ALBERT HEUN
Opening nieuw
paviljoen van het ziekenhuis
FEUILLETON
'n Actrice zonder
schoenen.
Uit „Peel en Maas"
Overpeinzingen
BEL BIJ BRAND
3 9 2
ZATERDAG 16 MEI 1953 No. 20
VIER EN ZEVENTIGSTE JAARGANG
BI PEEL EN MAAS SI
DRUK EN UITGAVE FIRMA VAN DEN MUNCKHOF WFFKRJ AH VOOR VFNRAY FN OM^TRFKFN ADVERTENTIEPRIJS 8 c». p. mm. ABONNEMENTS-
GROOTESTRAAT 28 TELEF. 512 GIRO 150652 V» C.E.IVDLAU VUUI\ V OIHIVA I U1IIO 1 V PRIJS PER KWARTAAL f 1.25 Buiten Venray f 1.45
Burgemeesters moeten bedreven zijn in allerlei dingen, willen
zij hun taak naar behoren kunnen vervullen. Toen echter Bur
gemeester Janssen gevraagd werd het nieuwe kinderpaviljoen
van het St. Elisabeth-ziekenhuis te openen en hij zijn weg
versperd zag door een serie aaneengeknoopte luiers, toen riep
hij maar vlug de hulp in van zijn echtgenote, die de ontknoping
der luiers en daarmede de opening van het nieuwe kinderpavil
joen op vakkundige wijze verzorgde.
Tevoren was in de intieme kapel
van het Ziekenhuis door Deken
Berden een plechtig Lof opgedragen,
waarin de talrijke genodigde even
eens aanwezig waren. We zagen
niet alleen de doktoren van het
ziekenhuis, maar ook de huisartsen
met hun echtgenoten, vertegen
woordigers van andere inrichtingen
hier ter plaatse, Pater Gardiaan
en vele andere.
Na afloop van het Lof werden
zij in de hal welkom geheten door
Dr. Hillebrand. die namens de
zusters in het kort even de moei
lijkheden reveleerde, die overwon
nen hadden moeten worden, voordat
men nu eindelijk tot bouwen had
kunnen overgaan.
Hierbij wees hij vooral op de
moeilijkheden, die het verleden
bracht, wanneer kinderen uit deze
kinderrijke streek in het ziekenhuis
moesten worden opgenomen.
Gelukkig is dit alles nu voorbij,
aldus spreker, en wordt met de
opening en in gebruikneming van
het nieuwe paviljoen een nieuw
hoofdstuk in de geschiedenis van
het Venrayse Ziekenhuis ingeluid.
Met trots verklaarde spreker dat
nu het Ziekenhuis geheel naar de
eisen des tijds is ingericht en kan
wedijveren met ieder ander, zowel
wat opname, als wat behandeling
betreft. In zijn korte inleiding bracht
Dr. Hillebrand verder dank aan de
bouwers, het aannemersbedrijf
Nelissen, waarvan hij de teamgeest
had leren bewonderen en waarvan
hij de werklust en de onderlinge
vriendschap prees.
Burcht van naastenliefde
Na de opening van het nieuwe
paviljoen door Mevrouw Janssen
door het losknopen van een serie
luiers, wijdde de heer Deken het
nieuwe gebouw in. Daarna felici
teerde hij de Algemene Overste der
Zusters van Roozendaal met de
uitbreiding 'van het Venrayse
Ziekenhuis. Een vergelijking met
50 jaren geleden toonde wel aan,
hoe de volksgezondheid is vooruit
gegaan en bv. de kindersterfte is
afgenomen. Dat in het Venrayse
land het Ziekenhuis daar een groot
aandeel in heeft gehad moet voor
allen die daar werken een grote
voldoening zijn.
