TWEEDE BLAD VAN PEEL EN MAAS
KLODSTERBALSEM
Zaterdag 25 Maart 1939
Zestigste Jaargang No 12
Langs de kruislijnen
der Europeesche
Imperia.
FEUILLETON.
Een meisje in de
Wild West.
VERSTUIKINGEN
Vergadering Werk-
liedenvereeniging.
Ecu onzer eigeD medewerkers
naar Corsica, Rome, Tunis.
Lybië, Egypte, Palestina,
Balkan- en Donaulanden.
Een belangwedkende serie
reisbrieven.
XII.
UIT TUNIS.
Ik besef het thans beter dan
vroeger, wat het voor Mozes
moet hebben beteekend, toen hij
een blik slechts mocht werpen
op het Beloofde Land, dat hij
met zijn voeten nimmer zou be
treden.
De lezer zal het zich uit mijn
vorigen brief herinneren, hoe
hartstochtelijk ik er naar ver
langde om Afrika te leeren ken
nen. Welnu, dat verlangen is
bijna vastgeloopen in de tragedie
eener volstrekte afwijzing. Dat
zat 'm zoo.
Voor mijn vertrek had men er
mij in Holland aan herinnerd, die
ik voor Tunis een visum noodig
had op mijn paspoort. Toen dan
mijn ïeis tot Napels was gevor
derd, vervoegde ik me daar braaf
aan het Fransche consulaat-
generaal, teneinde er alles voor
mijn toelating in de Afrikaansche
kolonie te regelen.
Een visum? Voor Tunis?
U bent toch Hollander? U hebt
volstrekt geen visum noodig!
Ik zei, dat men mij in Holland
anders had ingelicht en dat men
mij daar zelfs den prijs van het
visum had genoemd. Schouders
gingen schokkend omhoog m'n
pas ging van de eene hand in
de andere over en belandde ten
slotte bij den consul-generaal, in
eigen persoon.
U hebt als Hollander geen
visum voor Tunis noodig!
Ja, maar...
U kan volkomen gerust
zijn. Asjeblieft.
Ik kreeg mijn pas terug en kon
gaan.
In m'n hotel teruggekeerd, ging
ik in mijn paperassen zitten snor
ren en vond een folder van de
„Federation des Syndicats d' ini
tiative de Tunisie". En daarin
las, ik, dat ik wel een visum
noodig had.
Ik terug naar den consul-
generaal. Het papiertje ging daar
weer van hand tot hand, beland
de bij der. consul in eigen per
soon en....
Komt u eens hier! noodde
hij me. Wat wilt u nu eigenlijk?
Ik beduidde hem, dat hetgeen
ik hem laten lezen, volkomen in
overeenstemming was met de
inlichtingen, welke men mij in
Holland had gegeven en in
tegenspraak met hetgeen mij hier
in Napels werd voorgehouden.
Toen pakte de consul-generaal
het geschriftje van de Tunische
22
- Dat is alles wat Ik je zeggen
wilde, Nora. Je kunt nu dadelijk naar
hem toe gaan om de vredespijp te
rooken of er mee wachten tot een vol
gende gelegenheid. Laat je geweten je
gids zijn.
Men kan schoone en ingewikkelde
beschouwingen houden over het ver
schil lusschen geweten, trots en woede
om zijn eigen ongelijk toe te moeten
geven. Eén van deze gevoelens of mis
schien wel allemaal leidden Nora Jane
naar den uitgang van het ziekenhuis
in plaats van naar de deur van Court's
kamer. Langzaam iiep ze naar haar
wagen. Het was haar geweten, dat haar
voet boven den starter liet rustenhet
was trots, die den voet tenslotte naar
beneden drukte en de auto op gang
bracht.
ik moet eens over de zaak na
denken, dacht ze bij zichzeive Ik
zal morgen teruggaan en hem bezoeken,
nadat ik met Mr. Carver gesproken
heb. Ik zal Mr. Carver mededeelen, dat
ik van plan veranderd ben en hem de
ranch wensch te verkoopen.
