DERDE BLAD VAN PEEL EN MAAS De Mica 1936. De toekomst van den Volkenbond. FEUILLETON. Geluksdroom Ons weekpraatje. Buitenland. Zaterdag 25 September 1938 Zeven en vijftigste Jaargang No 39 Naar wij vernemen zal op den vooravond van de Mica—1936: op Vrijdag9 October a.s., 'savonds 9 uur Zijne Exc. Minister Oeiissen een Radio-rede houden over de Mica, de Middenstandscampagne, welke van Zaterdag 10 tot en met Zaterdag 24 October gaat georganiseerd worden door de samenwerkende 3 landelijke mid denstandsbonden. De voorbereiding van deze Mica 1636 is overal in vollen gang. Clinge Doorenbos heeft een Mica-lied gedicht. Het lied wordt thans op gramo- foonplaten vastgelegd en zal tijdens de Mica in alle plaatsen, welke deelnemen, ten gehoore worden gebracht. Plaatselijk worden eveneens alle voorbereidingen getroffen om de Mica 1936 haar voorgangster van 1935 verre te laten over treffen. Naar wij vernemen zal een Mica-vliegmachine een rondvlucht boven Nederland maken en zal boven elke deelnemende Mica plaats voor een attractie voor het publiek zorgen. Daarnaast zal de groote Mica- prijs-puzzle het hare doen om de aandacht van het Nederlandsch publiek in de Mica-dagen speciaal op den middenstand en het mid- denstandsbedrijf te vestigen. Een harmonische vereeniging van elkaar tegenstrevende krachten en machten, is on bestaanbaar. Een matiging in doelstelling zal den Bond sterken. Er is veel gesmaald op „Genève", d.i. op den Volken bond. Is de wereld er beter door geworden zoo vraagt men zich af. En het antwoord is een beslist: neen 1 Dat antwoord op zich zelf zal wel juist zijn, maar beslist onjuist is het, om te suggereeren, dat de wereld door den Volkenbond zou zijn achteruitgegaan. Men kan de Volkenbondsorganisatie ten opzichte van haar doelstelling een mislukking achten, ze heeft als zoodanig toch niets bedorven aan de wereld. Ze heeft haar eigen onmacht aangetoond, maar onmacht is geen schande. De Volkenbond steunt op een ideëele gedachte en zijn organi satie zou op volmaaktheid in menschenzin van de internationale ordening i'.itloopen, als zijn leden, de volkeren, eveneens volkomen ideëel waren afgestemd. Dat zijn ze helaas niet. Practisch is de Volkenbond een vereeniging van elkaar in zucht tot zelfbehoud door JAMES OLIVER CURWOOD. 20. (Vervolg van 't tweede blad) De storm had de lucht gezuiverd en er steeg een heerlijke frissche geur uit de zee op. Olaf stond op, rekte zich uit, en schudde zich af, terwijl hij met volle teugen de heerlijke mor genlucht inademde. De bergen langs de kust namen nu een duidelijken vorm aan; het was, alsof ze zich één voor één oprichten om de zonne stralen te ontvangen. Donkere bosschen vingen de glan zende zonnestralen op groene hel lingen ontplooiden zich van achter een gordijn van nevel en plotseling als een laatste triomt baadde de geheele kust van Alaska in het volle, heldere zonnelicht. De Zweed maakte met zijn vrijen arm een ge baar van extase, glimlachend zijn metgezel aankijkend, terwijl er op zijn gebaard gelaat een uitdrukking van trots en levensvreugde lag. Maar op Alan's gezicht was geen verandering te bespeuren. Met een doffe uitdruk king in zijn oogen had bij het won der van het aanbreken van een nieu wen dag gadegeslagen, maar aan dit alles ontbrak wat Het was alsof er iets in hem gebroken was, waardoor hij die schoonheid niet meer met de- zelfde oogen van vroeger kon be- schermen. en zelfverrijking tegenstrevende krachten en machten men zoekt er uitsluitend de eigen bescher ming door onderlinge samen werking en men zal er zich bereid toonen om die samen werking te verbreken, en de samenwerking van anderen te trotseeren, als het eigenbelang dat op een willekeurig oogenblik voordeeliger maakt. Dat