LAD VAN PEEL EN MAAS ZIJN STIJVE NEK IN 8 UUR GENEZEN KLOOSTERBALSEM FEUILLETON. Smeulend vuur. Ons weekpraatje. DOOR KLOOSTERBALSEM Zaterdag 4 December 1937 Acht en vijftigste Jaargang No 49 Zijn we veilig op onze duistere buiten wegen 1 Neen Zoo langzamerhand hebben we allemaal wel eens kennis gemaakt met de verschillendevastgestelde bepalingen verband houdende met het rijden of stilstaan van voertuigen, met verbodsbepalin gen voor rijwielen, met verlich- tingseischen, denk maar eens aan het roemruchte achterlicht op onze tweewieler. En of wij nu wandelaar, fietser of autorijder zijn, uit het doen en laten van de andere wegge bruikers trekken wij onze con clusies en als b.v. de fietser, die voor U rijdt zijn hand niet uit steekt, dan nemen wij aan, dat hij rechtdoor wil fietsen. Als de automobilist zijn stop licht laat werken, dan zeggen we direct, hij wil zijn vaart vermin deren en houden dadelijk reke ning met de mogelijkheid, dat hij ook heelemaal kan gaan stil staan, wij duwen dus eveneens ons rempendaal in en wachten op een nadere aanwijzing van hem, die voor ons rijdt. Als de spoorwegovergang, die wij naderen onbewaakt is, dan worden wij door de bekende borden tijdig gewaarschuwd en houden dus de spoorbaan extra in het oog. Is de overweg wel bewaakt, dan zien wij uit het niet gesloten zijn van de spoor- wegboomen, dat er op dat oogen- blik geen trein in aantocht is en rijden wij door in het volle ver trouwen, dat de baanwachter zijn plicht deed. (Door onoplettendheid van baanwachters kwamen juist de laatste weken weer eenige ge vallen voor, waarbij de bestuurder, rekenende op de aanwezigheid van een bewaker, ternauwernood aan een aanrijding ontsnapte.) Zoo wordt het geheele ver keerswezen op en tegen elkaar gebouwd en als ieder deelnemer aan dit verkeer zich nu maar houdt aan de voor hem vooige schreven plichten, dan loopt alles van een leien dakje. Onbegrijpelijk is het dan ook, dat degene, die van den weg ge bruik maakt, bijna uitsluitend aan zichzelf denkt en zich heele maal niet realiseert, dat er meer menschen hierop deze aardbol in hun Fordje rondtuffen. Wij kennen allemaal de buiten wegen, vaak onverlicht, bochtig en smal, boomen links en rechts, een bruggetje hier, een wegver sperring daar. Overdag gaat het nog wel en zien wij tijdig genoeg hoe wij moeten handelen, meestal loopt een moeilijke situatie goed af, omdat er geen extra verlichtings moeilijkheden of weersomstan digheden den toestand verslech teren. Heel anders gaat het's avonds worden 1 Met de min of meer doelma tige verlichting, die men tegen- Oorspronkelijke Roman door B. VIELER, schrijver van Mattesen Ties de Kiesjeskel. Nadruk verboden. woordig gebruikt, wordt toch altijd nog maar een gedeelte van den weg verlicht en stuiten wij b.v. in een bocht direct op de groote bezwaren, dat wij op het moment, dat wij den bocht zul len ingaan, hetzij met een flets, hetzij met een motor of een auto, dat wij niet weten, of de weg in de bocht vrij is, omdat uw licht steeds achteraan komt. Kennen wij den weg, dan weten wij wel hoe de bocht ligt, maar of juist op die plek een automobilist zijn verlichting staat te repareeren, of Hanneke en Drikus een conversatie staan te houden over de gewijzigde big- genmerken, dat bemerken wij pas, wanneer wij in het zieken huis na eenige dagen met een gewatteerd hoofd tot ons bewust zijn komen. Gelukkig zien wij nu al meer en meer de roode achterlichtjes op onze fietsen en als straks den lsten Januaii 1938 deze bepaling verplichtend is geworden, dan zullen onze buitenwegen afgezet worden met een zeer bewegelijke, romantische roode randverlichting en is de automobilist tijdig ge waarschuwd, dat hij