Aan 't
Oud-en Nieuwjaar
door
Flora en Scheiemaan.
WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMSTREKEN
De toestand in
Qhzc
nieutaiaai$uieHsen
^ndóncs'ü
Q,
veepdnzinqeH.
fcmiqcatie
Zeventigste Jaargang
Druk en Uitgave
Firma van den Munckhof
Drukkerij
Kantoorboekhandel
Grootestraat 28
Telefoon K 4780 512
Postrekening 150652
PEEL EN MAAS
Advertentieprijzen
op aanvraag verstrekt
Abonnementspry s
per kwartaal:
voor Venray fl 1.00
buiten Venray fl 1.20
uitsluitend vooruitbet.
Nog enkele uren scheiden ons
van het Nieuwe jaar dat komen
gaat. Sommigen zullen ter Nacht
mis gaan, anderen maken reeds
voorbereidingen voor een huise
lijk feestje en het zal slechts een
enkeling zijn, die de jaarwisse
ling niet mee wil beleven. Want
juist in zulke uren, al is het
soms maar heel even, gaan onze
gedachten terug over 1949, wat
het gebracht heeft en wat we
er van verwacht hebben.
Ieder doet dat op zijn eigen
wijze, de een zal zich afvragen
of 1949 voor hem of haar per
soonlijk veel geluk en voorspoed
heeft gebracht, een ander zal
denken aan zijn gezin, een ander
weer aan zijn zaken, maar allen
zullen toch min of meer de balans
op maken en velen zullen tot de
ontdekking komen dat er weinig
winst en veel verlies te boeken
valt. Achter dat alles wordt weer
een punt gezet.
Met frisse moed en met nieuw
optimisme gaan we het nieuwe
jaar weer in, vol goede verwach
tingen, vol nieuwe ideën. En zo
is het ook goed. Een heel jaar
staat weer voor ons open, een
jaar waarin weer hard gewerkt
moet worden, waarin we weer
met tegenslagen te kampen zul
len hebben, zowel persoolijk als
in de gemeenschap, maar ook
een jaar, waarin veel geluk ons
wachten kan.
En zoals ieder mens in deze
dagen dat alles overweegt, zo
doen dat ook de kranten. U
vindt in dit laatste nummer van
Peel en Maas voor 1949 Flora
Floerts en Scheie Maan, die de
geschiedenis van onze gemeente
zij het dan soms wat eigen
aardig nog even ophalen, U
vindt er een fotopagina, waarin
in kort bestek de geschiedenis
van Nederland beschreven staat,
terwijl Pater Rongen een opwek
kend geestelijk woordje voor het
komende jaar mee geeft.
En daarmede sluiten ook wij
1949 af, met een langzame en
gestadige groei van abonnees en
adverteerders, zo gelijke tred
houdend met de groei van onze
gemeente.
We hebben dit jaar zoveel als
in ons vermogen was de kroniek
van ons dorp bijgehouden en de
belangen van Venray aangewezen
en verdedigd en al is niet alles
zo verlopen als wij allen het
graag zouden gehad hebben, wij
mogen tevreden zijn.
Verschillende plannen staan
klaar om in het komende jaar
verwezenlijkt te worden, zo zal
o.m. dan eindelijk ook de oorlogs
geschiedenis van Venray, in de
meest uitgebreide zin van het
woord, als feuilleton verschijnen
en hiervan hopen wij ook de
boekvorm gereed te krijgen, zodat
wij ook hier weer de plaatselijke
geschiedenis haar recht doen
wedervaren.
Ook wij zijn vol goede moed
en al zullen we nog wel eens
kankeren en critiek hebben, wij
zijn er overtuigd ook in 1950
evenals in het afgelopen jaar
weer veel goeds en moois te
kunnen melden. Want juist het
weekblad heeft een stevige band
met zijn lezers en adverteerders,
die geen ander reclameobject
bieden kan. Bovendien vervult
het, zoals hierboven reeds is ge
zegd, de taak van geschiedschrij
ver en criticast, maar daarnaast
heeft het 'n stimulerende werking
op het leven in onze gemeente
nauw betrokken als het dikwijls
is bij de voorbereidingen en het
maken en uitvoeren der plannen.
