hij mooi vond.
Aangezien hij dat toch in ieder
geval en zonder tegenprestatie had
kunnen doen, gingen wij zonder
aarzelen op zijn voorstel in.
De volgende morgen gingen we
op weg.
De Rus kon geen auto krijgen.
Hij nam ergens een oude Victoria
vandaan. Zijn soldaten vorderden
de paarden ervoor. Twee magere
knollen, welke nauwelijks op hun
benen konden staan. De knollen
werden met ijzerdraad voor de
wagen gespannen. Wij gingen erin
zitten, mijn vriend, ik zelf en de
Rpssische officier. Zijn machine-
pérsoneel legde hij over zijn knie.
Nauwelijks op weg, struikelden
de paarden al. Het ijzerdraad sneed
hen diep in het vlees. Toen wij
met veel moeite de paarden op de
been hadden geholpen, boden de
bloedende dieren een zo deernis
wekkende aanblik, dat ik ze het
liefst in de wagen gelegd had, op
dat wij de arme beesten konden
trekken, inplaats van zij ons.
De Russische soldaat, die voor
koetsier fungeerdë; dacht er anders
over. Hij sloeg ze met de geweer
kolf. Hun botten kraakten schrik
barend, wat vlees zat er niet meer
op.
Ik had nog liever het uitstapje
eraan gegeven dan dat dierenge-
beul te moeten aanzien.
De officier begon te schieten en
te schreeuwen om ze aan 't lopen
te krijgen.
Eindelijk raakten de dieren op
gang. Maar nu konden ze niet meer
stapvoets gaan. De berg naar Buda
helt sterk bergafwaarts.
De magere beesten, met hun
vedergewicht, konden de wagen,
die nu vaart gekregen had, niet
meer tegenhouden.
De wagen duwde de beesten ge
zij Deken Berden en oud-burge
meester van de Loo, dank zij het
bestuur van de Middenstand wer
den deze moeilijkheden overwon
nen en groeide de ULO in getal en
omvang. Een onderwijzer heeft
twee taken speciaal te vervullen,
aldus de heer Revis, dat is onder
wijzen, klaar stomen voor't examen
en daarnaast opvoeden.
Door de zware examen-eisen moet
dikwijls al te veel de nadruk gelegd
worden op het onderwijzen, maar
opvoeden is zo bitter nodig. Dank
zij de prettige samenwerking tussen
het lerarencorps, was dit toch ge
lukt en hij had tot zijn vreugde
moeten constateren, dat vooral de
ouderen het grote belang van die
opvoeding inzagen.
Spreker memoreerde de afgelo
pen tijd en wist aardige herinner
ingen op te halen uit de voorbije
jaren. Zo moest hij nu eerlijk be
kennen, dat hij, toen de Duitsers
onder de oorlog gymnastiek voor
schreven, hij al zijn wijsheid van
dit vak gehaald had uit het dames
blad „Libelle" en zelfs een pluim
kreeg voor zijn prima vakkennis.
Al de woorden van lof hem toe
gezwaaid, moest hij echter over
dragen op zijn lerarencorps en het
schoolbestuur, met wie hij immer
prettig mocht samenwerken en
daardoor de Venrayse ULO tot een
voorbeeld heeft kunnen maken. Met
een hartelijk dankwoord voor alles
wat hem deze avond geboden was,
sloot hij zijn rede.
Nog lang hebben leraren en leer
lingen bij elkaar gezeten en werd
in intieme kring nog menige her
innering opgehaald.
in 't geding.
De laatste tijd heerster vooral
in landbouwerskringen nogal
verschil van mening, betreffende
de organisatie van de jaarlijkse
fokdag voor rundvee.
Nadat de jaarlijkse organisatie
van dit gebeuren te Horst is opge
heven en men vanuit het Noorden
naar Roermond moet, is men het
vooral in deze streken lang niet
algemeen eens met deze gang van
zaken.
Zelfs in verschillende besturen
van de landbouw-organisaties vormt
dit een punt van felle discussie.
Volgens bepaalde kringen meent
men, dat het zeer wel mogelijk
ware geweest een andere, zeker
meer bevredigende regeling inzake
deze aangelegenheid te treffen.
Men spreekt hier van om bijvoor
beeld de normale f okdagen te laten
bestaan en daarnaast een aparte
fokdag van de eerste klasse-dieren
te Roermond.
