DERDE BLAD VAN PEEL EN MAAS
wmamsm
Versobering, die
begint door te
werken.
FEUILLETON.
Geluksdroom
Afrikaansche
brieven.
Markten
In 't hart van de
aarde.
Een nieuwe pijnstiller
in een nieuwen vorm
AKKERTJES
Hoe men vroeger
bouwde.
Zaterdag 3 October 1936
Zeven en vijftigste Jaargang No 40
Ik heb een vriend, die af en
toe naai Leiden moet. In vroeqere
jaren toonde hij daarbij een
groote haast; hij had het „zoo
druk". Een taxi kwam voor,
welke hem naar het station
moest brengen... hij reisde eerste
klasse.... in Leiden bezocht hij
eerst een der goede café's waar
hij koffie dronk en de een of
andere niet goedkoope versnape
ring gebruikte en dan toog hij,
uitgeput van zijn drukke werk
zaamheden naar de vergadering.
Gisteren moest hij om dezelfde
reden weer naar Leiden. Haast
had hij niethij verkeerde onder
depressie. Met eenigen tegenzin
vertelde hij mij, dat hij zoowat
om twaalf uur zou vertrekken.
Waarom dat, vroeg ik, dat
zijn toch de meest onvruchtbare
uren. De menschen zijn dan thuis
om te eten en je treft er dan
niemand aan.
Daarom doe ik het juist.
Ik loop rustig naar het station;
dat duurt een goed uur en ik
heb geen tramgeld te betalen.
Dan kom ik nét iets te laat voor
den trein. Rustig kan ik dan op
het perron op een bankje een half
uur wachten. Eten kan ik dan
niet en dat geld bespaar ik. Op
zulke dagen eet ik eenmaal per
dag, want ja, ontbijten is niet
goed voor de slanke lijn en
voor mijn beurs. Als alles mee
loopt, kan ik er nét zoo lang
over doen, dat ik zonder op
straat te schilderen, de vergade
ring op tijd kan binnengaan.
Mijn vriend behoort ook tot de
paar millioen „nieuwe olie-bran
ders." Er is in de wereld een
streven om de moderne techniek,
electriciteit en gas den rug toe
te draaien. Men heeft op zijn
bureau een klein lampje staan
met olie onder druk en men
bespaart per maand daardoor een
niet onbelangrijk bedrag. Want
men gaat niet meer in tientjes
denken, neen men daalt af naar
guldens, kwartjes, dubbeltjes en
hoe langer hoe meer de versobe
ring voortschrijd, hoe vlugger
ook hier te lande de centen en
de halve centen burgerrecht ver
krijgen. Het is een feit, dat men
steeds meer halve centen in
omloop vindt!
Het A.E. heeft een artikel ge
publiceerd op de stijgende vraag
naar stookolie, want ook in
Amerika wint de versoberings
beweging veld. Er is zelfs geen
stookolie genoeg om een stijgende
vraag te kunnen bevredigen. Men
kookt op olie onder druk en
daarmede bereikt men niet on
aardige resultaten.
Hoe meer de techniek groeit,
hoe meer de individu zich van
die techniek af gaat wenden.
De tandem is in wezen de
vervanging van den motor door
„efficient benutte beenen." Men
gaat in die richting steeds ver-
door
JAMES OLIVER CURWOOD.
dermen bouwde een tandem
in den vorm van een kampeer
wagen. Over dag trapt men en
's avonds gaat men boven de
tandem slapen. Heeft een der
bewoners last van slapeloosheid,
welnu dan gaat hij (of zij) maar
wat trappen en de lotgenoot
wordt op de hei wakker, terwijl
hij zich misschien op de klei te
slapen had gelegd.
Het is geen mop, die wij hier
boven tappen. De massa wordt
armer en het loont om voor die
massa uitvindingen op versobe-
ringsgebied te doen. Ik ken
families, die eigen kaas maken..,
het boter en margarine fabricee-
ren is lang geen nieuwigheid
meer. Men zoekt naar middelen
om te bezuinigen. Mijn vriend,
die vroeger de beste sigaren
rookte, heeft momenteel een per
manente pijp in zijn mond. Zijn
voorbeeld werkt zoo aanstekelijk,
dat in onze buurt de pijpen weer
algemeen voor den dag worden
gehaald.
Men heeft cafetaria's op wielen,
die onze hoofdwegen berijden
Men beijvert zich om steeds lagere
prijzen te berekenen en zoo gaat
de weg naar de versobering
verder.