Spreker hoopte, dat het Zieken
huis tot in lengte van dagen haar
menslievende taak van vertroosting
bieden en hulp schenken zou mogen
blijven vervullen, tot heil van deze
gehele streek. Een wens had hij
nog en dat was, dat nu voor de
mensen zo prachtig gezorgd was,
ook voor God zou worden gezorgd
en dat spoedig ook een nieuwe
kapel zou mogen verrijzen.
De heer Burgemeester herdacht
in het kort de geschiedenis van het
Venrayse Ziekenhuis, waarbij hij
nog een speciaal dankwoord bracht
aan de Zusters voor al het werk
wat zij met de medische staf en
verpleegsters hebben gedaan in de
beruchte bevrijdingsdagen van
Venray. Ook hij wees op de dringen
de noodzaak om te komen tot
uitbreiding van het ziekenhuis en
j voegde zijn gelukwensen bij die
van andere sprekers aan het adres
van de Zusters, die in de afgelopen
jaren hebben getoond, hier in
Venray een burcht van naasten
liefde opgebouwd te hebben, waar
van wij de verdiensten onmogelijk
kunnen schatten.
Sleutel
Dr. Slettenaar sprak namens de
algemene inspectie van Volks
gezondheid zijn felicitaties uit.
Spreker was blij dat met dit pavil
joen het 30ste na-oorlogse kinder
paviljoen gebouwd had kunnen
worden in Nederland, waardoor
vooral de behandeling en opname
van kinderen die aandacht kon
krijgen, die deze zo dringend nodig
had.
De heer Nelissen bracht ook zijn
gelukwensen naar voren en toonde
zich verheugd nu in Venray zelf
een ziekenhuispaviljoen te hebben
kunnen bouwen, waardoor hij als
het ware een toonzaal had gebouwd
in de omgeving van zijn bedrijf.
Hij was daarvoor zeer dankbaar
en moest roemen op de prettige
samenwerking tussen de verschil
lende instanties, die het bouwen
van dit paviljoen hebben mogelijk
gemaakt. Het was voor spreker
een grote voldoening de sleutel
van de ingang aan de Algemene
Overste te kunnen overhandigen.
Daarna werdonder deskundige
leiding het niéuwe gebouw bezich-
tigd, waarvan wij in een van onze
vorige nummers reeds een uitge
breid verslag gaven.
Cadeaux
Behalve een schat van bloemen
willen we nog even memoreren het
cadeau wat de Fa. Nelissen aan
bood bij de opening van het nieuwe
gebouw. Een Franciscusbeeld van
de beeldhouwer van Dongen, dat
buiten voor de ingang van het
paviljoen een plaatsje heeft gekre
gen. In witte steen is hier Fran-
ciscus zittend uitgehouwen, terwijl
hij twee vogels in zijn handen
houdt. Een beeld, waaraan men
even moet wennen, maar dat toch
sterk spreekt.
Van de Fa. Theuws en Kateman
was er een klein Franciscusbeeld je
in gebakken klei, van Giel Kusters,
die ook in het nieuwe paviljoen een
muurschildering heeft gemaakt van
spelende kinderen en in beide
werkstukken verrassende dingen
heeft laten zien. En tenslotte van
het Installatiebureau Tillemans een
grote koperen staanlamp, die zeer
modern uitgevoerd is door J. Tille
mans en buiten voor de hoofdingang
is opgesteld.
Rose Zalm per blik 99
Sardines per groot blik 50
Grote Pinda's 250 gram 59
Rozijnen 250 gram vanaf 33
Zelfrijzend Bakmeel per pek 36
Witte Bloem soa (nm 26 en 23
Feestpudding met vruchten f 00 gram 19
Puddingsaus nee 31
Bessensap .per fles 27
Echte Gelderse Ham 100 gram 49
Appelmoes ene 72 per pet 27
Doperwten fijn per m 114
Ananas Keith. per 95
Vinolia Vruchtenwijn per (les 100
Advocaat per fles 275
Zaanse Korstjes
Carabiesjes
Zaanse Koeken
Pepermunt
Zware Choc. Repen
Osca's Choc. Blok
Met Pasen konden wij niet aan de
grote vraag voldoen, doch thans is onze
FRAAIE TROMMEL
gevuld met heerlijke Carabiesjes
voor slechts 11.25 weer verkrijgbaar.