De geschiedenis van onze ge
meente is zijn geschiedenis.
Voor of tegenspoed van onze
mensen betekend voor entegen-
spoed voor Peel en Maas.
We zijn vol goede moed voor
1950 en zeer erkentelijk aan al
onze medewerkers. Wij danken
lezers en adverteerders voor hun
vertrouwen en hopen ook in het
komende jaar Peel en Maas weer
te stellen in het belang en in de
belangstelling van alle Venrayse
mensen.
Wij wensen lezers, adverteer
ders en medewerkers een Zalig
Nieuwjaar.
FLORA:
Dag, Scheie Maan
MAAN:
Ah, Flora Floerts I
Wel hedde van mien laeve,
Ik wooj ow krek is op 't eind van
ut jaor
en hendje komme gaeve.
FLORA:
Jao Maan, dat was ik ok van plan
en saame nog is te praote,
ovver ut wel en wee van os gement,
ovver 'sminses doen en laote.
MAAN:
Flora, dor is zo veul gebeurd
ien ut aafgelope jaor,
as ge dat allemaol bepraote mot,
dan ziede zo nie klaor.
FLORA:
D'en drukker hit pepier genoegt
vooruit mer an de slag,
van now tot an ut neej jaor,
is nog mer ennen dag.
MAAN:
We han 't mit Horst wer an de stok
ok op ut voetbalveld,
mer S.V.Y. wier kampioon
toe de punte wierre geteld.
FLORA:
En um de Landbouwwinterschol
wier gevochte, dat ut knapt,
mer Horst, die drummels dat ze zien
hebbe ze ons mer afgesnapt.
MAAN:
De Yredepiël, wor her ie was,
zolang ze dor al lit,
is now onder mekaar verdeild,
dat iedereen a it
FLORA:
De gallege mosse nor umleëg,
de kneup van bloes of vest,
hiel Rooi wier ien 't afgelope jaor
op Tebesé getest.
MAAN:
Waterleiding kwaam er ok,
dat was me en gegraaf,
mer knalde er wer en buus kepot,
dan wier der wat gedraafd.
FLORA:
De gementeraod, dat erm ding,
mos dit jaor van de baan,
mer ien de neeje was ocherm
vur ow gen plats, wor Maan.
MAAN:
Nee Floor, dor was gen plats
vur kelkes net as ik bin,
mit zeuve lieste was 't genoeg,
wor mos dat anders hin
FLORA:
't Liemagas brandt as en hel,
zoo mer op enne kiër,
ik docht dat d'alde gasfebriek
de indestrie-flat wier.
MAAN:
Nee, Flora, dat hedde mis,
die kumt nie ien ons Rooi,
ze is te klein vur al d'industrie,
die hierhin komme wooi.
FLORA:
Ut scholgeld van vief jaor terug,
ut mos derect wurre betald
en mennig alder wet now nog nie,
wor ie ut geld van hit gehald.
MAAN:
S.V.V. wier kampioen,
de Hokkieclub netzo
en de Schaakclub kreeg zo mer,
de uurstef plats kedoo.
FLORA:
De Goeverneur keek toe laest,
beej ut offiesjeel bezuuk,
ien alle huukskes van osz durrep
en ien de gemèntebuuk.
MAAN:
Venrooi—Oost hettet now
wor urst 't Smaal Pedje was,
ge zegt., as ge dat dor an ziet,
.,wat is Rooi toch goed beej kas."
FLORA:
Mer de begroting, potverdrie
geft wel wat anders an
tweej en dartig duuzend pop
ontbiake dor mer an.
MAAN:
Pikkeniere dun der veul
ien ut aafgeloëpe jaor,
mer mit al dat schuppegerei,
mieke ze nie veul klaor.
FLORA:
De Disterebusie is okke weg,
zoo mor op enne kier,
de paoters zen: „weg ter mit,
gao mer en deur wier".
