TWEEDE BLAD VAN PEEL EN MAAS Adverteert in dit Blad Zeuj et gaön De overweldiging van België. FEUILLETON. Mattesen Ties de Kiesjeskèl Zaterdag 22 December 1934 Vijf'en vijftigste Jaargang No 51 Wat 'k Zal et ien eo paar weurd zegge. Iederiêa In Vénroj wèt dat de jonge paoter Peeters terug Is uut de Missie van Celebes, en now begriept iederiêa ök wel, dat die paoter ok wel zal schojje. Wurrum Kiek. Ik heb ien mien 5 durpen mit 230C Katholieken, durpen die wied uterèn liggen, vief schon jonges gevonten die ok priester willen wetre. Vier van die jonges zien al bezurgd andre braaf minse betalen dorvur. Mèc de jongste, en schon kèlke van vieftien jaor is ien Septmber pas begost. Ik heb vut um betald tot December toe nie veul vier maond, da's krek 4 maol 10 is 40 gulden. 'k Heb, toe ik wegging, tigge den Directeur en 't jungske gezeed: „Zie mer nie bang jong; da geld kumt er wel, went ik gaoj nor huus en ien Rooi zien veul goei minse. En now kan ik wel beej alleman an huus komme um wat le vraoge en dat za'k wel doen ok aj 't neudlg is, mer ik docht: as ik 't vest ien de krant zat en dan mit Kersmis is èfkes uterèn deuj wat ik neudig heb vur den schonne jong. da kos toch gen kwaod. As alle Venrodsche minse now is allemaol iets, al is 't mer vest en bitje beej en dun. dan was ik al en heel end gehollepe. Der stut ien Rooi zon schon kerk en as ik me nie vergis, viere we ien 1935 het vief- honderdjaorig jubbelee van die kerk. Zeujet now nie schon zien, as we ien de missie van Celebes ok en moj kerkske nerzatte, nie van steen of holt, mer as we now is is zonne jong hiellepe um priester te werre 't zeuj en schoDder monement zien as óos kerk. Toe de kerk gebouwd wier, stönte alle Venrodsche minse ien de reej en gave de steen dur van den enne an den andere, manskels en viollie, jonges en megjes, allemaol hebbe ze mit gedaon; 't was schon. En now zeuj ik zo gèèr hebbe as wer alle Venrodsche minse den Venrodschen jongen, helpen kosse, vur zienen jong. Zeuj dat now ok nie gaon, ève goed as in 1435 Ge wèt allemaol hiel goed dat ikke niks heb, jaoweliêa ding en groot dankbar hart 1 En as gej allemaol die dit stukike lèèst ien de krant, gej allemaol die er iets van huürt, d andere motte et mèc wiejer verrellen as gej alle maol die in de winteraovende same mit de kaart spuit of een tooniel uitvoering geft of enne spaarpot mot verdèle, as gej allemaol die ger iets an den erme kwiet widt zien, now is 'n klèn bitje zud willen géve, dan was ik zeker dat da jungske dur kos studiere en het kèlke zelf en de directeur en ikke en veural O.L. Hiér, wej allemaol zun 't nie vergète. En as ter minse zien, die gèc miêc willen doen, waorum nie ge laot 't mej mer wiête, Ge behoeft nie bang te zien da ge d'er ien lopt, krèk as mit den bruur vur enne maond terug I Ge wèt mej te woone: achter Jentjes huus vlak bej 't Gesticht. En dit nog öwen schonne hier Deken wèt ök dat ik vur zo'n jungske aan 't schojjen bin en de kaplaons okge kunt het gerust vraogen. Ik wiët welin Venrooi werd veul gegèven en der werd veul gevraogd, vur alles mer ik bin enne schojjer den ge gaaw kwiet zut zien en ik vraog niics mer, tenminste d uurste 10 jaor nie, as gej me allemaol en klein bitje wilt géve vur mienen Seminarist. Mag ik zegge „vur den Venrodschen Seminarist Zeuj dat now nie gaon Wat dunkt ow Now mit Kersmis of Nejjaor. An allemaol enne Zalige Kersmis en 'n Zaalig Nejjaor 1 H. M. PEETERS. m.s.c. Missionaris van Celebes. P. S. Paoter Simon Hendrik Pee ters, den die stukskes schrieft van „Pater en Peter", dat is en oême van mej en den viert mit