TWEEDE BLAD VAN PEEL EN MAAS THEE toetje goed! ABDIJSIROOP Langs de kruislijnen der Europeesche Imperia. FEUILLETON. Een meisje in de Wild West. De Nederlanders in Amerika. Bij zoo'n fé"' verouderde hoost Zaterdag 4 Februari 1939 Zestigste Jaargang No 5 Een onzer eigeD medewerkers naar Corsica, Rome, Tunis. Lybië, Egypte, Palestina, Balkan- en Donanlanden. Een belangwekkende serie reisbrieven. Uit Bastia—Corsica. De Corsicaan, of hij een boer is uit de bergen, dan wel een „heer" uit een der havenplaatsen, houdt van goede manieren. Al blijft elk verkeerd woord in staat om hem met groot misbaar te doen opspringen, zijn mond tot een open woordensluis te ver vormen en hem tot gesteculaties te brengen, welke het ergste doen vermoeden. Op Nieuwjaarsdag maakte ik herhaaldelijk van die tooneelen mee, welke me suggereerden: ddar heb je het begin van een nieuwe vendetta, een bloedwraak- episode. Maar andere omstanders namen óf geen notitie van zoo'n geval, óf ze glimlachten geamu seerd. Zelfs op Corsica schijnt de pap niet gloeiend van 't vuur gegeten te worden. Typisch volk, het valt herhaal delijk in uitersten. Zoenen van geweld I Mannen, kerels, klap, klap op beide wangenNiet de Fransche accolade (omhelzing) met schijnkus, maar 'n echte zoenpartij. Op Nieuwjaarsdag was dat geweldig. Elk oogenblik zag mer. zoo'n tooneel op straat twee mannen, vrienden collega's of kennissen, ontmoeten mekaar ze vliegen op elkander toe, klap zoen op de eene wang, knalzoen op de andere. Op de café-terras sen klonk het zoenen als een gedempt mitrallleurvuur. De propriétaire van mijn hotel heb ik dien dag diep beklaagd, want iedereen in de stad kende hem natuurlijk en geen bezoeker liet na om hem op Corsicaansche wijze Nieuwjaar te wenschen. In den namiddag gloeiden zijn wagen als mijn neus bij een echte wintersche verkoudheid. Deze zoenerij neemt men onder alle volksklassen waar, ook onder de arbeiders. Ik was blij, dat ik nog geen speciale kennissen onder de Corsicanen had. Niettemin was men vol attentie voor me. Of schoon ik het niemand had ver teld, was ik in de omgeving van mijn hotel te Ajaccio al heel gauw bekend als „de Holland- sche journalist", de hoteliers behandelen het hotelregister blijkbaar niet als een vertrouwe lijk document. Mijn eerste con sumptie in het middaguur moest voor rekening van den „patron" zijn. Ook het personeel blijft niet achter met zijn zegenwensch. De 15 Oeheel onofficieel en als arts ge sproken, ben ik van meening dat je den laatsten tijd veel te hard gewerkt hebt en dat een verandering van lucht buitengewoon goed voor je zou zijn. En denk erom, ik versies niet te hooren, dat je een tweede exemplaar van dezen kleinen revolver koopt. De zon lag al op de westelijke top pen van de Hidalgo-Bergen. Op de Bar Rafter K waren twee timmerlieden bezig doodkisten voor Evans en King te maken, terwijl de vijf cowboys graven groeven in de kleine weide rondom de Zilverbron. Op korten afstand zat Ted Court en keek door een verrekijker. Toen Court later naar het woonhuis terugging vond hij daar Nora Jane op hem wachten. Haar gezicht was krijt wit. Ik hooide je getuigenis, begon ze zonder eenige inleiding. Mrs. Mace en ik zaten in de kamer met het raam open, en we hoorden alles. Eerst was ik zoo woedend dat ik je ontslaan wilde, net als Young. Voor ik dat echter doe, wif ik je nog een kans geven. Waarom sprak je op die manier? Iedereen die je hoorde moest den in druk