DERDE BLAD VAN PEEL EN MAAS
De Mica 1936.
De toekomst van
den Volkenbond.
FEUILLETON.
Geluksdroom
Ons weekpraatje.
Buitenland.
Zaterdag 25 September 1938
Zeven en vijftigste Jaargang No 39
Naar wij vernemen zal op den
vooravond van de Mica—1936:
op Vrijdag9 October a.s., 'savonds
9 uur Zijne Exc. Minister Oeiissen
een Radio-rede houden over de
Mica, de Middenstandscampagne,
welke van Zaterdag 10 tot en
met Zaterdag 24 October gaat
georganiseerd worden door de
samenwerkende 3 landelijke mid
denstandsbonden.
De voorbereiding van deze
Mica 1636 is overal in vollen
gang.
Clinge Doorenbos heeft een
Mica-lied gedicht.
Het lied wordt thans op gramo-
foonplaten vastgelegd en zal
tijdens de Mica in alle plaatsen,
welke deelnemen, ten gehoore
worden gebracht.
Plaatselijk worden eveneens
alle voorbereidingen getroffen om
de Mica 1936 haar voorgangster
van 1935 verre te laten over
treffen.
Naar wij vernemen zal een
Mica-vliegmachine een rondvlucht
boven Nederland maken en zal
boven elke deelnemende Mica
plaats voor een attractie voor het
publiek zorgen.
Daarnaast zal de groote Mica-
prijs-puzzle het hare doen om de
aandacht van het Nederlandsch
publiek in de Mica-dagen speciaal
op den middenstand en het mid-
denstandsbedrijf te vestigen.
Een harmonische vereeniging
van elkaar tegenstrevende
krachten en machten, is on
bestaanbaar.
Een matiging in doelstelling
zal den Bond sterken.
Er is veel gesmaald op
„Genève", d.i. op den Volken
bond. Is de wereld er beter door
geworden zoo vraagt men zich
af. En het antwoord is een beslist:
neen 1
Dat antwoord op zich zelf zal
wel juist zijn, maar beslist onjuist
is het, om te suggereeren, dat
de wereld door den Volkenbond
zou zijn achteruitgegaan. Men
kan de Volkenbondsorganisatie
ten opzichte van haar doelstelling
een mislukking achten, ze heeft
als zoodanig toch niets bedorven
aan de wereld. Ze heeft haar
eigen onmacht aangetoond, maar
onmacht is geen schande.
De Volkenbond steunt op een
ideëele gedachte en zijn organi
satie zou op volmaaktheid in
menschenzin van de internationale
ordening i'.itloopen, als zijn leden,
de volkeren, eveneens volkomen
ideëel waren afgestemd. Dat zijn
ze helaas niet. Practisch is de
Volkenbond een vereeniging van
elkaar in zucht tot zelfbehoud
door
JAMES OLIVER CURWOOD.
20.
(Vervolg van 't tweede blad)
De storm had de lucht gezuiverd
en er steeg een heerlijke frissche geur
uit de zee op. Olaf stond op, rekte
zich uit, en schudde zich af, terwijl
hij met volle teugen de heerlijke mor
genlucht inademde. De bergen langs
de kust namen nu een duidelijken
vorm aan; het was, alsof ze zich één
voor één oprichten om de zonne
stralen te ontvangen.
Donkere bosschen vingen de glan
zende zonnestralen op groene hel
lingen ontplooiden zich van achter
een gordijn van nevel en plotseling
als een laatste triomt baadde
de geheele kust van Alaska in het
volle, heldere zonnelicht. De Zweed
maakte met zijn vrijen arm een ge
baar van extase, glimlachend zijn
metgezel aankijkend, terwijl er op zijn
gebaard gelaat een uitdrukking van
trots en levensvreugde lag. Maar op
Alan's gezicht was geen verandering
te bespeuren. Met een doffe uitdruk
king in zijn oogen had bij het won
der van het aanbreken van een nieu
wen dag gadegeslagen, maar aan dit
alles ontbrak wat Het was alsof er
iets in hem gebroken was, waardoor
hij die schoonheid niet meer met de-
zelfde oogen van vroeger kon be-
schermen.
