TWEEDE BLAD VAN PEEL EN MAAS AKKERTJE De trek over de grens. FEUILLETON. Jonge kracht op ouden grond Ons weekpraatje. Krakelingen. UK Zaterdag 20 Augustus 1938 Negen en vijftigste Jaargang No 34 Het eigen land als vacantie- oord ongeschikt Wie er hun vacantie bij inschieten. Het begrip „vacantie" schijnt ten onzent geleidelijkeen belang rijk economisch probleem. Ten eerste omdat het vacantiegenoe- gen niet langer slechts aan de beter-gesitueerden werd voorbe houden, maar een vol kszaak is geworden en tweedens, omdat steeds meerdere duizenden Ne derlanders hun ontspanning in 't buitenland gaan zoeken Er wordt een groot kapitaal naar den vreemde gebracht en verteerd, er staat daartegen over geen beteekenende bate van verteer door vreemden ten onzent. De millioenen aan nadeelig ver schil zijn voor de Nederlandsche huishouding verloren, in het bijzonder onze middenstand is daarvan dupe. Nederland staat ten aanzien van het toeristisch verkeer in een nadeelige positie, welke zich niet laat opheffen. Ons land is vlak en al heeft het daardoor en daarnaast zijn eigen bekoring zijn typische luchten, zijn wijde horizonten, zijn vrede weiden enz. de „gemiddelde" mensch is er gauw op uitgekeken, om dat de mogelijkheid van genieting van het Nederlandsche landschap een gecultiveerden smaak ver- eischt. Vele streken in het buitenland bieden door de geaccidenteerd heid van het terrein aan allen de afwisseling van beeld en de verrassing van het onverwachte, welke aantrekkelijk „is voor hen, die gedurende korten tijd een ontspanning zoeken, welke een geestelijke inspanning noodig maakt. Aan deze natuurlijke dispositie van ons land ten aanzien van het toeristisch verkeer is niets te veranderen. Toch zouden vele Nederlan ders bij voorkeur in eigen land hun vacantie doorbrengen, vooral wanneer ze een paar maal hun nieuwsgierigheid in 't buitenland hebben bevredigd, wanneer het reizen en trekken ten onzent niet zoo... duur was. Het eigen land biedt den land- genooten, die tijdens hun va cantie op rust en gemak zijn gesteld, voordeeien, welke ze in het buitenland missen: de eigen gebruiken. Maar de meesten kunnen het reizen en trekken in eigen land niet betalen We zeggen niet, dat in de Nederlandsche hotels en restau rants woekerprijzen worden be rekend, maar ze zijn uit welke oorzaken dan ook te hoog, De lasten zijn waarschijnlijk te zwaar. In eik geval: de oorzaken dienen te worden vastgesteld en door PAUL KUYPERS. (Nadruk verboden) weggenomen, anders gaat het volstrekt mis met het Nederland sche hotel-, restaurant- en café wezen. In een behoorlijk Neder- landsch hotel moet men voor logies nog steeds f 2.50 per persoon betalen; twee personen betalen f 5.— In het buitenland bespreken man en vrouw een kamer in een hotel en krijgen die in Frankrijk en België in een prima zaak, vaak met eigen ineenloopende toiletkamer voor 25 a 30 franc, d.i. voor f 1.50 tot f 2.— voor twee personen samen. Ontbijt is 5 franc per persoon extra. Men luncht of dineert er zeer, zéér goed, voor in Nederlandsch geld 50 a 75 cent p.p., meestal tafeldrank, wijn of bier, er bij inbegrepen. Is men op reis, dan kan men geen twaalf uur per dag blijven lóópen; zit men op 'n stoel, dan komt er een bediende, die vraagt wat men gebruiken zal. Dat juist maakt het reizen duur: het heel den dag door uitgeven van allerlei kleinig heden. Ten onzent betaalt men voor bier, limmonade, thee e.d. normaal 20 a 25 ct.; in België en Frankrijk kan men op 't ter ras van 'n behoorlijk café plaats nemen en 'n „quart" bestellen, 'n kleintje pils. Voor een half frankske, 2l/i cent 't Is om deze redenen, dat vele Nederlanders zich bij het maken van hun vacantieplannen aller eerst afvragenhoe kom ik het goedkoopst aan de grens Daar