alles is te bejammeren, maar het zijn feiten en 't is helaas menschelijk. Wij als Nederlanders bezien de Volkenbondsontwikkeling dik wijls weinig objectief. Wij hebben slechts belang bij een voort durende internationale samen werking, bij een uitschakelen van alle geweld. Al zouden wij nóg zulke behoefte hebben aan ex pansie, we kunnen ons deze niet met geweld verwerven. Andere mogendheden hebben soms wél de macht om te nemen, wat ze noodig hebben of meenen te hebben. Let welwe zijn het er volkomen over eens, dat deze macht ze geenszins recht geeft, maar men moet toch rekening houden met de zeer menschelijke eigenschappen, welke volkeren bezielen. Toen Japan er een eigen nood zakelijk levensbelang in zag om Mandsjoekwo ten koste van de Chineesche souvereiniieit tot een vazalstaat te maken, bedreef het zeer zeker onrecht, maar geen Volkenbond en geen Handvest waren in staat om hetjapansche volk te weerhouden. Het gevolg was, dat Japan den Volkenbond verliet en dat Mands joekwo even goed het door Japan toebedeelde lot te ondergaan had, als ware er geen Volkenbond geweest. Precies zóó ging het met Italië en Abessinië. Nóg is Italië lid van den Volkenbond, maar het is duidelijk, dat Mussolini zijn Afrikaansche verovering erkend wil hebben, of anders zich geheel van Genève zal terugtrekken. De Volkenbond, welks leiders in dit geval én de geit én de kool wil len sparen zooals het van de week bleek, toen er een proce dure werd gezocht om de Abes- sijnsche delegatie, te kunnen weren zonder italië's verovering officieel te erkennen schaadt keer op keer het eigen aanzien. We zeggenkeer op keer. Want najapan en Italië zullen er waarschijnlijk in de toekomst anderen zijn, die geweld gebrui ken om expansie te zoeken voor een te nauw omsloten volk of om te herstellen, wat ze als een onrecht van het verleden aan merken. Al zijn b.v. Oostenrijk en Hongarije lid van den Volken bond, gelooft iemand, dat ze het zouden nalaten om de afgescheur de gebieden weer binnen de grenzen te voegen, als ze daartoe de gelegenheid zouden bekomen? Om den Volkenbond te redden, worden twee geheel tegengestelde Hij voelde het tragische daarvan, en zijn lippen klemde zich vaster op elkaar; zelfs toen hij den glimlach van den ander ontmoette, want hij tracht te de waarheid niet langer voor zich zelf te verbergen. Nu Olaf het gezicht van Alan dui delijk in het klare, wreede daglicht kon onderscheiden, begon hij ook iets van diens gemoedstoestand te begrijpen, en kort daarop was alles hem duidelijk. Het zoeken naar het lijk was niet een kwestie van plicht, noch een ingeving van den kapiten van de „Nome", zooals Alan hem had willen doen gelooven. Er lag meer dan gewone belang stelling in de uitdrukking van Alan's gezicht, er was droefheid in. Kort daarop bemerkte hij de groote op lettendheid, waarmee zijn oogen de zacht-deinende oppervlakte der zee trachten te doorboren. Eindelijk zei de oude man: Als kapitein Rifle gelijk heeft, sprong het meisje daar ginds over boord. Hij wees op een plek. Maar daar zal ze nu niet meer te vinden zijn, voegde Olaf er aan toe. In zijn hart was hij er van over tuigd, dat ze op den bodem der zee lag. Hij wendde zijn boot kustwaarts. Drie of vier mijlen verder kwam het witte strand uit de schaduw der boo- men te voorschijn. Een kwartier later bemerkten zij hoe een rookzuil zich scherp aftee- kende tegen de zich dicht aan zee bevindende houtgewassen. Dat is het huis van McCormick, zei hij. Alan antwoordde niet Door Olaf's verrekijker kon hij duidelijk de hut van den Schot onderscheiden. Sandy McCormick, had Olaf hem verzekerd, gedachten geopperd. Sommigen willen den Volkenbond krachtiger maken door geweld te verordenen tegen een eventueelen veroor deelden