P
De mteld lend.
WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMSTREKEN
Herdenking....
Samenwoning.
„Pleuritis"
in de volksmond.
De toestand in
Zaterdag 22 October 1949 No. 42
Zeventigste Jaargang
Druk en Uitgave
Firma van den Munckliof
Drukkerij
Kantoorboekhandel
'Grootestraat 28
Telefoon K 4780 512
Postrekening 150652
PEEL EN MAAS
Advertentiepry zen
op aanvraag verstrekt
Abonnementsprijs
per kwartaal
voor Venray fl 1.00
buiten Venray fl 1.20
uitsluitend vooruitbet.
toqiamma
Herdenkingsmorgen en onthul'
ling van het nieuwe Monument
Om io uur begint in de Parochiekerk van Sint Petrus
Banden een plechtige Hoogmis voor de zielerust van al die
gene, die by de oorlogshandelingen en de bevrijding van
Venray om het leven zijn gekomen.
Voor allo H. Missen zullen in de kom en op de kerk
dorpen Herdenkingsspeldjos worden aangeboden.
Na de Hoogmis, omstreeks half 12 begeven zich de na
bestaanden en de autoriteiten voorafgegaan door Venray's
Harmonie naar het pleintje tegenover huize Poels in de
Hofstraat en het publiek wordt verzocht zich hierachter aan
te sluiten, zodat in geordend geheel wordt opgetrokken.
De uitgang van de Grote Kerk naar het Kerkhof is na
de Hoogmis gesloten, zodat iedereen dus de Kerk verlaten
moet aan de Marktzijde.
By het monument aangekomen zal de heer Th. Peters,
voorzitter van het Monumenten-comité'een kort woord spreken,
waarin hij o.m. het monument aan de Gemeente aanbiedt
en twee nabestaanden uitnodigt het monument te onthullen.
Voor de nabestaanden dor oorlogsslachtoffers zijn bij het
Monument plaatsen gereserveerd.
Na de onthulling, waarbij d°or bet Mannenkoor gezongen
wordt, zegent de H.E. Heer Deken het monument in, waarna
bruidjes uit Kom en kerkdorpen bloemen neer zullen leggen
op de treden van het monument.
De Edelachtb. Heer Burgemeester zal vervolgens het
monument aanva'arden in naam van de Gemeente en tot slot
zal Pater Briels oen nadere verduidelijking geven van de
voorstelling op dit nieuwe monument.
Men wordt verzocht Zondag a.s. de vlaggen halfstok te
hangen in de gehele gemeente.
12 October j.l. was het vijfjaren
geleden, dat de.Engelse bommen dood
en verderf over onze Gemeente
brachten. Als een apotheose op het
vernielingswerk der voorafgaande
weken, gierden de bommen naar
omlaag en vernielden alles, wat in
zoveel jaren was opgebouwd.
18 October was het vijf jaren ge
leden, dat de eerste Engelsen onze
Gemeente binnentrokken, nadat zy
in dagen lange gevechten eindelijk
een bruggehoofd over de Loobeek
gekregen hadden.
Vijf jaren is het nu geleden, dat
onze mensen in Brabant, België en
in Duitsland waren geëvacueerd, ter
wijl de regen bleef stromen en de
verlaten huizen, donker en kapot, als
onderkomen dienden voor de Engelse
stoottroepen, die zich hier voorbereid
den voor de laatste slag tegen de
overweldiger.
Vyf jaren zijn nu voorbijgegaan en
wie zich nog even realiseert, hoe het
toen was en hoe het nu is, die is er
God dankbaar voor, dat in zo weinig
tyd weer zoveel is hersteld. Vooral
in materieel opzicht.
Maar méér dan driehonderd doden
heeft de strijd om Venray gekost en
meer dan driehonderd Venray se men
sen hebben deze verrijzenis van ons
dorp niet meer mogen meemaken.
De tyd doet veel vergeten, maar juist
zulk een jaardag, als wy nu weer
houden, brengt weer het oude ver
driet by velen naar boven, die een
vader of moeder, zoon of broer, doch
ter of zuster, vriend of vriendin,
verloren hebben. Onze bevrydihg is
duur betaald, niet alleen door onze
eigen mensen, maar ook door onze
bevrijders.