zijn de zorgen voorbij. We zuilen ten onzent alles moeten doen om het groote ver schil der prijzen in hotels, res taurants en café's berekend, aanzienlijk te verminderen. Kan dat niet, nou dan zit er niet anders op dan ons land als vacantieoord af te boeken. Ik wil nog een ander vacantie probleem aanroeren. Iedereen geniet tegenwoordig en 't is waarlijk een weldaad zijn zomersche vrij-af. Arm en rijk. Slechts.... vele winkeliers uitgezonderd. Ik had het er dezer dagen met zoo iemand over. Voor zoover een winkelier alléén werkt, zonder personeel, behoeft hij zeker niet aan vacan tie te denken, 't Is, 't lijkt althans onmogelijk. En als hij personeel heeft, is het geval ook moeilijk. Hij past een rouleeringssysteem toe, waar bij de bedienden op de beurt vrij krijgen, maar het gevolg is meestal dat „de baas" langen tijd voor twee moet werken en dat hij tenslotte zelf niet aan de beurt komt. Is het niet zonde en jammer, dat de concurrentiezucht de win keliers nog steeds zoo hoekig en wantrouwend tegenover elkaar stelt, dat ze elkander zelfs geen weldaad durven bewijzen Dokters zijn onderling toch ook concurrenten, apothekers idem, maar zij stellen aan de concurrenten grenzen van goede manieren en nemen op beurt vacantie, de geachte clientèle in- tusschen naar de collega's ver wijzende. Gelijk hebben ze Waarom doen de winkeliers niet evenzoo Als er tien sla gers in een plaats zijn, waarom nemen er dan niet vijf in een bepaalde week vacantie en de overige vijf in een bepaalde andere week Hetzelfde kunnen kruideniers, manufacturers enz. toch ook ge voegelijk met elkaar afspreken. Op die manier krijgt ook een winkelier zijn vacantiebeurt, te gelijk met zijn personeel, zoodat dus mede de besognes van ver vangen of het werk van 'n ander er bij te nemen, komen te ver vallen. Als men zulke proef nam, in den slapsten tijd ik weet zeker, dat men er een vaste gewoonte van zou gaan maken. Md. 28 Hij had van haar een steun verwacht om zich door het verborgen en onder geschikte leven op 't kantoor heen te slaan; hij had van haar verwacht, dat ze mee zou bouwen aan het beeld van hun gedroomde toekomst. Dat zou hem bij zijn werk bezield hebben. Nelly was ongenaakbaar in haar streven om boerin te worden Ze was er toch niet toe geboren, ze miste de kracht, ze had er niet eens recht op. Daarom had Bert haar hooghartige vraag, waaruit bleek, dat ze er maar weinig leed van hebben zou, als hij haar ten achter stelde bij het kantoor, zoo vlakaf, bekant hard beantwoord. Hij ging met deze gedachten naar huis. Hij had moeite om erover te zwijgen tegen vader en moeder. Hij ging met deze gedachten te bed. Ze hielden hem wakker. Bert had wezenlijk de bedoeling om er voorloopig over te zwijgen thuis, dat het uit was tusschen hem en Nelly's. Hij kón het niet verbergen, want nou dit was voorgevallen, ver schrok hij van de vragen, die Marie hem deed over z'n meiske, ginds in de stad. Marie probeerde hem zeker aan den praat te krijgen, nou hij zoo zwijgend door den herd liep, in de korte oogenblikken, dat hij thuis was. Haar vragen stelde hem iederen keer voor de keuze de verlossende waarheid te zeggen of de eene leugen na de andere te fantaseeren. Nee, Bertje durfde niet. Nou hij er al zoolang naar toeging, nou hij, om met haar te kunnen trouwen straks, hun zooveel last had aangedaan, zouden vader en moeder hun verwijt kunnen hebben. Moeder was nogal gevoelig, ze zou zeker besef hebben voor 't leed, dat Nelly erom hebben kon, dat nou alles in eenen keer uit was Moeder zou als vrouw zeker meer begrip hebben van de terughoudendheid, die Nelly getoond had, omdat Bert naar de stad ging en gauw genoeg mee aandeed om uit te gaan en de danszalen in te loopen Nelly's bescheid, mij of 't kantoor zou