Engelse Toffee in bin p«r w,k 25
Fruitdrups 3 r„ntn 25
Zomer Toffee's. too inm 19
Vruchtenkoekjes too ten, 25
Grote sortering Zomersnoep
vanaf 150 gram 25 cL
maakt U het leven
GOEDKOPER!
Eert vlucht voor de Russen.
J. Vaszary.
1
Het was Kerstavond. Feest van
liefde en vrede.
De kaarsen van de kerstboom
schitterden ter viering van de ge
boorte van den Verlosser. Kerstge
zang weerklonk Vrede op aarde,
in de mensen een welbehagen.
Tegelijkertijd hoorde men ook 't
loeien van de sirenes in de nacht.
Het steeds sterker wordende ka
nongebulder deed de ramen, voor
zover ze er nog in waren, rinkelen.
Ergens, niet ver van ons, onder
dekking van de nacht, rolden tanks
over het winterkoren. Granaten
sloegen in de huizen. Machinege
weren ratelden.
Een bloedig moorddadige stroom
naderde niet te stuiten wa
dend over levenden en doden, alles
met zich meesleurend.
Ergens in de beurt sloeg een bom
in. De ontploffing deed het hele
huis trillen. De laatste vensterrui
ten braken en rinkelden. In de
kamer wolkte een bitter smakende
rook naar binnen. De luchtdruk
doofde de kaarsen. Tot hier reikte
reeds de oorlog, dat gigantische,
ontzagwekkende monster.
Zijn moordende adem zond hij om
de kaarsen van het feest te doven:
viert geen feest, ik duld het niet
Wij, mijn vrouw en ik, keken
elkaar aan. Dachten aan hetzelfde.
Het zou misschien verstandiger
zijn naar de kelder te vluchten,
jezelf voor de razernij van de oor
log te verstoppen onder de grond,
zo diep als maar mogelijk is. Maar
kun je je zo diep verstoppen, dat
dood en vernietiging je niet zouden
vinden
Is er ergens in deze ten dode
opgeschreven stad een kuil diep
genoeg, een plek zo verborgen, dat
een mens van goeden wil er vrede
zou kunnen vinden
„Laten we hier blijven", zei mijn
vrouw.
„Laten we blijven", zei ook ik.
Ik stak de kaarsen weer aan. We
gingen de cadeaux, opgestapeld
onder de kerstboom, bekijken. Mijn
vrouw opende een klein met den
nentakken versierd pakje.
„Och, wat beeldig..."
In het kaarslicht flonkerden de
brillanten oorhangers, die ze om
hoog hield.
„Wat ben je lief... Wat zullen ze
het goed doen tegen mijn haar".
Haar stem had een eigenaardige
klank. Nog ongekende smarten
trilden er in.
Zou zij gevoeld hebben, dat zij
deze oorhangers nooit zou dragen?
Dat een vuile, kwaadaardige hand
dit kleine glinsterende ding haar
zou ontrukken en daarmee alles,
wat tot nu toe om haar was: de
zijden kleren, de lichte parfum van
haar haren, de spanning van de
schouwburgavonden, het geklap
van het publiek, alles.
Zou zij gevoeld hebben, dat wij
thans de laatste minuten van ons
gewone bestaan beleefden en dat
wat er volgen zal erger is dan de
dood
Uit de radio klonk plotseling een
stem. Sedert uren was het stil
geweest. Naar wij dachten voor
goed.
Maar neen. Ergens tussen ruïnes,
Een viertal werkstukken van
Venrayse kunstenaars, die ieder
voor zich getuigenis afleggen, dat
ook in Venray nog krachten schuilen
waarvan men meer gebruik moest
maken.