aanvalleranderen zien meer heil in het verzwakken van de dwingende bepalingen van het Handvest. Deze Iaatsten wil len Genève tot een permanent internationaal verzoenings- en conferentie-orgaan maken. Wij zien inderdaad meer heil in het laatste, alleen reeds, omdat we in het eerste geen heil zien. Zoowel de vorming van een internationaal Volkenbondsleger als een oplegging van de ver plichting aan andere staten om tegen een tot aanvaller verklaard medelid te velde te trekken, zal er meestentijds slechts op uit draaien, dat van een localen oorlog een wereldoorlog woidt gemaakt. Van den Volkenbond is alleen iets te verwachten, wanneer de geest der volkeren anders en beter wordtdus de verdraag zaamheid en inschikkelijkheid jegens elkaar worden verhoogd. Wanneer men in Genève elkaar wil dwingen en bedwingen, dan zullen zich groepeeringen van belanghebbenden scherpen scher per tegenover elkander stellen. Genève worde in de eerste en voornaamste plaats conferentie- stad, waar men overleg pleegt met elkaar en waar de een de nooden en behoeften van den ander leert kennen. Door vreedzaam overleg naar geleidelijke ontwapening en naar het vrijwillig toewijzen van den een aan den ander van datgene, wat een volksbehoefte is, daarmee zullen in de toe komst oorlogen voorkomen kunnen worden. Md. DE MAAT- EN DE STRIJK STOK. DEMOCRATISCHE OPENHARTIGHEID. ER MAG NOG EEN PUBLIEKE OPINIE ZIJN. In de pers verscheen dezer dagen weer eens 'n aardig verhaal over wat er bg het bestuur onzer ge meenschap zoo hier en daar aan de maat- en strijkstok blijft hangen. Dat is niet weinig. De moraal van den particulier tegenover de onwe zenlijke figuur van „de overheid" is in het algemeen een zeer eigenaardige Dingen, die men zich tegenover z'n medemenschen nooit zou durven noch willen veroorlooven welke dingen meestal neerkomen op be nadeeling, verworden tot een sportief handigheidje, wanneer „alléén maar" de gemeente of de provincie of het rijk de benadeelde is. Zoo iets natuurlijk nimmer goed e praten, maar men voelt het nu eenmaal niet als slecht aan en daarom doet men het. Wie zich z'n militairen diensttijd herinnert, bewaart zoete gedachten op eiken regel zijn uitzonderingen over de manier, waarop hij den foerier er tusschen heeft genomen en 'n extra stel sokken of andere artikelen wist „achterover te druk ken". Niet-militairen houden zich soms bezig met het afweeken van zegels om die een tweeden keer te kende de streek vijftig mijlen in den omtrek en zou zelfs, bij wijze van spreken, Mary Standish met gesloten oogen kunnen vinden, als haar lijk aanspoelde. En het was ook Sandy, die hen tegemoet trad, toen Ericksen zijn anker in ondiep water liet val len. Ze sprongen uit de boot en waadden tot aan de knieën in het water, naar het strand. In de deur van de hut zag Alan een vrouw staan, die hen met verbaasde blikken op nam. Sandy zelf was jong en had een frisch gezicht, er meer als een jongen dan als een man uitziende. Ze druk ten elkaar de hand. En toen vertelde Alan hem van het voorgevallene aan boord van de „Nome" en wat het doel van zijn komst was. Hij trachte op koelen, zakelijken toon te spreken en geloofde ook wer kelijk dat hij daarin geslaagd was Inderdaad was er niet de minste ont roering te bespeuren in zijn koude, effen stem, maar toch was het niet te ontkennen, dat de ondertoon daarvan ernstig was. McCormick, die het verre van breed had, kon zijn ooren niet gelooven, toen hem de geldelij ke belooning werd genoemd, welke hem voor zijn medewerking werd ge boden. Een dagloon van vijftig dol lar, en nog een extra bedrag van 5000 dollar, als hij het lijk van het meisje vond. Voor Alan beteekende de uitgave van dergelijk bedrag niets, Hij dacht niet aan geld, en