Tweed© Blad van „PEEL EN MAAS
God-alleen.
Het Onze Vader.
iui>/
ff
Waarom het te doen is
FEUILLBTON
Kleine schoenpoetsers.
48e Jaargang. No. 48
]a waarom Waarover gaat het,
wat beoogen de modepropagandis
ten De vrouw bederven en daar
door de Katholieke Kerk vernietigen.
Luistert.
En nu vragen wij ons at Wie
heeft er belang bij aan de vrouw
een heidensche, een zedelooze mode
op te dringen, die haar leert allen
eerbied voor zich zelf af te leggen
en te verzaken aan den eerbied dien
de man haar is verschuldigd
Wie anders dan de vijanden van
Qod en van Zijne zedeleer Wie
anders dan de vijanden der Katho
lieke Kerk
„Om de Katholieke Kerk te ver
nietigen" zoo sprak een hunner in
het midden der negentiende eeuw
„moet men beginnen met de vrouw
te doen verdwijnen, maar aangezien
dit niet mogelijk is, laat ons ze be
derven."
De vrouw bederven, ziedaar het
doel onzer vijanden en, helaas, hun
pogingen zijn niet ijdel.
Langzamerhand heeft men de vrouw
geleerd haar ingeboren liefde voor
den huiselijken haard af te leggen
zij wenscht onafhankelijk te zijn, zij
dorst naar vrijheid en genot en ver
waarloost haar heiligste plichten, het
moederschap sehrikt haar af. Ze is
geworden een mislukte jongen, een
mislukte man.
En toen ze eenmaal zoo ver was
gekomen, toen hebben sport en dans
er het hunne toe bijgedragen om
haar voort te zweepen op den weg
des verderfs. Toen zijn ontstaan de
hedendaagsche wulpsche dansen, de
gewoonte om alleen uit te gaan en
laat in den nacht terug te keeren, om
zich, bijkans ongekleed aan het be
dorven publiek op het strand te ver-
toonen, de zin voor het naakte, voor
iedere ondeugd, voor iedere uitspat
ting: de ware ongebondenheid
En de hedendaagsche mode, ze is
een uitvloeisel van dit alles. Aldus
bedorven wordt de vrouw een speel
bal van gewetenlooze kleermakers en
naaisters, wier bekwame handen de
kunst verstaan de hartstochten te
vleienzij leende zich gedwee tot
alles wat hun bedorven verbeelding
wist uit te denken. En, om, haar
spoediger te bederven, begint men
reeds met het kind en met het jonge
meisje. Men heeft een nieuwe zeden
leer geschapen waarbij niets kwaad
is, niets onwelvoegelijk, niets zede
loos. Terwille van gezondheid en
lichaamskuituur kan men zich ver-
toonen gelijk men wil en alle fatsoen,
alle eerbaarheid is een gebrek aan
onschuld.
Men ziet het, hier geldt het niet te
redetwisten over de lengte van een
rok en andere kleinigheden de zaak
ligt dieper.
Het geldt hier de levensvraag: Zal
de wereld christelijk blijven of ver
vallen tot de schandelijkheden van
het heidendom
De vraag is zullen de christen
vrouwen weten te bewaren en te
verdedigen dien kostbaren schat van
deugd en goede zeden, welke door
Qod aan haar is toevertrouwd of
zullen zij zich verlagen tot speelpop
pen van onze vijanden, zullen ook
zij zich laten bederven en door
hunne dwaasheid medewerken tot
uitroeiing van het christendom en
herleving van het oude heidendom
Het komt ons voor, dat, aldus de
vraag gesteld, het antwoord niet
twijfelachtig kan zijn en iedere waar
lijk katholieke vrouw vaarwel moet
zeggen aan de hedendaagsche mode
grillen en door haar zedige kleeder
dracht moet toonen katholiek te zijn
en katholiek te willen blijvenH.
MIJNHARDTS's
Hoofdpijn-Tabletten 60 ct
Laxeer-Tabletten 60 ct
Zenuw-Tabletten 75 ct
Staal-Tabletten 90 ct
Maag-Tabletten .75 ct
Bij Apoth. en Drogisten
Naar het land der zwarten.