Dit brengt vanzelfsprekend
ongewenschte verschuivingen. Tal
van oude gevestigde zaken zullen
er door ten ondergaan luxueus
opgezette ondernemingen zullen
hun kosten niet meer kunnen
dekken en het resultaat van een
en ander is een divergentie aan
de eene zijde zeer groote onder
nemingen, die hun winst zullen
kunnen ontleenen aan grooten en
ook zeer snellen omzet en aan
den anderen kant een streven
naar toenemende zelfgenoegzaam
heid in het gezin, dus een toe
name der eigen ondernemertjes.
Hoe velen lappen niet hun eigen
glazen, die zulks vroeger aan
de beroeps-artisten overlieten...
het ophouden van stand, prestige
etc., dat vooral den Hagenaars
heel wat geld heeft gekost, ver
vaagt meer en meer voor het
durven uitkomen voor de werke
lijkheid en daarmede is tevens
den voet gezet op een veel
sympathiekeren weg, n.l. „het
durft te leven"het vermijden
van schijn."
Dit proces is pas in het begin.
Het is een typisch, maar ook
buitengewoon interessant ver
schijnsel n.l. dat de techniek
bezig is zichzelf te verstikken.
De mensch dreigde door de tech
niek te worden overrompeld en
het is de mensch, die zich daar
tegen met kracht verzet. De
massa ontworstelt zich aan den
ongezonden uitwas van de
machine, niet door die machine
te verwoesten zooals vroeger ge
schiedde, maar door naast de
materieele machine de mensclie-
lijke machine naar voren te
brengen.
HORST, Maandag 5 October
CUYK, Dinsdag 6 October
Paardenmarkt, 8 October
21.
Den volgenden morgen werd het
onderzoek hervat. Sandy maakte een
ruwe schets van zekere verborgen
plaatsen aan de Oostkust, waar stroo
men en tegenstroomen gewoonlijk
alles uit de zee deden aanspoelen en
Alan, met Olaf aan het stuur van de
„Norden", begaf zich op weg naar
die gedeelten van de kust. Bij zons
ondergang keerden zij terug.
Sandy stond hen op te wachten,
toen ze door het water naar de kust
waadden.
Het kwam Alan voor, ofsofereen
eigenaardige uitdrukking op zijn ge
zicht lag en voor een kort oogenblik
keek zij kern vol spanning aan.
Doch de Schot schudde ontken
nend het hoofd en ging dicht bij Olaf
Ericksen staan. Alan bemerkte niets
van de blikken, die de beide man
nen wisselden. Hij liep naar de hut,
en toen hij binnentrad, legde Ellen
McCormick een hand op zijn arm.
Er lag een gloed in haar oogen,
die hij er den vorigen avond niet in
gezien had en er was een nieuwe
vreemde klank in haar stem.
Het was, alsof ze een zekere op
gewondenheid voor hem wilde ver
bergen.
U.... u heeft haar niet gevon
den vroeg zij
Neen. Zijn stem klonk vermoeid,
als het geluid van een ouden man.
Gelooft u, dat ik haar ooit vin
den zal
Niet op de manier, zooals u
denktantwoordde zij rustig. Op
die wijze zal zij nooit tot u komen.
Het was, alsof zij zich geweld aan
deed...
Zou het u veel waard zijn haar
terug te hebben, mijnheer Holt?
Deze vraag klonk eenigszins naief,
maar ze zag er ook kinderlijk een
voudig uit, zooals ze hem op dat
oogenblik aankeek.
Hij dwong zichzelf te glimlachen,
toen hij bevestigend knikte.
Natuurlijk... alles wat ik bezit,
zou ik er voor over hebben..,
U... u... heeft haar lief?
Haar stem trilde. Het was vreemd
dat ze zulke vragen deed. Maar hij
voelde, dat deze niet werden inge
geven door vrouwelijke nieuwsgierig
heid en de troostende teederheid
van haar stem deed hem prettig
aan.
i Tot nu toe was het nog niet tot
hem doorgedrongen, hoe sterk de
behoefte in hem was, om zich te
kunnen uitspreken.
Ja.. dat deed ik.
Hij schrok zelf van dit gezegde
Het was tegenover iemand, die hij
zoo kort kende, een eigenaardige
bekentenis.
Hij zei echter niets meer, alhoe
wel Ellen hem met gespannen ver
wachting aankeek.
