TWEEDE BLAD VAN PEEL EN MAAS KLODSTERBALSEM Zaterdag 25 Maart 1939 Zestigste Jaargang No 12 Langs de kruislijnen der Europeesche Imperia. FEUILLETON. Een meisje in de Wild West. VERSTUIKINGEN Vergadering Werk- liedenvereeniging. Ecu onzer eigeD medewerkers naar Corsica, Rome, Tunis. Lybië, Egypte, Palestina, Balkan- en Donaulanden. Een belangwedkende serie reisbrieven. XII. UIT TUNIS. Ik besef het thans beter dan vroeger, wat het voor Mozes moet hebben beteekend, toen hij een blik slechts mocht werpen op het Beloofde Land, dat hij met zijn voeten nimmer zou be treden. De lezer zal het zich uit mijn vorigen brief herinneren, hoe hartstochtelijk ik er naar ver langde om Afrika te leeren ken nen. Welnu, dat verlangen is bijna vastgeloopen in de tragedie eener volstrekte afwijzing. Dat zat 'm zoo. Voor mijn vertrek had men er mij in Holland aan herinnerd, die ik voor Tunis een visum noodig had op mijn paspoort. Toen dan mijn ïeis tot Napels was gevor derd, vervoegde ik me daar braaf aan het Fransche consulaat- generaal, teneinde er alles voor mijn toelating in de Afrikaansche kolonie te regelen. Een visum? Voor Tunis? U bent toch Hollander? U hebt volstrekt geen visum noodig! Ik zei, dat men mij in Holland anders had ingelicht en dat men mij daar zelfs den prijs van het visum had genoemd. Schouders gingen schokkend omhoog m'n pas ging van de eene hand in de andere over en belandde ten slotte bij den consul-generaal, in eigen persoon. U hebt als Hollander geen visum voor Tunis noodig! Ja, maar... U kan volkomen gerust zijn. Asjeblieft. Ik kreeg mijn pas terug en kon gaan. In m'n hotel teruggekeerd, ging ik in mijn paperassen zitten snor ren en vond een folder van de „Federation des Syndicats d' ini tiative de Tunisie". En daarin las, ik, dat ik wel een visum noodig had. Ik terug naar den consul- generaal. Het papiertje ging daar weer van hand tot hand, beland de bij der. consul in eigen per soon en.... Komt u eens hier! noodde hij me. Wat wilt u nu eigenlijk? Ik beduidde hem, dat hetgeen ik hem laten lezen, volkomen in overeenstemming was met de inlichtingen, welke men mij in Holland had gegeven en in tegenspraak met hetgeen mij hier in Napels werd voorgehouden. Toen pakte de consul-generaal het geschriftje van de Tunische 22 - Dat is alles wat Ik je zeggen wilde, Nora. Je kunt nu dadelijk naar hem toe gaan om de vredespijp te rooken of er mee wachten tot een vol gende gelegenheid. Laat je geweten je gids zijn. Men kan schoone en ingewikkelde beschouwingen houden over het ver schil lusschen geweten, trots en woede om zijn eigen ongelijk toe te moeten geven. Eén van deze gevoelens of mis schien wel allemaal leidden Nora Jane naar den uitgang van het ziekenhuis in plaats van naar de deur van Court's kamer. Langzaam iiep ze naar haar wagen. Het was haar geweten, dat haar voet boven den starter liet rustenhet was trots, die den voet tenslotte naar beneden drukte en de auto op gang bracht. ik moet eens over de zaak na denken, dacht ze bij zichzeive Ik zal morgen teruggaan en hem bezoeken, nadat ik met Mr. Carver gesproken heb. Ik zal Mr. Carver mededeelen, dat ik van plan veranderd ben en hem de ranch wensch te verkoopen. Het was al donker, toen ze het woon huis van de ranch weer bereikte. Mrs. Mace verontschuldigde zich met veel woorden. Ze had Miss Moran eigenlijk niet terug verwacht en daarom al een uur geleden het avondeten alleen ge nuttigd, maar het was een werkje van vijf minuten om wat thee of koflie op te warmen en wat ham en eieren klaar „federation des syndicats d'initi- ative" als een vies ding tusschen de toppen van duim en wijsvin ger, liet het een hoogen boog beschrijven alvorens het wijd vöör zich op zijn schrijfbureau te deponeeren en hij zeide: Met deze papiertjes heb ik niets te maken. Mijn instructies zijn hierin vervat. - Ende hij sloeg met de vlakke hand op een dik