en zelfverrijking tegenstrevende
krachten en machten men zoekt
er uitsluitend de eigen bescher
ming door onderlinge samen
werking en men zal er zich
bereid toonen om die samen
werking te verbreken, en de
samenwerking van anderen te
trotseeren, als het eigenbelang
dat op een willekeurig oogenblik
voordeeliger maakt.
Dat alles is te bejammeren,
maar het zijn feiten en 't is
helaas menschelijk.
Wij als Nederlanders bezien
de Volkenbondsontwikkeling dik
wijls weinig objectief. Wij hebben
slechts belang bij een voort
durende internationale samen
werking, bij een uitschakelen van
alle geweld. Al zouden wij nóg
zulke behoefte hebben aan ex
pansie, we kunnen ons deze niet
met geweld verwerven. Andere
mogendheden hebben soms wél
de macht om te nemen, wat ze
noodig hebben of meenen te
hebben. Let welwe zijn het er
volkomen over eens, dat deze
macht ze geenszins recht geeft,
maar men moet toch rekening
houden met de zeer menschelijke
eigenschappen, welke volkeren
bezielen.
Toen Japan er een eigen nood
zakelijk levensbelang in zag om
Mandsjoekwo ten koste van de
Chineesche souvereiniieit tot een
vazalstaat te maken, bedreef het
zeer zeker onrecht, maar geen
Volkenbond en geen Handvest
waren in staat om hetjapansche
volk te weerhouden.
Het gevolg was, dat Japan den
Volkenbond verliet en dat Mands
joekwo even goed het door Japan
toebedeelde lot te ondergaan had,
als ware er geen Volkenbond
geweest.
Precies zóó ging het met Italië
en Abessinië. Nóg is Italië lid
van den Volkenbond, maar het
is duidelijk, dat Mussolini zijn
Afrikaansche verovering erkend
wil hebben, of anders zich geheel
van Genève zal terugtrekken. De
Volkenbond, welks leiders in dit
geval én de geit én de kool wil
len sparen zooals het van de
week bleek, toen er een proce
dure werd gezocht om de Abes-
sijnsche delegatie, te kunnen
weren zonder italië's verovering
officieel te erkennen schaadt
keer op keer het eigen aanzien.
We zeggenkeer op keer.
Want najapan en Italië zullen er
waarschijnlijk in de toekomst
anderen zijn, die geweld gebrui
ken om expansie te zoeken voor
een te nauw omsloten volk of
om te herstellen, wat ze als een
onrecht van het verleden aan
merken. Al zijn b.v. Oostenrijk
en Hongarije lid van den Volken
bond, gelooft iemand, dat ze het
zouden nalaten om de afgescheur
de gebieden weer binnen de
grenzen te voegen, als ze daartoe
de gelegenheid zouden bekomen?
Om den Volkenbond te redden,
worden twee geheel tegengestelde
Hij voelde het tragische daarvan,
en zijn lippen klemde zich vaster op
elkaar; zelfs toen hij den glimlach van
den ander ontmoette, want hij tracht
te de waarheid niet langer voor zich
zelf te verbergen.
Nu Olaf het gezicht van Alan dui
delijk in het klare, wreede daglicht
kon onderscheiden, begon hij ook
iets van diens gemoedstoestand te
begrijpen, en kort daarop was alles
hem duidelijk. Het zoeken naar het
lijk was niet een kwestie van plicht,
noch een ingeving van den kapiten
van de „Nome", zooals Alan hem
had willen doen gelooven.
Er lag meer dan gewone belang
stelling in de uitdrukking van Alan's
gezicht, er was droefheid in. Kort
daarop bemerkte hij de groote op
lettendheid, waarmee zijn oogen de
zacht-deinende oppervlakte der zee
trachten te doorboren.
