TWEEDE BLAD VAN PEEL EN MAAS ABDIJSIROOP De nieuwe zorgen van de boeren. FEUILLETON. Geluksdroom Losse opmerkingen Tegen wil en dank Hoest Ge? Past op! AKKER 's verstèrkte Vrouwen. Zaterdag 7 November 1936 Zeven en vijftigste Jaargang No 45 De boeren hebben zorgen. Zij zijn bang, dat de steunmaatrege len der Regeering ontijdig zullen wegvallen. Nog np de viering van het veertigjarige bestaan van de Noord-Brabantsche Chr. Boe renbond in Tilburg zeide de voorzitter, de heer C. Moors uit Nieuw Vosmeer o.a. dat het z.i. met de landbouwproductie in den ruimsten zin des woords geno men mis zou gaan, wanneer de regeeringsmaatregelen worden doorgezet in denzelfden geest als ze, zoo vlug na 27 September, zijn genomen. Zijn deze zorgen gerechtvaar digd Wij meenen van wel. Op de Regeering wordt van alle zijden druk uitgeoefend om de heffingen ten nadeele van de consumenten weg te nemen. Tal van goederen stijgen in prijs de kosten van levensonderhoud gaan in bovenwaartsche richting. Wan neer ook de eerste levensbehoef ten in prijs zullen stijgen, komt de doorsnee-Nederlander verder onder druk te staan en de Over heid wil dit tegengaan. Zoolang de heffingen nog efficient zijn, kan door heffing-verlaging aan die prijsstijging den kop worden ingedrukt; komt de wereldprijs door de omstandigheden op een niveau, dat de heffingen geheel en al neutraliseert, dan zal zelfs ook dit middel niet meer baten. De landbouwcrisismaatregelen zijn in wezen foutief geweest. Niet de gedachte om den boer te steunen, maar wel de uitvoe ring. Men heeft den landbouw als een geheel gezien, niettegen staande juist daar ontelbare ver schillen zijn. Waarom gaat de Overheid steeds van elkaar tegen sprekende gedachten uit. De landbouw is volgens haar een geheel... maar de minister zegt in de Memorie van Antwoord op de vestigingseischen voor den middenstand: Indien de minister dieper in grijpen niet raadzaam achtte, was dit omdat de bonte verscheidenheid, die dezen sec tor van het economische leven kenmerkt, van den wetgever be dachtzaamheid en zelfbeperking vordert immers loopen niet slechts in verschillende takken van de tailhandel, ambacht en kleine nij verheid de toestanden sterk uiteen, maar zelfs vertoont een zelfde tak van mid'denstandsbedrijvig- heid in verschillende gemeenten vaak nog weer een eigen aspect. Goldt dit dan niet voor den landbouw? Zijn daar de verschil len nog niet markanter Men heeft landbouw, veeteelt en tuin derij. Men heeft vruchtbare en onvruchtbare gronden. Men heeft speciale bedrijven en gemengde bedrijven. Men heeft goedgele gen gronden en terreinen, die slechts moeilijk van de centra te bereiken zijn. De eene boeris anders dan de andere en toch 1 De landbouwcrisisteun geldt hoofdzakelijk voor het bedrijf in door JAMES OLIVER CURWOOD. 26. Toen we weer in den trein zaten, begon ze honderden vragen te doen over jou, je bezittingen en Alaska. Geef me maar op mijn ziel, Alan, maar alles wat ik van jou wist, heeft ze uit me gekregen van Chitina naar Fairbanks en ze deed het op zoo n aardige manier, dat ze me als een vogeltje uit haar hand zou hebben kunnen laten eten. Toen begon ze me op een sluwe, maar lieve wijze uit te booren over John Graham maar toen paste ik op. John Graham herhaalde Alan. Ja, John Graham, maar toen kwam ik los. Daarna probeerde ik haar kwijt te raken. Maar ze kreeg me weer in de gaten, toen ik op het punt stond aan boord van een boot te gaan, die de rivier afging, en heel bedaard legde ze haar hand op mijn arm, en zei me, dat ze nog niet heelemaal gereed was om te vertrekken, en of ik met haar mee wilde gaan om de dingen te dragen, die ze nog koopen moest. Ze nam me eenvoudig mee de sttaat in en begon me te vertellen over het schit- j terende idee, dat ze had, om jou te i verrassen. Ze zei, dat ze wist, dat je den den Juli thuis zou komen en dat zijn geheel. De