MAAN:
De stasies ie/ide Paoterskerk,
die wille nie goed vlotte,
mer ge ziet dè schilder ok nie duk,
op ut steiger staon te frotte.
FLORA:
Ovver de prefabs en zo miër
wier gevochte ien den Raod,
gen mins den ze hebbe wooj,
ze zien wat te klèn van maot.
MAHN:
Mer zoas gewoon, kwaam den
osz èfkes gauw opbelle,
dat we ze mer te bouwen han,
we han gaar niks te vertelle.
FLORA:
De brandwèr kreeg en neej slee
de schuttereej neej gewère,
't Groene Kruis en neej gebouw,
de veiling teveul père.
MAAN:
Dor kumt en neej Postkantoor,
De St. Josephsschöl gut ope,
en osz Venroojs Harmenie hit
wer netjes liëre löpe.
FLORA:
Op 't Veule kwaam en neej kerk
en ok en stiënfebriek,
iedereen die dat zo ziet, zit:
„ien dat pletske zit rneziek".
MAAN:
Ysselsteyn breidt zich mer uut,
de Piël wurd geliek ontgonne,
en neej fanfaar is verder nog'
mit veul ammezuur begonne.
FLORA:
Twee Yenrooise jonges komme
nie mer uut Indië thuus,
ze dun hun plicht en ruste nu
dor onder en wit kruus.
MAAN:
Vier jong priesters dun dit jaor
beej ons ur uurste H. Mis,
I vur Oeldere, Cassele en de Kom
en groëte gebeurtenis.
FLORA:
't Brande ok ennen enkele kiër,
ien de Piël en ok wat huus
en ien de Veldstraot verzoepe ze
van ce ratte en de muus.
MAAN:
De woonkemissie, die erm kels,
(eur werk was gedaon)
mos beej ut scheije van de merret,
zonder en dankje gaon.
FLORA:
St. Jozef wier ok opgeknapt,
Jerusalem is an ut bouwe
en meer as honderdvieftig paar
gingen er dit jaor trouwe.
MAAN:
We krege wer enne vreje mert
nao ongeveèr tien jaor,
now dor nog enne neeje Hensenius,
dan ziewe aw wer klaor.
FLORA:
Yiefhonderd babies vur Kersmis
wierre der angegève,
ons Rooi dat groeit en bloeit
en zit nog vol jong léve,
MAAN:
De Vastelaovend ging wer goed
mit Prins Sjaak an de kop
en drie daag lang, wat en kerwei
stook den haas zien stertje op.
FLORA:
Ien Mersele dun ze kalm an
dan gut ut ok nie mis,
mer op de Smakt broke ze ien
èfkes vur Kersemis.
MAAN:
Nico van Melo, den beroemden hingst
miek 't ok dit jaor wer goed,
al trok ie op de pèrdendag
en bitje mit zienê voet.
FLORA:
Mer dor ovver wier gepraot,
de tentoonstelling, die was af,
en mennigeen stond dor dan ok
beej al dat schons duk paf.
MAAN:
Jao, de boeren en de middenstand
die liete hier wer zien
dat samenwerking veel vermag en
waorien en klèn plats groöt kan zien.
FLORA*
De K.A.B. groeit en bloeit
tigge de verdrukking ien,
mer vergaderinge van de middestand
bezuukt me mit en man of tien.
e MAAN:
De Hèij schafte zich ennen Rector an
en was noch nie tevreeje,
ze zatte der enne van de Hèy
zoo mer beej de Raods-leeje.
FLORA:
De fietsklup kreeg ien de buurt
lang genne slechte naam,
de béste priez die noom ze mit
en liet den rommel staon.
MAAN:
Oostrum viert en groët feest
ien ut jaor, dat komme gut,
eën vur ut-600jarig bestaon
eën as de febriek der stut.
FLORA:
Rooi wier, wie haaj dat gedocht,
en middelgroët gemeente
mer as ge op de keper kiekt,
dan hit ut dorvur gen cente.
MAAN:
Engelse schaai, mins schei toch uut
dor zien ze nog mit an 't plare,
we kriege niks, de eens zien
op an al die ambtenare.