16 Mei 1903
Op 11 Mei hield de gemeente
raad een openbare vergadering.
De heer W. Janssen van Otter -
sum werd op een jaarwedde van
f 500 benoemd tot onderwijzer te
Leunen.
In de nacht van 14 op 15 Mei
werd de offerblok bij het kruisbeeld
staande tegenover de fabriek van
de heer Slits aan de Kruissen, van
de inhoud beroofd.
Op 16 Mei bracht de Fanfare
„Euterpe" aan Pastoor Pascal
Schmeitz een serenade bij gelegen
heid van zijn patroonsfeest op 17
Mei.
De vroegere dorpsgenoot, de
conducteur Henri Thomassen werd
bevorderd tot conducteur le klasse.
De Stafmuziek van de Kon.
Schutterij Het Zandakker" luis
terde te Maastricht het huwelijks
feest op van de Heer Henri Sassen.
De Handboogschutterij St. Joris
te Leunen nam haar Vaandel in
gebruik. Zij behaalde te Overloon
bij een concours op 10 Mei de
eerste prijs.
Op 10 Mei had te Overloon de
feestelijke inhuldiging plaats van
het nieuwe vaandel der handboog
schutterij „Vriendenkring".
De vier Venrayse handboogschutte
rijen w&ren aanwezig, alsook de
stafmuziek van het Zandakker. Bij
de wedstrijd behaalde M. Claassens
uit Leunen de eerste prijs met 20
punten, John. Gitzeis van „Diana"
te Venray de tweede prijs met 19
punten, P. Laurensse van St. Anna
te Venray de derde prijs met 18
punten, A. Poels van „St. Hubertus"
te Merselo de vierde prijs met 16
punten, allen in zes schoten.
L. Remmen- had zich in de
Patersstraat gevestigd als Mr.
Schoenmaker. Ook werd ten zijne
huize was- en strijkgoed aange
nomen.
Aanbesteding
De gemeenten moeten in de tegen
woordige tijd heel dikwijls bouw
heer spelen. En zo moeten zij ook
scholen bouwen.
In vele gemeenten houden zij
juist dit laatste werk, omdat dat
waarschijnlijk mogelijk is, liefst
onder de aannemers en onderaan
nemers in eigen gemeente. Iets waar
misschien veel tegen te zeggen valt,
maar waar schijnbaar niets tegen
te doen is.
Zo is het meermalen voorgekomen,
dat Venrayse aannemers en onder
aannemers, hoewel de laagste zijnde
bij dergelijke opjecten en zij daartoe
nog speciaal waren uitgenodigd,
toch de opdracht niet kregen, juist
om bovengemelde reden.
op de drempel van de algehele
verwording, leefde nog deze laatste
herinnering aan de cultuur.
De ingewikkelde machines straal
den nog een laatste keer de stem
van de humane geest uit de nacht,
de laatste boodschap van een uit
elkaar vallende gemeenschap:
„Moeders en vaders Redt het
leven van jullie kinderen. Het
laatste uur is geslagen. Er is
geen tijd meer voor aarzelen.
Verlaat jullie huizen. Ga on
onmiddellijk weg. Ga, als het
moet, te voet. Neem enkel het
hoognodige mee, vooral levens
middelen. De weg naar het
Westen is nog vrij. Ga
Het was de stem van de wanhoop.
De radio herhaalde het drie keer,
met een tussentijd van een half
uur.
Maar de ongelukkigen, die zich
nu, in de nacht op weg begeven,
zullen zij de worgende greep kun
nen ontglippen, de greep, die de
stad aan alle kanten omsluit
Zullen zij niet een wisse dood
tegemoet rennen, als zij zich op
straat wagen, waar bommen ont
ploffen en huizen in elkaar vallen?
Het is waar. de dikste muren en
de diepste kelders zijnook maar
zwakke verdedigingsmiddelen. Ons
kan de dood ook ieder ogenblik
bereiken.