richtprijs voor tarwe is voor een ieder gelijk om het even, of het product ge teeld wordt onder totaal verschil lende omstandigheden. De melk veehouder krijgt een uniformen toeslag zoo kunnen wij doo'rgaan. In wezen is dit o. i. verkeerd. Steeds hebben wij gehamerd op meer individualistische regeling. De een kreeg te veel, de ander te weinig. Maar men heeft deze economische gedachte niet alleen bestreden, maar ook belachelijk gevonden. En nu is Leiden in last 1 Nu willen de consumenten niet meer mededoen aan de ver rijking van den eenen boer, ter wijl deze consumenten vergeten dat er nog tal van andere boeren zijn, die gebrek lijden en zorgen hebben. De boer moet waken voor zijn eerlijke belangen. Hij moet zor gen, dat noodzakelijke steun niet wegvalt. Laat hij door middel van zijn organisaties bij de Regeering aandringen op handhaving van de bestaande maatregelen, doch laten deze organisaties de Regee ring vast toezeggen om binnen den kortst mogelijken termijn een ernstig onderzoek te doen instel len naar de beste methode om den landbouwer door de moei lijkheden heen te loodsen. Bij voorbeeld, binnen drie maanden. Bij die studie moeten ook tal van economen worden ingeschakeld, terwijl op den voorgrond moet staan: steun aan den individu en niet langer meer aan den groep in zijn geheel, onverschillig of het den eene goed gaat en de an der slecht. Dit vinden wij de eenigemogelij ke oplossing om den boerenstandte hoeden voor onverstandig ingrij pen. Elke goedgeaarde patriot zal eischen, dat degene onder hen, die door de ongunst der tijden aan den rand van den afgrond staat, wordt geholpen, afdoende geholpen. Maar men zal zich blij ven verzetten tegen steun aan hen, die deze steun niet behoe ven omdat zij over voldoende eigen middelen beschikken. Men mag het met ons principe niet eens zijn, maar men moet zich buigen voor de openbare meening. Deze is machtiger dan men denkt. gen kunnen worden. Gunstig is daar door het geval voor de stikstofmest stoffen. Nu wij, in tegenstelling met j vroeger jaren, onze eigen industrieën hebben voor het vervaardigen van I stikstofmeststoffen, nog wel meerde- re in verschillende deelen van ons j land, kunnen wij het zonder buiten- landsche stikstof stellen. Want ons Nederlandsch fabrikaat is tip top. Dat weten de gebruikers van de Hollandsche producten als kalksal- peter, kalkammonsalpeter e.a. wel te vertellen. Niet voor niets worden deze in ons land het meest, verre weg het meest gebruikt. Hier is Hol landse h fabrikaat van Hollandsche degelijkheid. Er zijn andere noodzakelijke mest stoffen, die alleen maar uit het bui tenland komen, zooals kali en slak- kenmeel. De leveranciers van de kali hebben zich voor alle zekerheid maar uit de markt teruggetrokken. Dat gaat met een monopolieartikel erg gemakkelijk. Slakkenmeel is geheel vrij en wordt weer verhandeld als gewoon. Natuurlijk is de prijs wat opgeloopen, maar daar kunnen noch de fabrikanten noch de importeurs iets aan doeD. Gelukkig was de prrjs reeds laag. Men vergete niet, dat de prijzen thans gelden per pCt. zgn. oplosbaar fosforzuur. Om ze te vergelijken met die van vroeger, moet men er nu ongeveer 10 pCt. af doen en evenmin over het hoofd zien, dat de geldwaarde van de 50 pCt. kalk in slakkenmeel even eens gestegen is. Slakkenmeel is, goed bekeken, toch nog goedkoop en dat is maar zeer gelukkig. Vreemd deed het aan, dat de Ne- derlandsche superfosfaatfabrikanten de eersten waren om zich uit de markt terug te trekken ondanks de toezegging tot 15 October tegen een vastgestelden prijs te kunnen koopen. Of er reden is, om den prijs van superfosfaat met 30 ct. te verhoogen, zooals wij in een handelaarsblad la zen mag, met recht worden betwij feld. Het is wel bijzonder, dat nu ineens zoo sterk gewezen wordt op de buitenlandsche afkomst der grond stoffen en de arbeidsloonen maar