FLORA:
De kerremis kwaam wer ien 't durp
mit meziek en mit danse.
De Burgemaester was toen ok
een zilveren Mèster Jansse.
MAAN:
De wederopbouw gut vorrüut,
overal werd dan ok gebouwd,
nao hiël wat neje zakehuus
zien bloeme hin gesjouwd.
FLORA:
Sint Anna, dat bouwde nog
en hiel neej pavieljoen
en de minister kwaam vur 't urst
de neej deur open doen.
MAAN:
issele, zo zit me tiggesworrig
stut ok altyd aagteraan,
mer ien ut goed Oeldere dan,
dor is 't stadsplan van de baan.
FLORA:
Ok osz vernield gemèntehuus
wier eindelik opgeknapt,
ut wier ok wel de hogste tied,
dat hier is wier angepakt.
MAAN:
Ien de straote van ons gemènt
werren de gatter ok gedicht
en meschien kriegt Klèn Oeldere
ien ut volgend jaor wat licht.
FLORA:
't Zieke-triedium was dit jaar
ok en daverend succes
en wie er dit jaor trouwe ging
beej de paoters nog wat les.
MAAN:
Leunen was dit jaor nog lang nie mis
en kreeg de kerk wer klaor
mit dorbeej hiël onverwachts,
enne wethouwer vur drie jaor.
FLORA:
De kajellekes overal ien 't rond
wierren ok moj opgeknapt
en 't sportterrein an de Lunseweg
wier ok is opgelapt.
MAAN:
Flora, now schei ik er uut,
me kumt toch nie uutgepraot
ovver alles wat osz Rooi
ien zo'n engel jaar verrig braot.
FLORA:
Jao, Maan, ge het alwer geliek
dor kumt gen eind mer an,
we praote wel vief krante vol
as we ze mer han.
MAAN:
We gaon dorrum mer, beste Floor,
enne Nejaarsborrel pikke
en laote de geschiedenis van Rooi
tot 't volgend jaor mer stikke.
FLORA:
Jao, 't is genoeg vur deze keër,
al vergate we nog zat,
mer zo halde we dan teminste
vur osz neej revue nog wat.
FLORA en MAAN:
Rooise minse, 't gut ow goed
ien ut jaor, dat komme gut,
weej hope, dat ow allemaol
veul goeds te waagte stut.
De gemènte enne zak mit geld
um uut de schuld te rake,
de middestand, die wense weej
veul neje en goei zake.
Vur de boere mier te ontginnen land
en ne goeje pries vur ut vië
vur de arbeiders uut osz gemènt,
goej loon en werk vur twië.
Vur de jonges ien de Oost
en goeje reis nao hier
now dor en eindgekome is
an dat Indische gemier.
De kerkdurrepe wense weej
veruutgang en bloei tot en met,
hopelijk werre ien dit jaor
nie mer zo aagteruut gezet.
Alle vereniginge groët en klein,
geluk en voorspoed in dit jaor,
derbeej nog enne volle kas.
dan zien ok die wer klaor.
Meuge d'er veul werk en industrie
nor 't alt Venrooi komme,
dan is er vur de toekomst
al biëstig veul gewonne.
Meuge ien 't jaor dat komme gut,
ieders wens werre vervuld,
dat is tot slot osz leste wens,
now zien we uut geluld.
Hot guddow goed
tot volgend jaor
dan staon weej op dezelfde plats,
wer mit osz wense klaor.
De wensen voor oen zalig, gelukkig
en voorspoedig Nieuwjaar, die wy
elkaar toesturen by de wisseling van
het jaar, moeten meer zyn dan een
loutere formule of een geijkte con
ventie zonder zin en inhoud.
Op de achtergrond moeten staan
gedachten van goedheid en welwil
lendheid.
Wy moeten al onze medemensen,
onze vrienden en kennissen op de
eerste plaats, van harte alles wensen
wat wensly'k is. Vandaag moet ons
hart vry zyn van engheid, eigenliefde,
zelfzucht, bekrompenheid, vasthou
dendheid. Alles wat er in het afge
lopen jaar niet goed was, iedere haar
die in de boter verzeild raakte, alle
kleine onenigheden en misverstanden
willen we vergeten.