Onder dezen titel, hoop ik, met Gods
hulp en zoo de tijd 't altijd toelaat, 'n
reeks artikelen te plaatsen in dit blad,
om zoo steeds getuigenis af te leggen
van mijne diepgevoelde dankbaarheid
jegens al mijne goede missievrienden,
die dit lezen zullen. Mogen al mijne
lezers er dan ook niets in zien, dan
een aanmoediging steeds met meer
ijver met den missionaris mee te
werken aan de verbreiding van ons
schoone ééne ware geloof, bij onze
zwarte heidensche broeders in Midden-
Afrika, ja bij allen, die over heel de
wereld nog ronddwalen in ongeloof en
onwaarheid.
Dat de lezers tevens willen excusee-
ren, wanneer er soms te langen tijd
zal zijn tusschen 't verschijnen der
verschillende artikelen, daar omstan
digheden en tijdgebrek dit zeker meer
dan eens mee zullen brengen.
Het uur van scheiden.
»Gij die alles verlaten hebt
om mijnentwille, en mij ge
volgd zijt, honderdvoudig zult
gij beloond werden, en 't eeuwig
leven bezitten."
Dat was 't zoete evangeliewoord, 'l
troostwoord dat heel dien grooten zwa
ren dag van 2 October in m'n ooren
klonk, en fluisterend in mijn priester-
hart bleef naklinken, om te sussen 't
leed dat ieder scheidingsuur met zich
medebrengt* 't Was de groote dag des
Heeren, waarop 't Evangeliewoord
moest bewaarheid worden »Een zwaard
ben ik op aarde komen brengen om te
scheiden wat vereenigd is", 't Groote
offer van scheiden, dat de Meester
vraagt van al zijn apostelen die Hem
volgen willen.
's Morgens nog had ik het geluk een
plechtige Hoogmis op te dragen voor
alle parochianen van Oirlo-Castenray,
en voor al mijne vrienden, niet het
minst voor mijne familie, 's Middags
nog zong ik de Vespers en het Lof in
de mij zoo dierbare parochiekerk, met
den Z.E. Heer Pastoor zelf als diaken
aan mijne zijde. Dan nog de processie
waarin ik zelf het hoogheilig Sacra
ment droeg, rondom 't kerkhof waar
zoovele dierbaren rusten, langs de
graven van te vroeg ontslapen Ouders
Dan, nog een paar uurtjes van samen
zijn, en een laalsten keer klonk 't
woord van den vragenden Meester
»Wilt gij volmaakt zijn, dan verlaat
alles, en volg mij."
Kwart voor zessen was de trein..
Daar rolt hij reeds met veel geraas 't
kleine stationnetje binnen. Nog een
afscheidskus van alle dierbaren die me
vergezelden, vele wuivende kinderen
die ons gevolgd waren nog eens wui
ven en wuiven.... Tot over tien jaarl...
't Groote offer was gebracht 1
De duistere avond bracht me met
regen en wind in Oirschot, in 't Scho-
lasticaat, waar 'n Broer op me wachtte,
en Leermeesters en vele studiegenoo
24.
De moeder beefde. Het was voor het
eerst sedert dien ongelukkigen avond,
dat er over haar dochter Marie gespro
ken werd.
Koud en met berekende strengheid
in den toon zijner stem zeide Dimier
Zij bracht de schande met zich
mede. Mijn jongste dochter zal en mag
daaronder niet lijdenen door haar
tegenwoordigheid zou er steeds een
schaduw op Evi terugvallen.... de wereld
is zoo kwaadwillig.
Dus om wille van de wereld
weigert gij uw kind het ouderlijk huis,
niet uit eigen overtuiging
Dimier viel hem scherp in de rede
Overigens, Saville, laten wij hier
over zwijgen. Eens had ik een dochter,
Marie, zij is voor mij dood. Uwe Miotte
gaat mij niets aan, ik ken haar niet en
wensch evenmin haar te leeren kennen.
O, Everard, zeg dat toch niet, zeide
zijn vrouw schuchter en pijnlijk aange
daan.
Ja, inderdaad, ik geloof, dat gij
haar niet kent, mijnheer Dimier, zeide
Saville kalm. Vóór tien jaar hebt
gij een kind uit uw huis gejaagd, nu
keert een vrouw terug, gerijpt door
kommer, ellende en ontbering.... En
wie was de schuld van de lijdensschool,
en van vervlogen dagen, om samen 't
afscheid te vieren. Regen en wind en
storm maar zonneschijn zou er zijn
den dag daarop, 3 October; de zon van
echte broederliefde zou alle nevel
verdrijven en alle tranen drogen die
't scheiden uit 's menschen harten
perst. Ook van ons zouden de heidenen
gezegd hebben gelijk weleer van de
eerste christenen »Ziet hoe zij elkan
der lief hebben Wilt slechts verder
lezen...