Eindelijk zei de oude man: Als
kapitein Rifle gelijk heeft, sprong het
meisje daar ginds over boord.
Hij wees op een plek.
Maar daar zal ze nu niet meer
te vinden zijn, voegde Olaf er aan
toe.
In zijn hart was hij er van over
tuigd, dat ze op den bodem der zee
lag. Hij wendde zijn boot kustwaarts.
Drie of vier mijlen verder kwam het
witte strand uit de schaduw der boo-
men te voorschijn.
Een kwartier later bemerkten zij
hoe een rookzuil zich scherp aftee-
kende tegen de zich dicht aan zee
bevindende houtgewassen.
Dat is het huis van McCormick,
zei hij.
Alan antwoordde niet Door Olaf's
verrekijker kon hij duidelijk de hut
van den Schot onderscheiden. Sandy
McCormick, had Olaf hem verzekerd,
gedachten geopperd. Sommigen
willen den Volkenbond krachtiger
maken door geweld te verordenen
tegen een eventueelen veroor
deelden aanvalleranderen zien
meer heil in het verzwakken van
de dwingende bepalingen van
het Handvest. Deze Iaatsten wil
len Genève tot een permanent
internationaal verzoenings- en
conferentie-orgaan maken.
Wij zien inderdaad meer heil
in het laatste, alleen reeds,
omdat we in het eerste geen
heil zien.
Zoowel de vorming van een
internationaal Volkenbondsleger
als een oplegging van de ver
plichting aan andere staten om
tegen een tot aanvaller verklaard
medelid te velde te trekken, zal
er meestentijds slechts op uit
draaien, dat van een localen
oorlog een wereldoorlog woidt
gemaakt.
Van den Volkenbond is alleen
iets te verwachten, wanneer de
geest der volkeren anders en
beter wordtdus de verdraag
zaamheid en inschikkelijkheid
jegens elkaar worden verhoogd.
Wanneer men in Genève elkaar
wil dwingen en bedwingen, dan
zullen zich groepeeringen van
belanghebbenden scherpen scher
per tegenover elkander stellen.
Genève worde in de eerste en
voornaamste plaats conferentie-
stad, waar men overleg pleegt
met elkaar en waar de een de
nooden en behoeften van den
ander leert kennen.
Door vreedzaam overleg naar
geleidelijke ontwapening en naar
het vrijwillig toewijzen van den
een aan den ander van datgene,
wat een volksbehoefte is,
daarmee zullen in de toe
komst oorlogen voorkomen kunnen
worden.
Md.
DE MAAT- EN DE STRIJK
STOK. DEMOCRATISCHE
OPENHARTIGHEID. ER
MAG NOG EEN PUBLIEKE
OPINIE ZIJN.
In de pers verscheen dezer dagen
weer eens 'n aardig verhaal over
wat er bg het bestuur onzer ge
meenschap zoo hier en daar aan de
maat- en strijkstok blijft hangen.
Dat is niet weinig. De moraal van
den particulier tegenover de onwe
zenlijke figuur van „de overheid" is
in het algemeen een zeer eigenaardige
Dingen, die men zich tegenover z'n
medemenschen nooit zou durven
noch willen veroorlooven welke
dingen meestal neerkomen op be
nadeeling, verworden tot een
sportief handigheidje, wanneer „alléén
maar" de gemeente of de provincie
of het rijk de benadeelde is. Zoo iets
natuurlijk nimmer goed e praten,
maar men voelt het nu eenmaal niet
als slecht aan en daarom doet men
het.
