TWEEDE BLAD VAN PEEL EN MAAS
ABDIJSIROOP
De nieuwe zorgen
van de boeren.
FEUILLETON.
Geluksdroom
Losse opmerkingen
Tegen wil en dank
Hoest Ge? Past op!
AKKER 's verstèrkte
Vrouwen.
Zaterdag 7 November 1936
Zeven en vijftigste Jaargang No 45
De boeren hebben zorgen. Zij
zijn bang, dat de steunmaatrege
len der Regeering ontijdig zullen
wegvallen. Nog np de viering
van het veertigjarige bestaan van
de Noord-Brabantsche Chr. Boe
renbond in Tilburg zeide de
voorzitter, de heer C. Moors uit
Nieuw Vosmeer o.a. dat het z.i.
met de landbouwproductie in den
ruimsten zin des woords geno
men mis zou gaan, wanneer de
regeeringsmaatregelen worden
doorgezet in denzelfden geest als
ze, zoo vlug na 27 September,
zijn genomen.
Zijn deze zorgen gerechtvaar
digd
Wij meenen van wel.
Op de Regeering wordt van
alle zijden druk uitgeoefend om
de heffingen ten nadeele van de
consumenten weg te nemen. Tal
van goederen stijgen in prijs de
kosten van levensonderhoud gaan
in bovenwaartsche richting. Wan
neer ook de eerste levensbehoef
ten in prijs zullen stijgen, komt
de doorsnee-Nederlander verder
onder druk te staan en de Over
heid wil dit tegengaan. Zoolang
de heffingen nog efficient zijn,
kan door heffing-verlaging aan
die prijsstijging den kop worden
ingedrukt; komt de wereldprijs
door de omstandigheden op een
niveau, dat de heffingen geheel
en al neutraliseert, dan zal zelfs
ook dit middel niet meer baten.
De landbouwcrisismaatregelen
zijn in wezen foutief geweest.
Niet de gedachte om den boer
te steunen, maar wel de uitvoe
ring. Men heeft den landbouw
als een geheel gezien, niettegen
staande juist daar ontelbare ver
schillen zijn. Waarom gaat de
Overheid steeds van elkaar tegen
sprekende gedachten uit. De
landbouw is volgens haar een
geheel... maar de minister zegt
in de Memorie van Antwoord op
de vestigingseischen voor den
middenstand: Indien de minister
dieper in grijpen niet raadzaam
achtte, was dit omdat de bonte
verscheidenheid, die dezen sec
tor van het economische leven
kenmerkt, van den wetgever be
dachtzaamheid en zelfbeperking
vordert immers loopen niet slechts
in verschillende takken van de
tailhandel, ambacht en kleine nij
verheid de toestanden sterk uiteen,
maar zelfs vertoont een zelfde
tak van mid'denstandsbedrijvig-
heid in verschillende gemeenten
vaak nog weer een eigen aspect.
Goldt dit dan niet voor den
landbouw? Zijn daar de verschil
len nog niet markanter Men
heeft landbouw, veeteelt en tuin
derij. Men heeft vruchtbare en
onvruchtbare gronden. Men heeft
speciale bedrijven en gemengde
bedrijven. Men heeft goedgele
gen gronden en terreinen, die
slechts moeilijk van de centra
te bereiken zijn. De eene boeris
anders dan de andere en toch 1
De landbouwcrisisteun geldt
hoofdzakelijk voor het bedrijf in
door
JAMES OLIVER CURWOOD.
26.
Toen we weer in den trein zaten,
begon ze honderden vragen te doen
over jou, je bezittingen en Alaska.
Geef me maar op mijn ziel, Alan,
maar alles wat ik van jou wist, heeft
ze uit me gekregen van Chitina naar
Fairbanks en ze deed het op zoo n
aardige manier, dat ze me als een
vogeltje uit haar hand zou hebben
kunnen laten eten. Toen begon ze
me op een sluwe, maar lieve wijze
uit te booren over John Graham
maar toen paste ik op.
John Graham herhaalde Alan.