Honderden jonge kerels zijn geko
men, van ver overzee, en zijn hierop
de natte peelgrond leeggebloed en
rusten nu in ons midden. Zij brach
ten een offer, waarvan nog zo weini
gen de draagkracht begrijpen.
Wij 'herdenken in deze dagen ook
onze jongens en mannen, die geval
len zyn in het verzet, doodgeschoten
zijn tussen de linies, doodgemarteld
ziin in de concentratiekampen hier
of in Duitsland. Wy herdenken allen,
zonder wier offer een bevrijding van
ons dorp, van onze gemeente en van
ons land niet mogelijk scheen. En
tenslotte herdenken wij hen, die ge
vallen zijn voor een verkeerd ideaal,
maar die hun vaderland hebben ge
diend en daarvoor zyn gesneuveld.
Terwijl anderen de bevrijding van
hun gemeenten kunnen vieren in
blijdschap en plezier, bidden wij God,
dat zy allen, die door en in de strijd
om Venray hun leven lieten, mogen
rusten in Zyn eeuwige vrede.
En wanneer wij dan de dagen van
voor vijf jaar weer in onze gedachten
terugroepen, wanneer we weer eens
extra bidden voor al die doden, dan
denken we toch ook weer eens terug
aan dat, wat in ons leefde gedurende
die verschrikkelijke dagen. Dan rijst
weer op dat moment van naasten
liefde en van gemeenschapszin, wat
onze Venrayse mensen, temidden
van verwoesting en verderf, opbouw
den.
Toen de wereld voor ons dreigde
te vergaan kwam de grootheid van
onze mensen juist door de hartelijk
heid, gemeenschapszin, naastenliefde
en eenvoud, schoner als ooit tevoren
naar omhoog uit het duistere der
tijden.
Herdenken doet ook bedenken en
bezinnen. Als onze mensen Zondag
de Hoogmis bijwonen en by de ont
hulling van het eenvoudige monument
aan de kerkhofmuur aanwezig zullen
zyn, dan zullen ze zich ook moeten
bezinnen op de grootheid en de
schoonheid van wat toen leefden
onder hen. Zelfverloochening, edel
moedigheid, opofferingsgezindheid en
naastenliefde hebben toen gebloeid
in ongekende mate.... en hoe is het
nu
Als we dan a.s. Zondag God bidden
voor al onze oorlogsslachtoffers, laten
we dan daarnaast God ook vragen
dat W9er in ons mogen levendig
worden die grote menselijke deugden,
die vy'f jaren geleden geleefd hebben
temidden van puin, verwoesting en
dood.
Dan zal deze herdenking en deze
onthulling voor ons weer een diepe
zin hebben en zal ons rijker en sterker
maken. En het offer van die talloos
velen zal niet tevergeefs gebracht
zyn.
§aat tiet aüeen
óm dióód en spelen
Is het nog wel de moeite waard
te strijden voor een betere wereld,
als het Communisme het volk binnen
25 jaar meer brood en spelen kan
beloven dan de Westerse demoera-
tiën
Als hot alleen om brood en spelen
ging niet, maar er staat meer op
het spel. Hoe materialistisch we ook
zyn, we beseffen toch allemaal, dat
we niet van brood alleen kunnen
leven en dat ook de spelen ons leven
geen bevredigenden inhoud kunnen
géven.
Dat we niets zo ongraag missen
als onze individuele vrijheid om te
denken zoals we willen, om het
geloof te belijden, dat tot ons gees
telijk en onvervreemdbaar erfgoed
behoort.
En we willen graag toegeven, dat
het communisme als sociaal econo
misch systeem door het christelijk
geloof kan overkoepeld worden, maar
dat dit wel nooit zal gebeuren, om
dat de communisten hun leer voor
een wereldbeschouwing houden, die
by hen de plaats van het vroegere
geloof inneemt.
Om wille van deze geestelijke vrij
heid weten wy ons verplicht te blijven
strijden voor de handhaving van de
oude christelyke waarden, die in
toepassing veel van hun luister ver
loren hebben, maar die in principe
en in kiem niets van hun oude vor
mende kracht hebben ingeboet.