hebben, dat Young en jij de beste vrienden waren en dat je trachtte hem te helpen. Dat doe ik niet en dat deed ik ook niet. Ik heb de jury precies ver teld wat ik zag.... niet wat ik dacht. Dat is muggenzifterij.... maar ga verder. Wat denk je piccolo gaat de gasten, binnen en op de terrassen, langs met een groot tablet, waarop een kaart met in het Fransch „het personeel der zaak wenscht u een goed Nieuwjaar!" Het tablet is rijk voorzien van onderschei dene versnaperingensigaren en sigaretten, bonbons, miniatuur flacons met likeur enz. enz. Het personeel begint dus met den gasten iets aan te bieden. En dezen kiezen zich ook inder daad iets uit en... werpen daarna een Nieuwjaarsfooi op het tablet. Het schooien geschiedt hier op Corsica op elegante wijze I Ik zie ook een non tusschen de tafeltjes op het café-terras door scharrelen. Ze zegt een enkel wóórd en int dan waarlijk van iederen bezoeker een kleinig heid, meestal een nikkelstuk van 25 centimes (ruim 1 cent). Als ze bij mij staat, mompelt ze ook iets en vang ik enkel de laatste klanken op ,,s' it vous plait", 'r. Hollander geeft een dubbeltje in zoo'n geval en ik dus óók twee francs. Ze kijkt me verrast aan en uit vlot eenige zegenbeden Als ik 's middags in een restau rant zit te eten, staat ze wéér voor me en nogmaals offer ik mijn dubbeltje. Maar ik vraag ze nu, waarvoor deze inzameling is. Ze blijkt voor de „ouden van dagen" uit de streek te zijn. Later heb ik het groote, maar armelijke gebouw gezien, waar alle behoeftigen uit de buurt, als ze bejaard zijn, een onderdak vinden. Zonder complimenten. Het Corsicaansche volk is arm, ontzettend arm. In de haven steden (stadjes) vindt men amb tenaren en militairen, die er wat beter aan toe zijn, plus wat handelslui, die het ook niet breed hebben maar de massa bestaat uit arbeiders en boerendie_ massa leeft klaarblijkelijk ge lukkig en tevreden in diepe armoede. De dalen van Corsica zijn vrij vruchtbaar er groeien daar heel veel mandarijnen, sinaasappels, citroenen, olijven enz. Soms vindt men lange rijen boomen met de sappige oranje vruchten gewoon langs de wegen. Ze zullen wel den een of ander toebehooren, maar je kunt er raak plukken Zoo althans was mijn impuls, dien ik nu en dan zonder veel gewetensbezwaar volgde. Er is voorts tuinbouw -op het oogenblik staan de velden groen en profiteer ik van den radijsnogst en ook landbouw, maar beide worden slechts slor dig beoefend. Het eiland voorziet nochtans in zijn eigen behoefte aan graan, waarbij men in aan merking dient te nemen, dat de massa, de menschen uit de lagere volksklassen, zich voeden met kastantjes, kastanje-meel en daar uit gebakken brood. De oogst van de wijndruif is er weelderig en de Corsicanen drinken dan ook, de armsten evenzeer heel den dag wijn bij alle maaltijden en daar tusschen door! Ik weet niet, wat ze er Young was natuurlijk van plan hem neer te schieten, zei Court rustig Voor hem was het een geluk, dat King hem tegemoet kwam Maar als King niet begonnen was, zou Young begon nen zijn. Maar waarom dan toch Ze toonde duidelijk ontzet te zijn door de zakelijke manier, waarop Court over een koelbloedig beraamden en bedreven moord sprak. Moet ik u dat nog zeggen Waarom werd Evans gedood? Omdat hij u iets wilde vertellen King was de vriend van Evans King was op weg naar u toe. Dat is alles Ze hield even den adem in toen de volle beteekems van zijn woorden tot haar doordrong. Dan heeft Young ook