op 10 pCt van den kostprijs gesteld worden. Wy hebben ook wel eens ge hoord dat super aanbevolen werd om dat het Nederlandsch fabrikaat was, waarom men zelfs contingenteering van slakkenmeel durfde vragen. Dat schijnt nu wat op den achtergrond geplaatst te worden. Wat wel zoo juist is, als nu maar niet getracht wordt den Nederlandschen boer on- noodig voor de super te laten beta len. De zwevende gulden. Neen, we willen nu geen pleidooi meer houden voor of tegen devaluatie. Het is nu eenmaal een feit; de gul den is gevallen. En hij moge nu nog aan het zweven zijn, straks komt hij op ons neer. Hoe krachtig, dat weten wij niet. En of wij die stooten zul len kunnen afwenden, door op an deren te verhalen, wat het ons meer kost, dat is ook de vraag nog. Sij- men, de boer en de tuinder, laat bij zulke manipulaties in den regel een veer. Zijn bedrijf is te onbeschut. Het is begrijpelgk, dat er produc ten zijn, die, nu men minder francs, ponden, dollars e.d. voor een gulden krijgt, duurder worden. Dat is onaf wendbaar. Althans als deze stoffen alleen uit het buitenland komen en niet in ons eigen land gefabriceerd of door inlandsche producten vervan- we dan wat vuurwerk moesten af steken, Ze vertelde, dat je zoon volbloed Amerikaan was, dat je heel teleurgesteld zou zijn, als dat niet gebeurde. Toen nam ze me mee naar een winkeltje, dat ze half leeg kocht. Ze vroeg den man, wat ze moest betalen voor alles, waar buskruit ia zat. Vijf honderd dollars besteedde ze daar. Ze haalde zoo'n zijden taschje uit haar blouse te voorschijn, dat vol zat met honderd dollarbiljetten. Toen vroeg ze mij om al dien vuurwerk- rommel naar de boot te dragen. En dat deed ze op zoo'n manier, als of ik een klein jochie was, dol op dat goedje, en het daarom heerlijk zou vinden om het te mogen dragen. In zijn opgewondenheid om einde lijk eens, na zooveel dagen van zwijgen, zijn hart te kunnen luchten, ontging hem het effect, dat zijn woorden op Alan maakten. Er kwam iets van twijfel in Alan's oogen en de half lachende uitdrukking om zijn mond verdween, toen het hem duide lijk werd, dat Stampede niet aan het overdrijven was Maar toch kwam datgene wat hij hem verteld had, hem onmogelijk voor. Mary Standish was als vluchtelinge aan boord van de „Nome" gekomen. Alles, wat zij bezat, had ze in een handtaschje meegebracht, hetwelk ze achter had gelaten, toen ze overboord sprong. Hoe kon het dan mogelijk zijn, dat zij te Fairbanks in het bezit van zooveel geld was, als Stampede vertelde. Zou het kunnen zijn, dat de Thlinkit Indiaan haar handlanger was geweest, wien ze opgedragen had haar geld in veiligheid te brengen op dien avond, dat ze haar wanhopig INGEZONDEN. Mijnheer de Redacteur. Verleen mij s.v.pl, eenige plaats ruimte in Uw veel gelezen blad. Bg voorbaat hartelijk dank. Naar aanleiding van het verslag van de voetbalwedstrijd Smakt- Merselona, het volgende Deze wedstrijd werd gespeeld door H.S.V.V. I contra Merselona H. Dit om misverstand te voorkomen. De geachte inzender van genoemd verslag is zeker vergeten, dat in het voetbalseizoen 193536, waaraan zoowel door de Smakt als door Mer selona voor het eerst in de derde klas werd deelgenomen, door eerst genoemde club geen enkele, maar dan ook geen enkele wedstrijd werd gewonnen. Zelfs geen een werd ge lijk gespeeld. Zelfs niet tegen Merse lona, wat toen nog maar over een officieel elftal beschikte. Hierin moesten zij naar ik meen met 73 en 42 hun meerdere erkennen. Heeft dit misschien bij de geachte inzender kwaad bloed gezet Dat H.S.V.V. met 110 van onze reserves wonnen kan best. Dergelijke cijfers* zgn beslist geen unicum ln de voetbalwereld. Of leest inzender misschien de uitslagen nooit Vooral tegen een elftal dat zooals inzender schrijft, te zwak is voor de 5de klas. Jammer, dat zoover ik spel gespeeld had om de wereld te doen gelooven, dat ze