Wy hebben eenmaal meegemaakt
wat geestelijke dwang, geestelijke
onzelfstandigheid betekent en willen
niet meer het gevaar lopen deze
vuurproef nog eens te moeten door
staan. We zijn bevry'd geworden en
weer vrye mensen geworden, die
onze eigen dunk hebben over alles
wat met het leven hier en hierna
maals samenhangt.
Zelfs degenen, die alleen maar oog
hebben voor de stoffelijke, zichtbare
dingen en niets vermoeden van de
ongeziene werkelijkheden, die alleen
zin en inhoud en betekenis aan het
leven geven, moeten we zeggen: gij
staat op een verouderd standpunt,
op een standpunt, dat door alle ge
leerden reeds lang verlaten is.
Gy behoort tot de bemanning van
een zinkend schip.
Niemand kan leven als hy in de
lucht hangt zonder grond onder zyn
voeten, zonder een vaste lyn, zonder
een groot doel, dat verder reikt dan
de korte levensspanne, die ons men-
son toebedeeld is.
We moeten zekerheden hebben,
het geestelijke in on3 stelt zijn eisen
en wil die ingewilligd zien. Als wy
ons bestaan ontleden en we „staan
tenslotte voor het niets, voor een
volkomen leegte, is het wel indruk
wekkend, dat we deze leegte existen
tialisme kunnen noemen, maar de
geest in ons vraagt ander voedsel en
die laat zich niet afschepen met
surrogaten.
Het lichaam is al lang tevreden,
wanneer de geest nog blijft vragen,
nog blijft hunkeren en zolang de
geest niet voldaan en verzadigd is,
blijft ons hart onrustig, want ons
hart vraagt naar brood en niet naar
stenen.
F. H. RONGEN, O.C.R.
Gebruik van keuken.
Broer Pieter en zuster Pauline
waren beiden getrouwd. Maar de
woningnood bracht hen met hun
echtgenoten weer in één huis. Pauline
woonde beneden. Pieter zat boven en
de keuken gebruikten ze samen. In
die keuken had het treffen plaats,
dat hen voor de balie bracht.
Midden in de zomer, om precies te
zyn op o Juli des namiddags circa
19 uur 30 want zo stond het in
het procesverbaal wilde Pieter
naar de bioscoop. Er draaide een
"Wild-West film en misschien was
hy daardoor al een beetje in een
opgewonden stemming. Maar tevoren
ging hy, nog even zyn handen wassen.
Want een mens behoort met schone
handen naar de bioscoop te gaan.
Nu was Pauline op dat tijdstip
net bezig haantjes te plukken in de
keuken. Het zou iets geweest zyn
voor van Meegeren: de haantjespluk-
kende zuster en de handenwassende
broeder, maar het werd iets voor de
politierechter.
„In het Wilde Westen gaat dat
allemaal heel anders", zei Pieter.
„O ja antwoordde Paulina al
plukkende.
„Daar bouw je een blokhut en dan
is een mens vry. 's Avonds zit je by
een knappend kampvuur en met
samenwonen heb je er niks te maken."
„Ga dan naar het Wilde Westen."
„Als ik de kans maar kreeg," zei
Pieter en hy wreef nog een beetje
zeep op zyn handen.
„In ieder geval zou je er niet de
kans krijgen om de zeep van je zus
ter te verknoeien", merkte Pauline
op, verwoed aan een haantje ruk
kend.
„Zoek je soms ruzie, mislukte
atoombom kreet Pieter, terwijl
hy in opwinding zyn natte handen
langs zyn zondagse pak streek.
„Als je maar niet denkt, dat ik
bang bën voor zo'n stuk surrogaat
cowboy. Je kunt nog niet eens fat
soenlijk op een flets zitten en dan op
een paard. Ha, ha
Deze laatste klanken werden niet
geuit op de toon, die argeloze vro
lijkheid aanduidt. Integendeel, zuster
Pauline lustte broer Pieter, zoals
men dat noemt. Deze sprong op alsof
hy het ijzeren gordijn op zyn tenen
had gekregen.
„Ik zal je schreeuwde hij.