Op deze manier hadden ook de
veehouders, die uiteraard niet voor
Roermond in aanmerking kunnen
komen, de gelegenheid hun toch
goede dieren in eigen streek te
laten zien!
voor Koninklijke Familie
De Commissaris der Koningin in
de provincie Limburg, mr dr F.
Houben, heeft jl Woensdag aan het
hoofd van een uitgebreide verte
genwoordiging uit Limburg aan H.
woonweg voor zich uit. Wij renden
met verschrikkelijke snelheid de
helling af.
De Russische mens mist ieder
gevoel voor angst en lafheid. Hun
domheid is oorzaak, dat ze niet in
staat zijn de grootte van een ge
vaar te zien of te peilen.
Onze koetsier moedigde de arme
voortgesleurde dienen nog met lui
de kreten aan.
Ondertussen keek hij met een
vrolijk gegrinnik achterom, om te
zien, wat wij zeiden over zijn suc
ces. Ik zag ons al met gebroken
benen onder de gekantelde wagen
liggen, verstrengeld met de seklet-
ten van de dieren. Maar het kwam
anders uit.
Terwijl mijn vriend gereed zat
om er af te springen, en de Rus
sische officier vrolijk voor zich uit
floot, renden de paarden een trot
toir op. In het puin van de stuk
geschoten huizen werd de vaart
geremd en zo kon de galop wat
langzamer worden.
De magere in lompen gehulde
voetgangers weken verschrikt voor
de wagen uit. De koetsier vond dat
wel bijzonder grappig. Om ze nog
meer angst aan te jagen, schoot
hij ook nog op de arme drommels.
Vanuit het diepst van mijn hart
vroeg ik vergiffenis van de have
loze vluchtelingen, omdat ik de ver
schrikking, welke uit de Russische
bezetting voortvloeide, nog aan
wakkerde. En dat alles door een
gouden vulpen.
Aan het einde van de steilte
vielen de paarden opnieuw. Het
lukte de Russen de beesten weer
op de been te helpen. Het ijzer
draad was echter stuk en onbruik
baar geworden.
Wij stapten van de wagen.
Langs de weg liepen tramrails.
Op de rails stonden nog steeds de
tramwagens, een paar meter uit
M. de Koningin en Z. K. H. Prins
Bernhard in het paleis Soestdijk
verslag uitgebracht van de zo ge
slaagde Anjer-actie 1952.
Dit is op feestelijke wijze geschied
in een middag-programma waaraan
de bekroonde Sittardse Marotten
en enkele andere prijswinnaars
medewerkten. De heer A.Schrijnen
uit Venló, voorzitter van het plaat
selijke Anjercomité, heeft dit pro
gramma bij het Koninklijke Gezin
en de gasten ingeleid. Voorts werk
ten o.m. mee: Toos en Karei Tim
mermans uit Wanssum; Jo Ehrens
uit Sittard, de „Melodian Singers"
uit Venlo en vele anderen.
De Gouverneur was vergezeld
door de voorzitter van de afdeling
Limburg van de Vereniging van
Nederlandse Gemeenten, de heer
M. Coenders en door twee leden
van elk der plaatselijke comité's,
die de Anjer-avonden organi
seerden.
De Regionale Omroep Zuid zal
heden Zaterdagavond een uitvoerig
klankbeeld aan dit bezoek wijden.
9 September 1893
Op 2 September gaf de Fanfare
Euterpe een uitvoering op de Grote
Markt bij gelegenheid van de
verjaardag van H. M. Koningin
Wilhelmina.
Op 8 September vertrok de
jaarlijkse processie naar Oostrum.
De Weleerw. Heer Henri Poels cele
breerde de Hoogmis.
5 September 1903
De dienstbode van Pastoor
J. B. H. Maassen te Swolgen, mej.
Anna Catharina Schoonhoven ont
ving de ere-medaille van de Orde
van Oranje-Nassau in brons.
Te Overloon werd een fiets
club opgericht „die van critiek van
niet-leden wenste verschoond te
blijven".
2 September werd een niet zo
druk bezochte veemarkt gehouden.
De prijs van de biggen was f 2,50
f 5,—.