's Morgens droegen we samen een
plechtige Hoogmis op, wij, drie klas-
genooten, vertrekkende Missionarissen.
Voor 't eerst zongen we plechtig de
Mis van 't feest der H. Theresia van
't Kindje Jezus, de beschermster der
missie en missionarissen, 't Koor van
Fraters voerde de schoone, smeekende
Mis van Rheinberger uit. Wat 'n en
thousiasme in die stemmen 1 Wat 'n
meeleven, 'n smeeken Laat ook mij
heengaan, Heer, gelijk deze uitver
korenen.
't Afscheidsdiner verliep sober, maar
prettig en gezellig. Maar de avond zou
ons vooral zonneschijn brengen, be
wijzen van Broederliefde, gelijk de
wereld er nauwelijks meer kent.
Tegen vijf uur was de zoogenaamde
missieavond. De zaal waar we bijeen
kwamen, was feestelijk en diepzinnig
versierd, 't Groote Kruis met draperieën
omhangen en daaronder de beeltenis
van 't tf. Treeske. Van 'tkruis af hing
een regen van rozen, langs de beelte
nis van de H. Theresia af, onder op
n grooten wereldbol, waar de rozen
blaadjes uiteendwarrelden en terecht
kwamen op de missielanden die ons
wachten.
Dat was schoon en diep van zin. 'n
Regen van rozen zal Treeske zeker
voor ons afgebeden hebbenen al
zullen 'tdan rozen met doornen zijn....
dat zullen 't zeker soms zijn 1 Dat is
nu eenmaal 't wachtwoord van den
missionaris, maar ook zijn kracht:
»Per crucem ad lucem, per crucem ad
coronam (Door kruis en lijden naar
't licht en de glorie 1)
Weldra volgde een aaneenschakeling
van geestdriftige missieliederen en toe
spraken, fijnverzorgde redevoeringen
over de grootheid van den missionaris,
over 't schoone van zijn nobel offer,
afgewisseld telkens met zang en keurige
lichte missiegedichten, 't Ging als om
strijd, wie toch maar 't beste 't zielen-
vuur van zijn hart zou ontboezemen
Dat was de schoone uiting van even-
zoovele jonge harten, die hunkeren
naar den dag dat ze kunnen volgen op
het veld van eer en strijddat was
weer een van die resultaten van reine
sterke liefde, die 'n Overste en Leer
meesters aankweeken in jonge enthou
siaste harten.
En al schooner en hooger ziet men
't Priesterideaal dan siijgen, en lichter
wordt 't offer en zoet de dag van
scheiden. »Ubi caritas et amor ibi Deus
est.» (Waar liefde, reine liefde heerscht,
daar toeft God zelf.)
't Schoonste wachtte ons nog in den
lateren avond. Toen we na 't avond
eten in 't duistere park kwamen, lag
daar de kasteelgracht gansch verlicht.
Van den overkant stond 'n hoog kruis
in kleurig doorschijnend papier, van
binnen verlicht, en dragend om 't ge
kroonde Christushoofd »Sitio I Sitio 1...
quia amore langueo». (Dorst heb ik,
dorst naar zielen, omdat ik wegkwijn
van liefde). En daaronder weer de
groote wereld, met de missielanden
sterker omlijnd, en de zinrijke tekst
>Groot is de oogst, maar weinig de
werklieden».
'n Honderd passen verder lag een
open Indianentent, waar men duidelijk
een Indiaan zag liggen, met wijde
amazonebroek en wuivende pluimen
om zijn voorhoofd, 'n Beetje luguber
laaide 't nachtvuur op, dat knetterde
voor de nut en lekkende tongen sloeg
in 't water van de gracht. En nog wat
verder, in 't duistere een negerhut,
die dit arme kind doormaakte Wan
neer zij een armen jongen lief had, die
u niet aanstond, was dit toch nog geen
misdaad..die een dergelijke straf ver
diende. Ik weet het wel, de toorn komt
plotseling, een kwaad woord is licht
ontsnapt, en een ruwe daad snel begaan.
Maar wanneer wij een onrecht begaan
hebben, vindèn wij altijd wel weereen
gelegenheid dit tenminste gedeeltelijk
goed te maken en van deze gelegen
heid hebt gij voor een paar weken geen
gebruik willen maken....
Wat weet gij Jaarvan riep Dimier
verwonderd.