Doch zuster Pauline kwam hem
halverwege tegemoet en kletste hem
met de kale jonge haantjes om de
oren. Briesend greep Pieter de schaal
met veren en andere haantjesonder
delen en plaatste die met kracht op
Paulines hoofd.
De veren stoven rond en weldra
leek het geheel veel op de Indiaan
se krijgsdans, maar de vredespijp
was ver te zoeken.
De verklaringen liepen nog al uit
een. Zuster Pauline beweerde, dat
zy met gekruiste armen had gestaan
gelaten wachtend op hetgeen de
broer-cowboy haar zou aandoen.
Pieter daarentegen trachtte de
rechter diets te maken, dat hy was
door gegaan met handen wassen,
terwyl zyn zus hem allerlei blauwe
plekken bezorgde.
Slechts in één ding stemden beider
verklaringen overeen: na afloop zaten
de haantjesveren tegen het plafond
geplakt.
„De keuken is in licht-groene kleur
geverfd", voegde het procesverbaal
daar ter verduideling aan toe.
De rechter kon er niet uitkomen.
Ook in een tweede ronde gaven broer
en zus elkaar de schuld. Züs zei, dat
broer haar had geslagen en dat zy
niets had gedaan. Broer beweerde,
dat hy hoogstens uitgegleden over
haantjesresten en zo tegen zus aan
geglibberd kon zyn.
Zus vertelde nog, dat broer als
kleine jongen al een pik op haar had
en broei zei tenslotte alleen nog
maar waardig: „Deze persoon, edel
achtbare, is een sadist".
Tenslotte werden beiden van mis
handeling vrijgesproken. Het wettig
bewijs was niet geleverd.
Wat is pleuritis
De long is aan de buitenzijde met
een vlies bekleed: het binnenste
borstvlies. Tegen de binnenzijde van
de borstkas ligt ook zulk een vlies:
het buitenste borstvlies. Deze beide
zogenaamde pleurabladen liggen vrij
wel tegen elkander, er tussen bevindt
zich een slym- of geleiachtige massa
in'een zeer dunne laag, die als gljj-
stof dient, wanneer de beide borst-
vliezen by de ademhaling langs
elkander moeten schuiven.
By een ontsteking van deze vliezen
spreekt men van pleuritis. Het begin
is meestal een droge pleuritis, waar-
by door de patiënt pijn in de zijde
bjj ademhaling wordt gevoeld en
waarbij door de onderzoeker bij zuch
ten een knarsend geluid kan worden
waargenomen.
De droge pleuritis is meestal niet
van lange duur, tenzij zij in de natte
vorm overgaat. In dat geval komt er
vochtafscheiding tussen de beide
borstvliezen en de hoeveelheid van
deze heldergele vloeistof kan zo groot
worden, dat de ademhaling er door
bemoeilijkt wordt en het hart en de
grote bloedvaten naar de andere zijde
worden gedrongen. Deze patiënten
zyn ernstig ziek enzy kunnen gerui
me tyd hoge koorts hebben.
Behandeling en
vooruitzichten.
Dit vocht kan worden afgetapt met
een naald, die tussen twee ribben
wordt ingebracht, hoeveelheden van
1V» liter zijn daarbij niet zeldzaam.
Terwijl men zich kortgeleden nog op
het standpunt stelde, dat men met
dit puncteren enigszins terughoudend
kon zyn, temeer omdat zich toch
telkens weer nieuw vocht tussen de
pleurabladen vormt, staan thans meer
en meer longartsen op het standpunt,
dat alle vocht dient te worden ver
wijderd, zulks om de bekende bind
weefselvorming en schrompeling na
pleuritis tegen te gaan. Het is niet
aan my, om hier in deze stelling te
nemen.
Hoe men hierover ook moge denken
het valt niet te betwijfelen, dat lang
durige badrust en goede voeding nog
steeds de grondslagen vormen in de
behandeling van de patiënt met
pleuritis. Maar ook in dit opzicht
neemt men al weer een actiever stand
punt in dan enige tijd geleden. "Was
het tot voor kort in het geheel niet
bijzonder, dat men met een pleuritis
9—12 maanden te bed lag, onlangs
deelde de geneeskundig leider van
een onzer districts-consultatiebureaux
tot bestrijding der tuberculose mij
mee, dat de meeste van zyn pleuritis
patiënten een halfjaar na het ziek
worden met zyn toestemming het
werk weer hervatten.