als Sandy hem 10.000 of 20.000 dollar gevraagd zou hebben, zou hij daar evenmin bij hebben stilgestaan. Hij had dat bedrag en nog meer op de Nomebank staan, en hij zou met alle liefde zijn rendierkudden hebben op geofferd, als hij daarmee in het be zit zou zijn gekomen van hetgeen hij zocht. Uit den blik. dien Olaf Sandy gebruiken; ze ontduiken alle moge lijke vormen van belasting, smok kelen sigarettenpapier, maken eigen margarine in de keuken enz. enz. We doen dat en voelen er ons niet slechter om we beseffen het meestal niet, dat een benadeeling van de overheid ook een benadeeling is. Wij, belastingbetalers bestelen eigenlijk elkaar. Als we een stuk grond of wat ook verkoopen aan de overheid, hoevelen bedingen dan denzelfden prjjs als aan particulieren En toch is het een fatale ge dachtegang dat benadeeling van een zedelijk lichaam als „de overheid'' minder erg zou zijn als het berok kenen van schade aan particulieren. Die fatale gedachtegang voert van kleine misbruiken tot groote... dief stallen. Die weg is een zeer gemak kelijke en daarom is het noodig, in het belang van de maatschappij in het algemeen én van het individu, dat naar eventueele misbruiken wordt gespeurd om ze te beletten. Dat gebeurt ook inderdaad in onze maatschappij. We hebben een Rekenkamer, welke met groote accuratesse speurt naar de onnoodig- heid van sommige uitgaven. Als ze die onnoodigheid vaststelt, zorgt ze, dat er maatregelen worden getrof fen om herhaling te voorkomen. Met groote openhartigheid worden de achterhaalde misbruiken gesignaleerd gepubliceerd, aan de kaak gesteld. Opdat de publieke opinie zal oor- deelen en veroordeelen, en opdat anderen van den weg van het mis bruik worden afgehouden. Daarom is zulke Rekenkamer, zulke controle, zulke publicatie een zegen. Kwaad is kwaad, als het ge beurt en omdat het gebeurt. Niet omdat het aan het licht komt. Vooral bij crisisinstellingen bleek het misbruik, bestaande uit het onnoodig diep graaien in de over heidskas, ernstig te woeden. De Rekenkamer legde het bloot, dat één organisatie aan koffie, thee en siga ren in één maand tijds f 325 uitgaf. Bg een der crisiscentrales kostte het schenken van koffie en thee voor het personeel met bijkomende on kosten f 1600 a f 1800 per jaar. Deze versnaperingen werden door ons, belastingbetalers, bekostigd, zonder dat wg het wisten natuurlijk. Een ander euvel betrof de rijwiel- vergoedingen. Het crisis-personeel maakte er een soort cultus van; deze vergoedingen aldus de Kamer waren „vaak noodeloos hoogEr waren crisisambtenaren die f 200 a f 300 rgwielvergoeding per jaar ont vingen. Nu moet men eens nagaan, hoe veel een goede fiets tegenwoor dig kost, dus... hoeveel fietsen zoo'n ambtenaar van zoo'n vergoeding kon koopen. De Kamer heeft ingegrepen, de vergoedingen zeer verminderd en daardoor voor het Rijk f 15.000 per -jaar bespaard."* Ik vind dat prachtige resultaten. Sommigen hebben zoozeer hun gees telijk evenwicht verloren, dat ze de gedane onthullingen willen laten ge tuigen tegen de onvolkomenheid van ons politiek of maatschappelijk be stel. Dat is dwaas. Diefstal, verduis tering, misbruik van vertrouwen, al zulke dingen komen voort uit men schelijke onvolkomenheid. Als we een ander politiek bestel zouden forcee- ren, zouden daarmee de menschen in hun karakter niet mee veranderen. Velen zouden dus blijven knoeien, als ze hun kans behielden. Nu mag de Rekenkamer, en ook u en ik en de krant b.v. vast stellen, of er geknoeid wordt en in welke mate. Dat zal meerder geknoei kunnen voorkomen. Er is echter ook een politiek en maatschappelijk be stel denkbaar, waarbij het als „ver raad" aan den staat of aan de politieke machthebbers zou worden uitgelegd, als men misstanden zou