Kersmis zien 50 jaorig Priesterfiêst den zeuj ok hiêl gèr hebbe as gej mej kost helpe. Zeuj 't gaon??? Herinneringen aan de omzwervin gen van een oud-oorlogscorres pondent tussclien de strijdende partijen. ALS FRANCTIREITR BEHANDELD. Ik had zielsmeelij met mijn mede gevangene, die niet te troosten was. Ga nu stil mee, zei ik hem, des te gauwer zul je weer bij je jongske wezen. Hij bieef echter doorhuilen. Tusschen de zes soldaten in werden we thans in de richting van het station geleid. Het was een treurige tocht. In den donkeren avond schreden we over den zwaar beboomden Boulevard de Namur, waar door den gloed van de brandende stad spookachtige schaduwen lagen. De vlammen knetterden aan alle kanten; met donderend geraas hoor den we hier en dan weer daar een of ander huis instorten. Soms was het weer een oogenblik angstig stil om ons heen en hoorden we slechts onze eigen voetstappen en 't gehuil vaa het oude mannetje naast me. Als de begeleidende soldaten hier of daar iets meenden te ontdekken, hielden ze ineens halt en riepen ze aan de vermeende naderende personen een „werda" toe. Soms waren het slechts wat lage struiken, voor welke we ons hadden laten ophouden, andere keereu bleken we gestooten te zija op een of andere Duitsche patrouille. „Parool klonk dan de roep van onze begeleiders. „Dusburg 1" werd geantwoord. Waarop men wederzijds naderde. Nog steeds lagen de lijken van neergeschoten burgers op den boule vard en als we langs deze doode lichamen liepen, terwijl hier of daar vlammen een oogenblik fel oplicht ten, dan schrikte ik telkens huiverend en gruwend op. Op het station werd ik voor een officier geleid, die aan een tafeltje op het perron gezeten was en zijn on middellijke omgeving met een petro leumlamp had verlicht. Mijn mede gevangene ging nu huilend zoo te keer, dat er geen huis meer met hem te houden was, waarom de officier besloot om zich zoo gauw mogelijk van hem te ontdoen. Zeg eens, vadertje zoo on geveer begon hij zijn verhoor heb jij aan dezen man dat was ik gelegenheid aangeboden om in je huis te overnachten. Het oude mannetje verstond niets van deze in het Duitsch gestelde vraag. Och, och... laat me toch... naar mijn jongske... Laat me toch gaan.... De officier scheen hem te ver staan. Ja, ja zegt hij je moogt gaan. Zeg alleen wat je van dezen man weet. Och, och, ik versla u niet. Laat me toch gaan. Ik ben onschul dig, meneer, ik ben onschuldig. Ik ken dezen heer niet... Ik nam nu maar ongevraagd het woord en verklaarde, dat het oude mannetje mij niet kende, noch kon kecnen. Waarom hebt u dan contact gezocht met dien man Toen heb ik van az mijn weder varen in Leuven verteld en ook gezegd, dat ik van generaal von ManteufFel toestemming had gekre gen om in 't huis van mijn mede gevangene te overnachten. Mede verklaarde ik, waarom ik tenslotte in overleg met de militaire wacht in de goederenloods het naastgelegen huis tot slaapstee had gekozen En eindelijk kreeg ik toen te hooren, waarvan ik werd verdacht Ik werd beschuldigd van... spion- nage en brandstichting Juist een der soldaten van die wacht aan de goederenloods, een van die halfdronken kerels dus, had achteraf gemeend in mij den persoon te herkennen, die hem 's middags zou hebben gevraagd o, sancta simplicitas 1 of hij een... Belgisch of Duitsch soldaat was. Dat was dus Je spionnage. En bovendien had hij dien persoon even later per fiets zien vluchten uit een fabriek, welke dadelijk daarop in brand stond. Brandstichting I Verontwaardigd verklaarde ik, dat ik toch warempel geen weken achter een op het oorlogsterrein