Uit Jerusalem vertrokken op
4 September 11 zusters naar Neder-
lands-Indië.
In de woning van Willem
Hendriks, in de Bergen, ontstond
4 September brand.
In de kapel en tévens bij de
offerblok te Veltum werd inbraak
met diefstal gepleegd.
De vroegere dorpsgenoot W.
van Puyenbroeck, brigadier-majoor
van de Rijksveldwacht te Maastricht
ontving de eremedaille van de Orde
van Oranje-Nassau in zilver.
Op 30 Augustus werd een af
deling opgericht van het Kruis-
verbond. De heer H. Hermans te
Boxmeer, hield de rede. „Ruim drie
kwartier hingen toeschouwers als
het ware aan zijne lippen". Ook
Pastoor P. Schmeits en Dr. H. Poels
voerden het woord. Zestig leden
werden gewonnen.
Tot ridder in de Orde van
Oranje-Nassau, werd benoemd Dr.
H. A. Poels, tot officier Dr. J. Poels.
plaatsvervangend district-veearts te
Rotterdam. De Fanfare „Euterpe"
bracht een luisterrijke serenade aan
Dr. H. Poels.
1 September vergaderde de
Gemeenteraad van Venray. De nieuw
gekozen leden J. Arts, Martin Poels,
P.J. Derks en L. Janssen, werden
beëdigd en geïnstalleerd.
Tot wethouders werden her
kozen M. Poels en J. Arts met 11
elkander, zoals zij op de eerste
dag van het beleg waren blijven
steken. Met hun kapotte ramen en
doorschoten wanden vormden zij
een toonbeeld van een verzonken
cultuur en een verdwenen civili
satie.
Mijn vriend trok een neerhangen
de tramdraad door. Met behulp
daarvan lukte het de paarden weer
in te spannen en opnieuw op weg
te gaan.
En ik zag de stad voor het eerst
na het beleg. De aanblik was ver
schrikkelijk. Overal ruïnes en
onbegraven lijken. Magere en
havelose mensen glipten met een
angstige haast tussen de overblijf
selen door. De meesten hadden
een emmer in de hand. De dorst
joeg ze de straat op, hoezeer ook
duizend gevaren op hen loerden.
Wij reden langs een klein restau
rant in Buda. Eens was het een
algemeen in trek zijnde eetgelegen
heid geweest. Mijn auto had toen
vaak voor de ingang gestaan, ter
wijl ik met mijn vrouw binnen aan
tafel zat, in vrolijk gezelschap,
luisterend naar de zigeuners. Toen
klaagden wij, dat wij wegens de
oorlog zo weinig benzine kregen en
alles zwart moesten kopen, het vet,
het vlees, de koffie...
Thans stond er een stukgeschoten
Duitse pantserwagen. De lijken
hingen er uit. Achter de zwartge
blakerde fagade van het huis gaapte
een uitgebrande ruïne.
Wij kwamen op een plein. Eens
woonde ik er dicht bij. Dagelijks
ging ik meermalen over dit plein.
Maar als ik niet geweten had hoe
ik gegaan was, ik had het plein
niet herkend. Zoveel groter was
het plein, doordat de huizen er
omheen met de grond gelijk gemaakt
waren. Het was één immense steen-
woesternij, overdekt met menselijke
en dierlijke lijken.
van de 12 stemmen.
De verjaardag van H.M. Ko
ningin Wilhelmina werd o.a. gevierd
door een bloemencorso voor ver
sierde sport- en kinderwagens en
door volksspelen.
„Het beloofde vuurwerk schitterde
door afwezigheid".
Der Standesbeambte Craemer
te Wesel maakt bekend, dat B. G.
Patzwald in het huwelijk wenst te
treden met Wilhelmine Swaghoven
te Venray, dochter van B. Swag
hoven en W. Tophoven.
Foto Hoedemaekers
Henseniusplein 6
Ik vond de straat niet die tot
ons huis leidde. Ze was geheel
verdwenen. Een klein paadje kron
kelde naar links en naar rechts
tussen het puin door, platgetrapt
door mensen die water gaan halen.
We moesten uitstappen. Te voet
gingen we verder.
De Russische officier zei, dat hij
veel over de schoonheid van Buda
pest gehoord had. Hij zag het nu
voor het eerst, maar vond het
afzichtelijk.
