TWEEDE BLAD VAN PEEL EN MAAS
THEE toetje goed!
ABDIJSIROOP
Langs de kruislijnen
der Europeesche
Imperia.
FEUILLETON.
Een meisje in de
Wild West.
De Nederlanders
in Amerika.
Bij zoo'n fé"'
verouderde
hoost
Zaterdag 4 Februari 1939
Zestigste Jaargang No 5
Een onzer eigeD medewerkers
naar Corsica, Rome, Tunis.
Lybië, Egypte, Palestina,
Balkan- en Donanlanden.
Een belangwekkende serie
reisbrieven.
Uit Bastia—Corsica.
De Corsicaan, of hij een boer
is uit de bergen, dan wel een
„heer" uit een der havenplaatsen,
houdt van goede manieren. Al
blijft elk verkeerd woord in staat
om hem met groot misbaar te
doen opspringen, zijn mond tot
een open woordensluis te ver
vormen en hem tot gesteculaties
te brengen, welke het ergste
doen vermoeden.
Op Nieuwjaarsdag maakte ik
herhaaldelijk van die tooneelen
mee, welke me suggereerden:
ddar heb je het begin van een
nieuwe vendetta, een bloedwraak-
episode. Maar andere omstanders
namen óf geen notitie van zoo'n
geval, óf ze glimlachten geamu
seerd. Zelfs op Corsica schijnt
de pap niet gloeiend van 't vuur
gegeten te worden.
Typisch volk, het valt herhaal
delijk in uitersten. Zoenen van
geweld I Mannen, kerels, klap,
klap op beide wangenNiet de
Fransche accolade (omhelzing)
met schijnkus, maar 'n echte
zoenpartij. Op Nieuwjaarsdag
was dat geweldig. Elk oogenblik
zag mer. zoo'n tooneel op straat
twee mannen, vrienden collega's
of kennissen, ontmoeten mekaar
ze vliegen op elkander toe, klap
zoen op de eene wang, knalzoen
op de andere. Op de café-terras
sen klonk het zoenen als een
gedempt mitrallleurvuur. De
propriétaire van mijn hotel heb
ik dien dag diep beklaagd, want
iedereen in de stad kende hem
natuurlijk en geen bezoeker liet
na om hem op Corsicaansche
wijze Nieuwjaar te wenschen. In
den namiddag gloeiden zijn
wagen als mijn neus bij een
echte wintersche verkoudheid.
Deze zoenerij neemt men
onder alle volksklassen waar,
ook onder de arbeiders.
Ik was blij, dat ik nog geen
speciale kennissen onder de
Corsicanen had. Niettemin was
men vol attentie voor me. Of
schoon ik het niemand had ver
teld, was ik in de omgeving van
mijn hotel te Ajaccio al heel
gauw bekend als „de Holland-
sche journalist", de hoteliers
behandelen het hotelregister
blijkbaar niet als een vertrouwe
lijk document. Mijn eerste con
sumptie in het middaguur moest
voor rekening van den „patron"
zijn. Ook het personeel blijft niet
achter met zijn zegenwensch. De
15
Oeheel onofficieel en als arts ge
sproken, ben ik van meening dat je
den laatsten tijd veel te hard gewerkt
hebt en dat een verandering van lucht
buitengewoon goed voor je zou zijn.
En denk erom, ik versies niet te
hooren, dat je een tweede exemplaar
van dezen kleinen revolver koopt.
De zon lag al op de westelijke top
pen van de Hidalgo-Bergen. Op de
Bar Rafter K waren twee timmerlieden
bezig doodkisten voor Evans en King
te maken, terwijl de vijf cowboys graven
groeven in de kleine weide rondom de
Zilverbron. Op korten afstand zat Ted
Court en keek door een verrekijker.
Toen Court later naar het woonhuis
terugging vond hij daar Nora Jane op
hem wachten. Haar gezicht was krijt
wit.
Ik hooide je getuigenis, begon ze
zonder eenige inleiding. Mrs. Mace en
ik zaten in de kamer met het raam
open, en we hoorden alles. Eerst was
ik zoo woedend dat ik je ontslaan
wilde, net als Young. Voor ik dat
echter doe, wif ik je nog een kans
geven. Waarom sprak je op die manier?