Hij dacht, dat de terugkomst van
Marie, die toch slechts enkele oogen
blikken in het ouderhuis vertoefde,
onopgemerkt gebleven was.
Ik weet, dat uw dochter Marie tot
u gekomen is om uw vergiffenis af te
smeeken, ik weet, dat zij zich voor u
en alle aanwezigen vernederd heeft en
ik begrijp niet, dat gij, mijnheer Dimier,
u toen niet herinnerd hebt, dat ook gij
eenigen tijd geleden om genade ge
smeekt hebt tot God, dat deze u zou
vergeven en het leven van den kleinen
Abel u mocht behouden blijven.... en
God heeft uw smeeken verhoord.... doch
gij zijt onverbiddelijk gebleven.... en
toch hebt gij destijds beloofd Gods naam
in uw huis te heiligen..En kunt gij
dezen meer heiligen en eerbiedigen dan
door de geboden van God te onder
houden. Heeft God zelf niet gezegd
Wanneer uw broeder u zevenmaal op
een dag heeft beleedigd en u ook zeven
maal op een dag om vergiffenis vraagt
en spreekthet doel mij leed, dan zult
met 'n koolzwarte bewoner bij den
gror.d neergehurkt.
Dal was de scène 1 De avond was
prachtig, stil en majestueus, als was ie
bang de stemming te storen.
Nu ging 't komen 1 Van schier uit
de dichte boomen kwamen lich'en. 'I
Was 't roeibootje der Fraters, gansch
herschapen in een gesloten missi'boot,
van binnen verlicht Voor op 't spits
prijkte doorschijnend de beeltenis van
de kleine Theresia, en de zijden droe
gen in gloeiende letters: -La Petite
Reine" ('t Kleine koninginneke) Drie
missionarissen stonden rechtop aan den
achtersteven, 't Kruis hoog, en boven
hun hoofd »Ecce ego, Mitte me".
(Hier ben ik, Heer, zendt mij). Lang
zaam schoof 't bootje over het stille
water. Niets dan 't zachte geklots der
riemen, wanneer plots vanaf 't lichtende
kruis een hooge tenorstem langzaam
declameerend door den stillen avond
zong »Sla op uwe oogen, en ziet de
velden die wit staan en rijp voor den
oogst; de eogst is groot en weinig
maar de arbeiders". Juist onder't kruis
lei 't bootje aan en de missionarissen
stapten aan wal. Dan volgde een
hartstochtelijke heen en weerspraak
tusschen kruis en Indiaan en neger,
en de missionarissen die leerden, alles
in gloedvolle verzen van Frater Piet
zelf. Ziehier een paar uittreksels
VANAF 'T KRUIS
Uitgestrekt zijn nog de landen
Uitgestrekt de heerschappij,
Satans macht wringt nog in banden
Handhaaft nog zijn dwing'landij
Over harten, die mij minden,
Als ik door hen was gekend.
MISSIONARIS
'k Heb Uw stem, o Heer, vernomen,
Die mij aansprak en mij vroeg
Of ik na U wilde komen
Dragen 't kruis dat Gij eens droegt,
Om Het in dien grond te drukken
Waar het onbekend nog bleef.
'kZal dan heengaan, Heerl en blijde
Wordt Uw Kruis in d'aard geplant
Van een heugel, dat de heiden
't Moge zien van allen kant.
INDIAAN:
Welke zachte held're klanken
Dringen door het dichte woud
Waar, lot nu, bij vur'ge spranken
Waap'nen klett'ren van aloud
O Visioen... van ver aanschouwd
Is 't waarheid Ik, mag ik hopen
Op licht in 't donkere, bange woud
Waar ik den blanken ben ontloopen
NEGER
Wie zij* Gij, die daar hangt ge
klonken
Aan 't schandhout dat de misdaad
plant
Hebt Gij de tranen, die er blonken
In 't negeroog, vertrapt metschand?
MISSIONARIS
Ziet opnaar 'tgeen gij hebt aan
schouwd
Naar 't Kruis van glanzend licht
omgeven
Opdat Het voor U thans ontvoawt
Zijn g'nadenschaten geeft't Leven.
Zendt op uit eenen mond een beê
Laat Heer Uw gunst niet gaan ver
loren
Geef ons geloof en liefde weer
Opdat wij met de blanken knielen
Bij 't Kruis van eenen God en Heer.
Dan knielden allen neer, badend in
lichtgroen bengaalsch vuur, en zongen
vierstemmig »Komt, alle volken, aan
bidt den Heer, want Hij is Koning der
koningen en Heer der heerscharen
en tot de eindgrens der aarde moet
Hij alleen regeeren. Amen
Zoo eindigde die schoone missieavond.