dood was En was dit geld misschien de manier, waarop ze het te Seattle verkregen had de oorzaak van haar vlucht, waardoor zij ook ge dwongen was geworden de handige scène aan boord in elkaar te zetten? Hij had aan misdaad gedacht, iets, wat hem het warme bloed naar het hoofd joeg. Het was, alsof hij zulk een gedachte over een andere vrouw gehad had, die dood was, en wier naam, onder dien van zijn vader gekerfd stond in den stam van den ouden katoenboom. Stampede, die weer op adem was gekomen, zeide: Het schijnt je bitter weinig te interesseeren, Alan, maar ik ga door, want het moet er uit, jongen. Ik moet je alles vertellen, wat er ge beurd is en als je me daarna op wilt hangen of dood schieten, dan zal ik er niets tegen zeggen. Maar het komt ook allemaal door dat ver duvelde vuurwerk. Ga door, drong Alan aan. ik luister werkelijk. Ik bracht dus dat zoodje vuur werk op de boot, ging Stampede grimmig voort. En voortdurend bleef ze om me heen, altijd met dien lieven glimlach om haar mond, en mij geen oogenblik uit het oog verliezend, tenzij ze wist, dat ik maar één kant uit kon gaan. En toen zei ze, dat ze nog een beetje wilde gaan winkelen, waarmede ze zeker bedoelde iedere zaak in de stad in en uit te loopen, om overal wat te koopen en ik moest natuurlijk de pakjes weer dragen. Eindelijk kocht ze een geweer, en toen ik haar vroeg, wat ze daarmede begiunen wilde, zei ze weet, deze klas niet bestaat of be staan heeft. Daar had H.S.V.V. het vorige jaar dan prachtig in thuis gehoord. Verder schrijft inzenderde wed- strgd was het aankijken niet waard. Best mogelyk. Ik weet o.a. uit ervaring dat dit vaker gebeurd is. Is dit altijd de schuld van de tegen partij Of zou H.S.V.V. hieraan het vorige seizoen soms debet z\jn ge weest Dat de Smakt tot ernstige kam pioenspretendenten behooren is vol komen waar. Bij voorbaat gefelici teerd. Doch is dat zoo'n wonder tegen 5de klasse clubs Waarom met zoo'n uitgelezen schare voetballers niet een of twee klassen hooger gespeeld Misschien kreeg inzender dan wed strijden het aankijken waard. Neen geachte inzender, met derge lijke steken tegen een andere club dient U deR. K. Spoi tbs weging niet. Wel ben ik er van overtuigd, dat dergelijk geschrijf niet van een der leden van H.S.V.V. uitgaat. Hiervoor zijn zij voorzoover ik ze persoonlijk ken te sportief. mijnheer de redacteur nogmaals dhnkende voor verleende plaats ruimte. Hoogachtend M. H. ARTS, Eere-voorzitter Merselona. in de republiek Andorra. Door STEVEN STEVENS (B. Vieler) Tijdens mijn verblijf te Barcelona had ik in opdracht van een buiten- landsch handelshuis eene groote partij goederen gekocht van een zekeren Senor Don José Cusi aldaar. Ik moet hierbij opmerken dat ik den waren naam veranderd heb. 't Was in den veelbewogen tijd der consenten, licences, permisos etc., zoodaï. men die woorden voortdu rend hoorde of in den mond had. De door mij gekochte goederen waren voor export bestemd en zouden van uit Barcelona verscheept worden. Natuurlijk was daartoe een uitvoer- consent noodig, hetwelk de verkoo- per mij vóór de verscheping moest ter hand stellen en op mijnen naam doen overschrijven. De koopwaren werden op den be paalden tijd in de haven van Barce lona te mijner beschikking gesteld tegelijkertijd ontving ik ook het consent of permisa de exportacion, zooals men 't ginds noemde. Dit dokument, dat overigens geheel in orde bleek te zijn, was evenwel niet op mijn naam overgedragen, wes halve ik mij terstond naar de woning van genoemden heer Cusi begaf, teneinde die formaliteit alsnog te doen vervullen. Deze heer was eigenlijk geen koop man in den waren zin des woords, maar feitelijk meer zoo'n gelegen heidshandelaar. zooals men er destijds aan ieder cafétafeltje een paar kon aantreffen. Alhoewel hij een zeer mooi huis in een der beste wijken bewoonde had hij toch geen eigenlijk