kon hebben rondgezworven, zonder dat me het verschil tusschen een Duitschen en Belgischen soldaat duidelij c zou zijn geworden. En wat die brandstichting betrof in een fabriek, het geval leek me te dol om er veel woorden over vuil te maken. Ik eischte, dat men mij met den bewusten soldaat zou confronteeren, maar daar kon voorloopig niets van komen. De officier bleek heelemaal niet van mijn onschuld overtuigd en bij beval me, m'n „toon" een beetje meer in mineur af te stemmen. Toen vroeg ik om voor generaal von ManteufFel le worden geleid, dien ik 's middags had gesproken, maar deze was op inspectie en zou eerst den volgenden morgen terugkeeren. Stuk voor stuk werden thans mijn papieren nagezien en de officier moest toegeven, dat die in orde waren. Een beslissing echer kon hij niet nemen, aivorens ik voor den commandant zou zijn geleid. Het oude manneke mocht onder hoede der zelfde soldaten naar zijo huis worden teruggebracht en ik kreeg zoowaar nog gedaan, dat hij twee ronde brooden meekreeg van een reusachtigen stapel, welke op het perron was opgeslagen. Mijn medegevangene werd nu teruggeleid en ik werd gefouilleerd door twee soldaten, die me alles uit de zakken haalden papieren, geld. horloge enz. Daarmee kwam ook een Duitsche kaart van België te voorschijn in de hoeken stond ge drukt „Nur füt Militar", alléén voor militairen 1 Met booze stem verzekerde de officier me, dat hem dit geval zéér verdacht voorkwam en hij vroeg me, hoe ik aan deze kaart kwam. Ik vertelde hem naar waarheid, dat ik het ding voor één Mark in Aken had gekocht, waar de kaar in talrijke winkels te koop lag. He „Nur füc Militar" beschouwde ik al; een uiting van den slimmen Duit schen handelsgeest. Om die verklaring scheen de man boos te worden, want hij gelastte dat ik ook mijn kousen en schoener moest uittrekken. Van de laatste werden met een nijptang de zolee en hakken afgetrokken om te speuren naar verborgen papieren. Ik werd nu naar een plaats op hei perron vervoerd, waar verscheidene soldaten op stroo een nachtlegei hadden gevonden. Ze behoorden toi een stationswacht en de manschap pen moesten om de twee uur op post gaan. Ze lagen op een plaat* waar het perron niet overkapt was dus onder den blooten hemel. Maai zij hadden tenminste nog stroo om op te liggen en een goede dekking van dekens, ik moest tusschen hen in gaan liggen, op den steenen grónd, zonder deken. Het aantal posten werd met één uitgebreid deze had mijn bewaking tot speciale taak. Met de boodschap, dat ik bij de eerste de beste poging tot ont vluchting zou worden neergeschoten, kon ik gaaa.... slapen 1 't Was een koude nacht en een dikke, zware mist maakte elk uitzicht onmogelijk. M'n slaapgenooten raas den en tierden tegen me, zeggende, dat ik een van die lui was, die hen verraderlijk beschoten hadden. Ik rilde van kou en ellende en voelde als 't ware het vocht van den kouden, natten grond m'n lichaam intrekken. Terwijl al die kerels me ver- wenschten, was er toch één, die van me gelooven wilde, dat ik een vreedzaam buitenlandsch journalist was en dat elk misverstand zou worden opgehelderd, als ik morgen voor den commandant zou worden geleid. Hij kreeg meelij met me en haalde een zwaren soldatenmantel voor me ter dekking. Hoe dankbaar was ik dien soldaat! Van slapen kwam natuurlijk niets. Als de soldaten van hun post terug kwamen en anderen gingen er heen, dan zagen ze in den donker niet, waar ze liepen en overal op m'n lichaam beukten dien nacht de grove soldatenlaarzen. 