niet de eenige weggebruiker ter plaatse is. Is er geen licht, dan neemt hij aan, dat de weg veilig voor hem is en rijdt hij door. Nu zal ieder automobilist wel direct onderschrijven, dat men minstens eens per avond juist op het allerlaatste moment nog een fietser of voetganger ontwijkt en daardoor weer een menschen- leven heeft gespaard. Soms zijn het twee fietsers naast elkaar, dan weer eens een juffrouw, die juist den weg wil oversteken om haar hondje te vangen, dan weer twee verliefden, die op deze meer en meer ge bruikelijke wijze tesamen het tijdelijke met het eeuwige willen verwisselen. En dat gaat in de komende maanden steeds erger worden want als straks alle fietsers een achterlicht hebben, dan rijdt de automobilist, wanneer hij niets ziet door en of hij nu met 30 of met 100 K.M. ons achterwiel in puin rijdt, het feit ligt er. Hij zag geen achterwiel, werd niet tijdig gewaarschuwd en.... het ongeluk is reeds gebeurd. Een goed achterlicht, een wit spatbord maakt reeds van verre zijn aanwezigheid bekend. Hoe- vele dynamo's zijn er niet, die bijna de voorlamp nog niet van stroom kunnen voorzien, hoe vaak slipt onze kleine electrische centrale niet bij regen of sneeuw en brandt dan zelfs het witte licht niet, laat staan de roode waarschuwingslamp, die toch al stiefmoederlijk bedeeld wordt in de verdeeling van de capaciteit van de dynamo en dit uitsluitend en alleen, omdat men de leidin gen niet goed aanlegt of de lampjes niet goed kiest. De keuze van het electrische peertje in Uw achterlicht is afhankelijk van de sterkte van Uw dynamo, van de 32. Toen de stier weer in de andere weide was, bond Nunzio den lasso vlug aan een der palen van de haag en keerde toen zijn paard weer naar 1 het hek, waar hij door reed. Vlug afspringen en het hek sluiten was het werk van een oogenblik. Daarna ging hij omzien naar zijn senorita. Nog eenmaal moest hij zijn paard aanzetten om over de hooge doornen haag te springen, want Soledad lag aan den anderen kant op den rijweg, terwijl haar gestruikeld paard eerst in de prikkelende haag was blijven hangen, maar tenslotte toch weer in de manege teruggekrabbeld was. De trouwe gaucho was van zijn paard gestegen en had het lichaam der verongelukte, die met het gezicht komeo, wat hem ook gelukte. Voorzichtig liet hij zijn paard de helling voor het huis opstappen daar aangekomen steeg hij met de senorita nog steeds op den arm lang zaaiii af en droeg het meisje in huis In het patio ontmoette hij Tadea en Dina, die bijna flauw vielen van schrik, toen zij den gaucho met Soledad op den arm zagen naderen. Te bed, te bed I riep de ont hutste kerel. Men bracht de bewustelooze in haar kamer en legde haar daar op het bed. Terwijl de vrouwen nog handenwringend en besluiteloos ston den te kijken, kwam de ontvanger met zijn dochter in huis. Deze hoorden het weeklagen der vrouwen en ijlden naar Soledads kamer. Door tusschenkomst van Tadea vernamen zij van Nunzio wat er gebeurd was. De ontvanger gaf terstond bevel aan den chauffeur, die hen gebracht had, dokter Delmotte te gaan halen, die aan de Otlerbeek was, terwijl hij de andere auto naar de pastorie in het dorp zond met het verzoek dat de pastoor lerstond met Ons Heer zou komen. Met de hulp der dienstboden had Netje de verongelukte vriendin ont wijze waarop U Uw draden hebt gespannen. Als Uw lampje brandt direct nadat het aangebracht is, is dit nog heelemaal niet het bewijs, dat het goed aangelegd is. Na eenige dagen is het lampje door gebrand en.... zegt men U, dat her aan uw dynamo heeft gelegen, dat is echter onjuist. Voor ieder dynamo is een juiste lampkeuze mogelijk, kent men de dynamo-gegevens, dan kan altijd de goede