Iedereen die je hoorde moest den in
druk hebben, dat Young en jij de beste
vrienden waren en dat je trachtte hem
te helpen.
Dat doe ik niet en dat deed ik
ook niet. Ik heb de jury precies ver
teld wat ik zag.... niet wat ik dacht.
Dat is muggenzifterij.... maar ga
verder. Wat denk je
piccolo gaat de gasten, binnen
en op de terrassen, langs met
een groot tablet, waarop een kaart
met in het Fransch „het
personeel der zaak wenscht u
een goed Nieuwjaar!" Het tablet
is rijk voorzien van onderschei
dene versnaperingensigaren en
sigaretten, bonbons, miniatuur
flacons met likeur enz. enz.
Het personeel begint dus met
den gasten iets aan te bieden.
En dezen kiezen zich ook inder
daad iets uit en... werpen daarna
een Nieuwjaarsfooi op het tablet.
Het schooien geschiedt hier op
Corsica op elegante wijze I Ik
zie ook een non tusschen de
tafeltjes op het café-terras door
scharrelen. Ze zegt een enkel
wóórd en int dan waarlijk van
iederen bezoeker een kleinig
heid, meestal een nikkelstuk van
25 centimes (ruim 1 cent). Als
ze bij mij staat, mompelt ze ook
iets en vang ik enkel de laatste
klanken op ,,s' it vous plait", 'r.
Hollander geeft een dubbeltje in
zoo'n geval en ik dus óók twee
francs. Ze kijkt me verrast aan
en uit vlot eenige zegenbeden
Als ik 's middags in een restau
rant zit te eten, staat ze wéér
voor me en nogmaals offer ik
mijn dubbeltje. Maar ik vraag ze
nu, waarvoor deze inzameling is.
Ze blijkt voor de „ouden van
dagen" uit de streek te zijn.
Later heb ik het groote, maar
armelijke gebouw gezien, waar
alle behoeftigen uit de buurt, als
ze bejaard zijn, een onderdak
vinden. Zonder complimenten.
Het Corsicaansche volk is arm,
ontzettend arm. In de haven
steden (stadjes) vindt men amb
tenaren en militairen, die er wat
beter aan toe zijn, plus wat
handelslui, die het ook niet breed
hebben maar de massa bestaat
uit arbeiders en boerendie_
massa leeft klaarblijkelijk ge
lukkig en tevreden in diepe
armoede.
De dalen van Corsica zijn vrij
vruchtbaar er groeien daar heel
veel mandarijnen, sinaasappels,
citroenen, olijven enz. Soms vindt
men lange rijen boomen met de
sappige oranje vruchten gewoon
langs de wegen. Ze zullen wel
den een of ander toebehooren,
maar je kunt er raak plukken
Zoo althans was mijn impuls,
dien ik nu en dan zonder veel
gewetensbezwaar volgde.
Er is voorts tuinbouw -op
het oogenblik staan de velden
groen en profiteer ik van den
radijsnogst en ook landbouw,
maar beide worden slechts slor
dig beoefend. Het eiland voorziet
nochtans in zijn eigen behoefte
aan graan, waarbij men in aan
merking dient te nemen, dat de
massa, de menschen uit de lagere
volksklassen, zich voeden met
kastantjes, kastanje-meel en daar
uit gebakken brood.
De oogst van de wijndruif is
er weelderig en de Corsicanen
drinken dan ook, de armsten
evenzeer heel den dag wijn bij
alle maaltijden en daar tusschen
door! Ik weet niet, wat ze er
Young was natuurlijk van plan
hem neer te schieten, zei Court rustig
Voor hem was het een geluk, dat King
hem tegemoet kwam Maar als King
niet begonnen was, zou Young begon
nen zijn.
Maar waarom dan toch
Ze toonde duidelijk ontzet te zijn
door de zakelijke manier, waarop Court
over een koelbloedig beraamden en
bedreven moord sprak.
Moet ik u dat nog zeggen
Waarom werd Evans gedood? Omdat
hij u iets wilde vertellen King was de
vriend van Evans King was op weg
naar u toe. Dat is alles
Ze hield even den adem in toen de
volle beteekems van zijn woorden tot
haar doordrong.