Hij ging de kleine kamer binnen,
die hem tot slaapplaats had gediend,
en keerde met zijn tasch daaruit
Missies.
Lang en breed hebben we verteld
van den neger en zijn land en toch
zou er nog zooveel over den neger
vooral te zeggen zijn. Moge 't ge
schrevene, al is het nog zoo onvol
ledig, een beeld gegeven hebben van
den neger zooals hij zich aan ons,
missionarissen, voordoetlui en
leugenachtig, met niet enkel zwarte
maar ook lange vingers, bedorven in
zijn particulier leven door het vuile
heidendom, slecht soms tot men-
scheneterij toe. Van den anderen
kant, gemoedelijk en goedig, groote
kinderen die met 't kleinste al blij
zijn, en... hakend naar beschaving
en onderwijs. Al 't kennen en kunnen
van den blanke prikkelt den neger
en maakt hem jaloersch, en daar
vandaan zijn leergierigheid met de
zoete hoop eens als een blanke te
zijn. Prikkelen doet hem ook de be
zielende Godsdienst van den blanke
en zijn beschaving. Beschaamd is de
neger van heden over zijn vuil
heidendom en zijn mensch-onwaardig
leven.
Hiermee is 't groote vraagstuk van
't hedendaagsche Afrika ineens aan
gesneden. Het grootste missiepro
bleem van heden, 't grootste kruis
van den missionaris, dat is niet zijn
afscheidsoffer van vrienden en fa
milie, ook niet de armoede waarin
hij zelf leven moet, en zelfs niet die
zware missiereizen onder een alles
verzengende tropenzon.... Neenmaar
wel de vlugge, nooit bij te houden
uitbreiding van Kerk en beschaving
in Afrika. Ik zou bgna zeggen die
bekeeringswoede van den neger. Ja,
Centraal Afrika staat in 't teeken
der bekeering sinds eenige jaren
vooral.
Europa glijdt onheilspellend snel
naar 't heidendom terug, maar de
negers van Centraal Afrika staan
als één man bijna, vragend om be
keering. De kandelaar van Godslicht
en beschaving schijnt overgeplaatst
van 't zondige Europa naar heiden-
landen.
Jammer genoeg schijnt er ook in
Afrika veel troebel en valsch licht.
Wij Katholieken zijn er niet alleen
om de bekeeringszucht van den neger
te bevredigen. Het Mahomedanisme,
met zijn gemakkelijke en zinnen
vleiende zedenleer, lokt vele negers,
die beter zoeken dan heidendom, in
een doolhof. Protestantsche missies,
die er reeds waren voor ons, ver
snipperen den goeden wil van den
neger in bijna ontelbare sekten met
ieder hun eigen geloofje en eigen
kromme richting. Van uit het Zuiden,
ten slotte, dreigt communisme en
revolutiezucht den zoekenden neger
in 't waanzinnige te storten.
Zóó staat de neger als neger voor
ons, en ook als reeds aangetast
zijnde door valsche leeringen en
stroomingen. Maar ik houdt 't vol
dat Gods kandelaar naar Afrika
verplaatst is. Herinnert gij U niet
uit een der eerste brieven, dat
Afrika reeds 130 Vicariaten telt
Hier bij ons beslaan 5 bisdommen
't heele landje. Hebt grj overdacht,
lezers, dat 't ontzaggelijk groote
Afrika er 130 telt? En jaarlijks nog
verdeelt Rome verschillende vicaria
ten in twee of drie. Ja, de uitbrei
ding van Gods Kerk in Afrika is
eenvoudig „onheilspellend" snel. In
de meeste vicariaten van Centraal
Afrika mocht 't missiepersoneel ge
rust verdubbeld worden, en dan zou
er waarachtig nog geen gevaar voor
werkloosheid zijn. En wat te zeggen
van 't altijd weerkeerende financieel
vraagstuk bij zulk een snelle uit
breiding
Wat vond ik ze „klein" die vraag
onlangs gesteld op een missie verga
dering! 't Klonk als een aanklacht
terug, Hieruit haalde hij datgene wat
aan Mary Standish had toebehoord
en overhandigde dit aan Stanley's
vrouw.
Het was nu een zakenkwestie en
daarom probeerde hij thans ook op
zakelijken toon te spreken.