lampsterkte gekozen worden. Houdt men bovendien nog rekening met de meerdere weerstand, die de ach terlamp heeft, de weg is immers langer en moeilijker, dan kan ons niet overkomen, dat een ach teropkomende auto zijn route over ons stoffelijk overschot zal nemen. DENKT ERAAN, EEN GE WAARSCHUWD MENSCH, DIE TELT VOOR TWEE 1 is men niet gewaarschuwd, dan verwacht men geen gevaar 1 NIET DRINGEN 1 Ondanks het feit, dat van 1 Januari a.s. af, dus reeds over enkele weken, het roode achter licht voor rijwielen wettelijk ver plichtend wordt, zijn er nog slechts weinig fietsen van een achterlicht voorzien. Ongetwijfeld zal dit wachten tot het laatste oogenblik aanlei ding geven tot een onvermijde lijke vertraging, daar het naar verhouding geringe aantal rijwiel handelaren niet in staat zal zijn, om in enkele dagen voor de montage van eenige millioenen fietsen te zorgen. Bezitters van rijwielen doen daarom verstandig, zich zoo spoedig mogelijk in dit opzicht „veilig" te stellenveilig, niet alleen tegenover de nieuwe wettelijke voorschriften, maar ook, in eigen belang, tegenover de gevaren van het verkeer bij duisternis. De wonderen in ons lichaam. Onze hand.... bestaat uit 27 been deren en 40 spieren... dit mechanis me wordt bestuurd door... ons eigen verstand en onzen wil... Ga eens na, wat ge met uw hand zoo al doet, de grofste en'de fijnste bezigheden... wat een vingerbewegin gen... kijk eens naar den organist... alles door elkaar... en toch,., wat een harmonie Ons bloed... het bestaat uit twee bestanddeelen... het kleurlooze, vloei bare serum en de vaste roode en witte bloedlichaampjes, die in dat serum drijven. De doorsnede van zoo'n lichaampje is 0.07 m.M. Dat kunt ge met geen liniaal meten en ook met het bloote oog niet zien. In één kubieke c.M. zijn ongeveer 5 mil- lioen bloedlichaampjes... In een men- schelijk lichaam, bij een hoeveelheid van plm. 5 liter bloed, zijn dus aan wezig 25 milliard van zulke lichaamp jes... En die drijven niet zoo maar doelloos en toevallig in ons lichaam. Wat een ingewikkeld en vertakt adernet. Als centrale hebben we het groote pompstation, ons hart. Druk- en zuigpomp te gelijk, en dan niet grooter dan onze vuist. Elke minuut op den bodem lag, omgekeerd en omhoog gericht. Het gelaat was met j kleed en haar gezicht en hoofd van bloed bevlekt uit een hoofdwonde bloed gereinigd. Met een doek vloeide rijkelijk bloed, maar overi- j maakte zij een noodverband om de gens was er geen teeken van leven hoofdwond, waarna zij probeerde de meer in het meisje. bezinniDglooze weer tot bewustzijn Behoedzaam nam Nunzio den te brengeD, wat haar echter, trots kostbaren schat op zijn rechterarm, alle bekende huismiddeltjes, niet j terwijl hij met den linkervoet den mocht gelukken, zoodat er niets stijgbeugel zocht en met de vrije anders opzat dan de komst van den hand eene geweldige poging deed dokter af te wachten. Dm met zijn last in het zadel tej Nunzio had zich onder die bcdrij-» ven besche-den teruggetrokken en begaf zich, zijn paard aan de hand leidend, naar zijn rancho. De ruwe, stoere kerel was in een allerdroevigste stemming Hij meende vreesde dat zijn beschermeling en tevens beschermster, voor wie bij feitelijk naar dit vreemde land ge komen was, het lieve, vrnolijke meisje, dat hem zoo gaarne en vleiend haar paladijn of iidder noemde, er het leven niet af zou brengen en wat dan Wat bleef er dan nog voor Nunzio hier over De kerel rilde bij die gedachte alsof hij koude koorts had. Werktuigelijk zweefde zijn blik omlaag naar de plaats des onheils. In de weide liep de stier thans kalm grazend, maar nog altijd den lasso nasleepend. De gaucho ging naar den corral en haalde zijn paard, dat