We willen alleen denken aan het
>ede, dat de anderen ons vaak on
bewust bewezen, hun kleine attenties,
hun diensten en hun hulpvaardigheid.
En moet alleen welwillendheid in
ons hart zyn: een sterk geheugen
voor het goede, dat wy ontvingen en
de grote stoflap over alles wat niet
helemaal in orde was. Waren wy
steeds even voorkomend en hulp
vaardig, even fijnvoelend en hartelijk
Dwalen is menselijkdat is onze
verontschuldiging, maar die geldt met
evenveel recht voor de anderen.
Een ding kunnen we allen doen
met onze welwillende gedachten allen
omvatten, die ons pad kruisen, die
in de loop van dit jaar met ons samen
zullen optrekken naar het grote eind
doel, die hand in hand met ons God
zullen dienen en voor hun brood
zullen werken.
Welwillendheid: kunnen we onze
naasten minder geven? Mogen we
hun minder geven
Het is de grens van ons christelijk
gedrag, zeker van ons, parochianen
van dezelfde plaats, gedoopten en
verlosten in Christus, die samen op
dezelfde hemel hopen en zich over
geven aan dezelfde God van barm
hartigheid.
Welwillendheid voor allen kan
slechts geboren worden uit het geloof i
en voert ons tot het geloof in dezelfde
God, die de Vader van ons allen is
en ons allen met dezelfde welwillend-
Dinsdag heeft H.M. de Koningin in
een plechtige, doch eenvoudige bijeen
komst in het Paleis op de Dam, het
besluit ondertekend om de souverei-
niteit over te geven aan de Indo
nesiërs.
Daarmede is dan definitief een einde
gekomen aan het Nederlands bestuur,
aan het Nederlandse „imperialisme".
Terzelfdertijd werd in Batavia door
de Hoge Vertegenwoordiger der Kroon
Lovink, eenzelfde plechtigheid ge
houden en werd eveneens het gezag
overgedragen.
Intussen is de heer Lovink reeds
vertrokken en heeft Dr. Hirschfeld zyn
plaats ingenomen als Hoge Commis
saris. De Nederlandse vlag is neer
gehaald, het rood-wit van de Repu
bliek is gehezen.
Men kan zich op zulke momenten
wel afvragen, waarvoor is dan toch
dit hele jaar nodig geweest, waarom
hebben wy zoveel jonge mensenlevens
geofferd
De toekomst zal moeten leren of
zy inderdaad het nut hebben, dat
Prof. Romme ze op de laatste party
vergadering der K.V.P. toekende, dat
dat alles dringend nodig was om in
orde en vrede te kunnen onderhan
delen en het gezag te kunnen over
dragen. Hoort men de Amerikaanse
en Engelse kranten, dan is het alle
maal zeer mooi en gelukkig, maar de
Engelsen hebben de souvereiniteit ook
overgedragen in India en daar is het
byna 2 jaren burgeroorlog geweest en
Amerika heeft hetzelfde gedaan met
de Philipynen, maar hebben later hals
over kop hulp en bijstand moeten
geven, terwijl hun politiek in China
een daverende mislukking geworden
is. En dat alles werd even mooi en
gelukkig genoemd.
Wat er ook van zy Engels Borneo
is nog geen sprake geweest, evenmin
als over Australisch Nieuw Guinea,
die toch ook by Indonesië horen even
als de Nederlandse stukken.
Maar laten we daarover maar niet
verder praten, men wordt er hoogstens
verbitterd over de hulp die men
vroegere bondgenoten gaf en het is
een les 'voor later. De loop der
beurtenissen zullen in ieder geval
deze landen geen windeieren leggen
en daar is het hen waarschijnlijk ook
over begonnen.
Intussen zullen wy Nederlanders
alles in het werk moeten stellen om
het werk van eeuwen niet ongedaan
te maken. We zullen ons beste beentje
voor moeten zetten om ons niet te
laten verdringen en om terwille van
ons eigen behoud het hoofd te bieden
aan een sterke Amerikaanse en En
gelse concurrentie.