Dit is, wat haar toebehoorde
en wat in haar hut lag. Als u haar
vindt, nadat ik weg ben, zult u deze
voorwerpen noodig hebben U be
grijpt me natuurlijk. En mocht u haar
niet vinden, bewaar ze dan voor mij,
want den een of anderen dag zal
ik weer bij u terugkomen.
Het scheen hem zwaar te vallen
deze eenvoudige opdracht te geven.
Toen ging hij voort.
Ik denk niet dat, dat ik hier lan
ger zal blijven. Ik zal een cheque op
Cordova achterlaten en zoodra haar
lijk gevonden wordt, zal aan uw
man dit geld worden uitgekeerd. En
als u haar lijk vindt, zult u er zelf
voor zorgen, niet .waar, mevrouw
McCormick
Haar stem klonk eenigszins heesch,
toen ze hem beloofde te doen, wat
hij haar gevraagd had.
Hij zou altijd een sympathieke
herrinnering aan haar behouden en
toen hij een half uur later, nadat hij
alles aan Sandy had uitgelegd, af
scheid van haar nam, drukte hij haar
de hand, haar voorspoed en geluk
toewenschend.
Hij vroeg zich af, waarom haar
handje beefde en toen ze samen naar
het strand terugliepen, sprak hij met
haar man over de groote waarde van
zulk een geluk als Sandy ten deel
was gevallen.
Onder een fluweelachtigen, met
sterren bezaaiden hemel stak de „Nor
die vergelijkende cijfers„Zooveel
jaren geleden brachten we 20000 gld.
op voor de missies en thans 200000.
En toen was 't te weinig, en van
daag is 't nog niet genoeg." Ja, als
die missies van zooveel jaren geleden
nog waren als toen, dan waren de
missionarissen van vandaag mins
tens schatrijk, maar.... dan moest 't
missiewerk van zooveel jaren ook
een bedroevend resultaat boeken
voor de zielenwereld. Die beschaming
hebben we God dank niet, al weten
we van den anderen kant niet goed
meer hoe dien stroom van bekeerings-
genade in Gode aangename banen te
leiden. Maar ik meende ook niet dat
er na al 't beschrijf en geconfereer
van de laatste jaren vooral, nog
zooveel onkunde op missiegebied
kon bestaan.
Voor hen allen die werkelijk de
missieplicht (een Godsgebod en een
natuurplicht omdat wij van nature
naar Waarheid moeten streven en ze
geven) behartigen willeD, zullen
hier nog enkele brieven volgen over
't eigenlijke missiewerk, hoe 't van
daag staat in onze eigen missie en
waar 't naar toe moet.
Ik sprak zoo juist van bisdommen.
En wilt ge er dan nog eens aan
denken om geen vergelijkingen met
hier te maken Ons bisdom of
vicariaat van Shire (Zuidelijke helft,
van Engelsche Nyasaland) is twee
maal zoo groot als heel Nederland
en wordt bediend door 45 missiona
rissen, 3 broeders en dertig zusters.
Ddt is toch wel een mooi getal
werkers is niet Ja, maar denkt er
nog eens aan, 't is voor twee maal
heel Nederland. Reeds zijn er ook
enkele zwarte broeders en zusters
maar vooral worden we bijgestaan
door een leger van zwarte onder
wijzers en catechisten die op 't
oogenblik 't duizendtal overschrijden.
In een latere brief zal ik uitleggen
hoe 't woord „van school naar kerk"
ook voor Afrika 't eenige wacht
woord is en hoe de school de eigen
lijke bakermat van bekeering en be
schaving is.
't Heele brokje van Shier is in 14
missiestaties of parochies verdeeld
en telt zoowat 8 tot 900000 negers
en nog geen 2000 blanken en 3 tot
4000 Indiërs. Reeds is 't bekeerings-
werk er, in 't algemeen, ver gevor
derd, ofschoon de katholieke missie
er nog maar 30 jaren werkt. Op 't
oogenblik tellen we 90000 gedoopten
in leven en even zooveel catechu
menen en adepten. Praktisch hebben
we zoo'n 200000 negers in de hand
of ten minste onder katholieken
invloed. Voor ge verder leest, maakt
eens even een aftrekking en over
weegt hoeveel honderdduizenden nog
rondzwerven in heidendom en dwaal
leer.
Laat mij U vertellen van een mis
siestatie of parochie in Afrika, van
mijn eigen parochie daar, om er toe
te komen tot 't detailleeren van 't
eigenlijke missiewerk.