Het spreekt echter vanzelf, dat de
beslissingen over opstaan en werk
hervatten in handen van de arts
moeten liggen. De tuberkelbacil is
immers zeer vaak de oorzaak van
zulk een pleuritis en voorzichtigheid
blyft geboden.
Daar komt nog by, dat voornamelijk
jeugdige personen door deze ziekte
worden getroffen, die de eventuele
lichamelijke consequenties van hun
ziek zyn maar te licht over het hoofd
zien.
CHINA.
De reis van de premier van India,
Nehroe, naar de jVerenigde Staten,
heeft ongetwijfeld betrekking op twee
onderwerpen: de houding ten aanzien
van het communistische China (dat
nu ook in het bezit van Kanton, en
dus van de gehele kustlijn is geko
men) en de economische hulp dei-
Verenigde Staten aan India.
Wat China betreft: de Britse pers
dringt aan op spoedige erkenning
van het nieuwe bewind iu Peking:
ie. om het terrein niet geheel aan
de Russen te laten;
2e. om handel te dry ven;
se. om in ruil voor erkenning van
Chinese zijde de belofte te verkrijgen,
dat Hongkong en deZuidelijke grenzen
(van Indo China en Burma) zullen
worden gerespecteerd. In deze zin
zal zeker ook Nehroe te Washington
hebben bepleit.
Om een tegenwicht te vormen
tegen het communisme (of dit nu
onder Chinesce of Russische leiding
staat) is het echter nodig, dat Zuid
en Zuidoost Azië wordt versterkt.
Voorheen was dit gebied min of
meer Brits protectoriaat. Maar nu kan
Londen noch voldoende kapitalen
verschaffen voor de ontsluiting der
hulpbronnen, de irrigatie, de industri
alisatie enz., noch voor de defensie.
Die hulp moet dus komen van de
Verenigde Staten.
Iets als een Marshall-steun voor
Z.O.Azië en een Pacificpact zullen
dus nodig zyn.
AMERIKA.
De moeilijkheid is nu wel deze,
dat in de eerste plaats de Amerika
nen niet gaarne nieuwe milliarden
uitgeven, nadat zy in Tsjiang Kaisjek
zo zyn teleurgesteld. De twee milliard
aan hem besteed, zyn verloren, zyn
legers zyn grotendeels overgelopen,
het Amerikaanse materiaal bevindt
zich in communistische handen.
Zijn de andere Aziatische nationa
listen betrouwbaarder, d.w.z. in Siam,
Burma, Indonesië India wordt nog
wel vertrouwd, maar de andere
En van de beantwoording van die
vraag hangt weer af, hoe de samen
werking van Amerika zal zyn met
Engeland, Nederland en Frankryk,
die nauwe banden hebben met de
koloniën of gewezen'koloniën.
Zou Amerika rechtstreeks, buiten
de Europesche moederlanden om, in
contact treden met de Zuidaziatische
nationalisten, dan zou het Europese
herstel daardoor zeer worden ver
traagd.
Ja, West-Europa zou zich, zonder
althans een deel van zyn beleggingen
en zyn handelsbetrekkingen te red
den, niet eens kunnen herstellen. De
enige oplossing voor Europa (en zij
delings dus ook voor Amerika) is
materiële en militaire steun te ver
lenen aan het Britse gemeentebest,
de Franse Unie en de Ned. Indone
sische Unie.
De laatste twee staan helaas nog
op de werf en de onzekerheid schrikt
Amerikaanse particuliere beleggers
af. Het wordt echter tyd, dat Was
hington zyn houding spoedig bepaalt
en een vaste lyn volgt: van de sa
menwerking met Europa, ook in
Azië, hangt de vrede af.
FRANKRIJK en
DUITSLAND.
De Engelse devaluatie is de aan
leiding niet de oorzaak gewor
den van een verkoeling tussen de
Britten en de Fransen. De oorzaak
ligt dieper. Men verwijt de Britten
aan het eigen herstel de samenwer
king met het Europa op te offeren.