Dan heeft Young ook Evans ver
moord i
Er is een allemachtig groot ver
schil tusschen zooiets te denken en
te bewijzen Dat zou uw advocaat u
wel duidelijk maken als u het hem
vroeg.
Ze schudde het hoofd, maar haar
stem was vriendelijker toen ze sprak.
Je deed verkeerd, Ted, erg ver
keerd. Je had den sheriff en den lijk
schouwer alles, alles moeten vertellen.
Dan zouden ze Young gearresteerd en
hem wel een bekentenis ontlokt hebben
De sheriff van Tedder County is
een volslagen idioot, Lady Jane. Dat
zie je op den eersten blik. Maar die
lange vlotte Dok Morgan is een ge
haaide kerelik zou wel eens willen
weten, waarom hij het meest onver-
valschte cowboydialect spreekt, dat men
in de Vereenigde Staten hooren kan.
Misschien komt nog eens de tijd, dat
ik openlijk mijn hoed voor Dok Morgan
afnemen kan. maar ik twijfel er toch
sterk aan, dat zelfs hij Lafe Young tot
een bekentenis zou kunnen brengen.
Zoo, en nu zullen we eens gaan zien,
wat Augustus J. den heer Young te
vertellen heeft.
Nee, ik wil dien man nooit meer
voor betalen, maar in de goede
restaurants besteedt men voor
een groote flesch wijn bij de
maaltijden ten hoogste 4 francs
(20 cent).
De volkscafé's, waar het steeds
zéér druk is, zijn sombere, don
kere, slordige holen, lage, kelder
achtige gewelvende deuren
(voor zoover nog aanwezig) staan
er steeds open, zoodat men er
een vrijen inkijk heeft. Het volk
lalt en bralt er, meestal bij har-
monca-muziek. Er zijn vele kroe
gen en vele kerken, maar de
laatste trekken het mansvolk
haast niet, het vrouwsvolk maar
weinig. Zeker, iedeie Corsicaan
wordt in de kerk gedoopt en
verlangt met praal en pracht van
uit de kerk te woiden begraven,
maar daar tusschen door boeit
de kerk hem maar weinig. Al is
en blijft hij natuurlijk naar
hij zichzelf getuigt „bon catho-
lique I" De kerken en de priesters
hebben het even arm als het
volk De kerkgebouwen hebben
een zeer vervallen uiterlijk,
van binnen zijn ze meestal op
zeer kunstzinnige wijze beschil
derd de altaren zijn meerendeels
van het zuiverste Italiaansche
marmer en rijk versierd.
De Corsicaansche boeren en
arbeiders en hun gezinsleden
zijn slordig en schamel ge
kleed de vrouw in het zwart,
het hoofd geknoopt in een zwar
ten hoofddoekde mannen met
'n buis over een vies, open over
hemd, meerendeels met een ge-
kleurden doek als buikceintuur
en een grooten, breed geranden
hoed op het hoofd. Ze zijn vol
strekt niet onvriendelijk (als ze
geen ruzie hebben met elkaar),
maar ze zijn van een type, dat
je doet besluiten om maar terug
te gaan op je wandeling, als de
lantaarns op den weg wat schaar-
scher worden.
Het straatbeeld wordt be-
heerscht door de eigenaardige
kleine, tweewielige wagentjes,
waarop de boeren hun schamele
voorraden producten naar de
markt brengen, markt is er
practisch eiken dag. En de ezel
tjes. Paarden zijn op Corsica
zeldzaamze zijn er klein van
stuk, evenals de ezeltjes. Ook
de melkboer en andere handels
lui gebruiken de ezelwagentjes.
Waterleiding is er alleen in de
huizen der gegoeden. Overal op
straat echter vindt men de open
bare fonteinen, waar de dieren
worden gedrenkt en de huisvrou
wen het drinkwater halen, meestal
in fiesschen óf in aarden kruiken,
waaraan een tuit. Men drinkt
het water rechtstreeks uit de
kruiken, echter door den straal
in den open mond uit de tuit te
laten loopen.
De vrouwen zijn in haar dienst
baarheid ten opzichte van den
man en het gezin, echte slavin
nen. Men ziet ze op straat loopen
met groote vrachten, bovenop
't hoofd I Manden vol met eet
waren en andere boodschappen.