Ja, John Graham, maar toen
kwam ik los. Daarna probeerde ik
haar kwijt te raken. Maar ze kreeg
me weer in de gaten, toen ik op
het punt stond aan boord van een
boot te gaan, die de rivier afging,
en heel bedaard legde ze haar hand
op mijn arm, en zei me, dat ze nog
niet heelemaal gereed was om te
vertrekken, en of ik met haar mee
wilde gaan om de dingen te dragen,
die ze nog koopen moest. Ze nam
me eenvoudig mee de sttaat in en
begon me te vertellen over het schit- j
terende idee, dat ze had, om jou te i
verrassen.
Ze zei, dat ze wist, dat je den
den Juli thuis zou komen en dat
zijn geheel. De richtprijs voor
tarwe is voor een ieder gelijk
om het even, of het product ge
teeld wordt onder totaal verschil
lende omstandigheden. De melk
veehouder krijgt een uniformen
toeslag zoo kunnen wij doo'rgaan.
In wezen is dit o. i. verkeerd.
Steeds hebben wij gehamerd op
meer individualistische regeling.
De een kreeg te veel, de ander
te weinig. Maar men heeft deze
economische gedachte niet alleen
bestreden, maar ook belachelijk
gevonden. En nu is Leiden in
last 1 Nu willen de consumenten
niet meer mededoen aan de ver
rijking van den eenen boer, ter
wijl deze consumenten vergeten
dat er nog tal van andere boeren
zijn, die gebrek lijden en zorgen
hebben.
De boer moet waken voor zijn
eerlijke belangen. Hij moet zor
gen, dat noodzakelijke steun niet
wegvalt. Laat hij door middel van
zijn organisaties bij de Regeering
aandringen op handhaving van
de bestaande maatregelen, doch
laten deze organisaties de Regee
ring vast toezeggen om binnen
den kortst mogelijken termijn een
ernstig onderzoek te doen instel
len naar de beste methode om
den landbouwer door de moei
lijkheden heen te loodsen. Bij
voorbeeld, binnen drie maanden.
Bij die studie moeten ook tal van
economen worden ingeschakeld,
terwijl op den voorgrond moet
staan: steun aan den individu en
niet langer meer aan den groep
in zijn geheel, onverschillig of
het den eene goed gaat en de an
der slecht.
Dit vinden wij de eenigemogelij
ke oplossing om den boerenstandte
hoeden voor onverstandig ingrij
pen. Elke goedgeaarde patriot zal
eischen, dat degene onder hen,
die door de ongunst der tijden
aan den rand van den afgrond
staat, wordt geholpen, afdoende
geholpen. Maar men zal zich blij
ven verzetten tegen steun aan
hen, die deze steun niet behoe
ven omdat zij over voldoende
eigen middelen beschikken.
Men mag het met ons principe
niet eens zijn, maar men moet
zich buigen voor de openbare
meening. Deze is machtiger dan
men denkt.
gen kunnen worden. Gunstig is daar
door het geval voor de stikstofmest
stoffen. Nu wij, in tegenstelling met
j vroeger jaren, onze eigen industrieën
hebben voor het vervaardigen van
I stikstofmeststoffen, nog wel meerde-
re in verschillende deelen van ons
j land, kunnen wij het zonder buiten-
landsche stikstof stellen. Want ons
Nederlandsch fabrikaat is tip top.
Dat weten de gebruikers van de
Hollandsche producten als kalksal-
peter, kalkammonsalpeter e.a. wel te
vertellen. Niet voor niets worden
deze in ons land het meest, verre
weg het meest gebruikt. Hier is Hol
landse h fabrikaat van Hollandsche
degelijkheid.
Er zijn andere noodzakelijke mest
stoffen, die alleen maar uit het bui
tenland komen, zooals kali en slak-
kenmeel. De leveranciers van de kali
hebben zich voor alle zekerheid maar
uit de markt teruggetrokken. Dat
gaat met een monopolieartikel erg
gemakkelijk. Slakkenmeel is geheel
vrij en wordt weer verhandeld als
gewoon. Natuurlijk is de prijs wat
opgeloopen, maar daar kunnen noch
de fabrikanten noch de importeurs
iets aan doeD. Gelukkig was de prrjs
reeds laag. Men vergete niet, dat de
prijzen thans gelden per pCt. zgn.
oplosbaar fosforzuur.