kantoor, maar hield „office in the street." zooals de Yankees zeggen. Ik was met hem in aanraking gekomen door zijn broer Don Ignacio, die procuratiehouder was bij een der allereerste firma's in Barcelona en dien ik bijna dagelijks ter beurze of op zijn kantoor sprak. Beide broeders waren ongehuwd en tamelijk ver mogend ze woonden tesamen met hunne moeder, eene zeer nette dame, die ik ook reeds had leerenkenDen. Toen ik aan de woning van den heer Cusi kwam, vertelde het dienst meisje mij, dat Don José op reis was. Waarheen Dat wist ze niet. Daarop vroeg ik de oude mevrouw te spreken, die mij ook terstond zeer beleefd te woord stond, maar geen Stampede, dat is voor jou, en toen ik haar wilde bedanken, zei ze: Neen, zoo bedoel ik het niet. Ik heb bet gekocht, om, als je soms van me weg wilde loopen» je de volle lading te kunnen geven. Ja, dal zei dat nestze durfde me te dreigen Toen stak ze me van hoofd tot voeten in de kleeren Ze kocht alles voor me schoenen, een broek, een hemd, hoed en een das En ik zei geen boe of ba. Ze nam me gewoon mee en kocht wat ze hebben wilde en zei, dat ik het in den winkel moest aantrekken. Stampede haalde heel diep adem en voor den vierden keer verknoeide hij een lucifer aan zijn pijp. Ik begon er geleideliijk aan te wennen tegen den tijd, dat wij te Tanana aankwamen, zei hij op half- kreunenden toon. Maar toen kwam nog het ergste. Ze huurde zes Indianen om de bagage te dragen en we gin gen op weg naar je huis. Je krijgt nu een beetje rust, Stampede zei ze met zoo'n heerlijken, lieven glimlach, dat je haar wel had willen opeten. Alles, wat jij nog hebt te doen, is ons den weg te wijzen en het vuurwerk te dragen. Ik deed het dan ook en den volgenden dag verzwikte een van de Indianen zijn enkel, en moest dus uitvallen. Hij had een gewicht van bijna honderd pond te torsen, dat wij nu onderling over moesten nemen. Het was alsof mijn rug gebroken was, toen we gingen kampeeren, Op van vermoeid heid kwamen wij bij je huis aan. En dacht je, dat ze ons had willen toestaan iets achter te laten Geen sprake van, hoor. Niettegenstaande ze de Indianen geweldig liet sjouwen, keken ze haar inlichtingen kon geven waar haar zoon zich bevond. „Ah! esos nego- cios I" ach. die zaken I jam- merde ze, alsof zaken doen een groote plaag ware. 't Was voor mij van 't grootste belang den heer José Cusi ten spoedigste te ontmoeten, daar het vrachtcontrakt voor de verscheping der goederen reeds was afgesloten en de boot, welke de partij zou laden, lederen dag in de haven van Barcelona kon aankomen. Zonder het op mijn naam overge schreven consent was er natuurlijk geen sprake van inladiDgindien deze boot echter de partij n*et op tijd kon laden en de goederen te Barcelona moesten achterblijven, zou daardoor eene onberekenbare schade ontstaan. Derhalve moest ik a tout pux den heer Cusi ontmoeten, om door zijn handteekening het dokument aan mij te doen over dragen* Terstond tufte ik met een auto naar het kantoor van zijn broer Don Ignacio, die op de hoogte was met deze transactie tusschen zijn broer en mij. Ik bemerkte terstond, dat hij be zwaar maakte mij met de verblijf plaats van zijn broer bekend te maken. Hij vroeg mij of de zaak zoo'n haast had, of het niet over vier of vijf dagen ook nog kon ge beuren, daar zijn broer dan wel teruggekeerd zou zijn en zooal meer. Toen ik hem verzekerd had, dat de boot ieder oogenblik kon binnen vallen, begeep hij als zakenman den toestand volkomen en hij zei me dan ook „U kunt niet beter doen, dan ter stond persoonlijk er op uittrekken om mijn broer op te zoeken. Hij bevindt zich te Puigcerda, boven in de Pyreneeën, 'k Zou echter wen- schen, dat U aan niemand iets om trent zijn verblijf aldaar meedeelde. Pepe (verkleinwoord voor Josef, ongeveer gelijk aan ons Sjef) heeft in den laatsten tijd allerlei avon tuurlijke zaken