Wie zich z'n militairen diensttijd
herinnert, bewaart zoete gedachten
op eiken regel zijn uitzonderingen
over de manier, waarop hij den
foerier er tusschen heeft genomen
en 'n extra stel sokken of andere
artikelen wist „achterover te druk
ken". Niet-militairen houden zich
soms bezig met het afweeken van
zegels om die een tweeden keer te
kende de streek vijftig mijlen in den
omtrek en zou zelfs, bij wijze van
spreken, Mary Standish met gesloten
oogen kunnen vinden, als haar lijk
aanspoelde. En het was ook Sandy,
die hen tegemoet trad, toen Ericksen
zijn anker in ondiep water liet val
len. Ze sprongen uit de boot en
waadden tot aan de knieën in het
water, naar het strand. In de deur van
de hut zag Alan een vrouw staan,
die hen met verbaasde blikken op
nam. Sandy zelf was jong en had een
frisch gezicht, er meer als een jongen
dan als een man uitziende. Ze druk
ten elkaar de hand. En toen vertelde
Alan hem van het voorgevallene aan
boord van de „Nome" en wat het
doel van zijn komst was.
Hij trachte op koelen, zakelijken
toon te spreken en geloofde ook wer
kelijk dat hij daarin geslaagd was
Inderdaad was er niet de minste ont
roering te bespeuren in zijn koude,
effen stem, maar toch was het niet te
ontkennen, dat de ondertoon daarvan
ernstig was. McCormick, die het
verre van breed had, kon zijn ooren
niet gelooven, toen hem de geldelij
ke belooning werd genoemd, welke
hem voor zijn medewerking werd ge
boden. Een dagloon van vijftig dol
lar, en nog een extra bedrag van
5000 dollar, als hij het lijk van het
meisje vond. Voor Alan beteekende
de uitgave van dergelijk bedrag niets,
Hij dacht niet aan geld, en als
Sandy hem 10.000 of 20.000 dollar
gevraagd zou hebben, zou hij daar
evenmin bij hebben stilgestaan. Hij
had dat bedrag en nog meer op de
Nomebank staan, en hij zou met alle
liefde zijn rendierkudden hebben op
geofferd, als hij daarmee in het be
zit zou zijn gekomen van hetgeen hij
zocht. Uit den blik. dien Olaf Sandy
gebruiken; ze ontduiken alle moge
lijke vormen van belasting, smok
kelen sigarettenpapier, maken eigen
margarine in de keuken enz. enz.
We doen dat en voelen er ons niet
slechter om we beseffen het meestal
niet, dat een benadeeling van de
overheid ook een benadeeling is. Wij,
belastingbetalers bestelen eigenlijk
elkaar.
Als we een stuk grond of wat
ook verkoopen aan de overheid,
hoevelen bedingen dan denzelfden
prjjs als aan particulieren
En toch is het een fatale ge
dachtegang dat benadeeling van een
zedelijk lichaam als „de overheid''
minder erg zou zijn als het berok
kenen van schade aan particulieren.
Die fatale gedachtegang voert van
kleine misbruiken tot groote... dief
stallen. Die weg is een zeer gemak
kelijke en daarom is het noodig, in
het belang van de maatschappij in
het algemeen én van het individu,
dat naar eventueele misbruiken wordt
gespeurd om ze te beletten.
Dat gebeurt ook inderdaad in
onze maatschappij. We hebben een
Rekenkamer, welke met groote
accuratesse speurt naar de onnoodig-
heid van sommige uitgaven. Als ze
die onnoodigheid vaststelt, zorgt ze,
dat er maatregelen worden getrof
fen om herhaling te voorkomen. Met
groote openhartigheid worden de
achterhaalde misbruiken gesignaleerd
gepubliceerd, aan de kaak gesteld.
Opdat de publieke opinie zal oor-
deelen en veroordeelen, en opdat
anderen van den weg van het mis
bruik worden afgehouden.
Daarom is zulke Rekenkamer,
zulke controle, zulke publicatie een
zegen. Kwaad is kwaad, als het ge
beurt en omdat het gebeurt. Niet
omdat het aan het licht komt.