Om ze te vergelijken met die van
vroeger, moet men er nu ongeveer
10 pCt. af doen en evenmin over het
hoofd zien, dat de geldwaarde van
de 50 pCt. kalk in slakkenmeel even
eens gestegen is. Slakkenmeel is, goed
bekeken, toch nog goedkoop en dat
is maar zeer gelukkig.
Vreemd deed het aan, dat de Ne-
derlandsche superfosfaatfabrikanten
de eersten waren om zich uit de
markt terug te trekken ondanks de
toezegging tot 15 October tegen een
vastgestelden prijs te kunnen koopen.
Of er reden is, om den prijs van
superfosfaat met 30 ct. te verhoogen,
zooals wij in een handelaarsblad la
zen mag, met recht worden betwij
feld. Het is wel bijzonder, dat nu
ineens zoo sterk gewezen wordt op
de buitenlandsche afkomst der grond
stoffen en de arbeidsloonen maar op
10 pCt van den kostprijs gesteld
worden. Wy hebben ook wel eens ge
hoord dat super aanbevolen werd om
dat het Nederlandsch fabrikaat was,
waarom men zelfs contingenteering
van slakkenmeel durfde vragen. Dat
schijnt nu wat op den achtergrond
geplaatst te worden. Wat wel zoo
juist is, als nu maar niet getracht
wordt den Nederlandschen boer on-
noodig voor de super te laten beta
len.
De zwevende gulden.
Neen, we willen nu geen pleidooi
meer houden voor of tegen devaluatie.
Het is nu eenmaal een feit; de gul
den is gevallen. En hij moge nu nog
aan het zweven zijn, straks komt hij
op ons neer. Hoe krachtig, dat weten
wij niet. En of wij die stooten zul
len kunnen afwenden, door op an
deren te verhalen, wat het ons meer
kost, dat is ook de vraag nog. Sij-
men, de boer en de tuinder, laat bij
zulke manipulaties in den regel een
veer. Zijn bedrijf is te onbeschut.
Het is begrijpelgk, dat er produc
ten zijn, die, nu men minder francs,
ponden, dollars e.d. voor een gulden
krijgt, duurder worden. Dat is onaf
wendbaar. Althans als deze stoffen
alleen uit het buitenland komen en
niet in ons eigen land gefabriceerd
of door inlandsche producten vervan-
we dan wat vuurwerk moesten af
steken, Ze vertelde, dat je zoon
volbloed Amerikaan was, dat je heel
teleurgesteld zou zijn, als dat niet
gebeurde.
Toen nam ze me mee naar een
winkeltje, dat ze half leeg kocht. Ze
vroeg den man, wat ze moest betalen
voor alles, waar buskruit ia zat. Vijf
honderd dollars besteedde ze daar.
Ze haalde zoo'n zijden taschje uit
haar blouse te voorschijn, dat vol
zat met honderd dollarbiljetten. Toen
vroeg ze mij om al dien vuurwerk-
rommel naar de boot te dragen. En
dat deed ze op zoo'n manier, als
of ik een klein jochie was, dol op
dat goedje, en het daarom heerlijk
zou vinden om het te mogen dragen.
In zijn opgewondenheid om einde
lijk eens, na zooveel dagen van
zwijgen, zijn hart te kunnen luchten,
ontging hem het effect, dat zijn
woorden op Alan maakten. Er kwam
iets van twijfel in Alan's oogen en
de half lachende uitdrukking om zijn
mond verdween, toen het hem duide
lijk werd, dat Stampede niet aan het
overdrijven was Maar toch kwam
datgene wat hij hem verteld had,
hem onmogelijk voor.
Mary Standish was als vluchtelinge
aan boord van de „Nome" gekomen.
Alles, wat zij bezat, had ze in een
handtaschje meegebracht, hetwelk ze
achter had gelaten, toen ze overboord
sprong. Hoe kon het dan mogelijk
zijn, dat zij te Fairbanks in het bezit
van zooveel geld was, als Stampede
vertelde.