't Was een fantastische nacht. Gillend fluitend kwamen voortdurend militaire treinen uit den mistigen donker opduiken en telkens als er een het station binnengestoomd was, ontstond er een zee van lawaai. Al die treinen waren gevuld met Engel- schen, die door de Duitschers bij St. Quentia gevangen waren gemaakt natuurlijk stonden ze onder een zwaar bewapend geleide. De treinen waren geheel met groene boomtakken opgetuigd, waardoor ze een voort- schuivend kreupelbosch geleken. Telkens als zoo'n trein binnenrolde, hieven de begeleidende Duitschers luidkeels vaderlandsche gezangen aan en het „Deutschland, Deutschland über alles 1" doorgolfde dan den misl. Onder de kreet „De Enge'schen zijn daar I" liepen ook mijn slaap genooten eiken keer op de binnen komende trein toe. Ze jouwden den overwonnen vijand dikwijls op ergerlijke wijze uit en dat maakte hun enthousiasme onridderlijk. Acht treinen met gevangen Engel- schen kwamen dien nacht te Leuven aao. Md. (Wordt vervolgd.) Oorspronkelijk verhaal van de Noord-Limburgsche grenzen door BERNARD VIELER. 13 Aanstonds trok het gezichtje zich in een zure plooi mannen- tranen zijn bitter... Deze droevige overpeinzing bracht Mattesen Ties het doel van zijn tocht voor oogen. In arren moede, niet wetend waar hij zijn versiooten kind onderbrengen zou, had hij gisterenavond wel heel kordaat gezegdik zal hel kind bij mijn zuster brengen, maar nu hij zijn voornemen zou verwezen lijken, vroeg hij zich plotseling-, zal Hanna het kind goedwillig opnemen Zijn zuster had nooit kinderen gehad zou er misschien niet mee omgaan kunnen er niet, goed voor zijn. Daarbij was Hanna altijd zelf zuchtig en berekenend geweest, wat ook nog bij de verdeeling der nalatenschap hunner moeder gebleken was, toen zij ook al woorden gehad en niet geheel in vriendschap van elkander gegaan waren. Waarschijnlijk had zij ook van zijn veroordeeling gehoord en zou ze misschien weigeren het kind op le nemen van den broer, die in de gevangenis gezeten en een groote schande over de familie gebracht had. En wat dan Als zij weigerde... of wat even erg was... als zij het kind eens slecht of hardvochtig behandelde? Neen... hoe meer hij er over nadacht, des te vaster vorm kreeg zijn besluit, dat hij het kind niet naar Hanna moest brengen... Maar waarheen dan Heilige Maria en Heilige Jozef, zoo bad de radelooze in z'n binnenste, gij hebt ook een on derkomen moeten zoeken voor 't kindeke Jezus en er een zwaren lochi mee ondernomen, helpt mij toch en geef mij raad En ziet, na eenig peinzen, daar schoot het hem te binnen... Dank Maria! dank Jozef! zei hij luidop... hij wist nu waar heen. Hij nam zijn kindje, legde het in de mand, waarover hij den doek dekte en begaf zich weer op pad. Hij vervolgde evenwel niet den ingeslagen weg naar Goch, maar ging in een zuidelijke rich ting door het bosch, totdat hij aan een riviertje kwam. Het groote scheprad van een watermolen draaide er ruischend in het rond en in den kolk daar onder bruischte en warrelde het schuimende water. Een eind achter den poel lag een brug over de rivier, die Ma.- tesen Ties hier overschreed, om aan de andere zijde zijnen weg weer te vervolgen in de bosschen. Hij was nu weer op Hollandschen bodem. 