Vooral bij crisisinstellingen bleek
het misbruik, bestaande uit het
onnoodig diep graaien in de over
heidskas, ernstig te woeden. De
Rekenkamer legde het bloot, dat één
organisatie aan koffie, thee en siga
ren in één maand tijds f 325 uitgaf.
Bg een der crisiscentrales kostte het
schenken van koffie en thee voor
het personeel met bijkomende on
kosten f 1600 a f 1800 per jaar.
Deze versnaperingen werden door
ons, belastingbetalers, bekostigd,
zonder dat wg het wisten natuurlijk.
Een ander euvel betrof de rijwiel-
vergoedingen. Het crisis-personeel
maakte er een soort cultus van;
deze vergoedingen aldus de Kamer
waren „vaak noodeloos hoogEr
waren crisisambtenaren die f 200 a
f 300 rgwielvergoeding per jaar ont
vingen. Nu moet men eens nagaan,
hoe veel een goede fiets tegenwoor
dig kost, dus... hoeveel fietsen zoo'n
ambtenaar van zoo'n vergoeding kon
koopen. De Kamer heeft ingegrepen,
de vergoedingen zeer verminderd en
daardoor voor het Rijk f 15.000 per
-jaar bespaard."*
Ik vind dat prachtige resultaten.
Sommigen hebben zoozeer hun gees
telijk evenwicht verloren, dat ze de
gedane onthullingen willen laten ge
tuigen tegen de onvolkomenheid van
ons politiek of maatschappelijk be
stel. Dat is dwaas. Diefstal, verduis
tering, misbruik van vertrouwen, al
zulke dingen komen voort uit men
schelijke onvolkomenheid. Als we een
ander politiek bestel zouden forcee-
ren, zouden daarmee de menschen in
hun karakter niet mee veranderen.
Velen zouden dus blijven knoeien,
als ze hun kans behielden.
Nu mag de Rekenkamer, en ook
u en ik en de krant b.v. vast
stellen, of er geknoeid wordt en in
welke mate. Dat zal meerder geknoei
kunnen voorkomen. Er is echter ook
een politiek en maatschappelijk be
stel denkbaar, waarbij het als „ver
raad" aan den staat of aan de
politieke machthebbers zou worden
uitgelegd, als men misstanden zou
durven aanwijzen, maatregelen daar
tegen zou durven verlangen,
kortomwanneer men een eigen
meening en critiek zou durven heb-
toewierp, begreep deze iets van deh
toestand
Alan Holt was niet gek; hij ver
schilde in geen enkel opzicht van an
dere mannen, die het dierbaarste, wat
ze op de wereld bezaten, verloren
hadden. En onwillekeurig, terwijl
McCormick het aanbod aannam,
richtten zijn blikken zich op het kleine
vrouwtje, dat in de deur van de hut
stond.
Alan maakte kennis met haar. Ze
was een rustig, bekoorlijk kind
vrouwtje. Ze gaf Olaf een emstigen
glimlach, reikte Alan de hand en haar
blauwe oogen openden zich wijder
bij het hooren van hetgeen aan booid
van de „Nome" gebeurd was.
Alan liet de drie menschen alleen
en keerde naar het strand terug. On
der het stoppen en aansteken van
een pijp vertelde de Zweed, wat hij
al geraden had dat dit meisje,
wier lijk nooit zou aanspoelen, het
begin en het einde der wereld voor
Alan Holt beteekende.
In de schemering van dien eersten
dag zocht Alan tien mijlen langs de
kust. Hij was alleen, want Olaf Erick
sen had de tegenovergestelde rich
ting genomen Het was een andere
Alan, die keek naar het Westen,
waar de zon haar laatste stralen wierp
op de bergen achter hem.
Hij had het gevoel, alsof hij pas
van een zwaaar ziekbed was opge
staan en alsof van uit den bodem van
zijn eigen, geliefd land in zijn lichaam
en ziel een nieuw levensbegrip was
opgestegen.