Het was al donker, toen ze het woon
huis van de ranch weer bereikte. Mrs.
Mace verontschuldigde zich met veel
woorden. Ze had Miss Moran eigenlijk
niet terug verwacht en daarom al een
uur geleden het avondeten alleen ge
nuttigd, maar het was een werkje van
vijf minuten om wat thee of koflie op
te warmen en wat ham en eieren klaar
„federation des syndicats d'initi-
ative" als een vies ding tusschen
de toppen van duim en wijsvin
ger, liet het een hoogen boog
beschrijven alvorens het wijd vöör
zich op zijn schrijfbureau te
deponeeren en hij zeide:
Met deze papiertjes heb ik
niets te maken. Mijn instructies
zijn hierin vervat. - Ende hij
sloeg met de vlakke hand op een
dik boek in lederen band. ende
hij verwonderde er zich daarop
merkbaar over, dat ik nu nog
niet overtuigd was...
Hij rees overeind uit zijn zetel
en leidde me, zachtjes m'n schou
der bekloppend, de dev.r uit. Hij
scheen er van overtuigd, dat-ie
met een goedaardigen dwaas te
doen had; hij verzekerde me, dat
mij in Tunis geen enkele moei
lijkheid wachtte en sloot voor
zichtig de deur achter me.
Nou; ik was gerustgestsld.
Wanneer je 's morgens vroeg
je cabine verlaat om na een lich
teiijk „bewogen" nacht een frisch
luchtje te scheppen op het open
dek, wat kan de wereld zich ddn
mooi aan je voordoen, vooral
wanneer je zooals thans met
mij het geval was - de kust
nadert, welke, in haar door een
pas herboren zonlicht beschenen
nevelen, parelend glanst.
De Afrikaansche kust,
Heel rustig schuift de boot
over het vlakke water van de Golf
van Tunis, ter weerszijden om
vangen door een zacht-glooien-
den bergrug. In aansluiting op
de open Golf ligt een groot meer
het Meer van Tunis. Dwars er
doorheen is een kanaal gebag
gerd, de beschoeïngen steken
nauwelijks boven water uit. Het
meer zelf is blijkbaar zeer ondiep
het water ït is er vaak erg mod
derig van kleur en groote kolonies
ooievaars vinden hier gelegen
heid om, staande op één poot,
rustig te vergaderen over de plan
nen tot terugkeer naar het Noor
den, naar het land misschien, dat
ik zoo verre achter me heb ge
laten 1
Die ooievaars weten wei goed
wat ze doen 1 's Zomers in Hol
land of daaromtrent en 's winters
naar de zon van Tunis. Het lijkt
me een levensprogram, waar je
oud bij kunt worden.
We passeeren baggermolens,
waarop bruine, slanke, slecht
gekleede mannen en jongens
werken, fez op hun zwarte
haarkoppen. Afrika 1 We worden
gemeerd. De kade is rommelig
als overal, opgeslagen goederen,
vuil bestoven loodsen; op den
achtergrond de stad met veel
witte gebouwen, koepels, slar.ke
minarets, d.z. de torentjes van
moskeen, mohammedaansche be
dehuizen.
De kade krioelt van inlanders
van allerlei formaat, kleur en
kleeding. „Bijna blanke" Arabie
ren, chocolade-kleurige Berders
en Nomaden, roetzwarte Senega-
leezen. In vuile, versleten bur
nous, dikke, wollige, kleurige
„gewaden", die 't meest op om
te maken. Het was een lange rit van
de stad naar de ranch en de juffrouw
rag er vermoeid uit.
Ik ben vermoeid, gaf Nora Jane
toe. terwijl ze zich in den stoel liet
vallen, die bij het schrijfbureau stond,
waar Ted Court zoo dikwijls had zitten
werken. Geen koffie alstublieft, Mrs.
Mace. Qeeft u maar wat thee, versch
gezette thee, en een stuk geroosterd
brood. En brengt u het maar hierheen,
ik moet een brief schrijven
Ze nam den deksel van de schrijf
machine, schoof de machine daarna op
zij en nam een pen op. Ze schreef.