k ij besteeg. Hij wilde zijn lasso terughalen en meteen het paard van Soledad uit de andere weide naar den stal brengen. De stier was volstrekt niet meer wild of lastig. In de Noordelijke rundveerassen zit niet die onstuimige, ontembare kamplust gelijk in de Andalusische toros, die voor de stierengevechten gebruikt worden. Zonder eenige moeite kon Nunzio zijn lasso weer in bezit nemen. Met het rijpaard van Soledad aan de hand kwam bij op de hoogte bij den rancho. Terwijl zijn blik nog eens over het Mot ten ven dwaalde, zag hij iets dat plotseling zijn aandacht boeide Ter linkerzijde liep de nieuw- aangelegde grintweg naar de grens, welke laatste bij de donkere dennen bosschen begon. Op dien weg kon men een stip zien, maar de scherpe zeventig slagen, nooit rust, als al het andere rust, bijv. als we slapen, onze pomp moet altgd doorwerken... Nooit ook maar één seconde uitbla zen. Eiken dag verricht het hart 87000 kilogrammeter arbeid. Een vreemd woord en toch is het heel duidelijk. Een kilogrammeter is een kracht, om 1 kilogram een meter op te heffen. Dus ons hart heeft een kracht ontwikkeld, waarbij 87.000 kilogram 1 meter omhoog zijn ge heven... dat zgn 9 spoorwegwagons... In één minuut pompt ons hart al ons bloed... ruim 5 liter... drie keer door het lichaam... Want, er moet zuurstof in ons organisme zijn, en de roode bloedlichaampjes zijn geladen met zuurstof. De zuurstof geven ze de afgewerkte stoffen nemen ze mee... in 7 jaar tijds wordt op deze manier ons heele lichaam vernieuwd; en altijd opbouwen en afbreken... en... we merken er nooit wat van- Als het slechte bloed niet ver nieuwd zou worden, zouden we spoe dig koolzuurvergiftiging hebben- maar dat vuile bloed, wordt na terugkomst in een wonderbare filter gereinigd nl. in de nieren. Alleen het schadelijke, het bedor- vene gaat door de nieren, geen nog bruikbaar lichaampje gaat verloren... wat is de „golffilter"... de radio in vergelijking met een niervan de nieren gaat 't bloed, ter verdere reiniging naar de lever, waar de gal werkzaam is voor de verbetering, dan gaat het terug naar de recht- sche kamer van 't hart en komt vandaar in de longen om opnieuw met zuurstof geladen te worden.die longen bestaan uit... niet schrikken... 180 millioen kleine blaasjes, die een halve m.m, groot zijD. Als we die blaasjes, zouden openmaken en naast elkaar neerleggen, zouden we een oppervlakte krijgen van 200 vierkante meter. Bij eiken slag van ons hart wordt 180 gram bloed gepompt naar die blaasjes, dit is bij 70 slagen in de minuut, nog niet eens een volle seconde, en die kleine tijdsruimte is voldoende om die 180 gram weer bruikbaar te maken. Dan terug naar de linksche kamer van 't hart, en dan gaat 't weer door het lichaam... Wie of wat beweegt die pomp, wie of wat bewaakt dat pompstation Ons hart vooral toont ods, dat we zijn in „Gods HandEén enkel oogenblik staking... en het leven is weg. Begrijpt ge nu, waarom een dokter direct naar den pols grijpt, den pols, ik zou willen zeggeD, de manometer van ons hart daar kunnen we ons hart controleeren. Altijd moet die pomp regelmatig werken, elke slag moet precies op den anderen volgen, en toont ons de manometer van ons hart... onzen pols.. Maar voor vandaag is 't genoeg. Alle werken des Heeren, looft den Heer. 