Zou het kunnen zijn, dat de
Thlinkit Indiaan haar handlanger
was geweest, wien ze opgedragen
had haar geld in veiligheid te brengen
op dien avond, dat ze haar wanhopig
INGEZONDEN.
Mijnheer de Redacteur.
Verleen mij s.v.pl, eenige plaats
ruimte in Uw veel gelezen blad. Bg
voorbaat hartelijk dank.
Naar aanleiding van het verslag
van de voetbalwedstrijd Smakt-
Merselona, het volgende
Deze wedstrijd werd gespeeld door
H.S.V.V. I contra Merselona H. Dit
om misverstand te voorkomen.
De geachte inzender van genoemd
verslag is zeker vergeten, dat in het
voetbalseizoen 193536, waaraan
zoowel door de Smakt als door Mer
selona voor het eerst in de derde
klas werd deelgenomen, door eerst
genoemde club geen enkele, maar
dan ook geen enkele wedstrijd werd
gewonnen. Zelfs geen een werd ge
lijk gespeeld. Zelfs niet tegen Merse
lona, wat toen nog maar over een
officieel elftal beschikte. Hierin
moesten zij naar ik meen met 73
en 42 hun meerdere erkennen.
Heeft dit misschien bij de geachte
inzender kwaad bloed gezet
Dat H.S.V.V. met 110 van onze
reserves wonnen kan best. Dergelijke
cijfers* zgn beslist geen unicum ln de
voetbalwereld. Of leest inzender
misschien de uitslagen nooit
Vooral tegen een elftal dat zooals
inzender schrijft, te zwak is voor
de 5de klas. Jammer, dat zoover ik
spel gespeeld had om de wereld te
doen gelooven, dat ze dood was
En was dit geld misschien de
manier, waarop ze het te Seattle
verkregen had de oorzaak van
haar vlucht, waardoor zij ook ge
dwongen was geworden de handige
scène aan boord in elkaar te zetten?
Hij had aan misdaad gedacht, iets,
wat hem het warme bloed naar het
hoofd joeg. Het was, alsof hij zulk
een gedachte over een andere vrouw
gehad had, die dood was, en wier
naam, onder dien van zijn vader
gekerfd stond in den stam van den
ouden katoenboom.
Stampede, die weer op adem was
gekomen, zeide:
Het schijnt je bitter weinig te
interesseeren, Alan, maar ik ga door,
want het moet er uit, jongen. Ik
moet je alles vertellen, wat er ge
beurd is en als je me daarna op wilt
hangen of dood schieten, dan zal ik
er niets tegen zeggen. Maar het
komt ook allemaal door dat ver
duvelde vuurwerk.
Ga door, drong Alan aan. ik
luister werkelijk.
Ik bracht dus dat zoodje vuur
werk op de boot, ging Stampede
grimmig voort. En voortdurend bleef
ze om me heen, altijd met dien lieven
glimlach om haar mond, en mij geen
oogenblik uit het oog verliezend,
tenzij ze wist, dat ik maar één kant
uit kon gaan. En toen zei ze, dat ze
nog een beetje wilde gaan winkelen,
waarmede ze zeker bedoelde iedere
zaak in de stad in en uit te loopen,
om overal wat te koopen en ik moest
natuurlijk de pakjes weer dragen.
Eindelijk kocht ze een geweer, en
toen ik haar vroeg, wat ze daarmede
begiunen wilde, zei ze
weet, deze klas niet bestaat of be
staan heeft. Daar had H.S.V.V. het
vorige jaar dan prachtig in thuis
gehoord.
Verder schrijft inzenderde wed-
strgd was het aankijken niet waard.
Best mogelyk. Ik weet o.a. uit
ervaring dat dit vaker gebeurd is.
Is dit altijd de schuld van de tegen
partij Of zou H.S.V.V. hieraan het
vorige seizoen soms debet z\jn ge
weest
Dat de Smakt tot ernstige kam
pioenspretendenten behooren is vol
komen waar. Bij voorbaat gefelici
teerd.