„Beste Mr. Court." Toen kneep ze
het stuk papier tot een bal samen en
begon op een tweede vel te schrijven.
„Beste Ted-" Er lagen vier gekreukte
vellen papier op den grond, toen Miss
Mace met het theeblad binnentrad. De
huishoudster verlangde vurig naar
verder nieuws of naar een praatje en
begon op haar directe manier over het
onderwerp te spreken.
Ik was werkelijk verbaasd dat van
Mr. Court te hooren. Is hij erg gewond,
Miss
Nee, de dokter zei dat hij over
een week ongeveer wel weer op de
been zal zijn.
Gelukkig dan maar. Mr. Waller
vertelde mij er alles vanhij wist het
weer van Mr. Carver. Ik zei wel, dat
was nu de laatste jongeman van wie
ik zoo iets verwacht had 1 En toen
moest ik plotseling aan mijn Tim den
ken, hoe hij zes weken achter elkaar
elke week de enveloppe met zijn loon
er in ongeopend naar huis bracht....
en toen zag ik hem op een keer
waarempel de weg opkomen alsof hij
een kruik met water op zijn hoofd
droeg, zooals de Indiaansche vrouwen
doen, en toen wist ik genoeg 1 Alle
mannen zijn hetzelfde en ik denk, dat
Mr. Court niet van de besten of van
de slechtsten verschilt.
Ze hield even op, doch alleen om
het lijf gedrapeerde paardende
kens gelijken; wie geen fez dra
gen, hebben het hoofd omwon
den met een'eindeloos lang lap
werk, tot „tulband" gedraaid en
gevlochten. Meerdere Arabieren
loopen rond, in de eene hand een
groote kan, in de andere een
mand met kleine glaasjes. Ze
schenken'jvoor een of twee sous
inktzwarte koffie aan de velen,
die dezen dranken den vroegen
morgen begeeren. Anderen ven
ten met in olie gebakken vette
koeken.,..
Maar allen tesamen zijn ze
daar: voor de boot. En om een
grijpstuiver te verdienen aan de
passagiers. Door koffers te sjou
wen of... hun deel af te bedelen.
Nauwelijks is de loopbrug uit
gelegd, of heel die'smoezelige
bende stormt het schip op naast
eiken koffer vat zoo'n bruine of
zwarte inlander post.
De passagiers mogen voor-
loopig niet van boord. Twee
rechercheurs zetten zich in de 2e
klasse rooksalon en gaan de
passen, welke eerder reeds wer
den ingezameld, controleeren.
Een werk, dat slechts langzaam
vordert.
Terwijl ik wacht, ontwikkelt er
zich achter me eenig gerucht. Ik
kijk om en.... zie een aantal
dames, die zonder blikken of
blozen haar jurken en blouses
staan uil te trekken, in een paar
tellen hebben ze het bovenlijf
„en profond negligé". Ik ben
r.oga! schrikachtig van aard en
ik voelde me dus verbleeken. Ik
informeerde, wat er gaande was
en hoorde toen, dat alle derde
klasse-passagiers verplicht wor
den om zich bij binnenkomst te
Tunis aan een inenting te onder
werpen. Het ontkleede dames
gezelschap bestond uit Duitsche
meisjes, die ini Tunis kwamen
werken waarschijnlijk een groep
artisten.
Alles goed en wel, ik snap
niet, dat een dergelijke maatregel
van hygiëne niet op een discreter
wijze kan worden ingevoerd.
Deze Fransche gemoedelijkheid
is me toch wel een beetje te
bar...
Enfin, eindelijk waren ook de
passen onderzocht en uitgereikt,
behalve... De lezer zal het reeds
hebben geraden.
U? zoo zei me een der
rechercheurs op mijn navraag.
U krijgt Uw pas in Palermo weer
terug.
In Palermo?
Ja zeker, u moogt het schip
niet verlaten. U gaat morgen
weer terug"naar Palermo. U
hebt geen'visum, mijnheer 1
Werkelijk, de omstandigheden
brengen me niet gauw van m'n
stuk, maar thans stond ik toch
even te knikken in m'n*knieën.