En allen gingen wat later stilzwijgend
heen, ieder naar zijne cel, en 't was
als ging 't nog flvisterend door de
kloostergangen: »Waar liefde, reine
liefde heerscht, daar loeft God zelf.»
Nog een paar dagen gezellig samen
zijn en alweer was 't afscheid nemen
Van Overste en leermeesters, die me
zoo lange jaren met hun vaderlijke
zorgen omgaven van al de anderen,
waarmee ik zoolange jaren lief en leed
van studie- en voorbereidingsleven
mocht deelen aan de Belgische grens
eindelijk van een Broer, waarmee ik
van kindsaf heb samengeleefd, maar
die ik over nog slechts twee jaren als
Priester-Missionaris in Afrika hoop te
ontmoeten..Dan ging mijn reis óver
Leuven, Brussel, Parijs naar St. Lau
rent sur-Sèvres(Vendée Frankrijk) waar
ik Zaterdagmorgen 8 October in het
Moederhuis onzer Congregatie aankwam
en neerknielde bij 't graf van onzen
Zal. Stichter om te bidden voor allen,
die mijn vertrek mocht bedroeven.
Wilt ook gij allen mij gedenken,
vooral wanneer de zeereis zal aanvan
gen (waarschijnlijk 2 Dec. a.s.) Vaart
wel mijne vrienden Gods besten zegen
blijve met U alleD. Specialen dank nog
aan 't Rectoraat van Oostrum, dat in
mijne algemeene dankbetuiging ver
beten bleef. Tot 'n volgenden keer.
v fi rlnrel
PATER JAN DE PONTI,
Missionaris Gez. van Maria.
gij hem vergeven....
Everard Dimier maakte een afwerend
gebaar.
Lazare had de gevoeligste plek van
zijn hart aangeraakt, de wonderbaar
lijke genezing van zijn zoon, tengevolge
waarvan hij een nieuw mensch ge
worden was....
En nu kwam een man en die bewees
hem duidelijk, dat zijn woorden en
handelingen in scherpe tegenspraak
waren met zijn goede voornemens. Dat
trof hem zeer.
En al zou ik haar vergeven, riep
hij, wat zou het baten
Wat het baten zou, kunt gij dat
nog vragen Haar vergiffenis schen
ken, heet voor haar een nieuw leven
beginnen in alle eerlijkheid en liefde
aan den huiselijken haard.
Maar de menschen hebben het in
hun groote wijsheid anders bestemd
vogelvrij zijn de vrouwen, die eens
het ouderlijk huis zijn uitgeloopen
vogelvrij allen, die door anderen in
een val gelokt, die zwak en hulpbe
hoevend zijn. Men stoot hen neder in
den afgrond. Het ped, dat naar boven
leidt, is voor hen gesloten, en wanneer
zij zich wanhopend vastklampen aan
de klippen, wordt het gras onder hun
voeten weggemaaid, zoodat zij nog
dieper zinken. Men roept hun toe
Gij zijt in het graf der schande geval
len, welnu, wij zullen u meteen zwaren
steen bedekken, zoodat gij niet meer
kunt opstaan.
De wereld handelt logisch, doch
haar logica is een duivelsche en past
niet voor menschen, die aan een God
gelooven en Zijn geboden onderhouden
willen. Geen heil meer den gevallenen
Vervloeking zij hun op aarde, vervloe
king in den hemel I Zij zijn als de
melaatschen, die men steenigde, wan
neer zij nader kwamen, en die met
hun levend lichaam moesten huizen
met de dooden in leege graven en
dood waren voor de levenden. Wan
neer een medelijdend mensch hen
naderde, waren zij volgens de wet
verplicht hem toe te roepen»Wij
zijn bevlekt... onrein, onrein 1"... Doch
toen kwam Jezus en zij riepen tot
Hem Heer, ontferm u onzer 1 Toen
sprak HijGaat in vrede, uw geloof
heeft u genezen 1 En zij waren rein
Everard scheen bewogen, maar met
een treurige beslistheid antwoordde
hij
Ja, Saville, dat klinkt alles heel
mooi in woorden, doch tegenwoordig
kan dat alles zoo niet meer in practijk
gebracht worden. De wereld is onver-
biddellijk, hare wetten zijn onbeperkt.
Wat wilt gij Dit is nu eenmaal zoo
en wij moeten ons hiernaar voegen.