Doch is dat zoo'n wonder tegen
5de klasse clubs Waarom met zoo'n
uitgelezen schare voetballers niet
een of twee klassen hooger gespeeld
Misschien kreeg inzender dan wed
strijden het aankijken waard.
Neen geachte inzender, met derge
lijke steken tegen een andere club
dient U deR. K. Spoi tbs weging niet.
Wel ben ik er van overtuigd, dat
dergelijk geschrijf niet van een der
leden van H.S.V.V. uitgaat. Hiervoor
zijn zij voorzoover ik ze persoonlijk
ken te sportief.
mijnheer de redacteur nogmaals
dhnkende voor verleende plaats
ruimte.
Hoogachtend
M. H. ARTS,
Eere-voorzitter Merselona.
in de republiek Andorra.
Door STEVEN STEVENS
(B. Vieler)
Tijdens mijn verblijf te Barcelona
had ik in opdracht van een buiten-
landsch handelshuis eene groote
partij goederen gekocht van een
zekeren Senor Don José Cusi aldaar.
Ik moet hierbij opmerken dat ik
den waren naam veranderd heb.
't Was in den veelbewogen tijd
der consenten, licences, permisos etc.,
zoodaï. men die woorden voortdu
rend hoorde of in den mond had.
De door mij gekochte goederen waren
voor export bestemd en zouden van
uit Barcelona verscheept worden.
Natuurlijk was daartoe een uitvoer-
consent noodig, hetwelk de verkoo-
per mij vóór de verscheping moest
ter hand stellen en op mijnen naam
doen overschrijven.
De koopwaren werden op den be
paalden tijd in de haven van Barce
lona te mijner beschikking gesteld
tegelijkertijd ontving ik ook het
consent of permisa de exportacion,
zooals men 't ginds noemde. Dit
dokument, dat overigens geheel in
orde bleek te zijn, was evenwel niet
op mijn naam overgedragen, wes
halve ik mij terstond naar de woning
van genoemden heer Cusi begaf,
teneinde die formaliteit alsnog te doen
vervullen.
Deze heer was eigenlijk geen koop
man in den waren zin des woords,
maar feitelijk meer zoo'n gelegen
heidshandelaar. zooals men er destijds
aan ieder cafétafeltje een paar kon
aantreffen.
Alhoewel hij een zeer mooi huis
in een der beste wijken bewoonde
had hij toch geen eigenlijk kantoor,
maar hield „office in the street."
zooals de Yankees zeggen. Ik was
met hem in aanraking gekomen
door zijn broer Don Ignacio, die
procuratiehouder was bij een der
allereerste firma's in Barcelona en
dien ik bijna dagelijks ter beurze of
op zijn kantoor sprak. Beide broeders
waren ongehuwd en tamelijk ver
mogend ze woonden tesamen met
hunne moeder, eene zeer nette dame,
die ik ook reeds had leerenkenDen.
Toen ik aan de woning van den
heer Cusi kwam, vertelde het dienst
meisje mij, dat Don José op reis
was. Waarheen Dat wist ze niet.
Daarop vroeg ik de oude mevrouw
te spreken, die mij ook terstond zeer
beleefd te woord stond, maar geen
Stampede, dat is voor jou, en
toen ik haar wilde bedanken, zei ze:
Neen, zoo bedoel ik het niet. Ik
heb bet gekocht, om, als je soms
van me weg wilde loopen» je de
volle lading te kunnen geven.
Ja, dal zei dat nestze durfde
me te dreigen Toen stak ze me van
hoofd tot voeten in de kleeren Ze
kocht alles voor me schoenen, een
broek, een hemd, hoed en een das
En ik zei geen boe of ba. Ze nam
me gewoon mee en kocht wat ze
hebben wilde en zei, dat ik het in
den winkel moest aantrekken.
Stampede haalde heel diep adem
en voor den vierden keer verknoeide
hij een lucifer aan zijn pijp.
Ik begon er geleideliijk aan te
wennen tegen den tijd, dat wij te
Tanana aankwamen, zei hij op half-
kreunenden toon. Maar toen kwam
nog het ergste. Ze huurde zes Indianen
om de bagage te dragen en we gin
gen op weg naar je huis.