't Was een lange marsch en de zon was al bijna onder, toen de moede wandelaar met zijn mand, die hem nu zwaar begon te wor den, zich neervleide in een kreu pelbosch, dat in de nabijheid van een alleenstaande groote boerderij lag. Hij rustte een oogenblik uit en begon het kind te ontkleeden, om te zien of er ook merkteekens in het ondergoed waren. Daarbij viel zijn oog op twee moedervlekken achter onder het schouderblad van het meisje, een tamelijk groote donkerbruine vlek Ier grootte van een dubbeltje en een kleinere. In het hemdje was met groote letters een M geteekend, in de andere kleertjes ontdekte hij niets, alleen in de twee doeken, die vrouw Siebers hem meegegeven had, stonden de letters M.S. Hij nam zijn mes en sneed de teekens uit het linnen, de uitgesneden stukjes slak hij in zijn rozen kransdopje, dat hij in den zak droeg. Het kind was weer ingeslapen en nu begaf hij zich alleen naar den rand van het kreupelhout, waar hij achter de lakken ver scholen bleef uitkijken naar de boerderij, die met de achterzijde naar hem gekeerd lag. De achterbouw was langer en breeder dan die van de meeste boerderijen daar in de streek en zag er goed onderhouden uit. De groote staldeuren waren reeds gesloten, want het was nu avond en 't begon donker te worden. De stal was aangebouwd aan het voorhuis, dat nogal ruim scheen te zijn, maar vanuit zijn schuilplaats kon Thies slechts een zijde daarvan zien. Hij keek opmerkzaam rond of er geen waakhond lag, maar zag of hoorde niets daarvan, weshalve hij veronderstelde, dat deze aan de andere zijde van het huis of aan den voorkant liggen moest. Van het hoofdgebouw geschei den stonden op een afstand van ongeveer twintig meter twee groo te schuren, de eene achter de andere en heel aan het eind een ruim bakhuis. Toen hij eenigon tijd aldus de omgeving opgenomen had, kwam er een jonge meid door een zij deur naar buiten en klapte in de handen, terwijl ze met een door dringende stem riep: Komde gillie èle De vrouw die wacht 1 Op het geroep der meid kwamen twee mannen uit een der schuren, de jongste ging recht op de zij deur af, waarin de meid nu weer verdwenen was, terwijl de oudste eerst nog de deuren sloot. Daarop volgde hij den jongen man en ging ook naar binnen. In den laatsten had Mattesen Ties de figuur van Fried Pas mans herkend, want hij bevond zich hier bij den Flammertschen Hof in Meerhout. Toen de boer een oogenblik in huis was, verliet de verspieder zijn plaats in het boschje en ging wat naar rechts om de andere zijde van het huis op te nemen. Alles was er rustig en hij zag ook daar geen hond of honden hok. Na zich een oogenblik bedacht Gemeenteraad van Maashees en Overloon. Tegenwoordig zijn alle leden. Voorzitter is Burgemeester A. Jans. Secretaris L. Keuten. De Voorzitter opent de vergadering met den Christelijken Groet en heet alle leden welkom; de no.tulen wor den, na voorlezing door den Secretaris, goedgekeurd. 1. Ingekomen stukken. a. Voor kennisgeving worden aangenomen 1. Goedkeuringsbesluit van Ged. Staten op Raadsbesluit tot wijziging der begrooting 1934 o.a. voor de stichting van een nieuwe gemeente boerderij. 2. Idem tot verpachting van een boerderij aan W. H. Thoonen. 3. Idem tot verhuring van een woonhuis aan J. Schrader, gemeente veldwachter. b. De verordening veldwachters is teruggekomen met enkele kleine aanmerkingen. De Secretaris zegt, van den burge meester te St. Anthonis een exem plaar der verordening te hebben ontvangen. Deze verordening is aldaar onlangs vastgesteld en voldoet aan de eischen. Besloten wordt de verordening opnieuw vast te stellen. c. Naar aanleiding van het in de vorige vergadering aangehouden punt betreffende toetreding als lid van den Noordbrabantschen Brandweerbond wordt thans met algemeene stemmen besloten niet toe te treden. II. Behandeling Gemeentebegroo- ting 1935. De Voorzitter stelt aan de orde de behandeling dezer begrooting en spreekt daarbij ongeveer als volgt Mijne heeren. Gij weet dat de be grootingen van 1933 en 1934 on