Parijs zoekt nu contact met Rome
en Benelux, om eigen contracten te
treffen.
Dat is jammer, want het West-
Europese vasteland kan niet op zich
zelf staan, te meer, daar de Franse
en Italiaanse vakbeweging onder
communistische leiding werken.
Stalins boodschap aan de Oostduit-
se Sowjetrepubliek heeft bovendien
in uitzicht gesteld een Duits-Russise
samenwerking. Zy is niet onmiddel
lijk waarschijnlijk Polen en ook
de Tsjechen zyn er doodsbang van
maar blyft toch dreigen, vooralindien
Westduitsland economische betrek
kingen gaat aanknopen met Oost-
Europa.
Er is alles aan gelegen, dat het
West-Europese vasteland, het Britse
Gemenebest en Amerika nauw samen
werken en niet slechts militair.
Alleen de Ver. Staten kunnen aan
de Marshall-hulp en aan de militaire
steun zii'ke voorwaarden verbinden,
dat die samenwerking wordt ver
beterd. Een regering van de midden-
partyen in Frankryk waarmee nu
Moch voor het voetlicht is getreden,
na Queuille kan zich ook alleen
met deze ruggesteun handhaven.
tIndonesië
Een buitenstaander begrijpt tegen
woordig niet goed meer, hoe een en
ander in elkaar zit. De ene dag leest
hy in de krant dat alles pais en vree
is by de Ronde Tafel conferentie en
de andere dag hoort by de Sultan
van Djocja wanhopig roepen, dat er
bliksemsgauw verandering moet
komen, wil er geen derde politionele
actie komen.
De ene dag hoort hy dat er van
terugtrekken der troepen geen sprake
is, terwyl de volgende dag bekend
gemaakt wordt, dat verschillende
plaatsen aan de T.N.I. zyn overge
geven.
Het is buitengewoon moeilyk voor
de Nederlanders om iets van deze
hele geschiedenis te begrijpen, op de
allereerste plaats door de zeer ge
brekkige voorlichting van den Haag
uit en vervolgens door de geheim
zinnigheid, die nog steeds hangt om
de Ronde Tafel Conferentie zelf.
We hebben gezien hoe in de afge
lopen weken de onderhandelingen
telkens zyn bly'ven steken, hoe de
oplossing van het schuldenvraagstuk
en dat der souvereiniteits-overdracht
nog steeds niet zuiver gesteld is,
kortom hoe de onderhandelingen zich
nog steeds bepaalden tot een loven
en bieden. Maar sinds enkele dagen
is men weer veel optimistischer ge
worden en men meent einde volgen
de week concrete feiten aan de
Centrale Commissie te kunnen aan
bieden, zodat einde November de
R.T.C. beëindigd kan worden.
Dit optimisme klinkt enigszins
zonderling als men van Indonesië uit
berichten hoort over oplevende ge
vechten in Oost-Java en herhaaldelijke
overtredingen van de v. Royen-Rum
overeenkomst.
Wel hebben we de Hoge Vertegen
woordiger van de Kroon voor de
eerste maal flink van zich af horer.
praten op de beschuldigingen van de
Sultan van Djocja, dat de Nederlan
ders dit natuurlijk weer gedaan
hebben én we hebben het wonderbare
feit gezien dat Soekamo toen direct
in de bres is gesprongen en beloofd
heeft persoonlijk deze situatie te
zullen klaren.
De toestand in Indonesië geeft dus
vooral wat Oost-Java betreft niet
bepaald hetzelfde optimistische beeld
dan elders, waar wy de Nederlandse
troepen langzaam zien terug trekken
op de grotere plaatsen en de T.N.I.
de macht zien overnemen.
Ondanks alle republikeinse propa
ganda schijnen toch nog vele inlan
ders het Nederlandse gezag hoger
te stellen als het nieuwe Republikein
se, reden waarom zy in grote getale
evacueren.
Ziet men dus feitelijk een zekere
spanning in Indonesië, hier in den
Ilaag is men heel wat optimistischer.
Waarschynlyk zal Amerika weer eens
gebromd hebben, dat het zo lang
duurt. Amerika schijnt de Indonesi
sche kwestie niet meer in de Ver.