durven aanwijzen, maatregelen daar tegen zou durven verlangen, kortomwanneer men een eigen meening en critiek zou durven heb- toewierp, begreep deze iets van deh toestand Alan Holt was niet gek; hij ver schilde in geen enkel opzicht van an dere mannen, die het dierbaarste, wat ze op de wereld bezaten, verloren hadden. En onwillekeurig, terwijl McCormick het aanbod aannam, richtten zijn blikken zich op het kleine vrouwtje, dat in de deur van de hut stond. Alan maakte kennis met haar. Ze was een rustig, bekoorlijk kind vrouwtje. Ze gaf Olaf een emstigen glimlach, reikte Alan de hand en haar blauwe oogen openden zich wijder bij het hooren van hetgeen aan booid van de „Nome" gebeurd was. Alan liet de drie menschen alleen en keerde naar het strand terug. On der het stoppen en aansteken van een pijp vertelde de Zweed, wat hij al geraden had dat dit meisje, wier lijk nooit zou aanspoelen, het begin en het einde der wereld voor Alan Holt beteekende. In de schemering van dien eersten dag zocht Alan tien mijlen langs de kust. Hij was alleen, want Olaf Erick sen had de tegenovergestelde rich ting genomen Het was een andere Alan, die keek naar het Westen, waar de zon haar laatste stralen wierp op de bergen achter hem. Hij had het gevoel, alsof hij pas van een zwaaar ziekbed was opge staan en alsof van uit den bodem van zijn eigen, geliefd land in zijn lichaam en ziel een nieuw levensbegrip was opgestegen. Er lag nog weliswaar een uitdruk king van wanhoop op zijn gelaat, doch deze was getemperd. De harde lijnen om zijn mond waren ver dwenen, zijn oogen hadden een uit drukking van smart en hij zag er ben. Zulk politiek bestel moet een eldorado voor knoeiers zgn. Het zou geen gelegenheid laten voor verhaaltjes in de krant over uitwassen en dezer onderdrukking. Bij zulk een bestel zou naast de schatkist de doofpot staan. WEENEN TREKT DE AANDACHT. Oostenrijk trekt de laatste dagen weer in meerder opzicht de aandacht van de wereld. Het is b.v. weer centrum van internationale activiteit. De Oostenrijksche onderstaatssecre taris van buit. zaken, Guido Schmidt, was in het begin der week op be zoek in Rome en wel als inleiding tot een belangrijke diplomatieke actie. Op de bijeenkomst van de minis ters van buitenlandsche zaken van Italië, Hongarije en Oostenrijk te Weenen, waartoe dit bezoek de aan leiding is geweest, zou op de eerste plaats aandacht worden besteed aan de houding der drie staten tegen over de kleine entente. De conferen tie te Weenen wordt beschouwd als een antwoord op de bijeenkomst te Bratislava. Voorts zal deze bijeenkomst een plechtige bekrachtiging zijn van de ItaliaanschOostenrijksch-Hongaar- sche entente tegenover Duitschland. De betrekkingen tusschen Duitsch land en Italië blijken tenslotte niet zoo innig te zijn als wel eens is ge dacht. Den weg van expansie, dien Hitler over den Balkan zoekt, is Mussolini's weg, waarop voor geen twee dictators tegelijk plaats is OOSTENRIJK'S ONTVOOGDING. Een andere zaak van belang is, dat de kwestie van den hoogen Volkenbondscommissaris te Weenen haar liquidatie tegemoet gaat. De heer Rost van Tonningen heeft, zoo als men weet, per 1 October zijn ontslag bij den Volkenbondsraad ingediend, hetwelk naar alle waar- schgnlijkheid de volgende week zal worden aanvaard. Hg zal zich dus weldra aan de redding van zijn Nederlandsche vaderland kunnen gaan wijden als hoofdredacteur van het komende Ennesbeesche dagblad Een opvolger is niet benoemd en het moet zeer onwaarschijnlijk geacht worden, dat in de toekomst nog een hoogen commissaris in naam van den Volkenbond een financlëele con trole zal uitoefenen. De Oostenrijk sche financiën zijn de laatste jaren dermate verbeterd, de valuta staat er zoo goed voor, dat