Vaak met groote tinnen melk
bussen. Op het hoofd en zonder
de vracht vast te houden 1 De
zuiverste balanceerkunst, maar
voor haar de doodgewoonste
zaak van de wereld. En dikwijls
loopt naast haar, de beide han
den in de zakken, een groote
kromme pijp of een cigaret in
der. mond, mijnheer de gemaal I
lk schreef daar straks, dat de
Corsicanen heel den dag wijn
drinken. Daarop is één uitzon
dering: hun „pastiche". Dat is
ons „biertje". Maar het is geen
bier. Het is 't sap van een vrucht
van het eiland, een hel-citroen-
kleurjg sap.
Ze krijgen in de café's een
glas, zoo groot als bij ons een
bierglas, met dit sap gevuld tot
een derde van den inhoud.
Daarop gaat dan een klont ijs
en 't glas wordt aangevuld met
water. Het vocht wordt dan
ineens melkkleurig. Dat is een
speciale Corsikaansche drank.
Vriendelijke café-gar?ons hebben
me ontraden om deze drank te
proeven. Je moet er aan gewoon
zijn, zeggen ze, anders krimpt je
de maag ineen.
Een of twee glazen, zoo licht
ten ze me in, zijn onschadelijk,
maar het gebruik (misbruik) van
5 of 6 heeft een verdoovende
uitwerking. De „pastiche" ziet
men hier zooveel drinken als bij
ons het bier. Overigens is ook
koffie een volksdrank, gitzwarte
koffie in glazen, zonder suiker
of melk.
De volkshuisvesting is gruw
zaam. De meeste boertjes wonen
in lage, vuile hokken, waar wij
geen varkens in zouden willen
stoppen. De arbeiders in de
havenstadjes zitten samengedron
gen in ontzettend hooge steenen,
bekalkte, „behuizingen", in steil
oploopende nauwe straatjes, van
welke vele nog geen twee meter
breed zijn. Er is een algemeen
portaal, een donker steenen gat
zonder deur, waarin een steenen
wenteltrap naar boven gaat naar
de verschillende etages en af-
deelingen. Ruiten zijn er zoo
goed als niet; de ramen zijn óf
geheel open óf ze bestaan uit
een doorroest ijzeren traliewerk
soms hangt er neven een ver
molmd, scheef gezakt houten luik.
Onbeschrijfelijk ellendig. Maar
het volk en de kinderen juichen
en jubelen er, en zingen en ruziën
er; ze vechten er en verleiden
elkaar tot... het huwelijk.
Ze weten er niet beter, de
stumperds!
Schilderachtig is het in die
wijken, ongetwijfeld I Ik heb
er mijn oogen uitgekeken en
waarachtig ik heb het mooi
gevonden. Althans buitengewoon
interessant. Tal van schilders
werken er.
Zoo'n doek van een echten
kunstenaar is een juweel in
een salon. Maar, mijn God, wat
een ellende is de werkelijkheid
voor wie er leven.
O, ik als toerist, ik ga na
zoo'n bezoek in de arbeiders
buurt terug naar den Boulevard-
of de Avenue Zus of Zoo. Daar
is het comfortabel en gezellig.
Maar die kleine, havelooze
peuters met hun knappe snoetjes,
hun levendige, zwarte kijkers.
die leven er hun leven, in die
stegen, in die huizen, op die
trappen, onder de druipende
waschjes. Ver van de zon, die in
hun onmiddellijke nabijheid zoo
overvloedig straalt!
De groote emigratie in
de 18e en I9e eeuw.
Nu tegenwoordig veel wordt ge
schreven en gesproken over emigra
tie, is het niet ondienstig om eens
te lezen hoe in vroeger jaren onze
landverhuizers moesten tobben om
zich een bestaan in de Nieuwe
Wereld te verschaffen.
„De Nederlanders in Amerika",
was het onderwerp van de voordracht
door dr. J. van Hinte te Rotterdam.
Deze begon zgn intressant betoog,
dat de Nederlandsche landverhuizers
zich hoofdzakelijk in den loop van
de 18e en van de 19e eeuw in de
Ver. Staten hebben gevestigd.