Ik debatteerde niet met hem.
Wij passeerden een klein park.
Het was tijdens het beleg tot een
begraafplaats geworden. Kruisen,
van latten gemaakt, met ijzerdraad
bij elkaar gehouden, duidden de
graven aan. Van sommige was het
opschrift met potlood geschreven.
„Hier rust Maria Kis 8 jaar oud."
„Onze geliefde Vader".
„Helmut Raymond. 188 Int. Reg."
Eindelijke kwamen we in onze
straat.
Onder toezicht van Russische
soldaten was een hele troep men
sen bezig met pqin ruimen.
Het was een hopeloze taak.
Vrouwen, meisjes, kinderen,
geestelijken in soutaness, allemaal
werkten ze met de schop in de
hand. Je zag vrijwel geen mannen
er onder. Die waren of onderge-
donken of weggevoerd.
Wij kwamen voor ons huis.
De voorkant was vrijwel intact.
Maar daar achter was leegte, bin
nen geblakerde muren. Alleen de
conciërgewoning naast de voordeur
was behouden gebleven.
De concierge ontving me met
betraande ogen en schudde mij
geroerd de hand.
„Gelukkig, dat u in leven bent.
Mijn vrouw en ik dachten vaak aan
u en aan mevrouw."
Hij vertelde dat de G.P.U. her
haaldelijk bij hem navraag naar
Johan van Boshuizen, Vicarusvan
het altaar van Sint Peter in de
Lebuïnus te Deventer, geboren te
Venraidt in Limburg vermaakte bij
testament een praebende van 50
goudguldens 'sjaars voor 2 jonge
lieden van zijn maagschap, om daar
voor eerst 6 jaar te Deventer en
3 jaar te Keulen te studeren.
Te dien einde gelastte hij, dat na
zijn overlijden aan de Deventer
Magistraat een som van 1000 goud
guldens moest worden uitgekeerd,
door deze op soliede wijze te be
leggen. In de eerste plaats moesten
zijn bloedverwanten bevoorrecht
worden; bij ontstentenis van deze
mocht de Magistraat twee burgers
kinderen van haar stad aanwijzen
(Gids voor Deventer en omstreken,
Deventer 1901 blz. 2 226—227).
Inmaakglazen
alle maten in voorraad,
alsmede dikke en platte ringen,
vultrechters, geslepen deksel enz.
Alles wordt thuisbezorgd.
Aanbevelend,
Langstraat 46 Tel. 713
ons had gedaan. Zo ook de Hon
gaarse politieke politie.
Dat was iets nieuws voor mij. Ik
vroeg hem, in geen geval aan
iemand te vertellen, dat ik in het
huis vertoefde. Daarop ging ik met
mijn vriend en de Russische officier
tussen het puin.
Al was ik voorbereid, ik had
immers zoveel puin gezien, toch
kromp mijn hart ineen, toen wij
door het ingestorte trappenhuis
naar boven kropen.
Het loshangend behangsel, een
half verbrand tapijt, de gebroken
en stukgeslagen meubels waren
even zovele herinneringen aan de
dagen toen wij hier gelukkig en
zonder angst geleefd hadden.
In de grote salon lag alles in
puin, alleen de fijngeslepen Veneti-
aanse glazen kroon troonde trots
en onaangetast boven de chaos.
Soms overleven de meest broze
dingen de grootste ravages.
In de hoek op een tafeltje stond,
eveneens ongeschonden, een kost
bare Chinese vaas. De Rus bekeek
haar, nam ze in zijn hand, gooide
ze daarop tegen de grond,
Daarna begon hij met de hak van
zijn laars de nog heel gebleven
gramofoonplaten, in een kast opge
borgen, te breken. Blijkbaar was
hij meegegaan om de vernieling te
volmaken. Gelukkig had hij er
gauw genoeg van nog langer tussen
de ruïnes te scharrelen, hij had
alleen belang bij de brandewijn,
Toen hij hoorde dat die hier niet
was, zei hij dat hij weg ging om
ergens anders brandewijn op te
duiken, Na een uur zou hij ons wel
komen halen.
Eindelijk konden wij rustig wer
ken.
Naar het leek hadden buren en
vreemde bezoekers alleen het goed
dat te grijpen lag verzameld, zij
hadden geen geduld gehad het puin