in Marie's hart gerechtvaardigd kunnen zijn. Bertje moest zwijgen Straks als zijn gevoel hem wat met rust liet, zou hij inzien, dat het zoo voor hem en voor haar toch nog 't beste was. Hij kwam dien avond nogal vroeg van het kan toor thuis. De post had een pakske gebracht van 't meiske. Hij moest 't toch eerst maar open maken. Onder de lamp in den herd stonden ze gelijk rond de geschuurde tafel, waarop dit pakske lag: Van z'n meiske gekomen 1 ver klaarde Marie tegen het volk dat van den stal af kwam. Bert scheurde de papieren los rond het pakske. Er zat een rood vaasje in met gemaakte lelietjes van Dalen Er was ook een briefje bijter herinne ring aan den verjaardag van onze ver- keeiing. Wat kunnen juffrouwkes uit de stad zooiets toch schoon doen 1 zei Marie. Toen Bert nadien boven zijn boter hammen zat te prakkezeeren, hoorde hij Frans op den voorstal tegen Marie's zeggen Ze houën toch schrikkelijk veul van elkaar, deze twee. Door dit pakske was het gesprek op Bertje's en z'n meiske gekomen en EEN VACANTIE-REISJE IN DUITSCHLAND. De invloed van het nationaal- socialisme op het vetgehalte van de melk. En andere merkwaardigheden. Ik ga niet naar Duitschland, niet voor mijn plezier althans. En ik hoop, dat men er mij ook nooit heen zal sturen voor mijn straf. Vele Duitschers zal ik stuk voor stuk als mensch kunnen waardeeren, maar het volk als zoodanig zint me niet, zooals het zich thans open baart. Ik weet: dat is een kwestie van persoonlijke appreciatie en ik neem aan, dat sommigen anders tegenover het Duitsche volk en tegen over Duitschland staan. Als ik naar Duitschland zou gaan, voor m'n genoegen, dan zou ik het gevoel hebben, of ik ging aanzitten aan een fuif, welke op een kerkhof werd gegeven; of aan een fuif in een gevangenis: of in een krankzinnigen gesticht. Men zou er zoo vriendelijk voor me kunnen wezen als mogelijk is; het bier zou er zoo goed kunnen smaken als ergens anders; de aan gelaten zouden er zoo zorgeloos en vreugdevol kunnen glanzen alswAar ter wereld ook, ik zou geen oogen- blik kunnen vergeten, dat ik te gast was bij een volk, dat een onmensche- lijke vervolging gedoogt van mede- menschen; een volk, dat een oorlogs held als Niemöller in een concen tratiekamp houdt opgesloten, alléén omdat hij behalve zijn land ook zijn God wil verdedigen; een volk, dat door zijn leiders Jezus laat hoonen als de Heer en laat schimpen als Jood; een volk, dat met eigen hand zijn vrijheid offert op het altaar van de macht. Anderen hebben geen hinder van dergelijke overwegingen, als het bier maar goed smaakt en het eten lek ker is. Ik gun ze hun plezier. Zij schijnen niet erg getalsterk te zijn, althans: dit jaar is het vreemdelin- genbezoek in Duitschland nog maar een-vierde, 25 pet. van dat van het vorige jaar. Men heeft mij wel eens gezegd, dat ik toch niet over Duitschland oordeelen kan, als ik er niet heenga. Waarom niet Ik geloof alle goeds, dat men mij van onze Oosterburen zegt, d.i. van de voorbeeldige open bare, althans uiterlyke orde, van de vreugdige begeestering van het volk, van de weinige of niet-bestaande werkloosheid, van het goede bier en nadat het volk uitgeloopen was zat Bertje met vader en moeder nog alleen in den herd. Hij zat, n boek in z'n hand, op zijnen stoel te draaien. Het is uit met ons Menige mensch toch, zei Marie. Hoelang zal het duren, denkt ge? vroeg Frans. Nadien was het 'n hortje stil in den herd. Dit woord had voor Bert als een verlossing geklonken, hij verlangde er nou nog naar te vernemen wat vader en moederervan zeiën. Hii drong aan dat ?e hun oordeel zeggen zouden, maar zij wachtten net zoo lang, totdat hij verteld had, hoe hij ertoe gekomen was, zoo te handelen. Als ge 'n durske had van zoo'nen aanleg als gij daar zegt, dan was 't hoog tijd. Ze kan 'n goei hart hebben, ze kan een goeie vrouw in huis zijn, accoord, 'n boerin zit er niet aan en als ze stug vasthoudt, aan haar zin om boerin te zijn, dan laat ze zelf zien, dat ze niet heelemaal nuchter is. 