Het aantal, dat in de 17e eeuw
den oceaan overstak en o.m. (Nieuw)
Amsterdam stichtte het tegen
woordige New-York is niet erg
talrijk geweest, n.l. 7000.
Drie Amerikaansche presidenten
zijn van Nederlandsche afkomst ge
weest, n.l. Maarten van Buuren,
Theodoor Roosevelt en de tegen
woordige president. De Nederlanders
hebben ook een belangrijk, doch
miskend aandeel gehad in den Ame-
rikaanschen vrijheidsoorlog.
Spr. wijdde uit over de Ameri
kaansche geschiedenis omstreeks
1783. De Nederlanders, die voor den
vrijheidsoorlog groote geldleeningen
hadden verstrekt, kregen daarvoor
beneden de Missisipi perceelen land
terug.
Maar de groote stroom immigran
ten kwam eerst later. Eurupa was
verarmd door de Napoleontische
oorlogen. Groote drommen Duit-
sche en anderen kwamen den Rijn
afgezakt, om via Nederland over te
steken naar Amerika. Dat stimuleer
de de Nederlanders.
Dat stimuleerde de Nederlanders.
Bovendien lieten de economische
toestanden in het begin van de 19e
eeuw veel te wenschen over. Van de
twee millioen moesten er 700.000
bedeeld worden.
Omstreeks 1830 begon in de men
taliteit van doffe berusting veran- j
dering te komen, onder invloed van
de revoluties elders.
Het verzet openbaarde zich onder
is oppassen ge
boden. Bestrijdt
het chronisch
worden, gebruik
de beste samen
stelling, gebruik
ABDIJSIROOP.
Abdijsiroop ls nu versterkt!
Abdijsiroop bevat van ouds
beproefde slijmoplossende
en Dorst versterkende genees
kruiden en nu bovendien de
„codeïne" de krachtigste,
hoestbedwingende stof. Ab
dijsiroop lost daardoor de
slum op, zuivert de luchtwe
gen, doet daardoor gemakke
lijker ademhalen en vermin
dert de pijn en de drukking
op Uw borst. De hoeststil-
lende stof ..codeïne" maakt
dat U aan het eind van den
dag niet uitgeput en ver
moeid zijt van 't langdurig
hoesten. Door Abdijsiroop te
nemen bevrijdt U zich hier
van snel en dan kunt U ook
weer vrij en diep ademhalen.
Begin dus vandaag nog met
Eenige der
20 kruiden
AKKER 'S
vetis&ikte
tegen hoest, griep, bronchitis, asthma.
Fiac 90ct..f1 50. f2.40. f4.20. Alom verkrijgb.
de meer kerkeljjken en afgeschei
denen. Deze laatsten ondervonden
van Koning Willem I veel moeilijk
heden. Wel was Koning Willem IT
iet3 soepeler, maar door allerlei
maatregelen bleef de verbittering.
Daarenboven werden ook de
toestanden op het platteland steeds
ernstiger.
Ons land werd overstroomd met
Pruisisch en Russisch graan. In de
veertiger jaren kwam toen nog de
geweldige mislukking van den aard
appeloogst, die catastrofale afmetin
gen aannam.
Bij honderd- en duizendtallen werd
daarom Nederland verlaten. Zeeuw-
sche en Groningsche boeren hadden
het voorbeeld gegeven. Uit hun
brieven kwam men een en ander te
lezen over dat wonderland te lezen
over dat wonderland Amerika. Van
de emigranten namen enkele predi
kanten de leiding op zich, opdat zij
niet alleen zouden komen tot emi
gratie, maar ook tot kolonisatie.
De reis bracht veel moeilijkheden
mee. Alleen de meer gegoeden kon
den zich veroorloven per stoomschip
den overtocht te ondernemen. De
meesten echter moesten het op een
koopje doen en giogen per zeilschip.
De gevaren waren geweldig. In
Maart 1846 giDg o.m. de familie
Osinga uit St. Anna Parochie naar
Rotterdam, om daar scheep te gaan.
Osinga maakte te Rotterdam aan
merking op de gebrekkige ruimte,
waarop de kapitein korte metten
maakte en zeije mag heelemaal
niet meeHg moest wachten op een
tweede schip dat van Hellevoetsluis
vertrok. Er werden 200 landver
huizers aan boord genomen, doch
volgens de Amerikaansche wetten
zou er maar plaats zgn voor 100.