Evans ver moord i Er is een allemachtig groot ver schil tusschen zooiets te denken en te bewijzen Dat zou uw advocaat u wel duidelijk maken als u het hem vroeg. Ze schudde het hoofd, maar haar stem was vriendelijker toen ze sprak. Je deed verkeerd, Ted, erg ver keerd. Je had den sheriff en den lijk schouwer alles, alles moeten vertellen. Dan zouden ze Young gearresteerd en hem wel een bekentenis ontlokt hebben De sheriff van Tedder County is een volslagen idioot, Lady Jane. Dat zie je op den eersten blik. Maar die lange vlotte Dok Morgan is een ge haaide kerelik zou wel eens willen weten, waarom hij het meest onver- valschte cowboydialect spreekt, dat men in de Vereenigde Staten hooren kan. Misschien komt nog eens de tijd, dat ik openlijk mijn hoed voor Dok Morgan afnemen kan. maar ik twijfel er toch sterk aan, dat zelfs hij Lafe Young tot een bekentenis zou kunnen brengen. Zoo, en nu zullen we eens gaan zien, wat Augustus J. den heer Young te vertellen heeft. Nee, ik wil dien man nooit meer voor betalen, maar in de goede restaurants besteedt men voor een groote flesch wijn bij de maaltijden ten hoogste 4 francs (20 cent). De volkscafé's, waar het steeds zéér druk is, zijn sombere, don kere, slordige holen, lage, kelder achtige gewelvende deuren (voor zoover nog aanwezig) staan er steeds open, zoodat men er een vrijen inkijk heeft. Het volk lalt en bralt er, meestal bij har- monca-muziek. Er zijn vele kroe gen en vele kerken, maar de laatste trekken het mansvolk haast niet, het vrouwsvolk maar weinig. Zeker, iedeie Corsicaan wordt in de kerk gedoopt en verlangt met praal en pracht van uit de kerk te woiden begraven, maar daar tusschen door boeit de kerk hem maar weinig. Al is en blijft hij natuurlijk naar hij zichzelf getuigt „bon catho- lique I" De kerken en de priesters hebben het even arm als het volk De kerkgebouwen hebben een zeer vervallen uiterlijk, van binnen zijn ze meestal op zeer kunstzinnige wijze beschil derd de altaren zijn meerendeels van het zuiverste Italiaansche marmer en rijk versierd. De Corsicaansche boeren en arbeiders en hun gezinsleden zijn slordig en schamel ge kleed de vrouw in het zwart, het hoofd geknoopt in een zwar ten hoofddoekde mannen met 'n buis over een vies, open over hemd, meerendeels met een ge- kleurden doek als buikceintuur en een grooten, breed geranden hoed op het hoofd. Ze zijn vol strekt niet onvriendelijk (als ze geen ruzie hebben met elkaar), maar ze zijn van een type, dat je doet besluiten om maar terug te gaan op je wandeling, als de lantaarns op den weg wat schaar- scher worden. Het straatbeeld wordt be- heerscht door de eigenaardige kleine, tweewielige wagentjes, waarop de boeren hun schamele voorraden producten naar de markt brengen, markt is er practisch eiken dag. En de ezel tjes. Paarden zijn op Corsica zeldzaamze zijn er klein van stuk, evenals de ezeltjes. Ook de melkboer en andere handels lui gebruiken de ezelwagentjes. Waterleiding is er alleen in de huizen der gegoeden. Overal op straat echter vindt men de open bare fonteinen, waar de dieren worden gedrenkt en de huisvrou wen het drinkwater halen, meestal in fiesschen óf in aarden kruiken, waaraan een tuit. Men drinkt het water rechtstreeks uit de kruiken, echter door den straal in den open mond uit de tuit te laten loopen. De vrouwen zijn in haar dienst baarheid ten opzichte van den man en het gezin, echte slavin nen. Men ziet ze op straat loopen met