Je krijgt nu een beetje rust,
Stampede zei ze met zoo'n heerlijken,
lieven glimlach, dat je haar wel had
willen opeten. Alles, wat jij nog hebt
te doen, is ons den weg te wijzen
en het vuurwerk te dragen. Ik deed
het dan ook en den volgenden dag
verzwikte een van de Indianen zijn
enkel, en moest dus uitvallen. Hij
had een gewicht van bijna honderd
pond te torsen, dat wij nu onderling
over moesten nemen. Het was alsof
mijn rug gebroken was, toen we
gingen kampeeren, Op van vermoeid
heid kwamen wij bij je huis aan.
En dacht je, dat ze ons had willen
toestaan iets achter te laten Geen
sprake van, hoor.
Niettegenstaande ze de Indianen
geweldig liet sjouwen, keken ze haar
inlichtingen kon geven waar haar
zoon zich bevond. „Ah! esos nego-
cios I" ach. die zaken I jam-
merde ze, alsof zaken doen een groote
plaag ware.
't Was voor mij van 't grootste
belang den heer José Cusi ten
spoedigste te ontmoeten, daar het
vrachtcontrakt voor de verscheping
der goederen reeds was afgesloten
en de boot, welke de partij zou
laden, lederen dag in de haven van
Barcelona kon aankomen.
Zonder het op mijn naam overge
schreven consent was er natuurlijk
geen sprake van inladiDgindien
deze boot echter de partij n*et op
tijd kon laden en de goederen te
Barcelona moesten achterblijven,
zou daardoor eene onberekenbare
schade ontstaan. Derhalve moest ik
a tout pux den heer Cusi ontmoeten,
om door zijn handteekening het
dokument aan mij te doen over
dragen*
Terstond tufte ik met een auto
naar het kantoor van zijn broer Don
Ignacio, die op de hoogte was met
deze transactie tusschen zijn broer
en mij.
Ik bemerkte terstond, dat hij be
zwaar maakte mij met de verblijf
plaats van zijn broer bekend te
maken. Hij vroeg mij of de zaak
zoo'n haast had, of het niet over
vier of vijf dagen ook nog kon ge
beuren, daar zijn broer dan wel
teruggekeerd zou zijn en zooal
meer.
Toen ik hem verzekerd had, dat
de boot ieder oogenblik kon binnen
vallen, begeep hij als zakenman den
toestand volkomen en hij zei me
dan ook
„U kunt niet beter doen, dan ter
stond persoonlijk er op uittrekken
om mijn broer op te zoeken. Hij
bevindt zich te Puigcerda, boven in
de Pyreneeën, 'k Zou echter wen-
schen, dat U aan niemand iets om
trent zijn verblijf aldaar meedeelde.
Pepe (verkleinwoord voor Josef,
ongeveer gelijk aan ons Sjef) heeft
in den laatsten tijd allerlei avon
tuurlijke zaken ondernomen, die
feitelijk mijn goedkeuring niet weg
dragen, maar ik kan daar niet tus
schen komen, 'k Geloof dat zijn reis
in verband staat met eene affaire
de contrebande. Alhoewel Pepe be
weert, dat hij er persoonlijk niet bij
betrokken is, moet hij toch groot
belang hebben bij het welslagen van
die onderneming."
Ik beloofde hem discretie en be
sloot terstond naar Puigcerda te
vertrekken.
Gelukkig had ik een bediende, aan
wien ik de loopende zaken wel toe
vertrouwen kon. Te ongeveer 12 uur
's middags vertrok ik met den post
trein en arriveerde omstreeks zeven
uur 's avonds te Puigcerda.
De reis leidde door een zeer mooie
streek met buitengewoon veel af
wisseling. Zoodra de industrierijke
voorsteden van Barcelona gepasseerd
zijn, loopt de route door een vrucht
bare landouw, welke zich uitstrekt
tot Granollers en Vich. Ter linker
zijde ziet men nog eerst eenigen tijd
den Tibidabo, de berg die de Cata-
laansche hoofdstad domineert. Dan
komt de alleenstaande kolos van
den Montserrat met zijn grillig ge
vormde toppen en steile wanden in
zicht. Te Granollers was ik reeds
herhaaldelijk geweesteenmaal had
ik van daaruit een uitstapje gemaakt
naar de Kloof van San Miguel del
Fay, waar we een hoogst interes
sante Kerk en een verlaten klooster
bezichtigd hadden.