Een honderdtal moest toen het schip
verlaten, onder wie alweer de familie
Osinga. Toen werd gewacht op het
derde schip, de „Louise." Dat nam
hen eindelijk mee. De overtocht
kostte voor iederen passagier 100
gulden. H(j had daarvoor recht op
een slaapplaats, op drinkwater en
vuur. Voor eten moest hg echter
111 - Ü1 c T
zien lk zei Mr Carver, dat hij bij mij
de chèque voor de loonen halen kon.
Ik ga niet naar binnen om nog eens
tegenover Young te staan.
- U moet, Ladv Jane, ter wille van
uw prestige en ook om de nieuws
gierigheid te bevredigen, die in me
kriebelt. U zult zien dat Young zeld
zaam mak is Daarvoor zal Dok Morgan
wel gezorgd hebben. Vooruit, u eerst
Of ze vrijwillig naar binnen ging of
naar binnen geschoven werd, wist ze
eigenlijk zelf niet, maar op de een of
andere manier bevond ze zich plotse
ling in de kamer. Carver zat aan het
einde van de lange tafel, Morgan en
Young rechts en links van hem. Alle
drie staarden naar het meisje.
Ik heb maar besloten niet te
wachten, totdat u mij riep, zei het
meisje rustig lk meende dat ik, daar
ik de eigenares van deze ranch ben,
bij de bespreking aanwezig behoorde
te zïin.
Ze nam een stoel en ging tegenover
den advokaat zitten. Ted zette zich
naast haar.
Er is niet veel meer te doen, Miss
Moran. Ik heb juist een kwitantie ge
reed gemaakt, die Young teekenen
kan.... waarmee hij de ontvangst beves
tig van het geheele loon, dat hij nog
ie goed had. Dr. Morgan en Mr. Court
zijn dan getuigen voor zijn handteeke-
ning.
De opzichter liet het papier uit zijn
vingers vallen. Hij keek naar het meisje
Meende u het werkelijk, miss
Ik ben ontslagen en kan hem smeren,
alleen voor iets dat ik niet helpen kon?
Nora Jane keek Carver aan en ze
knikte met het hoofd. Ze wilde niet
met den opzichter zelf spreken.
- Het heeft geen zin er langer over
te spreken, Lafe, zei de advocaat. Miss
Moran meent het. Je bent al een paar
uur geen opzichter meer.
- O nee Ik ben opzichter, totdat
alles betaald is.... en dat wil zeggen
het loon van zes maanden met honderd
dollar per maand.
Court's pen bewoog vlug over het
papier van zijn blocnote. Hij scheurde
de bovenste bladzijde af en gaf ze aan
Nore Jane. Zij las de volgende ge
stenografeerde woorden:
Er bestaat geen enkele opzichter
in de Vereenigde Staten, die zulk een
salaris ontvangt. Betaal hem vijftig per
maand. Zeg hem, dat u een notitie in
de schrijftafel gevonden hebt waarop
zijn loon genoteerd staat. Als hij het
niet wil hebben, laat hem dan maar
een aanklacht indienen.
Court had haar tezamen met dit
papiertje nog een tweede papier ge
geven, dat ze nog in de hand hield,
zonder dat ze het gelezen had. Ze
sprak tot Carver
U bent mijn advocaat, Mr. Car
ver. Maakt u hem duidelijk, dat hij
overdreven eischen stelt. Ik heb hier
een notitie van mijn oom, waarop alle
loonen genoteerd staan. lkszal Young
het salaris betalen, dat op de lijst aan
gegeven is... vijftig dollar per maand.
Laat me dat zien, schreeuwde de
revolverheld, dat is een leugen... ik
kreeg honderd.
Hij stond half van zijn stoel op,
terwijl hij sprak, maar Carver's zware
hand greep hem bij den schouder
Let een beetje op je woorden,
Young, gromde hij. Er liegt niemand
hier behalve jij Je weet net zoo goed
als ik, dat vijftig per maand in deze
streken een goed salaris is.... het is
verdraaid veel, als je bedenkt wat jij
eigenlijk uitvoerde. Neem het en maak
dat je wegkomt.