danks groote bezuinigingen en hoogst mogelijke belasting niet in evenwicht waren te krijgen. Daarom zult U zich met ons verheugen, dat de regeling en toestand van onze ge- meentefioanciën een zoodanige ver andering ten goede heeft ondergaan, dat we de begrooting voor 1935, welke wij U hebben aangeboden, en thans zullen gaan behandelen, sluitend hebben kunnen maken. Behalve het batig slot van den dienst 1933 is op deze begrooting eigenlijk een batig saldo van ongeveer f 1750. Omdat we noodlijdend zijn, hebben we evenals in 1933 en 1934 de belastingschroef tot aan den laatsten draad toe aangedraaid moeten laten. Thans hebben we echter het voor uitzicht, dat we in den loop vaD 1935 ons van de knelleude banden, die de noodiijdendheid met zich brengt, kunnen vrijmaken. Ik twijfel er niet aan. of U zult met ons den dag gelukkig prijzen, die ons hiervan verlossing brengen zal. En als we daa nog wat verder kijken, mogen we de hoop koestereD, dat we, behoudens onvoorziene tegenslagen bij de volgende begroo ting voor 1936 in den belastingdruk, zij het dan niet veel, toch een weinig verlichting zullen kunnen brengen, iets, wanneer ons dit lukken zal, door onze gemeentenaren vooral in dezen moeilijken tijd op hoogen prijs zal worden gesteld. Gij ziet mijne heeren, we zijn op den goeden weg; laten we elkander helpen en steunen om hierop een zoo groot mogelijke vordering te maken. Tenslotte meen ik nog een woord van dank te moeten brengen aan onzen Secretaris, die met zooveel toewijding het vele werk. dat aan deze begrooting verbonden is, heeft verricht' Hierna wordt de begrooting post te hebben, liep hij terug naar de plaats waar hij den korf met het kind achtergelaten had en ver scheen spoedig weer in de nabij heid der boerderij, met de mand aan den arm. Voorzichtig rondspiedend, sloop hij langs de zijde van den stal tot bij het woonhuis Ook aan dezen kant bevond zich een zijdeur en onmiddellijk daar achter een klein raam, dat open stond. Ties keek naar binnen en zag dat het een klein vertrek was, waarschijnlijk van 'n knecht want bij het flauwe licht zag hij een manshoed en een halflange pijp aan den muur hangen. Naast het raampje stond een stoel, waarop eenige manskieeren lagen. Zonder zich verder te be denken, nam Ties het kind met het kussen uit de mand en legde het binnen op den stoel, waar hij de kleeren afgeworpen had. Bij het reiken scheen de flesch uil den mond van het kindje ge schoven te 'zijn, want 't wurm begon plotseling zacht te jam meren» In alle haast duwde Ties de flesch weer in den mond van het kind en sloop toen behoedzaam en vlug naar zijn schuilplaats in hel boschje terug. Nauwelijks stond hij daar of hoorde het kind weer schreeuwen, nu goed hoorbaar en bijna zonder ophouden. Toch scheen men 'tgeschreeuw in huis blijkbaar niet vernomen te hebben, want hij hoorde geen buitengewone beweging, dan toen de baas na verloop van tijd naar builen trad om de vensterluiken voor post behandeld. Het batig slot van de rekening 1933 bedraagt f 4314.74. Als regel zou dit bedrag moeten komen ten bate van den dienst 1935. In een schrijven van den Minister van Binnenlandiche Zaken wordt voor gesteld dit bedrag ter reserveering van den genoten rijkssteun in 1933, welke bedroeg f 11000.