De hoofdattracties bestaan daar
echter in de watervallen en de sta-
lactytengrot, welke beide zeer be
zienswaardig zijn.
Spoedig reeds vertoont zich ter
rechterzijde de ruim 1700 meter
hooge Montseny, die evenals de
Montserrat geheel geïsoleerd staat
en niet aan de Pyreneeën aansluit.
Het landschap wordt hoe langer hoe
schilderachtiger. De streek is bij
zonder rijk aan minerale bronnen,
weshalve enkele plaatsen gedurende
de zomermaanden nogal door bad-
met oogen vol aanbidding aan. Toen
we den laatsten dag zaten te kam
peeren, dicht in de buurt van je huis,
liet ze de Indianen allemaal in een
kring om zich heen zitten en gaf hun
nog extra boven wat hun toekwam.
Dat is, omdat ik van jullie
houd, zei ze, en toen begon ze
grappige vragen te doen. Hadden ze
vrouwen en kinderen Hadden ze
ooit van andere menschen gehoord,
die van honger waren omgekomen
en hoe was dat gebeurd En goede
God, Alan, wat konden die kerels
praten. Nog nooit in mijn leven heb
ik Indianen zooveel hooren vertellen.
En op het laatst vroeg ze nog het
gekste van alles, namelijk, of ze ooit
van een man gehoord hadden, die
John Graham heette. Een van hen
kende hem en daarna stond ze een
langen tijd alleen met hem te praten
en toen ze weer terugkwam, lag er
een half verdrietige half-woedende
uitdrukking op haar gezicht en ze zei
niet goedennacht, toen ze naar haar
tent ging. Dat is alles, Alan,
alleen....
Alleen.... wat vroeg hij Stam
pede, terwijl zijn hart met wilde slagen
bonsde.
Stampede wachtte even met te
antwoorden. Het was, alsof Alan
hem zachtjes hoorde grinniken en hij
zag een uitdrukking van plezier op
het gelaat van den kleinen man.
Alleen.... dat ze met iedereen
op je bezittingen precies zoo is om
gesprongen, als ze met mij gedaan
heeft, zeide hij. Als zij dat wil, dan
ben jij hier heelemaal geen baas
meer. Ze is hier tien dagen geweest
en je zou eenvoudig je eigen huis
niet meer kennen. Ter eere van jouw
terugkomst, heeft ze het heelemaal
Dat aanhoudend hoesten prikkelt de
weefsels van Uw borst en keel, welke
daardoor als 't ware worden onder
mijnd. Dit is het tijdstip, waarop de
bacteriën welke men inademt zich
vastzetten en ontwikkelen en soms
gevaarlijke verwoestingen aanrichten.
Stuit dat dreigend gevaar. Onderbreek da
voortgang van die verkoudheid, stop dien
hoest en zorg dat de ziekte-kiem-bevatten-
de slijm verdwünt. Daarvoor bevat de
nieuwe verstèrkte Abdijsiroop alle noodi-
ge bestanddeelenkruiden-extracten en
„codeïne". De kruiden-extracten verzach
ten de kriebelingen en ontstekingen der
slijmvliezen en werken slijm-oplossend,
heelend en genezend. De codeïne bedwingt
de hoest snel en grondig. Als gü dus koude
vat en begint te hoesten, als Gij last hebt
van bronchitis of borst-benauwdheid, neemt
dan dit wondervolle middel, want Abdij
siroop noemt men door de snelle resultaten
terecht ,,'s Werelds béste Hoest-siroop".
tegen Hoest, Griep, Bronchitis, Asthma.
Verleegde prijzen 75 ct., f U5, f 2.-, f 3.50 p. flacon
gasten bezocht worden.