ondernomen, die feitelijk mijn goedkeuring niet weg dragen, maar ik kan daar niet tus schen komen, 'k Geloof dat zijn reis in verband staat met eene affaire de contrebande. Alhoewel Pepe be weert, dat hij er persoonlijk niet bij betrokken is, moet hij toch groot belang hebben bij het welslagen van die onderneming." Ik beloofde hem discretie en be sloot terstond naar Puigcerda te vertrekken. Gelukkig had ik een bediende, aan wien ik de loopende zaken wel toe vertrouwen kon. Te ongeveer 12 uur 's middags vertrok ik met den post trein en arriveerde omstreeks zeven uur 's avonds te Puigcerda. De reis leidde door een zeer mooie streek met buitengewoon veel af wisseling. Zoodra de industrierijke voorsteden van Barcelona gepasseerd zijn, loopt de route door een vrucht bare landouw, welke zich uitstrekt tot Granollers en Vich. Ter linker zijde ziet men nog eerst eenigen tijd den Tibidabo, de berg die de Cata- laansche hoofdstad domineert. Dan komt de alleenstaande kolos van den Montserrat met zijn grillig ge vormde toppen en steile wanden in zicht. Te Granollers was ik reeds herhaaldelijk geweesteenmaal had ik van daaruit een uitstapje gemaakt naar de Kloof van San Miguel del Fay, waar we een hoogst interes sante Kerk en een verlaten klooster bezichtigd hadden. De hoofdattracties bestaan daar echter in de watervallen en de sta- lactytengrot, welke beide zeer be zienswaardig zijn. Spoedig reeds vertoont zich ter rechterzijde de ruim 1700 meter hooge Montseny, die evenals de Montserrat geheel geïsoleerd staat en niet aan de Pyreneeën aansluit. Het landschap wordt hoe langer hoe schilderachtiger. De streek is bij zonder rijk aan minerale bronnen, weshalve enkele plaatsen gedurende de zomermaanden nogal door bad- met oogen vol aanbidding aan. Toen we den laatsten dag zaten te kam peeren, dicht in de buurt van je huis, liet ze de Indianen allemaal in een kring om zich heen zitten en gaf hun nog extra boven wat hun toekwam. Dat is, omdat ik van jullie houd, zei ze, en toen begon ze grappige vragen te doen. Hadden ze vrouwen en kinderen Hadden ze ooit van andere menschen gehoord, die van honger waren omgekomen en hoe was dat gebeurd En goede God, Alan, wat konden die kerels praten. Nog nooit in mijn leven heb ik Indianen zooveel hooren vertellen. En op het laatst vroeg ze nog het gekste van alles, namelijk, of ze ooit van een man gehoord hadden, die John Graham heette. Een van hen kende hem en daarna stond ze een langen tijd alleen met hem te praten en toen ze weer terugkwam, lag er een half verdrietige half-woedende uitdrukking op haar gezicht en ze zei niet goedennacht, toen ze naar haar tent ging. Dat is alles, Alan, alleen.... Alleen.... wat vroeg hij Stam pede, terwijl zijn hart met wilde slagen bonsde. Stampede wachtte even met te antwoorden. Het was, alsof Alan hem zachtjes hoorde grinniken en hij zag een uitdrukking van plezier op het gelaat van den kleinen man. Alleen.... dat ze met iedereen op je bezittingen precies zoo is om gesprongen, als ze met mij gedaan heeft, zeide hij. Als zij dat wil, dan ben jij hier heelemaal geen baas meer. Ze is hier tien dagen geweest en je zou eenvoudig je eigen huis niet meer kennen. Ter eere van jouw terugkomst, heeft ze het heelemaal Dat aanhoudend hoesten prikkelt de weefsels van Uw borst en keel, welke daardoor als 't ware worden onder mijnd. Dit is het tijdstip, waarop de bacteriën welke men inademt zich vastzetten en ontwikkelen en soms gevaarlijke verwoestingen aanrichten. Stuit dat dreigend gevaar. Onderbreek da voortgang van die verkoudheid, stop dien hoest en zorg dat de ziekte-kiem-bevatten- de slijm verdwünt. Daarvoor bevat de nieuwe verstèrkte Abdijsiroop alle noodi- ge bestanddeelenkruiden-extracten en „codeïne". De kruiden-extracten verzach ten de kriebelingen en ontstekingen der slijmvliezen en werken slijm-oplossend, heelend en genezend. De codeïne bedwingt de hoest snel en grondig. Als gü dus koude vat en begint te hoesten, als Gij last hebt van bronchitis of borst-benauwdheid, neemt dan dit wondervolle middel, want Abdij siroop noemt men door de snelle resultaten terecht ,,'s Werelds béste Hoest-siroop". tegen Hoest, Griep, Bronchitis, Asthma. Verleegde prijzen 75 ct., f U5, f 2.