Er lag nog weliswaar een uitdruk
king van wanhoop op zijn gelaat,
doch deze was getemperd. De harde
lijnen om zijn mond waren ver
dwenen, zijn oogen hadden een uit
drukking van smart en hij zag er
ben.
Zulk politiek bestel moet een
eldorado voor knoeiers zgn.
Het zou geen gelegenheid laten
voor verhaaltjes in de krant over
uitwassen en dezer onderdrukking.
Bij zulk een bestel zou naast de
schatkist de doofpot staan.
WEENEN TREKT DE AANDACHT.
Oostenrijk trekt de laatste dagen
weer in meerder opzicht de aandacht
van de wereld. Het is b.v. weer
centrum van internationale activiteit.
De Oostenrijksche onderstaatssecre
taris van buit. zaken, Guido Schmidt,
was in het begin der week op be
zoek in Rome en wel als inleiding
tot een belangrijke diplomatieke
actie.
Op de bijeenkomst van de minis
ters van buitenlandsche zaken van
Italië, Hongarije en Oostenrijk te
Weenen, waartoe dit bezoek de aan
leiding is geweest, zou op de eerste
plaats aandacht worden besteed aan
de houding der drie staten tegen
over de kleine entente. De conferen
tie te Weenen wordt beschouwd als
een antwoord op de bijeenkomst te
Bratislava.
Voorts zal deze bijeenkomst een
plechtige bekrachtiging zijn van de
ItaliaanschOostenrijksch-Hongaar-
sche entente tegenover Duitschland.
De betrekkingen tusschen Duitsch
land en Italië blijken tenslotte niet
zoo innig te zijn als wel eens is ge
dacht. Den weg van expansie, dien
Hitler over den Balkan zoekt, is
Mussolini's weg, waarop voor geen
twee dictators tegelijk plaats is
OOSTENRIJK'S ONTVOOGDING.
Een andere zaak van belang is,
dat de kwestie van den hoogen
Volkenbondscommissaris te Weenen
haar liquidatie tegemoet gaat. De
heer Rost van Tonningen heeft, zoo
als men weet, per 1 October zijn
ontslag bij den Volkenbondsraad
ingediend, hetwelk naar alle waar-
schgnlijkheid de volgende week zal
worden aanvaard. Hg zal zich dus
weldra aan de redding van zijn
Nederlandsche vaderland kunnen
gaan wijden als hoofdredacteur van
het komende Ennesbeesche dagblad
Een opvolger is niet benoemd en
het moet zeer onwaarschijnlijk geacht
worden, dat in de toekomst nog een
hoogen commissaris in naam van
den Volkenbond een financlëele con
trole zal uitoefenen. De Oostenrijk
sche financiën zijn de laatste jaren
dermate verbeterd, de valuta staat
er zoo goed voor, dat de financiëele
controle mettertijd zal worden op
geheven.
De Oostenrijksche regeering heeft
zich evenwel verplicht ook zonder
een nieuwen hoogen Volkenbonds
commissaris aan het einde van elk
kwartaal naar Genève te komen, om
aldaar verslag over het finantieele
beheer uit te brengen.
Wat de motiveering, door Rost
van Tonningen in zijn ontslagaan
vrage gegeven, betreft, namelijk, dat
een finantieele controle te Weenen
overbodig geworden is, daarover is
in Raadskringen nogal een en ander
te doen. In Volkenbondskringen is
men van meening, dat een dergelijke
uitlating niet zonder overleg met
het secretariaat gedaan had dienen
te worden. Bovendien is niet de
Raad, noch de Assemblée alleen
competent over een eventueele daad-
wekelijke opheffing der controle te
beslissen.
HUISZOEKINGEN IN BELGIË.