Mijn parochie heette Blantyre, een
handelscentrum van Centraal Afrika
en een stadje, want er woonden in
Blantyre zelf 200 blanken en dat wil
wat zeggen in Centraal Afrika. Deze
parochie was 60 K.M. lang en breed,
dus van hieruit ver Roermond voor
bij. We waren met z'n tweeën voor
de bediening van deze uitgestrekt'
heid met 60 negerdorpen en even
zooveel negerscholen en schooltjes.
Buiten de eigenlijke missiestatie met
haar groote steenen kerk en een
missieschool met 300 kinderen, telden
we nog 5 hulpkerken of kapellen.
Toen ik vertrok werkten er 40
catechisten in onze parochie en tel
den we ruim 6000 gedoopten in leven
en 4 tot 5000 catechumenen en
adepten. Catechumenen zijn zij die
in de naaste voorbereiding tot 'tH.
Doopsel zijn en adepten degenen die
wel reeds zijn ingeschreven op de
presentielijsten der scholen als wil
lende christen worden maar die nog
niets positiefs op dit gebied geleverd
hebben.
Ziedaar den status quo of de om
standigheid waarin we werkten. Een
volgenden keer over 't eigenlijke
den" nogmaals in zee. Alan keek naar
de glinsterende sterren en nooit had
hij méér de grenzelooze onmetelijk
heid daarvan gevoeld.
Zijn leven was te vol van afwis
seling geweest. Maar nu leek alles
hem zoo oneindig toe en het was,
alsof zijn steppen héél ver van hem
weg waren.
Een plotseling groot gevoel van
eenzaamheid overviel hem, toen hij
nog een laatsten blik wierp op de
witte kustlijn, die zich geleidelijk in
de bergen begon op te lossen.
XI.
Dien nacht, in Olaf's hut deed
Alan zijn uiterste best zijn oude rust
terug te krijgen.
Hij was zich ten volle bewust van
het tragische, dat er in zijn leven was
gekomen en hij voelde, dat Mary
Standish zijn geheele leven lang in
zijn gedachten zou blijven voortle
ven, wat er ook zou mogen gebeu
ren. Maar hij behoorde niet tot dat
soort mannen, die zich door verdriet
en tegen slagen ten onder laten bren
gen.
Een geheele leven van arbeid lag
nog voor hem met al zijn plannen
voor de toekomst. Op het oogenblik
waren ze nog vaag voor hem en
leken deze hem levenloos toe, maar
hij begreep, dat dit alleen aan zijn
eigen zieltoestand te wijten was.
En hij was een heel stuk over
tuigd van de noodzakelijkheid om
weer met vollen moed aan den slag
te gaan.
Daarom schreef hij eerst een brief
aan Ellen McCormick waarin hij een
tweeden sloot, zorgvuldig gezegeld,
JAN DE PONTI, s.m.m.
Missionaris in Centraal Afrika
Oirlo. September 1936.
NAAR HET HEILIGDOM VAN
JULES VERNE.
Sedert eeuwen sedert de mensch-
heid te weten is gekomen, dat onze
oude aarde rond is, lokt de weten
schap het geheim van de samen
stelling onzer planeet. En niet alleen
de wetenschap, talrijke fantasten
hebben zich het hoofd gebroken, hoe
het er in het midden van den aard
bol wel zou uitzien. Romanschrijvers
hielden zich met het vraagstuk in
hun boeken bezig, optimisten spraken
van een aardkern van puur goud,
pessimisten zagen niets dan een
helsch vuur de meeningen liepen
en loopen trouwens ook thans nog,
zeer uiteen.
Natuurlijk poogde men ook prak
tisch het geheim te doorgronden.
Doch hetgeen men met directe
middelen der geologie door boring
bereikte, bleef in den waren zin des
woords aan de oppervlakte.
De diepste schacht, welke men
eens in Zweden boorde, was ongeveer
3000 meter. Dat beteekent, in ver
gelijking tot de diepte der aarde,
een muggesteek in een olifantshuid.
Een direct onderzoek in dezen
schijnt dus bijna onmogelijk. Begrijpe
lijk heeft de mensehheid het dan
ook sedert eeuwen met indirecte
middelen moeten doen en daarbij
speelde de verbeeldingskracht een
groote rol.