Van alles schoot me door het
hoofd 1 Daar, aan m'n voeten,
lag Afrika. Ik zou het niet mogen
betreden? Ik dacht aan de 68
gulden, die de bootreis van Napels
via Palermo naar Tunis me had
gekost. Moest ik dat sommetje
nog eens uitgeven zonder mijn
doel te hebben bereikt? Als ik
terug moest naar Parlermo, zou
dan mijn verdere reisplan niet in
diggelen liggen?
Terwijl de andere passagiers,
met chocolade-bruine of zwarte
hulp het schip verlieten, stond
ik het verhaal van mijn lotgeval
len op het Fransche consulaat-
generaal te Napels aan twee on
gevoelige politie-rechercheurs te
doen. Maar die luisterden nauwe
lijks en haalden slechts de
schouders op. Ik zag het aan d'i
snuiten, dat ze niets geloofden
van m'n vertelsel. In ieder geval:
er was niets aan te doenik
moest terug.
En of ik tenslotte al vuur
braakte als een Vesuvius, ze
bleven onbewogen en gaven een
agent opdracht om zich aan de
loopbrug te posteeren.
Op dat moment trad Mohammed
op me toe. Mohammed was één
der talrijke Arabieren, die met
open monden naar mijn verhaal
hadden staan luisteren en in
spanning het verloop van het
drama hadden gevolgd. Moham
med ging buigend voor me staan
bracht z'n hand aan z'n voor
hoofd, lei hem daarna op het
hart, boog nog eens en toonde
me een boekje, waarin stond
vermeld, dat hij heette Moham
med ben Ali en nog veel méér.
En dat hij een officieel erkende
gids was. Mohammed sprak
vloeiend Fransch en Duitsch en
smaalde in beide talen tegelijk
Ja, ja Dat noemen ze hier
reclame maken voor „Ie soleil de
Tunisie", de zon van Tunis!!
Mijnheer, zoo vervolgde hij,
u bent Hollander
Ik zei, dat ik een Hollandsche
journalist was.
Mohammed stak beide z'n
armen in de hoogte en riep
daverend uit:
'n Hollandsche journalist 1
Ha, mijnheer, wat 'n copie Wat
'n copie 11 Mijnheer, over een
half uur wandelt u in Tunis!
Zullen we een accoord maken,
mijnheer Zuiver zakelijk, ja
Een bende bruinen dromde
n me heen en achter in de
groep stonden de twee recher
cheurs met 'n nijdasserig snuit
het verloop van zaken aan te
zien.
Mijnheer, zoo vervolgde de
gids, u schrijft even een brief
aan den Hollandschen consul.
Hebt u papier met het briefhoofd
van een Nederlandsche krant 1
ja Prachtig 1 Ik ga met dien
brief naar den consul. Die is
over 'n kwartier aan boord en
over een half uur loopt u op
straat. Zullen we een accoord
maken
Hij fluisterde me wat in het
oor en., ik klopte den gids op
den schouder.
Allah is groot, riep ik uit,
en Mohammed is zijn profeet 1
Ik ging mijn brief schrijven.
Onderwijl had Mohammed, in het
Arabisch, het hoogste woord
tegen de tientallen kleurlingen,
die zich hevig voor het geval
bleven interesseeren. Het clubje
werd hoe langer hoe rumoeriger.
U moet het maar eens goed
in uw krant vermelden, riep
Mohammed me toe, hoe ze de
vreemdelingen ontvangen, die ze
met groote annonces „Le soleil
de Tunisie" naar hier lokken!
Nu drong zich een der recher
cheurs naar voren en zei me
ikke-hmik zal eens met den
commissaris van politie over de
zaak gaan spreken. Wacht u nog
een kwartiertje met uw brief...
Mijnheer 1 decreteerde Mo
hammed me, we wachten een
kwartiertje, maar U schrijft in
middels uw brief af.
Dat deed ik.