Moeten wij gaan, of zullen wij
blijven
Wij konden geen beslissing nemen
Op de tafel van de eetkamer
stond het feestmaal onaangeroerd.
De telefoon rinkelde ieder ogen
blik. Vrienden en kennissen, die
evenals wij in de belegerde stad
waren blijven steken, zochten con
tact. Zij waren radeloos, als wij.
Zij deelden de laatste berichten
mede. De Russische troepen drin
gen reeds in een gedeelte van de
Dat is niet leukt"dat is niet'pret-
tig, als men met een dergelijke
boodschap naar huis wordt gestuurd,
maar de enige tegenmaatregel is,
dat menjhier in Venray hetzelfde
doet.
Maar hier gebeurt het tegendeel.
Nu een verwarming moest worden
aanbesteed, een bedrag van f 20.000
werden naast drie Venrayse instal
lateurs nog bedrijven .aangetrokken
uit "Den Haag, Venïo, Tegelen en
Den Bosch.
Het feit, daCeenWenrayse'onder-
neming het laagste was, verandert
echter niet onze mening, dat men
hier hetzelfde^had j'moeten doen,
wat men elders deed,"da ar waar de
kans daarvoor is. Misschien dat men
dan op andere plaatsen ook inziet,
dat hun houding fout is, terwijl men
daardoor;Venrayse mensen aan het
werk houdt.
Land- en Tuinbouw
Luchtbanden in het
boerenbenryf
Gedurende de laatste jaren is het
gebruik van luchtbanden in de
landbouwbedrijvenlTaanzienlijk toe
genomen. Diti zal niemand verwon
deren, die bedenkt, welke enorme
voordelen de luchtband boven het
ijzeren wiel heeft. "Immers 't laatste
zakt diep weg in de grond en op
de weg heeft zo'n ijzeren wiel veel
meer weerstand op te heffen, dan
een soepele luchtband.
Het is jammer, dat zovele boeren
in verband met de hoge kosten nog
niet allen hun wagens van lupht-
banden kunnen laten voorzien.
Toch behoeven die, althans wat
de banden betreft, niet zo'n bezwaar
te vormen.
Ja, men kan fraaie, nieuwe land-
bouwbanden kopen, dat zijn banden,
die speciaal voor de boeren ge
maakt zijn. Maar men kan even
eens via de handel handel banden
betrekken, die in het boerenbedrijf
ook zeer goed voldoen. Het gaat
hier om banden, die niet meer voor
het snelverkeer geschikt zijn en
door bonafide bandenbedrijven ge
schikt worden gemaakt voor onze
van de auto.
Eindelijk op weg.
Wij weten geen richting. Volgen
alleen de auto die voor ons rijdt.
Onze weg kronkeld grillig tussen
stuk geschoten huizen. Klaarblijke
lijk een of andere veiligheidsmaat
regel.
Wij vorderen langzaam in de
duisternis, temidden van de explo
sies. Soms moet je blijven staan.
Waarom Wat is er gebeurd Wij
weten het niet. Eindelijk gaan we
weer verder. Minuten lijken uren.
Aan de rand van de stad geraken
we in een hevig vuur. Van rechts,
van links ratelen machinegeweren.
De hemel wordt door ontploffende
granaten verlicht.
Ik heb het gevoel dat je er niet
door kunt.
De bestrating golft en schudt
van de vele explossies. Puin van
huizen valt op de auto. Een dichte
rook omhult ons Belet het zicht op
de voor ons rijdende wagen. Wij
gaan blindelings. Ik wil mijn vrouw
die achter het stuur zit, vragen of
zij wel iets ziet, maar het helse
lawaai overdondert ieder woord.
Eindelijk zie ik het nummerbord
weer van de voor ons rijdende
wagen. De rook wordt dunner. Vol
gens mijn gevoel wordt het helse
concert om ons heen wat zwakker.