De Belgische regeering, die bij
monde van min.-president Van Zee
land reeds eerder zeer nadrukkelijk
te kennen had gegeven, dat ze geen
terreurmethoden van links noch
rechts zou dulden op dat oogen
blik dacht ze in de eerste plaats
uit als een man, die door een ver
terend vuur was gegaan, waaruit
hij gelouterd te voorschijn was ge
treden.
In de vallende duisternis ging hij
dienzelfden weg terug en met iedere
mijl, die hij aflegde, groeide in hem
datgene, wat uit den dood tot hem
gekomen was, en wat hij voelde, dat
hem nooit meer zou verlaten,.
En tegelijk met deze verandering,
die over hem gekomen was, leek
het alsof de droomerige zomeravond
hem zelf toefluisterde, dat de zee
nimmer haar dooden teruggaf.
Toen Alan tegen middernacht
terugkeerde, zaten Olaf, Sandy en
zijn vrouw te zamen in de hut, Hij
was op van vermoeidheid. Die zeven
maanden in de Vereenigde Staten
doorgebracht, hadden hem slapper
gemaakt, verklaarde hij. Hij vroeg
niet, of de anderen enig resultaat
hadden bereikt hij was ervan over
tuigd, dat dit niet het geval was. Uit
de oogen der vrouw, waarin een bij
na moederlijke uitdrukking lag, be
greep hij genoeg. Ze had eten voor
hem klaargemaakt en hij dwong zich
er iets van te gebruiken. Sandy gaf
een breedvoerig verslag van wat hij
gedaan had en Olaf rookte zijn pijp
en trachtte op opgewekten toon te
spreken over het mooie weer, dat
morgen verwacht kon worden.
Alan voelde de gedruktheid, die er
heerschte en hij begreep, dat zijn te
genwoordigheid daarvan de oorzaak
was, dus stak hij na gegeten te heb
ben. zijn pijp op en begon met Ellen
McCormick te praten over de
schoonheid der bergen rondom de
Eyak-rivieren, hoe gelukkig ze zich
wel moest voelen haar huis te midden
van zulk een paradijs te hebben.
Er lag een onuitgesproken gedach te
aan de rexistische lawaaierigheid,
heeft thans laten zien, dat het haar
ernst is. De aanslag nabij Luik op
den rexistenleider Léon Degrelle, gaf
haar daartoe aanleiding. Ze kon nu
meteen toonen, dat ze het meende,
dat haar weerstand evenzeer tegen
de linksche als tegen de rechtsche
agitatie zou worden gericht.
In verschillende deelen des lands
o.m. in de provincie Henegouwen en
het arrondissement Brussel hebben
de ambtenaren van het parket huis
zoekingen gedaan naar de aanwezig
heid van wapenen en munitie.
Er werd op verscheiden plaatsen
een onderzoek ingesteld o.m. bij de
militante leiders der revolutionnair-
socialistische partij.
Te Brussel werden verscheiden
documenten in beslag genomen.
Ook te Luik en in 18 omliggende
gemeenten heeft de politie 152 huis
zoekingen verricht.
Uit Dinant, Namen en Brussel
namen agenten aan de huiszoekingen
deel. Te Seraing zijn het lokaal der
communisten en het volkshuis door
gendarmes bezet.
Zelfs Zondag zijn de huiszoekin
gen, speciaal in de hoofdstad en om
geving, voortgezet. Daarbij is veel
correspondentie met het buitenland
in beslag genomen. Eveneens werden
wapenen ontdekt en instructies voor
de bewapening der z.g. arbeiders
milities.
OORLOGSDREIGINGEN.
Op tal van plaatsen bevinden zich
op het oogenblik oorlogshaarden,
maar de grootste gevaren voor
exploisies komen momenteel, voor
wat Europa betreft, voort uit de
Duitsch-Russische en voor Azië uit
de Japansch-Chineesche verhouding.
Heeft de vorige week Hitier op
den Rijkspartijdag te Neurenberg de
heftigste dreigingen uitgesproken
jegens Rusland en het bolsjewisme,
Moskou uitte zich „ten antwoord"
niet minder vrijmoedig en wapen-
kletterend.