Een kwartiertje later kreeg ik
een politiebewijsje, dat ik van
boord mocht. Ik moest me komen
melden op het Commissariaat.
Mohammed ging voorop, dar,
volgden twee Senegaleezen met
m'n koffers, achter me rende de
heele gekleurde bende.
Mohammed leidde me door
het visitatielokaal van de douane.
Een Hollandsche journalist 1
schreeuwde hij tegen de doua
niers. Niets te declareeren 1
De beambten lachten, knoeiden
een krijtteeken op m'n bagage,
welke heelemaal niet geopend
hoefde te worden en Mohammed
stopte me,in een open rijtuigje
met m'n kofferszelf ging-ie op
den bok zitten naast den koetsier.
Naar het Commissariaat 1
commandeerde mijn gids.
De rest ging van een leien
dakje.
Op het politiebureau kreeg ik
mijn pas terug en ontving ik een
aanbeveling voor het Fransche
consultaat-generaal te Tunis, voor
een visum.
Dat visum kreeg ik daar inder
daad en bij de betaling genoot
ik 50 pet. reductie.
Omdat ik journalist was. Als
zoodanig betaal ik in Tunis ook
slechts halven prijs op de spoor
wegen.
Dat heeft me weer vergevens
gezind gestemd.
Maar toch heb ik ter waar
schuwing het verhaal van mijn
wederwaardigheden bij mijn aan
komst in Afrika willen doen.
De spieren zgn plotseling gerekt en
uit hun verband geweest. Geef die
spierverrekking rust door een goed
verband met flink Kloosterbalsem
erop en vernieuw dat dagelgks. Na
eenige dagen zachtjes met Klooster-
balsem masseeren en Ge zult er
spoedig niets meer van merken.
Akker's Kloosterbalsem is 'n ideaal
wrijf- en massage-middel tegen
spierverrekkingen. Kloosterbalsem
heeft de bijzondere eigenschap diep
in de weefsels te dringen en
daar soepel makend en lenigend
te werken op de spieren die aan
getast en stijf zijn. Daardoor on
overtroffen tegen rheumatische pij
nen, spit, spierpijnen, stramheid enz.
AKKER'S
Pot van 25 Gr. f 0.62i/z, pot van 50 Gr. f 1.04
Donderdag 16 dezer hield de R.K.
Werkliedenvereniging in het Patro
naat hare jaarvergadering ónder
leiding van den voorzitter H. Oden-
hoven, die de vergadering opende
met den ChristelgkeD groet en een
woord van welkom tot de aanwezi
gen, wier aantal zooals de voorzitter
opmerkte, grooter had kunnen zijn
vooral nu de jaarvergadering be
langrijke punten inhoudt. Door ver
schillende omstandigheden is het niet
mogelijk geweest deze vergadering
vroeger te doen plaats hebben. Een
korte inleiding houdende, wijst de
voorzitter er op, dat er in 1938
geen verbetering in werkgelegen
heden of loonstand heeft plaats ge
had, wel is nu het groote Peelplan
tot uitvoering komt, het mogelijk
geworden dichter bjj huis werk te
krijgen en de groote afstanden naar
de werkplaatsen niet meer behoeven
te worden afgelegd, waarvoor naar
de voorzitter bljjft betreuren, geen
rijwielvergoeding of bussenvervoer
te' krggen was. De Contactcommissie
heeft in het afgeloopen jaar met
tjver hare taak, die niet steeds aan
genaam eD gemakkelijk was, ver
vuld. Het ledental is in het afge
loopen jaar rondde 300 gebleven, de
opkomst ter vergadering had van
de zijde der leden beter kunnen zign,
dan hadden zg meer belangstelling
getoond voor het werk, dat het be
stuur ter behartiging der belangen
van de arbeiders, presteert.