boek in lederen band. ende hij verwonderde er zich daarop merkbaar over, dat ik nu nog niet overtuigd was... Hij rees overeind uit zijn zetel en leidde me, zachtjes m'n schou der bekloppend, de dev.r uit. Hij scheen er van overtuigd, dat-ie met een goedaardigen dwaas te doen had; hij verzekerde me, dat mij in Tunis geen enkele moei lijkheid wachtte en sloot voor zichtig de deur achter me. Nou; ik was gerustgestsld. Wanneer je 's morgens vroeg je cabine verlaat om na een lich teiijk „bewogen" nacht een frisch luchtje te scheppen op het open dek, wat kan de wereld zich ddn mooi aan je voordoen, vooral wanneer je zooals thans met mij het geval was - de kust nadert, welke, in haar door een pas herboren zonlicht beschenen nevelen, parelend glanst. De Afrikaansche kust, Heel rustig schuift de boot over het vlakke water van de Golf van Tunis, ter weerszijden om vangen door een zacht-glooien- den bergrug. In aansluiting op de open Golf ligt een groot meer het Meer van Tunis. Dwars er doorheen is een kanaal gebag gerd, de beschoeïngen steken nauwelijks boven water uit. Het meer zelf is blijkbaar zeer ondiep het water ït is er vaak erg mod derig van kleur en groote kolonies ooievaars vinden hier gelegen heid om, staande op één poot, rustig te vergaderen over de plan nen tot terugkeer naar het Noor den, naar het land misschien, dat ik zoo verre achter me heb ge laten 1 Die ooievaars weten wei goed wat ze doen 1 's Zomers in Hol land of daaromtrent en 's winters naar de zon van Tunis. Het lijkt me een levensprogram, waar je oud bij kunt worden. We passeeren baggermolens, waarop bruine, slanke, slecht gekleede mannen en jongens werken, fez op hun zwarte haarkoppen. Afrika 1 We worden gemeerd. De kade is rommelig als overal, opgeslagen goederen, vuil bestoven loodsen; op den achtergrond de stad met veel witte gebouwen, koepels, slar.ke minarets, d.z. de torentjes van moskeen, mohammedaansche be dehuizen. De kade krioelt van inlanders van allerlei formaat, kleur en kleeding. „Bijna blanke" Arabie ren, chocolade-kleurige Berders en Nomaden, roetzwarte Senega- leezen. In vuile, versleten bur nous, dikke, wollige, kleurige „gewaden", die 't meest op om te maken. Het was een lange rit van de stad naar de ranch en de juffrouw rag er vermoeid uit. Ik ben vermoeid, gaf Nora Jane toe. terwijl ze zich in den stoel liet vallen, die bij het schrijfbureau stond, waar Ted Court zoo dikwijls had zitten werken. Geen koffie alstublieft, Mrs. Mace. Qeeft u maar wat thee, versch gezette thee, en een stuk geroosterd brood. En brengt u het maar hierheen, ik moet een brief schrijven Ze nam den deksel van de schrijf machine, schoof de machine daarna op zij en nam een pen op. Ze schreef. „Beste Mr. Court." Toen kneep ze het stuk papier tot een bal samen en begon op een tweede vel te schrijven. „Beste Ted-" Er lagen vier gekreukte vellen papier op den grond, toen Miss Mace met het theeblad binnentrad. De huishoudster verlangde vurig naar verder nieuws of naar een praatje en begon op haar directe manier over het onderwerp te spreken. Ik was werkelijk verbaasd dat van Mr. Court te hooren. Is hij erg gewond, Miss Nee, de dokter zei dat hij over een week ongeveer wel weer op de been zal zijn. Gelukkig dan maar. Mr. Waller vertelde mij er alles vanhij wist het weer van Mr. Carver. Ik zei wel, dat was nu de laatste jongeman van wie ik zoo iets verwacht had 1 En toen moest ik plotseling aan mijn Tim den ken, hoe hij zes weken achter elkaar elke week de enveloppe met zijn loon er in ongeopend naar huis bracht.... en toen zag ik hem op een keer waarempel de weg opkomen alsof hij een kruik met water op zijn hoofd droeg, zooals de Indiaansche vrouwen doen, en toen wist ik genoeg 1 Alle mannen zijn hetzelfde en ik denk, dat Mr. Court niet van de besten of van de slechtsten verschilt. Ze hield even op, doch alleen om het lijf