Zeg, vertel jij me dat Ben jij
ook tegen me? Hè?
Als je begint op te tellen wie er
tegen je zijn, vergeet mij dan asjeblieft
niet, zei Dok Morgan en hij vergat
plotseling cowboy-dialect te spreken.
Als je nu nog éénmaal ruzie maakt,
dan geef ik je mijn woord van eer, dat
je opgehangen zult worden.al zou
ik het met mijn eigen handen moeten
doen. Je weet, dat ik nooit opschep.
Het waren de dreigende, ernstige
woorden van een man, dieniet gewend
is onnoodige woorden te verspillen.
Nora Jane voelde zich koud worden,
maar Lafe Young scheen de waar
schuwing in den wind te slaan. Hij
zat aan tafel, den rand met zijn handen
omknellend, strak Mr. Carver aan te
kijken.
Laat hem maar gaan, Steve, zei
de advocaat rustig. Als hij zijn gezicht
niet houden kan, laat hem dan maar
spreken. De tijd en de gelegenheid zijn
gunstig. Ik ben nieuwsgierig....
Young grijnsde sarcastisch.
Waarachtig Ben je nieuwsgierig?
Best mogelijk, dat ook andere menschen
nieuwsgierig zijn. Neem eens aan, ik
vertel alles wat ik van jou weet.
Vertel het maar, daagde Carver
uit. Vertel het nu. Vertel alles wat je
meent te weten. En zoo waar als ik
hier zit, als je iets vergeet zal ik het
met mijn eigen handen uit je schudden.
Je daagt me uit? Zoo? Je hebt
er om gevraagd en je zult het hebben!
Hij haalde diep adem en liet toen
plotseling een heele serie vragen op
den advocaat los.
Wat heb je een heele dag in de
schrijftafel van Wallace gezocht Er
is geen stuk papier in of je hebt het
gelezen. Wat nam je mee naar buiten
om te verbranden? Wallace had alle
bescheiden hier in huis, ik heb ze zelf
gezien. Waar zijn ze nu En waar
zijn zijn boeken Waar zijn de zes
duizend dollar, die hij twee jaar geleden
voor dat vee ontving? Waar is het
getd dat hij ontving, toen hij de heele
oude Cortez voorraad verkocht?
Het doet niets ter zake.... begon
Carver.
Ik ben nu aan het spreken en lk
zal zeggen wat ik te zeggen heb.
Waarom kreeg ik bevel een hek dwars
door de Schapen Canyon te maken en
iedereen uit de buurt te houden Dat
pad is jaren en jaren gebruikt. De
Cortez' hadden er nooit iets tegen en
Wallace ook niet.... maar jii wel, en ik
zou willen weten waarom. Ik ben ont
slagen, omdat ik voor jou het smerige
werk gedaan heb.... en ik heb alle
machtig veel zin om je King achterna
te sturen.
Hij zat gebukt in zijn stoel. Zijn
rechterhand was onder de tafel en
rustte bij den kolf van zijn pistool.
Carver lachte stil voor zich uit.
Lafe, je hebt de gewoonte van
schieten aangenomen en het is ver
draaid moeilgk zoo'n gewoonte af te
leeren. Ik wed, dat je nu je pistool
trekken zou, als ik Miss Moran ging
vertellen
Let op wat je zegtl
Young's stem was sóhril en hoog,
terwijl hij zijn stoel achterover wierp
en opstond. Hij trok zijn pistool half
uit zijn holster.
Carver's oogen vlogen even naar
het blauwe staal van het wapen, daarna
voltooide hij zijn zin.
....dat jij het was die haar oom
heeft doodgeschoten.
Het 45 pistool flikkerde in het licht
van de lamp. Toen de loop uit de
holster kwam, was Young's duim op
den hamer en lag zijn vinger reeds
aan den trekker.
Klik!
Binnensmonds vloekend haalde de
opzichter nog twee maal den trekker
over.
Klik 1 Klik
Er volgden geen schoten. Drie maal
viel de hamer op leege hulzen.
Carver lachte luid en sprak de ver
rassende woorden
Dank je, Court.
Wordt vervolgd.