De benoeming van een Dr. Hirsch
feld geeft in dit geval goede hoop.
Intussen wacht Nieuw-Guinea nog
op een oplossing. Door Den Haag is
reeds een gouverneur benoemd en
men fluistert, dat reeds Nederlandse
soldaten uit Indonesië worden over
gebracht. Maar waarvoor weet nie
mand.
Wordt het geen tyd, dat dat ook
eens verteld wordt, of is men weer
bang van het buitenland?
Ni en we straten
Vorige week heb ik gelezen, dat er
in Venray nieuwe straten komen,
dubbeldikke klinkers zullen de mop
pen vervangen, waarover het Venrays
verkeer zich reeds jaar en dag ge
spoed heeft. En men kan wel zeggen
gelukkig, want zo langzamerhand
ging het met al die opgravingen voor
waterleiding, gas e.d. hier meer lijken
op klein Zwitserland, als het nijverige
plaatsje waarvoor we altyd zo graag
doorgaan. We zwijgen dan nog maar
stil over do trottoirs en wat verder
het oorlogsgeweld nog aan de ver
keerswegen kapot heeft gemaakt.
Een troittoir is nu eenmaal geen
tankweg. Intussen krijgt dan Venray
een wegennet dat klinkt als een klok
waar menig andere gemeente
jaloers naar kjjkt. Dat alles heeft
maar een nadeel. Het wordt nu voor
sommige Raadsleden zo moeilijk om
nog wegen aan te wijzen voor de
Raadsvergadering.
Beelden
De beeldenschat der Grote Kerk
heeft veel geleden, maar dank zy de
deskundige restauratie van de beeld
houwer van Dongen zyn ze alle weer
in hun oude staat hersteld en wach
ten zij slechts op een nieuw kleed.
Nu wordt hierover in het dorp tame
lijk veel geroddeld, als zou de nieuwe
beschildering een daverende misluk
king geworden zyn, maar de waar
heid is niet te achterhalen.
De laatste tyd duiken echter ook
andere geruchten op. De beelden
zouden namelijk naar Amerika wor
den gebracht om daar tentoongesteld
te worden. Indien dit zo is, dan zou
toch inderdaad een protest moeten
worden aangetekend. Venray heeft
onder de oorlog veel van zyn oude
schoonheden verloren en met het
heid lief heeft. Zyn gevoelens moeten
het hele jaar door de onze zyn.
P.H. RONGEN O.C.R.
weinige wat is overgebleven van dit
gemeenschapsbezit moet men zo
zuinig mogelijk omspringen. Al zyn
we er van overtuigd dat ze prima
behandeld zullen worden, deze beel
den horen thuis in de St. Petrus
Banden te Venray en wel zo snel
mogelyk.
Onze mensen, die de oude St. Petrus
Banden met al zyn rijkdom gekend
hebben, missen dagelyks deze waarde
volle beelden. We zien dan ook niet
in, waarom ze zo lang moeten weg
blijven, daar de restauratie van de
meeste toch klaar is. Intussen hebben
we met vreugde geconstateerd dat
het beeld van de H. Paulus weereen
plaatsje in de kerk gekregen heeft.
Woningcommissie
Gisteravond werd op het Gemeente
huis de nieuwe Woningcommissie
geïnstalleerd en daarmede is de oude
automatisch „afgedankt".
Deze Woningcommissie heeft ge
durende de jaren dat zy zitting had,
nu niet precies een „lollig" baantje
gehad. Tientallen gezinnen zonder
huis, tientallen gezinnen met te grote
huizen. Aan de ene kant grote nood,
aan de andere kant liefdeloosheid,
egoïsme. Het is jammer dat ze niet
eens heeft openbaar gemaakt, wat zy
in de afgelopen jaren heeft gedaan,
want als een instelling de nodige
critiek te slikken gehad heeft, dan is
het wel de Woningcommissie, die nu
letterlyk niets kon doen waar niet
van beide of meerdere partyen wat
commentaar op had.