O, ik vraag wel om verschooning,
Dimier, er zijn nog persoonlijke geval
len, in welke wij zelfstandig kunnen
handelen en de wet door onze woorden
en daden kunnen verzachten. Men
zegtieder mensch is in zekeren zin
zijn eigen schepper, wijl hij zijn eigen
vorming in de hand houdt. Ik geloof,
dat wij ook tegenover vele ongeluk
kigen, waarop wij eenigen invloed
bezitten, op zulke wijze scheppend
kunnen optreden, terwijl wij uit ben
nieuwe wezens vormen. Ik geloof, dal
717—14
Zaguoaiia Ifi&tjnUagta.
Een zegen voor de menschheid.
Iedere lijder aan verzwakte nieren,
die gaarne zijn gezondheid zou her
krijgen, behoort Foster's Rugpijn Nieren
Pillen te gebruiken, het middel, dat
nieuwe kracht en energie aan tal van
angstige nierlijders bracht. Het 25-jarig
succes stempelt dit niermiddel tot een
ware zegen voor de menschheid.
Ook gij kunt daarvan profiteeren.
Begin nog heden met het gebruik van
Foster's Rugpijn Nieren Pillen. Merk
op hoe uw gezondheid er door verbetert
Hoe de rugpijn afneemt, hoe de pijn
in uw ledematen en spieren vermindert,
hoe spoedig uw nier- en blaasstoor«is-
sen verdwijnen. Door het versterken
van uw zwakke nieren raakt gii bevrijd
van urinekwalen, rugpijn, rheiimatiek,
blaasontsteking, waterzuchtige zwellin
gen, ischias en spit.
Stel 't niet uit. Laat de trage nier
werking niet van kwaad tot erger
worden. Begin dadelijk met Foster's
Rugpijn Nieren Pillen. Kom de aange
taste nieren te hulp, waardoor het
bloed weder behoorlijk gezuiverd en
verrijkt wordt en het geheele gestel
bevrijd wordt van schadelijke onzuiver
heden. Foster's Pillen worden vervaar
digd in modern ingerichte laboratoria,
worden noch bij de vervaardiging, noch
bij de verpakking door menschelijke
handen aangeraakt, en bevatten geen
schadeljke bestanddeelen.
Verkrijgbaar (in glasverpakking met
geet etiket let hier vooral op) bij
apotheken en drogisten k f 1.75 per
flacon. 39
Hallo, jij daar, riep in New York
een heer een kleinen schoenpoetser toe,
poets mijn schoenen eens even 1
De kleine vent kwam aandragen met
zijn zaken, maar hij was wat langzaam
in zijn bewegingen, wat die lui gewoon
lijk niet zijn
Juist zou hij beginnen met zijn werk,
toen een grootere jongen vlug nader
trad, den kleine op zij 9tootte, en zei
deze verantwoording even zwaar op
ons druk' als de voet op den nek van
den overwonnen slaat onzer erbarme
lijke wetten. Een wijze man heeft ge
zegd De wereld zal aan God gelooven,
wanneer zij ziet, dat de volgelingen
van Christus in een menschelijke ziel
gelooven wanneer zij namelijk met
die oneindige liefde bezield zijn, die
niet aarzelt in de diepste afgronden
neder te dalen, om de verlorenen op
te zoeken.
Everard antwoordde
Welnu, aangenomen, dat Marie
in staat zou wezen een nieuw leven te
beginnen, dan kan ik haar toch niet in
mijn huis opnemen, zoolang Evi nog
niet gehuwd is.... temeer daar hij
wendde zich tot de twee vrouwen ik
wilde het u zooeven reeds mededeelen,
ik heb een brief van Gaston Lacaze
ontvangen. Hij schrijft, dat hij morgen
avond komen zal en verontschuldigde
zich, daar hij de laatste weken ver
hinderd was geweest ons te bezoeken.
Hij heeft gepruild sinds dien ongeluk
kigen avond, maar wij'l Miotte niet
meer verscheen, keert hij rouwmoedig
terug... Hij is zoo verliefd in onze
Eveline, voegde hij er lachend bij.
Maar Eveline was bleek geworden,
zij liet haar handwerk rusten, keek
haar vader vrij in hel gelaat en ant
woordde op beslisten toon:
Neen, hij zal niet terugkomen.
Zoo, waarom niet? vroeg Dimier,
die aan een kleinen twist tusschen de
twee verliefden geloofde.
Wordt vervolgd.