—, naar den kapitaaldienst 1934 over te brengen. Daar de begrooting 1935 op zich sluit met een batig slot, zonder inbe grip van het saldo 1933, kan aan dit batig saldo geen betere bestem ming gegeven worden, dan voor teruggaaf van genoten rijksvoorschot in 1933. Het zou daarom geen doel hebben dit bedrag ter reserveering buiten de gewone inkomsten te iaten. In verband hiermede wordt besloten het batig saldo 1933 te brengen op den gewonen dienst der begrooting 1935- Op voorstel van B. en W. wordt de jaarwedde van den ambtenaar ter secretarie mede in verband met het verplichtend pensioen verhaal lOpCt. voor 1935 bepaald op f. 475. Besloten wordt in de kosten van telefoonaansluiting van den ontvan ger te vergoeden een bedrag van f. 20, per jaar, gezien het groote voordeel, dat de gemeente bij deze aansluiting heeft. De Voorzitter stelt voor om den veldwachter, die per 1 Januari a.s. telefonisch wordt aangesloten, een doorverbinding te geven voor dag en nacht. De kosten hiervan bedra gen 6 ct. per dag. De Raad besluit met doorverbin ding nog een jaar te wachten in verband met de kosten. De Voorzitter zegt, dat een straat lamp bij Jos. Geurts te Maashees onpractüsch haogt. Hij stelt voor dit te doen veranderen. Weth. Crooymans zegt, dat bij Giebels in Overloon met geringe kosten ook een jlamp, welke daar zeer hard noodig is, kan worden bij- gehangen. Dit wordt goedgevonden. In ver band hiermede wordt de straatver lichting met f 50, verhoogd. Het lid Fransen vraagt of op Eerste Kerstdag smorgens straatver lichting niet een paar uur kan branden b,v. van 5—7 uur. De Voorzitter zegt er voor zullen zorgen. Bij den post waarschuwingsborden wordt er op gewezen dat enkele borden zullen moeren worden ver nieuwd, in verband met de gewijzig* de motor- en rijwielbeschikking. Weth. Crooymans merkt hierbij op, dat de borden „Rijwielpad" er wel staan, doch dat er geen acht op geslagen wordt, zoodat veel paden worden vernield. Hij acht het ge- wenscht, dat door de Politie hierop streng wordt gelet, anders hebben we aan het plaatsen der borden ook niets. In verband met de raming vaa een inkomst van f. 100, voor vergoeding van de gemeenten Sam- beek en Viei lingsbeeK in de onder houdskosten van den kunstweg Oploo—Overloon, zegt Wethouder Croomans. dat deze bijdrage niet voldoende is. Hij zou het niet meer dan billijk achten als beide gemeenten haar evenredig aandeel daarin be taalden. Deze weg heeft voor deze gemeenten vooral in den tegenwoor- digen tijd veel beteekenis. Weth. v. d. Heuvel zou willen voorstellen, de weg aan de provincie over te dragen. Het zou voor de gemeente eeD heele verlichting geven, en voor de provincie geen nadeel in van het woonhuis dicht te maken. Reeds voordat de boer bij het kleine raampje kwam, had hij 't vreemde geluid gehoord, waaraan men op den Flammertschen Hof niet gewend was en hij keek on derzoekend rond om le ontdekken vanwaar het kwam. Spoedig had hij de richting gespeurd en gluur de door het openslaande venstertje van de knechtskamor naar binnen. Meteen gebaar van verbazing week hij achteruit en verdween toen heel snel door de zijdeur in het huis. Nog geen minuut later zag Ties uit zijn schuilhoek, dat er licht kwam in het kleine ka mertje en hij hoorde stemmen door elkander schreeuwen. Dan werd het weer donker en daarna werd het venstertje gesloten, in het huis klonken nog verwarde stemmen en geruisch. Mattesen Ties, die nu de zekerheid had, dat het kind gevonden was, hield het voor raadzaam nu zoo vlug mo gelijk uit de nabijheid te verdwij nen, vooraleer men in de omge ving ging zoeken. Dien nacht sliep hij in een karschuur van een boerderij, die ver van den Flammertschen Hof verwijderd lag. XII. Hoe Mattesen Tics een ,.kiesjes- kèl" werd. Eenige jaren zijn voorbij gegaan jaren die Mattesen Ties zelf het liefst vergeten en uilwisschen zou. (Wordt vervolgd.)

Peel en Maas | 1934 | | pagina 5