groote vrachten, bovenop 't hoofd I Manden vol met eet waren en andere boodschappen. Vaak met groote tinnen melk bussen. Op het hoofd en zonder de vracht vast te houden 1 De zuiverste balanceerkunst, maar voor haar de doodgewoonste zaak van de wereld. En dikwijls loopt naast haar, de beide han den in de zakken, een groote kromme pijp of een cigaret in der. mond, mijnheer de gemaal I lk schreef daar straks, dat de Corsicanen heel den dag wijn drinken. Daarop is één uitzon dering: hun „pastiche". Dat is ons „biertje". Maar het is geen bier. Het is 't sap van een vrucht van het eiland, een hel-citroen- kleurjg sap. Ze krijgen in de café's een glas, zoo groot als bij ons een bierglas, met dit sap gevuld tot een derde van den inhoud. Daarop gaat dan een klont ijs en 't glas wordt aangevuld met water. Het vocht wordt dan ineens melkkleurig. Dat is een speciale Corsikaansche drank. Vriendelijke café-gar?ons hebben me ontraden om deze drank te proeven. Je moet er aan gewoon zijn, zeggen ze, anders krimpt je de maag ineen. Een of twee glazen, zoo licht ten ze me in, zijn onschadelijk, maar het gebruik (misbruik) van 5 of 6 heeft een verdoovende uitwerking. De „pastiche" ziet men hier zooveel drinken als bij ons het bier. Overigens is ook koffie een volksdrank, gitzwarte koffie in glazen, zonder suiker of melk. De volkshuisvesting is gruw zaam. De meeste boertjes wonen in lage, vuile hokken, waar wij geen varkens in zouden willen stoppen. De arbeiders in de havenstadjes zitten samengedron gen in ontzettend hooge steenen, bekalkte, „behuizingen", in steil oploopende nauwe straatjes, van welke vele nog geen twee meter breed zijn. Er is een algemeen portaal, een donker steenen gat zonder deur, waarin een steenen wenteltrap naar boven gaat naar de verschillende etages en af- deelingen. Ruiten zijn er zoo goed als niet; de ramen zijn óf geheel open óf ze bestaan uit een doorroest ijzeren traliewerk soms hangt er neven een ver molmd, scheef gezakt houten luik. Onbeschrijfelijk ellendig. Maar het volk en de kinderen juichen en jubelen er, en zingen en ruziën er; ze vechten er en verleiden elkaar tot... het huwelijk. Ze weten er niet beter, de stumperds! Schilderachtig is het in die wijken, ongetwijfeld I Ik heb er mijn oogen uitgekeken en waarachtig ik heb het mooi gevonden. Althans buitengewoon interessant. Tal van schilders werken er. Zoo'n doek van een echten kunstenaar is een juweel in een salon. Maar, mijn God, wat een ellende is de werkelijkheid voor wie er leven. O, ik als toerist, ik ga na zoo'n bezoek in de arbeiders buurt terug naar den Boulevard- of de Avenue Zus of Zoo. Daar is het comfortabel en gezellig. Maar die kleine, havelooze peuters met hun knappe snoetjes, hun levendige, zwarte kijkers. die leven er hun leven, in die stegen, in die huizen, op die trappen, onder de druipende waschjes. Ver van de zon, die in hun onmiddellijke nabijheid zoo overvloedig straalt! De groote emigratie in de 18e en I9e eeuw. Nu tegenwoordig veel wordt ge schreven en gesproken over emigra tie, is het niet ondienstig om eens te lezen hoe in vroeger jaren onze landverhuizers moesten tobben om zich een bestaan in de Nieuwe Wereld te verschaffen. „De Nederlanders in Amerika", was het onderwerp van de voordracht door dr. J. van Hinte te Rotterdam. Deze begon zgn intressant betoog, dat de Nederlandsche landverhuizers zich hoofdzakelijk in den loop van de 18e en van de 19e eeuw in de