'K ZOU ZOO ZEGGEN.. Onze goede naam als kweekers. Wij hebben over de geheele wereld een heel goede naam als kweekers van verschillende uitmuntende land en tuinbouwproducten. Ook als fok kers van uitnemend vee. De Holland- sche degelijkheid spiegelt zich af in de degelijkheid van de nieuwe rassen, die door onze kweekers gewonnen wordenin de degelijkheid van het door ons gefokte vee. En het gevolg is, dat overal op de wereld onze producten en ons vee gevonden worden. De kweekers doen dan ook alles om een goede naam te verkrijgen en om die te behouden. De bollenkweekers gaan zelfs in Moskou hun producten demonstreeren in de stadparken, de bloemenkweekers brengen hun fraaiste bloemeD naar Zürich en komen met gouden medail les en eereprijzen en.... een beroemden naam terug. Er komt wei concur rentie uit andere landen en die wordt steeds sterker. Men ontziet zich daarbij niet om de Hoiiandsche naam blik van den gaucho herkende ter stond den monteur, die het aan de senorita overkomen ongeval veroor zaakt had. Die kerel mocht hem niet ontsnappen. Het paard van Soledad drfef.hij in den corral of omheining. Hij zelf rende met zijn klepper in vliegenden galop over den giiatwtg inde rich ting der grens. Wat eerst op een stip geleek, had nu reeds grooter herkenbare vormen gekregen. Nunzio was al zoover ge naderd, dat de man in het blauwe werkpak omkeek bij het hooren van het in galop naderende paard, dat nog slechts twee tot driehonderd meters ach'er hem was. De gaucho brulde iets wat de man daar voor hem niet verstond, maar op het geluid afgaande en aan het voorgeva lene terugdenkend, scheen de schurk te beseffen, dat hij dien wildeman uit de handen blijven oest. Met een flinken sprong was hij over de vri; breede sloot en zette het op een loopen over het ongelijke moeras. Dit achterste gedeelte van het Motteven, dat tegen de grens lag. was niet in cultuur gebracht, daar de bodem te slecht was en er veel diepe turfkuilen in lagen. Toen de Duitscher een paar hon derd meters geloopen had, kwam hij op lageren moerasgrond, die zijn gewicht nauwelijks droeg. Alleen door de groote vlugheid waarmee hij liep kon hij zich voor inzinken behoeden. Omkijkend zag hij dat zijn vervolger hem kort op de hielen zat, maar dat diens paard moeite had op te schieien door zijn grooter gewicht en met de pooten zóó diep iu het moeras zonk, dat het bijna niet meer te misbruiken en als Hollandsch aan te bieden, wat niet in Holland is gewonnen, hoogstens verbouwd. Maar het Hollandsch product is toch niet te evenaren, omdat de Hoiiandsche degelijkneid en secuur heid van werken niet is te evenaren. Zoo bg onze veefokkers, zoo bij onze tuinders, zoo bij onze zaadkweekers. Met hoeveel taaie volharding is er al niet bijv. een halve eeuw gewerkt om een uitmuntende, zich geheel op het Hoiiandsche klimaat en Hoiiand sche bodemgesteldheid en Hoiiand sche bedrgfseischen richtende suiker biet te winnen. En waar die al lang geleden gevonden is in de Kuhn P. hoe hebben de kweekers ervan zich niet jaar uit jaar in en nog altijd door beijverd om deze te verbeteren en te zorgen, dat er niets veraardt. Voor zoo iets is meer dan een menschenleven noodig, zijn er ge slachten reeds bezig geweest. Ook tot heil van onze landbouw. Wat deed volgens wij hoorden uit alle deelen van het land deze biet het weer best dit jaar. Wat is en wat wordt er niet ge daan om ons beroemd veeslag nog te verbeteren en best te houden. 'k Zou zoo zeggenop zulke resul taten kunnen wij trotsch zgn. En dat zijn wij ook wel een beetje, laat ons maar eerlijk wezen. VOL VERWACHTING KLOPT ONS HART. Het verrassingselement is de ziel van de Sinterklaas gebruiken. Heel oude gewoonte sterven geen spoediger dood dan wanneer we ze gaan moderniseeren. 