-, f 3.50 p. flacon gasten bezocht worden. Het water van Vich heeft een beter gehalte dan dat van het Fran- sche Vichy. Men noemt het El Vichy Catalanmaar buiten Spanje, waar het veel gebruikt wordt, is het totaal onbekend, doordat er geen reclame voor gemaakt wordt. In de buurt zijn veel Romeinsche oudheden en de stad Vich zelf bezit ook zeer interessante bezienswaar digheden, o.a. de oude Kathedraal met het beroemde marmeraltaar en de heerlijke Gothieke Kloostegangen. Dan volgt het stadje Ripoli met het reeds in 888 door Wilfredo ge stichte Benediktijnenklooster, een prachtig stuk Romaansche architec tuur. De gebeeldhouwde voorgevel staat bekend als het fraaiste type van Byzantijnsche bouwkunst in geneel Spanje. De vierkante toren is hoogst edel en rein van stijl. Het binnenste der Kerk is rijk versierd en de kloostergangen vertoonen eene aaneenschakeling van heerlijke bogen. Heden had ik echter geen tijd of lust mij hier op te houden, maar onder 't voorbijrijden schoot mij de herinnering aan mijn vroeger bezoek te binnen. In lijdzaamheid en gelaten heid schommelde ik met mrjnpost- treintje verder naar de Cerdana of la Cerdagne, zooals de Franschen deze Pyreneeënstreek noemen. De trein loopt vaak langs den rio Freser, een woeste .bergrivier, om zich ter afwisseling telkens weer te verbergen in de dichte eeuwenoude bosschen. Tusschen Campdevanol en Riloas stort de rivier zich in een groote cascade over loodrechte rots wanden in een diepe kloof. Ribas wordt druk bezocht als uitgangspunt voor bergtoeren in de Pyreneën en tevens voor de bedevaart naar het beroemde heiligdom van Nuria, dat op ongeveer drie uur afstand vandaar ligt. Zonder overdrijving mag gezegd worden, dat de landschapstafereelen hier in deze streek tot de schoonste van Europa behoorentot dusver worden ze echter, behalve door de Spanjaarden zelf, slechts uiterst weinig bezocht. Nu de spoorweg tot hier doorgetrokken is, komen echter hoe langer hoe meer toeristen en vele voorname families brengen reeds den zomer door te Puigcerda, terwijl ook de wintersport hier sterk aan 't toenemen is. Wordt vervolgd. Nu heeft de storm weer geraasd langs onze kust: het zand stoof op, de helm lag plat onder den druk van den wind en van Zeeuwsch- Vlaanderen tot de Wadden gromde de branding. Nu lezen we weer van de schepen worstelend in dit kwaad getij, uit hun koers geslagen, beschadigd, vastgeloopen en vernield. We lezen van de visschers en zeelieden, die doorweekt en uitgeput uren en uren vechten om het be-, houd van hun schip, vechten om het behoud van hun leven. En van die andere varensgasten, die het gevaar opzoeken waar het is, die er met de met vlaggen versierd. Zij, Nawad- look en Keok bemoeien zich overal mee, behalve met de rendieren. De kinderen zouden hun moeders voor haar in den steek laten, en de man nen Hij grinnikte «veer. Wel, de mannen gaan zelfs naar de Zondags school, die zij heeft opgericht. Ik net zoo goed en Nawadlook zingt daar. Voor een oogenblik zweeg hij. Toen zeide hij op gedempten toon Alan, je bent een idioot ge weest. Ik weet het, Stampede. Ze is heerlijk, Alan. En ze is meer waard dan al het goud in de wereld. En jij zou met haar hebben kunnen trouwen, dat weet ik. Maar ik waarschuw je, dat het nu te laat is. Ik begrijp niet goed, waarom het nu te laat is. Omdat ze nu van mij houdt, verklaarde Stampede trotsch. Ik heb zélf een oogje op haar, Alan en jij hebt nu geen kans meer. Wordt vervolgd.

Peel en Maas | 1936 | | pagina 5