Zy hebben toch wel een dankje
verdiend voor het vele werk en voor
alles wat zy ten bate en ten behoeve
van de Venrayse Gemeenschap heb
ben gedaan* Anderen hebben hun
ondankbare taak overgenomen, gaan
nieuwe spot en hoon tegemoet, maar
zij doen dit evenzeer voor Venray,
niet voor hun eigen plezier. Men kan
hen slechts toewensen, dat zy niet
lang zitting behoeven te hebben,
hoewel de toekomst nog tamelyk
somber is.
TAN DEURNE NAAR
NIEUW-ZEELAND
„Alles wat my na aan het hart
iigt, neem ik mee naar Nieuw-Zeeland.
Ik laat niets achter..." Vader Hoe-
bergen uit Deurne, wyst met een
patriarchaal gebaar op zyn goed-
gezonde vijftigjarige vrouw, die met
haar tien kindereu achter vader Hoe-
bergen aanschuitfelt langs het rytje
officiële autoriteiten douane, politie,
emigratieambtenaar Twaalf uit de
hele lange ry van isóo emigranten
van wie er zich 1400 in Australië en
de rest in Nieuw-Zeeland gaan ves
tigen en die Vrijdag met de „Volen-
dam" zyn vertrokken.
Moeder Hoebergen is een typisch
Brabantse vrouw en alleen de wyde
witte gesteven kap op haar hoofd
ontbreekt. Zy is resoluut, een boerin
die haar leven lang hard heeft ge
werkt en ondertussen nog elf stevige
kinderen ter wereld heeft gebracht.
„Onze oudste, Tonny, is een jaar
geleden naar Hamilton in Nieuw-
Zeeland vertrokken en ik heb zo'n
heimwee naar die jongen", vertelt ze
eenvoudig, „dat vader en ik besloten
hebben ons boeltje in Deurne maar
op te breken en hem met ons gezin
achterna te gaan.
Het was een brave, een hele brave
jongen onze Tonny, moet ge weten...
en flink... hy beheert nu al een farm
met honderdtwintig koeien en tachtig
varkens en hy heeft ook gezorgd, dat
wy onderdak krijgen. Nee-je... spijt...
nee-je... ik neem alles mee. Helemaal
geen tranen en als ik myn kinderen
weer allemaal in de huiselijke kring
heb, dan ben ik overgelukkig".
„Vader in die boekentas zitten brie
ven van onze jongen, laat ze mynheer
maar eens lezen".
Het Peeldorp Deurne was leeg
gestroomd. Met zes bussen waren de
inwoners, die als één grote familie
leven, naar Rotterdam getogen, om
„de Hoebergens" goeiendag te zeggen.
Alleen Gerarda, de jongste van acht
jaar, heeft afscheidstranen gehuild
en wanneer vader haar optilt om
voor het laatst nichtje Anneke uit
Liessel vaarwel te wuiven, komen de
waterlanders opnieuw.
Vader Hoebergen is met recht een
patriarch te noemen. Een lange don
kerbruine snor siert zyn gezicht en
zijn ogen overzien alles. Hij regelt
zijn zaken met een rust en zelfver
zekerdheid, die men zelden aantreft.
Op het schip zal hy zyn acht en
vijftigste verjaardag vieren, ver van
zyn boerderij in Deurne, waar hy 57
jaar woonde en werkte en waar nu
een ander de koeien melkt en de deel
schoonveegt.
Als dat zo doorgaat loopt Brabant
eg.
Ook de heer Frans Bouwmeester
uit Breda, gaat met zyn gezin zijn
geluk in Australië beproeven.
„Woningnood... geen nood... ik heb
myn eigen huis afgebroken, verpakt
en in het ruim van de „Volendam"
laten opslaan.
Wy hadden in Breda een prachtige
practische bungalow van het prefabri
cated type en zoals de een zyn bed
opneemt, zo heb ik myn huis opge
nomen, vertelt de vroegere accoun
tant, op wiens pas thans het beroep
van boerenknecht staat genoteerd.
Zo tegen de avond bevond zich
iedereen aan boord van de „Volen-