'n Boks is veel meer waard, dan 'n rok en ons menschen moeten daar z'n eigen aan houendat zei Frans. En Marie zei En Marie zei Ik hoop dat ge voor haar en voor oe eigen eerlijk bent geweest en dat zij er niet te veel van lijdt en oue kop er niet van op hol slaat, dat ge den weeromstuit hebben kunt. En verder moet ge maar 'n weesgegroetje meer bidden dan anders, want ge zult 't noodig hebben Hoe had het Bertje nadien eigenlijk met zichzelf. Hij begon na eenige dagen wezenlijk te twijfelen of hij 't verantwoorden kon dat hij zoo met dit meiske gehandeld had. Hij herinnerde zich z'n groote woorden en z'n her haalde belofte van trouw aan één, aan haar, nooit aan een ander, hij dacht aan de uren, dat het met hun liefde zoo hoog" aan was geweest, dai hij voor haar door water en vuur zou hebben de „echte" boter. Ikgelcof dat alles en méér, zonder gezien te hebben. Maar daarnaast staat het even zeer volkomen vast, omdat deze wetenschap is te ontleenen aan de officieele Duitsche gegevens: de Jo denvervolging, het gemis aan gees telijke vrijheid, de officieele aanval len op het christendom, zonder dat de kerken gelegenheid tot verweer krygen, het beschimpen van Chris tus, van het Oude en Nieuwe Tes- tament, andere pogingen tot ont kerstening van het volk, het gevan gen-houden van priesters en dominees door de rechtbank vrijgesproken enz. enz. Wat moet ik me in zoo'n land gaan vermaken o Ik kwam terug uit Frankrijk en ontmoette op het station in Arnhem een vriend van me, Een beste vent Hij maakte zich geen kopzorg over principieele tegenstellingen. Ubi bene, ibi patria. Als het eten en het bier goed zijn wat zal 'n mensch dan nog klagen Hij zou me eens van myn voor oordeel genezen zijn enthousiasme over Duitschland was nog verschen laaiend. Je hebt er geen idee vanZoo ordelijk, zoo voorkomend! Je ziet geen schorem op straat; de lui loo pen er allemaal netjes gekleed. Het verkeer.... Niemand zal zijn voet op een verkeerde plaats zetten. En als je helpen kunnen, de menschen, neen geweldig zegZoo beleefd allemaal, hé. Enne, van eten en drinken.... Voor anderhalve mark, zegEn dan kun je het niet op. En lekker M'n vriend smakt met z'n tong. En het bier, neen zeg.' Het bier En zoo gezellig.... De menschen zijn er allemaal even opgewekt. Moet je hier om komen Dan de ambte naren in Duitschland, kerel, kerel ze weten niet, wat ze doen moeten om je te gerieven. Je hebt maar te kikken enne.... En stiptStipt like trein komt op de minuut aan a vertrekt op de minuut. Ik ging met de boot van Mainz naar Keulen, een reis van vele uren en precies, op de seconde, legde de boot in Keulen aan. Enne o jaMoet je hooren, zegDaar boven op dien berg van.... nou, je weet wel... daar dronk ik een glas melk. Nog nooit zulke melk gedronken, zegLek ker Geweldig, zeg o Toen ik dat van die melk hoorde, was ik haast bekeerd. Want, nou alle gekheid op een stokje, als het nationaal-socialisme zelfs de geiten en koeien te doordrenken weet, zóó, dat het vetgehalte der melk er gunstig door wordt beïnvloed, dan wordt het tijd, dat ook ik me over geef en mijn ziel open stel. Ik heb het verhaal van mijn vriend aangehoord onder stil en instem mend hoofdknikken. En toen het uit was, zag mijn vriend me aan, als in verwachting. Wat dacht hij Dat ik zou opspringen en „Heil Hitier roepen Wat 'n dwazigheidHet gebeurt herhaaldelijk, dat menschen, die in Duitschland zijn geweest, hun medemenschen aan boord komen met verhalen, hoe goed ze het er hebben gehad en.... hoe onjuist „dus' de niet-Duitsche pers over het Duit sche regime oordeelt! Wat hééft in 's hemelsnaam het een met het ander te maken Wanneer ik in Duitschland niet wil gaan fuiven, is dat ik zette het hierboven uiteen, 'n gevoelskwestie, maar nooit zal me de kwaliteit van Duitsch bier iets omtrent de hoedanigheid van het nat.