Ver. Staten hebben gevestigd. Het aantal, dat in de 17e eeuw den oceaan overstak en o.m. (Nieuw) Amsterdam stichtte het tegen woordige New-York is niet erg talrijk geweest, n.l. 7000. Drie Amerikaansche presidenten zijn van Nederlandsche afkomst ge weest, n.l. Maarten van Buuren, Theodoor Roosevelt en de tegen woordige president. De Nederlanders hebben ook een belangrijk, doch miskend aandeel gehad in den Ame- rikaanschen vrijheidsoorlog. Spr. wijdde uit over de Ameri kaansche geschiedenis omstreeks 1783. De Nederlanders, die voor den vrijheidsoorlog groote geldleeningen hadden verstrekt, kregen daarvoor beneden de Missisipi perceelen land terug. Maar de groote stroom immigran ten kwam eerst later. Eurupa was verarmd door de Napoleontische oorlogen. Groote drommen Duit- sche en anderen kwamen den Rijn afgezakt, om via Nederland over te steken naar Amerika. Dat stimuleer de de Nederlanders. Dat stimuleerde de Nederlanders. Bovendien lieten de economische toestanden in het begin van de 19e eeuw veel te wenschen over. Van de twee millioen moesten er 700.000 bedeeld worden. Omstreeks 1830 begon in de men taliteit van doffe berusting veran- j dering te komen, onder invloed van de revoluties elders. Het verzet openbaarde zich onder is oppassen ge boden. Bestrijdt het chronisch worden, gebruik de beste samen stelling, gebruik ABDIJSIROOP. Abdijsiroop ls nu versterkt! Abdijsiroop bevat van ouds beproefde slijmoplossende en Dorst versterkende genees kruiden en nu bovendien de „codeïne" de krachtigste, hoestbedwingende stof. Ab dijsiroop lost daardoor de slum op, zuivert de luchtwe gen, doet daardoor gemakke lijker ademhalen en vermin dert de pijn en de drukking op Uw borst. De hoeststil- lende stof ..codeïne" maakt dat U aan het eind van den dag niet uitgeput en ver moeid zijt van 't langdurig hoesten. Door Abdijsiroop te nemen bevrijdt U zich hier van snel en dan kunt U ook weer vrij en diep ademhalen. Begin dus vandaag nog met Eenige der 20 kruiden AKKER 'S vetis&ikte tegen hoest, griep, bronchitis, asthma. Fiac 90ct..f1 50. f2.40. f4.20. Alom verkrijgb. de meer kerkeljjken en afgeschei denen. Deze laatsten ondervonden van Koning Willem I veel moeilijk heden. Wel was Koning Willem IT iet3 soepeler, maar door allerlei maatregelen bleef de verbittering. Daarenboven werden ook de toestanden op het platteland steeds ernstiger. Ons land werd overstroomd met Pruisisch en Russisch graan. In de veertiger jaren kwam toen nog de geweldige mislukking van den aard appeloogst, die catastrofale afmetin gen aannam. Bij honderd- en duizendtallen werd daarom Nederland verlaten. Zeeuw- sche en Groningsche boeren hadden het voorbeeld gegeven. Uit hun brieven kwam men een en ander te lezen over dat wonderland te lezen over dat wonderland Amerika. Van de emigranten namen enkele predi kanten de leiding op zich, opdat zij niet alleen zouden komen tot emi gratie, maar ook tot kolonisatie. De reis bracht veel moeilijkheden mee. Alleen de meer gegoeden kon den zich veroorloven per stoomschip den overtocht te ondernemen. De meesten echter moesten het op een koopje doen en giogen per zeilschip. De gevaren waren geweldig. In Maart 1846 giDg o.m. de familie Osinga uit St. Anna Parochie naar Rotterdam, om daar scheep te gaan. Osinga maakte te Rotterdam aan merking op de gebrekkige ruimte, waarop de kapitein korte metten maakte en zeije mag heelemaal niet meeHg moest wachten op een tweede schip dat