gedrapeerde paardende kens gelijken; wie geen fez dra gen, hebben het hoofd omwon den met een'eindeloos lang lap werk, tot „tulband" gedraaid en gevlochten. Meerdere Arabieren loopen rond, in de eene hand een groote kan, in de andere een mand met kleine glaasjes. Ze schenken'jvoor een of twee sous inktzwarte koffie aan de velen, die dezen dranken den vroegen morgen begeeren. Anderen ven ten met in olie gebakken vette koeken.,.. Maar allen tesamen zijn ze daar: voor de boot. En om een grijpstuiver te verdienen aan de passagiers. Door koffers te sjou wen of... hun deel af te bedelen. Nauwelijks is de loopbrug uit gelegd, of heel die'smoezelige bende stormt het schip op naast eiken koffer vat zoo'n bruine of zwarte inlander post. De passagiers mogen voor- loopig niet van boord. Twee rechercheurs zetten zich in de 2e klasse rooksalon en gaan de passen, welke eerder reeds wer den ingezameld, controleeren. Een werk, dat slechts langzaam vordert. Terwijl ik wacht, ontwikkelt er zich achter me eenig gerucht. Ik kijk om en.... zie een aantal dames, die zonder blikken of blozen haar jurken en blouses staan uil te trekken, in een paar tellen hebben ze het bovenlijf „en profond negligé". Ik ben r.oga! schrikachtig van aard en ik voelde me dus verbleeken. Ik informeerde, wat er gaande was en hoorde toen, dat alle derde klasse-passagiers verplicht wor den om zich bij binnenkomst te Tunis aan een inenting te onder werpen. Het ontkleede dames gezelschap bestond uit Duitsche meisjes, die ini Tunis kwamen werken waarschijnlijk een groep artisten. Alles goed en wel, ik snap niet, dat een dergelijke maatregel van hygiëne niet op een discreter wijze kan worden ingevoerd. Deze Fransche gemoedelijkheid is me toch wel een beetje te bar... Enfin, eindelijk waren ook de passen onderzocht en uitgereikt, behalve... De lezer zal het reeds hebben geraden. U? zoo zei me een der rechercheurs op mijn navraag. U krijgt Uw pas in Palermo weer terug. In Palermo? Ja zeker, u moogt het schip niet verlaten. U gaat morgen weer terug"naar Palermo. U hebt geen'visum, mijnheer 1 Werkelijk, de omstandigheden brengen me niet gauw van m'n stuk, maar thans stond ik toch even te knikken in m'n*knieën. Van alles schoot me door het hoofd 1 Daar, aan m'n voeten, lag Afrika. Ik zou het niet mogen betreden? Ik dacht aan de 68 gulden, die de bootreis van Napels via Palermo naar Tunis me had gekost. Moest ik dat sommetje nog eens uitgeven zonder mijn doel te hebben bereikt? Als ik terug moest naar Parlermo, zou dan mijn verdere reisplan niet in diggelen liggen? Terwijl de andere passagiers, met chocolade-bruine of zwarte hulp het schip verlieten, stond ik het verhaal van mijn lotgeval len op het Fransche consulaat- generaal te Napels aan twee on gevoelige politie-rechercheurs te doen. Maar die luisterden nauwe lijks en haalden slechts de schouders op. Ik zag het aan d'i snuiten, dat ze niets geloofden van m'n vertelsel. In ieder geval: er was niets aan te doenik moest terug. En of ik tenslotte al vuur braakte als een Vesuvius, ze bleven onbewogen en gaven een agent opdracht om zich aan de loopbrug te posteeren. Op dat moment trad Mohammed op me toe. Mohammed was één der talrijke Arabieren, die met open monden naar mijn verhaal hadden staan luisteren en in spanning het verloop van het drama hadden gevolgd. Moham med ging buigend voor me staan bracht z'n hand aan z'n voor hoofd, lei hem daarna op het hart, boog nog eens en toonde me een boekje, waarin stond vermeld, dat hij heette Moham med ben Ali en nog veel méér. En dat hij een officieel erkende gids was. Mohammed sprak vloeiend Fransch en Duitsch en smaalde in beide talen tegelijk Ja, ja Dat noemen ze hier reclame maken voor „Ie soleil de Tunisie", de zon van Tunis!! Mijnheer, zoo vervolgde hij, u bent Hollander Ik zei, dat ik een Hollandsche journalist was. Mohammed stak beide z'n armen