Jawel. Achter ons verstilt het
krijgsrumoer. Wij komen wat vlug
ger vooruit. Wij raken buiten de
stad.
Nauwelijks een paar kilometer
verder moeten wij halt houden. De
opeenhoping is dermate.dat je niet
verder kunt. Wordt vervolgd
stad.'* door. Op een van'*de boule
vards is er een wanhopige tankslag
aan de gang... De vertwijfelde ver
dediging^ wordt steeds zwakker....
De weg naar het westen is nog vrij.
Maar niet veilig. Als het nog vrij
is kan het ieder ogenblik doorge
sneden worden. Wat moeten we
doen
Ik tracht nauwkeurige berichten
te krijgen. Plotseling slaat in de
telefoon de stilte. Ergens moet de
leiding geraakt zijn.
Het kanongebulder wordt steeds
sterker. Steeds veelvuldiger ont
ploffen er bommen.
Het electrisch licht gaat uit. Het
einde nadert.
Wij steken kaarsen aan met
trillende handen.
Iemand trommeld wild met de
vuisten op de deur. Na een korte
aarzeling ga ik met een kaars in
de hand door de donkere kamers
om de deur te openen. Het perso
neel was allang naar de kelder
gevlucht. Ik begrijp zelf niet, waar
op wij hier nog wachten.
Voor de deur staat een vriend.
Hij verteld hijgend en onsamenhan
gend, dat de laatste autokarvaan
over een half uur uit de stad ver
trekt. Met militaire dekking. De
weg is verkend. Naar het Noord
Westen kun je nog ontkomen.
Enkele uren nog. Dit is de laatste
kans. Maar dan moet je onmidde-
lijk op weg.
Daarop volgt een vlug en zenuw
achtig pakken.
Mijn vrouw legt haar juwelen in
een kleine cassette. Waardevolle
dingen en geld. Haar mooiste bont
jassen en kostbaarste kleren wor
den in koffers geperst.
Wat zal ik meenemen
Met de kaars in mijn hand treed
ik in mijn studeerkamer.
In het zwakke licht is de stem
ming er vredig en vriendelijk. Op
de planken staan de duizenden
boeken in keurige rijen. De oude
meubelen staan rustig op hun ge
wone plaats. De dingen kennen geen
angst. Ze kijken haast met mede
lijden naar de rondscharrelende
man, die zenuwachtig papieren uit
allerlei laden haalt.
Ik krijg het bespottelijke idee de
meubelen te liefkozen. Je moet af
scheid van ze nemen, zij gaan im
mers sterven Maar zij weten het
nog niet.
Staande op de drempel werp ik
een laatste blik in de kamer, die
langzaam in het halfduister ver
zinkt terwijl ik er uit ga.
Wij slepen de koffers naar bene
den in de auto die voor de deur
staat.
Buiten op straat heerst diepe
duisternis, zo nu en dan doorflitst
van het verre licht van een ontplof
fing.
Gauw laden wij op en gaan.
Na het passieve wachten neemt
nu een zenuwachtige haast bezit
van me. Wij razen met een dol
zinnige vaart door de aardedonkere
straten. Nergens een mens. Op
sommige plaatsen verbarikaderen
ruïnes de weg. Dan omrijden. Een
razend ongeduld jaagt me voort.
Als ik uit een verbarrikadeerde
straat achteruit moet, kan ik puur
van zenuwachtigheid nauwelijks
achteruit schakelen. Mijn vrouw
ziet het en neemt het stuur. Merk
waardig hoeveel rustiger de meeste
vrouwen in het gevaar zijn.
Eindelijk zijn wij bij de verzamel
plaats voor de auto's
Er volgen zenuwslopende minuten.
Je moet wachten. Ik weet niet
waarom. Wij gaan nog niet.
Ergens dichtbij ontploft een
granaat. Het puin, dat naar alle
kanten vliegt, beukt tegen de ramen