van Hellevoetsluis vertrok. Er werden 200 landver huizers aan boord genomen, doch volgens de Amerikaansche wetten zou er maar plaats zgn voor 100. Een honderdtal moest toen het schip verlaten, onder wie alweer de familie Osinga. Toen werd gewacht op het derde schip, de „Louise." Dat nam hen eindelijk mee. De overtocht kostte voor iederen passagier 100 gulden. H(j had daarvoor recht op een slaapplaats, op drinkwater en vuur. Voor eten moest hg echter 111 - Ü1 c T zien lk zei Mr Carver, dat hij bij mij de chèque voor de loonen halen kon. Ik ga niet naar binnen om nog eens tegenover Young te staan. - U moet, Ladv Jane, ter wille van uw prestige en ook om de nieuws gierigheid te bevredigen, die in me kriebelt. U zult zien dat Young zeld zaam mak is Daarvoor zal Dok Morgan wel gezorgd hebben. Vooruit, u eerst Of ze vrijwillig naar binnen ging of naar binnen geschoven werd, wist ze eigenlijk zelf niet, maar op de een of andere manier bevond ze zich plotse ling in de kamer. Carver zat aan het einde van de lange tafel, Morgan en Young rechts en links van hem. Alle drie staarden naar het meisje. Ik heb maar besloten niet te wachten, totdat u mij riep, zei het meisje rustig lk meende dat ik, daar ik de eigenares van deze ranch ben, bij de bespreking aanwezig behoorde te zïin. Ze nam een stoel en ging tegenover den advokaat zitten. Ted zette zich naast haar. Er is niet veel meer te doen, Miss Moran. Ik heb juist een kwitantie ge reed gemaakt, die Young teekenen kan.... waarmee hij de ontvangst beves tig van het geheele loon, dat hij nog ie goed had. Dr. Morgan en Mr. Court zijn dan getuigen voor zijn handteeke- ning. De opzichter liet het papier uit zijn vingers vallen. Hij keek naar het meisje Meende u het werkelijk, miss Ik ben ontslagen en kan hem smeren, alleen voor iets dat ik niet helpen kon? Nora Jane keek Carver aan en ze knikte met het hoofd. Ze wilde niet met den opzichter zelf spreken. - Het heeft geen zin er langer over te spreken, Lafe, zei de advocaat. Miss Moran meent het. Je bent al een paar uur geen opzichter meer. - O nee Ik ben opzichter, totdat alles betaald is.... en dat wil zeggen het loon van zes maanden met honderd dollar per maand. Court's pen bewoog vlug over het papier van zijn blocnote. Hij scheurde de bovenste bladzijde af en gaf ze aan Nore Jane. Zij las de volgende ge stenografeerde woorden: Er bestaat geen enkele opzichter in de Vereenigde Staten, die zulk een salaris ontvangt. Betaal hem vijftig per maand. Zeg hem, dat u een notitie in de schrijftafel gevonden hebt waarop zijn loon genoteerd staat. Als hij het niet wil hebben, laat hem dan maar een aanklacht indienen. Court had haar tezamen met dit papiertje nog een tweede papier ge geven, dat ze nog in de hand hield, zonder dat ze het gelezen had. Ze sprak tot Carver U bent mijn advocaat, Mr. Car ver. Maakt u hem duidelijk, dat hij overdreven eischen stelt. Ik heb hier een notitie van mijn oom, waarop alle loonen genoteerd staan. lkszal Young het salaris betalen, dat op de lijst aan gegeven is... vijftig dollar per maand. Laat me dat zien, schreeuwde de revolverheld, dat is een leugen... ik kreeg honderd. Hij stond half van zijn stoel op, terwijl hij sprak, maar Carver's zware hand greep hem bij den schouder Let een beetje op je woorden, Young, gromde hij. Er liegt niemand hier behalve jij Je weet net zoo goed als ik, dat vijftig per maand in deze streken een goed salaris is.... het is