in de hoogte en riep daverend uit: 'n Hollandsche journalist 1 Ha, mijnheer, wat 'n copie Wat 'n copie 11 Mijnheer, over een half uur wandelt u in Tunis! Zullen we een accoord maken, mijnheer Zuiver zakelijk, ja Een bende bruinen dromde n me heen en achter in de groep stonden de twee recher cheurs met 'n nijdasserig snuit het verloop van zaken aan te zien. Mijnheer, zoo vervolgde de gids, u schrijft even een brief aan den Hollandschen consul. Hebt u papier met het briefhoofd van een Nederlandsche krant 1 ja Prachtig 1 Ik ga met dien brief naar den consul. Die is over 'n kwartier aan boord en over een half uur loopt u op straat. Zullen we een accoord maken Hij fluisterde me wat in het oor en., ik klopte den gids op den schouder. Allah is groot, riep ik uit, en Mohammed is zijn profeet 1 Ik ging mijn brief schrijven. Onderwijl had Mohammed, in het Arabisch, het hoogste woord tegen de tientallen kleurlingen, die zich hevig voor het geval bleven interesseeren. Het clubje werd hoe langer hoe rumoeriger. U moet het maar eens goed in uw krant vermelden, riep Mohammed me toe, hoe ze de vreemdelingen ontvangen, die ze met groote annonces „Le soleil de Tunisie" naar hier lokken! Nu drong zich een der recher cheurs naar voren en zei me ikke-hmik zal eens met den commissaris van politie over de zaak gaan spreken. Wacht u nog een kwartiertje met uw brief... Mijnheer 1 decreteerde Mo hammed me, we wachten een kwartiertje, maar U schrijft in middels uw brief af. Dat deed ik. Een kwartiertje later kreeg ik een politiebewijsje, dat ik van boord mocht. Ik moest me komen melden op het Commissariaat. Mohammed ging voorop, dar, volgden twee Senegaleezen met m'n koffers, achter me rende de heele gekleurde bende. Mohammed leidde me door het visitatielokaal van de douane. Een Hollandsche journalist 1 schreeuwde hij tegen de doua niers. Niets te declareeren 1 De beambten lachten, knoeiden een krijtteeken op m'n bagage, welke heelemaal niet geopend hoefde te worden en Mohammed stopte me,in een open rijtuigje met m'n kofferszelf ging-ie op den bok zitten naast den koetsier. Naar het Commissariaat 1 commandeerde mijn gids. De rest ging van een leien dakje. Op het politiebureau kreeg ik mijn pas terug en ontving ik een aanbeveling voor het Fransche consultaat-generaal te Tunis, voor een visum. Dat visum kreeg ik daar inder daad en bij de betaling genoot ik 50 pet. reductie. Omdat ik journalist was. Als zoodanig betaal ik in Tunis ook slechts halven prijs op de spoor wegen. Dat heeft me weer vergevens gezind gestemd. Maar toch heb ik ter waar schuwing het verhaal van mijn wederwaardigheden bij mijn aan komst in Afrika willen doen. De spieren zgn plotseling gerekt en uit hun verband geweest. Geef die spierverrekking rust door een goed verband met flink Kloosterbalsem erop en vernieuw dat dagelgks. Na eenige dagen zachtjes met Klooster- balsem masseeren en Ge zult er spoedig niets meer van merken. Akker's Kloosterbalsem is 'n ideaal wrijf- en massage-middel tegen spierverrekkingen. Kloosterbalsem heeft de bijzondere eigenschap diep in de weefsels te dringen en daar soepel makend en lenigend te werken op de spieren die aan getast en stijf zijn. Daardoor on overtroffen tegen rheumatische pij nen, spit, spierpijnen, stramheid enz. AKKER'S Pot van 25 Gr. f 0.62i/z, pot van 50 Gr. f 1.04 Donderdag 16 dezer hield de R.K. Werkliedenvereniging in het Patro naat hare jaarvergadering ónder leiding van den voorzitter H. Oden- hoven, die de vergadering opende met den ChristelgkeD groet en een woord van welkom tot de aanwezi gen, wier aantal zooals de voorzitter opmerkte, grooter had kunnen zijn vooral nu de jaarvergadering be langrijke punten inhoudt. Door ver schillende omstandigheden is het niet mogelijk geweest deze vergadering vroeger te doen plaats hebben. Een korte inleiding houdende, wijst de voorzitter er op, dat