Hierna verzocht de voorzitter den
secretaris, den heer van Gerven,
voorlezing te doen der notuleD van
de vorige vergadering, welke onver
anderd werden goedgekeurd, waar
na de Secretaris het jaarverslag
1938 uitbracht, waarin ook over het
slechte opkomen ter vergadering
adem te scheppen. Nora Jane dronk
kleine slokjes heete thee en knabbelde
op het geroosterde brood. Ze vond
het gemakkelijker haar ooren te sluiten
voor het gepraat van haarhuishoudster
dan een duidelijk bevel om stilte te
uiten, waarnaar haar vermoeide zenuwen
toch verlangden.
Als hij toch pas over een week
terugkomt, ging de weduwe door
heb ik tenminste gelegenheid deze
kamer eens schoon te maken. Hij wilde
me dat nooit laten doen, zoolang hij
achter die schrijftafel zat te werken.
De stof zou nu al een halve meter
hoog liggen, als ik hém niet misleid
had en van tijd tot tijd, als hij voor
een paar minuten naar buiten ging,
met stoffer en blik naar binnengegaan
was om het ergste op te vegen. Maar
het was altijd maar erg vluchtig, want
zoodra ik hem hoorde terugkomen
moest ik maken dat ik wegkwam.
De voorstelling, dat de tweehonderd
pond zware weduwe haastig vluchtte
voor Ted Court, bracht een glimlach
op Nora Jane's lippen.
Het eerst wou ik morgen iets
doen, wat ik al altijd van plan was, als
ik deze kamer vluchtig stofvrij maakte.
Denkt u, dat één van de mannen me
een stukje leer zou kunnen geven De
lip van een oude schoen, bijvoorbeeld?
Ik denk van wel. Waar hebt u
het voor noodig, Mrs. Mace?
Om het onder den rand van de
lijst van dit schilderij te doen. De haak
is versleten, weet u.maar het kan
zijn, dat één van de mannen hem kan
repareeren en dat ik het stukje leer
dan niet eens noodig heb. Ziet u, Miss...
Nora Jane draaide zich vermoeid op
haar stoel om iederen keer dat ik
het stof van den bovensten rand van
de lijst veeg, zwaait het schilderij van
de safe af... groote hemel, miss wat
hebt u Is het de thee
Ze rende door de kamer naar het
meisje, dat zich wankelend met beide
handen aan den rand van de schrijf
tafel vasthield. Achter haar zwaaide de
omlijste reproductie van De Lachende
Cavalier opende, als de deur van een
kast, en liet het staal en het gepolijste
slot van een ingebouwde safe zien.
ZESTIENDE HOOFDSTUK.
Misschien kan het slechts éénmaal
in het leven van een man of een vrouw
voorkomen, den beker van persoonlijken
triomf tot den laatsten droppel te
ledigen. In de uren na de ontdekking
van de safe achter de reproductie van
De Lachende Cavalier, leerde Nora
Jane dit gevoel van vreugde kennen.
Als de safe van glas geweest was en
niet van staal, had ze toch niet zeker
der kunnen weten dat achter die grim
mige metalen wanden de eigendoms
bewijzen van de ranch lagen en de
contanten, waarnaar zoo lang gezocht
was. De ontdekking van deze safe zou
de bank natuurlijk dwingen, de wette
lijke maatregelen die ze op het punt
stond te nemen uit te stellen, totdat
de safe geopend was. Ze bracht het
schilderij weer op zijn plaats en ver
zocht Mrs. Mace dringend, tegen nie
mand iets te zeggen. Dien nacht sliep
ze vast en droomloos, totdat het zware
geluid van de geïmproviseerde gong
weerklonk.
De zes cylinders van haar auto
zoemden een zang van triomf van de
Bar Rafter K. tot in Black Butte. Toen
de klok van het gerechtsgebouw tien
sloeg, trad ze de bank binnen.
Op de minuut, prees Mr. Carver,
- en even vroolijk en stralend alsof
u zesduizend dollar voor een stuk papier
kwam betalen.
Hij opende een map, waarop „Wal
lace, Thomas" geschreven stond.
Ik wil u hetzelfde zeggen wat ik
ook al aan het bestuur van de bank
heb gezegd, Miss Moran. De bank ge
bruikt om dwang op u uit te oefenen
werkelijkialleen^die middelen, die haar
door de wet gegeven worden. Maar
het feit, dat het wettelijkji islmaakt het
nog niet fair.