Het water van Vich heeft een
beter gehalte dan dat van het Fran-
sche Vichy. Men noemt het El Vichy
Catalanmaar buiten Spanje, waar
het veel gebruikt wordt, is het totaal
onbekend, doordat er geen reclame
voor gemaakt wordt.
In de buurt zijn veel Romeinsche
oudheden en de stad Vich zelf bezit
ook zeer interessante bezienswaar
digheden, o.a. de oude Kathedraal
met het beroemde marmeraltaar en
de heerlijke Gothieke Kloostegangen.
Dan volgt het stadje Ripoli met
het reeds in 888 door Wilfredo ge
stichte Benediktijnenklooster, een
prachtig stuk Romaansche architec
tuur. De gebeeldhouwde voorgevel
staat bekend als het fraaiste type
van Byzantijnsche bouwkunst in
geneel Spanje. De vierkante toren
is hoogst edel en rein van stijl. Het
binnenste der Kerk is rijk versierd
en de kloostergangen vertoonen eene
aaneenschakeling van heerlijke bogen.
Heden had ik echter geen tijd of
lust mij hier op te houden, maar
onder 't voorbijrijden schoot mij de
herinnering aan mijn vroeger bezoek
te binnen. In lijdzaamheid en gelaten
heid schommelde ik met mrjnpost-
treintje verder naar de Cerdana of
la Cerdagne, zooals de Franschen
deze Pyreneeënstreek noemen.
De trein loopt vaak langs den rio
Freser, een woeste .bergrivier, om
zich ter afwisseling telkens weer te
verbergen in de dichte eeuwenoude
bosschen. Tusschen Campdevanol en
Riloas stort de rivier zich in een
groote cascade over loodrechte rots
wanden in een diepe kloof. Ribas
wordt druk bezocht als uitgangspunt
voor bergtoeren in de Pyreneën en
tevens voor de bedevaart naar het
beroemde heiligdom van Nuria, dat
op ongeveer drie uur afstand vandaar
ligt. Zonder overdrijving mag gezegd
worden, dat de landschapstafereelen
hier in deze streek tot de schoonste
van Europa behoorentot dusver
worden ze echter, behalve door de
Spanjaarden zelf, slechts uiterst
weinig bezocht. Nu de spoorweg tot
hier doorgetrokken is, komen echter
hoe langer hoe meer toeristen en
vele voorname families brengen
reeds den zomer door te Puigcerda,
terwijl ook de wintersport hier sterk
aan 't toenemen is.
Wordt vervolgd.
Nu heeft de storm weer geraasd
langs onze kust: het zand stoof op,
de helm lag plat onder den druk
van den wind en van Zeeuwsch-
Vlaanderen tot de Wadden gromde
de branding.
Nu lezen we weer van de schepen
worstelend in dit kwaad getij, uit
hun koers geslagen, beschadigd,
vastgeloopen en vernield.
We lezen van de visschers en
zeelieden, die doorweekt en uitgeput
uren en uren vechten om het be-,
houd van hun schip, vechten om het
behoud van hun leven. En van die
andere varensgasten, die het gevaar
opzoeken waar het is, die er met de
met vlaggen versierd. Zij, Nawad-
look en Keok bemoeien zich overal
mee, behalve met de rendieren. De
kinderen zouden hun moeders voor
haar in den steek laten, en de man
nen Hij grinnikte «veer. Wel, de
mannen gaan zelfs naar de Zondags
school, die zij heeft opgericht. Ik
net zoo goed en Nawadlook zingt
daar.
Voor een oogenblik zweeg hij.
Toen zeide hij op gedempten toon
Alan, je bent een idioot ge
weest.
Ik weet het, Stampede.
Ze is heerlijk, Alan. En ze is
meer waard dan al het goud in de
wereld. En jij zou met haar hebben
kunnen trouwen, dat weet ik. Maar
ik waarschuw je, dat het nu te laat
is.
Ik begrijp niet goed, waarom
het nu te laat is.
Omdat ze nu van mij houdt,
verklaarde Stampede trotsch. Ik heb
zélf een oogje op haar, Alan en jij
hebt nu geen kans meer.
Wordt vervolgd.