verdraaid veel, als je bedenkt wat jij eigenlijk uitvoerde. Neem het en maak dat je wegkomt. Zeg, vertel jij me dat Ben jij ook tegen me? Hè? Als je begint op te tellen wie er tegen je zijn, vergeet mij dan asjeblieft niet, zei Dok Morgan en hij vergat plotseling cowboy-dialect te spreken. Als je nu nog éénmaal ruzie maakt, dan geef ik je mijn woord van eer, dat je opgehangen zult worden.al zou ik het met mijn eigen handen moeten doen. Je weet, dat ik nooit opschep. Het waren de dreigende, ernstige woorden van een man, dieniet gewend is onnoodige woorden te verspillen. Nora Jane voelde zich koud worden, maar Lafe Young scheen de waar schuwing in den wind te slaan. Hij zat aan tafel, den rand met zijn handen omknellend, strak Mr. Carver aan te kijken. Laat hem maar gaan, Steve, zei de advocaat rustig. Als hij zijn gezicht niet houden kan, laat hem dan maar spreken. De tijd en de gelegenheid zijn gunstig. Ik ben nieuwsgierig.... Young grijnsde sarcastisch. Waarachtig Ben je nieuwsgierig? Best mogelijk, dat ook andere menschen nieuwsgierig zijn. Neem eens aan, ik vertel alles wat ik van jou weet. Vertel het maar, daagde Carver uit. Vertel het nu. Vertel alles wat je meent te weten. En zoo waar als ik hier zit, als je iets vergeet zal ik het met mijn eigen handen uit je schudden. Je daagt me uit? Zoo? Je hebt er om gevraagd en je zult het hebben! Hij haalde diep adem en liet toen plotseling een heele serie vragen op den advocaat los. Wat heb je een heele dag in de schrijftafel van Wallace gezocht Er is geen stuk papier in of je hebt het gelezen. Wat nam je mee naar buiten om te verbranden? Wallace had alle bescheiden hier in huis, ik heb ze zelf gezien. Waar zijn ze nu En waar zijn zijn boeken Waar zijn de zes duizend dollar, die hij twee jaar geleden voor dat vee ontving? Waar is het getd dat hij ontving, toen hij de heele oude Cortez voorraad verkocht? Het doet niets ter zake.... begon Carver. Ik ben nu aan het spreken en lk zal zeggen wat ik te zeggen heb. Waarom kreeg ik bevel een hek dwars door de Schapen Canyon te maken en iedereen uit de buurt te houden Dat pad is jaren en jaren gebruikt. De Cortez' hadden er nooit iets tegen en Wallace ook niet.... maar jii wel, en ik zou willen weten waarom. Ik ben ont slagen, omdat ik voor jou het smerige werk gedaan heb.... en ik heb alle machtig veel zin om je King achterna te sturen. Hij zat gebukt in zijn stoel. Zijn rechterhand was onder de tafel en rustte bij den kolf van zijn pistool. Carver lachte stil voor zich uit. Lafe, je hebt de gewoonte van schieten aangenomen en het is ver draaid moeilgk zoo'n gewoonte af te leeren. Ik wed, dat je nu je pistool trekken zou, als ik Miss Moran ging vertellen Let op wat je zegtl Young's stem was sóhril en hoog, terwijl hij zijn stoel achterover wierp en opstond. Hij trok zijn pistool half uit zijn holster. Carver's oogen vlogen even naar het blauwe staal van het wapen, daarna voltooide hij zijn zin. ....dat jij het was die haar oom heeft doodgeschoten. Het 45 pistool flikkerde in het licht van de lamp. Toen de loop uit de holster kwam, was Young's duim op den hamer en lag zijn vinger reeds aan den trekker. Klik! Binnensmonds vloekend haalde de opzichter nog twee maal den trekker over. Klik 1 Klik Er volgden geen schoten. Drie maal viel de hamer op leege hulzen. Carver lachte luid en sprak de ver rassende woorden Dank je, Court. Wordt vervolgd.

Peel en Maas | 1939 | | pagina 5