de financiëele controle mettertijd zal worden op geheven. De Oostenrijksche regeering heeft zich evenwel verplicht ook zonder een nieuwen hoogen Volkenbonds commissaris aan het einde van elk kwartaal naar Genève te komen, om aldaar verslag over het finantieele beheer uit te brengen. Wat de motiveering, door Rost van Tonningen in zijn ontslagaan vrage gegeven, betreft, namelijk, dat een finantieele controle te Weenen overbodig geworden is, daarover is in Raadskringen nogal een en ander te doen. In Volkenbondskringen is men van meening, dat een dergelijke uitlating niet zonder overleg met het secretariaat gedaan had dienen te worden. Bovendien is niet de Raad, noch de Assemblée alleen competent over een eventueele daad- wekelijke opheffing der controle te beslissen. HUISZOEKINGEN IN BELGIË. De Belgische regeering, die bij monde van min.-president Van Zee land reeds eerder zeer nadrukkelijk te kennen had gegeven, dat ze geen terreurmethoden van links noch rechts zou dulden op dat oogen blik dacht ze in de eerste plaats uit als een man, die door een ver terend vuur was gegaan, waaruit hij gelouterd te voorschijn was ge treden. In de vallende duisternis ging hij dienzelfden weg terug en met iedere mijl, die hij aflegde, groeide in hem datgene, wat uit den dood tot hem gekomen was, en wat hij voelde, dat hem nooit meer zou verlaten,. En tegelijk met deze verandering, die over hem gekomen was, leek het alsof de droomerige zomeravond hem zelf toefluisterde, dat de zee nimmer haar dooden teruggaf. Toen Alan tegen middernacht terugkeerde, zaten Olaf, Sandy en zijn vrouw te zamen in de hut, Hij was op van vermoeidheid. Die zeven maanden in de Vereenigde Staten doorgebracht, hadden hem slapper gemaakt, verklaarde hij. Hij vroeg niet, of de anderen enig resultaat hadden bereikt hij was ervan over tuigd, dat dit niet het geval was. Uit de oogen der vrouw, waarin een bij na moederlijke uitdrukking lag, be greep hij genoeg. Ze had eten voor hem klaargemaakt en hij dwong zich er iets van te gebruiken. Sandy gaf een breedvoerig verslag van wat hij gedaan had en Olaf rookte zijn pijp en trachtte op opgewekten toon te spreken over het mooie weer, dat morgen verwacht kon worden. Alan voelde de gedruktheid, die er heerschte en hij begreep, dat zijn te genwoordigheid daarvan de oorzaak was, dus stak hij na gegeten te heb ben. zijn pijp op en begon met Ellen McCormick te praten over de schoonheid der bergen rondom de Eyak-rivieren, hoe gelukkig ze zich wel moest voelen haar huis te midden van zulk een paradijs te hebben. Er lag een onuitgesproken gedach te aan de rexistische lawaaierigheid, heeft thans laten zien, dat het haar ernst is. De aanslag nabij Luik op den rexistenleider Léon Degrelle, gaf haar daartoe aanleiding. Ze kon nu meteen toonen, dat ze het meende, dat haar weerstand evenzeer tegen de linksche als tegen de rechtsche agitatie zou worden gericht. In verschillende deelen des lands o.m. in de provincie Henegouwen en het arrondissement Brussel hebben de ambtenaren van het parket huis zoekingen gedaan naar de aanwezig heid van wapenen en munitie. Er werd op verscheiden plaatsen een onderzoek ingesteld o.m. bij de militante leiders der revolutionnair- socialistische partij. Te Brussel werden verscheiden documenten in beslag genomen. Ook te Luik en in 18 omliggende gemeenten heeft de politie 152 huis zoekingen verricht. Uit Dinant, Namen en Brussel namen agenten aan de huiszoekingen deel. Te Seraing zijn het lokaal der communisten en het volkshuis door gendarmes bezet. Zelfs Zondag zijn de huiszoekin gen, speciaal in de hoofdstad en om geving, voortgezet. Daarbij is veel correspondentie met het buitenland in beslag genomen. Eveneens werden wapenen ontdekt