Physica en chemie, mathematiek
en geologie heeten deze indirecte
middelen. Uit de onderzoekingen
naar de oorzaak van aarbevingen
zijn de geleerden te weten gekomen,
dat de aarbol uit verschillende lagen
bestaat, welke zeer van elkaar af
wijken wat substantie betreft. De
wet der zwaartekracht maakt een
nauwkeurige opmeting van de dikte
onzer aarde mogelijk. En daarbij is
het van belang te weten, dat het
gesteente, dat wij aan de aardopper
vlakte kennen, geen grootere zwaarte
heeft dan 2.9 gram per kubieke
centimeter. Volgens dit feit moeten
de bestanddeelen der aarde ongeveer
dubbel zoo zwaar zijn, daar de aarde
in doorsnede 5.5 dikte heeft.
Nadat men dit feit had vastgesteld,
kwam het er op aan, na te gaan, of
er wel ergens elementen bestaan,
welke het ons mogelijk maakt, uit
de spectralijnen, welke het sterren
licht in onze optische instrumenten
voortbrengt, op ertsen of gesteente
te stuiten door het chemis onder
zoek van enkele vreemde hemel
lichamen, welke op de aardkorst
vielen, werd bewezen, dat al die
elementen, welke op andere aard-
lichamen aanwezig zijn, ook ons
bekend zijn. Juist de samenstelling
der meteorieten, welke waarschijn
lijk afkomstig zijn uit de diep ge
vallen hemellichamen, is bijzonder
leerrijk voor de hypothesen over de
samenstelling van onze planeet in
zijn diepste diepte.
Men vindt in het universum wet
ten, welke zich tot in de kleinste
bijzonderheden van het heelal her
halen, zoodat de beweging der elec-
troden eener atoom geschiedt op
dezelfde wrjze als het kringen der
planeten om de zon of als het slin
geren van het zonnestelsel om den
Melkweg. Het „bezinken" van enkele
atomen bg langzame afkoeling van
den gasvormigen bol tot een vuur-
vloeibare massa, de verdere afkoeling
tot vasten aardbodem, geschiedde
volgens de natuurwet, welke de
mensehheid reeds lang bekend is en
waaruit men thans de oneindige
diepte van den aardbol tracht te
peilen.
Terwijl de natuur de bovenste
welke niet geopend mocht worden
dan nadat het lijk van Mary Stand'sh
gevonden was en waarin iets stond,
wat hij in Standi's hut niet in woor
den had kunnen uitspreken.
Het had anderen wellicht banaal
toegeklonken, maar voor hem was
dit alles van heel groote beteekenis.
Toen trof hij een laatste regeling
met Olaf om hem met de „Norden
naar Seward te brengen, want het
schip van kapitein Rifle was reeds
onderweg naar Unalaska. Bij de ge
dachte aan kapitein Rifle haastte hij
zich nog een anderen brief te schrij
ven, waarin hij het relaas gaf van
zijn vruchteloos onderzoek.
Het verbaasde hem den volgenden
morgen te ontdekken, dat hij het be
staan van Rossland totaal vergeten
was. Terwijl hij zijn zaken aan de
bank regelde, was Olaf te weten ge
komen, dat Rossland goed en wel
in het hospitaal lag en dat er heel
weinig kans bestond, dat hij zou ster
ven.
Alan had niet het minste plan hem
te bezoeken, hij wilde niets hooren
van wat deze eventueel over Mary
Standish te zeggen zou hebben.
Het zou heiligschennis zijn om maar
één oogenblik te veronderstellen, dat
zulk een man iets in het leven van
Mary Standish beteekend zou hebber.
Hij zou dit niet hebben kunnen
verdragen, zooals hij thans over haar
dacht
Hij verbaasde zich over de groote
verandering, die er in den ouden
Alan Holt had plaats gevonden, want
déze man zou zeer zeker naar Ross
land zijn gegaan met vaste bedoeling
de zaak grondig te onderzoeken, ten
einde de verantwoordelijkheid van
Vinding van Apotheker Dumont
die geneeskrachtige sloffen op zoo
danige wijze samenvoegde, dat daar
uit ontstond een uiterst veelzijdig
werkend middel, dat snel pijnen stilt,
koorts verdrijft en onschadelijk is.
Bovendien zijn het géén harde tablet
ten, doch fijn en daardoor dadelijk
oplossend poeder dat omgeven is door
een smaakloos omhulsel van ouwel.
Ge proeft niets! Geen maagpijnen!