-sociali«me kunnen vertellen. Ik ben in Frankrijk ter vacantie gewegst en had het er materieel best. Ook daar was iedereen vrien delijk voor me, maar ik zal in geen geval zoo dwaas zijn om daaruit een argument te putten voor de democratie Toen de eerste golven van enthou siasme zich gelegd hadden, heb ik nog wat dóórgepraat met mijc vriend over zijn reiservaringen. In de buurt van Weenen bleek hij een auto ongeval te hebben gehad. De wagen had een spoorboom geramd en... Enfin, politie, proces-verbaal, 'sande ren daags reeds ter terechtzitting, zooals dat gaat in Duitschland. Maar die stationschef, neen zeg Wat 'n ongeluk van 'n vent'n Bulle bak van geweld, een gallige, narrige, onbeschofte kerel. Ik heb nooit zöö'n onmensch meegemaakt, zeg! Ik.... Ik dacht aan wat hij even te voren had gezegd over „alle" ambtenaren, die in tegenstelling met die in Holland uitmuntten in beleefd heid en correctheid. Enfin, er moest borg worden ge steld voor de schade en toen kon de gehavende auto op het spoor wor den gezet, naar Holland. Maar sjongen, sjongen, wat was dè.t een zaak van vijven en zessen Ze zouden met alle tramalant nooit op tyd voor dien dag zijn klaar gekomen, als niet juist de trein, waar de auto met mee moest, een half uur te laat was... Hé dacht ik. Een half uur te laat En alles loopt daar op de seconde Maar tenslotte kan men het ook weer als een bewys van Duitsche voortreffelijkheid beschouwen, dat de eenige fouten, welke er worden ge maakt, prompt in toevallige voor deeien verkeeren. Dat is een „service", welke de democratie nergens ter wereld biedt. Aan de grens waren ze ook niet lastig vroeg ik. Heelemaal nietBuitengewoon voorkomend, zegWel streng, maar correct, zegBy mijn terugkeer moest ik mee. Ja, zie je, ze nemen soms steekproeven. Toen moesten alles zien. Ze namen b.v. een notitieboekje uit mijn zak... Namen ze... Jawel, en dat keken ze blad zijde voor bladzijde in. Maar uit dat gekriebel van me konden ze toch geen wys en trouwens, ik behoefde me niet ongerust te maken.... Dat begrijp ikzei ik. Dat be grijp ik. Enfin, het bleek, dat ze ook de portefeuille van mijn vriend hadden doorgesnuffeld, alle brieven in han den hadden genomen, zijn foto's, onderweg genomen, stuk voor stuk hadden gecontroleerd, een opgave hadden gevraagd van de plaatsen, welke hij in Duitschland had aange daan. - Maar beleefdBeleefdCorrect, zegt! gegaan. "r kwamen brieven op de boerderij van dit meiske. Marie bewaarde ze onder haren scholk, zoolang Bert niet thuis was. Als hij las, bestudeerde zij z'n gezicht en begon nadien tegen hem te raden, wat er in deze brieven toch wel geschreven stond. Op z'n zolderkamer las Bertje de brieven over want beneden had hij daar geen rust toe. Haar woorden, haar gezichtje, haar heele beeld stond met deze woorden in z'n handen geschreven. Zij had zich vreeselijk vergalloppeerd, ze zou alles weer goed maken en na deze belofte had ze er een rustig ver trouwen in, zoo schreef ze, dat hij bij haar zou terugkeeren. Geen brief geen cadeau, geen telefoongesprek zou ge lijken op het goede uur dat ze bij elkaar zouden hebben, als ze bezig waren deze geschokte liefde onnoemelijk te versterken. Daar kon hij van op aan! Op dit uur lag heel het verzet van Bert gebroken in een schuldgevoel voor dit trouwe meisje, in 't inzicht van een nieuwe teleurstelling voor haar. als hij met een weigerenden brief hierop ging antwoorden. Den anderen dag was