er in 1938 geen verbetering in werkgelegen heden of loonstand heeft plaats ge had, wel is nu het groote Peelplan tot uitvoering komt, het mogelijk geworden dichter bjj huis werk te krijgen en de groote afstanden naar de werkplaatsen niet meer behoeven te worden afgelegd, waarvoor naar de voorzitter bljjft betreuren, geen rijwielvergoeding of bussenvervoer te' krggen was. De Contactcommissie heeft in het afgeloopen jaar met tjver hare taak, die niet steeds aan genaam eD gemakkelijk was, ver vuld. Het ledental is in het afge loopen jaar rondde 300 gebleven, de opkomst ter vergadering had van de zijde der leden beter kunnen zign, dan hadden zg meer belangstelling getoond voor het werk, dat het be stuur ter behartiging der belangen van de arbeiders, presteert. Hierna verzocht de voorzitter den secretaris, den heer van Gerven, voorlezing te doen der notuleD van de vorige vergadering, welke onver anderd werden goedgekeurd, waar na de Secretaris het jaarverslag 1938 uitbracht, waarin ook over het slechte opkomen ter vergadering adem te scheppen. Nora Jane dronk kleine slokjes heete thee en knabbelde op het geroosterde brood. Ze vond het gemakkelijker haar ooren te sluiten voor het gepraat van haarhuishoudster dan een duidelijk bevel om stilte te uiten, waarnaar haar vermoeide zenuwen toch verlangden. Als hij toch pas over een week terugkomt, ging de weduwe door heb ik tenminste gelegenheid deze kamer eens schoon te maken. Hij wilde me dat nooit laten doen, zoolang hij achter die schrijftafel zat te werken. De stof zou nu al een halve meter hoog liggen, als ik hém niet misleid had en van tijd tot tijd, als hij voor een paar minuten naar buiten ging, met stoffer en blik naar binnengegaan was om het ergste op te vegen. Maar het was altijd maar erg vluchtig, want zoodra ik hem hoorde terugkomen moest ik maken dat ik wegkwam. De voorstelling, dat de tweehonderd pond zware weduwe haastig vluchtte voor Ted Court, bracht een glimlach op Nora Jane's lippen. Het eerst wou ik morgen iets doen, wat ik al altijd van plan was, als ik deze kamer vluchtig stofvrij maakte. Denkt u, dat één van de mannen me een stukje leer zou kunnen geven De lip van een oude schoen, bijvoorbeeld? Ik denk van wel. Waar hebt u het voor noodig, Mrs. Mace? Om het onder den rand van de lijst van dit schilderij te doen. De haak is versleten, weet u.maar het kan zijn, dat één van de mannen hem kan repareeren en dat ik het stukje leer dan niet eens noodig heb. Ziet u, Miss... Nora Jane draaide zich vermoeid op haar stoel om iederen keer dat ik het stof van den bovensten rand van de lijst veeg, zwaait het schilderij van de safe af... groote hemel, miss wat hebt u Is het de thee Ze rende door de kamer naar het meisje, dat zich wankelend met beide handen aan den rand van de schrijf tafel vasthield. Achter haar zwaaide de omlijste reproductie van De Lachende Cavalier opende, als de deur van een kast, en liet het staal en het gepolijste slot van een ingebouwde safe zien. ZESTIENDE HOOFDSTUK. Misschien kan het slechts éénmaal in het leven van een man of een vrouw voorkomen, den beker van persoonlijken triomf tot den laatsten droppel te ledigen. In de uren na de ontdekking van de safe achter de reproductie van De Lachende Cavalier, leerde Nora Jane dit gevoel van vreugde kennen. Als de safe van glas geweest was en niet van staal, had ze toch niet zeker der kunnen weten dat achter die grim mige metalen wanden de eigendoms bewijzen van de ranch lagen en de contanten, waarnaar zoo lang gezocht was. De ontdekking van deze safe zou de bank natuurlijk dwingen, de wette lijke maatregelen die ze op het punt stond te nemen uit te stellen, totdat de safe geopend was. Ze bracht het schilderij weer op zijn plaats en ver zocht Mrs. Mace dringend, tegen nie mand iets te zeggen. Dien nacht sliep ze vast en droomloos, totdat het zware geluid van de