1.10 tellen ondsr water houden
2. dan achter op de tong leggen
3. doorslikken met 'n teug water
52 cent per buisje van 12 stuks!
"AKKERTJES" werken zeer snel bij:
AW^Hqofc^ijn, Kiespijn, Spier-
ao uc pijn, Zenuwpijn, Vrouwen-
pijn, Rheumatische pijnen,
gevatte kou, Griep, enz.
Volgens recept van Apotheker Dun^ont
aardkorst heen en weer beweegt zijn
de binnenste, veel dieper gelegen
korsten samengevoegd en worden
volgens de nieuwste onderzoekingen
op de volgende grondstellingen opge
bouwd, beredeneerd
De binnenste kern vormt een vaste
massa van qzer, nikkel en platina,
met een doorsnede van ongeveer
7000 km. Daarop volgt een korst
van sulfid-oxyde, welke een dikte
van ongeveer 1700 km. heeft en daar
op volgt de laag, bestaande uit
vloeibaar silicaat, welke een dikte
van 1000 km. zou bezitten entevens
de vulkanen aan de oppervlakte der
aarde zou voeden.
En eerst hierop volgt de laatste
laag, wederom een silicaatkorst, doch
in compacten vorm en vormt de
oppervlaken van water, gesteente,
enz. ter dikte van ongeveer 120 km.
en over dit alles zweeft het gasom-
hulsel der aarde, welke hoogte op
ongeveer 70 km. wordt geschat.
Naar aanleiding van de kennis
omtrent het feit, dat zich onder
het oppervlak der aarde een vloei
bare korst bevindt, is de wetenschap
van meening, dat de enkele conti
nenten geen compacte, onverander
lijke lagen bezitten, doch zich al
.drijvend" langzaam voortbewegen.
De verplaatsing der aarddeelen ge
schiedt natuurlijk op dermate lang
zame wijze, dat te gelegenertijd nog
niet veel van de veranderingen is
waar te nemen. De geologie rekent
echter niet met duizenden jaren, men
cijfert met millioenen jaren en de ge
schiedenis van onze planeet wordt
niet verhaald door degenen, die de
catastrophen zagen gebeuren, doch
door de geleerden der objectieve we
tenschap, die de feiten ^door logische
studiën moeten vastleggen.
De vereffening van de West-Afri
kaansche kust en de Oostelijke kust
van Zuid-Amerika en de eigenaardi
ge ligging van zoovele eilanden
tegenover deze kusten voerden het
eerst tot de theorie van de beweging
der contimenten. Deze theorie wordt
echter niet door iederen geleerden
beaamd, zooals bijv. de theorie om
trent geologie, aardchemie en -physi
ca, welke trouwens door alle'eeuwen
heen veelomstreden gebieden van de
wetenschap zijn geweest en waarover
de geleerden zich den kop breken en
heftige debatten voeren. Óp dat punt
is de mensehheid nog niet veranderd,
ondanks het passeeren der eeuwen.
De heer J. Heeren uit Helmond
geeft in de Zuidwillemsvaart een
mooi beeld uit vroeger eeuwen over
zich af le kunnen wentelen, waardoor
hij weer vrede met zichzelf had kun
nen krijgen.
In zelfverdediging zou hij Rossland
met alle mogelijke beschuldigingen
hebben kunnen aanvallen, maar hier
tegen kwam de herboren Alan Holt
in opstand.
Hij wilde de mooie gedachten aan
haar met zich meenemen wenschte,
dat deze in hem zouden blijven leven
en ze gingen dan ook mee, onbezoe
deld door de waarheden of leugens,
die Rossland van haar zou hebben
kunnen vertellen.
Vroeg in den namiddag verheten
zij Cordova, en kampeerden dien
zelfden avond tegen zonsondergang
op het uiteinde van een dichtbe
groeid eiland; een of twee mijlen van
het vasteland verwijderd.
Olaf kende dit eiland en had dit
met een vooropgezette bedoeling
uitgekozen, Het leek wel, alsof dit
slechts door vogels bewoond werd.
Olaf hield van vogels en het zachte
gekweel van hun avondlied troostte
Alan.
Het was voor het eerst sinds zeven
maanden, dat hij een bijl in zijn hand
hield en de beweging daarvan deed
hem goed.
Olaf floot en neuriede een liedje,
met genoegen bemerkend, dat de
open, vrije natuur haar weldadigen
invloed op Alan in deed werken.
(Wordt vervolgd)