Naties te willen hebben (wat sommige
Indonesische leiders nog graag eens
zouden zien) en daarom schijnen ook
deze de knoop nu maar door te
hakken en via de Ronde Tafel-Confe
rentie resultaten te bereiken.
Wat echter nu de uiteindelijke
resultaten zullen zyn, kan men nog
moeilyk zeggen, daar men wel weet
dat souvereiniteits-overdracht, her
stelbetalingen, oude schuld en Nieuw
Guinea allen even grote struikel
blokken zyn. Het wachten is dus op
einde volgende week, dan is het
misschien mogelijk meer te zeggen.
Qvecpeinzinqen.
Regen
Na weken en maanden is dan de
eerste regen gevallen, alles by elkaar
nog een klein en bedroefd beetje. En
zie, niet alleen de natuur verandert,
maar ook de mensen. Er verveelt
schijnbaar niets zo gauw als regen
en men kan nog maar moeilyk af
scheid nemen van de zon, die ons dit
jaar haar licht en warmte zo gul be
zorgd heeft. Toch is het herfst, de
bladeren gaan weer vallen langzaam
schijnt de natuur af te scerven. De
avonden worden kouder en zo nu en
dan gaat de kachel al aan.
De dagen van echte huiselijkheid
breken weer aan met de feesten van
St. Nicolaas en Kerstmis, met de
lange avonden by een snorrende
kachel en een goed boek.
Maar ook avonden, waarop weer
veel vergaderd zal worden en plannen
gereed gemaakt worden voor het
komende jaar.
De zon gaat ons zo langzamerhand
verlaten, maar ook de komende tyd
heeft veel schoons voor de mens, als
hy het maar grijpen wil.
MONUMENT
Zo wordt dan a.s. Zondag een nieuw
monument onthuld, ter nagedachtenis
van hen, die gevallen zyn by de
stry'd om Venray.
Vlak aan de kerkhofmuur, komt
er in Franse hardsteen het kruis met
de verrijzende Christus, als een sym
bool van de wederopstanding van
onze gevallenen. Vluchtende vrouwen
aan de voet van het monument geven
de evacuatie weer en de geboeide
man stelt de illigaliteit voor. De
stervende Engelse soldaten aan de
voet van het kruis zijn een laatste
hulde aan onze bevrijders.
In het monument zyn de namen
ingemetseld van allen die gevallen
zyn en het is de bedoeling, dat in de
loop der jaren nog verschillende toe
voegingen by het monument komen.
Zo bestaat het plan om aan de ach
terzijde van het monument in natuur
steen de namen te kappen van de
slachtoffers en we kunnen slechts
hopen, dat dit zo spoedig mogelijk
gebeurd.
Het is jammer dat de opzet, die
men in den aanvang had om een
geheel vrijstaand beeld te maken
niet kan worden uitgevoerd, maar
men door gebrek aan financiën deze
gelukkige oplossing heeft ge
vonden.
We praten er altyd over dat Venray
geen monumenten h6eft, (al vergeten
we dan altyd, dat er geen gemeente
is te vinden waar zoveel wegkapellen
en kruisen, prachtmonumenten zyn
van onze voorouders) maar dan moeten
wy er wat voor over hebben. En
speciaal voor dit monument, dat tot
in lengte van dagen getuigenis wil
geven van de grote ramp, die Venray
eens trof.
Wanneer voor de verdere uitbrei
ding van dit monument een beroep
op het Venrayse publiek gedaan
wordt, laat dan ook ieder geven wat
hy missen kan. Dit kleine offertje
moet er af kunnen als wy onze ge
storven mensen waardig willen her
denken.
YLEES VAN DE BON
Waarschynlyk op 1 of 15 November
Het plan bestaat om zeer binnen
kort de distributie van vlees op te
heffen. De opheffing houdt ten nauw
ste verband met de situatie van de
rundvee- en vooral ook met die van
de varkensstapel en indien men inge
wijden geloven mag is deze situatie
thans zodanig, dat naar alle waar
schijnlijkheid de vleesdistribntie per
i November of per 15 November zal
eindigen. In kringen van ingewijden
verwacht men dat binnenkort het
definitieve standpunt van de regering,
zal worden bekend gemaakt.