't Gaat er mee als met een ouderwetsch, goed be klant winkeltje, dat op een gegeven moment door vererving in handen komt van een jongen man, die met z'n tijd méé wil gaan. Hij laat de oude ramen uit den gevel halen en vervangt ze door een geweldige spiegelruit, vervat ineen teakhouten lijstde witte vloer wordt uitge broken en er komt een granieten grond in den winkelde binoenboel wordt vertimmerd. Als de restauratie gereed is, staat de jonge eigenaar met voldoening zijn zaak te bezien, maar.... de klanten durven er niet naar binnen. Zij breken met een traditie, nu deze ook niet werd ont zien door den winkelhouder. De ziel van de Sinterklaastraditie is het verrassingselement, 'n Man, die jarig is, moet 'n cadeautje heb ben van zgn vrouw en dat cadeautje behoort van een zekere, van velerlei omstandigheden afhankelijke waarde te zijn. En tevoren heeft die man zijn vrouw duidelijk gemaakt, dat z'n overhemden óp raken. Hg eD zij weten dus precies, waar ze aan toe zijn. Ga ik dood, dan hebben mijn na bestaanden recht op een kaartje „p.c." van de buren en doen ze dat niet, dan zullen ze voor altijd het recht op de vriendschap en waar deering van mijn erfgenamen ver beuren. Ik wil maar zeggenbg zoo goed als alle bijzondere gelegenheden weet een mensch, wat hij doen moet of wat hem te wachten staat, maar met Sinterklaas zoo wil het de traditie weet hij dat niet. Dan wordt de waarde van een geschenk niet beoordeeld naar den prijs wel ken het kostte, of naar het nut, dat het kan afwerpen, doch alleen door de intentie, waarmee het is ge schonken. Sinterklaascadaux vertolken de gevoelens van het hart en hebben als zoodanig hun eigene waarde. De taal, waarin eens anders hart zich uit, moet men niet trachten te beïnvloeden. Een kind, dat mat Sinterklaas van een paar gespaarde vooruit kon. De schavuit dacht dat hij gered was en zette er alles op om het bosch en de grens te bereiken, wat hem misschien ook wel gelukt zou zijn, indien niet de lasso van den gaucho hem plotseling om het lijf gekneld en van de been gelicht had. Nunzio had zijn ros reeds ge wend en onbekommerd om hetgeen er achter hem aan de lus van den lasso gesleept en tegen den grond gebonsd werd, galoppeerde bij, nu zijn paard weer vasten bodem onder de voeten had, voort naar een groote waterkuil, die op ongeveer twee honderd meters van het bosch li Daar aangekomen steeg hij van zijn paard en boog zich over hel aan den lasso meegesleurde lichaam, dat vol modder zat. De man scheen dood le zijn het hoofd hing er slap bij, de oogen waren gesloten. Zonder zich te bedenken, trok de woeste halfwilde zijn groot mes en stiet het den zoo verschrikkelijk mis handelde in het hart. Koelbloedig veegde hij hel wapen af en stak het weg. Daarna maakte hij den lasso los en rolde dien kalm weer. Hel lijk wierp hij in den don keren waterpoel en keek toen nauw keurig naar alle zijden rond Nergens was een mensch te zien, niemand was getuige gefeest van deze bloedige daad dan de Heer in den hemel, die alle meoschen geschapen en hen gezegd heeftgij zult niet dooden 1 Op de Reigershorst heerschte groote verslagenheid. Dokter Del- motte, die met zijn collega Welborn bij het vernemen der ontstellende mare in razende vaart Daar het landhuis getuft was, hield zich reeds Een stijve nek behoeft Ge dus niet langer te hebben \lk had den geheelen dag doorregen achtig weer geloopen niet een sner- penden wind. Toen ik s'avonds thuis •ikwam, kon ik mijn hoofd niet meer. bewegen, zoo stijf maren de spieren ftoan mijn nek. Ik ging oroeg naar bed a tnaar liet mij teooren eens stevig wr(j- bven met Kloosterbalsem, 's Morgens T was ik verrast te bemerken, dat er 1 van mfjn stijve nek niets meer te be' •i speuren was. De Kloosterbalsem had •f mij in een enkelen nacht, of in 8 uur van m'n hevige stijve nek af geholpen. «r-S. Sch. te den H. AKKEIt'S ORIGINEEL TER INZAQ8 i'?