en instructies voor de bewapening der z.g. arbeiders milities. OORLOGSDREIGINGEN. Op tal van plaatsen bevinden zich op het oogenblik oorlogshaarden, maar de grootste gevaren voor exploisies komen momenteel, voor wat Europa betreft, voort uit de Duitsch-Russische en voor Azië uit de Japansch-Chineesche verhouding. Heeft de vorige week Hitier op den Rijkspartijdag te Neurenberg de heftigste dreigingen uitgesproken jegens Rusland en het bolsjewisme, Moskou uitte zich „ten antwoord" niet minder vrijmoedig en wapen- kletterend. De Russische Volkscommissaris van oorlog verklaarde in een rede voor 150000 arbeiders te Kiev: „Hoezeer de heeren, die zich aan gene zijde van de grens bevinden, thans ook ervan droomen, eenmaal den sovjet-grond te betreden, het zal hun niet gelukken." „Ons leger is bereid, alles te doen om den vrede in de wereld te ver zekeren. Als iemand pogen zou, ons land aan te vallen, dan zijn wg ten oorlog gereed(Stormachtige bij val). „Op militair gebied zijn wij van de zevende of misschien achtste klasse naar de negende overgegaan en in vele opzichten zijn we reeds van de middelbare school naar de hoogeschool overgesprongen. (Bijval) ,,Als een vijand ons aanvalt zullen we hem niet alleen uit ons land weren, doch hem op eigen gebied verslaan. (Stormachtige bijval en hoera-geroep)." In China doen zich regelmatige incidenten voor, welke den Japanners gelegenheid bieden om telkens op nieuw, dan hier en dan daar, de zaken te „regelen", hetgeen meestal bestaat uit het militair bezetten van Chineesch gebied. Feitelijk bestaat hier een „oorlog bij vredestoestand". Te Fengtai op 25 K.M. van Peiping r Peking) heeft een compleet gevecht plaats gehad tusschen een Chineesche en een Japansche troepenafdeeling. De zaak is tenslotte „geregeld" door het aftrekken van het Chineesche garnizoen uit de stad, welke door de Japanners militair is bezet. Toch blijft er de toestand zeer ge spannen en vreest men vooral aan Chineeschen kant ernstige gevolgen. De poorten van Peiping worden thans door Chineesche troepen bewaakt. Zaterdag had er te Hankau weer een incident plaats. Daar is een Japansche consulaire politiebeambte doodgeschoten. Het Japansche agentschap Domei meldt uit Shanghai, dat na den aan slag op den Japanschen politie beambte de Japansche vlootautori- telten bijeen zijn gekomen, om te overwegen, wat hun thans te doen staat. Nader meldt Reuter nog, dat naar aanleiding van den moord op den politieman van de Japansche legatie de staat van beleg is afgekondigd in de Japansche concessie in Hankau, alsmede in de aangrenzende con cessie, vroeger de Duitsche controle staat. DE DOODSTRIJD IN HET ALCAZAR. Het is te begrijpend, dat de bur gers en militairen, die zich zoo wan hopig in het Alcazar van Toledo hebben verdedigd, geen vertrouwen hebben gehad in het woord der menschen, die hun overgave eischten. Zelfs het woord van de z.g. regee- in haar oogen. Het was heel eenzaam wonen daar voor een vrouw zonder kinderen zei hij, terwijl hij Sandy glimlachend aankeek. Ze moesten een huis vol kinderen hebben. Sandy bloosde en Olaf barst te in lachen uit. Maar de uitdrukking in, toen ze haar man aankeek. We zijn juist bezig een nieuwe hut te maken, zei hij, en daarin zijn zelfs altwee „kinderkamers" getouwd. Er lag trotsch in zijn stem en terwijl hij deed of hij vuur wilde brengen in zijn pijp. die reeds brandde, keek hij vol teederheid zijn jonge vrouw aan, Een oogenblik later bedekte Ellen met haar schort iets, wat op een tafeltje lag dicht bij de deur, die jnaar Alan's kamer leidde. Olaf knipoogde, doch Alan die bemerkte het niet. Hij voelde echter dat in dit vreugdevol gezin kinderen zeker thuis hoorden. Wordt vervolgd.

Peel en Maas | 1936 | | pagina 9