De Russische Volkscommissaris
van oorlog verklaarde in een rede
voor 150000 arbeiders te Kiev:
„Hoezeer de heeren, die zich aan
gene zijde van de grens bevinden,
thans ook ervan droomen, eenmaal
den sovjet-grond te betreden, het
zal hun niet gelukken."
„Ons leger is bereid, alles te doen
om den vrede in de wereld te ver
zekeren. Als iemand pogen zou, ons
land aan te vallen, dan zijn wg ten
oorlog gereed(Stormachtige bij
val).
„Op militair gebied zijn wij van
de zevende of misschien achtste
klasse naar de negende overgegaan
en in vele opzichten zijn we reeds
van de middelbare school naar de
hoogeschool overgesprongen. (Bijval)
,,Als een vijand ons aanvalt zullen
we hem niet alleen uit ons land
weren, doch hem op eigen gebied
verslaan. (Stormachtige bijval en
hoera-geroep)."
In China doen zich regelmatige
incidenten voor, welke den Japanners
gelegenheid bieden om telkens op
nieuw, dan hier en dan daar, de
zaken te „regelen", hetgeen meestal
bestaat uit het militair bezetten van
Chineesch gebied. Feitelijk bestaat
hier een „oorlog bij vredestoestand".
Te Fengtai op 25 K.M. van Peiping
r Peking) heeft een compleet gevecht
plaats gehad tusschen een Chineesche
en een Japansche troepenafdeeling.
De zaak is tenslotte „geregeld" door
het aftrekken van het Chineesche
garnizoen uit de stad, welke door
de Japanners militair is bezet.
Toch blijft er de toestand zeer ge
spannen en vreest men vooral aan
Chineeschen kant ernstige gevolgen.
De poorten van Peiping worden thans
door Chineesche troepen bewaakt.
Zaterdag had er te Hankau weer
een incident plaats. Daar is een
Japansche consulaire politiebeambte
doodgeschoten.
Het Japansche agentschap Domei
meldt uit Shanghai, dat na den aan
slag op den Japanschen politie
beambte de Japansche vlootautori-
telten bijeen zijn gekomen, om te
overwegen, wat hun thans te doen
staat.
Nader meldt Reuter nog, dat naar
aanleiding van den moord op den
politieman van de Japansche legatie
de staat van beleg is afgekondigd in
de Japansche concessie in Hankau,
alsmede in de aangrenzende con
cessie, vroeger de Duitsche controle
staat.
DE DOODSTRIJD IN HET
ALCAZAR.
Het is te begrijpend, dat de bur
gers en militairen, die zich zoo wan
hopig in het Alcazar van Toledo
hebben verdedigd, geen vertrouwen
hebben gehad in het woord der
menschen, die hun overgave eischten.
Zelfs het woord van de z.g. regee-
in haar oogen. Het was heel eenzaam
wonen daar voor een vrouw zonder
kinderen zei hij, terwijl hij Sandy
glimlachend aankeek.
Ze moesten een huis vol kinderen
hebben. Sandy bloosde en Olaf barst
te in lachen uit. Maar de uitdrukking
in, toen ze haar man aankeek.
We zijn juist bezig een nieuwe
hut te maken, zei hij, en daarin zijn
zelfs altwee „kinderkamers" getouwd.
Er lag trotsch in zijn stem en
terwijl hij deed of hij vuur wilde
brengen in zijn pijp. die reeds
brandde, keek hij vol teederheid zijn
jonge vrouw aan,
Een oogenblik later bedekte Ellen
met haar schort iets, wat op een
tafeltje lag dicht bij de deur, die
jnaar Alan's kamer leidde.
Olaf knipoogde, doch Alan die
bemerkte het niet. Hij voelde echter
dat in dit vreugdevol gezin kinderen
zeker thuis hoorden.
Wordt vervolgd.