- Geen goud zoo goed" Onovertroffen bij brand- en snUwonden Ook ongeëvenaard als wrHfmlddel bij Rheumatiek, spit en pUnlyke spieren Schroefdoos 35 ct. Potten62'/j ct. en f 1.04 BON voor Inzenden in open couvert. GRATIS als drukwerk (l'/a ct.) aan MONSTER Handelmij.L.I. Akker, R'dam centen „heelemaal zélf" iets uitzoekt voor vader of moeder, beleeft daar van veel meer vreugde dan van het cadeau, dat het te koopen wordt geraden door een der ouders, die zegt te weten, dat vader (moeder) juist dAt zoo gaarne hebben zou. Degene, voor wie(n) het cadeau is bestemd, is te meer verheugd naarmate "hij het minder had ver wacht. Onder ons gezegd en gezwegen de uitgever dezer krant verraste me het vorig jaar met een keurige kist sigaren, Vorstenianders. Omdat ik hem tevoren met extra-Sinter- klaascopie had verrast. Nu rook ik liever Sumatra, maar denkt u, dat het me op dat oogenblik wat schelen kon Of dat ik hem een „seintje" heb gegeven voor een eventueel volgenden keer. Geen denken aan. Het is het blijk van waardeering, het blijk, dat er aan je gedacht wordt, het verrassende karakter, dat je hart met blijdschap vervult en je met moed en volharding Vorsten ianders doet rooken, als je van een midden-kleur Sumatra-dekbladhoudt. Ik wil maar zeggen, dat we onze omgeving voor den feestdag van de volgende week vooral geen verlangens lijstje moeten aanbieden, want dan vervormen we het karakter van het aloude Sinterklaasgebruik, dat het cadeau tot een surprise bestempelt. Het is al niet „aardig" meer als we zelf de moeite niet willen nemen om te prakkezeeren, hoe en waarmee we iemand blij kunnen verrassen. Met een verlangenslijstje verlagen we het geven van een cadeau tot een vormelijke plichtpleging, tot een: „Ik-kan-er-niet-buiten" en laat ik daarom mijn goeie centen vooral zoo „nuttig mogelijk" besteden. Bij het koopen van Sinterklaas- cadeaux komt het lang niet in de eerste plaats op de waarde aan. De manier, waarop het cadeau tot een surprise wordt gemaakt, kan al 'n groot geschenk op zich zelf wezen. Als de ontvanger uitroept„Hoe heeft hij (zij) zóó iets kunnen prakke zeeren dan beseft hij, dat er veel en liefdevol aan hem (haar) is ge dacht en zijn (haar) persoon een plaats van beteekenis in het hart van „Sinterklaas" inneemt. Dat alles kan niet alleen de wijze van geven, maar ook de keuze van 't cadeau verraden. Wie in staat is om een stillen wensch van een ander te gedurende twee uur bezig met alle mogelijke pogingen om zijn dochter weer tot bewustzijn le brengen, maar nie's mochl balen. Tegen negen uur 's avonds toen dokter Welborn naar huis gereden was, om nog een paar geneesmidde len uit zijn apotheek te halen, con stateerde de vader een spoedig toe nemende verhooging der temperatuur op het lichaam der bewustelooze. Deze waarneming vervulde hem met zorg, daar het bijna met zeker heid aan te nemen was dat een gevaarlijke hersenkoorts daarop zou volgen, Inderdaad trad deze ook gedurende den nacht reeds iq vrij sterke mate op, zonder dat men met goed gevolg iets ter bestrijding kon doen. De ontvanger en zijn dochter bleven dien nacht op het landgoed. De oude heer wilde zijn zwaar be proefden vriend niet alleen laten en Netje had zich aangeboden bij de lijderes te blijven waken. Nunzio was dienzelfden avond nog eens uitgereden, wederom in de richting dt-r grens. Onder zijn poncho had hij een spade verborgen. Bij de plek gekomen waar hij het lijk in den veenpoel geworpen had, nam hij de spade en begon een groote hoeveelheid aarde van den wal in het water te werpen, om zoodoende te voorkomen dat het lijk weer omhoog naar de oppervlakte zou drijven. Nooit is er iets uitgelekt van den van de bloedige afrekening van den halfwilde, die gemeend bad zich te moeten wreken op den schurk, die zijn oogappel in doodsgevaar gebracht had.

Peel en Maas | 1937 | | pagina 5