geïmproviseerde gong weerklonk. De zes cylinders van haar auto zoemden een zang van triomf van de Bar Rafter K. tot in Black Butte. Toen de klok van het gerechtsgebouw tien sloeg, trad ze de bank binnen. Op de minuut, prees Mr. Carver, - en even vroolijk en stralend alsof u zesduizend dollar voor een stuk papier kwam betalen. Hij opende een map, waarop „Wal lace, Thomas" geschreven stond. Ik wil u hetzelfde zeggen wat ik ook al aan het bestuur van de bank heb gezegd, Miss Moran. De bank ge bruikt om dwang op u uit te oefenen werkelijkialleen^die middelen, die haar door de wet gegeven worden. Maar het feit, dat het wettelijkji islmaakt het nog niet fair. Ik ben besloten de schuld niet te betalen. Verbaasd keek hij op. De papieren' in zijn hand ritselden, en zij vervolgde vlug. Ik weet, dat ook u mij aanraden zult onder deze omstandigheden niet te betalen. Ik heb de eigendoms bewijzen gevondentenminste ik weet zoo goed als zeker dat ik ze gevonden heb.... en ook het geld, waarover Lafe Young sprak. Gisterenavond vond ik, alleen door toeval een safe.... Een safe Waar In den muur gebouwd. Dat schil derij van dien man in het roode costuum verbergt ze. En wij allen zijn er minstens honderd maal langs geloopenDe safe is natuurlijk gesloten? Ja... en ik heb geen flauw begrip met welke cijfercombinatie het ding geopend kan worden. Ik denk, dat als er onder de papieren van mijn oom ook maar iets geweest was, dat op een lettercombinatie van een brandkast leek, Mr. Court het ontdekt zou heb ben en er dan met mij over gesproken had. Ja, ja.... toch kunt u hem er nog naar vragen. Het zou gemakkelijk zijn, als we de formule wisten waarmee we het cijferslot kunnen openen... hoewel we meteen telegram naar Los Angeles of Denver binnen dertig uren een brandkastenexpert hier kunnen hebben. Dit is werkelijk groot nieuws, Miss Moran; dat verandert da heele zaak. Vergeet deze schuld maar. Ik ben er zeker van, dat de directie van de bank elke actie tegen u zal uitstellen totdat de safe geopend is.... en als ze zouden probeeren drang op u uit te oefenen, dan zou de rechtbank u dat uitstel toch toestaan. Ik..» ik ben werkelijk buitengewoon blij voor u en wensch de eerste te zijn, die u feliciteert. Hij drukte haar hand en klopte haar vriendschappelijk op den schouder. Als ik hem ook maar een beetje aanmoedig, dacht Nora Jane, zou hij me vaderlijk en vriendelijk op het voorhoofd kussen! Nu echter bewees hij haar een eer, die anders uitsluitend dezulken toekwam, die rekeningen van vijf cijfers of meer bij de bank hadden loopen. Hij bracht haar persoonlijk van de directiekamer naar de deur, herhaalde daar nog eens zijn gelukwenschen en bleef staan, tot dat zij haar auto op gang gebracht had en in de richting van het zieken huis verdwenen was. Ted Court nam het nieuws kalmer op. Hij zei: „Kranig werk!" Verder uitte hij de meening, dat hij zelf een groot idioot was geweest dat hij nooit eerder aan de mogelijkheid gedacht had, dat er een safe in de ranch zelf was, en vroeg toen Wat dacht u, toen Mrs. Mace u die kleme verrassing bezorgde? t.Ik £e,00f niet'dat ik iets bijzonders dacht. Het eenige wat ik zag was de deur van die safe en het domme, dikke gezicht van Mrs. Mace. Ik dreigde van louter verbazing een oogenblik flauw te vallen en bracht haar daarmee aan het schrikken. Vrees schijnt de schoone en zwaarwichtige Mr. Mace tranen te kunnen ontlokken. Er was een zweem van zijn vroegere ironie in zijn stem. Dat schijnt wel Ze stond daar maar en snikte en zei telkens weer ?i i?Su. schat>. hoe kon ik dat weten? U hebt me nooit naar zoo iets gevraagd WI7 D,a'was "ker..een f°"< van ons. wel, Lad.... Miss Moran, wat bent u nu van plan te doen? De safe openen, naiuurliik. Zoo spoedig mogelijk zelfs. Ik kwam hier om je te vragen, of je onder al die papieren nooit iets gevonden hebt, dat

Peel en Maas | 1939 | | pagina 5