hij met de gedachten bij Nelly's, als hij z'n werk deed. Het in zicht. dat zij hem wéér liet kiezen, dat ze z'n eerste bescheid niet ernstig ge nomen had en nu nóg vertrouwde dat 't een vluchtigheid van hem geweest was, bracht hem opnieuw pijnlijke oogenblikken. Hij was nog eens ge dwongen zijn verantwoordelijkheid voor Nelly en zichzelf te bepalen. Zijn gevoel trok hem naar 't meisje terug en z'n verstand maakte iedere meelijdende gedachte koud en star. Hij moest kiezen, hij zou kiezen, weer eens! Hij zou aan haar en zijn onzeker heid een eind maken, hij had dien Zondag z'n besluit genomen, inziende dat de scheiding tusschen hun tweeën toch 't best was en ver te verkiezen boven een onzekeren toestand, nu hij Hoe zou deze, mijn vriend, oordee len, als men hem in de plaats zijner inwoning eens zonder dat reden was om hem ergens van te verdenken bij wijze van „steek proef", ging fouilleeren, zijn brieven en aanteekeningen aan controle ging onderwerpen... Terecht zou hij verontwaardigd zijn en zich gekrenkt achten. Maar van de Duitschers néémt hij zoo iets, zonder meer Reisverhalen van vacantie-reizigers raar Duitschland of elders zeggen me niets over de waarde van eenig regime, ze zeggen me alleen wat, soms véél, over den geest van den vacantiereiziger. Neem dadelijk 'n tegen dat afgematte gevoel. Verrassend snel verdrijft 'n Akkertje schele hoofdpijn, zenuwachtigheid, oververmoeidheid en lusteloosheid. Per koker van 13 stuks 12 stuivers. Per" doos van 2 stuks - 2 stuivers. GARANTIE Wij garandeeren de goede 11 s werking van "AKKERTJES wam ze bevatten een bijzondere combina tie van uiterst geneeskrachtige stoffen, volgens recept van Apotheker Dumont. Zorg er voor altijd "AKKERTJES" in huis te hebben, dan hebt Ge ze bij de hand, want vannacht nog kunt Ge ze noodig hebben, bij pijnen, sla peloosheid of als koorts overvalt! PERSOONLIJKHEID BOVEN VERDEELDHEID. Pastoor Perquin, voorzitter van de K.R.O., is overleden. Ik wilde daarover-alléén hier niet nader ge wagen de lezer is over die ge beurtenis voldoende ingelicht. Maar ik wil het met 'n paar woorden bovendien zoo getrokken werd om terug te gaan naar de boerderij, terwille van zijn ouders, terwille ook van zijn eigen. Nelly had hem in dwaze bedoeling blindweg voor de vraag gesteld Mij of 't kantoor, in de hoop misschien, dat hij altijd toch haar vatten zou. Maar dan had hij uiteindelijk een nagemaakte boerin. Hij zou, als hij haar zin deed ieder geval een onverantwoorde toekomst tegemoet gaan, het was al zoo moeilijk om met een geboren boerin de kost te winnen. Van den anderen kant als hij op kantoor bleef zou er een eeuwig mis verstand bestaan tusschen haar en hem en mogelijk kon er het grootste wan trouwen uit voortkomen. Bert zou antwoorden. Hij schreef, dat 't bij hem was komen vaststaan dat hun karakters te ver uit elkaar waren komen liggendat voor de toe komst de noodige overeenstemmingen eensgezindheid ontbreken zouden. Daarom had hij van de voortzetting van verdere liefdebetrekkingen tusschen hen willen afzien. Zoo staat het er, schreef Bertje ik lees deze regels na en ik vraag me af wat den indruk zal zijn, die deze woorden op jou maken. Hij bekende ruiterlijk dat hij angst en schuld gevoelde, omdat hij nou zoo in één keer, misschien heelemaal tegen haar hoop een einde aan alles gemaakt had. Hij schreef in den brief, hoe hij zich ook thans nog herinneren wilde, dat ze elkaar allebei hun hart, hun woord, hun onverbreekbare genegen heid hadden toegezegd, maar hij \vas van den anderen kant toch ook blij, dat hij den moed had gehad, haar dit te schrijven. Het stond bij hem vast, dat hij een avontuur begon door haar als boerin mee den trouw in te nemen met al den stoffelijken en geestelijken trubbel die