Ik ben besloten de schuld niet te
betalen.
Verbaasd keek hij op. De papieren'
in zijn hand ritselden, en zij vervolgde
vlug.
Ik weet, dat ook u mij aanraden
zult onder deze omstandigheden niet
te betalen. Ik heb de eigendoms
bewijzen gevondentenminste ik weet
zoo goed als zeker dat ik ze gevonden
heb.... en ook het geld, waarover Lafe
Young sprak. Gisterenavond vond ik,
alleen door toeval een safe....
Een safe Waar
In den muur gebouwd. Dat schil
derij van dien man in het roode costuum
verbergt ze.
En wij allen zijn er minstens
honderd maal langs geloopenDe safe
is natuurlijk gesloten?
Ja... en ik heb geen flauw begrip
met welke cijfercombinatie het ding
geopend kan worden. Ik denk, dat als
er onder de papieren van mijn oom
ook maar iets geweest was, dat op
een lettercombinatie van een brandkast
leek, Mr. Court het ontdekt zou heb
ben en er dan met mij over gesproken
had.
Ja, ja.... toch kunt u hem er nog
naar vragen. Het zou gemakkelijk zijn,
als we de formule wisten waarmee we
het cijferslot kunnen openen... hoewel
we meteen telegram naar Los Angeles
of Denver binnen dertig uren een
brandkastenexpert hier kunnen hebben.
Dit is werkelijk groot nieuws, Miss
Moran; dat verandert da heele zaak.
Vergeet deze schuld maar. Ik ben er
zeker van, dat de directie van de bank
elke actie tegen u zal uitstellen totdat
de safe geopend is.... en als ze zouden
probeeren drang op u uit te oefenen,
dan zou de rechtbank u dat uitstel
toch toestaan. Ik..» ik ben werkelijk
buitengewoon blij voor u en wensch de
eerste te zijn, die u feliciteert.
Hij drukte haar hand en klopte haar
vriendschappelijk op den schouder. Als
ik hem ook maar een beetje aanmoedig,
dacht Nora Jane, zou hij me vaderlijk
en vriendelijk op het voorhoofd kussen!
Nu echter bewees hij haar een eer, die
anders uitsluitend dezulken toekwam,
die rekeningen van vijf cijfers of meer
bij de bank hadden loopen. Hij bracht
haar persoonlijk van de directiekamer
naar de deur, herhaalde daar nog eens
zijn gelukwenschen en bleef staan, tot
dat zij haar auto op gang gebracht
had en in de richting van het zieken
huis verdwenen was.
Ted Court nam het nieuws kalmer
op. Hij zei: „Kranig werk!"
Verder uitte hij de meening, dat hij
zelf een groot idioot was geweest dat
hij nooit eerder aan de mogelijkheid
gedacht had, dat er een safe in de
ranch zelf was, en vroeg toen
Wat dacht u, toen Mrs. Mace u
die kleme verrassing bezorgde?
t.Ik £e,00f niet'dat ik iets bijzonders
dacht. Het eenige wat ik zag was de
deur van die safe en het domme, dikke
gezicht van Mrs. Mace. Ik dreigde van
louter verbazing een oogenblik flauw
te vallen en bracht haar daarmee aan
het schrikken.
Vrees schijnt de schoone en
zwaarwichtige Mr. Mace tranen te
kunnen ontlokken.
Er was een zweem van zijn vroegere
ironie in zijn stem.
Dat schijnt wel Ze stond daar
maar en snikte en zei telkens weer
?i i?Su. schat>. hoe kon ik dat weten?
U hebt me nooit naar zoo iets gevraagd
WI7 D,a'was "ker..een f°"< van ons.
wel, Lad.... Miss Moran, wat bent u
nu van plan te doen?
De safe openen, naiuurliik. Zoo
spoedig mogelijk zelfs. Ik kwam hier
om je te vragen, of je onder al die
papieren nooit iets gevonden hebt, dat