daaraan verbonden zou zijn. Daarom was het niet verantwoord, nog langer hebben over een treffende omstan digheid bij het voornoemde verschei den; de algemeene waardeering, wel ke bleek van de persoonlijkheid van den overledene. De verschillende Nederlandsche radio-omroepen hebben jaren lang scherp tegenover elkander gestaan. Dat ten deze een belangrijke ver betering is ingetreden, danken al die omroepen thans als om strijd aan pastoor Perquin. Hij was de voor zitter van een der „sectarische" vereenigingen, maar hy blijkt groote diensten te hebben bewezen aan den algemeenen vrede in den aether. Avro, Vara, Vpro, Ncrv, ze hebben alle den ontslapene in rede voeringen herdacht en een speciale uitzending georganiseerd met orgel muziek en treurzang. Want ze zullen hem zoo missen, aldus de eensluitende verklaring Ze zullen hem missen in de onder linge bijeenkomsten van belangheb benden bij den omroep, in welke bijeenkomsten Perijuins woord gezag had, omdat het zoo eerlijk was, zoo openhartig en zoo toenaderend. Het heengaan van den voorzitter eener „sectarische" vereeniging wordt gevoeld als een verlies voor het algemeen. Zoo zien we, dat „sectarisme" niet het grootste gevaar voor de eenheid kan zyn. Wees z.n. seclarisch, maar tot samenwerking bereid en ge dient de eenheid. Wees „algemeen", duld geen sectarisme van geest en ge zijt een dwingeland. Wees groot in uw persoon, edel als mensch en.... uw hoofd zal boven alle scheidingsmuren uitsteken uw geest zal het algemeen vervul len. TE BEROEMD OM BELEEFD TE ZIJN. Ik ben niet erg muzikaal. D.w.z. ik houd natuurlijk van Sarie Marijs en Hoor mijn lied... ViolettaMaar overigens, neen. Tsjaikowski en een groote of kleine terts kan ik niet genieten. Wél Louis Davids en Bob Scholte natuurlijk Van Bert Ambrose had ik zelfs nooit gehoord, totdat ik dezer dagen in de krant las, dat hy een wereld vermaardheid is, die onlangs ook in Groningen heeft geconcerteerd. Daarna zou hij in het Concertge bouw Tivoli te Utrecht op! reden. Ambrose verscheen voor het gebouw en hoorde dat er slechts 200 bezoe kers in de zaal waren en.,, verdween met zijn orkest. Het was hem blijkbaar de moeite niet waard om voor deze belang stellenden op te treden. Wat de oorzaak van dit geringe bezoek is Was het de hitte, die de menschen uit de zaal hield, was het de vacantie, waardoor de jeugdige jazz-liefhebbers door afwezigheid schitterden Hoe het zy, het concert te Utrecht „ging over." Aldus las ik. En het merkwaardige was, wat ik verder las. Ik dacht, dat de redactie dien mijnheer Ambrose eens een hartig lesje in goede manieren zou geven, maar met geen woord beoordeelde ze de geste van den grooten kunstenaar, die 200 bewon deraars voor.... aap liet zitten. De redactie maakt het ons integendeel verklaarbaar ze tracht het althans te doen dat iemand als Ambrose ook heusch niet voor 200 menschen, die 400 gulden betaalden.... Neen, werkelijk, dat gaat niet! Want in de vijf jaar, dat hij in het bekende Mayfair Hotel te Londen werkte, ontving hij een persoonlijk salaris van 94 duizend gulden per jaar. En voor de Avro speelde hy onlangs ad f 1000 voor één uur! Nou, en dan voor f 400 beleefd zijn. Neen, het kèn niet. Werkelijk, ik zie het thans volkomen in. Maar mij was 't toch een riks samen te gaan op een weg, die zeker dood liep aan 't eind. Aan 't inzicht, dat zij thans nog niet zoo oud was, en daarom alle kans nog had om aan de zijde van iemand anders door 't leven te komen, had hij ook voor een deel den moed ontleend dit te schrijven. Hij hoopte tenslotte dat hij alles zoo geschikt had, dat het huis, het hart, dat hij verlaten ging, niet achter z'n rug ineen zou vallen Deze brief duwde hij door de bus. Wordt vervolgd.

Peel en Maas | 1938 | | pagina 5